Informatie videofragmenten Klein klein kleuterke Klein, klein Kleutertje was een Vlaamse TV-serie voor kleuters. Het programma werd van 1955 tot 1979 uitgezonden. Deze kinderserie uit de jaren '60 en '70 begon steeds met het kinderliedje Klein, klein kleutertje waarbij een bijbehorend animatiefilmpje werd getoond dat het liedje illustreerde. Tante Terry presenteerde het programma met haar vriendje, het eekhoorntje Kraakje. Beiden vertelden samen allerlei verhaaltjes. Chris Lomme heeft nog de stem van Kraakje vertolkt. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Klein,_klein_kleutertje_(televisieserie))

Johan en de alverman Johan en de Alverman was een Vlaamse jeugdtelevisieserie uit 1965 die geschiedenis en fantasie- elementen vermengde. Verhaal Het verhaal speelt zich af rond 1650. De jonge pas afgestudeerde chirurgijn Johan Claeszoons (Frank Aendenboom) ontmoet in het Nekkersbos een vreemd mannetje dat niet kan praten (of dat, naar later blijkt, een onverstaanbare taal spreekt). Hij deelt met het mannetje een stuk worst. Dat is het begin van een grote vriendschap. Het mannetje is een alverman (Jef Cassiers), die door Koning Alberik uit de wereld Avalon is verbannen naar de wereld der mensen als straf voor zijn nieuwsgierigheid. Hij mag pas terug naar zijn volk als hij iets kan meebrengen dat van nut kan zijn voor het hele volk van Avalon. Zijn magische fluit en zijn toverring Fafifoerniek komen bij zijn avonturen goed van pas. Vrij snel krijgt de Alverman in de wereld van de mensen de gevreesde ziekte die voor Alvermannen altijd fataal afloopt. De chirurgijn Johan gaat op zoek naar een geneesmiddel voor zijn vriend. Johan en het mannetje krijgen ook te maken met Don Cristobal de Bobadilla, die oorspronkelijk helemaal niet van adel was, maar "Suyckerbuyk" heette toen hij fortuin maakte als kaper, waarna hij zich een adellijke titel had aangemeten. Don Cristobal heeft een mooie dochter Rosita (Rosemarie Bergmans), waarop Johan verliefd wordt. Zijn rivaal, de sluwe aan lager wal geraakte en immer in geldnood verkerende jonkheer Guy De Sénancourt (Alex Cassiers) probeert Rosita vergeefs voor zich te winnen. Don Cristobal die De Sénancourt als toekomstige schoonzoon hoger inschat, omdat die nu eenmaal van adel is, zet zijn dienstknecht in, de woeste Indiaan Otorongo, om Johan uit de buurt van Rosita te houden. Hij gaat zelfs zover zijn eigenzinnige dochter in de toren van zijn kasteel op te sluiten. Maar Rosita ontsnapt met de hulp van Johan, die Otorongo weet uit te schakelen. Uiteindelijk valt Guy de Sénancourt in ongenade omdat hij faalt in een poging om Don Cristobal te bedriegen. Johan, die de Sénancourt ontmaskert, komt in de gunst van Don Cristobal, die hem zelfs Otorongo ter beschikking stelt om samen op zoek te gaan naar een dik geneeskundig boek dat door rondtrekkende zigeuners werd gestolen. Dat boek bevat immers het recept voor een geneeskrachtige drank die de alverman kan redden en waarmee die naar Avalon zal kunnen terugkeren; dat geneesmiddel is het ideale geschenk voor zijn volk. Johan trouwt met de mooie Rosita. (De acteur Frank Aendenboom trouwde overigens ook in het echt met zijn tegenspeelster.) Acteurs  Jef Cassiers – Alverman  Chris Lomme – Simone  Cyriel Van Gent – Don Cristobal de  Marcel Hendrickx – Baljuw Bobadila  Jan Reussens – Boer Janus  Rosemarie Bergmans – Rosita de Bobadila  Roger Bolders – Markies  Dolf De Winter – Otorongo  Raymond Bossaerts – Schildwacht  Alex Cassiers – Guy de Sénancourt  Robert Maes – Alberic van Avalon  Ward De Ravet – Oom Willem  Marilou Mermans – Elf in de grot  Fanny Winkler – Tante Liezelotje  Jacky Morel – Gezant van de koning  Vic Moeremans – Ome Ben  Jaak Van Hombeek – Poortwachter  Walter Moeremans – Cipolla  Frank Aendenboom – Johan Claeszoon  Jos Mahu – Pietro

Weetjes

 De serie werd in onder andere Vlaanderen, Nederland en Italië (Gianni e il magico Alverman) meermaals uitgezonden en was een groot succes, mede door de verzorgde opnamen op historische locaties zoals het Kasteel van Gaasbeek, de mergelgrotten van Folx-les-Caves (Orp- Jauche) in Waals-Brabant en het openluchtmuseum van Bokrijk. Ook de muziek (die zowel in het verhaal als bij de generiek gebruikt werd) versterkt de kracht van het verhaal als een soort Leitmotiv. Zoals wel vaker bij de BRT-jeugdseries, werd de muziek geleend uit bestaande filmmuziek. In dit geval is het het thema The Duchess of Brighton vanMiklós Rózsa voor de film The V.I.P.s.  Het tweedelige boek van de serie (met veel foto's) is meermaals herdrukt en de serie is ook op dvd uitgebracht.  Het wordt gezien als een van de betere producties voor de jeugd-tv uit die jaren. De beeldregie werd verzorgd door Bert Struys, de acteursregie door Senne Rouffaer. Het duo tekende voor de meeste Vlaamse jeugdseries.

(http://nl.wikipedia.org/wiki/Johan_en_de_Alverman)

Axel Nort Axel Nort (1966) was een Vlaamse televisiereeks voor de jeugd, met in de hoofdrol Nand Buyl als een privédetective. Axel Nort is gebaseerd op een berichtje dat destijds stond in 'De Groene Amsterdammer'. Daar werd vermeld dat een Engelse dame via haar straalkacheltje naar de BBC luisterde. Dit berichtje inspireerde scenaristLouis De Groof tot het maken van een detectiveserie waarin een man gekleed als Sherlock Holmes, rijdend in een oud 2 pk'tje, misdrijven oplost. Het verhaal begint wanneer het straalkacheltje van Nora Pintens wordt gestolen. Op dit straalkacheltje kan zij de Gewestelijke Radio Omroep ontvangen en zij roept de hulp van Axel in om dit weer terug te krijgen. Samen met zijn trouwe helpers onder wie Dirk Talboom, zoon van de commissaris, zet hij de zoektocht in. Uiteindelijk worden zij meegesleurd in een internationale handel van diamantsmokkelaars onder leiding van Mister Kee. De bekende 'tune' van Axel Nort is gebaseerd op de titelmuziek van de film How the West Was Won van Alfred Newman. Op 10 oktober 2006 is Axel Nort op dvd verschenen in de reeks "VRT Klassiekers". Er zijn ook twee boeken met Axel Nort uitgegeven:

 Axel Nort, Uitgeverij Van In, 1967 (gebaseerd op het scenario van de televisieserie)  Axel Nort overwint, Uitgeverij Van In, 1967

Acteurs  Gerda Marchand – Nora Pintens  Nand Buyl – Axel Nort  Greta Lens – Ida Talboom  Johny Voners – Dirk Talboom  Walter Moeremans – Dingo  Jan Reussens – Sam Suffie  Dolf Denis – Koster  Denise De Weerdt – Barbara  Fanny Steenacker – Juffrouw Berger  Vera Veroft – Elia  Fons Derre – Ingenieur Kroon  Rita Derre – Neppie  René Peeters – Loeber  Christiaan Vandamme – Mark  André Delys – Willy  Marcel Hendrickx – Commissaris Talboom  Jacky Morel – Filip  François Bernard – Dilbert  Ray Verhaeghe – Ned  Vic Moeremans – Buf  Ugo Prinsen – Francis  Ann Petersen – Waardin  Cyriel Van Gent – Pastoor Erms  Alex Cassiers – Meck  Chris Lomme – Sonja

Weetjes

 Het kerkorgel dat Axel Nort bespeelt tijdens een huwelijksmis op het moment dat hij invalt voor de verdwenen koster is dat van de kerk in Lo (West-Vlaanderen).  Het station waar Sam Suffie in het nauw gedreven wordt door de bende van Dilbert en ternauwernood een botsing vermijdt is dat van Ronse. Ook de locatie met de huizen van de familie Talboom en Nora Pintens bevindt zich in Ronse.

(http://nl.wikipedia.org/wiki/Axel_Nort)

Fabian van Fallada Fabian van Fallada was een jeugdfeuilleton van de Belgische Radio en Televisie (BRT) uit 1969. De regisseur was Bert Struys, bijgestaan voor de acteursregie door Senne Rouffaer. De scenaristen waren Karel Jeuninckx en Lo Vermeulen. Verhaal Luitenant Fabian van Fallada wordt ten onrechte beschuldigd van diefstal en daarom veroordeeld tot de galg. Gelukkig bevrijdt Mammelies de Crébillon hem uit de gevangenis met behulp van de toverspiegel fierlefijn en Knudde, de dwerg die in een sprekend paard kan veranderen. Zo heeft Mammelies een goede daad verricht. Ieder jaar moet ze zeven goede daden verrichten voor Sint- Jansnacht, zoniet ontneemt de 'meester van de Wetenscahp der Onsterfelijken' haar toverkracht. De streek wordt echter al een tijdje geteisterd door de plunderingen van een bende rovers die geleid wordt door een weerwolf. Samen met Wannes, de speelman, en Kasper, een ex-bendelid, die heimelijk verliefd is op Fabian, helpen hierbij. De weerwolf is echter geen gemakkelijke prooi. Hij heeft een bondgenoot gevonden in de naïeve Isabeau de Crébillon, van wie hij de geheimen van Mammelies' toverkunst probeert te ontfutselen. Acteurs In de hoofdrol stond Jef Demedts. Andere acteurs waren Louis Vervoort, Fanny Winkler, Ivonne Lex, Marilou Mermans, Kris Smet, Domien De Gruyter, Vic en Walter Moeremans, Jan Reussens, Ward de Ravet, Jos Mahu, Marcel Hendrickx, Ronny Waterschoot, Marc Bober, Alex Wilequet, Alex Cassiers, Herman Bruggen, Fred Robion, Gerda Marchand, Bart Rouffaer, John Mertens en schermmeester Rudi Delhem. Weetjes De reeks kostte zo'n 7 miljoen frank.

(http://nl.wikipedia.org/wiki/Fabian_van_Fallada) (http://www.oocities.org/wordt_vervolgd/paginafallada1.htm)

Midas Midas is een Vlaamse televisieserie uit 1967. De serie werd geregisseerd door de acteur Senne Rouffaer in samenwerking met Bert Struys. De serie werd destijds uitgezonden en heruitgezonden bij de BRT. Ter gelegenheid van "50 Jaar Vlaamse Televisie" werd deze serie wederom heruitgezonden op VRT 1. De reeks is in 2010 uitgebracht op DVD Verhaal Peter Paracelsus is een genie die werkt bij Chematon, een chemisch bedrijf van Dirk 'Didi' Donders. Op een gegeven moment ontdekt hij een formule, waarmee je goudkunt maken en wordt zo een moderne Midas. De IVIS (Internationale Vereniging voor Industriële Spionage) vindt dat zeer interessant en stuurt twee spionnen (Renée en de onhandige Blabber) om de uitvinding te stelen. Voor Paracelsus en zijn familie begint een spannend avontuur, waarbij ze hulp krijgen van Inspecteur Renneville vanInterpol. Aan het einde wil zelfs de regering hem verplichten om voor hen goud te maken, maar Paracelsus was hierop voorbereid en verspreidde de formule naar een 150 landen, waardoor goud waardeloos zou worden. Acteurs  Rik Andries  Siegfried de Moor  Cyriel van Gent  Kris Smet  Elvire Deprez  Jef Cassiers  Chris Lomme  Jaak Van Hombeek  Diane de Ghouy  Alex Cassiers  Janine Bischops  Fanny Steenacker  Vic Moeremans  Raymond Bossaerts  Herman Bruggen  John Mertens  Eve Takebayashi  Jo De Meyere  Walter Claessens  Jo Nupie  John Geentjens  Ray Verhaeghe  J. Watanabe  Frank Struys

Weetjes

 Midas past in het rijtje van voorgangers als Kapitein Zeppos en Axel Nort.  Deze oude televisieserie is nooit echt een groot succes geworden. De reden hiervoor is dat er een lichte voorkennis van scheikunde nodig is; maar die heeft/had het jonge jeugdige publiek niet.  Het verhaal verscheen ook in boekvorm, van de hand van Lo Vermeulen. Het is een uitgave in twee volumes verlucht met foto's uit de televisieserie.

(http://nl.wikipedia.org/wiki/Midas_(televisieserie))

Kapitein Zeppos Kapitein Zeppos is een Vlaamse jeugdreeks die zijn oorsprong vond in 1964. Zeppos reed in de 2e en 3e reeks met een Amphicar, met als gevolg dat een dergelijke wagen soms nog steeds een "Zeppos" wordt genoemd. De bekende titelmelodie is Living It Up van Bert Kaempfert. In reeks 2 en 3 werd gebruikgemaakt van de muziek uit de Britse spionagefilm "Sebastian", muziek geschreven door Jerry Goldsmith. De serie werd vooral opgenomen in de gemeente Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek in Vlaams- Brabant. Er bestonden reeds enkele boeken van Kapitein Zeppos, geschreven door Louis De Groof. Het waren boeken die de jeugd erg aanspraken, reden waarom men besloot er een televisieserie van te maken. Er werden in totaal drie reeksen van Kapitein Zeppos gemaakt:

1. Belderbos (1964) 2. De Eglantier (1968) 3. Tweng (1968)

Verhaal Belderbos Een vreemde man komt te paard aan in het plaatsje Belder, onder de naam 'Kapitein Zeppos'. Dat zaait dadelijk onrust en afgunst jegens deze vreemde man. Maar een zekere Ben Kurrel, die wel van een avontuurtje houdt, zoekt contact met hem en gaat voortaan vaak bij hem langs, zonder hem echt te kennen. Al gauw wordt duidelijk dat Zeppos niet zonder bedoeling naar Belder is gekomen: hij moet een mysterie oplossen - in Griekenland heeft hij van een onbekende man met een pukkel een bod gekregen op de grond die hij geërfd had van zijn overleden oom Nico. Er blijkt een hele organisatie bij te zijn betrokken. Ben Kurrel en zijn vriendin Rita Mees helpen hem om dat mysterie op te lossen. In het verhaal duiken ook nog de boswachter Nelis, Ariane Despinal, meesterschurk Baral en zijn medewerkers op. De Eglantier Ariane Despinal is ondertussen mevrouw Zeppos geworden. Ben komt nog regelmatig langs. Op een dag gebeurt er iets vreemds in het dorpje Belder. Een stel mysterieuze jagers wordt verschillende malen gesignaleerd en Ariane ontmoet een geheimzinnige dame die op haar hoofd kan staan: 'tante Cara'. In dit verhaal duiken ook nog Hugo Brems, diens zoon en Clovis op. Ook oude bekenden als Gust de postbode, Oma en Aster komen terug in het verhaal. Alles draait om kunstdiefstal in kerken en andere belangrijke plaatsen. Tweng Dit is een organisatie tegen oorlog en ander geweld, geleid door Dhr. Elias. Deze vraagt aan Kapitein Zeppos of hij voorvechter wil worden van Tweng. Dhr. Elias is er immers te zwak voor. Zijn dochter Marleen is secretaresse van Tweng, en zal Zeppos behulpzaam zijn. Acteurs  Senne Rouffaer – Kapitein Zeppos[1]  François Bernard – Marinus  Raymond Bossaerts – Ben Kurrel  Ray Verhaeghe – Alfred Kurrel  Jef Van Dalsen – Raf  Jo Nupie – Agnès Kurrel/Erna  Jos Simons – Max  Herman Smits – Roel Kurrel  Ivo Pauwels – Figaro  Alex Wilequet – Veldwachter  Mary Boduin – Ouvreuse  Jetje Cabanier – Oma  Dolf Denis – Bernard Spriet  Cyriel Van Gent – Gust de postbode  Jacky Morel – Blonde Frans/Slome Piet  Paula Sleyp – Slien  Jef Demedts – Inspecteur Peters  Jan Reussens – Miel  René Peeters – Wittock  Truus Demedts – Rita Mees  Piet Herman – Notaris  Vic Moeremans – Pukkel  R. Berghmans – Bloemenmeisje  Vera Veroft – Ariane Despinal  Frank Struys – Brievenbesteller  Vera Veroft – Zwartjekker, dame met het  André Delys – Agent masker  Hans Caprino – Neger  Robert Maes – Ivo/Bakker Mees  Jos Mahu – Portier  Rik Bravenboer – Ward/Politieagent  Mevr. Schepers – Directrice  Marc Van Acker – Ben, als jongen  Jaak Van Hombeek – Agent  Marc De Munck – Wim  Paul Van Roey – Boormeester Post  Fons Derre – Nelis, boswachter  Jaak Germain – Ploegbaas  Senne Rouffaer – Oom Nico  Cara van Wersch – tante Cara  Bart Rouffaer – Zeppos, als kind  Jacky Morel – Hugo Brems  Jacques Germain – Loodgieter  Bruno Rouffaer – Frank Brems  Alice Toen – Martha  Walter Moeremans – Stan  Dora van der Groen – Beatrice  Jos Mahu – Tom  Ward De Ravet – Baral  Herman Bruggen – Emiel  Jo Coppens – Blonde Frans/Slome Piet  Rudi Delhem – Garagehouder/Schermer  Paula Sleyp – Lisa  Ann Petersen – Emma  John Geentjes – Straatveger/Erik  André Delys – Boer Dillis  Louis Vervoort – Dwerg  Marc Decorte – Koster  Fred Robion – Toerist  Marieke Vervaeke – Vrouw  Ugo Prinsen – Pet  John Geentjens – Erik de zeeman  Ronny Waterschoot – Jekker  Jan Massink – Rosier  Fried Zuidweg – Vrouw  Lia Lee – Kitty  Ray Verhaeghe – Rufus/Leider  Jan Moonen – Dinter  Jan Reussens – Regisseur  Jan Theys – Spreker  Ivo Pauwels – Officier  Veerle Wijffels – Brenda  Gerda Marchand – Dienster  Leo Haelterman – Mizernak  Alex Cassiers – Clovis  Piet Bergers – Elias  Frank Delhem – Schermer  Janine Schevernels – Marleen  Fons Derre – Straatveger

Weetjes  In Nederland en in Zweden en Finland werd de serie in de originele versie uitgezonden met ondertiteling.  De eerste serie werd vertaald in het Engels en uitgezonden op de BBC vanaf oktober 1966. De serie kreeg er de naam Captain Zeppos. Later werd deze gedubde versie nog uitgezonden in Australië, Canada,Ierland, Jamaica, Nieuw-Zeeland en voorzien van ondertitels in Egypte, Hongkong, Japan en Nigeria.  Op het Mechelseplein in Antwerpen heeft een eetcafé zich naar de serie vernoemd: De "Kapitein Zeppos".  In Amsterdam aan het Gebed Zonder End heeft een eetcafé zich naar de serie vernoemd: "Kapitein Zeppos"

(http://nl.wikipedia.org/wiki/Kapitein_Zeppos)

Tienerklanken Tienerklanken was een jeugdprogramma op de Vlaamse openbare omroep BRT, de voorloper van de Vlaamse Radio- en Televisieomroeporganisatie. Het programma, een kruising tussen een praatprogramma en muziekprogramma, liep van 1961 tot 1978 en richtte zich op 15 en 25- jarigen. Het bevatte verschillende muziekrubrieken, zoals Leuke plaatjes, goede maatjes en Applaus. Onder meer The Rolling Stones, Pink Floyd, Cliff Richard en Jimi Hendrixhebben in "Tienerklanken" opgetreden. In de rubrieken Taboeret en Tenuto kon de jeugd zelf haar muzikale talent tonen. "Tienerklanken" hechtte daarnaast veel belang aan de mening van jongeren. Na mei 1968 werden Vlaamse jongeren mondiger en besloot men om rubrieken zoalsInspraak, Alternatief, Tegendraads en Toestand te produceren, waarin de jeugd haar zeg kon doen. In de rubriek "Toestand" werd gekenmerkt door een wat lichtere, humoristischere aanpak. Frank Dingenen debuteerde hier eind jaren '70 als komiek. In 1970 was de Vlaams zanger Will Ferdy te gast in de rubriek "Inspraak" van "Tienerklanken". De uitzending werd legendarisch omdat Ferdy zich als eerste Bekende Vlaming als homo uitte. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Tienerklanken)

Penelope / Schipper naast Mathilde Schipper naast Mathilde was een succesvolle Vlaamse televisiesitcom die van 10 mei 1955 tot 19 juli 1963 op de Vlaamse openbare omroep te zien was. Het programma is één van de grote klassiekers van de Vlaamse televisie. Het was bijzonder populair eind jaren '50, begin jaren '60 en er werden maar liefst 185 afleveringen rond gemaakt. Veel van van deze episodes werden live op antenne uitgezonden, zonder dat men een opname bijhield. Daarom zijn er slechts negen afleveringen van de legendarische reeks beschikbaar. Ze werden in 2005 allemaal op dvd uitgegeven. De populariteit van de serie kan toegeschreven worden aan de volkse aard van het programma. De personages spraken allemaal Antwerps dialect. De serie is naar hedendaagse normen erg gedateerd. Technisch is het in feite gefilmd toneel en ook de humor moest het vaak hebben van de typische gedragingen van de personages en kluchtsituaties. Tijdens de opnames van deze televisieserie leerden het latere koppel Nand Buyl (Schipper Matthias) en Chris Lomme (Marieke) elkaar kennen. Later speelden ze ook samen in de jeugdreeks Axel Nort. Verhaal De sitcom draaide rond de gepensioneerde schipper Matthias, zijn lieve zus Mathilde, de geadopteerde dochter Marianneke (eerst gespeeld door Francine De Weerdt, vanaf 1959 door Chris Lomme onder de nieuwe naam "Marieke"), de bemoeizuchtige Madam Krielemans, de stotterende en deftige Philidoor, de oerdomme Sander en Hyppoliet Maréchal die voortdurend Franse uitdrukkingen gebruikte, maar wel continu taalfouten maakte. Als men hem dan verbeterde reageerde hij altijd defensief: "Allez, 't is toch dat wat ik zééé!" ("Dat is toch wat ik zei!") Ook bezat het gezin een papegaai die regelmatig "Kopke Krabbééééé" zei en vaak commentaar gaf op wat er om zich heen gebeurde. Acteurs  Nand Buyl – Schipper Matthias (1955-  Fientje Blockmans – Stem van de 1963) papegaai  Jetje Cabanier – Mathilde (1955-1963)  Francine De Weerdt – Marianneke (1955-  Chris Lomme – Marieke (1959-1963) 1959)  Tuur Bouchez – Philidoor  René Peeters – Hyppoliet  Jan Reussens – Sander  Josée Puissant – Madam Krielemans

Weetjes  Chris Lomme nam pas in 1959 de rol over van Francine De Weerdt (zus van Denise De Weerdt) in de gedaante van Marieke, een weeskind en ver familielid van Marianneke.

 De Vlaamse theoloog Max Wildiers heeft nog scripts voor de serie geschreven.

 Willy Vandersteen pikte destijds in op de populariteit van de serie door er een vedettenstripreeks rond te maken. Lang heeft deze stripserie echter niet gelopen.  De Strangers verwezen naar het programma in hun nummer "T.V. Truut" (1960): "na droomde kik eergisterenavond dinges die ik nog nooit ni zag/ ik speelde Texas Ranger naast Mathil en ik bleef joeng (...) ik zoch nor d' honderduzend... Madame Krielemans zocht mee."  In het Neroalbum "Het Lodderhoofd" (1961) hebben Jetje Cabanier en Chris Lomme in hun kledij uit "Schipper naast Mathilde" een cameo in strook 19. Zij vertellen verder dat Nero vijf miljoen heeft gekregen.  De Kreuners baseerden hun hit "Ik was verliefd op Chris Lomme" op actrice Chris Lomme's vertolking van Marieke in de serie.  Er werd ook ooit een langspeelplaat rond het programma uitgebracht, in de vorm van een hoorspel.[2]  In de televisiereeks Terug naar Oosterdonk wordt er ook naar "Schipper Naast Mathilde" verwezen wanneer de eerste televisie-uitzendingen in het dorp worden vertoond. Een groep dorpelingen zit gezellig rond de buis en lacht smakelijk met het programma.

(http://nl.wikipedia.org/wiki/Schipper_naast_Mathilde)

Ten huize van Ten huize van is een Vlaams praatprogramma dat in 1957 voor het eerst op TV1 (Eén) te zien was. Presentator Joos Florquin bezocht elke aflevering een Bekende Vlaming of Bekende Nederlander en interviewde hem in zijn eigen woning. Hij installeerde zich drie dagen lang in het huis van de persoon in kwestie, terwijl zijn cameraploeg beeldopnames maakte. De meeste geïnterviewden waren afkomstig uit de politieke of culturele wereld. De eerste gast was Gerard Walschap. In de loop der decennia interviewde Florquin een indrukwekkend aantal personen. De interviews werden achteraf neergeschreven, gebundeld en gepubliceerd in een reeks boeken. Toen Florquin in 1978 overleed werd het programma ook lange tijd stopgezet. Pas in de jaren '90 verschenen er nieuwe afleveringen rond "Ten huize van", ditmaal met Edward De Maesschalck als interviewer. Vanaf 2003 nam Frieda Van Wijck de presentatie over. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Ten_huize_van)

Beschuldigde, sta op Beschuldigde, sta op was een Vlaamse advocatenserie die van 1964 tot 1980 op de toenmalige BRT liep. In de serie werden fictieve en authentieke assisenprocessen nagespeeld. Destijds was het één van de populairste programma's op de BRT. De regie en scenario's werden verzorgd door Jan Matterne en de productie was in handen van Herwig Jacquemyns. Oorspronkelijk speelde men echte beruchte assisenprocessen na, waarvoor journalist Louis De Lentdecker de research deed. Deze eerste versie van het programma liep van 1964 tot 1970. Toen De Lentdecker echter na verloop van tijd geen verfilmbare rechtszaken meer kon vinden, besloot Matterne om zelf processen te bedenken. Deze tweede versie van de reeks liep van 1970 tot 1980. Thieu Croonenberghs vervulde de rol van assisenvoorzitter. Andere bekende acteurs uit die tijd vervulden gastrollen. In 1981 trachtte de BRT een nieuwe advocatenserie, Met voorbedachten rade te lanceren en in 1998 volgde Hof van Assisen, maar deze reeksen kenden niet hetzelfde succes. Acteurs Leah Thys en Jos De Man, die later met elkaar trouwden, leerden elkaar op de set van "Beschuldigde, sta op" kennen. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Beschuldigde,_sta_op)

Het manneke Het Manneke was een Vlaams komisch televisieprogramma dat tussen 1961 en 1963 dagelijks werd uitgezonden op de toenmalige BRT. De hoofdrol werd vertolkt door Jef Cassiers. "Het Manneke" bestond vooral uit korte sketches van ongeveer drie minuten waarin niet gesproken werd. Er werd vooral gebruikgemaakt van slapstick en andere visuele humor. De afleveringen werden destijds vlak voor Het Journaal uitgezonden. De serie werd geregisseerd door Herman Wuyts. Ook de broer van Jef, François Cassiers (afgekort Cois), en Doris Van Caneghem acteerden af en toe mee. De bekendste attributen van "Het Manneke" waren een stofjas, een hoedje en een ladder. Cassiers maakte vanaf 1962 ook een stopcomic vedettenstrip rond zijn typetje, eerst in samenwerking met tekenaar Pil (Joë Meuleplas) en later ook met Mark Payot. De strip werd in "Kwik" en Het Laatste Nieuwsgepubliceerd. Uitgeverij Zuid-Nederlandse publiceerde er twee albums rond. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Het_Manneke)

Canzonissima

/

Wij, Heeren van Zichem

Wij, Heren van Zichem was een Vlaamse televisieserie, uitgezonden tussen 1969 en 1972 (26 afleveringen), geregisseerd door Maurits Balfoort. De opnames gebeurden gedeeltelijk in Zichem zelf. Het scenariowas gebaseerd op een samensmelting van verschillende verhalen van Ernest Claes, zoals De Witte van Sichem, Het leven van Herman Coene en Het Kosthuis Fien Jansens. De serie is verscheidene malen door deBRT uitgezonden en was ook (ondertiteld) op de Nederlandse televisie te zien. Destijds was het één van de populairste televisiereeksen in Vlaanderen, en won in 1971 Humo's Prijs van de Kijker. Acteurs  Luc Philips in de rol van Pastoor Munte. Munte was een echt bestaande figuur, geboren Dominicus Minten 1830-1899, pastoor van Zichem van 1877 tot 1897.  Jenny Tanghe als Moeder Cent, geboren Rosalia-Catharina Van Inthout, geprofest als Maria Hyacintha, die leefde van 1851 tot 1916. Ze was een zeer kordaat mens en stichter van de Vrije School der Zusters Annonciaden in 1873.  Fons Exelmans als Lewie de Witte, gebaseerd op het personage uit De Witte van Sichem, deels een autobiografisch personage van Ernest Claes.  Jacques Aubertin – Notaris Dutry  Robert Marcel – Jef de Smid  Michel Vanattenhoven – Schoolmeester  Dora van der Groen – Melanie/Vrouw Baekelandt Coene  Miel Vanattenhoven - Victalis van Gille  Bob Storm – Boer Coene  Jacky Morel – Fons Coene  Jo De Meyere – Herman Coene  Walter Cornelis – Broos Aspeslagh, de  Gaston Vandermeulen – Wannes Raps stroper  Denise Zimmerman – Elza van Berckelaer  Ray Verhaeghe – Geert Boonejan  Martha Dewachter – Rozelien  Jan Reussens – Bet Kek  Jenny Van Santvoort – Clementine  Lode Van Beek – Dries  Frans Vandenbrande – Meneerke  Piet Bergers - Dokter/Burgemeester Parmentier Volders  Ann Petersen – Fien Janssens  Bernard Verheyden - Sepke  Walter Moeremans – Frans Hofkens  Roger Bolders – Niske  Rita Lommée – Gabrielle  Jan Muës- Peerke Grune  Greta Verniers – Liza Mettes  Maurits Goossens - Koster Fideel (http://nl.wikipedia.org/wiki/Wij,_Heren_van_Zichem)

De gezanten van Mars

De gezanten van Mars is een stripverhaal uit de reeks van Suske en Wiske, dat oorspronkelijk deel uitmaakte van de blauwe reeks en later in de rode reeks is heruitgegegeven. Het is geschreven door Willy Vandersteen en gepubliceerd in Kuifje van 2 februari 1955 tot en met 4 april 1956. De eerste albumuitgave was in 1956.

(http://nl.wikipedia.org/wiki/De_gezanten_van_Mars)

West point story

The West Point Story is een Amerikaanse muziekfilm uit 1950 onder regie van Roy Del Ruth. Broadway-regisseur Bix Bixby moet met assistente Eve naar een militaire academie om daar een show te maken, samen met de studenten. Zijn doel is om Tom Fletcher over te halen om voor hem te werken. Dit is een musical schrijver en perfomer. Er ontstaan problemen omdat Bixby vindt dat de show te laag op de prioriteitenlijst staat van de studenten. De militaire academie heeft gemengde gevoelens over Bixby. Deze schakelt een oude vriend in om hem te helpen. Helaas brengt deze vriend heel wat onvoorziene complicaties te weeg.

Regie en acteurs  Roy Del Ruth  James Cogney  Virginia Mayo  Doris Day

(http://nl.wikipedia.org/wiki/The_West_Point_Story)

(http://www.imdb.com/title/tt0043123/plotsummary?ref_=tt_stry_pl)

Kiss tomorrow goodbye

Geregisseerd door Gordon Douglas in 1950 met James Cagney, Barbara Payton en Helena Carter.

Nadat hij uit de gevangenis is ontsnapt doodt Ralph Cotter de broer van zijn vrouwelijke medeplichtige. Zij zweert wraak en Cotter trouwt met een prachtige, welgestelde vrouw die zijn ware identiteit niet kent. Het is de vraag hoe lang hij zijn verleden kan verbergen.

(http://www.moviemeter.nl/film/7800)

Sunset Boulevard Sunset Boulevard is een film noir uit 1950 onder regie van Billy Wilder. De film is vernoemd naar de boulevard in Los Angeles en heeft William Holden en Gloria Swanson in de hoofdrollen. De film werd genomineerd voor elf Oscars en won er drie. De film wordt tegenwoordig beschouwd als een klassieker en staat vermeld in de top 250 beste films aller tijden op de Internet Movie Database. Verhaal

De film opent met een scène waarin een man zojuist is vermoord en in het zwembad drijft. De verteller legt uit dat de man een scenarioschrijver was die moeilijk aan de bak kwam. De film werkt vanaf dan terugblikkend toe naar dit ogenblik. De man blijkt Joe Gillis te zijn, een man die spoedig wat geld moet verdienen om ervoor te zorgen dat zijn wagen niet in beslag wordt genomen. Gillis is wanhopig en pleegt enkele telefoontjes naar vrienden uit Hollywood. Uiteindelijk regelt iemand een ontmoeting voor hem met de filmstudio Paramount Pictures. Hier toont hij een zelfgeschreven scenario dat hij Bases Loaded noemt. Filmproducent Sheldrake is in eerste instantie geïnteresseerd in zijn werk, maar verliest zijn enthousiasme als Betty Schaefer, een jongedame van het Readers Department, het beschrijft als matig. Gillis is razend wanneer zijn werk afgewezen wordt en vraagt advies aan zijn impresario. Deze lijkt zich echter niet echt te bekommeren om Gillis' situatie. Eenmaal op weg naar zijn appartement wordt hij opgemerkt door de mannen die geacht worden zijn wagen in beslag te nemen. Gillis probeert te vluchten, maar wordt achtervolgd. Hij weet de mannen van zich af te schudden en belandt op een plek waarvan hij denkt dat het een verlaten landhuis is. Hij verbergt de auto in de garage en wordt verrast door de stem van een vrouw die hem uitnodigt naar binnen te komen. De vrouw is druk bezig met het regelen van de begrafenis van haar onlangs overleden chimpansee, die zij als huisdier hield. Gillis herkent haar als Norma Desmond, een voormalig actrice uit de stomme film. Als ze ontdekt dat hij scenario's schrijft, biedt ze hem een baan aan voor het lezen van haar pasgeschreven scenario waarmee ze haar terugkeer naar het witte doek wil maken. Gillis ziet het als een mogelijkheid om wat geld te verdienen en accepteert haar aanbod. Het duurt niet lang voordat Gillis financieel compleet afhankelijk van haar is. Norma koopt dure kleding voor hem en biecht op nieuwjaarsavond op dat ze verliefd op hem is. Gillis wijst haar echter af en vertrekt naar het huis van een vriend. Die geeft daar een feest en stelt Gillis voor aan Betty Schaefer. Zij vertelt hem dat hij, ondanks het incident van "Bases Loaded", veelbelovend is. Gillis belt vervolgens Norma om te zeggen dat hij ergens gaat wonen. Hij krijgt te horen dat Norma geprobeerd heeft zelfmoord te plegen. Hij haast zich terug naar haar landhuis en verzorgt haar. Hij besluit bij haar te blijven en de twee werken opnieuw aan haar rentree. Als het scenario compleet is, stuurt hij dit naar Paramount. Cecil B. DeMille toont interesse in Norma en nodigt haar uit. Eenmaal bij de studio ontdekt Gillis dat hij echter enkel oog heeft voor Norma's auto, een Isotta Fraschini. Ze besluiten dit niet te vertellen aan Norma. Ondertussen werkt Gillis stiekem aan een scenario met Betty en ze worden verliefd. Norma komt hierachter en maakt uit wraak Gillis zwart bij Betty. Gillis stapt op dat moment binnen en vraagt Betty alles recht te zetten. Hierna pakt hij zijn spullen om voorgoed te vertrekken. Norma dreigt zichzelf dood te schieten, maar Gillis trekt zich niets van haar aan. Hij vertrekt, maar Norma volgt hem en schiet hem drie keer in zijn lichaam. Gillis valt dood neer in het zwembad. Norma is inmiddels gedesillusioneerd. Als verslaggevers komen om haar te filmen voor het nieuws, denkt ze op de set van haar nieuwe film te zijn. Acteurs

 William Holden  Gloria Swanson

 Erich von Stroheim  Nancy Olson

 Fred Clark

 Jack Webb (http://nl.wikipedia.org/wiki/Sunset_Boulevard_(1950))

A streetcar named desire

A Streetcar Named Desire is een film uit 1951 van regisseur Elia Kazan. De hoofdrollen zijn voor Vivien Leigh, Kim Hunter en Marlon Brando. De film werd destijds uitgebracht onder de titel Tramlijn Begeerte.[1] De film is gebaseerd op het toneelstuk van Tennessee Williams dat een Pulitzer-prijs won. Williams schreef samen met Oscar Saul het scenario. De film werd al gecensureerd toen het scenario werd geschreven, maar ook na de productie greep de censuur in en werden verwijzingen naar homoseksualiteit, en expliciete seks uit de film gehaald. Ook het einde van de film is anders dan het toneelstuk en meer toegeschreven naar de wensen van Hollywood. Bij de Oscaruitreiking kreeg de film vier Oscars. In totaal was A Streetcar Named Desire genomineerd voor twaalf Oscars. Het is een van de twee films (de andere isNetwork uit 1976) met Oscars voor vrijwel alle acteerprestaties (Beste actrice, Beste mannelijke bijrol, Beste vrouwelijke bijrol). De film was een succes in de bioscopen en werd ook door de critici positief gewaardeerd. In 1999 werd de film geselecteerd voor conservering in het National Film Registry van de Library of Congress. Verhaal Blanche Dubois is weduwe, lerares Engels en woonachtig in het zuiden van de VS in het rustige stadje Auriol in Mississippi. Hoewel nog steeds mooi is te zien dat haar schoonheid aan het vergaan is. Ze verbergt haar alcoholisme en probeert nog altijd indruk te maken op jonge aanbidders in haar omgeving. Nadat ze is betrapt met een zeventienjarige leerling wordt ze ontslagen. Blanche zit op het randje van een zenuwinzinking zeker gezien het feit dat de leerling niet haar enige seksuele escapade was. Ze vlucht weg uit Auriol en reist naar New Orleans naar haar zuster Stella Kowalski. Stella woont op Elysian Fields Avenue en de tram waarin Blanche reist heet 'Desire' (Begeerte). Het drukke New Orleans vergt veel van de zenuwen van Blanche. Ze vertelt haar zuster dat ze een tijdje ziekteverlof heeft gekregen vanwege haar zenuwinzinking. Stella is getrouwd met Stanley. In tegenstelling tot de zichzelf wegcijferende Stella is Stanley een natuurkracht, een bruut met een sterke seksuele uitstraling. Het appartement is te klein voor de ego's van Blanche en Stanley. Zeker als Stella naar het ziekenhuis moet voor de bevalling van haar kind. Blanche en Stanley zijn nu op elkaar aangewezen. Als Blanche een verhouding begint met de vriend van Stanley, Mitch, raakt de zaak op drift. Stanley ontdekt het verleden van Blanche en confronteert haar er mee. Als hij haar vervolgens bruut verkracht, wordt Blanche over het randje geduwd. Ze stort totaal in en Stanley laat haar opnemen in een inrichting. Stella is totaal overstuur als ze hoort wat er gebeurd is met haar zuster. Als Stanley haar wil troosten duwt ze hem weg. Als ze wegvlucht naar de bovenburen, hoort ze nog de stem van haar man die voortdurend blijft roepen: "Stella! Hey, Stella!". Acteurs

 Vivien Leigh: Blanche DuBois  Marlon Brando: Stanley Kowalski  Kim Hunter: Stella Kowalski  Karl Malden: Harold "Mitch" Mitchell  Rudy Bond: Steve Hubbel  Nick Dennis: Pablo Gonzales  Peg Hillias: Eunice Hubbel (http://nl.wikipedia.org/wiki/A_Streetcar_Named_Desire_(1951))

Quo vadis Quo Vadis (Latijn voor: Waarheen gaat gij?) is een epische film van Mervyn LeRoy die werd uitgebracht in 1951. De film is gebaseerd op de gelijknamige roman (1896) van Henryk Sienkiewicz. De titel van de film verwijst naar de ontmoeting tussen Petrus en Jezus Christus op de Via Appia. Petrus was op de vlucht voor Keizer Nero, en kreeg een visioen van Christus aan wie hij vroeg "Domine, quo vadis?". Verhaal

De film speelt zich af in Rome in de jaren 64-68, gedurende de heerschappij van Keizer Nero. Het onderwerp is het geschil tussen het christendom en de corruptheid van de Romeinse overheid. De personages en gebeurtenissen zijn een mix van fictie en non-fictie. De film vertelt het verhaal van een Romeinse generaal, Marcus Vinicius (Robert Taylor), die terugkeert van de oorlog. Hij wordt verliefd op een christelijke vrouw, Lygia (Deborah Kerr), en raakt geïntrigeerd door het christendom. Ook al is Lygia de geadopteerde dochter van een generaal en dus een Romeinse burger, in alle opzichten is ze een gijzelaar van het keizerrijk. Marcus haalt Nero over hem haar te geven. Lygia wil eerst niets van hem weten, maar later wordt ze toch verliefd op hem. Ondertussen worden Nero's acties steeds gekker. Als hij brand sticht in Rome en de christenen de schuld geeft, trekt Marcus erop uit om Lygia en haar familie te redden. Nero gooit de christenen voor de leeuwen. Voor Marcus en Lygia heeft Poppaea, Nero's boosaardige vrouw, iets anders in petto maar ze worden gered door Ursus (Buddy Baer), de loyale bediende van Lygia ... Acteurs

 Robert Taylor als Marcus Vinicius  Finlay Currie als Peter  Deborah Kerr als Lygia  Abraham Sofaer als Paul  Leo Genn als Petronius  Marina Berti als Eunice  Peter Ustinov als Nero  Buddy Baer als Ursus  Patricia Laffan als Poppaea, de vrouw van  Felix Aylmer als Plautius Nero  Nora Swinburne als Pomponia (http://nl.wikipedia.org/wiki/Quo_Vadis_(1951))

Atoll K Na de Tweede Wereldoorlog besloten Laurel en Hardy in Europa te gaan optreden met theatershows. In 1950 maakten ze samen nog een film: Atoll K, ook uitgebracht als Utopia. Dit was een Italiaans-Franse productie. De film bracht veel problemen met zich mee, zoals taalbarrières, en het feit dat zowel Laurel als Hardy te maken kregen met een verslechterde gezondheid. De film was een flop en betekende definitief het einde van de filmcarrière van het duo. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Laurel_en_Hardy)

The African Queen

The African Queen is een Amerikaanse avonturenfilm uit 1951 onder regie van John Huston, gebaseerd op het gelijknamige boek van C.S. Forester. Verhaal 1914. Missionaris Samuel Sawyer en zijn ongetrouwde zus Rose proberen al meer dan tien jaar in Afrika het methodistengeloof van de grond te krijgen. Wanneer de Duitsers echter binnenvallen, wordt Samuel vermoord, en Rose ziet zich gedwongen om samen met manusje-van-alles (en notoire dronkaard) Charlie Allnut te vluchten op zijn boot, "The African Queen". Het duo kan elkaar niet uitstaan, vooral niet wanneer Rose met het in Charlies ogen knotsgekke idee voor de dag komt om met "The African Queen" en met behulp van geïmproviseerde torpedo's een Duits oorlogsschip te kelderen. Wanneer ze echter bedreigd worden door gevaarlijke stroomversnellingen en - niet te vergeten - de Duitsers, raakt het paar langzaam verzeild in een onverwachte romance - die echter lang niet alle problemen oplost. Acteurs  Humphrey Bogart

 Katharine Hepbum

 Robert Morley  Peter Bull

 Theodore Bikel (http://nl.wikipedia.org/wiki/The_African_Queen)

Alice in wonderland

Alice in Wonderland is een Amerikaanse animatiefilm uit 1951, geproduceerd door Walt Disney. Het is een van de bekendste films van Disney. De film is gebaseerd op het boek Alice's Adventures in Wonderland van Lewis Carroll. Ondanks de slechte, in sommige gevallen zelfs vijandige kritieken die de film oorspronkelijk kreeg van voornamelijk critici uit het Verenigd Koninkrijk, wordt de film vandaag de dag gezien als een van de betere films die Disney ooit heeft gemaakt. Verhaal De film begint op het platteland van Engeland, waar Alice, een jong meisje, luistert naar wat haar grotere zus voorleest uit een geschiedenisboek. Ze heeft duidelijk geen interesse in wat haar zus allemaal vertelt. Wanneer ze een wit konijn ziet, ontsnapt ze aan de aandacht van haar zus en volgt het dier een hol onder de grond in. Ze valt in een diep gat en komt terecht bij een deur met een pratende deurknop. Deze deur geeft toegang tot een wonderlijke wereld, waar niets is wat het lijkt. Alice belandt van de ene bizarre situatie in de andere. Het feit dat vrijwel alles wat ze eet of drinkt ervoor zorgt dat ze groter of kleiner wordt, maakt de situatie alleen maar lastiger. Het enige wezen dat haar nog enigszins lijkt te willen helpen is een pratende kat. Uiteindelijk belandt Alice bij de hartenkoningin, die de scepter zwaait in dit vreemde land. Ze haalt zich de woede van de koningin op de hals en wordt na een rechtszaak ter dood veroordeeld. Ze kan ontkomen en vlucht terug naar de deur. Dan blijkt dat alles wat ze tot nu toe heeft meegemaakt slechts een droom was. Net op tijd wordt ze door haar zus gewekt en ontsnapt ze zo aan de koningin en haar leger. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Alice_in_Wonderland_(1951))

High noon

High Noon is een westernfilm uit 1952 onder regie van Fred Zinnemann met in de hoofdrollen Gary Cooper en Grace Kelly. Het verhaal is gebaseerd op de roman The Tin Star van John W. Cunningham. De film wordt gezien als een van de beste westerns ooit en staat bekend als de debuutfilm van westernlegende Lee Van Cleef. Toch kreeg de film bij het uitkomen veel kritiek omdat hij veel elementen van de traditionele western als achtervolgingen, actie en weidse landschappen miste. De film moet het hebben van de dialoog en kent pas in de laatste minuten enige actie. Het nummer "Do Not Forsake Me, Oh My Darlin'", gezongen door Tex Ritter, werd later een grote hit in de uitvoering van Frankie Laine onder de titel High Noon (Do Not Forsake Me, Oh My Darlin). De film kreeg vier Oscars: voor de beste mannelijke hoofdrol (Gary Cooper), voor de beste muziek, de beste montage en de beste titelsong. In 1989 werd High Noon gearchiveerd in het National Film Registry van de Library of Congress. Verhaal Will Kane is de marshall van het stadje Hadleyville in New Mexico Territory. Hij wil echter trouwen met Amy, een quaker en pacifiste en dus hangt Kane zijn ster en revolver aan de wilgen en neemt ontslag. Dan komt het bericht dat de beruchte crimineel Frank Miller op weg is naar Hadleyville. Miller is ooit gearresteerd en naar de rechtbank gebracht door Kane. In plaats van de strop kreeg Miller ontslag van rechtsvervolging vanwege een fout in de gerechtelijke procedure. Miller heeft gezworen Kane te doden en Hadleyville siddert bij het idee dat Millers bende zal huishouden in het rustige stadje. Ze dringen erop aan dat Kane met Amy wegvlucht. Maar Kane ziet in dat vluchten alleen maar de onvermijdelijke confrontatie uitstelt. Zeer tegen de zin van Amy keert hij terug en laat zich weer als marshall installeren. Hij vraagt aan de bewoners van Hadleyville om hem te helpen tegen de bende, maar iedereen trekt zich terug. Amy stelt hem voor de keus: of ze vluchten samen met de trein van twaalf uur of ze gaat alleen. Uiteindelijk wacht Kane de bende van Miller alleen op. Er volgt een vuurgevecht en Kane weet twee van de bendeleden uit te schakelen. Hij raakt zelf echter gewond en verstopt zich. Machteloos moet hij toezien hoe Frank en zijn broer Ben hem naderen. Intussen heeft Amy het geweervuur gehoord. Ze verlaat de trein en ziet hoe Ben en Frank Miller haar man bedreigen. Tegen haar geloof in, pakt ze een geweer en schiet Ben neer. Frank weet haar echter te overmeesteren en wil Kane dwingen om uit zijn schuilplaats te komen. Amy duwt Frank echter opzij en Kane kan hem neerschieten. Als de inwoners van Hadleyville juichend uit hun huizen komen, gooit Kane zijn ster op de grond en vertrekt met Amy. Acteurs

 Gary Cooper: Will Kane  Ian MacDonald: Frank Miller  Lloyd Bridges: Harvey Pell  Eve McVeagh: Mildred Fuller  Grace Kelly: Amy Kane  Morgan Farley: Dr. Mahin  Katy Jurado: Helen Ramírez  Harry Shannon: Cooper  Otto Kruger: Percy Mettrick  Lee Van Cleef: Jack Colby  Lon Chaney: Martin Howe  Robert J. Wilke: Jim Pierce  Harry Morgan: Sam Fuller  Sheb Wooley: Ben Miller

(http://nl.wikipedia.org/wiki/High_Noon)

Singin' in the rain Singin' in the Rain is een Amerikaanse muziekfilm van Gene Kelly en Stanley Donen uit 1952 met in de hoofdrollen Gene Kelly en Debbie Reynolds . De film verhaalt over een historisch punt in de filmgeschiedenis; de overgang van de stomme film naar de geluidsfilm. De film wordt niet alleen als mogelijk de beste muziekfilm ooit gezien, maar wordt ook steevast opgenomen in verschillende lijsten van beste films ooit. Ondanks al deze onderscheidingen won de film geen enkele Oscar, mogelijk omdat Gene Kelly het jaar tevoren met óók een MGM-musical (An American in Paris) zes Oscars gewonnen had. Wel bracht de film in zijn eerste jaar bij de kassa al driemaal de productiekosten binnen. Verhaal

Het verhaal gaat over de gevestigde sterren Don Lockwood en Lina Lamont (Jean Hagen), die met groot succes de ene na de andere stomme film uitbrengen, volgens een vast patroon ("If you have seen one, you have seen them all"). In de media worden zij afgeschilderd als liefdespaar, iets dat niet overeenstemt met de realiteit, maar niettemin toch graag geloofd wordt door Lina. Daarentegen brengt Don zijn tijd buiten de studio bijna uitsluitend door met zijn beste vriend Cosmo Brown en later ook met zijn nieuwe vriendin Kathy Selden. De komst van de geluidsfilm verstoort het vaste patroon van filmmaken en de filmindustrie moet zich aanpassen. De dan in productie zijnde The Duelling Cavalier wordt omgezet naar een geluidsfilm, maar de geluidsopnamen blijken desastreus slecht, vooral vanwege Lina Lamont die alles fout doet wat er fout te doen valt. Een voorvertoning wordt de zaal uitgelachen. Don Lockwood en zijn vriend krijgen de inval het geluid na te synchroniseren en er een musical van te maken, waarbij de stem van Lina Lamont wordt ingezongen door Dons vriendin Kathy Selden. Het plan is om dit voor één film te doen, als noodgreep om de bestaande productie te redden. Daarna zal Kathy een nieuwe ster worden en Lina afgevoerd worden. Als Lina hier achter komt trekt zij haar eigen plan, dat haar carrière moet redden. Haar plan werkt, maar dit succes stijgt haar naar het hoofd en ze vergeet zichzelf: tijdens de succesvolle première van de nagesynchroniseerde The Dancing Cavalier biedt ze haar tegenstanders een gelegenheid om haar de voet dwars te zetten. Deze kans wordt dankbaar aangegrepen, waarna Don en Kathy nog lang en gelukkig films kunnen gaan maken. Acteurs

 Gene Kelly: Don Lockwood  Debbie Reynolds: Kathy Selden  Donald O'Connor: Cosmo Brown  Jean Hagen: Lina Lamont (http://nl.wikipedia.org/wiki/Singin'_in_the_Rain)

Fanfan la Tulipe Fanfan la Tulipe is een Franse film van Christian-Jaque die werd uitgebracht in 1952. In 1952 was Fanfan la Tulipe de op twee na succesrijkste Franse film. Hij werd in de Franse box office slechts voorafgegaan door Le Petit Monde de don Camillo en doorViolettes impériales. Hij staat op de zesenveertigste plaats van de lijst van de honderd grootste Franse filmsuccessen. Fanfan la Tulipe wordt beschouwd als een van de beste Franse mantel- en degenfilms. Verhaal

Het 18e-eeuwse Frankrijk. Fanfan is een onverschrokken, voortvarende, vrolijke en charmante jongeman. Hij wil niet trouwen met een van zijn veroveringen, een boerendochter, en weet te ontsnappen aan de aandacht van haar vader. Adeline, een waarzegster, leest zijn hand en voorspelt hem een schitterende carrière in een van de mooiste regimenten van het leger én een huwelijk met Henriette, de dochter van de Franse koning Lodewijk XV. Daarop meldt Fanfan zich aan bij het Franse leger. Nadat hij zijn contract ondertekend heeft, ontdekt hij dat Adeline de dochter is van sergeant La Franchise die overal soldaten ronselt en dat andere mannen voor hem ook al in de val gelopen zijn dankzij haar voorspelling. Fanfan gelooft echter rotsvast in die voorspelling. Zijn legeravonturen beginnen wanneer hij Henriette en madame de Pompadour, de minnares van de koning, uit de handen van een bende struikrovers redt. Als beloning overhandigt madame de Pompadour hem een sierspeld in de vorm van een tulp. Die moet hem geluk brengen ... Acteurs

 Georgette Anys: mevrouw Tranche-  Gérard Philipe: Fanfan la Tulipe Montagne  Gina Lollobrigida: Adeline La Franchise  Sylvie Pelayo : Henriette de France  Noël Roquevert: Fier-à-Bras, de  Irène Young: Marion Guillot wachtmeester  Henri Rollan: maarschalk d'Estrées  Olivier Hussenot: Tranche-Montagne  Lucien Callamand: maarschalk de  Marcel Herrand: Lodewijk XV Brandebourg  Nerio Bernardi: sergeant La Franchise  Hennery: Guillot, de vader die belachelijk  Jean-Marc Tennberg: Lebel gemaakt wordt  Jean Parédès: kapitein de la Houlette  Lolita De Silva: de eredame van de  Geneviève Page: markiezin de Pompadour markiezin de Pompadour  Jean Debucourt: de stem van de historicus (http://nl.wikipedia.org/wiki/Fanfan_la_Tulipe_(1952))

Jungle jim in the forbidden land Jungle Jim in the Forbidden Land is een Amerikaanse avonturenfilm uit 1952 onder regie van Lew Landers, geschreven door Samuel Newman. Het is de achtste film uit de Jungle Jim-reeks. Verhaal De jungle raakt verdeeld in twee kampen: een groep die probeert een kudde olifanten te behoeden voor uitsterving, en een groep van stropers en criminelen die de olifanten willen doden voor hun ivoor. Jungle Jim kent als enige de locatie van een doorgang die voor beide partijen van cruciaal belang is. Hij wil deze locatie echter aan geen van beide groepen onthullen daar het gebied bewoond wordt door een inheemse stam genaamd de "Giant People". De stropers pikken dit niet, en schuiven Jim een moord in de schoenen.

Acteurs  Jean Willes - Denise  Johnny Weissmuller - Jungle Jim  Lester Matthews - Comm. Kingston  Angela Greene - Dr. Linda Roberts  William Tannen - 'Doc' Edwards  George Eldredge - Fred Lewis  Frederic Berest - Zulu (http://nl.wikipedia.org/wiki/Jungle_Jim_in_the_Forbidden_Land)

Julius Ceasar Julius Caesar is een Amerikaanse film uit 1953 van regisseur Joseph L. Mankiewicz met in de hoofdrollen Marlon Brando en Deborah Kerr. Het scenario van de film is gebaseerd op Shakespeares toneelstuk Julius Caesar uit 1599. Het toneelstuk is weer gebaseerd op de boeken "Het leven van Brutus" en "Het leven van Caesar" van Plutarchus over de moord op Julius Caesar in 44 v. Chr. en de daarop volgende burgeroorlog in het Romeinse rijk. De film was zeer succesvol in de bioscopen en zorgde er voor dat het kapsel van Brando in de film een tijdlang mode werd onder jongeren. Ook de critici waren enthousiast en de film kreeg diverse filmprijzen en nominaties. Verhaal

Rome, 44 voor Christus, Julius Caesar heeft zijn grote tegenstrever Pompius verslagen en is in feite de alleenheerser in Rome geworden. De burgers juichen hem toe, maar de Romeinse senatoren zijn bang dat Caesar zichzelf tot koning zal uitroepen en zo een einde maken aan de Romeinse republiek. Als Caesar zich opmaakt om zijn opwachting in de Senaat te maken, uit hij zijn vrees voor zijn collega Cassius, aan zijn jonge beschermeling Marcus Antonius. Caesar wordt door zijn vrouw gewaarschuwd dat ze een droom over zijn dood heeft gehad. Ook een waarzegger waarschuwt Caesar dat hij op moet passen voor een aanslag. Hoewel ongerust, besluit Caesar toch gewoon door te gaan met zijn leven. Gevaar is altijd zijn metgezel geweest in het leven. De volgende dag wordt Caesar in het Senaatsgebouw vermoord door een groepje senatoren onder leiding van Cassius en Brutus. Marcus Antonius is verbijsterd en vol van wraaklust. Maar hij weet zich te beheersen en sluit vrede met de moordenaars. Het enige wat hij vraagt is om te mogen spreken op de begrafenis van Caesar. Brutus en Cassius geven toe. Als later Brutus de woedende menigte toespreekt, lukt het om hem om de massa te overtuigen dat de dood van Caesar een zegen is voor Rome, omdat hij te ambitieus was. Brutus laat vervolgens Marcus Antonius spreken en krijgt daar gelijk spijt van. Marcus Antonius zweept de menigte op en toont hen het bebloede lijk van Caesar. Het volk wordt razend en zoekt alsnog de dood van de verraders Brutus en Cassius. Beide mannen moeten Rome ontvluchten. Samen met Gaius Octavius enLepidus vormt Marcus Antonius een driemanschap om Rome en haar rijk te regeren. Rome leeft in angst want het driemanschap laat grote aantallen politieke tegenstanders executeren. Dit is koren op de molen van de partij van Brutus en Cassius die hopen dat ze weer aan de macht kunnen komen. Ze dringen er bij de in ballingschap levende Brutus en Cassius op aan om druk uit te oefenen op Rome. Beide ballingen wegen hun kansen en besluiten dat een burgeroorlog het enige is wat Rome en de republiek kan redden en ze beginnen met het werven van soldaten. Als het driemanschap hoort dat Brutus en Cassius elk een leger hebben gevormd, gaan de drie leiders in de aanval en roepen het leger op. Brutus en Cassius besluiten samen te werken en de legers van Marcus Antonius en Octavius aan te vallen. Er volgt een periode waarop niemand nog durft aan te vallen. Maar dan zien Brutus en Cassius een kans om op de vlakte van Philippi het leger van Marcus Antonius in de val te lokken. Het loopt echter anders, het leger van Cassius wordt verslagen en hun aanvoerder pleegt zelfmoord. Niet lang daarna doet Brutus hetzelfde.

Acteurs  Morgan Farley: Artemidorus  Marlon Brando: Marcus Antonius  Douglass Watson: Octavius Caesar  James Mason: Brutus  Douglass Dumbrille: Lepidus  John Gielgud: Cassius  Rhys Williams: Lucilius  Louis Calhern: Julius Caesar  Michael Ansara: Pindarus  Edmond O'Brien: Casca  Dayton Lummis: Messala  Greer Garson: Calpurnia  Edmund Purdom: Strato  Deborah Kerr: Portia  John Hardy: Lucius  George Macready: Marullus  Lumsden Hare: Publius  Michael Pate: Flavius  Preston Hanson: Claudius  Alan Napier: Cicero  Victor Perry: Popilius Lena  John Hoyt: Decius Brutus  John Lupton: Varro  William Cottrell: Cinna  Joseph Waring: Clitus  Jack Raine: Trebonius  John Parrish: Titinius  Ian Wolfe: Ligarius  Stephen Roberts: Dardanius (http://nl.wikipedia.org/wiki/Julius_Caesar_(1953))

Stalag 17

Stalag 17 is een Amerikaanse oorlogsfilm onder regie van Billy Wilder met in de hoofdrollen William Holden, Don Taylor en Robert Strauss. De film speelt in een Duits krijgsgevangenenkamp tijdens de Tweede Wereldoorlog en is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van Doald Bevan en Edmund Trzcinski. Bevan en Trzcinski waren tijdens de oorlog krijgsgevangenen in Stalag 17B in Oostenrijk. De film was een groot succes in de bioscopen en behaalde wereldwijd een omzet van 10 miljoen dollar. Ook de critici prezen de film, die wordt beschouwd als een van de beste drie films die spelen in een krijgsgevangenenkamp (naast The Great Escape en The Bridge on the River Kwai). William Holden ontving een Oscar voor zijn hoofdrol in de film. Er waren ook nominaties voor een Oscar voor Beste regie (Billy Wilder) en Beste bijrol (Robert Strauss). Verhaal In barak 4 van Stalag 17, een Duits krijgsgevangenenkamp, verblijft een aantal Amerikaanse soldaten. Twee van hun vrienden, die probeerden te ontsnappen, zijn betrapt en doodgeschoten. Iedereen in de barak is er nu van overtuigd dat de twee zijn verraden door een spion in hun midden. Al snel valt de verdenking op sergeant Sefton. Sefton is cynisch en weinig sociaal. Hij heeft geen interesse om te ontsnappen en wil zijn leven in het kamp zo aangenaam mogelijk maken. Om die reden ruilt hij sigaretten tegen eieren, zijden kousen, deken en andere luxe zaken met de Duitsers. Als de gevangenen hun clandestiene radio kwijtraken aan de Duitsers, is dat koren op de molen van de spionnentheorie. Als Sefton de Duitsers omkoopt om een dag door te brengen bij de vrouwelijke Russische krijgsgevangenen, denken zijn makkers dat Sefton als beloning voor zijn judaspraktijken dit voorrecht krijgt. Als hij terugkomt wordt Sefton er openlijk van beschuldigd de verklikker te zijn. Hij wordt in elkaar geslagen en zijn bezittingen worden verdeeld over de gevangenen. Sefton besluit uit te zoeken wie de echte verrader is. Tijdens een luchtalarm ontdekt hij dat de veiligheidschef van de barak, Price, de verklikker is. Sefton denkt dat Price een Duitser is die zich voordoet als Amerikaan. Als de SS arriveert om luitenant Dunbar naar Berlijn te brengen voor verhoor is barak 4 in rep en roer. Dunbar wordt er namelijk van verdacht, tijdens een vlucht uit een andere Stalag, een munitietrein te hebben opgeblazen en zal waarschijnlijk worden doodgeschoten als saboteur. Zijn maten verbergen hem. Als Price voorstelt om met Dunbar te ontsnappen grijpt Sefton in. Hij vraagt Price wanneer hij hoorde dat JapanPearl Harbor aanviel en hoe laat dat was. Price noemt de correcte datum, maar zegt vervolgens dat het zes uur in de avond was. Dit was echter het tijdstip in Berlijn en niet in de VS. Price' kleding wordt doorzocht en al snel vindt Sefton een codeboekje van de Duitsers. Price wordt later gedood in een afleidingsmanoeuvre. De afleiding is bedoeld om Sefton en Dunbar te laten ontsnappen. De nog immer cynische Sefton is er namelijk van overtuigd dat hij een flinke beloning zal krijgen van Dunbars rijke familie.

Acteurs  Michael Moore - Manfredi  William Holden - Sefton  Peter Baldwin - Johnson  Don Taylor - Luitenant Dunbar  Robinson Stone - Joey  Otto Preminger - Von Scherbach  Robert Shawley - Blondie Peterson  Robert Strauss - Stanislas "Animal"  William Pierson - Marko Kuzawa  Gil Stratton - Clarence Harvey "Cookie"  Harvey Lembeck - Harry Shapiro Cook/verteller  Peter Graves - Price  Jay Lawrence - Bagradian  Sig Ruman - Sergeant Schulz  Erwin Kalser - Geneva Man  Neville Brand - Duke  Mike Bush - Dancer  Richard Erdman - Hoffy (http://nl.wikipedia.org/wiki/Stalag_17)

I confess

I Confess is een Amerikaanse thriller uit 1953 van regisseur Alfred Hitchcock. De hoofdrollen werden gespeeld door Montgomery Clift, Karl Malden en Anne Baxter. Het was de enige film die Hitchcock maakte met deze drie acteurs, omdat hij volgens zijn biografie moeite had met “method-acteurs”. Het verhaal van de film is gebaseerd op het Franse toneelstuk Nos Deux Consciences uit 1902. Verhaal

Otto Kellar en zijn vrouw onderhouden samen een kerk in Quebec, Canada. Op een avond breekt Otto binnen in het huis waar hij soms als tuinier werkt. Maar Otto wordt ontdekt en hij besluit de eigenaar van het huis, Vilette, te doden. Hij voelt zich zo schuldig dat hij zich meteen naar de kerk haast waar hij pastoor Michael Logan terugvindt. Otto biecht alles op en bekent dat hij een moord pleegde. Het spoor van de dader leidt de politie naar de kerk waar ze niet Otto verdenken maar wel pastoor Michael Logan, aangezien hij een motief heeft voor het plegen van de moord. Logan had namelijk een buitenechtelijke relatie met een vrouw genaamd Ruth. Vilette wist dit en chanteerde de twee hiermee. Hoewel Logan weet wie het wel gedaan heeft, kan hij de informatie niet bekendmaken omdat hij als priester gezworen heeft nooit te zullen onthullen wat iemand aan hem opbiecht. Ondertussen blijft hij wel de hoofdverdachte in de zaak. Ruth komt Logan te hulp door te proberen hem een alibi te geven. Bij zijn proces wordt hij ternauwernood onschuldig bevonden, maar zijn reputatie als priester is voorgoed geschonden. Otto’s vrouw kan niet aanzien hoe de mensen Logan met de nek aankijken en wil opbiechten dat haar man de ware dader is, maar Otto schiet haar te midden van een menigte neer om haar de mond te snoeren. Daarna vlucht hij weg naar de Château Frontenac, achtervolgd door de politie. Otto wordt dodelijk verwond door een scherpschutter. Terwijl hij sterft, vraagt hij Logan om vergeving. Acteurs  Montgomery Clift  Roger Dann

 Anne Baxter  Dolly Haas  Karl Malden  Charles Anre

 Brian Aherne  O.E. Hasse

Alfred Hitchcock is te zien in een cameo. Wanneer de begintitels verdwenen zijn, verschijnt hij bovenaan een trap.

(http://nl.wikipedia.org/wiki/I_Confess)

Le salaire de la peur Le Salaire de la peur is een Frans-Italiaanse film uit 1953 geschreven en geregisseerd door Henri- Georges Clouzot, gebaseerd op het gelijknamige boek van Georges Arnaud uit 1950. De inspiratie voor deze succesvolle debuutroman deed hij op tijdens een reis door Zuid-Amerika. De film verscheen in Nederland en Vlaanderen als Het loon van de angst. Verhaal In Las Piedras, een klein, geïsoleerd gelegen stadje in de Centraal-Amerikaanse woestijn, ver van de beschaving, zoekt een grote oliemaatschappij vier dappere chauffeurs om een lading nitroglycerine naar een afgelegen oliebron te vervoeren. De route loopt door bergachtig gebied over onverharde wegen en de opslag injerrycans op twee vrachtwagens is niet optimaal maar er is haast want de bron is ontploft en staat in brand. Het vuur kan alleen worden gedoofd door de omringende rotsen op te blazen. Na deze vlammende introductie bouwt de eerste helft van de film de spanning op met de selectie van de kandidaten voor dit lucratieve maar levensgevaarlijke karwei. Zij moeten beschikken over zenuwen van staal en uiterst koelbloedig de risico's onderweg kunnen inschatten. De eigen werknemers van het bedrijf zijn aangesloten bij de vakbond en die heeft het werk verboden. Na de rauwe portrettering van de uitzichtloosheid van hun bestaan zijn de motivaties van de mannen duidelijk. Bimba en Luigi gaan voorop in de eerste vrachtwagen, de tweede vrachtwagen rijdt uit veiligheidsoverwegingen op een half uur afstand en wordt bestuurd door Mario, een voormalige rokkenjager die zijn moedeloze leven wil ontsnappen, met als bijrijder Jo. Eigenlijk was Jo niet geselecteerd maar hij neemt de plaats in van een gekozen chauffeur die op de dag van vertrek onder mysterieuze omstandigheden niet komt opdagen. De tweede helft is te zien als een uitgestrekte actiescène, want niet alleen kan elke hobbel de laatste zijn, ook moeten er lawines worden opgeblazen, bandieten worden afgeschud, en geïmproviseerde hangbruggen worden overgestoken tijdens een loeiende storm. De fysieke en mentale obstakels verdiepen de karakters van de mannen en maken van Mario een held, maar in de traditie van de Franse film noir eindigt de film met een nihilistische clou.

Verhaal  William Tubbs: Bill O'Brien  Yves Montand: Mario  Darío Moreno: Hernandez  Charles Vanel: Jo  Jo Dest: Smerloff  Folco Lulli: Luigi  Antonio Centa: Kampleider  Peter van Eyck: Bimba  Luis De Lima: Bernardo  Véra Clouzot: Linda

(http://nl.wikipedia.org/wiki/Le_Salaire_de_la_peur)

Les vacances de M. Hulot

Les Vacances de monsieur Hulot is een komische film van Jacques Tati uit 1953. In deze film speelt Tati voor het eerst het personage van Hulot: een lange slungelige man, excentriek maar goedbedoelend, met een pijp, paraplu, flaphoedje, vlinderdasen te korte broek. Hulot is een ouderwetse man die niets begrijpt van de wereld om zich heen. Hij bedoelt alles goed, maar door zijn onhandigheid stuurt hij alles in de war. Tati zou Hulot in al zijn latere films spelen en Hulot zou uitgroeien tot een van de grootste iconen uit de komische cinema. In Les Vacances de monsieur Hulot gaat Hulot op vakantie naar een luxe vakantieoord aan zee. Binnen de kortste keren wordt het hele hotel op stelten gezet. Met deze komedie wilde Tati kritiek leveren op de decadentie van de bourgeoisie. Het hele hotel is daarom bevolkt met kakkerige, rijke mensen, die voortdurend het slachtoffer worden van stuntelpartijen van Hulot. De film groeide uit tot Tati's meest succesvolle en meest geprezen film. Tal van scènes - de tennispartij, de kano die in een krokodil verandert en het diner in het hotel - werden legendarisch. De film is op prachtige locaties in het Franse Saint-Marc-sur-Mer (Loire-Atlantique) opgenomen en heeft een glossy ansichtkaartachtige zwart-witfotografie. De jazzsaxofoonmuziek van de film is van Alain Romans en werd wereldberoemd. Het hotel, hôtel de la Plage, bestaat nog steeds en gelijkt nog sterk op het oorspronkelijke uit de film. Het strand voor de deur is nagenoeg ongewijzigd en ademt de sfeer van de film uit. In de kamers van het hotel hangen foto's van het oude gebouw. In deze film gaat Tati met zijn maatschappijkritiek en filmstijl al een hele stap verder dan in zijn vorige films. Tati laat duidelijk een fascinatie zien voor mensenmassa's, de dialogen worden minder, het verhaal abstracter, de geluidseffecten prominenter en de close-ups zijn al verdwenen. Door het minimum aan dialoog moet de film het hebben van situaties en mimiek, waardoor de prent een beetje Engels aandoet. Acteurs

 Jacques Tati: Meneer Hulot  Valentine Camax: Engelse  Nathalie Pascaud: Martine  Louis Perrault: Meneer Fred  Michele Rolla: Tante van Martine  André Dubois: Commandant (http://nl.wikipedia.org/wiki/Les_Vacances_de_monsieur_Hulot)

Peter pan

Peter Pan is een Amerikaanse animatiefilm uit 1953, geproduceerd door Walt Disney. Het is een van Disney's populairste films. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van de Schotse auteur en dramaturg James Barrie. Verhaal De film begint in Londen, in het huis van de familie Van Dalen. George van Dalen en zijn vrouw Mary zijn zich aan het klaarmaken voor een feest. Hun kinderen, Wendy, Michiel en John, zijn in de kamer aan 't spelen. Michiel en John spelen zoals gewoonlijk 'Peter Pan', hun grote held waar grote zus Wendy hen geregeld verhalen over vertelt. George vindt echter dat Wendy zich een tikkeltje volwassener moet gaan gedragen en haar (kinderlijke) fantasie dient te beperken. Als het echtpaar Van Dalen net naar het feest vertrokken zijn en de kinderen in slaap gevallen zijn, begint het avontuur. Opeens klapt het raam open en verschijnt er de gedaante van een jongen en een klein lichtje: Peter Pan en Tinkerbell. Ze zijn op zoek naar de schaduw van Peter, die hij bij een vorig bezoek aan het huis is verloren en die toen door Wendy is gevonden. Wendy wordt wakker en helpt Peter zijn schaduw terug te krijgen. Wanneer Peter hoort dat Wendy volwassen moet worden van haar vader, besluit hij haar en haar broers mee te nemen naar Fantasieland. Hij leert hen vliegen en samen vliegen ze weg over Londen. Aangekomen in Fantasieland worden ze meteen aangevallen door Kapitein Haak. Peter leidt Haak af terwijl hij Tinkerbell opdracht geeft om Wendy en de jongens naar zijn schuilplaats te brengen. Tinkerbell, die een grote jaloezie koestert tegen Wendy, maakt van de gelegenheid gebruik om de Slimme Jongens (Peters bende) tegen Wendy op te zetten. Peter redt Wendy en verbant Tinkerbell voor een week. John en Michiel gaan met de Slimme Jongens op pad. Ze worden echter gevangen door een groep Indianen. Ondertussen neemt Peter Wendy mee naar dezeemeermin. Daar ontmoet Wendy Kapitein Haak en meneer Smee in levende lijve. Zij en Peter zien hoe die twee Tijgerlelie, de dochter van de indianenhoofdman, hebben ontvoerd omdat ze willen dat zij hen de schuilplaats van Peter Pan vertelt. Peter redt Tijgerlelie en brengt haar terug naar haar stam. Uit dank voor haar redding laat het opperhoofd de Slimme Jongens gaan en organiseert een groot feest. Ondertussen verneemt Haak op zijn schip dat Tinkerbell verbannen is. Hij laat haar vangen door meneer Smee. Door te doen alsof hij Wendy gevangen wil nemen, krijgt Haak Tinkerbell zover dat ze de schuilplaats van Peter verraadt. Hij en zijn piraten zetten een val bij de schuilplaats en vangen Wendy, Jan, Michiel en alle Slimme Jongens. Voor Peter laat Haak een pakje achter met een bom erin. Dankzij Tinkerbell ontsnapt Peter aan de aanslag. Peter haast zich naar het schip en bevrijdt de kinderen. Daarna volgt een laatste gevecht tussen hem en Haak, waarbij Haak in zee valt. Daar wordt hij opgewacht door een krokodil, een oude bekende van Haak met een klok in zijn buik, en waardoor hij al zijn hand is kwijtgeraakt. Peter en de kinderen nemen het schip over. Met het schip en de zeilen vol elfenstof zweven ze terug naar Londen om Wendy, Michiel en Jan terug thuis te brengen. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Peter_Pan_(1953))

Johnny guitar Johnny Guitar is een film uit 1954 onder regie van Nicholas Ray. De film is gebaseerd op een boek van Roy Chanslor. Joan Crawford, die de hoofdrol heeft in de film en destijds de rechten had van het boek en dus ook veel inspraak had, wilde eigenlijk Claire Trevor voor de rol van Emma. Ze was dan ook teleurgesteld toen Mercedes McCambridge uitgekozen werd voor de rol. Crawford en McCambridge hadden een hekel aan elkaar en ruzieden zowel voor als achter de camera. De film is opmerkelijk in het genre western, omdat de goede mensen in het zwart zijn gekleed, de rollen van de man en vrouw zijn omgedraaid en er veel seksuele lading is.[2] Tijdens de filmkeuring op 18 april 1955 kreeg de film een oordeel van "18 jaar en ouder", met als toelichting: "rechtsverkrachting, moord en ruwe vechtpartijen".[3] Tijdens een keuring voor de dvd- editie op 8 november 2007, kreeg de film een oordeel van "6 jaar en ouder".[4] Verhaal

Vienna is een vrouw van middelbare leeftijd die een saloon beheert in een afgelegen gebied. Haar enige en vaste bezoekers zijn The Dancin' Kid en zijn bende. Het nabijgelegen dorpje wil niets van Vienna en van de bende weten en wordt nog meer opgestookt door Emma, die Vienna's nederlaag niet wil missen. Wanneer het bijna voorbij is met Vienna, krijgt ze hulp van Johnny Guitar, een oude bekende. Een serie miscommunicaties volgt en het wordt duidelijk dat de ooit gevaarlijke Johnny geen gevaar wil gebruiken om Vienna te redden van haar ondergang.

Acteurs  Ernest Borgnine - Bart Lonergan  Joan Crawford - Vienna  John Carradine - Old Tom  Sterling Hayden - Johnny 'Guitar' Logan  Royal Dano - Corey  Mercedes McCambridge - Emma Small  Frank Ferguson - Marshall Williams  Scott Brady - The Dancin' Kid  Paul Fix - Eddie  Ward Bond - John McIvers  Rhys Williams - Mr. Andrews  Ben Cooper - Turkey Ralston  Ian MacDonald - Pete (http://nl.wikipedia.org/wiki/Johnny_Guitar)

Animal farm

1954

/

The glenn miller story

The Glenn Miller Story is een Amerikaanse film uit 1954 van Anthony Mann met in de hoofdrollen James Stewart en June Allyson. De film is gebaseerd op het leven van de Amerikaanse big bandleider en trombonist Glenn Miller (1904-1944). Hoewel de film zich probeert aan de feiten te houden, zijn een aantal gebeurtenissen wat opgeklopt en geromantiseerd. The Glenn Miller Story was een groot succes in de bioscopen en kreeg goede kritieken. De film kreeg drie Oscar-nominaties en verzilverde er een, voor Beste Opgenomen Muziek Verhaal Tijdens de jaren twintig leeft Alton Glenn Miller in behoeftige omstandigheden. Hij brengt regelmatig zijn trombone naar de lommerd om de moeilijke tijden te overbruggen. Miller ruikt echter een grote kans als de bekende bandleider Ben Pollack audities houdt. Pollack is onder de indruk van Millers arrangementen en huurt hem gelijk in. Inmiddels heeft hij een knipperlichtrelatie opgebouwd met Helen Burger, die hij nog kent van de middelbare school. Helen is onder de indruk van de trombonist die voortdurend bezig is om een nieuwe muziekstijl te creëren. Maar Glenn Miller is vaak onderweg voor tournee of losse optredens en ze zien elkaar niet veel. Als Pollacks band verhuist naar Atlantic City, blijft Miller achter en raakt weer in behoeftige omstandigheden. Noodgedwongen speelt hij mee met een orkest bij een musical. Ondanks het feit dat Helen inmiddels is verloofd met een ander, vraagt hij haar ten huwelijk. Ze laat zich overhalen en trouwt halsoverkop met Glenn. Hun huwelijk vieren ze in een jazzclub in Harlem waar Miller samenspeelt met Louis Armstrong en Gene Krupa. Terwijl Miller geld probeert te verdienen als muzikant, spoort Helen hem aan om weer te componeren en arrangeren. Aangemoedigd door zijn vrouw schrijft Glenn "Moonlight Serenade" en denkt over zijn eigen band. Het spaargeld van Helen blijkt voldoende om alles op poten te zetten, maar aanvankelijk blijft het succes uit. Tot overmaat van de ramp krijgt Helen een miskraam en te horen dat ze nooit meer kinderen kan krijgen. Glenn is de wanhoop nabij, maar krijgt hulp van de eigenaar van de State Ballroom. Miller mag er met zijn band optreden en nieuwe arrangementen uitproberen. Aangezien de trompettist niet kan spelen, vervangt Miller hem door een klarinettist voor de solo op Moonlight Seranade. Dit blijkt een gelukkige ingreep, want het resultaat blijkt de nieuwe stijl waar Miller zo intensief naar op zoek is. Miller en de band krijgt een staande ovatie en niet lang daarna verovert men de VS. De Millers kunnen het zich veroorloven een jongetje te adopteren, Stevie. Inmiddels is echter de Tweede Wereldoorlog uitgebroken en heeft de VS zich bij de strijdende partijen gevoegd. Glenn wordt kapitein bij het leger en leider van de Amerikaanse legerband. De bedoeling is dat hij zal optreden voor de troepen overzee. Miller zorgt er voor dat de saaie marsen nieuwe 'swing'impulsen krijgen en de troepen zijn razend enthousiast. Inmiddels gepromoveerd tot majoor speelt Glenn Miller in Londen terwijl de bommen rondom hem vallen. Maar D-day is op komst en de geallieerden razen na de landing door Frankrijk in de richting van Duitsland. Miller begint plannen te maken voor na de oorlog. Hij schrijft zijn vrouw dat ze moet luisteren naar de kerstuitzending die vanuit Parijs zal worden uitgezonden. Op 15 december 1944 vliegt hij met een klein vliegtuig van Londen naar Parijs. Het toestel komt echter nooit aan en Miller wordt als vermist opgegeven. Zijn lichaam wordt nooit gevonden. Als Helen het nieuws vlak voor kerstmis te horen krijgt, is ze gebroken. Samen met haar kinderen luistert ze naar de uitzending van Millers muziek uitgezonden vanuit Parijs. Ze realiseert zich dat de muziek van haar man eeuwig zal blijven voortleven. Acteurs

 James Stewart  George Tobias  June Allyson  Barton MacLane

 Harry Morgan  Marion Ross  Charles Drake  Nino Tempo (http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Glenn_Miller_Story)

20000 leagues under the sea

Twintigduizend mijlen onder zee (Franse titel Vingt mille lieues sous les mers) is een klassieke sciencefictionroman van de Franse schrijver Jules Verne. De roman werd gepubliceerd in 1870.

Verhaal

Het verhaal begint in 1866. Een mysterieus zeemonster, volgens sommige ooggetuigen een grote narwal, terroriseert de schepen van verschillende landen. Na een aanval op een oceaanschip stelt de Amerikaanse regering een expeditie samen om dit monster op te sporen en te vernietigen. Een van de leden van de expeditie is de Franse professor en marienebioloog Pierre Aronnax. Hij is tevens de verteller van het verhaal. Andere leden van het team zijn Aronnax' onderdanige assistent Conseil, die zijn meester in alles volgt, en de minder fijnbesnaarde Canadese harpoenier Ned Land. De expeditie vertrekt van Long Island (New York) aan boord van het marineschip Abraham Lincoln. Na een lange zoektocht op de Grote Oceaan wordt het monster gevonden. Het komt tot een treffen tussen het monster en het schip, waarbij het schip zware schade oploopt. De drie protagonisten vallen overboord, en belanden op het monster. Dit monster blijkt tot hun verbazing geen beest te zijn, maar een metalen constructie: het is een onderzeeboot. De drie worden aan boord gehaald, en begroet door de kapitein van de boot, Nemo. Hij vertelt dat de duikboot de naam Nautilus draagt, en een creatie is van hemzelf. Nemo wil de drie mannen niet laten gaan, want zijn geheim moet bewaard blijven. Overigens worden ze gastvrij behandeld. De rest van het boek beschrijft de reis van de Nautilus door de wereldzeeën. Nemo is een zeer geleerde en zeer rijke man. Hij lijkt te worden gedreven door zowel een honger naar wetenschappelijke kennis als door wraak op de beschaving. Hij heeft gezworen nooit meer een voet op het land te zetten en zijn schip wordt volledig voorzien door de voortbrengselen van de zee. De Nautilus zelf wordt geheel aangedreven door elektriciteit en is voorzien van apparatuur voor nauwkeurig onderzoek op de zeebodem. Terwijl Aronnax het beste maakt van zijn situatie en zelfs goed kan opschieten met Nemo, met wie hij een gemeenschappelijke obsessie voor zeeleven deelt, probeert Ned Land voortdurend pogingen te verzinnen om te ontsnappen. Met de bemanning buiten Nemo hebben de drie protagonisten vrijwel geen contact. Dit komt deels doordat ze een taal spreken die de drie niet kunnen verstaan, en deels doordat ze zich afstandelijk gedragen. Ook is het goed mogelijk dat de bemanning instructies heeft gekregen zich niet met de drie te bemoeien, hoewel het boek dit nergens expliciet vermeldt. Tijdens de reis overlijden twee bemanningsleden. Een raakt bij een aanval op een schip dodelijk gewond aan zijn hoofd, de tweede wordt door een reuzeninktvis gegrepen. De Nautilus begint aan een reis van 80 000 kilometer: van de oceaan nabij Japan via Polynesië naar de Torresstraat, de Indische Oceaan, de Rode Zee, de Middellandse Zee, de Atlantische Oceaan, de Zuidelijke IJszee, de Golfstroom en uiteindelijk de Noorse kust. Op hun reis belandt de groep op veel exotische locaties. Ze gaan op een onderzeese jacht bij het eiland Crespo en worden bijna door de inboorlingen van Nieuw-Guinea gedood. Ze bezoeken de parelbank van Ceylon en begraven een bemanningslid in een koraalrif. Ze zien de koralen van de Rode Zee, bezoeken de Zuidpool en het legendarische Atlantis. Nemo toont nog meer van zijn uitvindingen, waaronder duikpakken waarmee de bemanning de zeebodem kan verkennen, en speciale geweren met elektrische kogels. Dat de reis niet zonder gevaar is blijkt wanneer alle ingezetenen onder Zuidpoolijs bekneld raken en bijna stikken door zuurstofgebrek, wanneer een bemanningslid sterft door een ongeluk aan boord, en wanneer de Nautilus wordt aangevallen door inktvissen. Uiteindelijk wordt de Nautilus opgespoord en aangevallen door een marineschip. Ondanks aandringen van Aronnax om deze boot te sparen, zet Nemo de aanval in en keldert het schip. Nemo wordt hierna verteerd door schuldgevoel en de waakzaamheid van hem en de bemanning verslapt. Kort hierop belandt de Nautilus in de Moskstraumen-draaikolk voor de kust van Noorwegen. Dit is de kans waar de drie gevangenen op hebben gewacht, en ze ontsnappen uit de Nautilus, zodat Aronnax het verhaal kan vertellen. Aronnax raakt buiten westen en komt bij in een vissershut op de Lofoten. Het lot van Nemo en zijn bemanning wordt niet onthuld. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Twintigduizend_mijlen_onder_zee)

Touchez pas au grisbi Bevriende inbrekers besluiten de buit van een inbraak verborgen te houden tot de misdaad vergeten is. De vriendin van één van hen verraadt het geheim aan een andere gangster die één van de inbrekers ontvoert en van de ander de buit als losgeld eist. 1954 (http://www.filmtotaal.nl/film.php?id=10828)

Godzilla

Godzilla (ゴジラ, Gojira) is een Japanse film uit 1954, geproduceerd door Toho Company Ltd. De film werd geregisseerd door Ishiro Honda. De speciale effecten werden verzorgd door Eiji Tsuburaya. De film was de eerste uit een reeks van monsterfilms met Godzilla in de hoofdrol. Verhaal De Japanse vissersboot Eikō-Maru (栄光丸) zinkt na te zijn aangevallen door een mysterieuze lichtflits. Een reddingsboot wordt op onderzoek uitgestuurd, maar ondergaat hetzelfde lot. Ondertussen, op Odo Island, kunnen de inwoners geen vis meer vangen. Ze geloven dat Godzilla, een monsterlijke god die in zee zou wonen, hier verantwoordelijk voor is. Vroeger offerden de dorpelingen geregeld vrouwen aan Godzilla om hem kalm te houden. Een helikopter met journalisten arriveert op Odo Island. Ze vertellen de dorpelingen over de vermiste schepen, maar reageren sceptisch op het nieuws dat ook dit Godzilla’s werk zou zijn. Die nacht voeren de dorpelingen een ritueel uit om Godzilla op afstand te houden, maar terwijl iedereen slaapt valt een duister monster het dorp aan en veroorzaakt overal chaos en vernielingen. De volgende dag worden de getuigen naar een gebouw in Tokio gebracht. Paleontoloog Dr. Kyohei Yamane stelt voor een team naar Odo Island te sturen om de zaak nader te onderzoeken. Op het eiland vindt Yamane enorme voetafdrukken besmet met radioactiviteit. Opeens gaat een alarm af, en komt een kolossaal reptielachtig beest tevoorschijn. Het beest verdwijnt echter net zo snel als dat hij gekomen was. Yamane verricht wat onderzoek, en ontdekt dat deze “monstergod” in werkelijkheid een dinosaurus is die is ontwaakt en gemuteerd door de vele nucleaire testen die in het gebied zijn uitgevoerd. Hij noemt het monster Godzilla, naar de legende van Odo Island. Na Yamane’s presentatie lekt het nieuws over Godzilla en zijn oorsprong snel uit, en paniek breekt uit. Nadat Godzilla een feestboot aanvalt, wordt een anti-Godzilla vloot samengesteld om het monster te vernietigen. Dit tegen Yamane’s wens in, die Godzilla graag zou bestuderen. Tevens gelooft hij niet dat gewone wapens effect hebben, daar Godzilla al grote hoeveelheden radioactieve straling heeft overleefd. Die nacht duikt Godzilla onverwacht op en valt Tokio aan. Hoewel de aanval van relatief korte duur is, is de schade enorm. De volgende dag plaatst het leger een verdedigingslinie rond Tokio van 30 meter hoge torens met daartussen hoogspanningskabels met elk 300.000 volt aan elektriciteit. De stad zelf wordt geëvacueerd. Wanneer de nacht valt duikt Godzilla opnieuw op, en breekt gemakkelijk door de stroomkabels heen. Hij gebruikt zijn radioactieve adem om alles op zijn pad in brand te steken. De vuurwapens van het leger lijken hem totaal niet te deren. Tegen het einde van de nacht staat heel Tokio in brand. Honderden inwoners zijn gedood, en de weinige ziekenhuizen die nog overeind staan zitten vol gewonden. Emiko, de dochter van Yamane, vertelt Luitenant Ogata dat haar verloofde, Dr. Daisuke Serizawa, een superwapen heeft uitgevonden genaamd de "Oxygen Destroyer". Dit wapen lost alle zuurstof in water op en desintegreert elke levensvorm die door de explosie wordt getroffen. Serizawa had Emiko eigenlijk verboden met iemand over zijn ontdekking te spreken, daar hij bang is dat het wapen voor slechte doeleinden zal worden gebruikt. Ogata en Emiko zoeken Serizawa op, en vragen hem zijn uitvinding tegen Godzilla te gebruiken. Serizawa weigert en haast zich naar de kelder om zijn creatie te vernietigen. Ogata kan Serizawa tot bedaren brengen, en overtuigt hem dat hij de enige is die Godzilla kan stoppen. Uiteindelijk gaat Serizawa akkoord. Maar om er zeker van te zijn dat zijn uitvinding nooit in verkeerde handen zal vallen, verbrandt hij alle aantekeningen die hij heeft gemaakt. De volgende dag brengt een marineschip Ogata en Serizawa naar de baai van Tokio. Ze duiken de baai in, en vinden al snel Godzilla. Het monster lijkt de duikers niet op te merken, en Serziwa kan dicht genoeg bij het monster komen om de Oxygen Destroyer tot ontploffing te brengen. De explosie desintegreert Godzilla tot een skelet, dat daarna uiteen valt tot stof. In plaats van dekking te zoeken, snijdt Serizawa zijn veiligheidstouw door en belandt ook in de explosie. Op deze manier neemt hij het geheim van de Oxygen Destroyer mee het graf in, en kan niemand het wapen ooit nog namaken. Hoewel Godzilla dood is, is Yamande er nog niet gerust op. Hij kan niet geloven dat Godzilla de enige was van zijn soort, en vreest dat als de mensheid doorgaat met nucleaire testen er spoedig weer een monster zal ontstaan. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Godzilla_(1954))

Marty Marty is een romantische film uit 1955 geregisseerd door Delbert Mann. De hoofdrollen werden gespeeld door Ernest Borgnine en Betsy Blair. De film is gebaseerd op de gelijknamige televisiefilm van Paddy Chayefsky uitgezonden op 24 mei 1953. De film werd genomineerd voor acht Oscars en won er uiteindelijk vier, waaronder de Oscar voor Beste Film. Verhaal

Marty Piletti, een Amerikaan van Italiaanse afkomst, woont en werkt in The Bronx in New York City. Hij is slager en woont op zijn vierendertigste nog altijd thuis bij zijn moeder. De zwaar gebouwde en weinig aantrekkelijke Marty heeft het idee om ooit te trouwen allang opgegeven. Zijn familie blijft maar vragen naar een bruiloft en zijn moeder weet hem uiteindelijk zo ver te krijgen dat hij weer uitgaat. Samen met zijn vriend Angie gaat Marty naar de Stardust Ballroom om te dansen. Maar zoals gewoonlijk negeren de meisjes Marty en Angie en staan ze aan de kant. Dan komt Marty in contact met Clara, een gewoon, verlegen meisje. Ze is geen schoonheid en daarom in de steek gelaten door haar blind date. Marty en Clara raken in gesprek en vinden elkaar aardig. Aan het einde van de avond gaan ze ieder hun weg nadat Marty heeft beloofd dat hij de volgende morgen zal bellen. De moeder van Marty is weinig ingenomen met haar "aanstaande schoondochter" en probeert haar belachelijk te maken. De vrienden van Marty vinden Clara maar een sloom meisje met een lelijk uiterlijk. Marty wordt volkomen overrompeld en belt Clara niet. Maar naarmate de dag vordert, realiseert Marty zich dat hij zijn grote kans op ware liefde laat ontsnappen en belt hij Clara alsnog. Acteurs

 Ernest Borgnine  Joe Mantell

 Betsy Blair  Karen Steele  Esther Minciotti  Jerry Paris

 Augusta Ciolli (http://nl.wikipedia.org/wiki/Marty_(film))

Sissi

Sissi is een Oostenrijkse speelfilm uit 1955, onder regie van Ernst Marischka, die ook het scenario schreef. Het is het eerste deel van de Sissi-trilogie. Verhaal

De vijftienjarige Sissi (Elisabeth) gaat met haar moeder, hertogin Ludovika, en haar zus Helene ("Néné") naar Ischl, waar de Oostenrijkse keizer Frans Jozef zijn verjaardag zal vieren. In werkelijkheid is hun bezoek bedoeld om het door Frans Jozefs moeder Aartshertogin Sophie gearrangeerde huwelijk tussen de keizer en Helene voor te bereiden. Voorafgaand aan de feestelijkheden ontmoeten de keizer en Sissi elkaar bij toeval. Prinses Elisabeth is namelijk aan het vissen en door een onhandige manoeuvre met haar hengel, slaat ze plotseling de keizer, die juist met zijn koets voorbijkomt, aan de haak. De keizer en Sissi maken een wandeling en worden meteen verliefd. Sissi weet op dat moment wel dat hij de keizer is, maar omgekeerd weet Frans Jozef niet dat het meisje met wie hij wandelt een prinses is, en nog wel de zus van zijn toekomstige verloofde. Later die dag spreken de keizer en Sissi af om samen te gaan jagen. Tijdens de jacht bekent Frans Jozef dat hij verliefd is geworden op Sissi (die zich inmiddels aan hem bekend heeft gemaakt als Liesl von Possenhofen), maar dat hij zich helaas met een ander moet verloven, en wel met prinses Helene in Beieren. Sissi schrikt zo van dat bericht dat ze onmiddellijk terugrent naar haar hotel. 's Avonds is het verjaardagsbal. Sissi, die aanvankelijk niet was uitgenodigd voor deze bijeenkomst, kan er toch bij zijn, omdat één van de andere tafeldames verhinderd was. En dan blijkt dat Frans Jozef zich niet met Helene, maar met Elisabeth wil verloven. Dit nieuws valt slecht bij Aartshertogin Sophie, die Sissi maar een onopgevoede bakvis vindt. Niettemin stelt de keizer zijn moeder, prinses Helene en Sissi voor een voldongen feit door haar voor te stellen als zijn toekomstige bruid. De film eindigt met de bruiloft in Wenen. Acteurs

 Sissi - Romy Schneider  Hertog Max - Gustav Knuth  Franz Joseph - Karlheinz Böhm  Aartshertogin Sophie - Vilma Degischer  Ludovika - Magda Schneider (http://nl.wikipedia.org/wiki/Sissi_(film))

Love me or leave me Love Me or Leave Me is een Amerikaanse muziekfilm uit 1955 onder regie van Charles Vidor. Deze film won een Oscar voor beste scenario. Verhaal

Ruth Etting is een zangeres in de jaren 20 en is erg succesvol. Ze had alles. Maar ze had ook een relatie met een misdadiger. Acteurs  Doris Day  James Cagney (http://nl.wikipedia.org/wiki/Love_Me_or_Leave_Me)

Rebel without a cause

Rebel Without a Cause is een Amerikaanse romantische dramafilm uit 1955 onder regie van Nicholas Ray. Hoofdrolspelers Natalie Wood en Sal Mineo evenals Ray zelf (voor zijn scenario) werden hiervoor alle drie genomineerd voor een Academy Award. Daarnaast werden hoofdrolspeler James Dean en de film zelf allebei genomineerd voor een BAFTA Award. Dean maakte de waardering voor de film zelf niet meer mee. Hij verongelukte een maand voor de Amerikaanse première. Rebel Without a Cause werd in 1990 opgenomen in het National Film Registry. Verhaal Tiener Jim Stark probeert moeizaam om alle obstakels van het volwassen worden te overwinnen. Dit doet hij in gezelschap van zijn populaire buurmeisje Judy en de enigszins verknipte Plato Crawford. Hij schopt tegen de regels van zijn ouders, vecht met leeftijdsgenoten en wordt door een bende uitgedaagd tot een levensgevaarlijk spel. Hij gaat erop in om niet voor lafaard aangezien te worden. Acteurs

 James Dean: Jim Stark  Edward Platt: Ray Fremick  Natalie Wood: Judy  Nick Adams: Chick  Sal Mineo: Plato Crawford  Dennis Hopper: Goon  Jim Backus: Frank Stark  Jack Grinnage: Moose  Ann Doran: Mevrouw Stark  Beverly Long: Helen  Corey Allen: Buzz Gunderson  Steffi Sidney: Mil  William Hopper: Judy's vader  Jack Simmons: Cookie  Rochelle Hudson: Judy's moeder  John Righetti: The Big Rig (http://nl.wikipedia.org/wiki/Rebel_Without_a_Cause)

To catch a thief To Catch A Thief is een Amerikaanse romantische thriller uit 1955, gebaseerd op de roman van David Dodge. Het is de 46ste film van regisseur Alfred Hitchcockmet in de hoofdrollen Grace Kelly en Cary Grant. Verhaal

Het verhaal speelt zich af aan de Franse Rivièra en gaat over een beruchte voormalige juwelendief, John Robie (Cary Grant). Robie heeft het stelen achter zich gelaten en leeft al jaren rustig in zijn villa. Maar dan maakt een reeks opzienbarende juwelendiefstallen een einde aan alle rust. De onbekende dief imiteert tijdens zijn inbraken de werkwijze van Robie zó precies, dat de politie gelooft dat deze dan ook de dader is. Voor John Robie zit er niets anders op dan aan toekomstige arrestaties te ontsnappen en tegelijkertijd de nieuwe, na-apende juwelendief te ontmaskeren. Om hem op heterdaad te betrappen speurt Robie naar het meest waarschijnlijk volgende slachtoffer, de schatrijke Amerikaanse weduwe, Mrs. Stevens, die een unieke collectie briljanten bezit en op het moment met haar dochter, Frances Stevens (Grace Kelly) in een van Cannes' meest luxueuze hotels logeert. John Robie voelt zich meteen tot de knappe, wereldwijze Frances aangetrokken, en ook Frances steekt haar gevoelens voor hem niet onder stoelen of banken. Dit heeft een heleboel flirterige kat- en-muisspelletjes tot gevolg. Toch laat hij zich niet van zijn taak afleiden, en humoristische en spannende complicaties wisselen elkaar af, gevolgd door de ontmaskering van de imitatie-John Robie. Nu staat Frances en John niets meer in de weg en kunnen ze ongestoord en zonder narigheid hun aanwakkerende romance voortzetten. Acteurs

 Cary Grant - John Robie  John Williams - H. H. Hughson  Grace Kelly - Frances Stevens  Charles Vanel - Bertani  Jessie Royce Landis - Jessie Stevens  Brigitte Auber - Danielle Foussard  Jean Martinelli - Foussard  Alfred Hitchcock - stoïcijnse buspassagier  Georgette Anys - Germaine (http://nl.wikipedia.org/wiki/To_Catch_a_Thief)

The ten commandments The Ten Commandments is een film uit 1956 van Cecil B. DeMille met in de hoofdrollen Charlton Heston en Yul Brynner. De film volgt het verhaal uit het Bijbelboek Exodus over de geboorte van Mozes, zijn jeugd aan het hof van de farao, zijn leiderschap in de verlossing uit de slavernij en uittocht uit Egypte van het Joodse volk, de ontvangst van de Tien Geboden en zijn opvolging door Jozua. Met een opbrengst van 80 miljoen dollar was de film een groot kassucces in de bioscopen. Het was zelfs de film met de op vier na grootste opbrengst aller tijden. Tijdens de Oscaruitreiking kreeg de film verschillende Oscars (Beste speciale effecten, Beste montage, Beste geluid, Beste decors en Beste kostuums). Er was bovendien een Oscarnominatie voor Beste film en voor Yul Brynner in de categorie Beste mannelijke bijrol. In 1999 werd The Ten Commandments geselcteerd voor bewaring door nationale bibliotheek van de VS. Verhaal

Als farao Rameses I beveelt dat alle Hebreeuwse eerstgeboren jongens moeten worden gedood, verbergt de moeder van Mozes haar zoontje in een rieten mandje dat ze de Nijl opstuurt. Het kind wordt gevonden en geadopteerd door een Egyptische prinses, Bithiah. Mozes groeit alzo op aan het hof en wordt generaal in het Egyptische leger. Hij is succesvol en farao Seti I vraagt hem een stad te bouwen voor zijn jubileum. Daar komt hij onder de invloed van Joshua, een Hebreeuwse slavenarbeider die hem vertelt van de enige God. Intussen zit Rameses, de zoon van Seti I, zijn vader op te stoken tegen Mozes. Mozes en Rameses houden namelijk van dezelfde vrouw, Nefretiri. Mozes probeert de werkomstandigheden van de Hebreeuwse slaven te verbeteren, maar Rameses zegt dat hij zich wil opwerpen als 'de verlosser van de Hebreeuwen' . Intussen verneemt Nefretiri dat Mozes in werkelijkheid afstamt van de Hebreeuwen. Hoewel ze het probeert te verbergen, komt Mozes er ook achter. Hij besluit terug te keren naar zijn familie en afstand te doen van zijn Egyptische status. Mozes blijft zich inzetten voor zijn volk en als zijn vriend Joshua door een opzichter bijna wordt doodgeslagen, wurgt hij de dader. Mozes bekent aan Joshua dat hij ook een Hebreëuwer is en hij wordt uitgeroepen tot verlossende gids. Sete I hoort hiervan en laat Mozes arresteren. Mozes wordt verbannen naar de woestijn en Rameses kan nu met Nefretiri trouwen. Hoewel hij op sterven na dood is, bereikt Mozes de rand van het woestijn, de grens met het land van Median. Hij wordt daar liefderijk opgenomen door Jethro, de Sjeik van de Bedoeïnen, en zijn zeven dochters. Niet lang daarna trouwt Mozes met Jehtro's oudste dochter Sephora. Terwijl Mozes zijn schapen laat grazen bij de berg Sinaï, hoort hij de stem van God die hem oproept zijn volk te bevrijden uit Egyptische slavernij. Mozes keert terug naar Egypte en wordt geconfronteerd met Rameses die Seti is opgevolgd. Rameses weigert de slaven te bevrijden en weet zelfs de Hebreeuwse slaven tegen Mozes op te zetten. Nefretiri redt hem, maar als ze hem haar liefde verklaart, wordt ze door Mozes afgewezen. Als Rameses blijft weigeren, laat Mozes verschillende plagen los. Nog altijd lacht Rameses hem uit. Als echter de Engels des Doods alle eerstgeboren kinderen doodt, inclusief de zoon van de farao, geeft Rameses toe. De uittocht van de bevrijde slaven begint. Mozes trekt nog in de richting van de Rode Zee, als hij ziet dat Rameses zijn belofte heeft gebroken en met zijn leger oprukt. Mozes laat God de Rode zee splijten en trekt er met zijn volk doorheen. De troepen van Rameses worden echter door het water verzwolgen. Mozes en zijn volk bereiken weer berg Sinaï. Als Mozes de berg beklimt om te spreken met God, wordt het volk ongedurig. Ze vallen terug op oude riten en aanbidden een gouden kalf. Als Mozes terugkeert met de Tien Geboden, ontsteekt hij in woede en laat het kalf ontploffen. Verschillende opstandelingen vinden de dood. Voor straf moeten de Hebreeuwen nu veertig jaar door de woestijn zwerven voor ze het beloofde land bereiken. (http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Ten_Commandments_(1956))

Baby doll Baby Doll is een Amerikaanse film uit 1956 van Elia Kazan met in de hoofdrollen Karl Malden, Carroll Baker en Eli Wallach. De film is gebaseerd op de eenakters 27 Wagons Full of Cotton (1946) en The Unsatisfactory Supper.(1948) van Tennessee Williams en gaat over een negentienjarig meisje dat zich gedraagt als een baby. De benaming 'BABYDOLL' voor een kort, dun en doorzichtig nachthemd werd via deze film geïntroduceerd en gepopulariseerd. Actrice Carroll Baker, die Baby Doll speelt, draagt in de film een dergelijk nachthemd. Hoewel de film wel door de keuring kwam van de Production Code Administration (PCA), (Hollywoods zelfcensuur wat betreft seks en drugs in films), werd de film gezien als controversieel en bijna uit de bioscopen verbannen. 77% van de bioscopen zag af van vertoning en de film bracht slechts 600.000 dollar op. Volgens Kazan maakte de film geen winst. Waardering was er wel in de vorm van een Golden Globe voor Elia Kazan als regisseur en een BAFTA voor Eli Wallach als meest veelbelovende nieuwkomer. Ook waren er vier Oscarnominaties, die echter niet werden verzilverd. Verhaal

Op het sterfbed van zijn schoonvader heeft Archie Lee Meighan moeten beloven dat hij de maagdelijkheid van zijn jonge negentienjarige vrouw, Baby Doll, zal respecteren tot haar twintigste verjaardag. Het huwelijk tussen Baby Doll en de veel oudere Archie Lee is niet gelukkig. Archie Lee is de eigenaar van een katoenontpittingsfabriekje en heeft nauwelijks geld om zijn bouwvallige familiehuis Fox Tail te onderhouden. Hij is bijna failliet omdat zijn grote concurrent, de uit Sicilië afkomstige Silva Vacarro, hem vrijwel heeft weggeconcurreerd. De meubels zijn gehuurd en de verhuurmaatschappij wil alles terughalen omdat Archie Lee zijn rekeningen niet betaalt. De kinderlijke Baby Doll heeft het lichaam van een volwassen vrouw, maar gedraagt zich als een baby. Ze slaapt in een wieg met haar duim in haar mond en drijft Archie Lee nu al twee jaar tot waanzin met haar korte doorzichtige nachthemdjes. Hij is seksueel zo gefrustreerd dat hij zelfs een gaatje in de muur boort om haar te bespioneren. Een paar dagen later haalt het verhuurbedrijf de meubels weg. Baby Doll verlaat Archie Lee tijdelijk en vertrekt naar een hotel. Haar man bedrinkt zich en sticht brand bij zijn concurrent Silva Vacarro. Als Vacarro de politie meldt dat hij het slachtoffer is van brandstichting wordt hij als buitenlander niet geloofd. De resterende oogst van Vacarro gaat naar Archie Lee die er dolblij mee is. Maar Vacarro heeft de oogst alleen gebracht om uit te zoeken of Archie Lee achter de brand zit. Hij flirt met Baby Doll en komt achter de waarheid. Ze vertelt ook over haar problematische huwelijk met Archie Lee en Vaccarro raakt opgezweept door haar uitdagende gedrag. Hij loopt Baby Doll achterna als ze naar Fox Tail gaat en speelt verstoppertje met haar. Baby Doll sluit zich zelf op in de kelder en Vacarro laat haar kiezen: of hij breekt de deur open of ze tekent een verklaring dat Archie Lee schuldig is aan brandstichting. Ze kiest voor het laatste. Als Archie Lee terugkomt biedt Vacarro aan dat hij voortaan zijn katoen naar hem zal brengen. Overvallen door dit voorstel vraagt Archie Lee bedenktijd. Terwijl hij zit te denken kussen Vacarro en Baby Doll elkaar. Een boze Archie Lee ziet het en bedreigt Vacarro met een geweer. Baby Doll belt de politie die snel arriveert en Archie Lee ontwapent. Vacarro toont de verklaring van Baby Doll en laat Archie Lee arresteren wegens brandstichting. Baby Doll gaat terug naar Fox Tail. Ze weet dat klokslag twaalf uur haar twintigste verjaardag aanbreekt en ze hoopt dat ze zal worden bezocht door Vacarro. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Baby_Doll_(film))

Forbidden planet Forbidden Planet is een Amerikaanse sciencefictionfilm uit 1956 onder regie van Fred M. Wilcox. Het verhaal vertoont enige analogie met het toneelstuk The Tempestvan William Shakespeare. Trendsetter "Forbidden Planet" bleek een trendsetter voor een nieuw filmgenre. Het is de eerste grote sciencefictionfilm die zich diep in het heelal op een onbekende planeet afspeelt. Ook was het de eerste film waarin een robot met een sterk uitgewerkt karakter voorkwam, evenwaardig met de overige hoofdpersonages in de film: Robby the Robot. Het pak van Robby was te duur voor slechts één film en zou later nog in andere films gebruikt worden. Verhaal

Het verhaal speelt in het begin van de 23e eeuw. Een groep ruimtevaarders vliegt met de vliegende schotel C57-D naar de planeet Altair 4. Ze moeten hier achterhalen wat er met de bemanning van het ruimteschip de Bellerophon is gebeurd die hier twintig jaar eerder heen gestuurd is om een kolonie te stichten. Als ze in de buurt komen leggen ze radiocontact met Dr. Edward Morbius op de planeet. Hij waarschuwt hen direct terug te keren omdat ze in groot gevaar verkeren. Eenmaal geland ontmoeten de crewleden Robby the robot, een intelligente robot die hen naar het huis van Dr. Morbius brengt. Morbius vertelt hen dat de hele bemanning van de Bellerophon destijds is gedood door een onzichtbare kracht. Alleen Morbius, zijn vrouw en zijn dochter, Altaira, hebben het overleefd. Ook het schip is volledig verdampt. De vrouw van Morbius is later een natuurlijke dood gestorven. Morbius vreest dat de bemanning van de C57-D hetzelfde lot te wachten staat. Morbius heeft jarenlang onderzoek gedaan naar de Krell, een technologisch ver gevorderde beschaving. De bewoners zijn destijds zelfs naar de Aarde gereisd. De beschaving is 200.000 jaar daarvoor opeens in slechts één nacht volledig verdwenen. Wel heeft Morbius een apparaat ontdekt, de plastic educator, waarmee je je intelligentie kunt vergroten. Het apparaat is wel gevaarlijk. Je kunt er gemakkelijk door sterven. Door het gebruik van dit apparaat heeft Morbius de robot Robby kunnen bouwen. Ook staat er een machine, zo groot als een stad, die 200.000 jaar stand-by heeft gestaan en zichzelf al die tijd heeft onderhouden. Morbius snapt niet waar deze machine voor dient. Tijdens het verblijf op de planeet wordt de bemanning meerdere malen aangevallen door een onzichtbare, onverslaanbare kracht. Er ontstaat een romance tussen Altaire en John Adams. Ook dit lijkt de onzichtbare kracht kwaad te maken. Een van de crewleden, Doc Ostrow, maakt stiekem gebruik van de plastic educator. Net voordat hij sterft ontdekt hij dat de machine in staat is mensen hun dromen waar te maken. Hij weet dit nog net aan Adams te melden. Adams confronteert Morbius met dit gegeven. Morbius moet 20 jaar geleden onbewust contact hebben gemaakt met de machine en aangezien hij het liefst samen met zijn dochter leeft om rustig onderzoek te doen naar de Krell heeft hij onbedoeld de bemanning van de Bellerophon gedood. Als Altaire vertelt dat ze verliefd is op Adams komt het monster terug. Ze trekken zich terug in de beveiligde woning van Morbius maar het monster komt toch binnen. Morbius geeft aan Robby de opdracht het monster tegen te houden maar Robby doorziet dat hij dit alleen kan doen door Morbius te doden en slaat op tilt. Morbius accepteert eindelijk de waarheid. Hij probeert het monster tegen te houden maar raakt dodelijk gewond. Hierdoor verdwijnt het monster wel meteen. Morbius wijst een hendel aan waarmee de machine vernietigd kan worden en daarmee de hele planeet. De crew, Altaire en Robby vluchten in de vliegende schotel en zien van een grote afstand hoe de hele planeet vernietigd wordt. Acteurs

 Walter Pidgeon: Dr. Edward Morbius  Warren Stevens: Lt. ostrow  Anne Francis: Altaira Morbius  Jack Kelly: Lt. Jerru Farman  Leslie Nielsen: Kommandant John. J.  Richard Anderson: Quinn Adams  Earl Holliman: James Dirocco

(http://nl.wikipedia.org/wiki/Forbidden_Planet)

Moby Dick Moby Dick is een film uit 1956 van regisseur John Huston en is gebaseerd op de gelijknamige roman van Herman Melville. Huston trok zo'n drie jaar rond in Hollywoodmet dit filmproject alvorens Warner Brothers besloot toe te happen. Omdat het scenario geen vrouwelijke rollen of liefdesrelaties bevatte, wilde de studio een grote naam voor de rol van Ahab (Achab in het Nederlands). Verhaal

Ishmael wil op walvissen jagen. Ondanks alle wilde verhalen die hij te horen krijgt over kapitein Ahab en diens grote rivaal, een witte potvis (tandwalvis) met de naam Moby Dick, sluit hij zich aan bij de bemanning van de "Pequod", het schip van kapitein Ahab. De eerste dagen krijgt de bemanning de kapitein nooit te zien. Maar zodra ze Ahab leren kennen, merken ze dat alle geruchten waar zijn. Kapitein Ahab, een oude man die getroffen werd door de bliksem en z'n been verloor aan Moby Dick, wil slechts één ding: de beruchte witte potvis doden. Ahab spoort de zeelui aan en is bereid hen rijkelijk te belonen als ze hem helpen bij het vinden van Moby Dick. Maar de inzet van de mannen lijkt al gauw niet zo groot als de haat die Ahab drijft. De kapitein heeft geen angst en is bereid over lijken te gaan om z'n doel te bereiken. De tragedie bereikt een hoogtepunt en een dodelijke confrontatie tussen Ahab en Moby Dick blijft niet langer uit. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Moby_Dick_(1956))

The brigde on the river kwai The Bridge on the River Kwai is een Engelse speelfilm van David Lean uit 1957. De film is gemaakt naar het boek Le pont de la rivière Kwaï van Pierre Boulle. Het onderwerp is de bouw van een brug over de rivier de Kwai in de plaats Kanchanaburi in Thailand door Engelse krijgsgevangenen tijdens de Tweede Wereldoorlog. De film kreeg zeven Oscars waaronder een voor beste film en een voor beste regie. Een centrale rol speelt de Engelse bevelhebber Lt. Col. Nicholson, gespeeld door Alec Guinness, die in conflict komt met de Japanse kolonel Saito maar ook niet wil dat "zijn" brug vernietigd wordt door een SAS-commandogroep. Hoewel de gebeurtenissen voor een deel op waarheid berusten (zie ook het artikel de Birmaspoorweg) is er door critici op gewezen dat er over de loyaliteit van de echte Engelse bevelhebber Lt-Col Philip Toosey geen twijfel kan bestaan. Volgens Britse overlevenden van de spoorlijn zou elke commandant die zo te werk zou zijn gegaan als in de film al snel ter dood zijn gebracht door de medegevangenen. Zij zagen de film dan ook als een aanklacht tegen het handelen van Lt-Col Philip Toosey bij de bouw van de spoorlijn. In de film wil Lt. Col. Nicholson die Japanners laten zien dat Britten een betere brug kunnen bouwen dan Japanners. De film heeft daarmee helemaal niet de bedoeling om iets te zeggen over collaboratie van Britse krijgsgevangenen, maar wil laten zien hoe een in principe goedwillend persoon verblind kan raken en met oprechte bedoelingen toch een verkeerde keuze kan maken. Ook op een aantal andere punten wijkt de film af van de werkelijkheid:

 De Japanners waren heel goed in staat om zelf de Birmaspoorlijn aan te leggen.  In werkelijkheid was er sprake van twee bruggen: een van staal en een van hout.  Beide bruggen zijn door vliegtuigen vernietigd en niet door een commandogroep opgeblazen.  Kampen bestonden niet uit enkel westerlingen en Japanners, er werkten ook zeer veel niet- Japanse Aziaten aan de brug en de spoorlijn.

Verhaal Een groep Britse krijgsgevangenen krijgt van de Japanse kolonel Saito bevel een brug te bouwen. Officieren en manschappen worden aan het werk gezet. De Britse kolonel Nicholson weigert te werken en verbiedt ook zijn majoors om mee te helpen, want volgens de conventies is het niet geoorloofd officieren handwerk te laten verrichten. Intussen wil het werk, onder leiding van Japanners, niet vlotten. Uiteindelijk geeft Saito toe aan de eisen van Nicholson. Nicholson neemt de leiding over en bouwt met zijn manschappen een schitterende brug waar, volgens zijn zeggen, de Britten trots op kunnen zijn. Intussen is een geallieerd commando onderweg om de brug te vernietigen. Op het laatste moment realiseert Nicholson zich dat hij al die tijd voor de vijand heeft gewerkt. (http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Bridge_on_the_River_Kwai) 12 Angry men 12 Angry Men (ook wel bekend als Twelve Angry Men) is een Amerikaanse film uit 1957 geregisseerd door Sidney Lumet met in de hoofdrollen Henry Fonda en L.J. Cobb. De film is gebaseerd op de gelijknamige CBS televisiefilm van Reginald Rose uit september 1954. Bij het uitkomen in de bioscopen werd de film door het grote publiek genegeerd en was zeker geen kassucces. Henry Fonda, die niet alleen de hoofdrol speelde, maar ook produceerde, zag af van een salaris. De kritiek prees de film wel en 12 Angry Men werd genomineerd voor een Oscar voor Beste film, Beste regie, en Beste scenario-adaptatie. De film verzilverde echter geen enkele nominatie. Inmiddels wordt de film gezien als een klassieker en in 2007 werd 12 Angry Men geselcteerd voor conservatie in het United States National Film Registry van de Library of Congress. Verhaal Een jonge tiener, afkomstig uit de achterbuurten van de stad, wordt er van beschuldigd zijn vader te hebben vermoord. Het is aan de jury om zich uit te spreken over de zaak. De twaalf leden van de jury krijgen te horen dat als ze het 'schuldig' uitspreken, de jongen de doodstraf zal krijgen. Belangrijk is ook dat het oordeel 'schuldig' of 'niet schuldig' unaniem moet zijn. De juryleden trekken zich terug in de jurykamer voor beraad. Bij de eerste stemming zijn elf juryleden voor 'schuldig' . Het enige jurylid dat niet meestemt met schuldig is jurylid nummer 8. Hij is van mening dat het bewijsmateriaal in de zaak allemaal bijkomstig is en niet overtuigend, dat de twee getuigen niet betrouwbaar zijn en dat bijvoorbeeld het moordwapen helemaal niet zo ongewoon is als de officier van justitie naar voren bracht. Deze twijfel leidt tot een nieuwe stemronde en inmiddels is minstens één jurylid overgestapt naar 'niet schuldig'. Er ontstaan nieuwe discussies en op zeker ogenblik is het 6-6. Overigens zijn de redenen niet altijd moreel verantwoord. Jurylid 7 bijvoorbeeld gaat over naar het andere kamp omdat hij genoeg heeft van de zaak en naar een honkbalwedstrijd wil. Langzaam aan wint het kamp van 'niet schuldig' en zijn er nog maar drie juryleden over die 'schuldig' willen uitspreken. Een belangrijk moment komt als jurylid nummer 9 een ander jurylid aan zijn neus ziet krabben. Hij ziet de afdrukken van de bril in de neus en realiseert zich dat dit ook het geval was bij de belangrijkste getuige. Zij werd wakker op het moment van de moord en had haar bril niet op toen ze naar buiten keek. Dit brengt de stand op 11-1 in het voordeel van 'niet-schuldig'. Het laatste jurylid (nummer 3), met een voorkeur voor 'schuldig' blijkt echter om oneigenlijke redenen vasthouden aan zijn standpunt, hij heeft een slechte relatie met zijn zoon. De haat die tegenover de vermeende moordenaar koestert is eigenlijk een reflectie van zijn haat ten opzichte van zijn zoon. Hij gaat overstag en de jury kiest unaniem voor 'niet-schuldig'. (http://nl.wikipedia.org/wiki/12_Angry_Men_(1957))

Ascenseur pour l'échafaud

Ascenseur pour l'échafaud is een Franse neo noir speelfilm uit 1958 geregisseerd door Louis Malle naar een scenario van Malle en Roger Nimier, gebaseerd op een roman van Noël Calef. Verhaal Florence Carala is de echtgenote van Simon Carala, een rijke industrieël met belangen in olievelden. Ze overtuigt haar geheime minnaar Julien er van om haar echtgenoot te vermoorden. Julien heeft een goed doordacht plan, dat echter wordt gedwarsboomd doordat hij vast komt te zitten in een lift. Ondertussen wordt zijn nieuwe auto gestolen door een jong stel terwijl Florence naar hem op zoek gaat door de straten van nachtelijk Parijs. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Ascenseur_pour_l'%C3%A9chafaud)

Ivan de verschrikkelijke Ivan de Verschrikkelijke, deel 2: Het complot van de Bojaren is een film van de Russische regisseur Sergej Eisenstein. De film is het tweede luik van een onafgewerkte trilogie over het leven van tsaar Ivan de Verschrikkelijke. De film werd gedraaid in1946, maar hij werd pas uitgebracht in 1958 wegens censuur door het Sovjetregime. Verhaal

De film begint met de terugkeer van de tsaar naar Moskou. Hij zet een staatshervorming door die de positie van de adel verzwakt. Hij nodigt de monnik Filippus uit op zijn paleis en benoemt hem tot metropoliet van Moskou. Spoedig tracht hij de tsaar de wil van de Kerk op te leggen. Intussen probeert Efrosine de troon veilig te stellen voor haar zwakbegaafde zoon. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Ivan_de_Verschrikkelijke,_deel_2)

Horror of Dracula Dracula is een Britse horrorfilm uit 1958, geproduceerd door Hammer Film Productions. Het is de eerste in een reeks Dracula-fims van Hammer, allemaal gebaseerd op de gelijknamige roman van Bram Stoker. De regie was in handen van Terence Fisher. Hoofdrollen werden vertolkt door Peter Cushing en Christopher Lee. In de Verenigde Staten werd de film uitgebracht onder de titel Horror of Dracula om verwarring met de film uit 1931 te voorkomen. Verhaal

Jonathan Harker, een Britse vampierjager, reist af naar Transsylvanië. Hier bezoekt hij het kasteel van Graaf Dracula, waar hij zich voordoet als bibliothecaris. In werkelijkheid is hij daar om Dracula, waarvan hij weet dat hij een vampier is, te doden. Eerst richt Jonathan zich op een vrouw in het kasteel, die ook een vampier is. Dracula komt tussenbeide en bijt Jonathan. De twee vampiers vertrekken. Jonathan blijft achter met de angst dat hij nu mogelijk ook een vampier wordt. Hij bezoekt de kamer waar Dracula en de vrouw hun kisten hebben staan. Hij drijft de vrouwelijke vampier een staak door het hart. Dracula’s kist blijkt echter leeg te zijn. Dracula staat Jonathan achter de deur van de kamer op te wachten. Niet veel later arriveert Dr. Van Helsing in het kasteel om Jonathan te zoeken. Tot zijn schrik ontdekt hij Jonathan, die nu ook een vampier is, in een van de kisten. Noodgedwongen slaat hij Jonathan een staak door het hart. Daarna vertrekt hij om het droevige nieuws te melden aan Jonathans vriendin Lucy, haar broer Arthur en diens vrouw Mina. Arthur gelooft Van Helsing eerst niet, maar roept alsnog zijn hulp in wanneer Lucy ziek wordt. Van Helsing ontdekt dat Lucy het slachtoffer is van een vampier, en vreest dat Dracula hem gevolgd is naar Engeland. Vermoedelijk wil hij een nieuwe bruid om de vrouw die Jonathan vernietigd heeft te vervangen. Hij kan niets meer doen voor Lucy en ze wordt een vampier. Haar eerste slachtoffer is haar jonge nichtje. Door tussenkomst van Van Helsing en Arthur mislukt haar plan. Van Helsing suggereert dat ze Lucy moeten gebruiken om Dracula te vinden, maar Arthur vindt het te gevaarlijk om Lucy vrij rond te laten lopen. Daarom vernietigen de twee mannen haar. Dr. Van Helsing en Arthur proberen Dracula op te sporen. Ondertussen wordt Mina Dracula’s volgende slachtoffer. Van Helsing en Arthur vinden aanvankelijk Dracula’s adres, maar de vampier ontsnapt. Om te voorkomen dat Mina hetzelfde lot ondergaat als Lucy bewaken Arthur en Van Helsing haar de hele nacht. Desondanks slaagt de vampier erin haar nog een keer te bijten. Dankzij een oplettende huishoudster vinden Arthur en Van Helsing Dracula’s grafkist in de kelder van het huis van Arthur. Van Helsing plaatst een kruisbeeld in de kist zodat Dracula hier niet meer naartoe kan vluchten. Ondertussen ontvoert Dracula Mina en neemt haar mee naar een ander huis. Arthur en Van Helsing achtervolgen hem. In het huis breekt een gevecht los. Dracula is duidelijk sterker dan de twee mannen, maar ze weten hem bezig te houden tot zonsopkomst. Dan rukt Van Helsing de gordijnen open, en dwingt Dracula met een kruisbeeld het zonlicht in te stappen. De vampier vergaat tot stof. Met zijn dood is zijn macht over Mina verbroken, en ze herwint haar menselijkheid. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Dracula_(1958))

Cat on a hot tin roof

Cat on a Hot Tin roof is een film uit 1958 van regisseur Richard Brooks. De film is een bewerking van het gelijknamige toneelstuk van schrijver Tennessee Williams. Het toneelstuk werd genomineerd voor een Tony Award, terwijl de film genomineerd werd voor zes Academy Awards. De hoofdrollen worden vertolkt door Elizabeth Taylor, Paul Newman en Burl Ives. Verhaal In een villa in het zuiden van de Verenigde Staten zijn de bewoners druk in de weer om de ontvangst voor te bereiden van de patriarch van de familie. Big Daddy keert vandaag terug na een verblijf in het ziekenhuis. Zijn zoon Brick Pollitt was een talentvolle sportman. Hij is getrouwd met Maggie, maar hun huwelijk zit duidelijk in een crisis, al weet de toeschouwer in het begin niet waarom. Ze hebben vaak ruzie en Brick is om een of andere reden niet meer geïnteresseerd in seksuele relaties met Maggie. Elke poging van haar kant om hem te vermurwen of te verleiden beantwoordt hij met sarcasme. Als Brick op een avond, in een poging om zijn hoogdagen in het stadion opnieuw te beleven, dronken over een horde struikelt, breekt hij zijn enkel. Er is ook nog Cooper, de broer van Brick. Cooper is een eenvoudige man, die volledig onder de duim zit van zijn vrouw Mae Flynn. Beiden azen onbeschaamd op het geld van Big Daddy, die mogelijk niet lang meer te leven heeft. Ondanks hun uitsloverij om samen met hun (onopgevoede) kinderen een goede indruk te maken, heeft Big Daddy meer sympathie voor zijn andere zoon en diens vrouw Maggie. Iedereen, zijn echtgenote Big Momma inbegrepen, komt samen op de dag van Big Daddy's 65ste verjaardag. Wat een feest zou moeten zijn, wordt een verschrikkelijke dag. Iedereen behalve Brick probeert een muur van schijn op te trekken en enkel de brute aanpak van Brick slaagt erin om de strijd aan te gaan met de hypocrisie. Terwijl Maggie en Brick in het bijzijn van iedereen ruzie maken, proberen Cooper en z'n echtgenote in de smaak te vallen bij Big Daddy. Ze hopen dat zij via de erfenis rijk kunnen worden. Maar Big Daddy moet niet weten van al dat geslijm. Hij heeft altijd al een boontje gehad voor zijn zoon Brick, hoewel die sinds de dood van z'n goede vriend last heeft van een drankprobleem. De gemoederen ten huize Pollitt lopen hoog op en er wordt een climax bereikt wanneer Big Daddy te horen krijgt dat hij stervende is. Voor Brick is dat het signaal om alles bij te leggen. Acteurs

 Paul Newman - Brick Pollitt  Jack Carson - Cooper "Gooper" Pollitt  Elizabeth Taylor - Margareth 'Maggie the  Judith Anderson - Ida "Big Momma" Pollitt Cat' Pollitt  Madeleine Sherwood - Mae Flynn Pollitt  Burl Ives - Harvey "Big Daddy" Pollitt (http://nl.wikipedia.org/wiki/Cat_on_a_Hot_Tin_Roof)

Rio Bravo

Rio Bravo is een Amerikaanse Western-film uit 1959, gebaseerd op een kort verhaal van B.H. McCampbell. De film is geregisseerd en geproduceerd door Howard Hawks. Hoofdrollen worden vertolkt door John Wayne, Dean Martin, en Ricky Nelson. Verhaal Het verhaal speelt zich af in het plaatsje Rio Bravo. Bij aanvang van de film raakt Dude, een hulpsherriff en de lokale dronkaard, in gevecht met Joe Burdette en diens handlangers. Sheriff John T. Chance en een omstander komen tussenbeide, maar de omstander wordt hierbij door Burdette doodgeschoten. Burdette zelf wordt hierop door Chance gearresteerd. Wanneer Burdettes broer, de rijke rancheigenaar Nathan Burdette, hoort van de arrestatie, verzamelt hij een leger huurlingen om zijn broer te bevrijden. Chance wordt enkel geholpen door Dude en een andere hulpsheriff, de invalide Stumpy. De situatie wordt complexer wanneer Pat Wheeler in het plaatsje arriveert met een wagenlading voorraden voor Fort Worth. Hij heeft een jonge revolverheld, Colorado Ryan, ingehuurd om zijn lading te beschermen. Ook verschijnt een mysterieuze vrouw, Feathers, waarmee Chance een relatie begint. Acteurs

 John Russell: Nathan Burdette  John Wayne: Sheriff John T. Chance  Pedro Gonzalez-Gonzalez: Carlos Robante  Dean Martin: Dude ('Borrachón')  Estelita Rodriguez: Consuela Robante  Ricky Nelson: Colorado Ryan  Claude Akins: Joe Burdette  Angie Dickinson: Feathers  Malcolm Atterbury: Jake  Walter Brennan: Stumpy  Ward Bond: Pat Wheeler (http://nl.wikipedia.org/wiki/Rio_Bravo_(1959))

Die Brücke

Die Brücke is een Duitse anti-oorlogsfilm van Bernhard Wicki uit 1959, met in de hoofdrollen Fritz Wepper en Folker Bohne De film is gebaseerd op de een jaar daarvoor verschenen roman van Manfred Gregor over diens belevenissen in de oorlog. "Die Brücke" is een van de meest gelauwerde Duitse speelfilms van na de oorlog. Wicki laat zien hoe Duitse jongens onder het nationaalsocialisme verwrongen idealen krijgen aangepraat, waardoor ze waanideeën over heldendom gaan koesteren die onafwendbaar leiden tot de door de machthebbers valselijk als eervol voorgestelde "dood voor het vaderland". Naast een groot aantal filmprijzen, kreeg de film ook een Oscar voor de Beste Buitenlandse film. Het gevolg van deze onderscheiding was dat regisseur Bernhard Wicki werd gevraagd om mee te werken aan de The Longest Day. Verhaal April 1945, de laatste oorlogsdagen. In een klein Duits stadje staan zeven zestienjarige jongens uit dezelfde schoolklas aan de vooravond van hun diensttijd. Elk van hen heeft een andere sociale achtergrond. Walter is de zoon van een Ortsgruppenleiter, en schaamt zich voor de lafheid van zijn vader, die bovendien zijn vrouw bedriegt. Jürgen heeft zich als jongste telg uit een officiersgezin vrijwillig voor de dienst aangemeld om in de voetsporen van zijn gesneuvelde vader te treden. Karl woont in de kapperszaak van zijn in de oorlog gewond geraakte vader en ontdekt tot zijn ontgoocheling dat zijn vader een verhouding heeft met de door hem aanbeden leerling-kapster in de zaak. Klaus, die met zijn medescholiere Franziska bevriend is, en Hans zijn vanwege de geallieerde luchtaanvallen elders in Duitsland als evacués in het stadje terechtgekomen. Albert en Sigi wonen allebei nog thuis bij hun moeder, terwijl hun vaders aan het front zijn. Als de jongens zich onder aansporing van Jürgen daadwerkelijk voor de militaire dienst aanmelden, zijn de meeste volwassenen — moeders, leraren en de plaatselijke politieagent — wanhopig en verbijsterd. Maar niemand durft iets in te brengen tegen hun aanmonstering in het leger. De jongens zelf daarentegen verheugen zich op het "avontuur" dat hun te wachten staat en kijken er reikhalzend naar uit zich eindelijk "in de strijd te kunnen bewijzen om het vaderland te redden". Voor Karl en Walter is de diensttijd bovendien een mooie gelegenheid om zich aan de conflicten thuis te kunnen onttrekken. Een dag nadat de jongens onder de wapens zijn geroepen dringt hun leraar, decaan Stern, er bij de officier van dienst, Hauptmann Frölich, op aan om ze weer te laten gaan. Frölich wijst zijn verzoek echter af omdat hij zijn bevelen moet opvolgen en omdat hij de schooldecaan mede verantwoordelijk houdt voor de geestdrift van de jongens voor de oorlog; de dood van Sterns eigen zoon enkele dagen eerder aan het front is volgens Frölich namelijk mede te wijten aan zijn verheerlijking van het heldendom. Mocht er in de volgende nacht alarm worden geslagen, dan zullen dus ook de jonge rekruten, die slechts één dag basistraining hebben gehad, moeten meevechten, want de situatie is zeer precair geworden nu de Amerikanen een bres in de linies hebben geslagen. Niettemin zoekt Frölich op het laatste moment toch naar een mogelijkheid om de jongens voor het ergste te behoeden. Zijn bataljonscommandant, Oberstleutnant Bütov, houdt hij voor dat deze veel te jonge en slecht opgeleide soldaten bij het eerste schot op de vlucht zullen slaan en daarmee een hele compagnie in paniek kunnen brengen. Na enige aarzeling laat Bütov zich door deze argumenten overtuigen en geeft hij opdracht om de jongens in te zetten bij de verdediging van een onbelangrijke brug in hun eigen stadje. Zelf zijn zij daar niet blij mee, omdat ze veel liever in de voorste linies zouden meestrijden. Ze worden onder bevel van de ervaren onderofficier Heilmann geplaatst, die ervoor moet zorgen dat ze de brug verlaten voordat de vijand aanvalt, aangezien die sowieso opgeblazen zal worden en de Amerikanen iets noordelijker al een bruggenhoofd veroverd hebben. Wanneer Heilmann die nacht even koffie gaat halen zonder zijn geweer mee te nemen, wordt hij echter door de militaire politie voor een deserteur aangezien en op de vucht doodgeschoten. Hoewel ze zowel door een oudere man als door zich terugtrekkende soldaten gewaarschuwd worden, beschouwen de ongewild aan hun lot overgelaten jongens hun opdracht als een "verplichting tegenover het vaderland". Ze blijven daarom op hun post, aanvankelijk nog in de hoop dat hun onderofficier zal terugkeren. Wanneer Hans uiteindelijk voorstelt om toch maar naar huis te gaan, komt Jürgen daar fel tegen in verzet. Op gebiedende toon haalt hij zijn vrienden over zich niet als "lafaards" te gedragen en dus bij de brug te blijven. Al snel worden ze met de harde werkelijkheid van de oorlog geconfronteerd. Wanneer in de verte een vijandelijke jager voorbij vliegt, werpt Siegfried, (bijnaam "Sigi", omdat hij de jongste en de kleinste van de groep is), zich op de grond, waarop zijn vrienden hem uitlachen. De jager keert echter terug en voert een aanval op de brug uit. Ditmaal zoekt de hele groep dekking, terwijl Siegfried met wijd opengesperde ogen blijft staan kijken en dodelijk wordt getroffen. Kort daarna raken ze in gevecht met een vooruitgeschoven eenheid van de oprukkende Amerikaanse troepen. Jürgen wordt gedood door een scherpschutter en Walter komt om bij de explosie van een door hem afgevuurde pantsergranaat. Een gewonde Amerikaanse soldaat roept naar de jongens: "Give up, stop shooting! We don't fight kids! Go home or go to kindergarten!". Al eerder hadden de jongens van hun medesoldaten en officieren allerlei toespelingen op hun jonge leeftijd moeten aanhoren. Gekrenkt door de term "kindergarten" vuurt Karl daarom met zijn machinegeweer op de gewonde Amerikaan. Diens buik wordt opengereten en in zijn doodsstrijd schreeuwt hij het uit van de pijn. Karl kan echter geen gehoor geven aan de vertwijfelde smeekbede van zijn kameraad Klaus om de Amerikaan een genadeschot te geven, omdat hij op dat moment zelf door een schot in het hoofd wordt gedood. Klaus krijgt hierdoor een zenuwinzinking die hem fataal wordt: volledig in de war loopt hij het vijandelijke vuur tegemoet. De Amerikanen trekken zich ten slotte vanwege de felle tegenstand terug, zij het niet voor lang. Wanneer de brug, die de jongens met zulke grote offers verdedigd hebben, uiteindelijk toch volgens plan opgeblazen dreigt te worden, stellen Hans en Albert, de laatste overlevenden, zich te weer tegen de geniesoldaten die de springladingen komen plaatsen. Na een korte woordenwisseling schiet Albert een van de drie soldaten in de rug omdat hij Hans met een wapen bedreigt. De andere twee vluchten, maar weten Hans nog wel met een salvo uit een pistoolmitrailleur te raken. Ook Hans sterft, en zo blijft er op de verlaten brug één jongen achter, gewond en mentaal een wrak. De film eindigt in stilte, met een shot vanuit de lucht op het apocalyptische strijdtoneel. Dan verschijnt de volgende tekst in beeld: "Dit gebeurde op 27 april 1945. Het was zo onbeduidend dat geen enkel legerbericht er melding van maakte". (http://nl.wikipedia.org/wiki/Die_Br%C3%BCcke_(1959)) Doornroosje

Doornroosje (originele titel Sleeping Beauty) is een Amerikaanse animatiefilm uit 1959, van Walt Disney Feature Animation. De film was gebaseerd op het sprookje van de Schone Slaapster van Charles Perrault. Het was Walt Disneys zestiende avondvullende tekenfilm. De film werd geregisseerd door Les Clark, Eric Larson, en Wolfgang Reitherman, onder toezicht van Clyde Geronimi. De film is opmerkelijk omdat het titelpersonage, prinses Aurora (alias Doornroosje), in totaal minder dan 18 minuten te zien is. Verhaal De film speelt zich af in een niet bij naam genoemd koninkrijk tijdens de 14e eeuw. Koning Stefan en zijn vrouw, Koningin Leah, regeren al vele jaren over dit koninkrijk maar hebben nog steeds geen troonopvolger. De vreugde in het land is dan ook zeer groot als hun dochtertje Aurora geboren wordt. Er wordt een groot feest gehouden. Ook aanwezig op dit feest is Hugo, de koning van het buurland. Zijn zoon, Filip, wordt uitgehuwelijkt aan Aurora zodat hun twee koninkrijken ooit één groot rijk zullen worden. Aurora wordt tevens bezocht door de drie goede feeën, Flora, Fauna en Mooiweertje die haar elk een speciale gave willen schenken. Na de gaven van Flora en Fauna komt onverwacht de boze fee Malafide, die in de verboden bergen woont, binnen. Kwaad, omdat ze niet was uitgenodigd op het feest, spreekt ze een vloek uit over Aurora: op haar zestiende verjaardag zal ze sterven wanneer ze zich prikt aan de spoel van een spinnewiel. Mooiweertje, de blauwe goede fee, die haar gave nog niet aan Aurora had geschonken, maakt met haar magie de vloek echter wat milder: in plaats van te sterven zal Aurora in een diepe slaap belanden en weer gewekt kunnen worden door een echte liefdeskus. Stefan laat alle spinnewielen in het land verbranden, maar de feeën zijn bang dat dit niet voldoende zal zijn om de vloek tegen te houden. Ze komen met het plan om met Aurora onder te duiken in een huisje in het bos, en haar daar verborgen te houden tot haar zestiende verjaardag. Om te zorgen dat Malafide niks doorkrijgt, geven ze hun magie op en leven al die jaren als gewone mensen. Het plan lijkt te slagen want tot de dag van Aurora’s zestiende verjaardag vindt Malafide haar niet. Het had ook een keerzijde. Koning Stefan gaf Aurora als vermist op. De feeën geven Aurora de schuilnaam Doornroosje. Op de dag dat de feeën eindelijk zullen onthullen wie ze werkelijk is, ontmoet Aurora prins Filip. Geen van beiden weet wie de ander werkelijk is, maar ze worden op slag verliefd. Die avond onthullen de feeën de waarheid aan Aurora en brengen haar terug naar het kasteel. Buiten hun weten om heeft Malafides raaf het gesprek gehoord. Malafide gaat ook naar het kasteel en op de valreep laat ze de vloek toch nog uitkomen. De feeën beseffen dat de man die Aurora in het bos had ontmoet prins Filip is, en dat hij de vloek kan verbreken omdat hij haar ware liefde is. Ze laten alle mensen in het kasteel in slaap vallen, zodat niemand iets zal merken en haasten zich terug naar het huisje omdat Aurora daar met Filip had afgesproken. Malafide is hen echter voor en laat de prins gevangennemen. De feeën gaan met gevaar voor eigen leven naar de verboden bergen en bevrijden de prins. Wanneer Malafide Filips ontsnapping opmerkt, probeert ze hem op elke mogelijke manier tegen te houden. Eerst legt ze een enorme haag van doornstruiken aan rond het kasteel, en daarna verandert ze zichzelf in een draak om de prins eigenhandig te bevechten. Filip slaagt erin haar te doden. Daarna haast hij zich het kasteel in en kust Aurora. De vloek wordt verbroken en iedereen in het kasteel wordt weer wakker (http://nl.wikipedia.org/wiki/Doornroosje_(1959)) Ben Hur Ben-Hur is een Amerikaanse film uit 1959, geregisseerd door William Wyler. Het is de derde en mogelijk bekendste verfilming van Lew Wallace' roman Ben-Hur: A Tale of the Christ. De film ging in première in het Loew's State Theatre in New York City, op 18 november 1959. De film werd een groot succes en won een recordaantal van 11 Academy Awards, een record dat nadien alleen geëvenaard is door Titanic (1997) en The Lord of the Rings: The Return of the King (2003). Verhaal De film begint met een proloog waarin het verhaal over de geboorte van Jezus wordt getoond. De rest van de film begint 26 jaar later en draait om Judah Ben-Hur, een rijke handelaar uit Jeruzalem. Hij is er getuige van dat zijn jeugdvriend Messala de nieuwe tribuun wordt. Aanvankelijk zijn de twee blij elkaar weer te zien, maar hun politieke kijk op het leven drijft hen uiteen: Messala gelooft in de glorie van Rome, terwijl Ben-Hur trouw is aan de Joden. Tijdens de aankomst van gouverneur Valerius Gratus valt er een dakpan van het dak van Ben-Hurs huis. Hierdoor komt Gratus bijna om het leven. Hoewel Messala weet dat het een ongeluk was, doet hij alsof Ben-Hur een aanslag heeft willen plegen. Ben-Hur wordt veroordeeld tot de galeien. Ben- Hurs moeder Miriam en zijn zus Tirzah worden opgesloten. Ben-Hur zweert wraak. Hij wordt gevankelijk naar Tyrus gebracht en het lijkt of de hele wereld hem vijandig gezind is, maar in Nazareth ontmoet hij een vriendelijke jongeman die hem te drinken geeft. Na drie jaar als galeislaaf wordt Ben-Hur toegewezen aan het vlaggenschip van de consul Quintus Arrius, die de opdracht heeft gekregen een groep Macedonische piraten uit te schakelen. Tijdens de zeeslag wordt het schip van Arrius vernietigd, maar Ben-Hur redt Arrius het leven. Als dank hiervoor wordt hij door Arrius geadopteerd. Met zijn herwonnen vrijheid kan Judah Rome verkennen en de Romeinse cultuur leren kennen. Hij wordt een succesvol wagenrenner. Uiteindelijk besluit Ben-Hur terug te gaan naar Judea. Onderweg ontmoet hij de Arabische sjeik Ilderim en Balthasar. Ilderim bezit vier witte Arabische paarden en wil ze laten trainen voor het wagenrennen. Daar Ben-Hur een wagenrenkampioen is, wil Ilderim dat hij voor hem meedoet aan de aankomende race voor de nieuwe gouverneur, Pontius Pilatus. Ben-Hur accepteert het aanbod wanneer hij hoort dat Messala ook meedoet aan de race. Terug in Judea ontdekt Ben-Hur dat Esther, een slaaf van zijn familie die hij ooit de vrijheid gaf als huwelijksgeschenk, nog steeds ongetrouwd is. Ze blijkt ook nog steeds van hem te houden. Ben-Hur bezoekt Messala, en eist de vrijlating van zijn moeder en zus. Messala geeft hier gehoor aan, maar wanneer hij iemand stuurt om de twee uit de kerker te halen, blijken ze beide lepra te hebben. Derhalve worden ze uit de stad verbannen. Esther ontdekt dit, maar durft het niet aan Ben-Hur te vertellen. Ze vertelt hem daarom dat de twee in de gevangenis zijn gestorven. De dag van de race nadert, en Ilderim waarschuwt Ben-Hur dat Messala een speciale wagen heeft met messen aan de assen. In de race zelf gaat het er hard en ongenadig aan toe. Messala schakelt diverse tegenstanders uit door hun wagens te beschadigen, maar hij komt uiteindelijk zelf ten val en wordt overreden door de andere deelnemers waardoor hij zwaargewond raakt. Ben-Hur wint en bezoekt Messala later in een verpleegruimte, waar diens beide benen geamputeerd moeten worden om zijn leven te kunnen redden. Messala vertelt Ben-Hur nog dat zijn moeder en zus niet dood zijn, dat hij ze kan vinden in de vallei der leprapatiënten. Hij zegt: "De race is nog niet voorbij." Ben-Hur vindt de twee uiteindelijk en is geschokt over hun toestand. Esther vertelt hem van een profeet uit Nazareth en de bergrede. Ze vertelt Ben-Hur wat ze gezien heeft, maar die moet er niets van weten. Wanneer hij hoort dat Tirzah stervende is, gaat hij overstag. Samen met Esther brengt hij Tirzah en Miriam naar de stad. De man uit Nazareth wordt op dat moment weggevoerd om gekruisigd te worden. Ben-Hur herkent hem, het is de jongeman uit Nazareth. Nu is het zijn beurt Jezus te helpen door hem water te geven op de Via Dolorosa. Uiteindelijk is Ben-Hur getuige van de kruisiging. Meteen na Jezus’ dood worden Miriam en Tirzah als door een wonder weer genezen. Ben-Hur, aangemoedigd door Jezus’ laatste woorden, keert huiswaarts om met Esther een nieuw leven op te bouwen. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Ben-Hur_(1959))

Some like it hot

Some Like It Hot is een film uit 1959 onder regie van Billy Wilder met in de hoofdrollen Tony Curtis, Jack Lemmon en Marilyn Monroe. De film is gebaseerd op een verhaal van Robert Thoeren en Michael Logan. Logan had het verhaal (zonder de gangsters overigens) al eens gebruikt voor de Duitse filmFanfaren der Liebe uit 1951. De filmtitel komt uit het kinderrijmpje "Pease Porridge Hot". In de film zegt Junior tegen Sugar Kane dat 'hij meer van klassieke muziek houdt dan (hot) jazz'. De werktitel voor de film was overigens "Not Tonight, Josephine". De film was een groot succes in de bioscopen met een omzet van 25 miljoen dollar in de VS alleen al (op een budget van bijna 3 miljoen dollar). Hoewel de film veel nominaties kreeg voor de Oscars werd alleen de Oscar voor Beste kostuums verzilverd. Wel was er een Golden Globe voor Beste film, voor Beste actrice (Monroe) en voor Beste acteur (Lemmon). In 1989 werd de film geselecteerd voor conservering in het United States National Film Registry van het Library of Congress. Chicago, eind jaren twintig. Twee muzikanten, Joe en Jerry, hebben moeite om het hoofd boven water te houden. Ze spelen gewoonlijk in orkesten, maar de spoeling is dun en niemand heeft werk. De enige vacatures zijn twee plaatsen voor damesmuzikanten in een damesorkest. Als de twee door de straten van Chicago lopen zijn ze ongewild getuige van de executie van een aantal gangsters door een concurrerende bende onder leiding van 'Spats' Colombo. De twee vluchten, maar beseffen ook dat ze zullen moeten onderduiken. Ze herinneren zich het damesorkest en verkleed als vrouw weten ze een plaatsje te krijgen in de band. Ze noemen zich Josephine en Geraldine en al snel zijn ze onderweg naar Florida waar het damesorkest een aantal weken zal spelen. Eenmaal in Florida beginnen de problemen zich op te stapelen. Zowel Joe en Jerry zijn bijzonder ingenomen met de aanwezigheid van de verschillende vrouwelijke orkestleden en in het bijzonder met die van de zangeres, Sugar Kane. Met name Jerry heeft het moeilijk met de dames. Om zich niet te verraden als man gaat hij zo in zijn rol als vrouw op dat hij zich Daphne gaat noemen en belangstelling krijgt van de mannelijke gasten. Met name miljonair Osgood Fielding III zit achter hem aan. Joe vindt een manier om Sugar Kane te verleiden. Hij verkleedt zich weer als man en zet een bril op. Hij poseert als Junior, de rijke erfgenaam van het Shellconcern. Sugar is diep onder de indruk van haar miljonair, evenals Jerry/Daphne van de zijne. Hij vergeet zelfs dat hij geen vrouw is als hij Osgoods huwelijksaanzoek accepteert. Juist op dat moment arriveren er allerlei gangsters in het hotel De verschillende bendes houden een conventie en ook de bende van 'Spats' is uitgenodigd. "Spats' herkent Jerry en Joe en zet de achtervolging in. Uiteindelijk weten Jerry en Osgood en Joe en Sugar te ontsnappen met het jacht van Osgood. Joe bekent Sugar dat hij haar voorgelogen heeft maar ze antwoordt dat ze desondanks van hem houdt. Jerry intussen maakt aan Osgood bekend dat ze niet kunnen trouwen, omdat hij een man is. De miljonair antwoordt echter droogjes: "Ach, niemand is perfect". (http://nl.wikipedia.org/wiki/Some_Like_It_Hot_(1959))

Babette s'en va-t-en guerre

Geregisseerd door Christian-Jaque in 1959 met Brigitte Bardot, Jacques Charrier en Ronald Howard

Tijdens het uitbreken van WO II vluchtBabette (Bardot) van Frankrijk naar Engeland en krijgt een baan als werkster op het Frans hoofdkwartier in Engeland. Dan bemerkt men dat ze wel heel erg veel lijkt op de ex-geliefde van een Duitse generaal en ze wordt als spionne terug naar Frankrijk gestuurd.

(http://www.moviemeter.nl/film/14328)

Spartacus

Spartacus is een Amerikaanse spektakelfilm uit 1960 van Stanley Kubrick naar een scenario van Dalton Trumbo. Het verhaal is gebaseerd op een roman van Howard Fast over de historische slavenleider Spartacus. De film wordt gezien als een klassieker, maar werd door Kubrick zelf beschouwd als een niet geslaagd project. Dit kwam doordat Kubrick een heel andere film in gedachten had dan zijn producenten. Omdat hij pas op het laatste moment - nadat de aanvankelijke regisseur Anthony Mann ontslagen was - bij de opnames gehaald werd door hoofdrolspeler en coproducent Kirk Douglas, had Kubrick zijns inziens te weinig inbreng in het eindresultaat. Hij moest wegens tijdgebrek het draaiboek gebruiken dat Mann al had geschreven en de producenten verboden hem het aan te passen. Na de opnames mocht Kubrick niet aanwezig zijn bij de montage. Verhaal De film verhaalt over Spartacus, een Thracische slaaf die werkt in een steengroeve. Hij staat bekend als een zeer opstandig iemand. Nadat hij op een dag een oudere slaaf verdedigt, wordt hij ter dood veroordeeld. Voor het zover is, wordt Spartacus echter opgemerkt door Lentulus Batiatus. Deze koopt hem met het plan hem op te leiden tot gladiator. Zodoende belandt Spartacus op de gladiatorenschool. Hier maakt Spartacus kennis met andere slaven waaronder de vrouw Varinia. Op een dag wordt de school bezocht door Crassus, een rijke Romein. Hij laat Spartacus vechten met Draba, een Ethiopiër. Draba wint maar weigert Spartacus te doden. Hij moet dit zelf met de dood bekopen. Wanneer Crassus vervolgens ook nog eens Varinia meeneemt als zijn slavin, is voor Spartacus de maat vol. Hij roept alle gladiatoren op tot opstand. Samen nemen ze de school over en beginnen een leger te trainen van slaven en gladiatoren, dat al snel uitgroeit tot 70.000 man. Hun plan is om zich al vechtend een weg te banen naar de haven van Brindisi, waar een groep Cilicische piraten hen tegen betaling naar de vrijheid zal brengen. Spartacus heeft succes want zijn leger behaalt de ene overwinning na de andere. Ook vindt hij Varinia weer terug. De Romeinse Senaat zet alle middelen in om Spartacus’ leger een halt toe te roepen. Iedere poging faalt en meerdere senaatsleden trekken zich terug uit schaamte over deze nederlagen. Het tij keert echter wanneer blijkt dat Crassus de piraten heeft omgekocht om de slaven niet te hulp te komen. Hierdoor is er voor de slaven geen mogelijkheid over zee te vluchten. Bovendien sturen de Romeinen twee grote legers die Spartacus en zijn leger aan twee kanten insluiten. De enige uitweg is een directe aanval op Rome. Voor Rome komt het tot een veldslag, waarbij Spartacus en zijn leger worden verslagen. De overlevende slaven worden allemaal gekruisigd daar ze weigeren te onthullen wie van hen Spartacus is. Terwijl Spartacus aan het kruis hangt, ziet hij toch nog een lichtpuntje: een Romein, Batiatus genaamd, heeft Varinia helpen ontsnappen. Zij is met Spartacus’ pasgeboren zoon op weg naar de vrijheid. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Spartacus_(film))

The hustler

The Hustler is een film uit 1961 van regisseur Robert Rossen. De hoofdrollen worden vertolkt door Paul Newman, George C. Scott, Jackie Gleason en Piper Laurie. De film is een verfilming van het gelijknamige boek van Walter S. Tevis. De film won twee Academy Awards en twee BAFTA's. Verhaal "Fast" Eddie Felson is een talentvolle poolspeler. Hij bezoekt verschillende poolzalen en cafés, waar hij doet alsof hij niet kan poolen. Vervolgens speelt hij om veel geld en wint hij toch, waardoor hij snel veel geld verdient. Deze vorm van bedrog bezorgt hem al gauw een reputatie binnen het poolcircuit. Bijna niemand wil het tegen Eddie opnemen, maar dat is geen probleem voor de zelfverzekerde Eddie. Hij wil het opnemen tegen de beste poolspeler, de legendarische Minnesota Fats. Meer dan 24 uur lang spelen ze een wedstrijd tegen elkaar. Eddie gaat ten onder aan drank en een overdosis zelfvertrouwen. Minnesota Fats speelde het spel sluw en won met de hulp van zijn geldschieter Bert Gordon een hoop geld. Eddie heeft geen geld meer en vertoont tekenen van zelfdestructief gedrag. Hij heeft een drankprobleem en leert Sarah Packard kennen. Zij bevindt zich in hetzelfde ellendige straatje als Eddie. Samen beginnen ze een relatie waarin ze vooral moeten leren met zichzelf om te gaan. Terwijl Sarah probeert op het goede pad te blijven, begint Eddie samen te werken met de arrogante geldwolf Bert. Eddie kan geen kant meer uit en moet alles doen wat Bert van hem verlangt. Dit leidt tot ruzie tussen Sarah en Eddie, die nu verplicht wordt een kant te kiezen tussen zijn geliefde en zijn passie. Sarah kan het niet meer aanzien en pleegt uiteindelijk zelfmoord. Dit doet de ogen van Eddie opengaan en hij beseft dat hij Bert moet laten vallen. In een ultieme confrontatie met Minnesota Fats probeert Eddie zich te verlossen van al zijn zonden. Hij speelt de beste wedstrijd uit zijn leven en wint. Maar omdat hij Bert heeft laten stikken, is er wel nog een keerzijde aan de medaille: Eddie zijn reputatie is naar de vaantjes, waardoor hij zich nooit meer in een poolzaal kan laten zien. (http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Hustler)

101 dalmatiers

101 Dalmatiërs (originele titel One Hundred and One Dalmatians of 101 Dalmatians) is een Amerikaanse tekenfilm uit 1961, gebaseerd op het gelijknamige boek vanDodie Smith. Het is de zeventiende tekenfilm van Walt Disney Productions, en werd gedistribueerd door Buena Vista. Later kwam er een stripboek uit, gebaseerd op de tekenfilm. In 2008 verscheen deze tekenfilm op dvd in een speciale 2-disc Platinum Editie, met nieuw bonusmateriaal waaronder het spel "Virtuele Dalmatiërs" en een geheel digitale restauratie. De Engelse stemmen zijn onder andere ingesproken door Rod Taylor (Pongo) en Betty Lou Gerson (Cruella De Vill). Verhaal Het verhaal begint in Londen, waar liedjesschrijver Roger Radcliffe met zijn dalmatiër Pongo in een flatje woont. Pongo vindt het vrijgezellenbestaan van hem en zijn baasje maar niks. Wanneer hij op een dag een vrouw, Anita genaamd, en haar vrouwelijke dalmatiër Perdita ziet, zorgt hij ervoor dat Roger en Anita elkaar ontmoeten. De twee worden verliefd en trouwen. Ook Pongo en Perdita worden verliefd. De vier vestigen zich in een nieuw huis. Wanneer Perdita in verwachting raakt, krijgen Roger en Anita bezoek van Anita’s jeugdvriendin Cruella de Vil. Ze is zeer geïnteresseerd in de puppies. Nadat de 15 puppy's geboren zijn, wil ze ze - kost wat kost - kopen, maar Roger weigert elk aanbod en wijst haar de deur. Cruella laat het er niet bij zitten en huurt Jasper en Horace, twee inbrekers, in om de puppy's te stelen. Scotland Yard start een onderzoek, maar zonder succes. Ten einde raad vragen Pongo en Perdita andere honden om hulp. Het nieuws van de gestolen puppy's bereikt ook het platteland en komt terecht bij een oude hond, de Kolonel genaamd. Hij stuurt zijn handlanger sergeant Tibbs, een kat, op onderzoek uit. Tibbs vindt de gestolen puppy's, samen met een groot aantal andere puppy's uit de dierenwinkel, in een verlaten huis. Ze worden bewaakt door Jasper en Horace. De Kolonel laat Pongo en Perdita waarschuwen, die meteen vertrekken. Wanneer blijkt dat Cruella de in totaal 99 puppy's wil laten afmaken om van hun vacht een bontmantel te maken, organiseert Tibbs een geniepige reddingsactie terwijl de boeven televisie zitten te kijken. Hun ontsnapping verloopt niet vlekkeloos want ze worden gesnapt. Gelukkig komen Pongo en Perdita net op tijd om Jasper en Horace te stoppen. Ze kunnen uiteindelijk uit het landhuis ontsnappen, waarna een gevaarlijke terugtocht naar Londen begint. Ze worden op de hielen gezeten door Cruella, Jasper en Horace. Pongo, Perdita en de puppy's bereiken een plaatsje waar ze proberen liftend in een vrachtwagen Londen te bereiken. Ze vermommen zich als labradors door zich in roet te rollen maar Cruella ontdekt het plan, doordat sneeuw van de daken op de puppy's valt en zo het roet er weer af wast. Cruella probeert in een wilde achtervolging de vrachtwagen van de weg te rijden, om zo de honden weer in bezit te krijgen. Ze wordt zelf geschept door de wagen van Jasper en Horace, en belandt in een ravijn. In de ravijn scheldt Cruella haar handlangers uit voor 'mislukkelingen'. De honden bereiken veilig het huis van Roger en Anita, die besluiten de overige puppies allemaal te houden. Omdat hun huidige huis te klein is, verhuizen ze naar het platteland. (http://nl.wikipedia.org/wiki/101_Dalmati%C3%ABrs_(1961))

The guns of navarone

The Guns of Navarone is een Britse actiefilm uit 1961 die zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is een verfilming van het gelijknamige boek van Alistair MacLean. De film gaat over een groepje Amerikaanse en Britse elite-militairen die twee Duitse kanonnen onschadelijk moeten maken. De film was een succes in de bioscoop en bracht 28,9 miljoen dollar op. Hij werd onderscheiden met een Golden Globe voor de beste film. Verhaal Enkele duizenden Britse militairen zitten vast op het eiland Leros. Ze hebben geen voedsel en voorraden meer en het is slechts een kwestie van tijd voordat ze door de Duitsers gedood of gevangengenomen zullen worden. Hun enige hoop ligt bij een reddingsoperatie vanuit zee. De Britse marine is vastbesloten de soldaten van het eiland te redden. Het probleem is dat ze door een nauwe zeestraat vlakbij het eiland Navarone moeten passeren. Op Navarone staan twee Duitse radargeleide superkanonnen. De nauwkeurigheid van de kanonnen is zo groot dat geen enkel schip de zeestraat kan passeren of zelf tijdig de kanonnen kan beschieten en uitschakelen. De kanonnen staan opgesteld in een grot in een berg met een overhangende rotsrichel, zodat het eveneens onmogelijk is om de stelling te bombarderen met vliegtuigen. De geheime dienst verzint een plan: een groep saboteurs wordt samengesteld om binnen zes dagen de kanonnen op te blazen. (http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Guns_of_Navarone)

Lawrence of arabia

Lawrence of Arabia (Lawrence van Arabië) is een Engelse biografische avonturenfilm uit 1962 onder regie van David Lean. Het verhaal gaat over de Britse kolonelThomas Edward Lawrence en is gebaseerd op diens eigen boek. Lawrence of Arabia won zeven Oscars, waaronder die voor beste film en beste regie. De film betekende de internationale doorbraak voor hoofdrolspelers Peter O'Toole en Omar Sharif. Andere rollen waren voor Alec Guinness, Anthony Quinn, Jack Hawkins, José Ferrer, Anthony Quayle en Claude Rains. Tijdens de 217 minuten (3,5 uur) lange film komt geen enkele vrouw herkenbaar in beeld. De film is grotendeels gedraaid in Wadi Rum, een woestijngebied in het huidige Jordanië ten noorden van Akaba waar inderdaad een deel van de geschiedenis zich heeft afgespeeld. De film schetst een beeld van de complexe persoonlijkheid van Lawrence, afgewisseld met woestijnopnamen en actiescènes. De rolprent wordt algemeen beschouwd als een hoogtepunt in de filmgeschiedenis. De historische feiten zijn op hoofdlijnen correct maar, zoals gebruikelijk in films, geromantiseerd weergegeven. Omdat Lawrence een raadselachtige persoonlijkheid was, is het erg moeilijk om te achterhalen wat zijn werkelijke beweegredenen en emoties zijn geweest. Verhaal De film begint op een dag in 1935, dag waarop Lawrence, die zich heeft teruggetrokken sinds zijn leven als kolonel, dodelijk verongelukt met de motorfiets. Op een herdenkingsdienst voor hem probeert men inzicht te krijgen in zijn opvallende persoonlijkheid, maar zonder veel succes. De film wordt verder verteld als flashback, welke begint in Caïro ten tijde van de Eerste Wereldoorlog. Lawrence is een luitenant in het Britse leger, en staat vooral bekend om zijn onbeschaamdheid en zijn kennis over de Bedoeïenen. Tegen protest van de sceptische Generaal Murray in, wordt Lawrence door Mr. Dryden van het Arabisch bureau naar het kamp van Prins Feisal gestuurd om diens geplande opstand tegen de Turken te bespreken. Onderweg naar het kamp wordt Lawrences gids gedood door Sherif Ali omdat hij zonder toestemming uit een bron drinkt. Nabij Feisals kamp ontmoet Lawrence zijn bevelhebber kolonel Brighton. Deze beveelt hem om zijn bezoek aan Feisal zo kort mogelijk te houden. Lawrence negeert dit bevel en trekt tijdens het bezoek al snel de aandacht van de prins. Na een verpletterende nederlaag van Feisals troepen, geeft Brighton hem het advies zich terug te trekken naar Yanbu. Lawrence komt echter met een ander plan: een gewaagde aanval op Akaba. Indien de stad wordt ingenomen, hebben de Britten een haven van waaruit ze de opstandelingen van voorraden kunnen voorzien. De stad is vanuit zee goed verdedigd, maar Lawrence stelt een verrassingsaanval voor op de minder zwaar verdedigde landkant. Met een groep van 50 mannen, aangevoerd door Sheriff Ali, vertrekt Lawrence richting Akaba. Twee tieners, Daud en Farraj, reizen stiekem mee. De groep doorkruist deNefudwoestijn, en reist dag en nacht door. Een man, Gasim, blijft aanvankelijk in de woestijn achter omdat hij niet verder kan reizen, maar Lawrence riskeert zijn leven om hem terug te halen. Hiermee wint hij van iedereen respect. Lawrence ontmoet Auda Abu Tayi, de leider van een machtige lokale Howeitatstam. Hij haalt hem over zich ook tegen de Turken te keren door te beweren dat er goud zou liggen in Akaba. Lawrences plan mislukt bijna omdat een van Ali’s mannen een van Auda’s mannen doodt vanwege een vete. Om de vrede tussen de twee groepen te bewaren, besluit Lawrence de moordenaar persoonlijk te executeren. Tot zijn schok blijkt dit Gasim te zijn. Hij houdt woord en schiet de man neer. De volgende dag vallen Ali’s leger en Auda’s leger gezamenlijk Akaba aan en veroveren de stad. Auda is teleurgesteld dat er geen goud in de stad ligt, maar Lawrence belooft dat de Britten hem goud zullen geven. Lawrence vertrekt naar Caïro om Dryden en zijn nieuwe generaal, General Allenby, van zijn overwinning op de hoogte te stellen. Hij wordt gepromoveerd tot majoor en krijgt wapens en geld om de Arabieren te steunen. Aanvankelijk weigert hij omdat hij geschokt is van zijn eigen genoegen om Gasim te executeren, maar de generaal overtuigt hem dat hij geknipt is voor dit werk. Voor hij weer vertrekt, vraagt Lawrence de generaal nog of de angst van de Arabieren dat de Britten de macht over zullen nemen als de Turken eenmaal verdreven zijn gegrond is. Volgens de generaal is dit niet het geval. Met zijn nieuwe rang en hulpmiddelen opent Lawrence een Guerrilla-oorlog tegen de Turken. Zo blaast hij de treinen van de Hidjazspoorweg op. De Amerikaanse oorlogsverslaggever Jackson Bentley helpt Lawrence wereldberoemd te maken door te schrijven over zijn daden. De winter nadert echter en veel stamleden keren huiswaarts, waardoor Lawrence het met steeds minder soldaten moet stellen. Farraj gaat slordig om met een dynamiet-ontsteker en raakt zwaargewond als het ding op zijn lijf afgaat, en Lawrence is gedwongen hem dood te schieten zodat hij niet in Turkse handen zal vallen. Met nog maar 20 man in zijn leger, besluit Lawrence de stad Daraa te verkennen als mogelijk volgend doelwit. Hij wordt gevangen en samen met enkele Arabische inwoners naar de Turkse bei gebracht. Hij wordt hardhandig geslagen, verkracht en dan de straat opgegooid. Lawrence bereikt Jeruzalem, waar Allenby hem aanspoort terug te gaan en door te vechten om Damascus in handen te krijgen. Lawrence is door alle ervaringen veranderd en wil eerst niet terugkeren. Uiteindelijk zoekt hij met tegenzin weer een leger bijeen, bestaande uit voornamelijk moordenaars en rovers die vooral meedoen voor het geld. Met deze groep overvalt Lawrence onder andere een peloton Turkse soldaten die net een slachtpartij hebben aangericht onder de dorpelingen van Tafas. Het wordt een bloedbad waarbij Lawrence eigenhandig veel mannen doodt. Vervolgens trekken ze verder naar Damascus, en nemen deze stad in. De Arabieren zetten na de overwinning een raad op om de stad te besturen, maar daar ze bijna allemaal nomaden zijn hebben ze weinig ervaring met een dergelijke taak. Al snel vertrekken ze en komt Damascus in Britse handen. Lawrence krijgt promotie tot kolonel en wordt meteen uit zijn gezag ontheven en terug naar huis gestuurd. Hij is niet langer nodig. Na zijn vertrek stellen de Fransen en Britten het Sykes-Picotverdrag in werking, en verdelen het Midden-Oosten naar hun eigen inzichten waarbij zij zich niets gelegen laten liggen aan de oude structuren die in honderden jaren tussen de stammen tot stand waren gekomen. Tot op vandaag ziet de kaart van het Midden-Oosten er grotendeels uit zoals toen bepaald. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Lawrence_of_Arabia_(film))

The longest day The Longest Day is een Amerikaanse oorlogsfilm uit 1962 over de landing in Normandië. Het is de verfilming van het gelijknamige boek uit 1959. Schrijver Cornelius Ryan kreeg 175.000 dollar voor de filmrechten op zijn boek. De film is een van de weinige films uit de jaren 60 die in zwart-wit is opgenomen. Er spelen gevestigde namen mee als Richard Todd (die deelnam aan de echte invasie),Robert Mitchum en John Wayne. De film was een groot succes in de bioscopen en de opbrengst redde de in financiële problemen gekomen studio 20th Century Fox van het faillissement. Verhaal De film geeft een historisch overzicht weer van de eerste 24 uur van de landing der geallieerde troepen op D-Day in Normandië. ‘’The Longest Day’’ is opgezet al seen docudrama en hier en daar wordt ook gebruikgemaakt van filmmateriaal uit de Tweede Wereldoorlog. De film toont eerst hoe de Duitse en geallieerde troepen aan beide zijden van het Britse kanaal zich voorbereiden op D-day en wachten op het moment van de invasie. Even dreigt het slechte weer roet in het eten te gooien, maar als zich een korte weersverbetering voordoet geeft de opperbevelhebbter van de geallieerden, generaal Eisenhower het teken dat de invasie gaat beginnen. Eerst volgen we de landing van de Britse en Amerikaanse parachutisteneenheden en van de troepen die worden vervoerd in gliders (zweefvliegtuigen). Hoogtepunten zijn de landing van Amerikanen in St. Mère-Ëglise en de overval van Britse eenheden op een strategisch belangrijke brug. Als de dag aanbreekt gaan de geallieerden aan land op de verschillende stranden. Veel aandacht is er voor de landing van Franse vrije troepen bij Ouistreham, de bestorming van de rots van Pointe du Hoc door de Amerikaanse Rangers en de slachting op het strand met de codenaam Omaha, waar de 1e en 29e Amerikaanse infanteriedivisie landde. De film eindigt met een collage van beelden waarin we zien dat de geallieerden de verschillende bruggenhoofden consolideren. (http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Longest_Day_(film))

The birds The Birds is een Amerikaanse thriller/horrorfilm uit 1963, geregisseerd door Alfred Hitchcock en gebaseerd op een kort verhaal van Daphne du Maurier. De hoofdrollen worden gespeeld door Tippi Hedren, Rod Taylor en Jessica Tandy. The Birds is vandaag de dag nog steeds een relatief bekende horrorfilm en geldt als een van de belangrijkste films van Hitchcock. De speciale effecten en de filmmuziek, of het gebrek daaraan, zijn stilistische kenmerken.

Verhaal Melanie Daniels komt na een toevallige ontmoeting in San Francisco te weten dat Mitch Brenners zusje Cathy jarig is. Uit fascinatie voor de man besluit ze om twee parkieten cadeau te doen en ze persoonlijk naar het huis van Mitch te brengen. Mitch is een advocaat en woont tijdens de weekenden samen met zijn moeder en zusje in Bodega Bay. Melanie huurt een bootje om onopvallend naar het huis van de Brenners te varen. Tijdens haar tochtje op het meer wordt ze aangevallen door een meeuw. Het voorval wordt al gauw vergeten, maar wanneer ook de plaatselijke school door kraaien wordt aangevallen, ontstaat er paniek. Melanie verblijft bij de Brenners, terwijl Mitch tracht om alle ramen en deuren te vergrendelen. Honderden vogels verzamelen zich en bestormen 's nachts het huis van de Brenners. De deur en de ramen worden vernield door de vogels en sommige meeuwen raken zelfs in het huis. Na een tijdje lijkt het alsof de vogels verdwenen zijn, buiten heerst er enkel stilte. Iedereen slaapt terwijl Melanie besluit om boven de kamers te controleren. Wanneer ze boven komt, raakt ze door de vogels ingesloten en wordt ze aangevallen. Mitch redt haar en weet dat hij moet ingrijpen. Hij opent de deur van het huis en merkt dat er overal vogels zitten. Kraaien op het dak, meeuwen op de grond... Mitch plaatst de auto voor de deur en rijdt vervolgens samen met Melanie, zijn moeder en zijn zusje weg. De zon komt op terwijl de auto aan de horizon uit beeld verdwijnt. (http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Birds_(film))

From russia with love

James Bond wordt naar Istanbul gestuurd om een geheime Russische decoder in handen te krijgen. Daar valt hij voor de charmes van een medewerkster van de Russische ambassade, maar deze Tatiana Romanova blijkt een pion in het web van aartsvijand Spectre. Ondertussen wordt Bond achtervolgd door de nietsontziende Oost-Duitse agent Rosa Klebb en krijgt hij het aan de stok met de psychopathisch moordenaar Red Grant, die zich voordoet als Brits geheim agent.

Na het succesvolle 'Dr. No' uit 1962, kwam een jaar later 'From Russia with Love' uit. In deze tweede film over geheim agent 007 speelt Sean Connery wederom de hoofdrol en maakte acteur Desmond Llewelyn zijn debuut als Major Boothroyd, alias Q, de uitvinder die James Bond voorziet van allerlei technische snufjes.

(http://www.film1.nl/films/6593-From-Russia-with-Love.html)

The pink panther

The Pink Panther is een film uit 1963, geregisseerd door Blake Edwards. In de film spelen onder anderen David Niven, Peter Sellers, Robert Wagner en Capucine mee. De film is de eerste in wat zou uitgroeien tot een reeks rond de avonturen van de niet al te snuggere Inspector Jacques Clouseau (Peter Sellers) en diens pogingen de Pink Panther-diamant op te sporen. De film introduceert ook het geanimeerde personage met dezelfde naam. Inmiddels zijn er al tien films over The Pink Panther. Een elfde is in de maak. De film werd bekendgemaakt met de zinnen "You only live once, so see The Pink Panther twice!" en "A Madcap Frolic Of Crime and Fun". Verhaal Prinses Dala van Lugash krijgt als kind van haar vader een cadeau: de grootste diamant ter wereld, de Pink Panther. De grote roze diamant heeft een ongewone vlek in het hart, als je goed kijkt zie je een panter, vandaar de naam. Later, als Dala op vakantie is in een skiresort in Cortina d'Ampezzo wordt ze opgemerkt door een Britse kapitalist, Sir Charles Lytton. Hij heeft een geheim leven als juwelendief "the Phantom". Hij ziet de diamant en laat zijn neef George komen om de diamant te stelen. Hij wil de schuld van de diefstal aan "the Phantom" geven, niet wetend dat dat zijn eigen oom is. Al snel komt inspecteur Jacques Clouseau op het spoor van "the Phantom". Hij weet echter niet dat zijn vrouw eigenlijk een helper is van "the Phantom". Clouseau probeert de diefstal te voorkomen, maar heeft geen idee waar te zoeken. Hij zoekt overal behalve op de goede plek. Toevalligerwijs vangt Clouseau toch Sir Charles en zijn handlangers. Madame Clouseau zorgt er echter voor dat hun advocaat het zo laat lijken alsof Clouseau zelf de verdachte is. Op het verzoek van haar plaatst Dala de diamant in de tas van de Inspecteur. Als die de diamant per ongeluk tevoorschijn haalt tijdens de rechtszaak, wordt hij veroordeeld. De eigenlijke daders ontsnappen. Clouseau wordt naar de gevangenis gestuurd, maar weet dat getuigenis van zijn assistent hem vrij zal pleiten. Als hem echter verteld wordt dat "The Phantom" een idool is voor jonge meisjes, speelt Clouseau het spel mee, doet alsof hij de dader is en zegt op de vraag hoe hij de diefstal wist te plegen slechts "Tja... weet je - het was niet gemakkelijk." Hierna komt de film ten einde met een filmpje van de tekenfilmpanter. Vanwege Clouseaus populariteit onder de kijkers werd het vervolg A Shot in the Dark herschreven om Clouseau opnieuw toe te voegen. Oorspronkelijk zou er namelijk een serie komen rond het personage "the Phantom" (David Niven). Later kreeg ook de geanimeerde panter een eigen serie. (http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Pink_Panther_(1963))

Mary poppins

Mary Poppins is een Amerikaanse film uit 1964, gebaseerd op de gelijknamige boekenreeks van P. L. Travers. De film is geproduceerd door Walt Disney, en geldt als een van de populairste musicalfilms aller tijden. De film staat verder bekend om haar combinatie tussen animatie en live-action. Mary Poppins won een Oscar voor beste visuele effecten. Beroemd uit de film is met name het fantasiewoord supercalifragilisticexpialidocious en de gelijknamige song. De titelrol wordt gespeeld door Julie Andrews (haar eerste film). De mannelijke hoofdrol, Bert, werd gespeeld door Dick Van Dyke. De kinderen Jane en Michael Banks worden gespeeld door Karen Dotrice en Matthew Garber. De ouders van de kinderen in de film worden gespeeld door Glynis Johns en David Tomlinson.

Verhaal De film begint in het Londen van 1910. Bij aanvang van de film ziet men Mary Poppins boven Londen zweven. Vervolgens verplaatst het verhaal zich naar een eenmansband/straatartiest genaamd Bert, die de kijker voorstelt aan de familie Banks. Deze familie heeft duidelijk problemen, vooral wat betreft de opvoeding van de kinderen: Jane en Michael. Hun ouders hebben al meerderekindermeisjes ingehuurd, maar deze hebben allemaal de moed opgegeven met de kinderen. De vader van het gezin, George Banks, doet in huis vrijwel niks en laat de opvoeding van de kinderen geheel over aan zijn vrouw daar hij een carrière wil najagen bij zijn bank. De moeder, Winifred Banks, heeft het echter veel te druk met haar activiteiten als suffragette. Het resultaat is dan geen van beide ouders echt aandacht aan de kinderen besteedt. Bij het begin van de film neemt de kinderjuffrouw Katie Nana woedend ontslag en zijn de kinderen alweer weggelopen. Mr. Banks besluit nu zelf een advertentie te plaatsen voor een strenge kinderjuffrouw die de kinderen met tucht bejegent. Jane en Michael schrijven er zelf een waarin ze om een lieve kinderjuffrouw vragen, maar hun vader neemt dit niet serieus, gooit de advertentie in de schoorsteen, en belt de Times om zijn eigen advertentie te plaatsen, zodat er de volgende dag een rij zure, strenge, onaardige kinderjuffrouwen staat te wachten. De wind waait de snippers van Jane en Michaels advertentie echter naar Mary Poppins. De wind draait naar het oosten en blaast alle onaardige solliciterende nannies weg, en Mary Poppins arriveert, vliegend met haar paraplu. Ze biedt zich aan als nieuw kindermeisje, en voor Mr. Banks kan weigeren heeft ze zichzelf de baan al gegeven. Al snel blijkt ze over magische krachten te beschikken, die ze gebruikt om de kinderen een paar wijze levenslessen te leren. Bert, die blijkbaar een kennis is van Mary Poppins, helpt haar ook af en toe. De kinderen beleven allerlei avonturen met Mary Poppins en Bert. Zo springen ze in een krijttekening van Bert en amuseren ze zich in een magische tekenfilmwereld. Daar drinken ze thee en worden ze bediend door pinguïns, racen ze op magische draaimolenpaarden, redt Bert een opgejaagde vos en wint Mary een paardenrace. Wanneer het in het echte Londen begint te regenen spoelt de tekening echter weg en belanden de vier weer op straat. Verder neemt Mary hen mee naar haar Oom Albert, die gaat zweven als hij te veel lacht. Dit is aanstekelijk en de kinderen en Bert beginnen al snel ook te lachen en te zweven, waarna iedereen zwevend bij het plafond thee drinkt. Mr. Banks gelooft uiteraard niks van wat zijn kinderen hem allemaal vertellen over Mary Poppins. Hij vindt het allemaal maar onzin: theedrinken in de lucht, een niet-bestaand fantasiewoord (Supercalifragilisticexpialidocious), in een krijttekening springen, zingen in huis. Hij meent dat Mary een storende invloed op het huishouden heeft en overweegt haar te ontslaan. Wederom kan hij echter verbaal niet tegen Mary Poppins op, en besluit, op haar suggestie dat hij zelf eens wat meer tijd met de kinderen moet doorbrengen, hen mee te nemen naar de bank om ze te leren over 'het echte serieuze leven'. Michael veroorzaakt echter een run op de bank door een uit de hand gelopen misverstand tussen hem en de stokoude president-directeur. Michael en Jane rennen weg maar worden opgevangen door Bert, die deze dag als schoorsteenveger werkt. Bert leert de kinderen dat hun vader wel degelijk van hen houdt, maar dat hij zelf op zijn werk zware problemen heeft en niemand om zich toe te wenden. Zijn werk is saai en deprimerend, iedere dag tussen stapels koud geld en zure oude heren. Desalniettemin gaat hij er toch iedere keer naar toe omdat hij nou juist zijn gezin het beste wil bieden. Bert brengt de kinderen naar huis waar hun moeder zich opmaakt voor weer een demonstratie voor vrouwenkiesrecht. En omdat Mary Poppins die dag vrij heeft, vraagt ze Bert om op de kinderen te passen en tegelijkertijd de schoorsteen te vegen. Wanneer Mary Poppins binnenkomt worden de kinderen de schoorsteen ingezogen en gaan Mary en Bert hen achterna. Een wonderlijke tocht over de daken volgt, waarna Berts collega's opduiken en de schoorsteenvegers een wilde dans opvoeren. Ze buitelen via de schoorsteen naar beneden waar de dans in huize Banks doorgaat, en de verbaasde Mr. Banks treft bij thuiskomst tientallen schoorsteenvegers en een beroet huis aan. Ze geven hem allemaal een hand want Mr. Banks kan zeker nu wel wat geluk gebruiken. Hij wordt namelijk door de directie van de bank gebeld: om 9 uur die avond wordt hij op de bank verwacht om zijn ontslag te krijgen. Mr. Banks geeft aanvankelijk Mary Poppins de schuld. Bert, nagebleven om op te ruimen en schoon te maken, leert hem echter dat hij van de jeugd van zijn kinderen moet genieten zolang het nog duurt. Michael en Jane smeken in feite om aandacht en straks zijn ze groot, gaan ze hun eigen weg, en is het te laat. Mr. Banks wordt uiteindelijk bij de bank op het matje geroepen en ontslagen voor het gedrag van zijn zoon Michael. De directie vernedert hem door zijn hoed, bloem en paraplu te vernielen en vraagt hem of hij nog wat te zeggen heeft. George Banks zegt het woord Supercalifragilisticexpialidocious, en voelt zich meteen een stuk beter. Hij ziet nu in dat zijn kinderen en plezier in het leven voor zijn werk gaan en vertelt de directie een mop. Na zijn vertrek ziet de president-directeur dit ook in en lacht zich letterlijk dood om de mop van Mr. Banks. En al is de president-directeur overleden, de leden van de directie zien dat hij nog nooit zo gelukkig was geweest, en realiseren zich ook dat hard werken niet alles in het leven is. Mr. Banks komt de dag erna zingend thuis en stelt voor met het gezin te gaan vliegeren. Hij krijgt tijdens het vliegeren in het park een zetel in de directie aangeboden van de resterende directie, die ook besloten had te gaan vliegeren. Zo verandert door Mary Poppins' toedoen de gezinssituatie. Mr. Banks en Mrs. Banks gaan eindelijk meer tijd met hun gezin doorbrengen, wat voor Mary Poppins een teken is dat haar werk erop zit. De papegaaienkop op de steel van de paraplu suggereert dat de kinderen ondankbaar zijn dat ze Mary direct zijn vergeten en met hun vader en moeder plezier gaan maken, maar Mary antwoordt dat het zo ook hoort. De wind draait weer naar het westen, en ze vertrekt op dezelfde manier als ze gekomen is. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Mary_Poppins_(film))

Le gendarme de saint-tropez

Le Gendarme de St. Tropez is een Franse komische film uit 1964 met Louis de Funès in de hoofdrol, geregisseerd door Jean Girault. In het Nederlands heet de film De gendarme van Saint-Tropez. Het is de eerste van de in totaal zes 'Le Gendarme'-films. Verhaal Het verhaal begint als Ludovic Cruchot (gespeeld door Louis de Funès), een politieagent uit een klein Frans dorpje, wordt overgeplaatst naar de bekende Franse badplaats Saint-Tropez en onder bevel komt te staan van adjudant Jérôme Gerber (gespeeld door Michel Galabru). Al snel krijgen de politieagenten een groot probleem: een groep koppig volhardende naturisten. Cruchot bedenkt een slim, groots opgezet plan om de naturisten te arresteren, wat uiteindelijk lukt. Enige tijd later ontdekt Cruchot dat zijn dochter Nicole (gespeeld door Geneviève Grad) samen met haar vriendje een dure sportauto heeft gestolen en even later hiermee gecrasht is in een diepe kuil. Met wat behendigheid krijgt Cruchot de sportauto weer aan de praat, maar hij realiseert zich dat onder de losse spullen die hij net uit de auto heeft gegooid, zich een beroemd schilderij bevindt, behoorlijk waardevol dus. Een man, die net doet alsof het zijn eigen schilderij is, ontvoert dan Cruchot. Uiteindelijk weten Nicole en haar vrienden de ontvoerders te grijpen en wordt het schilderij teruggebracht naar de rechtmatige eigenaar. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Le_Gendarme_de_Saint-Tropez)

A fistfull of dollars

Per un pugno di dollari, ook bekend onder de Engelse naam A Fistful of Dollars, is een film uit 1964. De film was de eerste in een lange reeks spaghettiwesterns en wordt door velen als een invloedrijke film gezien. De hoofdrollen zijn voor Clint Eastwood en Gian Maria Volonté. De film vormt het eerste deel van de Dollarstrilogie die verder bestaat uit Per qualche dollaro in più (For a few dollars more) en Il buono, il brutto, il cattivo (The good, the bad and the ugly). Verhaal Een naamloze scherpschutter arriveert in het Mexicaanse plaatsje San Miguel. Al snel ontdekt hij dat de stad wordt geteisterd door twee rivaliserende gangsterbazen: John Baxter en Ramón Rojo. De vreemdeling doodt vier mannen van Baxters bende, en wordt hierop ingehuurd door Ramóns broer Don Miguel Rojo om bij zijn bende te komen. De vreemdeling besluit echter munt uit de situatie te slaan door zich te verhuren aan beide partijen, en ze zo tegen elkaar op te zetten. (http://nl.wikipedia.org/wiki/A_Fistful_of_Dollars) Goldfinger

Goldfinger is de derde James Bondfilm geproduceerd door EON Productions, met Sean Connery als James Bond. De film is uitgebracht in 1964. Het is gebaseerd op hetgelijknamige boek uit 1959. Veel critici beschouwen Goldfinger als de beste film uit de James-Bondreeks. Ook zien veel filmkenners Goldfinger als de meest invloedrijke film uit de hele reeks: veel typische Bondelementen werden hier geïntroduceerd en zouden later eindeloos vaak in andere Bondfilms herhaald worden. Ook commercieel vormde Goldfinger het hoogtepunt uit de serie: de film brak destijds alle bioscooprecords en zorgde voor een ware Bondmania. De wereldwijde hysterie rondom het personage van James Bond zou de hele jaren 60 duren en werd slechts overtroffen door de rage van The Beatles. Talloze scènes uit Goldfinger werden legendarisch, net als de filmmuziek van John Barry, waaronder de titelsong Goldfinger door Shirley Bassey. Verhaal Bond komt 's nachts ergens in Zuid-Amerika uit zee. Hij heeft een duikerspak aan en een rubberen camouflage-eend op zijn hoofd. Hij sluipt een fabrieksterrein binnen en plaatst een tijdbom. Onder zijn duikpak draagt hij een witte snoking, waarmee hij een nachtclub binnengaat. De ontploffing van de bom verstoort de act van de buikdanseres, die kwaad naar de kleedkamer loopt. Bond volgt haar, en treft haar aan in de kleedkamer, waar ze in bad zit. Bond doet zijn jasje uit en zoent de buikdanseres. Vervolgens wordt Bond aangevallen door een bewaker, maar Bond schakelt deze uit door hem in het bad te duwen en er een elektrisch ventilatortje bij te gooien. Bond heeft vervolgens een tijdje verlof in Miami, maar krijgt hier al snel een nieuwe opdracht, via CIA-agent Felix Leiter. Bond moet Auric Goldfinger observeren. In het hotel ontmoet hij Goldfinger die valsspeelt met kaarten doordat zijn maîtresse Jill Masterson via een radioverbinding aanwijzingen influistert. Bond saboteert dit en maakt een romantisch afspraakje met Jill, die dezelfde avond echter vermoord wordt, waarbij haar hele lichaam goudkleurig geverfd wordt. Terug in Engeland krijgt Bond te horen dat Goldfinger van grootschalige goudsmokkel verdacht wordt en krijgt hij een Duitse goudstaaf uit de Tweede Wereldoorlog mee om Goldfinger uit zijn tent te lokken. Bond neemt het tegen Goldfinger op in een golfspel om de goudstaaf, waarbij Goldfinger weer valsspeelt maar Bond alsnog aan het langste eind trekt. Ook maakt hij kennis met Goldfingers knecht Oddjob, die een hoed met metalen rand heeft die hij als een soort shuriken gebruiken kan. Bond plaatst een zender in Goldfingers auto en volgt hem naar Zwitserland. Onderweg ontmoet hij Tilly Masterson, de zus van Jill Masterson, die ook achter Goldfinger aan blijkt te zitten vanwege de dood van haar zuster. Als Bond in Goldfingers fabriek gaat kijken, ontdekt hij hoe daar goud wordt gesmokkeld en dat Goldfinger in samenwerking met een Chinese agent "Operatie Grand Slam" voorbereidt. Doordat Tilly Masterson weer ten tonele verschijnt worden ze betrapt en vluchten ze in BondsAston Martin DB5, uitgerust met verborgen trucs en wapens. Tilly wordt uiteindelijk door Oddjob met zijn hoed gedood en Bond wordt op een tafel vastgebonden om hem met een laser in tweeën te snijden. Bond vertelt echter dat de MI6 gewoon een nieuwe agent zal sturen die net zoveel weet; bovendien maakt hij Goldfinger wijs dat de MI6 al van alles over Operatie Grand Slam weet. Bond wordt in leven gelaten en door Goldfingers piloot Pussy Galore meegenomen naar de Verenigde Staten. Goldfinger heeft daar een ontmoeting met vertegenwoordigers van meerdere misdaadorganisaties, die hem materiaal voor de operatie hebben geleverd. Goldfinger onthult dat hij van plan is om de goudvoorraad van Fort Knox aan te vallen, maar vermoordt de gangsters vervolgens. Bond, die de vergadering heeft afgeluisterd, wijst Goldfinger erop dat het te veel tijd en moeite kost om de goudvoorraad te stelen. Goldfinger legt uit dat hij het goud niet wil stelen maar onbruikbaar maken met een radioactieve bom, zodat zijn eigen goud meer waard wordt. Omdat niemand dat mag weten, moet iedereen in de buurt van Fort Knox worden vergast. Pussy Galore moet dat regelen. Bond slaagt er echter in om de in eerste instantie afstandelijke Pussy te verleiden. De volgende dag vindt de aanval plaats en dringen Goldfingers mannen met succes binnen. Bond zelf wordt aan de bom vastgebonden. Pussy blijkt echter het zenuwgas verwisseld te hebben en heeft Leiter ingelicht, zodat de gealarmeerde troepen zich alleen maar dood hielden. Een vuurgevecht breekt uit, maar Goldfinger ontkomt. Oddjob en Bond zitten opgesloten in de kluis en raken in gevecht. Bond verslaat Oddjob door hem via zijn hoed te elektrocuteren. Vervolgens wordt de bom nog net op tijd onschadelijk gemaakt. Bond wordt als redder van de goudvoorraad met een privé-vliegtuig naar Washington gevlogen om de president te ontmoeten. Het vliegtuig blijkt echter gekaapt door Goldfinger en Pussy, en een gevecht volgt. Goldfinger schiet een kogel door het raam en wordt naar buiten gezogen. Dan springt Bond met Pussy Galore uit het vliegtuig en ze genieten van de tijd voor ze gered worden. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Goldfinger_(film))

The sound of music

The Sound of Music is een op de gelijknamige musical van Rodgers en Hammerstein gebaseerde musicalfilm uit 1965 van Robert Wise, met Julie Andrews in de hoofdrol. In 2001 werd de film vanwege haar "cultureel, esthetisch en historisch belang" door de Amerikaanse Library of Congress opgenomen in de National Film Registry. Verhaal In Salzburg wordt Maria postulante in de abdij Nonnberg, maar ze is niet erg geschikt voor het kloosterleven en ze krijgt van de moeder overste de opdracht alsgouvernante te werken voor de zeven kinderen van kapitein Von Trapp. De kapitein regeert zijn kinderen met militaire discipline. Maria wil daar verandering in brengen en terwijl de vader enige tijd van huis is, leert ze de kinderen zingen en weer plezier in hun leven te hebben. De kapitein komt na een paar dagen weer terug met zijn verloofde en wordt boos over het gebrek aan discipline maar ontdooit weer als hij de kinderen hoort zingen. De kapitein geeft een feest ter ere van zijn verloofde en later danst hij met Maria, zijn verloofde ziet het. Dan gaan de kinderen optreden met so long farewell. Max vraagt de kapitein of Maria bij het feest mag blijven. De kapitein vindt het goed, maar Maria zegt dat ze geen goede feestkleren aan heeft. Dan gaat de verloofde van de kapitein achter haar aan naar boven zogenaamd om te helpen een jurk te kiezen voor Maria. Dan zegt de verloofde tegen Maria dat de kapitein op haar verliefd is. Maria vlucht terug naar het klooster maar moeder overste zegt dat ze terug moet gaan naar de kapitein. Ze trouwt dan met de kapitein en gaat op huwelijksreis Tijdens de reis heeft oom Max, een impressario, de kinderen onder zijn hoede. Hij zorgt ervoor dat de zingende kinderen mogen optreden op de Salzburger Festspiele. Hij weet wel dat vader Von Trapp het niet goed vindt dat de kinderen in het openbaar optreden, maar deze wordt niet voor de Festspiele terugverwacht. Het is echter 1938 en niet veilig in Oostenrijk. Tijdens hun huwelijksreis nemen de nazi's de macht over. De kapitein en Maria keren snel terug. Juist die avond vinden de Festspiele plaats, en de kapitein beslist dat het optreden niet doorgaat. Dan blijkt dat de kapitein wordt opgeroepen voor de marine. Hij probeert met zijn gezin te vluchten. Als ze betrapt worden, redt de kapitein zich eruit door te zeggen dat ze op weg zijn naar de Festspiele. Dat klinkt geloofwaardig, want de namen staan op het programma. De kapitein krijgt toestemming met zijn gezin aan de uitvoering mee te doen. Tijdens de uitvoering ontsnappen ze en vluchten ze naar Zwitserland. (http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Sound_of_Music_(film))

Doctor Zhivago Doctor Zhivago (Dokter Zjivago) is een Amerikaanse film uit 1965 geregisseerd door David Lean. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van Boris Pasternak. Verhaal Het verhaal begint met de begrafenis van Yuri's vader, Andrei Andreiovitsj Zhivago. De jonge Yuri is voortaan wees en kan bij de Gromeko's intrekken. Hij studeert geneeskunde en wordt arts. Hij trouwt met Tonia Gromeko en ze krijgen samen een dochtertje. Maar Yuri wordt als arts gerekruteerd voor de oorlog en aan het front ontmoet hij de beeldschone Lara Antipova. Al gauw hebben ze meer dan een vriendschapsrelatie. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Doctor_Zhivago_(film))

The singing nun

Geregiseerd in 1966 Het waargebeurde verhaal van zuster Ann, een Belgische non die graag gitaar speelt en vrolijke liederen zingt om mensen op te beuren. Vader Clementi, het hoofd van haar orde, is erg onder de indruk van haar zangtalent en probeer haar muziek te promoten, waardoor het door haar geschreven Dominique een internationale hit wordt. Zij kan echter maar moeilijk omgaan met alle beroemdheid die ze plotseling verworven heeft.

(http://www.filmvandaag.nl/film/16207-the-singing-nun)

Casino royale CASINO Royale is een filmkomedie uit 1967 met Peter Sellers en David Niven. De film is bedoeld als parodie op de James Bondfilms, en het filmverhaal volgt hierbij ongeveer het verhaal van Ian Flemings eerste Bondboek Casino Royale. Aanvankelijk had producer Charles K. Feldman de rechten verworven om een officiële Bondfilm te maken voor EON Productions, gebaseerd op Flemings CasinoRoyale. De producers van de officiële Bondfilms, Albert R. Broccoli en Harry Saltzman, waren het hier niet mee eens, en daarom maakte Feldman er maar een onofficiële parodiefilm van, die niet alleen James Bond parodieert, maar ook het hele spionagegenre. In de film spelen een aantal zeer bekende acteurs, waaronder Peter Sellers, David Niven, Woody Allen, en Ursula Andress, die eerder al in een officiële James Bondfilm speelde. Verhaal Sir James Bond wordt teruggeroepen na zijn pensioen, omdat hij moet meehelpen te strijden tegen de organisatie SMERSH, die overal agenten vermoordt. Dan wordt Mvermoord, en kan Bond niet meer weigeren, hij moet meehelpen de agenten van zijn land te beschermen. Hij wordt het nieuwe hoofd van de Britse geheime dienst, en creëert daar een corps van speciale agenten die hij allemaal James Bond noemt, om de verwarring te vergroten.

(http://nl.wikipedia.org/wiki/Casino_Royale_(1967))

The jungle book

Jungle Boek (originele titel The Jungle BOOK) is een Amerikaanse tekenfilm uit 1967, geproduceerd door Walt Disney en geregisseerd door Wolfgang Reitherman. De film ging in première (in de V.S.) op 18 oktober 1967. Het is de 19e avondvullende film van Disney. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van Rudyard Kipling. Dit is de laatste tekenfilm waar Walt Disney persoonlijk aan meewerkte. Hij stierf tijdens de productie. Verhaal Het verhaal speelt zich af in de jungle van India. Op een dag vindt de zwarte panter Bagheera een verlaten mensenbaby in een mandje. Omdat het dichtstbijzijnde mensendorp te ver weg is, brengt hij de baby naar een roedel wolven. Het kind wordt door hen geaccepteerd en opgevoed. Ze geven hem de naam Mowgli. Jaren later komt aan Mowgli’s onbezorgde leven bij de wolven een einde wanneer de tijger Shere Khan terugkeert in de jungle. Shere Khan heeft een gruwelijke hekel aan mensen en wil Mowgli vermoorden. Voor zowel Mowgli’s eigen veiligheid als die van de roedel wordt besloten dat hij terug moet naar de mensen. Bagheera biedt aan om Mowgli naar een mensendorp te brengen. Mowgli is echter niet van plan de jungle te verlaten, zelfs niet na een bijna fatale ontmoeting met de slang Kaa. Wanneer Bagheera er op den duur genoeg van heeft en Mowgli achterlaat, loopt deze de beer Baloetegen het lijf. Die besluit Mowgli onder zijn hoede te nemen en hem te leren als een beer te leven. Het gaat fout wanneer Mowgli wordt ontvoerd door een groep apen onder leiding van Koning Louie. Louie wil dat Mowgli hem het geheim om vuur te maken leert. Bagheera en Baloe spannen samen om Mowgli te redden. Nadien overtuigt Bagheera Baloe dat het voor Mowgli echt beter is als hij de jungle verlaat. Wanneer Mowgli hoort dat ook Baloe hem terug naar de mensen wil brengen, voelt hij zich verraden en vlucht weg. Hij belandt in een kaal landschap waar hij een groep gieren ontmoet. Deze gieren zijn gebaseerd op de Beatles. Hier komt hij tevens oog in oog te staan met Shere Khan. Baloe arriveert net op tijd om Mowgli van Shere Khan te redden. Mowgli kan Shere Khan uiteindelijk verjagen met een brandende tak. Nadien brengt Baloe Mowgli naar het mensendorp. Mowgli’s eerdere opvattingen over het verlaten van de jungle veranderen spontaan wanneer hij een meisje uit het dorp ziet, en verliefd op haar wordt. Hij volgt haar terug het dorp in. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Jungle_Boek_(1967))

Bonnie and clyde

Bonnie and Clyde is een misdaadfilm uit 1967 van regisseur Arthur Penn met in de hoofdrollen Warren Beatty en Faye Dunaway. Het scenario van de film is gebaseerd op de laatste jaren van het beruchte misdadigersduo uit de jaren dertig van de vorige eeuw Bonnie Parker en Clyde Barrow. Bonnie and Clyde was een voor zijn tijd revolutionaire film, die het gangstergenre voorgoed herschreef. De cinematografische stijl en rauwe montage van de film leidden zowel tot een commercieel als esthetisch succes. De film, die zich duidelijk liet inspireren door de Nouvelle Vague, wordt dan ook vaak beschouwd als het begin van hetNew Hollywood-tijdperk. Andere filmmakers werden gestimuleerd om meer seks en geweld in hun films te stoppen. De film won twee Oscars en werd genomineerd voor zeven. De film lanceerde ook de carrière van acteur Gene Hackman, die de rol van Clydes broer vertolkt. De film werd in 1992 geselecteerd voor conservatie door de National Film Registry van de Library of Congress. Verhaal Amerika is in het begin van de jaren dertig van de vorige eeuw in de greep van de Grote Depressie. Miljoenen zijn werkloos en de armoede is groot. Het is ook de tijd dat grote gangsters als Dillinger en Al Capone het land lijken te regeren. Aankomend gangster Clyde Barrow is nog niet zover. Hij is een kleine crimineel die de serveerster Bonnie Parker inpalmt met zijn machogedrag. Samen beginnen ze winkels en benzinestations te overvallen. Het is allemaal nogal amateuristisch en weinig lucratief. Als de bende wordt uitgebreid met Buck Barrow, de broer van Clyde, en de wat verwarde C.W. Moss, een voormalige pompbediende, worden de overvallen gewelddadiger en professioneler. Ook de vrouw van Buck, Blanche, wordt meegezogen in de spiraal van geweld en moord. De bende overvalt al snel banken en schiet gericht op kassiers, voorbijgangers en bankmanagers. Ze worden achtervolgd door de wet, maar de bende lijkt onaantastbaar. Ze nemen Texas Ranger Frank Hamer gevangen, vernederen hem en nemen foto's van het gebeuren die worden verspreid onder de pers. Niet lang daarna slaat de politie terug en overvalt de bende in hun slaap. Buck wordt dodelijk gewond en Blanche wordt gevangengenomen. Bonnie, Clyde en C.W. weten te ontkomen. Hamer weet uiteindelijk de drie bandieten te lokaliseren in het huis van de vader van C.W. De Texas Ranger bereidt snel een hinderlaag voor met de hulp van de vader van C.W., Ivan Moss. Ivan ziet Bonnie en Clyde als duivels die van zijn zoon een crimineel hebben gemaakt. Moss gaat met zijn auto langs de kant van de weg staan en laat een band leeglopen. Ondertussen heeft de politie zich verborgen in de bosjes. Als Bonnie en Clyde komen aanrijden, herkennen ze Ivan als de vader van C.W. en stoppen om de man te helpen. Op dat moment opent de politie het vuur en het duo wordt doorzeefd met kogels. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Bonnie_and_Clyde_(film))

Planet of the apes

Planet of the Apes is een Amerikaanse sciencefictionfilm uit 1968. Het verhaal is gebaseerd op dat uit het boek De Apenplaneet van Pierre Boulle en werd verfilmd onder regie van Franklin J. Schaffner, in opdracht van 20th Century Fox. Hoofdrollen worden vertolkt door Charlton Heston, Roddy McDowall, Kim Hunter, Maurice Evans,James Whitmore, James Daly and Linda Harrison. De film was een commercieel succes en werd genomineerd voor de Academy Awards voor beste kostuums en beste filmmuziek (van Jerry Goldsmith) en voor een ere-Oscar voor de grime van John Chambers. Het succes van de film maakte dat er vier vervolgen werden uitgebracht. In 2001 verscheen er een gelijknamige remake van het eerste deel. Het origineel werd in 2001 opgenomen in het National Film Registry. De personages Cornelius, Zira, Zaius en Nova uit het boek komen terug in de film. Verhaal George Taylor reist samen met drie andere astronauten in een ruimteschip. Hij valt in slaap en als hij wakker wordt, zijn ze neergestort in het water. De enige vrouwelijke astronaut op het schip is overleden en hij gaat met de twee anderen op onderzoek uit. Op de vreemde planeet waar ze beland zijn, komen ze alleen primitief geklede mensen tegen die niet kunnen spreken. Bij een jacht door gorilla's te paard wordt Taylor gevangengenomen en hij raakt zijn vrienden kwijt. Later blijkt dat één van hen opgezet in een museum te bewonderen is. Zijn andere vriend kan niet meer praten doordat de apen onderzoek op zijn hersens hebben uitgevoerd. Taylor komt in een hok terecht waar hij de vriendelijke aap Zira ontmoet die hem 'Bright Eye' noemt. In dit hok ontmoet hij de mooie vrouw Nova maar vindt het jammer dat hij niet met haar kan praten. De apen zijn van plan Taylor te castreren en zijn hersens te onderzoeken. Hij kan niet praten omdat de apen zijn keel verwond hebben en zodoende heeft niemand door dat hij bijzonder is. Als het hem lukt een briefje te schrijven aan Zira verdiept ze zich steeds meer in hem. Samen met haar verloofde Cornelius komt ze steeds meer te weten over de achtergrond van Taylor. De negatief ingestelde Dr. Zaius gooit roet in het eten door Zira en Cornelius te verbieden Taylor uit zijn hok te halen. Taylor weet op een gegeven moment te ontsnappen en neemt Zira, Cornelius, Lucius (Zira's neefje) en Nova met zich mee. Ze komen aan bij een grot in een verboden zone, een gebied waar volgens de apen geen leven mogelijk is. Dr. Zaius komt hen helaas achterna en met zijn allen gaan ze de grot in. Hier binnen liggen een aantal spullen uit de tijd dat mensen de baas nog waren, waaronder een pop die 'Mama' zegt en geraamtes van mensen. Taylor komt er achter dat Dr. Zaius al die tijd al geweten heeft dat apen niet altijd de baas zijn geweest. Dr. Zaius geeft bevel om alles in de grot op te blazen. Taylor vertrekt samen met Nova te paard over het strand naar een nog onbekende bestemming. Na een tijdje wandelen komt Taylor tot een schokkende ontdekking: de afgebroken bovenkant van het Vrijheidsbeeld steekt boven het zand uit. Al die tijd was Taylor dus gewoon op zijn eigen planeet de Aardegeweest, waarvan Dr. Zaius alle waardevolle geschiedenis zojuist verwoest heeft. Deze onthulling wordt hem te veel, en hij schreeuwt in afgunst en wanhoop "We finally really did it. You maniacs! You blew it up! Damn you. God damn you all to hell!" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Planet_of_the_Apes_(1968))

Once upon a tim in the west

Once Upon a Time in the West is een film uit 1968 van Sergio Leone. De originele (Italiaanse) titel is C'era una volta il West. Sergio Leone, die met zijn Dollarstrilogie al een nieuwe inhoud aan het fenomeen western had gegeven, wist met deze film weer een nieuw, welhaast filosofisch element aan de western toe te voegen. Claudia Cardinale speelde de hoofdrol. Verder is de filmscore van Ennio Morricone een van de best verkopende aller tijden. Verhaal Een geheimzinnige man komt aan per trein. Hij praat weinig, hij speelt meer op een mondharmonica. Hij heeft op het station afgesproken met Frank. Frank komt echter niet: hij heeft drie handlangers gestuurd die niet veel goeds van plan zijn. De reiziger schiet de drie mannen dood. Hij heeft nu meteen een paard tot zijn beschikking. De Ier Brett McBain verwacht een zonnige toekomst. De weduwnaar woont met zijn gezin op de boerderij Sweetwater, waarvan hij hoopt dat hij spoedig veel geld waard zal zijn. De nieuwe spoorlijn zal namelijk onvermijdelijk over Sweetwater worden gelegd, omdat daar een waterbron is. McBain is onlangs in New Orleans hertrouwd, zijn nieuwe vrouw Jill wordt verwacht en hij is nu bezig met de voorbereiding van het feest. De eerste gast is echter niet uitgenodigd: het is Frank, die met zijn revolver het hele gezin uitmoordt. Jill komt aan met de trein en vindt een koetsier om haar naar de boerderij van McBain te brengen. De koetsier onderbreekt de reis bij een uitspanning. Hier ontmoet Jill de gentleman-bandiet Cheyenne, die net uit de gevangenis is ontsnapt, en de man met de mondharmonica. "Harmonica", zoals Cheyenne hem noemt, maakt een opmerking over de leren jas die Cheyenne draagt. Hij vertelt dat hij op het station drie doodgeschoten mannen heeft gezien die ook zulke jassen droegen (in werkelijkheid droegen maar twee van de mannen zo'n jas). Cheyenne gelooft dat niet, want alleen hij en zijn mannen dragen zulke jassen. Bij aankomst op de boerderij wordt Jill met de vreselijke werkelijkheid geconfronteerd. De bruiloftsgasten – die begrafenisgasten zijn geworden – vinden een stukje van een leren jas, een bewijs dat Cheyenne achter de moord zit. Jill weet dat Cheyenne een alibi heeft. De boerderij is nu van haar en ze besluit er te blijven wonen. 's Nachts gaat "Harmonica" naar Wobbles, de baas van de plaatselijke wasserij. Wobbles zou de afspraak op het station tussen "Harmonica" en Frank regelen en "Harmonica" is boos omdat de afspraak is mislukt. "Harmonica" weet wel waarom Frank er niet was: hij was bij McBain. Dat spoor van Cheyennes jas was vervalst. De volgende dag komt Cheyenne bij Jill op bezoek. Hij is geen lieverdje maar het is toch niet zijn stijl om een vredig gezin uit te moorden. Hij is dan ook boos omdat hem de moord in de schoenen wordt geschoven. Hij vermoedt dat Jill ook op de dodenlijst staat en hij vertrekt met de bedoeling de zaak in de gaten te houden. Intussen is Frank bij zijn opdrachtgever, de invalide spoorwegmagnaat Mr Morton, die zijn kantoor in een trein heeft en die de spoorlijn tot aan Californië wil uitbreiden. Morton vindt dat Frank wel iets te grondig is geweest. Bovendien heeft het geen zin gehad, want er is nog een weduwe McBain. Frank zegt dat dat probleem snel opgelost zal zijn. Cheyenne is vertrokken en even later komt "Harmonica" bij Jill op bezoek. Ook hij vertrouwt de zaak niet, en hij heeft gelijk, want er verschijnen ineens twee mannen van Frank. "Harmonica" schiet ze van hun paard af. Cheyenne ziet het van een afstand gebeuren en concludeert dat die zonderlinge muzikant ook een uitstekende schutter is. Jill gaat naar Wobbles, kennelijk gestuurd door "Harmonica". Ze zegt dat ze een boodschap voor Frank heeft. Wobbles beweert dat hij Frank niet kent, maar als Jill vertrokken is, gaat hij direct naar de trein van Mr Morton. "Harmonica" en Cheyenne volgen hem. Frank is woedend als hij Wobbles ziet verschijnen, want het risico is groot dat hij door iemand gevolgd is. Dat klopt, want spoedig ontdekt Frank "Harmonica" bij de trein. Hij neemt "Harmonica" gevangen en bestraft de onvoorzichtige Wobbles met zijn revolver. Het is voor het eerst in de film dat "Harmonica" Frank ziet, maar ze hebben elkaar eerder ontmoet. "Harmonica" kan zich dat nog goed herinneren, maar Frank herkent "Harmonica" niet. Hij vraagt "Harmonica" wie hij is, maar als antwoord noemt "Harmonica" namen van mannen die door Frank vermoord zijn, en dat zijn er niet weinig. Frank verneemt van zijn mannen dat de aanslag op Jill mislukt is en besluit er zelf heen te gaan. Intussen is Cheyenne er ook nog. Hij schakelt de resterende mannen van Frank uit en bevrijdt "Harmonica". Bij Jill wordt een grote hoeveelheid bouwmateriaal afgeleverd. Jill begrijpt welke bedoeling haar man ermee had: er moet een station worden gebouwd. Ze gaan meteen aan het werk. "Harmonica" heeft papieren gevonden waaruit de plannen blijken. McBain had voorzien dat de spoorlijn ooit over zijn grond zou komen. De relatie tussen Frank en Mr Morton is flink verslechterd. Morton wil niet dat er nog gemoord wordt en zegt dat het beter is Jills land te kopen. Frank stelt Jill dan ook voor haar boerderij Sweetwater te verkopen op een veiling. De veiling wil echter niet vlotten – de kopers worden door Frank geïntimideerd. Dan biedt "Harmonica" ineens 5000 dollar – de prijs die op het hoofd van Cheyenne staat. Cheyenne wordt naar de gevangenis gebracht. "Harmonica" geeft de boerderij terug aan Jill. Intussen betaalt Mr Morton een aantal mannen van Frank om Frank te elimineren. Ze gaan naar de stad waar de veiling net afgelopen is. Frank ontsnapt echter aan de aanslag want de mannen worden door "Harmonica" uitgeschakeld. Frank gaat woedend naar de trein van Mr Morton. Hij ziet dat al zijn resterende mannen dood zijn, kennelijk het werk van Cheyenne. Mr Morton zelf leeft nog en ligt hulpeloos op de grond. Frank vindt het niet nodig er een kogel aan te verspillen. De aanleg van de spoorlijn is gevorderd tot bij de boerderij van Jill. "Harmonica" helpt erbij. Cheyenne is inmiddels door zijn mannen bevrijd, maar komt helemaal alleen weer terugrijden. Dan verschijnt Frank, zoals "Harmonica" had verwacht. Het komt tot een duel tussen Frank en "Harmonica". "Harmonica" herinnert zich weer de eerste keer dat hij Frank ontmoette. Hij was nog een kind en Frank heeft "Harmonica"'s broer vermoord terwijl de kleine "Harmonica" op een mondharmonica moest spelen. Frank verliest het duel en voordat hij sterft geeft "Harmonica" hem het instrument terug. Eindelijk begrijpt Frank wie zijn tegenstander is. Nu zijn broer gewroken is vertrekt "Harmonica". Jill biecht tegen Cheyenne op dat ze hoopt dat de geheimzinnige held nog eens terugkomt. Cheyenne waarschuwt haar niet te veel om te gaan met mannen als hij en "Harmonica": "Ze hebben iets met de dood." Cheyenne en "Harmonica" verlaten Sweetwater, maar Cheyenne bezwijkt spoedig aan een schotwond, die hij had opgelopen in het vuurgevecht met Morton en Franks mannen. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Once_Upon_a_Time_in_the_West)

Romeo and Juliet Romeo and Juliet is een Brits-Italiaanse film uit 1968, het is een filmbewerking van het toneelstuk met dezelfde naam van William Shakespeare. De film werd geregisseerd en deels geschreven door Franco Zeffirelli, met in de hoofdrollen Leonard Whiting en Olivia Hussey. Hij won een Academy Award voor beste camerawerk en beste kostuumontwerp, en werd tevens genomineerd voor beste regisseur en beste film. Laurence Olivier sprak de proloog en epiloog in en tevens de stem (overdub) van de Italiaanse acteur die heer Montague speelde. Het was in die tijd financieel de meest succesvolle film van een Shakespeare-stuk en was ook populair bij een groot tienerpubliek, mogelijk doordat de acteurs de leeftijd hadden die Shakespeare beschrijft in zijn stuk. De film werd deels goed ontvangen door critici. Verhaal Het is 1450 in het Italiaanse Verona wanneer Romeo en Julia, twee kinderen van twee strijdende families (Montagues en Capulets), elkaar op een feest ontmoeten en verliefd worden. Ze treden al gauw in het geheim in het huwelijk door middel van Romeo's biechtvader broeder Laurens en met hulp van Julia's opvoedster. Door een ongelukkig toeval breekt er een duel uit tussen Julia's neef Tybalt en Romeo's vriend Mercutio, wanneer Tybalt beschuldigingen uit tegen Romeo. Maar omdat Romeo net getrouwd is met Julia, weigert hij dit duel aan te gaan, met als gevolg dat Mercutio zijn plaats in het duel inneemt. Mercutio verliest het duel en wordt gedood. Romeo grijpt dan alsnog in en vecht met Tybalt tot hij hem doodt. Romeo wordt vervolgens gestraft door de prins van Verona met verbanning en ontloopt daardoor de doodstraf. Niet wetend van het geheime huwelijk van Julia, heeft haar vader een huwelijk geregeld met de rijke graaf Paris. Om onder dit geregelde huwelijk vandaan te komen en loyaal te kunnen blijven aan haar Romeo, drinkt ze van een speciaal gebrouwen flesje, gemaakt door broeder Laurens, waardoor ze 42 uur zal slapen en dood zal lijken. Broeder Laurens informeert Romeo over dit plan zodat hij Julia na haar begrafenis kan ophalen als ze uit haar slaap is bijgekomen. Het nieuws van Julia's overlijden bereikt Romeo echter eerder dan de brief van broeder Laurens. Wanhopig gaat hij naar haar graf en drinkt een flesje met dodelijk elixer waardoor hij sterft. Net na Romeo's zelfmoord ontwaakt Julia en zij doodt zich met het mes van Romeo. Later volgt de begrafenis van beide geliefden waarbij de strijdende families hun onenigheid bijleggen. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Romeo_and_Juliet_(1968))