ژوﺋﻴﻪ ٢٠١٠
ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ دﻳﭙﻠﻮﻣﺎﺗﻴﻚ: ﻣﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﻓﺮهﻨﮕﻲ
ﻛﺎوﺷﻲ در اﺳﺘﺮاﺗﮋي ﻫﺎي ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻨﮕﺎه ﻫﺎي ﺑﺰرگ اﺟﺮ زﺣﻤﺎت «ﺧﺒﺮﮔﺎن» ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن آﻣﺮﻳﻜﺎ را ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﭘﺮدازﻧﺪ؟
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺳﺒﺎﺳﺘﻴﻦ ﺟﻮﻧﺰ (Sebastian Jones)، روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر واﮔﻮﻳﻪ اي از اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ را ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺎﻣﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ ﻣﻠﺖ (The Nation)، ﻧﻴﻮﻳﻮرك، ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ اول ﻣـﺎرس ٢٠١٠ ﺑـﻪ ﭼﺎپ رﺳﺎﻧﻴﺪ.
ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺟﻨﮓ ﻳﺎ ﺑﺤﺮاﻧﻲ درﮔﻴﺮد و ﻳﺎ رﻓﺮم ﻫﺎﺋﻲ (اﺻﻼﺣﺎﺗﻲ) در ﭘﻴﺶ ﺑﺎﺷـﺪ ، ﺳـﺎده ﺗـﺮﻳﻦ (و ﺑـﺎ ﺻﺮﻓﻪ ﺗﺮﻳﻦ ) ﮔﺰﻳﻨﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻫﺎ، ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪن «ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن» اﺳﺖ. اﻳﻦ ﺣﻀﺮات ﻣﻮج وار ﺑﻪ ﺻـﺤﻨﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﻣﻲ رﻳﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻫﺎ و ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻫﺎي ﺧﻮﻳﺶ را ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻐﺰ ﺧﻼﻳـﻖ ﻓـﺮو ﻛﻮﺑﻨﺪ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺴﺘﻘﻞ اﻧﺪ و از ﻗﻴـﺪ ﻋﻼﻳـﻖ آزاد، اﻣـﺎ در واﻗـﻊ اﻏﻠـﺐ ﻣﻘـﺮري ﺑﮕﻴﺮان ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﺑﺰرگ اﻧﺪ ﻛﻪ در دﻓﺎع از ﭘﺴﻨﺪ ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎﻳﺎﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن و دل ﻣﻲ ﻛﻮﺷﻨﺪ.
آﻗﺎي ﺑﺎراك اوﺑﺎﻣﺎ در روز ۴ دﺳﺎﻣﺒﺮ ٢٠٠٩ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎزدﻳﺪ از ﺷﻬﺮ آﻟﻦ ﺗﺎون (Allentown) در اﻳﺎﻟﺖ ﭘﻨﺴﻴﻠﻮاﻧﻴﺎ ﺑـﻪ دﻳـﺪار ﻛـﺎرﮔﺮان رﻓﺖ و ﺑﺤﺚ و ﮔﻔﺘﮕﻮﺋﻲ را در ﺑﺎره ﺑﺤﺮان اﻗﺘﺼﺎدي ﺑﺎ آﻧﺎن ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺖ. ﻫﻤﺎن ﺷﺐ، آﻗﺎي ﺗﺎم رﻳﺞ (Tom Ridge) ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار ﭘﻴﺸﻴﻦ آن اﻳﺎﻟﺖ، از ﻓﺮﺻﺖ ﭘﺨﺶ اﺧﺒﺎر ﺳﻔﺮ رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﺑﻬﺮه ﺟﺴﺖ ﺗﺎ از ﻃﺮح اﻗﺘﺼﺎدي ﺧﻮﻳﺶ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ «ﺷﺎخ ﺑﻪ ﺷﺎخ ﺑﺎ ﻛﺮﻳﺲ ﻣﺎﺗﻴﻮز» [١] در ﺷﺒﻜﻪ ﺧﺒﺮ رﺳﺎﻧﻲ داﺋﻢ «MSNBC» ﻛﻪ رﻗﻴﺐ «CNN» و «Fox News» اﺳﺖ ﭘﺮده ﺑﺮدارد. آﻗﺎي رﻳﺞ، از ﻣﻴﺎن «ﮔـﺎم ﻫـﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ» ﻛﻪ ﻛﺎخ ﺳﻔﻴ ﺪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ راه اﻧﺪازي ﻣﺠﺪد اﻗﺘﺼﺎد ﻛﺸﻮر ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮدارد ، ﻛﺎﻫﺶ ﻣﺎﻟﻴﺎت و اﻋﻄﺎي وام ﻫﺎي ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ ﺗﺮ ﺑـﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ را ﺳﻔﺎرش ﻣﻲ ﻛﺮد. وي آﻧﮕﺎه ﺑﺮ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدي ﻧﻮﺑﺮﺗﺮ از آن اﺻﺮار ورزﻳﺪ و ﺧﻮاﺳـﺖ ﻛـﻪ رﺋـﻴﺲ ﺟﻤﻬـﻮر اﻗـﺪاﻣﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮاي ﺣﻔﻆ زﻳﺴﺖ ﺑﻮم را «ﺑﻪ زﺑﺎﻟﻪ دان اﻧﺪازد» و ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ «ﻧﻴﺮوﮔﺎه ﻫﺎي ﻫﺴﺘﻪ» ﺑﭙﺮدازد. ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ وي ﻃﺮﺣﻲ ﭼﻨﺎن «ﺑﺪﻳﻊ» ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺮوﮔﺎه ﻫﺎ را ﺑﺎ اﺳﺘﺨﺮاج ذﻋﺎل ﺳﻨﮓ و ﺑﻬﺮه ﺑﺮداري از ﮔﺎز ﻃﺒﻴﻌﻲ درآﻣﻴﺰد، ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ «اﺷﺘﻐﺎل و ﺻﺎدرات» را روﻧﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ.
ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار ﭘﻴﺸﻴﻦ در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﺼﺎﻳﺢ ﻣﺸﻔﻘﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻲ ﭘﺮاﻛﻨﺪ، ﻫﻤﻪ ﻇﻮاﻫﺮ ﻳﻚ ﻣﻔﺴﺮ ﺑﻲ ﻃﺮف را ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد . اﻣـﺎ آﻧﭽـﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎن، ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻣﺠﺮي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ از ﻫﺸﺪار ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ، ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ آن ﺑﻮد ﻛﻪ آﻗﺎي رﻳﺞ ﻣﺒﻠـﻎ ۵٣٠ ﻫـﺰار و ۶۵٩ دﻻر ﺣﻖ اﻟﺰﺣﻤﻪ ﻋﻀﻮ ﻳﺖ در ﺷﻮراي اداري اﻛﺴﻠﻮن (Exelon)، ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻴﺮوي ﻫﺴﺘﻪ اي ﻛﺸـﻮر را ﺑـﻪ ﺟﻴـﺐ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد.
درﺳﺖ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺶ از آن، ﺑﺎري ﻣﻚ ﻛﺎف ري (Barry McCaffrey)، ژﻧﺮال ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ اي ﻛﻪ «راﻳـﺰن ﻧ ﻈـﺎﻣﻲ ﺷـﺒﻜﻪ NBC» اﺳﺖ ﺑﺮ روي ﻫﻤﺎن ﺷﺒﻜﻪ، ﺑﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ و ﺗﻜﺮار ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻣﺴﺘﻠﺰم «ﻛﻮﺷﺶ اﺿﺎﻓﻲ ﺳﻪ ﺗﺎ ده ﺳـﺎﻟ ﻪ» و ﻧﻴـﺰ ﺻـﺮف «وﺟﻮه ﻓﺮاواﻧﻲ » اﺳﺖ. آﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎن را آﮔﺎه ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺘ ﺨﺼﺺ، در واﻗﻊ ﺑﻪ د اﻳﻦ ﻛ ﻮرپ (DynCorp)، ﻳﻜﻲ از ﻣﻬـﻢ
-1 -
ژوﺋﻴﻪ ٢٠١٠
ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ دﻳﭙﻠﻮﻣﺎﺗﻴﻚ: ﻣﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﻓﺮهﻨﮕﻲ
ﺗﺮﻳﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﺧﺼﻮﺻﻲ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻛﺸﻮر واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺳﺎل ٢٠٠٩ ﻣﺒﻠﻎ ١٨٢ ﻫﺰار و ٣٠٩ دﻻر ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﺶ وارﻳﺰ ﻛـﺮده ﺑﻮد. در ﻟﺤﻈﻪ اي ﻛﻪ ژﻧﺮال ﻳﺎدﺷﺪه ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺪاري از ﮔﺴﺘﺮش ﺟﻨﮓ داد ﺳﺨﻦ ﻣﻲ داد ، ﭼﻨﺪي ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻛﺎرﻓﺮﻣـﺎي وي ﺑﺮﻧـﺪه ﻣﻨﺎﻗﺼﻪ ﻫﻨﮕﻔﺘﻲ ﺑﺮاي ﻣﺴﺎﻋﺪت ﺑﻪ ارﺗﺶ آﻣﺮﻳﻜﺎ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺷﺪه و ﺑﻪ ﻗﺮاردادي ﭘﻨﭻ ﺳﺎﻟﻪ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛـﻪ ارزش ﻛـﻞ آﻧـﺮا ﺗـﺎ ٩/۵ ﻣﻴﻠﻴﺎرد دﻻر ﺑﺮآورد ﻛﺮده اﻧﺪ.
ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ، دو «ﻣﺘﺨﺼﺼﻲ» ﺑﻪ ﻳﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﺷﺒﻜﻪ MSNBC دﻋﻮت ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷﺨﺼﻲ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ آﻧﭽـﻪ از آن دﻓـﺎع ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻫﻤﺴﻮﺋﻲ آﺷﻜﺎري داﺷﺖ. آﻳﺎ اﻳﻦ اﻣﺮ ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﺑﻮد؟ ﻧﻪ ﺑﻪ راﺳﺘﻲ. در ﺳﺎل ٢٠٠٣ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺎﻣﻪ The Nation ﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺖ ﻫـﻢ از رﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮕﻲ ﻛﻪ ژﻧﺮال ﻣﻚ ﻛﺎف ري را ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻜﺎران ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﭘﺮده ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ وي ﺑـﺮ روي ﭼﻨـﺪﻳﻦ ﺷـﺒﻜﻪ ﭘﺨﺶ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ از راه ﻛﺎﺑﻞ ﮔﺮﻣﻲ ﺑﺎزار آﻧﻬﺎ را رواج ﻣﻲ داد. در ﺳﺎل ٢٠٠٨ دﻳﻮﻳﺪ ﺑﺎرﺳـﺘﻮ ي (David Barstow) روزﻧﺎﻣـﻪ ﻧﮕـﺎر ، ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﻘﺎﻻﺗﻲ در روزﻧﺎ ﻣﻪ ﻧﻴﻮﻳﻮرك ﺗﺎﻳﻤﺰ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﻨﺘﺎﮔﻮن [وزارت دﻓﺎع آﻣﺮﻳﻜﺎ ] اﻓﺴﺮان ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﮔﻤﺎرد ﺗﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﻓﺮﻳﺒﻨﺪه اي ﺑﭙﺮاﻛﻨﻨﺪ. اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﺎرﻫﺎ اﻓﺘﺨﺎر ﺟﺎﻳﺰه ادﺑـﻲ ﭘـﻮﻟﻴﺘﺰر را ﻧﺼـﻴﺐ وي ﺳـﺎﺧﺖ . در ﺳـﺎل ٢٠٠٩ ﻧﻴـﺰ وﺑﻼگ ﻧﻮﻳﺴﺎن ﭘﺮده از راز آﻗﺎي رﻳﭽﺎرد وﻟﻒ (Richard Wolffe) روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺲ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻧﻴﻮزوﻳﻚ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮﻧ ﻲ «ﺷﻤﺎره ﻣﻌﻜﻮس ﺑﺎ ﻛﻴﺖ اوﻟﺒﺮﻣﺎن "Keith Olbermann"» در ﺷﺒﻜﻪ MSNNBC ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﻤﺎرده ﺑـﻮد و آﺷـﻜﺎر ﺳـﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛـﻪ وي ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺮاي ﻳﻚ ﺑﻨﮕﺎه رواﺑﻂ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺧﺒﺮه در «اﺳﺘﺮاﺗﮋي ﻫﺎي ارﺗﺒﺎط ﺟﻤﻌﻲ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎ» ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮده اﺳﺖ.
ﻻﺑﻴﮕﺮاﻳﺎن در اﺳﺘﺘﺎر
از ﺑﺮرﺳﻲ ﻫﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﻣﻲ آﻳﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻫﻤﺴﻮﺋﻲ ﻣﻨﺎﻓﻊ در ﺳﭙﻬﺮ رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎﺋﻲ رواج ﻓﺮاوان دار د ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﻳﻮرش ﻫﺎي رﺧﻨﻪ ﮔﺮاﻧﻪ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺑﺎزرﮔﺎﻧﻲ راه ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪ . از ﺳﺎل ٢٠٠٧، دﺳﺖ ﻛﻢ ﻫﻔﺘ ﺎد و ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ار ﻻﺑﻴﮕﺮاﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪه ﻳﺎ ﻣﺪﻳﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﻫـﺎ ﺑـﻮده و در دﻓﺎع از ﺳﻴﻤﺎ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﺎﻟﻲ و ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎﻳﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺎداش ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ، ﻳﻜﺎﻳﻚ ﺑـﻪ ﻧﻮﺑـﺖ ﺑـﺮ ﺷـﺒﻜﻪ ﻫـﺎي MSNBC، ﻓﺎﻛﺲ ﻧﻴﻮز، CNBC ،CNN و ﺷﺒﻜﻪ ﺑﺎزرﮔﺎﻧﻲ ﻓﺎﻛﺲ [٢] ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮدﻳﺪه اﻧﺪ ، ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺨﻨﻲ درﺑﺎره ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫـﺎي ﺳـﻮدآو ر آﻧﻬـﺎ ﭘﺨﺶ ﺷﻮد . اﻳﻨﻬﺎ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﻫﻤﺰﻣﺎن اﻳﻦ ﺷﺒﻜﻪ ﺑﻪ آن ﺷﺒﻜﻪ را دور ﻣﻲ زﻧﻨﺪ و ﺑﺮ روﻳ ﻬﻢ ده ﻫﺎ و ﺣﺘﻲ ﺻﺪﻫﺎ ﺑﺎر در ﭘﺮﻧﻔﻮذ ﺗﺮﻳﻦ رﺳﺎﻧﻪ ﻫـﺎي [دﻳﺪار ﻳﺎ ﺷﻨﻴﺪاري] اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه ﺣﻀﻮر ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ.
ﺑﻪ زﻋﻢ اﻳﻦ واﺑﺴﺘﮕﺎن ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎ ي ﭼﻨﺪ ﻣﻠﻴﺘﻲ، ﻣﻄﺮح ﻛﺮدن ﺧﻮ ﻳﺶ در ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﺛﺮﮔﺬاري ﺑﺮ ﮔﺮوه ﮔﺴـﺘﺮده اي از ﻣﺮدم را ﻣﻴﺴﺮ ﻣﻲ ﺳﺎزد ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻟﻄﻒ و ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻣﺴﺌﻮﻻن ﺳﻴﺎﺳﻲ، ﭼﻪ دﻣﻮﻛﺮات و ﭼﻪ ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨﻮاه را ﺑﻪ ﺳﻮي آﻧﺎن ﻣﻲ ﻛﺸﺎﻧﺪ. از دﻏﺪﻏﻪ ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺎﺑﻞ ﺑ ﺮﻧﺎﻣﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺘﺮﺻﺪﻧﺪ زﻣﺎن ﭘﺨﺶ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧ ﻮد را ﭘﺮ ﻛﻨﻨﺪ و ﻧﺨﺒﮕـﺎن را ﻧﺮﻧﺠﺎﻧﻨﺪ و اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻲ ﮔﺰﻧﺪﺧﺎﻃﺮ ﻣﻨﺸﻮر اﺧﻼق و آداب ﺣﺮﻓﻪ اي ﺧﻮﻳﺶ را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﻲ ﮔﺬارﻧﺪ.
درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﮕﻮﻳﺎن ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎﻳﺎن ﺻﺎﺣﺐ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻫﻤﻮاره ﺷﻴﺪاي ﻣﻴﻜﺮﻓﻦ ﻫﺎ ﺑﻮده اﻧﺪ ، اﻣﺎ راه اﻧﺪازي ﺷﺒﻜﻪ ﻫـﺎي ﻓـﺎﻛﺲ ﻧﻴـﻮز و MSNBC در ﺳﺎل ١٩٩۶ ﺳﻜﻮ و ﭼﻬﺎرﭼﻮﺑﻲ ﻓﺮاﻫﻢ آورد ﻛﻪ ﻛﺎر اﻳﻨﺎن را روﻧﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪ. از وﻗﺘﻲ ﺳﻴﻞ «ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻫﺎي ﺳﻴﺎﺳـﻲ » در ﺗﻤـﺎم ﻃﻮل ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ﺟﺎري اﺳﺖ ، ﻇﻬﻮر ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن ﮔﻤﺎرده ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺑﺮ روي ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎي ﭘﺨﺶ از راه ﻛﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﺎﻫﻨﮓ دﻟﻬﺮه آوري ﻓﺰوﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﺑﺲ ﻛﻪ ارﺷﺎدﻫﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ آﻧﻬﺎ در ﺑﺎره ﺑﺤﺮان اﻗﺘﺼﺎ دي و اﺻﻼﺣﺎت ﻧﻈﺎم درﻣﺎﻧﻲ ، دو ﺣﻮزه اي ﻛﻪ در دوﺳـﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻓﺮاواﻧﻲ ﺑﺪآﻧﻬﺎ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﻧﺪ را ﺑﺴﻨﺠﻴﻢ ﺗﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ را درﻳﺎﺑﻴﻢ.
در ﭘﺎﻳﺎن ﺳﺎل ٢٠٠٨ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻮج رﻛﻮد و ﻛﺴﺎدي ﻛﺸﻮر را در ﻣﻲ ﻧﻮردﻳﺪ و ﺑﻪ ﻏﺮﻗﺎب ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮو ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و دوﻟـﺖ [آﻣﺮﻳﻜـ ﺎ] در ﺗﺪارك ﺗﻌﻬﺪ ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﻫﺎ دﻻر ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺎﻧﻚ ﻫﺎ را از ورﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ، دار و دﺳﺘﻪ اي از ﻛﺎرﮔﺰاران ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻋﻤﻮﻣﻲ و ﻻﺑﻴﮕﺮاﻧﻲ ﺑﻪ
-2 -
ژوﺋﻴﻪ ٢٠١٠
ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ دﻳﭙﻠﻮﻣﺎﺗﻴﻚ: ﻣﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﻓﺮهﻨﮕﻲ
ﭘﺮده ﻛﻮﭼﻚ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻫﺎ ﻳﻮرش آوردﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﺑـﻪ ﺳـﻴﻤﺎي ﻣﻔﺴـﺮاﻧ ﻲ ﺑـﻲ ﻃـﺮف آراﺳـﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ . از ﻣﻴـﺎن آﻧ ﻬـﺎ ﺑﺮﻧـﺎرد و ﻳـﺘﻤﻦ (Bernard Whitman)، رﺋﻴﺲ ﺑﻨﮕﺎه «ﺑﻴﻨﺶ ﻫﺎي راﻫﺒﺮدي وﻳﺘﻤﻦ» [٣] را ﻣﻲ ﺗﻮان ﻧﺎم ﺑﺮد. ﺑﻨﮕﺎه وي ﺧﺪﻣﺎﺗﻲ را ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﺧﻮد ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻲ دارد ﺗﺎ «راﻫﻨﻤﺎي ﻻﺑﻴﮕﺮي ﻣﺆﺛﺮ و ﻛﺎرآ و ﻫﺎدي ﻛﺎرزارﻫﺎي ارﺗﺒﺎط ﺟﻤﻌﻲ و اﻃﻼع رﺳﺎﻧﻲ [آﻧﺎن] ﺑـﻪ ﺳـﻮي اﻫـﺪاﻓ ﻲ ﮔﺰﻳـﺪه ﺑﺎﺷﺪ». ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن اﻳﻦ ﺑﻨﮕﺎه، دﻓﺎﺗﺮ ﻻﺑﻴﮕﺮي و رواﺑﻂ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ «Ogilvy & Mather» ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد ﺳـﻔﺎرش ﻫـﺎي ﺑﺴـﻴﺎري از ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﭼﻨﺪ ﻣﻠﻴﺘﻲ، ﻣﺸﺨﺼﺎ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺳﻤﺖ و ﺳﻮ دادن ﺑﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻫﺎي ﻓﺮاﮔﻴﺮ دوﻟﺖ ﻓﺪرال را ﺑﺮ آورده ﻣـﻲ ﺳـﺎزﻧﺪ . ﺑـﺎ اﻳﻨﻬﻤـﻪ ﻫﺮﺑﺎر ﻛﻪ آﻗﺎي وﻳﺘﻤﻦ ، ﻳﻜﻲ ار ﻛﻬﻨﻪ ﻛﺎران ﻋﺼﺮ ﻛﻠﻴﻨﺘﻮن ، ﻧﻈﺮاﺗﺶ را در ﺗﻠﻮﻳﺰ ﻳﻮن ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻲ دارد، وي را ﺻﺮﻓﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه اي ﻣﺘﺨﺼﺺ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، ﭼﻪ ﺑﺎك ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از دﻫﺴﺎل از زﻣﺎن آﺧﺮﻳﻦ ﭼﺎپ ﻛﺘﺎب ﻫﺎﻳﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻧﺎﻣﻪ اي ﻛﻪ در ﺻﻔﺤﻪ اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ «ﺑﻴﻨﺶ ﻫﺎي راﻫﺒﺮدي وﻳﺘﻤﻦ » آﻣﺪه، اﻳﻦ ﺑﻨﮕﺎه ﻳﺎور ﮔـﺮوه ﺑـﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠـﻲ آﻣﺮﻳﻜـﺎﺋﻲ (AIG)، ﺷﺮﻛﺖ ﻏﻮل آﺳﺎي ﺑﻴﻤﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ «اﻧﮓ و ﻧﺸﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺟﻠﺐ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮدم ﺑﭙﺮوراﻧﺪ، ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ، ﺑﻪ راه اﻧﺪازد و ﺑﻬﺒﻮد ﺑﺨﺸﺪ»، و «ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺗﺤﻮﻻت ﺑﺎزار ﻫﻤﺴﺎز ﻛﻨﺪ». اﻳﻦ ﺑﻨﮕﺎه ﺻﺪﻫﺎ وﻳﺪﺋﻮ ﺑﺮاي دﺳﺘﺮﺳﻲ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻛﺎرﺑﺮان را ﺑﺮ روي ﺷﺒﻜﻪ ﻳﻮﺗﻴـﻮب (YouTube) ﻧﻬﺎده ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﺟﺮاﻫﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ارﺑﺎب ﺧﻮد را در آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪ ه اﺳﺖ . دﻳﺪار آﻧﻬﺎ ﺗﺎﺋﻴﺪي اﺳﺖ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ آﻗﺎي وﻳـﺘﻤﻦ ﭼـﻪ دﻟﺒﺴﺘﮕﻲ زﻳﺎدي ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻟﺢ و ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﺧﻮﻳﺶ دارد . روز ١٨ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ٢٠٠٨ ﻛﻪ او را ﺑﻪ «ﻓﺎﻛﺲ ﻧﻴﻮز » ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد ﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﺳـﺨﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎرا ﭘﻴﻠﻴﻦ [Sara Palin) [۴) ﺑﺪﻫﺪ، ﺗﻨﺪ و ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﺮ و ﭘﺎي آﻗﺎي ﺟﺎن ﻣﻚ ﻛﻴﻦ ﻧـﺎ ﻣﺰد ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨﻮاﻫـﺎن ﭘﻴﭽﻴـﺪ ، ﻛـﻪ ﺟﺮﻣﺶ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ «ﺑﮕﺬارد ﮔﺮوه ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ» ﺑﻴﻤﻪ از ﭘﺎ درآﻳﺪ و از اﻳﻨﺮو «ﭼﻴﺰي از اﻗﺘﺼﺎد ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪه اﻣﺮوزي ﺳـﺮ در ﻧﻤﻲ آورد.»
روز ٢۵ ﻣﺎرس ٢٠٠٩ ﻫﻤﻴﻦ آﻗﺎي وﻳﺘﻤﻦ ، اﻳﻨﺒﺎر ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ رﺳﻮاﺋﻲ ﭘﺎداش ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ AIG [ﺑﻪ ﻣـﺪﻳﺮان ﺧـﻮﻳﺶ ] داده ﺑـﻮد ﺑـﻪ روي ﺷﺒﻜﻪ «ﻓﺎﻛﺲ ﻧﻴﻮز » ﺑﺎزآﻣﺪ . ﺷﺮﻛﺖ ﺑﻴﻤﻪ AIG در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﭘﻮل ﻣﺎﻟﻴـﺎت دﻫﻨـﺪﮔﺎن آﻣﺮﻳﻜـﺎﺋﻲ ﺗـﺎزه از ﮔـﺮداب ورﺷﻜﺴـﺘﮕﻲ رﻫﻴﺪه، دﺳﺘﺨﻮﺷﻲ ﻣﻌﺎدل ۴۵٠ ﻣﻴﻠﻴﻮن دﻻر ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮان ﺧﻮد ﺑﺨﺸﻴﺪه ﺑﻮد . ﻣﺄﻣﻮرﻳـﺖ – ﻇﺮﻳـﻒ – ﻣﻔﺴـﺮ اﻳﻨـﻚ آن ﺑـﻮد ﻛـﻪ اذﻫـﺎن ﺑﺮآﺷﻮﺑﻴﺪه را اﻧﺪﻛﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻋﻘﻞ آورد. او ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ «ﻣﺮدم آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ اﻧﺪ، اﻣﺮي ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮان آﻧﺮا ﻓﻬﻤﻴﺪ». «اﻣﺎ ﺣﺎل ﻛﻪ اﻳﻦ را ﮔﻔﺘﻴﻢ ، ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ از واﻛﻨﺶ ﻫﺎي ﺧﺸﻤ ﺎﮔﻴﻦ، دﻟﺴﺮدﻛﻨﻨﺪه و ﺟﻨﻮن اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﮔـﺬر ﻛﻨـﻴﻢ و ﺑﻜﻮﺷـﻴﻢ ﺗـﺎ ﻗﻮاﻋـﺪ و ﻗـﻮاﻧﻴﻦ اﻗﺘﺼـﺎد را درﻳﺎﺑﻴﻢ». [در ﺟﻮار اﻳﻦ اﻧﺪرز ﻫﺎ ] ﻫﻴﭽﮕﺎه ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻳﺢ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ آﻗـﺎي وﻳـﺘﻤﻦ ﺧـﻮد ﺑـﺮاي ﻫﻤـﺎن «ﮔـﺮوه ﺑـﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠـﻲ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ» ﺑﻴﻤﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.
در ﻣﻴﺎن ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاران اﻳﻦ ﻛﻤﭙﺎﻧﻲ ﺑﻴﻤﻪ، ران ﻛﺮﻳﺴﺘﻲ (Ron Christie) ﻧﺎﻣﻲ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ. از ﺳﺎل ٢٠٠۶ ﺗﺎ ﻣـﺎه ﺳـﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ٢٠٠٨ ﻛـﻪ اﻳﺸﺎن در ﺑﻨﮕﺎﻫﻲ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺣﺰب ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨﻮاه در اﻣﻮر راﻳﺰﻧﻲ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ و رواﺑﻂ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم DC Navigators ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد (ﻛـﻪ اﻣﺮوز Navigators Global ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد)، ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻧﺎﻣﺶ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻻﺑﻴﮕﺮ AIG ﺑﻪ ﺛﺒﺖ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد. در ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺷـﺮﻛﺖ ﺑﻴﻤﻪ ﻣﺰﺑﻮر روﻳﻬﻢ ﻣﺒﻠﻎ ۵٩٠ ﻫﺰار دﻻر ﺑﻪ ﺑﻨﮕﺎه DC Navigators ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻪ دﺳﺘﻤﺎﻳﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﻓﻘﻴﺘﻲ آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺴـﺘﻲ ﭘـﺲ از آن دﻓﺘﺮ ﻣﺸﺎوره ﺧﻮد را ﭘﺪﻳﺪ آورد.
از اﻳﻨﺮو ﻧﻪ ﭼﻨﺪان ﺟﺎي ﺷﮕﻔﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در روز ١٨ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ٢٠٠٨ ﺳﺮ و ﻛﻠﻪ وي در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ «ﺷﺎخ ﺑـﻪ ﺷـﺎخ » ﺷـﺒﻜﻪ MSNBC ﭘﻴـﺪا ﺷﻮد. آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺲ ﻣﺎﺗﻴﻮز (Chris Matthews) ﻣﺠﺮي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﺨﺴﺖ آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺴﺘﻲ را ﺑـﺎ ﻋﻨـﻮان «ﭘﮋوﻫﻨـﺪه اي ﺟﻤﻬـﻮري ﺧـﻮاه » ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد . آﻧﮕﺎه در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ رﻳﺸﺨﻨﺪآﻣﻴﺰ از ﻛﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ در ﺑﺎره ﺑﺤ ﺮان ﻣﺎﻟﻲ ﻳﺎد ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛـﻪ آﻗـﺎي ﺟـﻮرج دﺑﻠﻴـﻮ ﺑﻮش ﺗﺎزه از آن درآﻣﺪه ﺑﻮد، ﻣﻴﻬﻤﺎن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ آﻗﺎي ﺑﻮش «ﺣﻖ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ دﺳﺖ ﺑـﻪ داﻣـﺎن ﻳﻜـﻲ از ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻨﺼﺒﺎن ﭘﻴﺸﻴﻦ «ﮔﻠﺪﻣﻦ ﺳﺎﻛﺲ» (Goldman Sachs) ﺑﺸﻮد، ﻣﺮدي ﺑﺴﻴﺎر ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﻛـﺎرﻛﺮد ﺑﺎزارﻫـﺎ و ﻧﻘـﺪﻳﻨﮕﻲ ﻫـﺎ را ﻧﻴﻚ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ». اﺷﺎره آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺴﺘﻲ ﺑﻪ آﻗﺎي ﻫﺎﻧﺮي ﭘﻮﻟﺴﻮن (Henry Paulson) وزﻳﺮ ﺧﺰاﻧﻪ داري دوﻟﺖ ﺑﻮش و رﺋـﻴﺲ ﻫﻴﺌـﺖ ﻣﺪﻳﺮه و ﻣﺪﻳﺮ ﻋﺎﻣﻞ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺑﺎﻧﻚ ﮔﻠﺪﻣﻦ ﺳﺎﻛﺲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﺗﺎزﮔﻲ ﻫﺎ ﺳﻬﻢ ﺑﻪ ﺳﺰاﺋﻲ در ﻃﺮح ﻧﺠﺎت AIG ﻛﻪ ورﺷﻜﺴﺘﮕﻲ اش ﻣـﻲ
-3 -
ژوﺋﻴﻪ ٢٠١٠
ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ دﻳﭙﻠﻮﻣﺎﺗﻴﻚ: ﻣﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﻓﺮهﻨﮕﻲ
ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪي ﺑﺮاي «ﮔﻠﺪﻣﻦ ﺳﺎﻛﺲ » ﺑﻪ ﺑﺎر آورد ، ادا ﻛﺮده ﺑﻮد (°). ﻻﺑﻴﮕﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﺑﻴﻤﻪ AIG دﻟﻴﻞ ﻣـﻲ آورد ﻛـﻪ ورود آﻗﺎي ﭘﻮﻟﺴﻮن ﺑﻪ دوﻟﺖ «ﺷﮕﺮد ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻧﻴﺴﺖ» ﺑﻠﻜﻪ رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر «درﺳﺖ آدم ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ را ﺑﺮاي ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺑﺤﺮان ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه اﺳﺖ».
آﻏﻮش ﭘﺮﻣﻬﺮ ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﭘﺮﻧﻔﻮذ ﺗﺮي در ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ روي AIG ﮔﺸﻮده اﺳﺖ . در ﭘﺎﻳﺎن ﺳﺎل ٢٠٠٨ اﻧﺪﻛﻲ ﭘﺲ از آﻧﻜـﻪ اﻳـﻦ ﻛﻤﭙـﺎﻧﻲ ﺑﻴﻤــﻪ ﻧﺨﺴــﺘﻴﻦ دﺳــﺘﭙﺨﺖ ﺗﻨــﻮر ﺧﺰاﻧــﻪ داري را ﺑﻠﻌﻴــﺪ، «اداره ﻣﻮﺿــﻮﻋﺎت ﺣﺴــﺎس را ﺑــﻪ «ﺑﺮﺳــﻮن ﻣﺎرﺳــﺘﻠﺮ» (-Berson Marsteller)، ﭘﺮﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺗﺮﻳﻦ دﻓﺘﺮ رواﺑﻂ ﻋﻤﻮﻣﻲ واﮔﺬار ﻛﺮد. در ﻣﺎه آورﻳﻞ ٢٠٠٩ اﻳﻦ دﻓﺘﺮ ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻧﻢ داﻧـﺎ ﭘﺮﻳﻨـﻮ ( Dana Prino)، واﺑﺴﺘﻪ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻛﺎخ ﺳﻔﻴﺪ در دوران زﻣﺎﻣﺪاري دوﻟﺖ ﺑﻮش روي آورد . ﻳﻚ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ اﻳﻦ آﺷﻨﺎي دﻳﺮﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻫـﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﺑﻪ دﺳﺘﻪ ﻫﻤﻜﺎران ﻓﺎﻛﺲ ﻧﻴﻮز ﭘﻴﻮﺳﺖ و دﻳﺮي ﻧﭙﺎﺋﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را وﻗﻒ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﻲ ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﺣﺴﺎس ﺳﺎﺧﺖ.
ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﺎه ژوﺋﻴﻪ ٢٠٠٩ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮﻳﻨﻮ ﺑﺮ ارﻳﻜﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ «ﭘﻮل ﺑﺮاي ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ» [۵]، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺎﻣﺪادي ﺷﺒﻜﻪ ﺑﺎزرﮔﺎﻧﻲ ﻓﺎﻛﺲ ﺟﻠﻮس ﻛﺮد. ﻣﺠﺮي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ اﺧﺘﺼﺎر از واﺑﺴﺘﮕﻲ وي ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﻣﺸﺎوره «ﺑﺮﺳﻮن– ﻣﺎرﺳﺘﻠﺮ» ﻳﺎد ﻛ ﺮد، اﻣﺎ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺗﺶ ﺑﺎ ﻛﻤﭙﺎﻧﻲ ﺑﻴﻤـﻪ AIG را از ﻗﻠﻢ اﻧﺪاﺧﺖ . ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻳﻜ ﻲ از ﻣ ﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ در ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﻲ «ﻗﻮاﻋﺪ و ﻣﻮازﻳﻦ ﻧﻈﺎرﺗﻲ ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ » ﺑﺮ اﻳﻦ ﻏﻮل ﺑﻴﻤﻪ ﭘـﻴﺶ از ﺑﺤﺮان ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ، ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮﻳﻨﻮ ﮔﻔﺘﻪ وي را از ﻫﻮا ﺑﻞ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﺰم ﺑﺎرز ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﻛﻨﻮﻧﻲ ﺑﺮاي اﺻﻼح ﻧﻈـﺎم ﻣـﺎﻟﻲ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧﺪ «ﮔﺮاﻳﺶ واﺷﻴﻨﮕﺘﻦ ﺑﻪ واﻛﻨﺶ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺤﺮان» را آﺷﻜﺎر ﺳﺎزد. اﻣﺎ وﻗﺘﻲ آﻗﺎي ﮔﺎري ﻛﻠﻤﻦ (Gary Kalman)، ﻋﻀﻮ اﻧﺠﻤﻦ ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﻣﺼﺮف ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن آﻣﺮﻳﻜﺎ (US PRIG)، ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻄﺮ وي ﻗﻮاﻋﺪ و ﻣﻘﺮرات ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪه [ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺷﺮﻛﺖ ﻫـﺎ ] در واﻗﻊ ﭼﻨﺪﻳﻦ دﻫﻪ ﺑﻪ ﻗﻬﻘﺮا رﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﻣﻔﺴﺮ ﻣﺎ ﺑﺮآﺷﻔﺖ ﻛﻪ «ﮔﻤﺎن ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺎرزﮔﺎﻧﺎن زﻳﺎدي ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ (•).»
ﻫﻴﭻ ﺳﺨﻨﻲ در ﺑﺎره ﻛﺎر و ﺑﺎر ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻧﻤﻲ آﻳﺪ
ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺤﺚ و ﮔﻔﺘﮕﻮ در ﺑﺎره اﺻﻼح ﻧﻈﺎم درﻣﺎﻧﻲ، ﺑﺎز از ﻧﻮ در ﻫﻢ آﻣﻴﺰي روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎري ﺑﺎ ﻻﺑﻴﮕﺮي ﭼﻬـﺮه ﻧﻤـﻮد . آﻗـﺎي ﺗـﺮي ﻫﻮﻟـﺖ (Terry Holt)، ﻳﻜﻲ از ﺳﺨﻨﮕﻮﻳﺎن ﺣﺰب ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨﻮاه ﻛﻪ ﺳﺨﻨﮕﻮﺋﻲ آﻗﺎي ﺟﺎن ﺑﻮﻧﺮ (Boehner)، رﺋـﻴﺲ ﮔـﺮوه ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨﻮاﻫـﺎن در ﻣﺠﻠﺲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن را ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺘﻪ ، از ﺳﺎل ٢٠٠٣ در ﻛﺴﻮت ﻧﻤﺎﻳﻨﺪه ﮔﺮوه ﺑﻴﻤﻪ ﮔﺮان «ﻃﺮح ﻫﺎي ﺑﻴﻤﻪ درﻣﺎﻧﻲ آﻣﺮﻳﻜﺎ » AHIP [۶] ﺷﻬﺮﺗﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ زده اﺳﺖ . ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ وي در ﺳﺎل ٢٠٠٧ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﻪ ﺷﺮﻳﻚ ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨـﻮاه ، دﻓﺘـﺮ ﻻﺑﻴﮕـﺮ ي و ا رﺗﺒﺎﻃـﺎت ﺟﻤﻌـﻲ HDMK را ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎد، ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺮوه ﺑﻴﻤﻪ ﮔﺮان AHIP ﻧﻴﺰ ﺟﺰو ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن دﻓﺘﺮ وي ﺑﺎﺷﺪ.
روز ۵ ﻣﺎرس ٢٠٠٩ آﻗﺎي ﻫﻮﻟﺖ ﺑ ﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﺷﺒﻜﻪ MSNBC ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ . اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳ ﻨﺪه ﺑﻴﻤﻪ ﮔﺮ ان ﺧﺼﻮﺻﻲ در ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ دﻳﻮﻳﺪ ﺷﻮﺳﺘﺮ (David Shuster) ﻛﻪ وي را ﺑﺎ ﺑﺮﭼﺴﺐ ﺳﺎده «ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨﻮاه» ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد، دوﻟﺖ اوﺑﺎﻣﺎ را ﻣﺘﻬﻢ ﻛﺮد ﻛـﻪ ﻣـﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ «ﭘﻮﺷﺶ ﺑﻴﻤﻪ در ﻣﺎﻧﻲ دوﻟﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﻮد ﺳﺎﻟﻤﻨﺪاﻧﻲ ﻛﻪ از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﻨﺒﻊ درآﻣﺪي ﻣﺤﺮوم اﻧﺪ [Medicre] را از ﭼﻨﮓ ﺣﺪود ﻳـﺎزده ﻣﻠﻴـﻮن ﺷﻬﺮوﻧﺪ ﺳﺎﻟﺨﻮرده درآورد ﺗﺎ اﺻﻼﺣﺎت ﻋﻈﻴﻢ درﻣﺎﻧﻲ ﺧﻮد را ﺑ ﻪ راه اﻧﺪازد » – ﺷﻴﻮه اي ﻛﻪ ﻛﻤﺘـﺮ ﻳﻦ وﺻـﻒ آن ، ﺗﻠﺨـﻴﺺ اﺻـﻼﺣﺎت ﻳﺎدﺷﺪه ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ . ﻫﻔﺖ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﮔﺮوه ﺑﻴﻤﻪ ﮔﺮﻫﺎي AHIP ﺑﻪ ﻛﺎرزار ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻲ ﺗﻨـﺪ و ﺗﻴـﺰي در ﻣﻄﺒﻮﻋـﺎت ﭼﻨـﺪﻳﻦ اﻳﺎﻟﺖ دﺳﺖ زد ﻛﻪ ﻣﻀﻤ ﻮن آن اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﺑﻮد ﻛﻪ «آﻳﺎ اﻧﺼـﺎف اﺳـﺖ ﻛـﻪ از ده ﻣﻴﻠﻴـﻮن ﺳـﺎﻟﺨﻮرده اﻳـﻦ ﻛﺸـﻮر ﻛـﻪ از ﺑﻴﻤـﻪ درﻣـﺎﻧﻲ ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از آﻧﭽﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲ آورﻧﺪ ﺑﭙﺮدازﻧﺪ؟»
در ﭼﻬﺎر ﭼﻮب ﻛﺎرزار ﺿﺪ اوﺑﺎﻣﺎ ، آﻗﺎي ﻫﻮﻟﺖ از اﺣﺘﺮاﻣﺎت CNN ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻼف رﺳﻢ ﻣﻌﻤﻮل ، ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ واﺑﺴﺘﮕﻲ وي ﺑﺎ ﺑﻴﻤﻪ ﮔﺮان اﺷﺎره ﻛﺮد ، ﻣﮕﺮ در روز ١۴ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ٢٠٠٩، ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻌﺮﻓﻲ وي در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ «اﺗﺎق وﺿـﻌﻴﺖ ». ﭼﻨـﺪ روز ﭘﺲ از آن، ﭘﺎي اﻳﻦ ﺷﺒﻜﻪ ﭘﺨﺶ داﺋﻢ اﺧﺒﺎر در رﺳﻮاﺋﻲ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻟﻐﺰﻳﺪ. ﻣـﺎﺟﺮا آن ﺑـﻮد ﻛـﻪ «ﮔـﺮگ ﺳـﺎرﺟﻨﺖ » (Greg Sargent) وﺑﻼگ ﻧﻮﻳﺲ، آﺷﻜﺎر ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ اﻟﻜﺲ ﻛﺎﺳﺘﻪ ﻻﻧﻮس (Allex Castellanos) ﺳﺘﻮن ﻧﻮﻳﺲ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت ﻛﻪ ﺳـﺮ و ﻛﻠـﻪ اش ﻣـﺪام در
-4 -
ژوﺋﻴﻪ ٢٠١٠
ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ دﻳﭙﻠﻮﻣﺎﺗﻴﻚ: ﻣﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﻓﺮهﻨﮕﻲ
ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي CNN ﭘﻴﺪاﺳﺖ، ﺑﻪ ﻛﺎرزار ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ ﺷﺮﻛﺖ ﺑﻴﻤﻪ AHIP ﻳﺎري رﺳﺎﻧﺪه و از ﺟﻤﻠﻪ در ﺗﺪوﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻲ ﺑﺎ ﻫـﺪف ﺗﺮﺳﺎﻧﺪن «ده ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺳﺎﻟﺨﻮرده» ﺳﻬﻤﻲ داﺷﺘﻪ؛ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻫﺮﺑﺎر ﻛﻪ ﻛﺎﺳﺘﻪ ﻻﻧﻮس اﺻﻼح ﻧﻈﺎم درﻣﺎﻧﻲ را ﺑﻪ ﺑﺎد اﻧﺘﻘﺎد ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ، ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺳﻪ «ﻧﺎﻇﺮ ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨﻮاه» ﺑﺮ روي ﺻﻔﺤﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ.
وﻗﺘﻲ از آﻗﺎي ﻫﻮﻟﺖ در اﻳﻨﺒﺎره ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ، ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻠﻮه ﻣﻲ داد ﻛﻪ CNN ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻜﺒﺎر از ﻳﺎدآوري ﺗﻌﻠﻖ وي ﺑـﻪ ﮔـﺮوه ﺑﻴﻤـﻪ ﮔـﺮان AHIP ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ورزﻳﺪه اﺳﺖ . ﮔﻮﻳﺎ ﭘﺲ از آن ﻳ ﻚ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪه [ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ] ﺑﺎ وي ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ ﺗﺎ در ﺑﺎره ﻛﺎر و ﺑﺎر وي ﻧـﺰد ﺑﻴﻤـﻪ ﮔـﺮ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﻨﺪ . آﻗﺎي ﻫﻮﻟﺖ از ﺗﻪ دل ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرد ﻛﻪ «ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ» ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪن ﻫﺎي وي ﺑﺮ روي ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎي ﭘﺨﺶ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﺑﺮ روي ﻛﺎﺑـﻞ «ﺑﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﻣﻴﺰان ﺷﻔﺎﻓﻴﺖ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﺎراﺗﺮﻧﺪ». وي ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺸﺎ ن ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ «وﻗﺘﻲ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﺋﻴـﺪ ، ﻛـﺎﻣﻼ ﺣـﻖ آﻧﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ و ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺗﻌﻠﻖ دارﻳﺪ . ﻣﻦ وﻇﻴﻔﻪ ﺧﻮدم ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ي ﻣﻴﺰﺑﺎﻧﻢ را از ﺷـﺮح ﺣـﺎل ﺧـﻮﻳﺶ آﮔﺎه ﺳﺎزم و آﻧﮕﺎه ﺑﮕﺬارم ﭘﻴﺶ وﺟﺪان ﺧﻮد داوري ﻛﻨﻨﺪ.»
ﺣﻘﻴﻘﺖ آﻧﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ «داوران» ﺑﻪ ﻧﺪرت ﺳﺨﺘﮕﻴﺮي و وﺳﻮاس [ﺣﺮﻓﻪ اي ] ﭼﺸﻢ ﮔﻴﺮي را ﺑﻪ ﻣﻨﺼﻪ ﻇﻬـﻮر رﺳـﺎﻧ ﻴﺪه اﻧـﺪ . ﺑﺴـﻴﺎري از ﻻﺑﻴﮕﺮان [ﺣﺰب] دﻣﻮﻛﺮات و ﻣﺸﺎوران رﻧﮕﺎرﻧﮓ، ﺑﺪون ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﺣﺎﻣﻴﺎن و ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎﻳﺎن ﺧﻮد ﻛﻪ ﻳﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﺑﻴﻤﻪ اﻧﺪ و ﻳﺎ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺻﻨﺎﻳﻊ دارو ﺳﺎزي ، ﭘﻴﺎﭘﻲ ﺑﺮ ﭘﺮده ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ . ﺑﻪ وﻳﮋه دو ﻣﻮرد ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻮﻳﺎ ﻛﻪ ﭘﺎي آﻗﺎﻳﺎن رﻳﭽﺎرد ﮔﺐ ﻫـﺎرت (Richard Gephardt) و ﺗﻮﻣﺎس داﺷﻞ (Thomas Daschle) در ﻣﻴﺎن ﺑﻮده، ﺑﻪ اﻋﺘﺒـﺎر اﻫﻤﻴـﺖ ﻋﻤـﺪه اي ﻛـﻪ اﻳـﻦ دو ﭼﻬـﺮه ﺳﺮﺷﻨﺎس در ﺳﻴﺎﺳﺖ آﻣﺮﻳﻜﺎ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﺳﺰاوار ﻳﺎدآوري اﺳﺖ. ﻓﺮد ﻧﺨﺴﺖ ﻛﻪ رﺋﻴﺲ ﮔﺮوه ﭘﺎرﻟﻤﺎﻧﻲ دﻣﻮﻛﺮات ﻫﺎ در ﻣﺠﻠﺲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن اﺳﺖ، ﻫﻨﮕﺎم اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮري ﺳﺎل ١٩٨٨ ﻧﺎﻣﺰد ﺣﺰب ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮاي اﺣﺮاز آن ﻣﻘﺎم ﺑﻮد و در ﻃﻮل ﺣﻴﺎت ﺣﺮﻓﻪ اي ﺧـﻮﻳﺶ از ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ ﻫﺎي ﭘﺮﺷﻮر اﺗﺤﺎدﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮدار ﺑﻮده . ﻧﻔﺮ دوم رﺋﻴﺲ ﮔﺮوه ﭘﺎرﻟﻤﺎﻧﻲ دﻣﻮﻛﺮات ﻫﺎ در ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﺎﺳﺖ. ﻫﺮ دو ﻛـﻪ ﻫـﻢ ﻧـﺰد ﻣﺮدم ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎم آو رﻧﺪ و ﻫﻢ ﻋﻤﻮﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﺎح ﭼﭗ ﺣﺰب ﺧﻮﻳﺶ واﺑﺴﺘﻪ، ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ از ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﻋﻈﻴﻢ راﻧﺪه ﻣﻲ ﺷـﻮﻧﺪ ، ﻣﻮﺿﻊ ﮔﻴﺮي آﻧﻬﺎ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ آﺛﺎر ﻣﻀﺎﻋﻔﻲ ﺑﺮ ﺟﺎي ﻣﻴﮕﺬارد.
روز ٢۴ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ٢٠٠٩ آﻗﺎي ﮔﺐ ﻫﺎرت از ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ «ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎﻣﺪادي » ﺑﺮ روي ﺷﺒﻜﻪ MSNBC ﺑﻮد . او ﻓﻜﺮ اﻳﺠﺎد ﻳﻚ ﺑﻴﻤﻪ ﮔﺮ دوﻟﺘﻲ (ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ ﮔﺰﻳﻨﻪ دوﻟﺘﻲ) ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن دﻣﻮﻛﺮات ﺑﺎ ﺟﻨﮓ و دﻧﺪان از آن دﻓﺎع ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ را «ﻏﻴﺮ ﺿـﺮوري » ﺗﻮﺻـﻴﻒ ﻛﺮد. ﻣﺠﺮي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺻﺮاﺣﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻃﺮح اﺻﻼح [ﺑﻴﻤﻪ درﻣﺎﻧﻲ ] ﻛﻪ در ﺳﺎل ١٩٩٣ ﺧﻮد ﺷﺎﻫﺪ اﻧﺼﺮاف آ ﻗـﺎي وﻳﻠﻴـﺎم ﻛﻠﻴﻨﺘﻮن از ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻃﺮح ﻣﺸﺎﺑﻪ اي ﺑﻮده اﺳﺖ از زﺑﺎن ﻋﻀﻮ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻛﻨﮕﺮه آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. ﻛﻼﻣﻲ درﺑﺎره ﺳﻤﺖ ﻫﺎي ﻣﺸﻮرﺗﻲ ﻛﻪ وي ﻧﺰد ﻛﻤﭙﺎﻧﻲ ﻫﺎي ﺑﻴﻤﻪ و آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه ﻫﺎي داروﺳﺎزي ﺑﺮ ﻋﻬﺪه دارد ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ وي از ﻃﺮﻳﻖ ﺷﺮﻛﺘﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم «اﻣﻮر دوﻟﺘـﻲ ﮔـﺐ ﻫﺎرت» [٧] ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد او ﺗﻌﻠﻖ دارد ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻲ رﺳﺎﻧﺪ. ﻫﻴﭻ اﺷﺎره اي ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺸﻐﻠﻪ ﻻﺑﻴﮕـﺮ ي وي ﺑـﺮاي ﮔـﺮوه NBC Universal ﻧﺸﺪ.
اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﺑﺎ ﻫﺰﻳﻨﻪ اﻧﺪك
ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺮار آﻗﺎي داﺷﻞ ﻫﻢ ﺳﻪ ﺑﺎر ﭘﻴﺎﭘﻲ در ﻇﺮف ﭼﻬﺎر ﻣﺎه در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮدﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ اﺻﻼح ﻧﻈﺎم درﻣﺎﻧﻲ اﺧﺘﺼﺎص ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺪ –روز ١٢ ﻣﻪ و ٢ ژوﺋﻴﻪ ٢٠٠٩ ﺑﻪ روي ﺷﺒﻜﻪ MSNBC و روز ١۶ اوت ﺑﺮ روي NBC در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ «دﻳـﺪار ﺑـﺎ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت». اﻳﻦ ﺳﻨﺎﺗﻮر ﭘﻴﺸﻴﻦ دﻣﻮﻛﺮات در ﻫﺮ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺑﺎ ﺳﻤﺎﺟﺖ و ﻳﻜﺪﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻃﺮح اﺻﻼح درﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد، ﺑﻲ آﻧﻜـﻪ ﻣـﺮدم ﺑﻮﺋﻲ از اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺟﺰﺋﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪ وي ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام «آﻟﺴﺘﻮن و ﺑﺮد» (Alston & Bird)، ﺷﺮﻛﺖ ﻻﺑﻴﮕﺮي درآﻣﺪه ﻛﻪ از ﺳﻮي ﺑﻴﻤﻪ ﻫﺎي ﻋﻀﻮد «ﮔﺮوه ﻣﺘﺤﺪ ﺑﺮاي ﺗﻨﺪرﺳﺘﻲ» [٨] ﻣﺄ ﻣﻮرﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ . ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺗﺎ ٨ دﺳـﺎﻣﺒﺮ ٢٠٠٩، روز د ﻋـﻮت وي ﺑـﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ «دﻛﺘـﺮ ﻧﺎﻧﺴﻲ» ﺑﺮ روي ﺷﺒﻜﻪ MSNBC ﺻﺒﺮ ﭘﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ آﻗﺎي داﺷﻞ ﺑﺎ ﺣﺰم و اﺣﺘﻴﺎﻃﻲ ﺑﻴﺤـﺪ ﺑـﺎ ﻛﺴـﻮت دوﮔﺎﻧـﻪ ﺧـﻮﻳﺶ در ﻣﻘـﺎم
-5 -
ژوﺋﻴﻪ ٢٠١٠
ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ دﻳﭙﻠﻮﻣﺎﺗﻴﻚ: ﻣﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﻓﺮهﻨﮕﻲ
ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار و ﻻﺑﻴﮕﺮ روﺑﺮو ﺷﻮد . وي اﻋﻼم داﺷﺖ ﻛﻪ «ﺣﺮﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺤﻮه اي ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﺣﺴﺎﺳﻢ، از اﻳﻨـﺮو ﺑﺴـﻴﺎر ﻣﺤﺘﺎط ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد». اﻣﺎ دﻟﻨﮕﺮاﻧﻲ وي از [داوري دﻳﮕﺮان] دﻳﺮي ﻧﭙﺎﺋﻴﺪ: ﻳﻚ ﻣﺎه ﭘﺲ از آن وﻗﺘﻲ ﺑﺎز از ﻧﻮ ﺑﺎ وي در ﻫﻤﺎن ﺷﺒﻜﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ، ﺳﺨﻨﮕﻮي ﭘﻴﺸﻴﻦ ﮔﺮو ه اﻛﺜﺮﻳﺖ دﻣﻮﻛﺮات در ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﺮ زﺷﺘﻲ و ﻋﻴﺒﻲ ﻛـﻪ درﺑـﺎره اﺻـﻼح ﻧﻈـﺎم درﻣـﺎﻧﻲ از ذﻫﻨﺶ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ از زﺑﺎﻧﺶ ﺑﻴﺮون رﻳﺰد، ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺧﻄﺮ اﻓﺸﺎﮔﺮي و ﭘﺮده دري در ﺑﺎره وﻇﺎﻳﻒ ﻛﻨﻮﻧﻴﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ وي ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻧﺎﺳﺰا و ﻧﻴﺸﺪار ﻛﺴﻲ ﭼﻮن داﺷﻞ را ﻧﻤﻲ ﺗﻮان ﺗﻮﺿﻴﺤﻲ ﺑﺮ ﮔﺬار ﭘﺮ زﺟﺮ و آزاري داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ا ز ﺗﺼـﻮﻳﺐ اﺻـﻼح ﻧﻈﺎم درﻣﺎﻧﻲ ﺑﺮ آن روا داﺷﺘﻨﺪ . ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑ ﻦ ﺑﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﻃﺮح اﻳﺠﺎد ﻳﻚ ﺑﻨﮕﺎه ﻓﺪرال ﺑﺮاي ﺣﻤﺎﻳـﺖ از ﻣﺼـﺮف ﻛﻨﻨـﺪﮔﺎه در ﺑﺮاﺑـﺮ ﻳﻮرش زورﻣﻨﺪان آﻓﺎق ﻣﻌﺎﻣﻼت ﻣﺎﻟﻲ ﺑﺪان ﮔﺮﻓﺘﺎر اﺳﺖ را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﺎي داﻧﺎ ﭘﺮﻳﻨﻮ ﻧﺎﻣﻲ ﻧﻮﺷﺖ. اﻣﺎ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻫﻤﭽﻨـﺎن ﺑـﺎﻗﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎران و ﺷﻬﺮوﻧﺪان دﺷﻮار ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ از آﺳﻴﺐ ﻫﺎ ي ﺣﻀﻮر رﺳﺎﻧﻪ اي ﺑﻲ ﻣﻨﺎزع ﻣﺸﺘﻲ ﻻﺑﻴﮕﺮ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ از ﻫﻮﻳﺖ آﻧﻬﺎ ﺧﺒـﺮ ﻧـﺪارد ﺑﺮﻛﻨﺎر ﻣﺎﻧﻨﺪ. ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺟﻨﻴﻦ ودا (Janine Wedel) ﻣﺘﺨﺼﺺ ﻣﺮدم ﺷﻨﺎﺳﻲ و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻛﺘﺎب «زﺑﺪﮔﺎن در ﺳﺎﻳﻪ» ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺸﺎن ﺳـﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ «ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻓﻮﺟﻲ از ﭘﻴﺎم آوران رﺳﺎﻧﻪ اي ﻫﻤﺎن ﮔﻔﺘﻤﺎن را ﻫ ﻤﺰﻣﺎن ﺑﺮ ﻣﻐﺰ ﻣﺮدم ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻨﺪ، اﺛﺮات ﺑﺮ ﻫـﻢ اﻧﺒﺎﺷـﺘﻨﻲ ﭘﺪﻳـﺪ ﻣـﻲ آورد و اﻓﻜﺎر ﻋﻤﻮﻣﻲ را ﺑﻪ ﺣﻴﻄﻪ اي ﻛﻪ راه دﺳﺖ آﻧﻬﺎﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﺎﻧﺪ (▫).»
اﻣﺎ ﺗﻌﺪد دﻓﻌﺎﺗﻲ ﻛﻪ واﺑﺴﺘﮕﺎن ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ ﺑﺮ ﭘﺮده ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و ﺣﺘﻲ زﻳﺮ ﻛﻲ آﻧﺎن در ﺑﻬﺮه ﺟﻮﺋﻲ از اﻳـﻦ رﺳـﺎﻧﻪ ﺑـﻪ ﺳـﻮد ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎﻳﺎن ﺧﻮﻳﺶ ، ﭼﻨﺪان اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪارﻧﺪ: ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻨﻬﺎ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎﺋﻲ را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺸﺎن ﻣﻲ ﺷﺘﺎﺑﻨﺪ. و ﺑﻴﺸﺘﺮ آﻧﻬﺎ ﮔﺎه ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮي ﺧﻮﻳﺶ از ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﭼﻨﺪ ﻣﻠﻴﺘﻲ را ﻧﻴﺰ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﻲ دارﻧﺪ.
ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺳﺮدرﮔﻤﻲ ﻣﻴ ﺎن اﻗﺴﺎم ﻣﻨﺎﻓﻊ و ﻣﺼﺎﻟﺢ و وﻇﺎﺋﻒ و آﻣﻴﺰش آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﺋﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻻﺑﻴﮕـﺮ ان را ﻧﺰد ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻫﻮﻳﺖ آﻧﺎن را ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﻨﺪ. آﻗﺎي آرون ﺑﺮاون (Aaron Brown) ﻛـﻪ ﭘـﺲ از ﭼﻬﺎر ﺳﺎل اﺟﺮاي «ﺷﺐ [ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ] اﺧﺒﺎر» [٩] در CNN، اﻳﻦ ﺷﺒﻜﻪ وي را در ﺳﺎل ٢٠٠۵ ﺑﻴﺮون راﻧﺪ، اﻣﺮوز در داﻧﺸﮕﺎه آرﻳﺰوﻧﺎ رﺷﺘﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎري ﺗﺪرﻳﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . ﺑﻪ ﭼﺸﻢ وي [ﭘﺨﺶ ﻧﻈﺮات ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ] ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻫﻤﺴﻮ [ﺑﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎ دارﻧﺪ ] از ﻗﺼـﺪ و ﻧﻴـﺖ ﺳـﻨﺠﻴﺪه ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺧﻴﺰد ﺑﻠﻜﻪ از ﺷﺮاﻳﻂ و اوﺿﺎﻋﻲ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد ﻛﻪ در آن ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺣﺮﻓﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﻣﻲ آﻳﻨـﺪ . وي ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ «اﻳﻨﻬﺎ ﻏﺎﻟﺒﺎ اﻓﺮاد ﺟﻮان ﻛﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ اي ، دﺳﺘﺨﻮش ﻫﻤﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﺸﺎرﻫﺎ ﻫﺴـﺘﻨﺪ ﻛـﻪ از آﮔـﺎﻫﻲ ﻳـﺎﻓﺘﻦ درﺳـﺖ درﺑـﺎره [ﻫﻮﻳـﺖ ] ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎﻧﺸﺎن ﻏﻔﻠﺖ ﻣﻲ ورزﻧﺪ.»
ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪه آﻗﺎي ﺑﺮاون وادادن [در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﺮﻓﻨﺪ ﻻﺑﻴﮕﺮان] ﻧﺸﺎن از آﻓـﺖ ﻋﻤـﻮﻣﻲ ﺗـﺮ ي دارد ﻛـ ﻪ در ﺧﺼـﻠﺖ و ﺳﺮﺷـﺖ وﻗـﺎﻳﻊ ﻧﮕـﺎري ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ: وﺳﻮاس ﺳﭙﺮدن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ «ﻛﺎرﺷﻨﺎﺳﺎن» و ﻣﻔﺴﺮان ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﺰﻳﻨﻪ اي اﻧﺪك زﻣﺎن اﺧﺘﺼﺎص ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ اﺧﺒﺎر را ﭘﺮ ﻛﻨﻨﺪ . ﺑﻪ ﻧﻈﺮ وي «ﭼﻨﻴﻦ روﺷﻲ از ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﺧﺒﺮﻧﮕﺎري ﺑﻪ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻛﻤﺘﺮي در ﺑﺮ دارد. اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﭘﻨﺪا ﺷـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﺧﺒﺎر رو ﺑﻪ ﻣﺮﮔﻲ ﺳﺮ و ﻛﺎر دا رﻳﻢ ﻛﻪ در ﭘﻲ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ارزان ﺑﺮاي روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎري اﺳﺖ. ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣـﺎ از آﻧﻬـﺎ ﺳـﺨﻦ ﻣـﻲ ﮔﻮﺋﻴﻢ ﺑﻨﮕﺎه ﻫﺎي ﺳﻮد آوري ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻮل ﻓﺮاواﻧﻲ ﺑﺮاي ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﭼﻨﺪ ﻣﻠﻴﺘﻲ ﻓـﺮاﻫﻢ ﻣـﻲ آورﻧـﺪ ﻛـﻪ آﻧﻬـﺎ را در داﻣـﺎ ن ﺧـﻮﻳﺶ ﭘﺮواﻧﻴﺪه اﻧﺪ.»
ﺑﺎ ا ﻳﻨﻬﻤﻪ از ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺤﻮﻟﻲ در ﺣﺎل ﺗﻜﻮﻳﻦ اﺳﺖ . ﺷﺒﻜﻪ CNN ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﻲ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺻﻨﺎﻳﻌﻲ دﺳﺖ زده اﺳـﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻲ از ﺗﺤﻠﻴﻠﮕﺮاﻧ ﺶ در ارﺗﺒﺎط اﻧﺪ . «ﻓﺎﻛﺲ ﻧﻴﻮز » ﻧﻴﺰ ﮔﻬﮕﺎه اﻣﺎ ﻧﻪ ﻫﻤﻮاره رﺿﺎﻳﺖ ﻣﻲ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎﻳﺎﻧﻲ اﺷـﺎره ﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﺶ را اﺳﺘﺨﺪام ﻛﺮده اﻧﺪ، اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد از ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻧﻮع ﻣﺸﺘﺮﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪه آﻧﺎﻧﻨﺪ روي ﺑﺮ ﻣﻲ ﺗﺎﺑﺪ .(▪)
ﻣﻮرد ﺷﺒﻜﻪ ﭘﺨﺶ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ از راه ﻛﺎﺑﻞ MSNBC ﺑﺎﻗﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺬﻳﺮا ﺗﺮ از دﻳﮕﺮان ﺑﻪ روي ﺑﻠﻨﺪﮔﻮﻳﺎن ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﭼﻨﺪ ﻣﻠﻴﺘﻲ آﻏﻮش ﮔﺸﻮده . در ﻣﺎه ژاﻧﻮﻳﻪ ٢٠١٠ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﺒﻜﻪ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ، ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ آن ﻋﺰم راﺳﺦ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮاي ﭼـﺎره ﺟـﻮﺋﻲ اﻳـﻦ
-6 -
ژوﺋﻴﻪ ٢٠١٠
ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ دﻳﭙﻠﻮﻣﺎﺗﻴﻚ: ﻣﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﻓﺮهﻨﮕﻲ
ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد. آﻗﺎي دﻳﻮﻳﺪ ﻣﻚ ﻛﻮرﻣﻴﻚ (David McCormick) ﻋﻬﺪه دار ﻣﻴﺎﻧﺪاري ﺑﺤﺚ ﻫﺎ در NBC News و ﻧﻈـﺎرت ﺑﺮ رﻋﺎﻳﺖ «اﺧﻼق و ﻫﻨﺠﺎر ﺣﺮﻓﻪ اي » در MSNBC، دو ﺷﺒﻜﻪ اي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﺮوه ﺗﻌﻠﻖ دا رﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﺮح وﻇﺎﺋﻒ ﭘﺎﻳﻨﺪﻧﺪ، ﻣـﺎ را ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ دﻳﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫﻤﺴﻮﺋﻲ ﻣﻨﺎﻓﻊ دﻏﺪﻏﻪ ﺧﺎﻃﺮ وي ﺷﺪه . وي ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﮔﺮﭼـﻪ «اﻋﺘﻤـﺎد ﺑـﻪ ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ ﻋﻨﺼـﺮي ﺣﻴﺎﺗﻲ در ﻧﻈﺎم ﻣﺎﺳﺖ » اﻣﺎ ﻗﻮل ﻣﻲ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺷﺒﻜﻪ ﺑﻪ زودي ﺑﺎ ﺧﺪﻣﺖ رﺳﺎﻧﺎن ﺧﻮد ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮد ﺗﺎ ﺑﺎز ﻗﻮاﻋـﺪ ﺷـﻔﺎﻓﻴﺖ ﺧـﻮﻳﺶ را ﺑـﻪ آﻧﺎن ﮔﻮﺷﺰد ﻛﻨﺪ ، ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﺧﻮد ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن اﺳﺖ ﺗﺎ «ﻣﺎ را ار ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﺸﺘﺮك ﻣﺤﺘﻤﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎ دارﻧﺪ آﮔﺎه ﺳـﺎزﻧﺪ ». وي ﻣﻲ اﻓﺰاﻳﺪ ﻛﻪ «ﺳﺎل ﻫﺎ ﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻜﺮرا ﺑﻪ ﻫﻤﻜﺎران ﺧﻮد ﮔﻮﺷﺰد ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ اﻧﺪازه ﺷﻔﺎ ﻓﻴﺖ اﻫﻤﻴﺖ دارد و ﻫﻴﭻ ﮔﻮﺷـﻪ اي از ﺷـﺮح ﺣﺎل ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﺮدم ﭘﻨﻬﺎن داﺷﺖ، ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻳ ﻨﻬﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﻬﻢ داﺋﻤﻲ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﻣﺎ دارﻧﺪ ﻳﺎ ﺧﺒﺮﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ راﻳﮕﺎن ﻧﻈﺮ ﻣﻲ دﻫﻨﺪ. ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ آﻳﺎ ﻣﺎ ﺑﻲ ﻋﻴﺒﻢ و ﮔﺮد ﺳﺮزﻧﺸﻲ ﺑﻪ داﻣﺎﻧﻤﺎن ﻧﻤﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ؟ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ.»
در واﻗﻊ اﻳﻨﻚ ﺑﻴﺶ از دﻫﺴﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﮔﺮوه واﻧﻤﻮد ﻣﻲ ﺳﺎزد ﻛﻪ ﻣﺮاﻗﺐ و ﮔﻮش ﺑﻪ زﻧﮓ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺳﺖ . از ﻫﻤـﺎن اﻛﺘﺒـﺮ ﺳـﺎل ١٩٩٨ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺼﻠﻲ ﻛﺎﻣﻞ از اﺳﺎﺳﻨﺎﻣﻪ داﺧﻠﻲ NBC، ﭼﻬﺎر ﭼﻮﺑﻲ ﺑﺮاي «ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن – ﺗﺤﻠﻴﻠﮕﺮان – ﺧﺒﺮﮔﺎن – وﻛﻴﻼن » ﻣﻘـﺮر داﺷـﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ اي از آن ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ : «ﺿﺮوري اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔ ﺎن ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺑﺮ زﻣﻴﻨﻪ و ﻣﻨﻈﺮ ﻓﺮاﮔﻴﺮي وﻗﻮف ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎﻧﻲ (...) ﻛﻪ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ در آن ﺟﺎي دارﻧﺪ . (...) ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان ﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﺿﺮوري در اﺧﺘﻴﺎرﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺧﻮﻳﺶ در ﺑﺎره ﻣ ﻮﺿﻮﻋﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺪآﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﭘﺮدازﻳﻢ ﺑﺮﺳﻨﺪ. ﺑﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ: "ﺟﺎن داو از ﺑﻨﻴﺎد ﻓﻼن." ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺳـﻴﺎق ﻟﺰوﻣﺎ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﻛﻨﻴﻢ: "ﺟﻴﻦ داو، راﻳﺰن NBC." ﻫﻮﻳﺖ ﻛﺴﺎن را ﻣﻲ ﺗﻮان ﺷﻔﺎﻫﺎ اﻋﻼم ﻛﺮد ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﺮض دﻳﺪ ﮔﺬاﺷـﺖ ، اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﺷﻴﻮه اي روﺷﻦ و آﺷﻜﺎر.»
ﻇﺎﻫﺮا ﺿﺮورت «ﺷﻔﺎﻓﻴﺖ و روﺷﻨﻲ » ﺑﺎ دﻏﺪﻏﻪ رازداري ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر ﻧﻴﺴﺖ . ﻫﺮﭼﻨﺪ آﻗﺎي ﻣﻚ ﻛﻮرﻣﻴﻚ ﻣﻲ ﭘـﺬﻳﺮد ﻛـﻪ ﻣﻨـﺎﻓﻊ ﻣـﺎﻟﻲ «ﺑـﺎ ﺑﺎورﻫﺎي ﻋﻘﻴﺪﺗﻲ و ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺧﻤﻴﺮه و ﺧﺼﻠﺖ ﻳﻜﺴﺎﻧﻲ» دارﻧﺪ، ﺑﺎز ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳ ﺖ ﻛﻪ ﻧﻬﺎدن ﺷﺮح ﺣﺎل ﻣﻴﻬﻤﺎﻧـﺎن ﺑـﺮ روي ﺻـﻔﺤﻪ اﻳﻨﺘﺮﻧﺘـﻲ ﺷﺒﻜﻪ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺑﻴﻢ ﺗﻮﻫﻢ و ﮔﻤﺮاﻫﻲ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارد.
روز ٢٢ ژاﻧﻮﻳﻪ، ﭼﻨﺪ روز ﭘﺲ از ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﻴﺎﻧﺪار ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ، ﺷﺒﻜﻪ MSNBC ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﺸـﺎن داد ﻛـﻪ ﭼـﻪ اﻧـﺪازه ﺑـﻪ «ﺷـﻔﺎﻓﻴﺖ » دﻟﺒﺴﺘﮕﻲ دارد. ﻣﺎرك ﭘﻦ (Mark Penn) ﻧﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ Morning Joe ﺑﻮد و ﺑﻪ درﺷﺘﮕﻮﺋﻲ و ﺗﻨﺪﺧﻮﺋﻲ ﺑﻪ ﺧﺮده ﮔﻴـﺮي از اﺻﻼح ﻧﻈﺎم درﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﭘﺮداﺧﺖ، را «ﺳﻴﺎﺳﺖ ﮔﺬار دﻣﻮﻛﺮات» و «ﻣﺴﺌﻮل ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻧﻈﺮﺧـﻮاﻫﻲ در دوران زﻣﺎﻣـﺪاري رﺋـﻴﺲ ﺟﻤﻬـﻮر ﻛﻠﻴﻨﺘﻮن» ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮدﻧﺪ . اﻣﺎ درﻳﻎ از ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﻛﻪ اﺷﺎره اي ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد ﻛﺎردان ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ رﺋﻴﺲ ﻫﻴﺌﺖ ﻣﺪﻳﺮه و ﻣﺪﻳﺮ ﻋﺎﻣـﻞ «ﺑﺮﺳﻮن – ﻣﺎرﺳﺘﻠﺮ»، ﻳﻜﻲ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺑﻨﮕﺎه ﻫﺎي ﻻﺑﻴﮕﺮ ﻛﺸﻮر اﺳﺖ . ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻨﮕﺎه ﻳﻚ ﺑﺨﺶ ﺑﺰرگ دارد ﻛﻪ وﻗﻒ ﻣﺴـﺎﺋﻞ ﺑﻬﺪاﺷـﺖ و درﻣﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﻏﻮل آﺳﺎي دارو ﺳﺎزي ﻧﻈﻴﺮ «ﻓﻴﺰر» (Pfizer) ﻳﺎ «اﻟﻲ ﻟﻴﻠـﻲ » (Eli Lilly) ﻳـﺎري دﻫـﺪ ﺗـﺎ «ﭼﻨـﺎن ﺳﻴﻤﺎﺋﻲ از ﺧﻮﻳﺶ اراﺋﻪ دﻫﻨﺪ و آﻧﺮا ﭼﻨﺎن ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺿﺎﻣﻦ ﺑﺎزده ﺳﻮدﻣﻨﺪﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ.»
ﺳﺮاﻧﺠﺎم، ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﭼﻨﺎن ﮔﺬران دارﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻲ ﺗﺮدﺳﺘﻲ ﻻﺑﻴﮕﺮان ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﭘﺪﻳﺪه اي ﺗﺄﺳﻒ ﺑﺎر اﺳﺖ اﻣـﺎ ﮔﺰﻳـﺮي از آن ﻧﺘـﻮان داﺷﺖ، ﺧﺴﺎرت ﺟﺎﻧﺒﻲ ﻳﻚ ﻧﻈﺎم ﺳﻴ ﺎﺳﻲ و رﺳﺎﻧﻪ اي اﺳﺖ ﻛﻪ در آن ﻣﺮز ﻣﻴﺎن ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻋﻤﻮﻣﻲ و ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻓﺮدي دﻳﮕﺮ ﺟﺎﺋﻲ ﺑـﺮاي ﺑـﻮدن ﻧﺪارد. ﺑﻪ ﻋﻴﺎن ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺸﺎرﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎ اﻋﻤﺎل ﺷﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ رﺧﻨﻪ ﭘﺬﻳﺮي ﺧﻮﻳﺶ در ﺑﺮاﺑـﺮ ﻣﻨـﺎﻓﻊ ﺷـﺮﻛ ﺖ ﻫـﺎ ﭘﺎﻳـﺎن دﻫﻨﺪ، ﺗﺎ ﻛﻨﻮن دﮔﺮﮔﻮﻧﻲ ﭼﻨﺪاﻧﻲ در ﭘﻲ ﻧﻴﺎورده. آﻗﺎي اﻧﺪي ﺷﻮﺗﺰ (Andi Schots)، رﺋﻴﺲ ﻛﻤﻴﺴﻮن اﺧﻼق ﺟﺎﻣﻌـﻪ روزﻧﺎﻣـﻪ ﻧﮕـﺎران ﺣﺮﻓﻪ اي، ﺑﺎ ﺗﺄﺳﻒ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ «ﺑﻬﺖ آور اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﺑﻪ اﻳﻦ وﺧﺎﺣﺖ، ﺗﻮﺟﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮد ﻧﻤﻲ ﻛﺸﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از دﻳﮕﺮان در ﻣﻌﺮض ﮔﺰﻧﺪﻫﺎي آﻧﻨﺪ، اﻧﮕﺎر اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣﻔﺮه ﺳﻴﺎه اﺳﺮارآﻣﻴﺰي اﺳﺖ [ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺟﺮأت ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪن ﺑﻪ آن را ﻧﺪارد]».
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻫﻤﺴﻮﺋﻲ ﻣﻨﺎﻓﻊ [ﻻﺑﻴﮕﺮان ﺑﺎ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ] ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺶ ﭘﻴﺪاي ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺳـﺖ . آﻗـﺎي ﺟـﻲ راﺳـﻦ (Jay Rosen)، ﻣﻨﻘـﺪ رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ و اﺳﺘﺎد روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎري در داﻧﺸﮕﺎه ﻧﻴﻮﻳﻮرك روﻳﻜﺮد دﻳﮕﺮي دارد: «ﮔﻔﺘﻴﺪ ﺷﻔﺎﻓﻴﺖ، اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ آن ﻣﻮاﻓﻘﻢ. اﻣﺎ ﭼﺮا اﻳﻦ آدم ﻫﺎ را ﺑﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن دﻋﻮت ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ اﻳﻦ ﻫﺎ ﻗﺎدرﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺮدم را در ﺑﺎره ﻫﺮ ﻣﻄﻠﺒﻲ دﺳﺘﻜﺎري ﻛﻨﻨﺪ.»
-7 -
ژوﺋﻴﻪ ٢٠١٠
ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ دﻳﭙﻠﻮﻣﺎﺗﻴﻚ: ﻣﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﻓﺮهﻨﮕﻲ
١- Hardball with Chris Mathews ٢- Fox Business Network ٣- Whitman Insight Strategies ۴- ﻧﺎﻣﺰد ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨﻮاﻫﺎن ﺑﺮاي اﺣﺮاز ﻣﻘﺎم ﻣﻌﺎوﻧﺖ رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮري در اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﭘﻴﺸﻴﻦ اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه. Money for Breakfast -۵ America's Health Insurance Plans -۶ ٧- Gephardt Government Affairs ٨- United Health Group ٩- News Night
ﭘﻲ ﻧﻮﺷﺖ ﻫﺎ
° - در ﻫﻤﺎن زﻣﺎن آﻗﺎي ﭘﺎﻟﺴﻮن (Paulson) ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺠﺎت ﺑﻨﮕﺎه ﻫﺎي Wall Street Bear Stearns و ﻣﺮﻳﻞ ﻟﻴﻨﭻ (Merril Lunch) رﻗﻴﺒﺎن اﺻﻠﻲ AIG ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ.
• - ﺑﺮﻧﺎرد وﻳﺘﻤﻦ (Bernard Whitman)، ران ﻛﺮﻳﺴﺘﻲ (Ron Christie) و داﻧﺎ ﭘﺮﻳﻨﻮ (Dana Perino) ﻛـﻪ ﻧﮕﺎرﻧﺪه اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ از اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮات ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮدداري ورزﻳﺪﻧﺪ.
▫ - ﺟﺎﻧﻴﻦ ودل (Janine R. Wedel)، ﻧﺨﺒﮕﺎن در ﺳﺎﻳﻪ، ﭼﮕﻮﻧﻪ دﻻﻻن ﺗﺎزه ﻗﺪرت ﺟﻬﺎن دﻣﻮﻛﺮاﺳﻲ، دوﻟـﺖ و ﺑﺎزار آزاد را ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ، اﻧﺘﺸﺎرات Basic Books، ﻧﻴﻮﻳﻮرك، ٢٠٠٩.
▪ - در ﺗﻤﺎﺳ ﻲ ﻛﻪ ﻧﮕﺎرﻧﺪه ﺑﺎ CNN و «ﻓﺎﻛﺲ ﻧﻴﻮز » ﮔﺮﻓﺖ ، اﻳﻦ رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ از ﭘﺎﺳﺦ دادن ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎ اﻣﻨﺘﺎع ﻛﺮدﻧﺪ.
درﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻧﻴﺰ وﺿﻊ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ
ﻛﻢ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻲ آﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺒﺮﮔﺎن اﻗﺘﺼﺎدي ﻛﻪ رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺷﺎن ﻣﻲ روﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻈﺮات ﺑﻴﻄﺮﻓﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ را ﺟﻮﻳﺎ ﺷﻮﻧﺪ، ﺣﻘﻮق ﺑﮕﻴﺮ ﻧﻬﺎدﻫﺎي ﻣﺎﻟﻲ ﻣﻬﻢ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﭼﻨﺪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎورﻳﻢ.
آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺴﺘﻴﺎن دو ﺑﻮآﺳـﻴﻮ (Christian de Boissieu)، اﺳـﺘﺎد داﻧﺸـﮕﺎه و رﺋـﻴﺲ ﺷـﻮراي ﺗﺤﻠﻴـﻞ اﻗﺘﺼﺎدي (CAE) در دﻓﺘﺮ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ، ﻣﺮﺗﺒﺎ ﺑﻪ ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎي رادﻳﻮر- ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ Europe 1 ،LCI و ﻳﺎ روزﻧﺎﻣﻪ
-8 -
ژوﺋﻴﻪ ٢٠١٠
ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ دﻳﭙﻠﻮﻣﺎﺗﻴﻚ: ﻣﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﻓﺮهﻨﮕﻲ
ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ دﻋﻮت ﻣﻲ ﺷﻮد (١). او ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻫﺎي اﻗﺘﺼﺎدي را ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﺪون آﻧﻜﻪ از ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎي دﻳﮕ ﺮ وي ﻳﺎد ﺷﻮد: رﺋﻴﺲ ﻛﻤﻴﺴﻴﻮن ﻛﻨﺘﺮل ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎي ﻣﺎﻟﻲ ﺷﺎﻫﺰاده ﻧﺸﻴﻦ ﻣﻮﻧﺎﻛﻮ، ﻋﻀﻮ ﺷﻮراي ﻧﻈـﺎرت ﺑﺎﻧـﻚ Neuflize OBC، ﻋﻀﻮ ﺷﻮراي راﻫﺒﺮدي Ernst & Young France، راﻳﺰن اﻗﺘﺼـﺎدي ﺻـﻨﺪوق ﺑـﻮرس ﺑـﺎزي HDF Finance، راﻳﺰن اﻗﺘﺼﺎدي ﺑﺎﻧﻚ Crédit agricole و ﻧﻴﺰ راﻳﺰن اﻗﺘﺼﺎدي ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺆﺳﺴﺎت اﻋﺘﺒﺎر و ﺑﻨﮕﺎه ﻫـﺎي ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﮔﺬاري (Cecei).
آﻗﺎي داﻧﻴﻞ ﻛﻮﻫﻦ (Daniel Cohen)، اﺳﺘﺎد داﻧﺸﮕﺎه و ﻋﻀﻮ ﺷﻮراي ﺗﺤﻠﻴﻞ اﻗﺘﺼﺎدي (CAE)، ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﻣﺮﺗﺐ ﺧﺒﺮﻫﺎي اﻗﺘﺼﺎدي را در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ «ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻲ»، رادﻳﻮي France Inter ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻣﻲ ﻛﻨـﺪ، اﻣـﺎ اﻳـﻦ اﻳﺴـﺘﮕﺎه رادﻳﻮﺋﻲ دوﻟﺘﻲ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻫﻴﭽﮕﺎه ﻣﺸﺨﺺ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎن وي ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺸﺎور ارﺷﺪ ﺑﺎﻧﻚ Lazard ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ.
آﻗﺎي ژان – ﭘﻞ ﺑـ ﻪ ﺗـﺰ (Jean-Paul Betbèse)، اﺳـﺘﺎد داﻧﺸـﮕﺎه و ﻋﻀـﻮ ﺷـﻮراي ﺗﺤﻠﻴـﻞ اﻗﺘﺼـﺎدي (CAE)، ﺑﺎ ﻃﻴﺐ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮد ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﻳﺶ را در ﺑﺎره اﺧﺒﺎر ﻣﻌﺎﻣﻼت ﻣﺎﻟﻲ ﺑﺮاي رادﻳﻮي ﻓﺮاﻧﺴـﻪ، رادﻳـﻮ - ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻟﻮﻛﺰاﻣﺒﻮرگ، LCI، و ﻧﺸﺮﻳﺎت ﻓﻴﮕﺎرو ﻳﺎ ﻟﻪ زﻛﻮ (Les Echos) ﺑﺎزﮔﻮ ﻛﻨﺪ ... در ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه وﻗﺘﺶ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻈﺮات را ﺑﺎ ﺑﺎﻧﻚ Crédit agricole SA در ﻣﻴﺎن ﻣﻲ ﮔﺬارد ﻛﻪ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺑﺨﺶ ﺗﺤﻠﻴﻞ اﻗﺘﺼﺎدي آن ﺑﻪ دﺳﺖ وي ﺳﭙﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ.
آﻗﺎي ژاك ﻣﻴﺴﺘﺮال (Jacques Mistral)، ﻋﻀﻮ ﺷـﻮراي ﺗﺤﻠﻴـﻞ اﻗﺘﺼـﺎدي (CAE)، ﺑـﻪ ﻛـﺮات اﺧﺒـﺎر اﻗﺘﺼﺎدي اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه و ﻣﺸﺨﺼﺎ ﺑﺤﺮان ﻣﺎﻟﻲ و ﺑﺎﻧﻜﻲ را ﺑﺮاي ﺷﺒﻜﻪ ﻫـﺎي دوﻟﺘـﻲ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮن ﻓﺮاﻧﺴـﻪ ، رادﻳـﻮي ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﻫﻤﻮ ﺿﺮوري ﻧﻤﻲ ﭘﻨﺪارد ﻛﻪ ﺷﺮح دﻫﺪ ﻛﻪ از ﻣـﺪﻳﺮ ان ﺑﺎﻧـﻚ BNP Paribas ﻫﻢ ﻫﺴﺖ.
آﻗﺎي ژان – اروه ﻟﻮرﻧﺰي (Jean-Hervé Lorenzi)، اﺳﺘﺎد داﻧﺸﮕﺎه و ﻋﻀﻮ ﺷـﻮراي ﺗﺤﻠﻴـﻞ اﻗﺘﺼـﺎدي (CAE)، ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ Public Sénat ،LCI ،TF1 و Europe 1 وي را ﻓﺮاﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻌﻀـﻼت و داوﻫـﺎي اﻗﺘﺼﺎدي ﻣﻌﺎﺻﺮ را ﺑﺮﺷﻜﺎﻓﺪ، از ﻳﺎد ﻣﻲ ﺑﺮد ﻛﻪ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻮراي ﻧﻈﺎرت ﺷﺮﻛﺎي ﺳﻬﺎم ﺧﺼﻮﺻﻲ ادﻣﻮﻧﺪ روﺗﺸـﻴﻠﺪ (Edmond de Rothschild Private Equity Partners) رﻳﺎﺳـﺖ دارد، ﻛـﻪ در ﻫﺮﻛـﺪام از ﺷﻮراﻫﺎي ﻧﻈﺎرﺗﻲ ﻛﻤﭙﺎﻧﻲ ﻣﺎﻟﻲ ﺳﻨﺖ اوﻧـﻮره (Compagnie financière Saint - Honoré) و ﺑﻨﻴـﺎد رﻳﺴـﻚ (ﻛﻪ Groupama ،AXA ،AGF، و ﺑﺎﻧﻚ ﺳﻮﺳﻴﺘﻪ ژﻧﺮال ﭘﺪﻳﺪ آورده اﻧﺪ) و ﺷـﻮراﻫﺎي اداري GFI ،Eramat Wanadoo ،Page Jaunes ،BNP Paribas Assurance ،Informatique و اﻧﺠﻤـﻦ ﻓﺮاﻧﺴـﻮي ﻋـﺎﻣﻼن ﺧﺪﻣﺎت ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاه ﻳﻚ ﻛﺮﺳﻲ در اﺧﺘﻴﺎر دارد، و ﺑﺎز ﻓﺮاﻣﻮش ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ ﺑﮕﻮﻳـﺪ ﻛـﻪ در ﺷـﻮراي ﻋﻠﻤـﻲ -COE Rexecode و ﻛﻤﻴﺘﻪ ﺣﺴﺎﺑﺮﺳﻲ Crédit foncier ﺣﻀﻮر ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ.
-9 -
ژوﺋﻴﻪ ٢٠١٠
ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ دﻳﭙﻠﻮﻣﺎﺗﻴﻚ: ﻣﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﻓﺮهﻨﮕﻲ
١- ﻣﻘﺎﻟﻪ ﭘﻴﺮ رﻣﺒﺮ (Pierre Rimbert)، «ﻫﻢ از ﺗﻮﺑﺮه ﻫﻢ از آﺧـﻮر » را در ﺷـﻤﺎره ﻣـﺎه ﻧـﻮاﻣﺒﺮ ٢٠٠٩ ﻟﻮﻣﻮﻧـﺪ دﻳﭙﻠﻮﻣﺎﺗﻴﻚ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ.
-10 -