Passionate. Jaargang 7 bron Passionate. Jaargang 7. Stichting Passionate, Rotterdam 2000 Zie voor verantwoording: https://www.dbnl.org/tekst/_pas002200001_01/colofon.php Let op: werken die korter dan 140 jaar geleden verschenen zijn, kunnen auteursrechtelijk beschermd zijn. i.s.m. 3 [nummer 1] Passionate. Jaargang 7 4 In den beginne Heeft literatuur een doelgroep? J.J. Voskuil wordt door vrouwen in de overgang gelezen. Marcel Möring wordt door hoogbegaafde kinderen gelezen. Yvonne Keuls wordt door lieve puberale meisjes gelezen. Bret Easton Ellis wordt door Titaantjes gelezen. Naima El Bezaz wordt door allochtonen gelezen. Monika van Paemel wordt niet gelezen. Bovenstaande zinnen komen niet uit een onderzoek van het CBS of het Nipo, noch uit mijn duim of grote teen. Dìt is de waarheid. Passionate is sinds kort het Tijdschrift voor de Nieuwe Letteren. Heeft Passionate dezelfde doelgroep als mevrouw Van Paemel? Passionate heeft wel degelijk een doelgroep. Mijn visie is deze: iedereen die roept dat de literatuur verloedert, kan doodvallen of met Hella S. Haasse naar bed. Durft men echter de woorden ‘literatuur’ en ‘verloedert’ niet samen in de mond te nemen, lees dan Passionate! Lees dan Jacob van Duijn, Ingmar Heytze en talloos veel andere Jonge Goden. Onder het motto: Fuck Mulisch & Reve C.S.! maken wij elke keer met weinig geld Het Enige Literaire Tijdschrift Van Nederland Met Een Oplage Van Slechts 600, maar tegelijkertijd ook Het Beste. Laat ik het zo zeggen: de betere boekhandel kun je tegenwoordig herkennen aan Passionate in hun ‘boeken’-kast. Passionate wordt dus gelezen! De gemiddelde Passionate. Jaargang 7 tijdschriftrecensent zal concluderen dat dat door de extreem slechte kwaliteit van de andere zogenaamde literaire ‘tijdschriften’ komt. Dit maakt hem gemiddeld: niet vooruit wìllen kijken. Ik adviseer hem: in bed with Hella S. en nog lang en gelukkig te leven. De Gids was iets, is niets en zal nooit meer wat worden. In de glorietijd van De Gids (lang, lang, lang geleden) heeft de heer Mulisch (zelfs als redacteur) in het tijdschrift gestaan, maar ook W.F. Hermans. Hermans is God met een pen voor mij. Literair tijdschrift De Gids had Hem. De Gids was iets. Hermans is dood, Mulisch gaat dood en De Gids zal ook inslapen. Ernest van der Kwast Passionate. Jaargang 7 5 Mochten Mulisch & Reve nog voor hun dood iets voor Passionate willen schrijven, dan bieden wij uiteraard die mogelijkheid. Ze hebben weliswaar niets weg van Jonge Goden, maar ze zijn toch helden. Elke hoofdredacteur wordt geil van een voorpublicatie van de Grote Twee. Ik ben achttien. Geef mij maar Twee Grote borsten. Toch zou een column van de hand van Gerard Reve iets moois zijn. Maar hij zou zich letterlijk doodlachen om het bedrag dat ik hem kàn bieden. Enerzijds is het een titanische poging om het fenomeen literair tijdschrift op aarde terug te brengen, maar ook het vullen van een tijdschrift met een literaire grondslag is niet iets dat je even doet tussen het pissen en tandenpoetsen 's ochtends. Toch lukt het elke keer! In het Tijdschrift voor de Nieuwe Letteren proberen wij literatuur te verbinden met andere kunstdisciplines die veel gemeen hebben met de letteren. Als je dit nummer leest, kom je bijvoorbeeld een interview tegen met een stripmaker, een brief over rap en een artikel over toneel. Uiteraard kunnen we niet de integrale tekst van Ten oorlog publiceren, maar modderfokker Lanoye zou wel iets origineels kunnen schrijven. Tom liet mij echter weten dat ‘zijn deel in dit ondermaans bestaan te klein is.’ Enfin, wat deze Belg mij probeert duidelijk te maken, is dat ik te weinig geld bied. Hij had dit geschreven op een ansichtkaartje van James Brown. Ik had hem ook nog twee flessen wijn beloofd (weliswaar van mijn vader). Als ik later groot ben en een middelmatig schrijver ben geworden, dan zou ik nooit een fles Barolo uit Passionate. Jaargang 7 1987 en een flesje Mersault les Narvaux ('96) en 400 gulden voor een column laten schieten. Eens een Belg... Dus mocht U een groot schrijver zijn en dit lezen en denken: ‘goh zo'n slechte inleiding en zo'n mooi tijdschrift.’ De deadline staat achterin. Een groot schrijver hoeft niet altijd door miljoenen gelezen te worden. Dat komt vanzelf. Daphne Deckers heeft een boek uitgebracht met een verzameling van haar columns uit de Viva. Welke doelgroep heeft zij? Passionate. Jaargang 7 6 JetSet 99 Passionate. Jaargang 7 7 Niets was zo vermoeiend als de zondag dat ik multimiljonair werd. Omdat ik van mijn moeder zo nodig op mijn zusje moest passen en ik natuurlijk weer mijn 06-oplader was vergeten - alsof #$%@-Ben het trouwens doet in #$%@-Spijkenisse - hoorde ik het nieuws pas 14 uur na de bekendmaking. Geshockeerd begreep ik vervolgens uit pagina 512/2 van teletekst dat de immense loser Mark uit arren moede voor zestig miljoen aan aandelen had getekend in plaats van zeventig, en vanaf dat moment werd de avond er alleen maar slechter op: ooit geprobeerd na sluitingstijd een fles champagne te scoren in Spijk City? Mijn zusje wist nog een prehistorisch Grolschje in mijn moeders kelder te liggen, dus uiteindelijk heb ik die maar bij wijze van feestvreugde tegen de muur kapot gegooid. Christus, wat een farce. Nog steeds mateloos geïrriteerd besloot ik de volgende ochtend toch maar naar Delft af te reizen, alwaar ik volgens mijn oorspronkelijke planning twee weken lang ontgroend zou gaan worden door de ouderejaars van Fuxia. (Ja, er was een tijd dat ik oprecht bij het corps wilde; tegenwoordig zie ook ik in dat het identiteitsloze, kansarme jongeren zijn die zonder dat old boys' vangnet onvermijdelijk aan de heroïne zullen raken.) Als eerste wapenfeit van mijn terugkeer in de normale maatschappij liet ik me indelen bij een groepje trillende eerstejaars en, ach, natuurlijk was het allemaal tegen beter weten in. Een nerd in 3D schold ons uit volle borst uit voor ‘incapabele feuten’ en we moesten ‘Annabel’ van Hans de Booij zingen terwijl een assistent-nerd een vat bokbier over ons leegkieperde. (Het doel van deze exercitie was mij geheel onduidelijk. Wilden ze onze ego's knakken? Tot op de dag van vandaag ben ik emotioneel niet de oude.) Toen de opperontgroener ons daarna nog een keer ‘Annabel’ liet zingen en daarna nóg een keer, ditmaal onder een douche DAS, ben ik drijfnat van het bier onbedaarlijk lachend naar buiten gelopen - totale verbijstering alom - en heb daar ter plekke de manager van Hans de Booij mobiel gebeld, en heb Hans de Booij nog die avond voor veertigduizend gulden uit Culemborg laten overvliegen om een legendarisch optreden van een half uur te doen. Yep, zes keer ‘Annabel’ exclusief voor de ongelovige ogen van het complete Fuxia-ledenbestand, met de lange versie van ‘Thuis ben’ als totaal onverwachte toegift. En natuurlijk vond iedereen het achteraf fantastisch en was ik de gevierde man... Maar niemand zag hoe makkelijk het was geweest en hoe eenvoudig ik de hele avond weer kon verzieken - één browser, één telefoontje, 40 cm2 plastic zou het verschil maken. Ik grijnsde sardonisch: ik kon alle aanwezigen wel schieten, en echt, dat bedoelde ik niet figuurlijk. Het was niet de alcohol maar het geld dat had gesproken, en ik luisterde die nacht geconcentreerd verder. Het begon met fluisteren: hoe belachelijk snel het toch allemaal met me was gegaan. Hoe ik als jongetje in de achtbaan was gestapt, hoe Mark en ik in drie jaar van twee naar tachtig man waren gegaan, hoe ik al voor mijn volwassenheid veroordeeld was tot rusteloos, oneindig besluiten nemen in het tempo van de interneteconomie. Hadden de verantwoordelijkheden me gelukkig gemaakt? Ik wist het niet zeker. Volgde ik mijn werkelijke verlangens nog wel? Ik twijfelde. Het geld, het zag me zwalken, aarzelde geen seconde en bood me kalm aan voorgoed te ontspannen: mijn eigen inzicht mocht met pensioen en, zo bezwoor het me op haar watermerk, geld zou mijn zaken waarnemen. Het overstelpte me met argumenten... Aandelen Excite inruilen voor een blok maisonettes in Camden? Geld glimlachte en Passionate. Jaargang 7 zou het daadkrachtig coördineren. Een half miljoen pompen in veelbelovende e-business? Geld beloofde te souffleren en vervolgens alles af te handelen. Ik had het gecreëerd en gevoed en verdiende beloond te worden. Het zou me gelukkig maken. Het had me afgemat en de case leek rond - dus viel ik verkocht in slaap. Het was een roes. Tijdens het tandenpoetsen vergat ik mijn aspiraties als student definitief en adviseerde het geld me mijn passies te volgen, dus nog diezelfde dag besloot ik Paul & Michel beroemd te maken - jongens uit mijn HAVO-tijd die wel handig waren met drum 'n bass. Ik sprak met ze af in de kelder van Pauls ouders; Pauls moeder serveerde kruidenthee met rozella's terwijl Michel mij een half vergane koptelefoon met beats opzette. Passionate. Jaargang 7 8 Hoe voorspelbaar: baslijnen van lava en hi-hats als helse stortregen. ‘Klinkt zwaar okee,’ knikte ik, en zette de koptelefoon weer af. We gingen rond de pingpongtafel zitten, namen een eerste slokje van onze thee en het voorstel vloeide uit mijn mond. ‘We pompen vijf miljoen in jullie sound, vijf miljoen in jullie eigen online platenlabel en tien miljoen in, eh, marketing?’ Ik was nog niet uitgesproken of het geld had goedkeurend geknikt - opgelucht haalde ik adem. Pauze. Michel en Paul keken elkaar aan, ogen en mond wijd opgengesperd. Je kon een stuiver horen vallen. ‘Klinkt zwaar okee,’ verbraken ze na een minuut de stilte, ‘alleen...’ ‘Alleen?’ ‘Twintig miljoen?’ Ik glimlachte. ‘Geld spreekt. Geld vertegenwoordigt, geld bemiddelt, geld regelt.’ ‘Da's... dope, man,’ zei Paul. De deal was luttele seconden later rond; TCP/IP deed de rest, en ook aan de andere kant van het netwerk gaf geld de doorslag.