PDF – 268.7 Kb
Total Page:16
File Type:pdf, Size:1020Kb
ژوﺋﻴﻪ ٢٠١٠ ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ دﻳﭙﻠﻮﻣﺎﺗﻴﻚ: ﻣﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﻓﺮهﻨﮕﻲ ﻛﺎوﺷﻲ در اﺳﺘﺮاﺗﮋي ﻫﺎي ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻨﮕﺎه ﻫﺎي ﺑﺰرگ اﺟﺮ زﺣﻤﺎت «ﺧﺒﺮﮔﺎن» ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن آﻣﺮﻳﻜﺎ را ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﭘﺮدازﻧﺪ؟ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺳﺒﺎﺳﺘﻴﻦ ﺟﻮﻧﺰ (Sebastian Jones)، روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر واﮔﻮﻳﻪ اي از اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ را ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺎﻣﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ ﻣﻠﺖ (The Nation)، ﻧﻴﻮﻳﻮرك، ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ اول ﻣـﺎرس ٢٠١٠ ﺑـﻪ ﭼﺎپ رﺳﺎﻧﻴﺪ. ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺟﻨﮓ ﻳﺎ ﺑﺤﺮاﻧﻲ درﮔﻴﺮد و ﻳﺎ رﻓﺮم ﻫﺎﺋﻲ (اﺻﻼﺣﺎﺗﻲ) در ﭘﻴﺶ ﺑﺎﺷـﺪ ، ﺳـﺎده ﺗـﺮﻳﻦ (و ﺑـﺎ ﺻﺮﻓﻪ ﺗﺮﻳﻦ ) ﮔﺰﻳﻨﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻫﺎ، ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪن «ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن» اﺳﺖ. اﻳﻦ ﺣﻀﺮات ﻣﻮج وار ﺑﻪ ﺻـﺤﻨﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﻣﻲ رﻳﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻫﺎ و ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻫﺎي ﺧﻮﻳﺶ را ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻐﺰ ﺧﻼﻳـﻖ ﻓـﺮو ﻛﻮﺑﻨﺪ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺴﺘﻘﻞ اﻧﺪ و از ﻗﻴـﺪ ﻋﻼﻳـﻖ آزاد، اﻣـﺎ در واﻗـﻊ اﻏﻠـﺐ ﻣﻘـﺮري ﺑﮕﻴﺮان ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﺑﺰرگ اﻧﺪ ﻛﻪ در دﻓﺎع از ﭘﺴﻨﺪ ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎﻳﺎﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن و دل ﻣﻲ ﻛﻮﺷﻨﺪ. آﻗﺎي ﺑﺎراك اوﺑﺎﻣﺎ در روز ۴ دﺳﺎﻣﺒﺮ ٢٠٠٩ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎزدﻳﺪ از ﺷﻬﺮ آﻟﻦ ﺗﺎون (Allentown) در اﻳﺎﻟﺖ ﭘﻨﺴﻴﻠﻮاﻧﻴﺎ ﺑـﻪ دﻳـﺪار ﻛـﺎرﮔﺮان رﻓﺖ و ﺑﺤﺚ و ﮔﻔﺘﮕﻮﺋﻲ را در ﺑﺎره ﺑﺤﺮان اﻗﺘﺼﺎدي ﺑﺎ آﻧﺎن ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺖ. ﻫﻤﺎن ﺷﺐ، آﻗﺎي ﺗﺎم رﻳﺞ (Tom Ridge) ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار ﭘﻴﺸﻴﻦ آن اﻳﺎﻟﺖ، از ﻓﺮﺻﺖ ﭘﺨﺶ اﺧﺒﺎر ﺳﻔﺮ رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﺑﻬﺮه ﺟﺴﺖ ﺗﺎ از ﻃﺮح اﻗﺘﺼﺎدي ﺧﻮﻳﺶ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ «ﺷﺎخ ﺑﻪ ﺷﺎخ ﺑﺎ ﻛﺮﻳﺲ ﻣﺎﺗﻴﻮز» [١] در ﺷﺒﻜﻪ ﺧﺒﺮ رﺳﺎﻧﻲ داﺋﻢ «MSNBC» ﻛﻪ رﻗﻴﺐ «CNN» و «Fox News» اﺳﺖ ﭘﺮده ﺑﺮدارد. آﻗﺎي رﻳﺞ، از ﻣﻴﺎن «ﮔـﺎم ﻫـﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ» ﻛﻪ ﻛﺎخ ﺳﻔﻴ ﺪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ راه اﻧﺪازي ﻣﺠﺪد اﻗﺘﺼﺎد ﻛﺸﻮر ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮدارد ، ﻛﺎﻫﺶ ﻣﺎﻟﻴﺎت و اﻋﻄﺎي وام ﻫﺎي ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ ﺗﺮ ﺑـﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ را ﺳﻔﺎرش ﻣﻲ ﻛﺮد. وي آﻧﮕﺎه ﺑﺮ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدي ﻧﻮﺑﺮﺗﺮ از آن اﺻﺮار ورزﻳﺪ و ﺧﻮاﺳـﺖ ﻛـﻪ رﺋـﻴﺲ ﺟﻤﻬـﻮر اﻗـﺪاﻣﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮاي ﺣﻔﻆ زﻳﺴﺖ ﺑﻮم را «ﺑﻪ زﺑﺎﻟﻪ دان اﻧﺪازد» و ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ «ﻧﻴﺮوﮔﺎه ﻫﺎي ﻫﺴﺘﻪ» ﺑﭙﺮدازد. ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ وي ﻃﺮﺣﻲ ﭼﻨﺎن «ﺑﺪﻳﻊ» ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺮوﮔﺎه ﻫﺎ را ﺑﺎ اﺳﺘﺨﺮاج ذﻋﺎل ﺳﻨﮓ و ﺑﻬﺮه ﺑﺮداري از ﮔﺎز ﻃﺒﻴﻌﻲ درآﻣﻴﺰد، ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ «اﺷﺘﻐﺎل و ﺻﺎدرات» را روﻧﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار ﭘﻴﺸﻴﻦ در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﺼﺎﻳﺢ ﻣﺸﻔﻘﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻲ ﭘﺮاﻛﻨﺪ، ﻫﻤﻪ ﻇﻮاﻫﺮ ﻳﻚ ﻣﻔﺴﺮ ﺑﻲ ﻃﺮف را ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد . اﻣـﺎ آﻧﭽـﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎن، ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻣﺠﺮي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ از ﻫﺸﺪار ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ، ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ آن ﺑﻮد ﻛﻪ آﻗﺎي رﻳﺞ ﻣﺒﻠـﻎ ۵٣٠ ﻫـﺰار و ۶۵٩ دﻻر ﺣﻖ اﻟﺰﺣﻤﻪ ﻋﻀﻮ ﻳﺖ در ﺷﻮراي اداري اﻛﺴﻠﻮن (Exelon)، ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻴﺮوي ﻫﺴﺘﻪ اي ﻛﺸـﻮر را ﺑـﻪ ﺟﻴـﺐ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد. درﺳﺖ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺶ از آن، ﺑﺎري ﻣﻚ ﻛﺎف ري (Barry McCaffrey)، ژﻧﺮال ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ اي ﻛﻪ «راﻳـﺰن ﻧ ﻈـﺎﻣﻲ ﺷـﺒﻜﻪ NBC» اﺳﺖ ﺑﺮ روي ﻫﻤﺎن ﺷﺒﻜﻪ، ﺑﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ و ﺗﻜﺮار ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻣﺴﺘﻠﺰم «ﻛﻮﺷﺶ اﺿﺎﻓﻲ ﺳﻪ ﺗﺎ ده ﺳـﺎﻟ ﻪ» و ﻧﻴـﺰ ﺻـﺮف «وﺟﻮه ﻓﺮاواﻧﻲ » اﺳﺖ. آﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎن را آﮔﺎه ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺘ ﺨﺼﺺ، در واﻗﻊ ﺑﻪ د اﻳﻦ ﻛ ﻮرپ (DynCorp)، ﻳﻜﻲ از ﻣﻬـﻢ -1 - ژوﺋﻴﻪ ٢٠١٠ ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ دﻳﭙﻠﻮﻣﺎﺗﻴﻚ: ﻣﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﻓﺮهﻨﮕﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﺧﺼﻮﺻﻲ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻛﺸﻮر واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺳﺎل ٢٠٠٩ ﻣﺒﻠﻎ ١٨٢ ﻫﺰار و ٣٠٩ دﻻر ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﺶ وارﻳﺰ ﻛـﺮده ﺑﻮد. در ﻟﺤﻈﻪ اي ﻛﻪ ژﻧﺮال ﻳﺎدﺷﺪه ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺪاري از ﮔﺴﺘﺮش ﺟﻨﮓ داد ﺳﺨﻦ ﻣﻲ داد ، ﭼﻨﺪي ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻛﺎرﻓﺮﻣـﺎي وي ﺑﺮﻧـﺪه ﻣﻨﺎﻗﺼﻪ ﻫﻨﮕﻔﺘﻲ ﺑﺮاي ﻣﺴﺎﻋﺪت ﺑﻪ ارﺗﺶ آﻣﺮﻳﻜﺎ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺷﺪه و ﺑﻪ ﻗﺮاردادي ﭘﻨﭻ ﺳﺎﻟﻪ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛـﻪ ارزش ﻛـﻞ آﻧـﺮا ﺗـﺎ ٩/۵ ﻣﻴﻠﻴﺎرد دﻻر ﺑﺮآورد ﻛﺮده اﻧﺪ. ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ، دو «ﻣﺘﺨﺼﺼﻲ» ﺑﻪ ﻳﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﺷﺒﻜﻪ MSNBC دﻋﻮت ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷﺨﺼﻲ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ آﻧﭽـﻪ از آن دﻓـﺎع ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻫﻤﺴﻮﺋﻲ آﺷﻜﺎري داﺷﺖ. آﻳﺎ اﻳﻦ اﻣﺮ ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﺑﻮد؟ ﻧﻪ ﺑﻪ راﺳﺘﻲ. در ﺳﺎل ٢٠٠٣ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺎﻣﻪ The Nation ﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺖ ﻫـﻢ از رﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮕﻲ ﻛﻪ ژﻧﺮال ﻣﻚ ﻛﺎف ري را ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻜﺎران ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﭘﺮده ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ وي ﺑـﺮ روي ﭼﻨـﺪﻳﻦ ﺷـﺒﻜﻪ ﭘﺨﺶ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ از راه ﻛﺎﺑﻞ ﮔﺮﻣﻲ ﺑﺎزار آﻧﻬﺎ را رواج ﻣﻲ داد. در ﺳﺎل ٢٠٠٨ دﻳﻮﻳﺪ ﺑﺎرﺳـﺘﻮ ي (David Barstow) روزﻧﺎﻣـﻪ ﻧﮕـﺎر ، ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﻘﺎﻻﺗﻲ در روزﻧﺎ ﻣﻪ ﻧﻴﻮﻳﻮرك ﺗﺎﻳﻤﺰ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﻨﺘﺎﮔﻮن [وزارت دﻓﺎع آﻣﺮﻳﻜﺎ ] اﻓﺴﺮان ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﮔﻤﺎرد ﺗﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﻓﺮﻳﺒﻨﺪه اي ﺑﭙﺮاﻛﻨﻨﺪ. اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﺎرﻫﺎ اﻓﺘﺨﺎر ﺟﺎﻳﺰه ادﺑـﻲ ﭘـﻮﻟﻴﺘﺰر را ﻧﺼـﻴﺐ وي ﺳـﺎﺧﺖ . در ﺳـﺎل ٢٠٠٩ ﻧﻴـﺰ وﺑﻼگ ﻧﻮﻳﺴﺎن ﭘﺮده از راز آﻗﺎي رﻳﭽﺎرد وﻟﻒ (Richard Wolffe) روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺲ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻧﻴﻮزوﻳﻚ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮﻧ ﻲ «ﺷﻤﺎره ﻣﻌﻜﻮس ﺑﺎ ﻛﻴﺖ اوﻟﺒﺮﻣﺎن "Keith Olbermann"» در ﺷﺒﻜﻪ MSNNBC ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﻤﺎرده ﺑـﻮد و آﺷـﻜﺎر ﺳـﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛـﻪ وي ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺮاي ﻳﻚ ﺑﻨﮕﺎه رواﺑﻂ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺧﺒﺮه در «اﺳﺘﺮاﺗﮋي ﻫﺎي ارﺗﺒﺎط ﺟﻤﻌﻲ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎ» ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮده اﺳﺖ. ﻻﺑﻴﮕﺮاﻳﺎن در اﺳﺘﺘﺎر از ﺑﺮرﺳﻲ ﻫﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﻣﻲ آﻳﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻫﻤﺴﻮﺋﻲ ﻣﻨﺎﻓﻊ در ﺳﭙﻬﺮ رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎﺋﻲ رواج ﻓﺮاوان دار د ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﻳﻮرش ﻫﺎي رﺧﻨﻪ ﮔﺮاﻧﻪ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺑﺎزرﮔﺎﻧﻲ راه ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪ . از ﺳﺎل ٢٠٠٧، دﺳﺖ ﻛﻢ ﻫﻔﺘ ﺎد و ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ار ﻻﺑﻴﮕﺮاﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪه ﻳﺎ ﻣﺪﻳﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﻫـﺎ ﺑـﻮده و در دﻓﺎع از ﺳﻴﻤﺎ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﺎﻟﻲ و ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎﻳﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺎداش ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ، ﻳﻜﺎﻳﻚ ﺑـﻪ ﻧﻮﺑـﺖ ﺑـﺮ ﺷـﺒﻜﻪ ﻫـﺎي MSNBC، ﻓﺎﻛﺲ ﻧﻴﻮز، CNBC ،CNN و ﺷﺒﻜﻪ ﺑﺎزرﮔﺎﻧﻲ ﻓﺎﻛﺲ [٢] ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮدﻳﺪه اﻧﺪ ، ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺨﻨﻲ درﺑﺎره ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫـﺎي ﺳـﻮدآو ر آﻧﻬـﺎ ﭘﺨﺶ ﺷﻮد . اﻳﻨﻬﺎ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﻫﻤﺰﻣﺎن اﻳﻦ ﺷﺒﻜﻪ ﺑﻪ آن ﺷﺒﻜﻪ را دور ﻣﻲ زﻧﻨﺪ و ﺑﺮ روﻳ ﻬﻢ ده ﻫﺎ و ﺣﺘﻲ ﺻﺪﻫﺎ ﺑﺎر در ﭘﺮﻧﻔﻮذ ﺗﺮﻳﻦ رﺳﺎﻧﻪ ﻫـﺎي [دﻳﺪار ﻳﺎ ﺷﻨﻴﺪاري] اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه ﺣﻀﻮر ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ. ﺑﻪ زﻋﻢ اﻳﻦ واﺑﺴﺘﮕﺎن ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎ ي ﭼﻨﺪ ﻣﻠﻴﺘﻲ، ﻣﻄﺮح ﻛﺮدن ﺧﻮ ﻳﺶ در ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﺛﺮﮔﺬاري ﺑﺮ ﮔﺮوه ﮔﺴـﺘﺮده اي از ﻣﺮدم را ﻣﻴﺴﺮ ﻣﻲ ﺳﺎزد ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻟﻄﻒ و ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻣﺴﺌﻮﻻن ﺳﻴﺎﺳﻲ، ﭼﻪ دﻣﻮﻛﺮات و ﭼﻪ ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨﻮاه را ﺑﻪ ﺳﻮي آﻧﺎن ﻣﻲ ﻛﺸﺎﻧﺪ. از دﻏﺪﻏﻪ ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺎﺑﻞ ﺑ ﺮﻧﺎﻣﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺘﺮﺻﺪﻧﺪ زﻣﺎن ﭘﺨﺶ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧ ﻮد را ﭘﺮ ﻛﻨﻨﺪ و ﻧﺨﺒﮕـﺎن را ﻧﺮﻧﺠﺎﻧﻨﺪ و اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻲ ﮔﺰﻧﺪﺧﺎﻃﺮ ﻣﻨﺸﻮر اﺧﻼق و آداب ﺣﺮﻓﻪ اي ﺧﻮﻳﺶ را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﻲ ﮔﺬارﻧﺪ. درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﮕﻮﻳﺎن ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎﻳﺎن ﺻﺎﺣﺐ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻫﻤﻮاره ﺷﻴﺪاي ﻣﻴﻜﺮﻓﻦ ﻫﺎ ﺑﻮده اﻧﺪ ، اﻣﺎ راه اﻧﺪازي ﺷﺒﻜﻪ ﻫـﺎي ﻓـﺎﻛﺲ ﻧﻴـﻮز و MSNBC در ﺳﺎل ١٩٩۶ ﺳﻜﻮ و ﭼﻬﺎرﭼﻮﺑﻲ ﻓﺮاﻫﻢ آورد ﻛﻪ ﻛﺎر اﻳﻨﺎن را روﻧﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪ. از وﻗﺘﻲ ﺳﻴﻞ «ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻫﺎي ﺳﻴﺎﺳـﻲ » در ﺗﻤـﺎم ﻃﻮل ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ﺟﺎري اﺳﺖ ، ﻇﻬﻮر ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن ﮔﻤﺎرده ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺑﺮ روي ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎي ﭘﺨﺶ از راه ﻛﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﺎﻫﻨﮓ دﻟﻬﺮه آوري ﻓﺰوﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﺑﺲ ﻛﻪ ارﺷﺎدﻫﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ آﻧﻬﺎ در ﺑﺎره ﺑﺤﺮان اﻗﺘﺼﺎ دي و اﺻﻼﺣﺎت ﻧﻈﺎم درﻣﺎﻧﻲ ، دو ﺣﻮزه اي ﻛﻪ در دوﺳـﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻓﺮاواﻧﻲ ﺑﺪآﻧﻬﺎ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﻧﺪ را ﺑﺴﻨﺠﻴﻢ ﺗﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ را درﻳﺎﺑﻴﻢ. در ﭘﺎﻳﺎن ﺳﺎل ٢٠٠٨ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻮج رﻛﻮد و ﻛﺴﺎدي ﻛﺸﻮر را در ﻣﻲ ﻧﻮردﻳﺪ و ﺑﻪ ﻏﺮﻗﺎب ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮو ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و دوﻟـﺖ [آﻣﺮﻳﻜـ ﺎ] در ﺗﺪارك ﺗﻌﻬﺪ ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﻫﺎ دﻻر ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺎﻧﻚ ﻫﺎ را از ورﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ، دار و دﺳﺘﻪ اي از ﻛﺎرﮔﺰاران ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻋﻤﻮﻣﻲ و ﻻﺑﻴﮕﺮاﻧﻲ ﺑﻪ -2 - ژوﺋﻴﻪ ٢٠١٠ ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ دﻳﭙﻠﻮﻣﺎﺗﻴﻚ: ﻣﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﻓﺮهﻨﮕﻲ ﭘﺮده ﻛﻮﭼﻚ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻫﺎ ﻳﻮرش آوردﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﺑـﻪ ﺳـﻴﻤﺎي ﻣﻔﺴـﺮاﻧ ﻲ ﺑـﻲ ﻃـﺮف آراﺳـﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ . از ﻣﻴـﺎن آﻧ ﻬـﺎ ﺑﺮﻧـﺎرد و ﻳـﺘﻤﻦ (Bernard Whitman)، رﺋﻴﺲ ﺑﻨﮕﺎه «ﺑﻴﻨﺶ ﻫﺎي راﻫﺒﺮدي وﻳﺘﻤﻦ» [٣] را ﻣﻲ ﺗﻮان ﻧﺎم ﺑﺮد. ﺑﻨﮕﺎه وي ﺧﺪﻣﺎﺗﻲ را ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﺧﻮد ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻲ دارد ﺗﺎ «راﻫﻨﻤﺎي ﻻﺑﻴﮕﺮي ﻣﺆﺛﺮ و ﻛﺎرآ و ﻫﺎدي ﻛﺎرزارﻫﺎي ارﺗﺒﺎط ﺟﻤﻌﻲ و اﻃﻼع رﺳﺎﻧﻲ [آﻧﺎن] ﺑـﻪ ﺳـﻮي اﻫـﺪاﻓ ﻲ ﮔﺰﻳـﺪه ﺑﺎﺷﺪ». ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن اﻳﻦ ﺑﻨﮕﺎه، دﻓﺎﺗﺮ ﻻﺑﻴﮕﺮي و رواﺑﻂ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ «Ogilvy & Mather» ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد ﺳـﻔﺎرش ﻫـﺎي ﺑﺴـﻴﺎري از ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﭼﻨﺪ ﻣﻠﻴﺘﻲ، ﻣﺸﺨﺼﺎ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺳﻤﺖ و ﺳﻮ دادن ﺑﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻫﺎي ﻓﺮاﮔﻴﺮ دوﻟﺖ ﻓﺪرال را ﺑﺮ آورده ﻣـﻲ ﺳـﺎزﻧﺪ . ﺑـﺎ اﻳﻨﻬﻤـﻪ ﻫﺮﺑﺎر ﻛﻪ آﻗﺎي وﻳﺘﻤﻦ ، ﻳﻜﻲ ار ﻛﻬﻨﻪ ﻛﺎران ﻋﺼﺮ ﻛﻠﻴﻨﺘﻮن ، ﻧﻈﺮاﺗﺶ را در ﺗﻠﻮﻳﺰ ﻳﻮن ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻲ دارد، وي را ﺻﺮﻓﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه اي ﻣﺘﺨﺼﺺ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، ﭼﻪ ﺑﺎك ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از دﻫﺴﺎل از زﻣﺎن آﺧﺮﻳﻦ ﭼﺎپ ﻛﺘﺎب ﻫﺎﻳﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻧﺎﻣﻪ اي ﻛﻪ در ﺻﻔﺤﻪ اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ «ﺑﻴﻨﺶ ﻫﺎي راﻫﺒﺮدي وﻳﺘﻤﻦ » آﻣﺪه، اﻳﻦ ﺑﻨﮕﺎه ﻳﺎور ﮔـﺮوه ﺑـﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠـﻲ آﻣﺮﻳﻜـﺎﺋﻲ (AIG)، ﺷﺮﻛﺖ ﻏﻮل آﺳﺎي ﺑﻴﻤﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ «اﻧﮓ و ﻧﺸﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺟﻠﺐ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮدم ﺑﭙﺮوراﻧﺪ، ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ، ﺑﻪ راه اﻧﺪازد و ﺑﻬﺒﻮد ﺑﺨﺸﺪ»، و «ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺗﺤﻮﻻت ﺑﺎزار ﻫﻤﺴﺎز ﻛﻨﺪ». اﻳﻦ ﺑﻨﮕﺎه ﺻﺪﻫﺎ وﻳﺪﺋﻮ ﺑﺮاي دﺳﺘﺮﺳﻲ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻛﺎرﺑﺮان را ﺑﺮ روي ﺷﺒﻜﻪ ﻳﻮﺗﻴـﻮب (YouTube) ﻧﻬﺎده ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﺟﺮاﻫﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ارﺑﺎب ﺧﻮد را در آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪ ه اﺳﺖ . دﻳﺪار آﻧﻬﺎ ﺗﺎﺋﻴﺪي اﺳﺖ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ آﻗﺎي وﻳـﺘﻤﻦ ﭼـﻪ دﻟﺒﺴﺘﮕﻲ زﻳﺎدي ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻟﺢ و ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﺧﻮﻳﺶ دارد . روز ١٨ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ٢٠٠٨ ﻛﻪ او را ﺑﻪ «ﻓﺎﻛﺲ ﻧﻴﻮز » ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد ﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﺳـﺨﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎرا ﭘﻴﻠﻴﻦ [Sara Palin) [۴) ﺑﺪﻫﺪ، ﺗﻨﺪ و ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﺮ و ﭘﺎي آﻗﺎي ﺟﺎن ﻣﻚ ﻛﻴﻦ ﻧـﺎ ﻣﺰد ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨﻮاﻫـﺎن ﭘﻴﭽﻴـﺪ ، ﻛـﻪ ﺟﺮﻣﺶ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ «ﺑﮕﺬارد ﮔﺮوه ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ» ﺑﻴﻤﻪ از ﭘﺎ درآﻳﺪ و از اﻳﻨﺮو «ﭼﻴﺰي از اﻗﺘﺼﺎد ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪه اﻣﺮوزي ﺳـﺮ در ﻧﻤﻲ آورد.» روز ٢۵ ﻣﺎرس ٢٠٠٩ ﻫﻤﻴﻦ آﻗﺎي وﻳﺘﻤﻦ ، اﻳﻨﺒﺎر ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ رﺳﻮاﺋﻲ ﭘﺎداش ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ AIG [ﺑﻪ ﻣـﺪﻳﺮان ﺧـﻮﻳﺶ ] داده ﺑـﻮد ﺑـﻪ روي ﺷﺒﻜﻪ «ﻓﺎﻛﺲ ﻧﻴﻮز » ﺑﺎزآﻣﺪ . ﺷﺮﻛﺖ ﺑﻴﻤﻪ AIG در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﭘﻮل ﻣﺎﻟﻴـﺎت دﻫﻨـﺪﮔﺎن آﻣﺮﻳﻜـﺎﺋﻲ ﺗـﺎزه از ﮔـﺮداب ورﺷﻜﺴـﺘﮕﻲ رﻫﻴﺪه، دﺳﺘﺨﻮﺷﻲ ﻣﻌﺎدل ۴۵٠ ﻣﻴﻠﻴﻮن دﻻر ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮان ﺧﻮد ﺑﺨﺸﻴﺪه ﺑﻮد . ﻣﺄﻣﻮرﻳـﺖ – ﻇﺮﻳـﻒ – ﻣﻔﺴـﺮ اﻳﻨـﻚ آن ﺑـﻮد ﻛـﻪ اذﻫـﺎن ﺑﺮآﺷﻮﺑﻴﺪه را اﻧﺪﻛﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻋﻘﻞ آورد. او ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ «ﻣﺮدم آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ اﻧﺪ، اﻣﺮي ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮان آﻧﺮا ﻓﻬﻤﻴﺪ». «اﻣﺎ ﺣﺎل ﻛﻪ اﻳﻦ را ﮔﻔﺘﻴﻢ ، ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ از واﻛﻨﺶ ﻫﺎي ﺧﺸﻤ ﺎﮔﻴﻦ، دﻟﺴﺮدﻛﻨﻨﺪه و ﺟﻨﻮن اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﮔـﺬر ﻛﻨـﻴﻢ و ﺑﻜﻮﺷـﻴﻢ ﺗـﺎ ﻗﻮاﻋـﺪ و ﻗـﻮاﻧﻴﻦ اﻗﺘﺼـﺎد را درﻳﺎﺑﻴﻢ». [در ﺟﻮار اﻳﻦ اﻧﺪرز ﻫﺎ ] ﻫﻴﭽﮕﺎه ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻳﺢ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ آﻗـﺎي وﻳـﺘﻤﻦ ﺧـﻮد ﺑـﺮاي ﻫﻤـﺎن «ﮔـﺮوه ﺑـﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠـﻲ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ» ﺑﻴﻤﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. در ﻣﻴﺎن ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاران اﻳﻦ ﻛﻤﭙﺎﻧﻲ ﺑﻴﻤﻪ، ران ﻛﺮﻳﺴﺘﻲ (Ron Christie) ﻧﺎﻣﻲ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ.