Jaki Byard Muhal Richard Abrams

Piano

8, 1 3 EN 20 FEBRUARI 95 J a z z in d e S i n g e l

J a k i B y a r d Joplin . Morton . Johnson . Waller Mingus . Byard en eigen werk WOENSDAG 8 FEBRUARI 95

M u h a l R i c h a r d A b r a m s Eigen werk MAANDAG 13 FEBRUAR] 95

G e r i A l l e n Eigen werk MAANDAG 20 FEBRUARI 95

inleiding door Rob Leurentop 19.15 uur . Foyer Rode Zaal

aanvang concerten om 20.00 uur

8 en 20 februari pauze omstreeks 20.50 uur einde omstreeks 21.50 uur

13 februari geen pauze einde omstreeks 21.10 uur ism. Radio 1 Van Scott Joplin tot Jaki Byard

Jaki Byard werd geboren in 1922 in Worcester, nabij , zien als ''. Op die plaat staat zijn compositie in de Amerikaanse staat Massachusetts. Bekend werd hij pas 'Aluminium Baby', een knipoog naar het succesnummer in de jaren zestig, door zijn samenwerking met bassist, 'Satin Doll'. Humor, ironie - wanneer Byard speelt zijn zij componist en orkestleider . Byard speelde nooit veraf. mee op inmiddels historische albums zoals het meesterwerk 'The Black Saint and the Sinner Lady' en het beruchte 'Town Toch is Byard al een ervaren musicus voor de samenwerking Hall Concert'. Hij toerde uitvoerig met het sextet waarvan met Mingus begon. Op zijn vijfde begint hij klassieke piano verder de rietblazers en , trompet­ te studeren. Als teenager heeft hij met een paar vrienden een tist en drummer deel uit­ eigen orkest dat op bals en schoolfeestjes speelt en waarvoor maakten, een van de sterkste bands uit die woelige jaren. hij zijn eerste arrangementen schrijft. Eind jaren dertig speelt Meestal mocht Byard hun optredens openen met een uitbun­ hij in zijn geboortestad trompet bij de Nighthawks van dige solo, een heel persoonlijk en van resoluut moderne Freddie Bates. Na zijn legerdienst komt het betere werk: hij accenten voorzien eerbetoon aan de oude meesters Art trekt op met de populaire saxofonist , later met de Tatum en . Precies voor die veelzijdige kijk op de big bands van en , een hele geschiedenis van de jazzmuziek en de rol van de piano intrigerende figuur die veel invloed heeft in Boston. Daar had daarin, inclusief de prehistorie van en cakewalk werd zich, in de schaduw van , Chicago en de West Byard zo door Mingus gewaardeerd. Vandaag is hij wellicht Coast, een bloeiende moderne scène ontwikkeld rond het de enige levende pianist die het repertoire van Morton, Schillinger Institute (het latere New England Conservatory) Waller, James P. Johnson en de andere oude meesters en individuen als hoger vernoemde Pomeroy, Serge Chaloff grondig kent. Hij beheerst perfect de flamboyante Stride-stijl en Charlie Mariono. Byard is er een van de drijvende krach­ van Waller en Johnson uit het Harlem van de jaren twintig. De ten van. In de jaren veertig treft men hem aan op de eerste Nederlandse dichter, romancier en essayist Bernlef schrijft opnamen van Mariano. over Byard dat in zijn handen "de pianostijlen, van ragtime tot atonaal clusterspel, als in een delta samenkomen''. Na Mingus (de samenwerking duurt tot 1970) verdeelt Byard zijn tijd tussen lesgeven, concerten en plaatopnamen. Uit de De nieuw verworven faam leidt in de jaren zestig tot een jaren zeventig dateren een handvol albums voor het Muse reeks albums onder eigen naam voor Prestige en New Jazz, label, eerder confidentiële opnamen van een Parijs intermez­ sommige solo, andere in de klassieke trioformule, nog andere zo en, ter bevestiging van Byards historische gevoel en met blazers als Roland Kirk of erbij. (Byard han­ inspiraties, een pianoduet met de oude grootmeester Earl teert er soms zelf de sax en de vibrafoon, hij kan ook aardig Hines. De jaren tachtig brengen een onvergetelijke verschij­ overweg met drums, gitaar, trompet, trombone). Nieuwsgie­ ning op een aan composities van Nino Rota gewijde elpee en rig en immer op zoek naar verbindingen tussen de traditie en eigen albums voor Soul Note in Italië, onder andere een de nieuwe jazz, speelt hij ook mee op platen van Eric Dolphy, pianoduet met , een trioplaat en, solo, 'To Them - Roland Kirk en (het aangrijpende 'Fuchsia Swing To Us'. Daarop speelt hij naast de aloude 'Tin Roof Blues' van Song'). Indrukwekkend ook is Byards eigenlijke debuut, een de New Orleans Rhythm Kings en werk van Ellington ook - op soloplaat uit 1960 die pas dertig jaar later het daglicht zal zijn manier - songs van Stevie Wonder. De mooiste herinne- Muhal Richard Abrams

ringen bewaart hij echter aan The Apollo Stompers, een big Muhal Richard Abrams werd geboren in Chicago in 1930. Hij band die zijn eclectische pianistieke aanpak in orkestrale speelt professioneel piano sind het einde van de jaren veer­ termen vertaalt. tig. In de plaatselijk clubs begeleidt hij onder andere Johnny Dan wordt het stil rond Jaki Byard. De ziekte van zijn vorig Griffin, Eddie Davis, , , Kenny Dorham, jaar overleden echtgenote is daar zeker niet vreemd aan. Er maar ook figuren uit de blues en de rhythm & blues. In 1961 verschijnt nog één cd, een opname van een zeldzaam recital richt hij de Experimental Band op, die aan de basis ligt van de in Maybeck Hall. Verdere concerten blijven uit, Byard geeft latere AACM, de Association for the Advancement of Crea­ alleen nog les. tive Music, waarvan hij ook voorzitter wordt. Zijn invloed op In een lange carrière als docent, eerst aan het New England ensembles als The Art Ensemble of Chicago en individuen als Conservatory, later aan de Manhattan School of Music, had Anthony Braxton, talenten voortgekomen uit de AACM, is hij al een reputatie van geducht pedagoog verworven. Niet groot. En bijgevolg ook zijn invloed op de nieuwe jazz. vingervlugheid en gestroomlijnd academisme, maar gevoel Abrams zelf debuteert pas in 1968 als leider en componist voor harmonisch avontuur, voor kleur en juiste tempokeuze, met de elpee 'Levels and Degrees of Light'. Pas in de jaren voor de implicaties van de hele geschiedenis van de jazz op zeventig verlaat hij Chicago en komt hij naar New York. het muzikale denken, vormen de basis van zijn eigen lesge­ Sindsdien profileert hij zich in de eerste plaats als componist ven, zoals zij dat ook doen voor zijn pianospel. en orkestleider. Sinds de jaren zeventig neemt hij, in verschil­ Vandaag is Jaki Byard terug. Hij speelt ragtime, stride piano, lende bezettingen, geregeld op voor Black Sant Records. Van modern. Voor zijn concert hier in deSingel zal hij kiezen uit die albums wordt het panoramisch georkestreerde 'Blu Blu eigen werk en een repertoire - zoniet naar de letter dan zeker Blu' beschouwd als een meesterwerk. Opmerkelijk is ook het naarde geest - van Mingus, Joplin, Morton, Fats Waller, James album 'Duets and Solos', waarop duetten en solo's met P. Johnson. Wat hij ook speelt, het zal allemaal klinken alsof rietblazer Roscoe Mitchell elkaar afwisselen. Abrams was het ontsproten is aan dezelfde geest, alsof het komt uit voor het laatst in België te horen in 1 977 op Jazz Middelheim. dezelfde tijd, de Jaki Byard-tijd.

Rob Leurentop M u z ie k h e e f t g e e n controverse n o d ig " Gesprek met pianist Richard Mnhal Abrams

In deze driedelige soloconcertreeks is Muhal Richard Abrams Ik heb altijd al met alle soorten ensembles gewerkt, maar die een buitenbeentje. De 65-jarige pianist en componist is zijn niet allemaal op cd geregistreerd. Ik heb zopas (augustus vooral bekend als mentor van de invloedrijke AACM-bewe- 94, DW) een nieuwe opname voltooid met een zevenkoppi­ ging in Chicago tijdens de jaren zestig. Zijn programma hier ge groep. De cd 'Familytalk' was met een sextet. Dat noem ik in deSingel omschrijft hij nauwelijks als jazz, eerder als geen big bands. De verwarring komt van het feit dat de muziek gebaseerd op zuivere improvisatie. Geen vooropge­ mensen daarin heel wat orkestratie horen, dat doet dan aan zette plannen? Abrams, nadrukkelijk: "Ik heb geïmproviseer­ big bands denken. Echt ongewoon is dat nochtans niet: Jelly de plannen. Dat is mijn levensconcept." Roll Morton had ook kleine groepen die hij orkestreerde om ze te doen klinken als een orkest. Maar de verwarring zie je Muhal Richard Abrams is zelden bereid om interviews te zelfs in jazztijdschriften. In het laatste nummer van Down- geven en als hij het al doet is dat onder strikte voorwaarden. beat werd ik nog ondergebracht bij de big bands. 'Blu Blu Blu' Ik ontmoet hem op een dakterras aanpalend aan zijn flat in was wel zoiets, maar over het algemeen kan dat van mijn Manhattan. Wanneer ik een vraag stel over zijn activiteiten in werk niet gezegd worden." de jaren zestig fluit hij mij meteen terug: “Ik wil geen histori­ sche documentatie van mijn leven geven. Dit interview zou Vindt Abrams het dan moeilijk zijn muziek te 'verkopen' voor over het concert in Antwerpen gaan en zo zal het ook zijn." wat ze is? "Gelukkig heb ik de volledige controle over wat ik Een situering is nochtans niet overbodig, want Abrams mag doe. Ik zie me dat niet zomaar uit handen geven. Ik kan best dan wel een van de belangrijkste figuren uit de recente met iemand samenwerken om een bepaald project aan de jazzgeschiedenis zijn, hij is nauwelijks bekend bij een breder man te brengen, maar de uiteindelijk controle eis ik zelf op. publiek. Samen met saxofonist Roscoe Mitchell was hij in de Want het gebeurt te vaak dat de promotie helemaal niet jaren zestig de stuwende kracht en mentor van de nieuwe gelijkgestemd is met de muziek zelf." jazzgeneratie in Chicago. Hij is de stichter van de AACM, de 'Association for the Advancement of Creative Music', een Tegenwoordig bestaan er ook goede organisaties die jazz soort muzikantencoöperatie ter bevordering van de zwarte daadwerkelijk ondersteunen. Vanuit Washington opereert bij­ geïmproviseerde muziek. Niet toevallig speelde dit alles zich af voorbeeld de National Jazz Service Organisation. Die stichting omstreeks 1968. Binnen de AACM bloeiden heel wat toonaan­ heeft een netwerk gecreëerd van concertzalen en promotors gevende jazzvernieuwers open: Anthony Braxton, Lester Bo­ en ze adviseert ook jazzmuzikanten in de uitbouw van hun wie en Roscoe Mitchell met het Art Ensemble of Chicago, professionele organisatie. Allemaal faciliteiten die vroeger George Lewis, Henry Threadgill. Abrams zelf bleef voor de voorbehouden waren aan de klassieke muziek. Amerika heeft buitenwereld lange tijd een tamelijk duistere figuur. Eigen haar eigen 'klassieke muziek' ontdekt? Abrams (lacht): "Ja, zo opnamen waren schaars en ook niet altijd overtuigend. Maar de zou je het eigenlijk wel kunnen noemen. Vroeger was er echt situatie is intussen wel veranderd, zeker na de cd 'Blu Blu Blu' uit niets voor de jazz. Maar de dingen zijn radicaal beginnen te 1992, een briljante actualisering van het big-band genre. veranderen omstreeks 1965. En weet je: muziek heeft geen "Sommige mensen hebben de indruk dat ik vooral met controverse nodig. Zolang je muzikanten hebt die kunnen grotere ensembles bezig ben, maar dat is eigenlijk niet waar. doen wat ze willen doen, individuen met een eigen verhaal, dan zit het goed. Als je de muziek in al zijn naaktheid zou hele mooie plekken, het meeste is vervallen." bekijken dan is er helemaal geen behoefte aan controverse. De gedachte noopt Abrams tot enkele politieke reflecties: Toch weet Abrams dat nogal wat goede muzikanten nog "Het is eenvoudig: als je geen werk hebt, dan zit je in de steeds niet aan de bak komen. Het valt ook op dat hij voor moeilijkheden. In Harlem is de werkloosheid zeer hoog. In zijn projecten steeds wat jonge en vaak totaal onbekende die omstandigheden is het helemaal niet meer evident om muzikanten inhuurt. "New York zit vol muzikanten en heel een positieve impuls te geven. Een individu kan in die situatie veel van hen zijn nauwelijks bekend. Misschien minder dan niets doen, er zou een agentschap of zo moeten zijn om de een derde van de muzikanten heeft een zekere publieke mensen als groep te helpen. Maar daarvoor heb je goede faam. Dat is trouwens over de hele wereld zo. New York is politici nodig. Want zeg nu zelf: zij zijn verkozen om hun tijd ook niet echt een ontmoetingsplaats van muzikanten. Alles daaraan te besteden. Terwijl wij ons dagelijks werk doen gebeurt hier vrij individueel. Als ik een project heb, dan tref kunnen zij bijvoorbeeld zeggen: 'laat ons de stad rood ik zelf de voorbereidingen, nadien bel ik de muzikanten en schilderen' (lacht uitbundig). Begrijp je?" wordt er een concert of een opname gepland. New York is geen workshop-stad, zoals Chicago in de jaren zestig wel "De gebouwde omgeving kan ook een heel belangrijke rol was. Hier ben je vaak min of meer geïsoleerd." spelen in je creativiteit. Architectuur is belangrijk. Ik heb wel een bepaalde interesse voor architectuur, omdat er een Zelf concerteert Abrams vaker buiten New York dan in de Big parallel is met wat ik in de muziek doe: perspectief, het Apple. In echte jazzclubs is hij zelden of nooit te vinden. ruimte-concept. Ik heb geen belangstelling voor deze of gene Houdt hij niet van de sfeer of het publiek? "Neen, dat is het architect, maar ik houd van architectuur als een terloopse niet. Het publiek in de clubs kan heel goed zijn. Maar ik ben ontdekking. Je ziet een gebouw in een ruimtelijk context en in de loop der jaren eigenlijk min of meer naar een ander dat is het. Mij interesseert het niet om dan uit te zoeken wie gebied 'verhuisd'. De programma's die ik breng, komen het gebouwd heeft. Het meeste wat je in een stad ziet is gewoon niet tot hun recht in een club. En dat heeft niets te tamelijk gestandaardiseerd. Maar nu en dan zie je iets dat een maken met het publiek. Ik speel bijvoorbeeld altijd orgineel beetje speciaal is. Een origineel concept. Ik bedoel: niet materiaal, geen standards. Ik ontwerp mijn programma altijd zomaar een doos." Precies wat Muhal Richard Abrams in zijn met een concertzaal in mijn achterhoofd." muziek ook zoekt: niet zomaar een doos.

"Er zijn natuurlijk wel goede gelegenheden. Een club zoals de Didier Wijnants (De Morgen) Knitting Factory biedt vaak een podium aan muziek die nergens anders aan de bak komt. Het is jammer dat er niet meer van dergelijke gelegenheden zijn. Want de Knitting Factory bereikt maar een beperkt publiek in de Lower East Side. Want New York is natuurlijk geen provinciestadje, New York is op zijn best een internationale stad. Je vindt er verschillende nationaliteiten in verschillende delen van de stad. Overal vind je een andere soort concentratie en daarom is het belangrijk dat er overal in New York gelegenheden zouden zijn zoals de Knitting Factory, inclusief Harlem, een jammerlijk verwaarloosd stadsdeel. Harlem heeft een paar Geri Allen / foto: Jules Allen 1992 Jazz Middelheim; in 1989 (solo en met een groot ensemble) ensemble) groot een met en (solo 1989 in JazzMiddelheim; e atr arht aes orShn Kntn n Brussel. in Kunsten Schone ook ze Paleis voor het kwam naar jaar Carter met Datzelfde Carter). Betty (met 1993 in en zestig. Geri Allen speelde al in Antwerpen, meer bepaald op bepaald meer Antwerpen, inal speelde Allen Geri zestig. ce Roney. Haar nieuwste album, 'Twenty One', sluit deaan bij sluit One', 'Twenty album, nieuwste Haar ce Roney. muziek van het klassieke Miles Davis Quintet van de jaren jaren de van Quintet Davis Miles klassieke het van muziek Walla­ trompettist van kwintet het in ook speelt Zij Coleman. zoals Eric Dolphy. Recent maakte zij fel opgemerkte verschij­ opgemerkte fel zij Recentmaakte EricDolphy. zoals ningen bij zangeres Bettty Carter en in de band van Omette Omette van band de in en Carter Bettty zangeres bij ningen saxofonisten van oeuvre het op maar ook pianostilisten grote Mros) Gr Aln npret ih p e wr vn de van werk het op zich inspireert Allen Geri 'Maroons'). Motian, in stukken voor kleine ensembles ('The Nurturer', Nurturer', ('The ensembles kleine voor stukken in Motian, n ies frue: oo ti mt hri Hdn n Paul en Haden Charlie met trio solo, uiting tot formules: kracht diverse in toenemende met tachtig jaren de van helft ling voor de brede traditie van de jazz komt sinds de tweede tweede de sinds komt jazz de van traditie brede de voor ling belangstel­ grote Haar ritme voorstaat. het funk de van en esthetica de en improvisatietechnieken van fusie een dat York, Coleman, rond M'base, een muzikantencollectief in New New in muzikantencollectief een M'base, rond Coleman, ling via diverse projecten, onder andere met saxofonist Steve saxofonist met andere onder projecten, diverse via ling belangstel­ de in eerst het voor komt Zij de jazzmuziek. in tie atr Dge i Ehouiooybhat e specialisa­ met behaalt Ethnomusicology in Degree Masters nvrietn a Ptsug e Wsigo wa zj een zij waar Washington de en aan later Pittsburgh en van Belgrave Marcus universiteiten trompettist met studeert ei le wr gbrn n ota, ihgn n 97 Ze 1957. in Michigan Pontiac, in geboren werd Allen Geri G e i r A n e l l P i a n i s t e G e r i A l l e n Ik ben opnieuw eenentwintig

Volgens velen is Geri Allen de pianiste van de toekomst en dansen. "Zij is de hele tijd in de buurt van instrumenten en hoort voortdurend muziek. Op die leeftijd ben je daar heel misschien wel van het moment. Een portret aan de voora­ vond van haar komst naar ons land. "Ik ben vrij, ik kan ontvankelijk voor, zeker als je zoals zij a natural dancers build helemaal opnieuw beginnen." hebt". Of het er ook zo aan toeging bij de kleine Geri Allen thuis, in Detroit, wilde ik weten? "Mijn vader speelde een Praten met Geri Allen, het vraagt veel geduld. Een paar beetje piano for fun en daar bleef het bij. Mijn ouders hadden zinnen tijdens de pauze in de Village Vanguard, de beroemd­ wel respectvoorde kunst, dat heeft toch invloed op me gehad. ste en donkerste jazzclub van New York. Twee minuten Mijn broer en ik mochten voortdurend naar allerlei klasjes en backstage na een concert op Jazz Middelheim, korte gedach­ naar young people's concerts ... En wij hadden een aardige tenwisselingen op andere festivals. platenverzameling thuis. , Billie Holiday, Charlie Nu de pianiste naar België komt, wordt het tijd om de stukjes Parker. Als kind hoorde ik voortdurend jazzmuziek." van de puzzel in elkaar te passen. Natuurlijk, er zijn nog Een dag later blijkt het moment gunstiger. Geri Allen heeft vragen. Daarom bellen we. Vanuit de woning die ze in New tijd, lacht, praat transatlantisch honderduit. Hoe zit dat nu Jersey deelt met haar echtgenoot, de trompettist Wallace met haar Motown-connection? Want als tiener luisterde ze in Roney, zingt Geri Allen de lof van , de pianist Detroit, de stad van de auto-industrie en het Motown label die ze het meest bewondert en de grote inspiratie voor haar van producer Barry Gordy, niet alleen naar plaatjes van nieuwe album, Twenty One'. Maar al snel moet het gesprek Charlie Parker. "Wij waren dol op de Motown sound. The worden afgebroken. "Mijn dochtertje is ziek, bel morgen terug, six in the afternoon New York time please". Op de Suprêmes, Diana Ross, Stevie Wonder en zo. En James Brown. Mijn favoriete nummer was 'Family Affair' van Sly & achtergrond hoor ik de kleine Laila. Ze hoest, ze weent. The Family Stone. Maar ik droomde er nooit van om een Laila is vier en zij reist zeker mee wanneer haar moeder hier zangeres te worden of een popster. Ik had altijd wel het idee straks een soloconcert geeft. "Sinds ze zes maand is, komt ze overal met me mee", had Geri Allen me al eens verteld toen dat ik wilde piano spelen en iets in de jazzmuziek zou doen." Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: "Wallace hoort ik haar vroeg of dat wel lukte: moeder zijn en performing een heleboel Motown in mijn pianospel. Hij wijst er vaak op artist, ies geven aan het conservatorium en getrouwd zijn met een al even druk bezette trompettist. "Het is wel eens dat de baspartijen in mijn stukken erg lijken op de baslijn van sommige Motown songs. Zelf merk ik daar niets van." Dat ingewikkeld maar over het algemeen valt het best mee. Ik heb heel veel hulp van mijn vader en van mijn man. Zij zorgen vindt ze wel grappig. Wie weet, misschien komt haar veelge­ roemde vermogen om plotseling heel zacht te spelen, en voor Laila als die om een of andere reden niet meekan. Maar als het lukt, reist ze samen met mij. Zij vindt het fantastisch, toch duidelijk en vol gevoel, ook van de soulzangers die met de hele tijd nieuwe plekken zien, andere mensen ontmoeten. hun stem hetzelfde effect bereikten? Mmm, het is een interes­ Binnenkort is het voorbij, dan moet ze naar school. Dat wordt sante gedachte die ze niet meteen uitsluit. Ze zegt het nogal ook een hele verandering in mijn leven want dan accepteer zuinig. Ook met vragen over de positie van de vrouw in de ik alleen nog concerten in periodes dat zij vakantie heeft. She jazz heeft ze niet zoveel op. "Muziek staat daar boven. Grote will always be number one on my list." Nee, een instrument muzikanten blijken meestal eenvoudige en gemakkelijke bespelen deed Laila nog niet maar zij had wel iets met mensen die iedereen accepteren die kan spelen. Man, vrouw, wit, zwart, maakt niks uit. De enige slechte ervaringen afschuwelijke scène. Wij studeerden toen samen, oefenden had ik met mindere talenten. Die hebben schrik, laten onmid­ samen uren per dag. En nu, na al die jaren, hebben we elkaar dellijk hun tanden zien." Ze wil nu liever eens praten over het teruggevonden en oefenen we opnieuw uren per dag. Ik ben nieuwe album en over Herbie Hancock, de virtuoos, de opnieuw eenentwintig." muzikale duizendpoot die haar lang geleden op het goede Dat zij op 'Twenty One' het gezelschap krijgt van bassist Ron spoor zette. "Het begon allemaal met Herbie en de groep Carter en drummer geeft haar het gevoel dat Headhunters. Die waren toen heel populair en sloten een zij toch al een beetje tot de geschiedenis behoort. "Zij beetje aan bij wat wij toen leuk vonden, bij Sly en James speelden samen met Herbie Hancock bij Miles Davis in de Brown. Maar hij had al een heel verleden en dat hoorde je in jaren zestig. Stel je voor, een band die ik alleen op video heb die muziek. Zo kwam ik bij de muziek van Miles Davis terecht gezien." Voelde zij niet Hancocks adem in haar nek? "Weet bij wie Herbie natuurlijk had gespeeld. En vandaar ging ik je, lang geleden speelde ik op het festival van Montreux net helemaal terug in de geschiedenis van de jazz. In feite ging voor hij zou optreden. Ik zat de hele tijd te denken, O God, ik terug naar mijn kindertijd, ingesluimerde herinneringen straks komt Herbie en ik speel nu op zijn piano! Er kwam geen aan de platen van mijn vader. I came full circle." noot muziek meer uit. Deze keer heb ik dus geprobeerd om Vandaag is Geri Allen weer full circle gekomen. "Ik heb mijn niet aan hem te denken en dat is me gelukt." De samenwer­ nieuwe album 'Twenty One’ genoemd omdat ik eindelijk een king met Carter en Williams verhoogt nog eens haar status in diepe vernedering heb verwerkt die ik opliep toen ik eenen­ de jazzwereld waar zij toch al een snel rijzende ster was, twintig was." Zij studeerde aan Howard University in Was­ zeker nadat zij kort op elkaar werd gevraagd door zangeres hington toen er op een dag hoog bezoek kwam, een grote en door . Het was vijfendertig naam in de jazzwereld. (Zij wil liever niet zeggen wie.) "Ik jaar geleden dat de excentrieke saxofonist met een pianist moest een klassieker uit het repertoire voorspelen en deed het podium had willen delen. Allen heeft veel van ze geleerd, dat op de manier waarin ik toen geloofde. Met inzet van alles muzikaal maar ook op ander gebieden. Na een optreden met wat ik kende, met respect voor de auteur van het stuk, maar Carter vertelde ze me eens: "Als je ziet hoe Betty van het wel zo modern mogelijk en met zo veel mogelijk van mezelf podium bezit neemt, dat vergeet je nooit meer. Een fantas­ erin. Die man heeft me toen voor een vol auditorium vreselijk tische les is dat." uitgescholden. Hij vond dat ik zo'n stuk helemaal volgens de Op de hoes van 'Twenty One' oogt Geri Allen als een filmster. stijl van de componist hoorde te spelen." De herinnering aan Op het vorige album, 'Maroons', poseert zij als een Victo­ het incident bleef jarenlang knagen, zette haar aan het riaanse schone. Bedenkt zij voor elk nieuw album een ander twijfelen over haar creatieve vermogens. Misschien had die personage? "Zij tonen hoe ik mij voel op het moment, hoe ik man wel gelijk? "Dat heb ik nu totaal van me afgezet. Ik kan de muziek ervaar. Ja, de foto's zijn part of the statement. nu opnieuw beginnen, de draad weer opnemen waar hij toen 'Twenty One' heeft glamour, dus heb ik me uitbundig opge­ werd afgebroken. Ik voel mij weer helemaal vrij om met het tut. 'Maroons' verwees naar de zwarten die buiten het sys­ werk en de invloed van al die pianisten van wie ik hou om te teem van de slavernij leefden. De kleren die ik droeg werden gaan zoals ik het wil." Zij noemt natuurlijk Hancock ("De Bud geïnspireerd door een film die daarover ging, 'Daughters of Powell van vandaag, iedereen na hem heeft van hem geleerd, the Dust' van Julie Dash. Ik voelde mij heel trots, vurig. Ik Corea en Jarrett inbegrepen"), Monk, Bud Powell, Ahmad wilde zeggen: wij Afro-Amerikanen, en alle volkeren, moeten Jamal, Red Garland, Bill Evans, McCoyTyner, , vechten om onze cultuur en onze waardigheid te behouden." - "En er zijn er nog veel meer." Plotseling moet ze lachen. "Weet je, Wallace zat in het auditorium bij die Rob Leurentop (Weekend Knack) J a z z in d e S in g e l Stemmen

dinsdag 2 mei 95 Sheila Jordan & Harvie Swartz Standards en eigen werk dinsdag 9 mei 95 Greetje Bijma stem Marilyn Crispell piano Mark Dresser bas Louis Sclavis klarinet Eigen werk dinsdag 1 6 mei 95 Reggie Workman bas Jeanne Lee stem John Purcell rieten Marilyn Crispell piano Gerry Hemingway drums Eigen werk

deSingel bespreekbureau Desguinlei 25 . B-2018 Antwerpen . tel. 03/248 38 00 administratie Jan Van Rijswijcklaan 155 . B-2018 Antwerpen tel. 03/248 28 00 . fax 03/248 28 28

Met steun van de Vlaamse Gemeenschap, de Provincie Antwerpen, Agfa-Gevaert, Gemeentekrediet, Knack, De Morgen, Nationale Loterij, Tractebel