2009-2010 architectuur theater dans muziek tentoonstelling

desingel Desguinlei 25 / B-2018 Antwerpen 2½ DIMENSIONAL: ma vr 10 19 uur / za 16 19 uur FILM FEATURING www.desingel.be [email protected] T +32 (0)3 248 28 28 ARCHITECTURE F +32 (0)3 248 28 00 04.03 > 22.05.2010

deSingel is een kunstinstelling van de Vlaamse Gemeenschap en geniet de steun van hoofdsponsor mediasponsors 2½ DIMENSIONAL: FILM FEATURING ARCHITECTURE opening tentoonstelling donderdag 4 maart 2010 / 20 uur / Blauwe Zaal Inleiding door Moritz Küng, curator Filmpremière ‘Landhaus Lemke’ (Mies van der Rohe), 2010, regie Heidi Specker; 7‘, coproductie deSingel openingsuren 04.03 > 22.05.2010 woensdag tot en met zondag 14 > 18 uur en bij voorstellingen 19 > 23 uur gesloten ma, di en feestdagen (zo 4 & ma 5 april, za 1 & do 13 mei) gratis toegang gratis tentoonstellingsgids groepsrondleidingen op aanvraag, max. 20 personen, € 60 inlichtingen +32 (0)3 248 28 28 productie tentoonstelling deSingel internationale kunstcampus, Antwerpen met dank aan: Argos, Brussel / Arsenal Institut für Film und Videokunst e.V., Berlijn / Galerie Eigen + Art, Leipzig- Berlijn / Filmgalerie 451, Berlijn / Galerie Erna Hécey, Brussel / Galerie Krobath, Wenen / Motive Gallery, Amsterdam / Galerie Stella Lohaus, Antwerpen / Galerie Greta Meert, Brussel / Jan Mot, Brussel / Galerie Michel Rein, Parijs / Galerie Eva Winkeler, Frankfurt a.M. / White Cube, Londen / Jocelyn Wolff, Parijs filmprogramma en lezingenreeks in samenwerking met Cinema Zuid en Universiteit Antwerpen overzicht achteraan in dit boekje INTRODUCTIE

Het aantal gebouwen dat in de filmindustrie als ondersteuning van het andere op een geaccelereerde fotografische manier door middel van de scenario en als achtergrond gebruikt wordt, is immens. Maar wat gebeurt aaneenschakeling van veertienduizend individuele beelden. er als de architectuur zélf de hoofdrol gaat spelen? ‘2½ dimensional: film featuring architecture’ schetst welk soort beelden en vertellingen ont- Anderen - bijvoorbeeld Larry Gottheim, Agalia Konrad, Guillaume Leblon, staan wanneer de architectuur niet meer louter onderdeel van een groter Dorit Magreiter, Heidi Specker of Joëlle Tuerlinckx - observeren architec- scenario is maar zelf plot, protagonist of hoofdacteur wordt. De films van tuuriconen van onder meer Jaques Gillet, John Lautner, Claude Parent, een zestiental beeldend kunstenaars citeren geen architectuur (architec- Paul Virillo, Robert Mallet-Steven, Léon Stynen en Mies van der Rohe met tuur ‘in’ de film) maar leggen de nadruk op de ruimtelijke ervaring (archi- een artistiek-diagnostische blik. De spanningsboog wordt doorgetrokken tectuur ‘als’ film). en bijzonder speculatief in de films van Shahryar Nashat en Dora García, die architectuur associëren met twee genieën uit de twintigste eeuw, Reeds eerder wijdde deSingel drie tentoonstellingen aan gelijkaardige meer bepaald de pianist Glenn Gould en de dichter Samuel Beckett. Het randfenomenen binnen de perceptie van architectuur. ‘Another & another gebouw wordt een ijkpunt van excessen (bij Joachim Koester), hypothesen & another act of seeing urban space’ (1997) had het over de waarneming (bij Aurélien Froment), het bovennatuurlijke (bij Olaf Nicolai) of het pseudo- van stedelijke ruimte, geïnterpreteerd door zesendertig internationale filosofische (bij Sophie Nys). Het werk van Runa Islam tenslotte weet tekst, fotografen. In ‘Urban Dramas’ (2003) behandelden veertien kunstenaars beeld en ruimte te verzoenen binnen een maatschappijkritische context: en videasten de narratieve aspecten in en van de stedelijke ruimte. ‘The ze observeert een verlaten en desolaat terrein en schrijft letterlijk met de Wrong House’ (2007) tenslotte presenteerde regisseur Alfred Hitchcock camera 'La casa è di chi la abita' (het huis is van diegene die erin woont). en zijn uitgekiende filmsets als fictieve architect in een ruimtelijk scenario van de Oostenrijkse architecten PauHof. ‘2½ dimensional: film featuring architecture’ vormde tevens de aanlei- ding voor een samenwerking met Cinema Zuid. Zij bieden gedurende de Deze keer ligt de focus op cinema en het snijpunt tussen de verhalende tentoonstelling een randprogramma met films en lezingen aan. Steven en de representerende ruimte, de vertelling en beeldvorming op de rand Jacobs, docent filmgeschiedenis aan de Universiteit Antwerpen, belicht in van de tweedimensionale cinematografische en de driedimensionale ar- een achttal lezingen uiteenlopende aspecten van architectuur in de film: chitectonische ruimte: kortom de ‘tweeënhalfdimensionale overlap’. Deze architectuur in de gothic romance, de minimal cinema en films over het overlap neemt binnen de tentoonstelling middels een technische, concep- nieuwe bouwen. De hierop aansluitende filmvertoningen betreffen niet en- tuele, speculatieve of documenterende benaderingswijze uiteenlopende kel highlights van Michelangelo Antonioni, Alfred Hitchcock of Jacques Tati vormen aan. maar ook experimentele films en documentaires van onder meer Chantal Akerman en Michael Snow. De kortfilm van de jonge Duitse kunstenaar Matthias Meyer belichaamt misschien het best deze intentie. Hij monteerde alle fragmenten uit de film ‘Le Mépris’ van Jean-Luc Goddard (1963) - op zich al een soort ‘me- tafilm’- waarin de beroemde Villa Malaparte in beeld komt. Zo vestigt hij de aandacht uitsluitend op de architectuur zelf. De camera-standpunten, nu geïsoleerd van het verhaal, komen heel merkwaardig over. Dit niet- conforme filmen is ook in de werken van Heinz Emigholz en Tobias Zielony te zien. De ene filmt op een zeer statische, haast fotografische manier, de WERKEN IN DE TENTOONSTELLING

HEINZ EMIGHOLZ Sullivan’s Banks, Photography and beyond - part 2 / Architecture as Autobiography 1993-2000 / 35mm film omgezet naar SD-dvd / 4:3 / 38’00”/ Kleur / Geluid (dolby stereo) / Courtesy kunstenaar & Filmgalerie 451, Berlijn / Camera, montage: Heinz Emigholz / Geluidsassistent: Uli Etter / Geluid: Martin Langenbach / Mix: Stephan Konken / Titels: Heinz Emigholz / Sullivan’s Banks Thomas Wilk / Producent: Pym Films, Berlijn / Coproducent: WDR, Wilfried Reichart.

Sullivans ‘Banken’ was de eerste film uit de reeks ‘Architektur als Auto- biografie’ die Heinz Emigholz in het kader van zijn project ‘Photographie und jenseits’ gerealiseerd heeft. De film verkent op een hoogst eigenwijze maar subtiele manier acht bankgebouwen van de Amerikaanse architect Louis Sullivan (1856-1924), die in een omtrek van achthonderd kilometer rond Chicago gebouwd werden: National Farmer’s Bank in Owatonna, Minnesota (1908) / People’s Savings Bank in Cedar Rapids, Iowa (1911) / Land and Loan Office in Algona, Iowa (1913) / Purdue State Bank in West Lafayette, Indiana (1914) / Merchant’s National Bank in Grinnell, Iowa (1914) / Home Building Association Bank in Newark, Ohio (1915) / People’s Savings & Loan Association Bank in Sidney, Ohio (1918) / Farmer’s & Merchants’ Union Bank in Columbus, Wisconsin (1920). Sullivan staat tevens bekend als auteur van de beroemde uitspraak “that form ever follows function” Aurélien Froment / The Apse, the Bell and the Antelope die hem in 1896 bijna zijn carrière kostte. Emigholz’ manier van filmen is haast fotografisch. Hij besluipt als het ware een gebouw, laat de camera onbewogen draaien en capteert zo elk detail: het veranderen van licht, toevallige passanten of achtergrondgeluiden. Deze houding verheft Emig- holz misschien tot de ware protagonist van het thema van deze tentoon- stelling: het 2½ dimensionale tussen film en architectuur.

Dora García / Film (Hôtel Wolfers) AURÉLIEN FROMENT LARRY GOTTHEIM The Apse, the Bell and the Antelope Barn Rushes 2005 / mini-dvd omgezet naar SD-dvd / 4:3 / 27’37”/ Kleur / Geluid (mono) / 1971 / 16mm film omgezet naar SD-dvd / 4:3 / 36’43”/ kleur / Zonder geluid / Courtesy Courtesy kunstenaar, Dublin & Motive Gallery, Amsterdam / Concept, script, montage: Arsenal Institut für Film und Videokunst e.V., Berlijn / Concept, camera, montage, Aurélien Froment / Verteller: Roger Tomalty / Fotografie, geluid: Vanessa Colombel / productie: Larry Gottheim. Geluidsmontage: Sébastien Pierre / Geluidsmix: Matthieu Langlet / Postproductie: Franck Isabel / Productiemanager: Rebecca Lee / Producent: Les Laboratoires d'Aubervilliers, Parijs. ‘Barn Rushes’ is een experimentele film van een van de meest invloedrijke Amerikaanse protagonisten van de structurele cinema. De film is geba- De film begeleidt de gids Roger Tomalty - tevens doctor, architect, klimato- seerd op het herhaaldelijk - liefst acht keer - filmen vanuit een rijdende loog en voormalig bewoner van dit bouwproject - tijdens een rondleiding auto van dezelfde profane schuur - een anoniem ontwerp - gelegen langs in het experimenteel stedebouwkundig project Arcosanti van de inmid- een weg in Upper New York State. “De schuur, zachtjes dobberend op het dels hoogbejaarde Italiaanse visionaire architect Paolo Soleri (°1919). doek, openbaart aarzelend zijn veranderend silhouet. Elk filmfragment, ge- Deze grootschalige nederzetting in de woestijn van Arizona is al meer dan scheiden door een lichtflits volgend op een vervagend beeld, registreert veertig jaar in aanbouw. De gids toont in een quasi circulaire beweging de de schuur op een ander moment van de dag en dus telkens met een ene bouwfase na de andere. Ondertussen vertelt hij over het oorspron- andere lichtinval. Een stralende helderheid verklaart de tegenstellingen die kelijke concept, het bouwprogramma, het amfitheater en het bezoekers- de film verkent: transparant/opaak, hemel/aarde, … vlak/ driedimensionaal, centrum, maar ook over getuigenissen en herinneringen van bewoners e.a.. Zo leert men de tragische schoonheid van de schuur kennen. Het oog en medeoprichters. Aurélien Froment filmde de werf enkel buiten de wordt gestreeld, de ratio wordt constant uitgedaagd.” (L.G.) werkuren, waardoor dit bouwcomplex niet alleen verlaten en utopisch lijkt, maar ook onafgewerkt, verbrokkeld en gefragmenteerd. RUNA ISLAM DORA GARCÍA The House belongs to those who inhabit it Film (Hôtel Wolfers) 2008 / 16 mm film / 4:3 / 6’52”/ Kleur / Geen geluid / Supplementaire Wild Track cd (loop) / 2007 / 35mm film omgezet naar SD-dvd / 16:9 / 11’31” / Zwart-wit / Geluid (mono) / Courtesy Runa Islam & Jay Joplin - White Cube, Londen / Productie: Ewout Vellekoop, Engels / Courtesy Galerie Michel Rein, Parijs / Concept, script: Dora García / Stem: Studio Runa Islam / Projectmanager: Lorenzo Pezzani / Fotografie: Mattias Nyberg / David McCusker / Camera: Sébastien Koeppel / Montage: Inneke Van Waeyenberghe / Camera-assistent: Nathan Wiley / Opname-assistent: Frank Fierke / Productie- Geluidsmontage: Chris Deramaix / Geluidsopname: Sonicamusic, Londen / assistenten: Matteo Scotton, Veronica Bellei, Emanuele Benedetti. Postproductie: Stempel / Filmstock: Fuji FG 35mm / Filmontwikkelingslabo: DeJonghe, Kortrijk / Telecine operator: Dirk Dejonghe / Producent: Hermès International, Parijs. Deze film is gebaseerd op het ontwrichten van conventies binnen het taalgebruik van de cinema en de architectuur. De kunstenares vervolgt In deze film beweegt de camera zich langzaam voort in een blijkbaar ver- hiermee haar recente experimenten om met de camera te ‘schrijven’. Zij laten huis waarvan het gips letterlijk van de muren valt. De uitgesproken liet zich naar aanleiding van haar deelname aan Manifesta 7 in Trento / locatie is het ‘Hôtel Wolfers’ in Brussel, gebouwd in 1929 door architect Italië (2008) door een toevallig gevonden graffiti op de muur van een Henry van de Velde (°1883-†1957) voor een juwelier. Vandaag wordt anoniem huis inspireren. De tekst, ‘La casa è di chi la abita’ (Het huis het pand bewoond door een kunstverzamelaar. Een off-screen verteller is van diegene die erin woont), gaf haar werk niet alleen de titel, maar interpreteert simultaan met deze beelden het verhaal van de enige film vormde ook een echo op deze anarchistische interventie, die samen met die de Ierse auteur Samuel Beckett ooit realiseerde in 1965: ‘Film’. Beckett de manier van filmen ook de lokale politiek en de verhouding tot de plaat- was een van de eerste regisseurs die de klemtoon op de voyeuristische selijke postindustriële architectuur in vraag stelt. Op een complementaire blik van de toeschouwer in de cinema legde (naast bijvoorbeeld John Car- geluidsband is discreet het spuiten van graffiti te horen. penter of Bob Clarck). Hij liet de toeschouwer zelfs deel uitmaken van het scenario, door hem de plaats van de camera toe te wijzen. In het originele verhaal tracht de protagonist ‘O’ - het object vertolkt door Buster Keaton - anoniem te blijven, onder andere door zijn gezicht te bedekken of in een huis alle ramen te blinderen. ‘O’ ziet daarbij één aanwezige ‘acteur’ over het hoofd, het zogenaamde ‘E’: het oog (eye) van de camera. JOACHIM KOESTER Morning of the Magicians 2006 / 16mm film / 4:3 / 4’50”/ Zwart-wit / Geen geluid / Courtesy Jan Mot, Brussel / Camera: Niels Plenge en Joachim Koester / Logistiek: Marco Germinario / Montage: Niles Plenge / Producenten: Kunststyrelsen en biënnale van Busan.

Deze film verkent een huis van een anonieme architect in Cefalù, niet ver van Palermo (Sicilië), dat bekend stond onder de naam ‘Villa Santa Barbara’ en tussen 1920 en 1923 bezet werd door de beruchte occultist Aleister Crowly (°1875-†1947), oprichter van onder andere de Londense esoteri- sche vereniging ‘The Hermetic Order of the Golden Dawn’. Hij hernoemde deze villa, geïnspireerd door de Franse schrijver Rabelais, tot ‘Abbey of Thélèma’, daarmee verwijzend naar de stelregel ‘doe wat je wil’. Joachim Larry Gottheim / Barn Rushes Koester vond dit gebouw als een ruïne, verstopt achter grote hekken. Binnen was het huis overladen met graffiti als ‘Stab your demoniac Smile to my brain Soak me in Cognac and Cocaine’ (doorprik je bezeten glimlach met mijn hersenen en sop mij in cognac en cocaïne), een verwijzing naar het heftige druggebruik, de occulte praktijken en seksuele experimenten. De film lijkt dan ook op een forensisch document van een misdaadsplek, waarvan de architectuur de laatste protagonist is. “Het huis en de tuin van de abdij waren volledig overgroeid op een vreemde, suggestieve ma- nier. Terwijl ik het nauwelijks zichtbare pad afwandelde naar wat eens de hoofdingang was geweest, werd ik zo overweldigd door de sluimerende eigenschappen van het tafereel dat ik moest pauzeren. Het kwam op mij over alsof sedimenten, delen van overgebleven verhalen en ideeën van de individuen die ooit op deze plek gepasseerd waren, knopen gevormd had- den, samengeklit als de struiken en bomen die nu regeerden en een soort slapende aanwezigheid vormden.” (J.K) Runa Islam / The House belongs to those who inhabit it AGLAIA KONRAD Sculpture House 2008 / 16mm film omgezet naar SD-dvd / 4:3 / 15’30”/ Kleur / Zonder geluid / Courtesy kunstenaar, Brussel / Camera: Guillaume Vandenberghe / Montage: Aglaia Konrad, Fairuz / Mix kleuren: Sebastien Koeppel / Postproductie: Stempel. Concrete & Samples I - Wotruba, Wien 2009 / 16mm film omgezet naar SD-dvd / 4:3 / 15’50” / Kleur / Zonder geluid / Courtesy kunstenaar, Brussel / Camera: Vincent Pinckaers/ Camera-assistent: Christophe Bouckaert / Technische assistent: Jerome Milecan / Montage: Aglaia Konrad, Fairuz / Kleurschakeringen: Sebastien Koeppel / Uitvoerend producent: Marie Logie / Producent: August Orts production, Brussel. Concrete & Samples II - Blockhouse 2009 / 16mm film omgezet naar SD-dvd / 4:3 / 10’40” / Kleur / Zonder geluid / Courtesy kunstenaar, Brussel / Camera: Sebastien Koeppel / Camera-assistent: Joachim Philippe / Joachim Koester / Morning of the Magicians Technische assistent: Jerome Milecan / Montage: Aglaia Konrad, Fairuz / Kleurcorrectie: naars in 1986 werden de meubels verwijderd en het huis aan een project- Sebastien Koeppel / Uitvoerend producent: Marie Logie / Producent: August Orts ontwikkelaar verkocht. Het huis werd vervolgens geplunderd en tijdelijk production, Brussel. bezet, tot de overheid het als nationaal monument klasseerde. Vervolgens gingen de restauratieplannen niet door en ontstond een conflict tussen De drie films tonen telkens een bijzonder en uitgesproken brutalistisch de projectontwikkelaar en de plaatselijke burgermeester dat tot op heden bouwwerk uit eenzelfde periode. ‘Sculpture House’ verkent het eerste niet opgelost is. Het huis blijft voorlopig aan zijn lot overgelaten. experimentele betonnen huis in België - inmiddels een overwoekerde organische constructie - in de bossen van Angleur bij Luik in 1968 opge- trokken door de architect Jacques Gillet (°1931), de beeldhouwer Felix Roulin (°1931) en de ingenieur René Greisch (°1929-†2000 ). Het huis DORIT MARGREITER was bestemd voor de broer van de architect - een scheikundeprofessor 10104 Angelo View Drive en wetenschapper - en werd door Aglaia Konrad voor het eerst filmisch 2004 / 16mm film omgezet naar SD-dvd / 4:3 / 6’56”/ Kleur / Geen geluid / Courtesy gedocumenteerd. Galerie Krobath, Wenen / Concept, script: Dorit Margreiter / Performers: Heather Cassils, Vanessa Craig, Cathy Davies, Matt Dunnerstick, Rebecca Elswitt, Clover Leary, ‘Concrete & Samples I’ capteert de postkubistische kerk ‘Zur Heiligsten Sara Jordeno, Michael Mandiberg, Emily Roysdon, Michelle Sinigayan, Julia Steinmetz, Dreifaltigkeit’ in Wien-Mauer, beter bekend als Wotruba-Kerk. Deze werd allen courtesy Toxic Titties / Stylisten: Marco Morante of MarcoMarco, Angel Terrazas / naar een model van de Oostenrijkse beeldhouwer Fritz Wotruba (°1907- Rekwisieten: Alpha Companies, Sony Pictures / Producent Toxic Titties / Locatie manager: Dave Steel / Producent: Kaucyila Brooke ism. Dorit Margreiter en Rebecca †1975) gebouwd en door de architect Gerhard Mayr voltooid. De buitenge- Baron / Uitvoerende producent: MUMOK, Wenen / Camera: Rebecca Baron / Gaffer: woon sculpturaal ogende kerk is het meest monumentale werk van deze Kristin Pepe / Grip - Maile Colbert / Verlichting: Kaucyila Brooke / Still fotografie: Mojgan kunstenaar en werd tussen 1974 en 1976 uit honderdtweeënvijftig asyme- B. Azimi, Stacey Halper / Film processing FotoKem, Los Angeles / Negativ cut en prints: Synchrofilm, Wenen. trische betonnen blokken opgetrokken. ‘Concrete & Samples II’ tenslotte documenteert de kerk ‘Sainte-Berna- De film portretteert de ’over the top’ villa Sheats-Goldstein in Los Angeles, dette-du-Banlay’ in Nevers, Bourgogne, van de Franse architect Claude die in 1963 door de Amerikaanse celebrity-architect John Lautner (°1911- Parent (°1923) en de urbanist/schrijver Paul Virilio (°1932). De monoli- †1994) ontworpen werd en als locatie voor diverse Hollywoodfilms diende thisch ogende kerk werd tussen 1963 en 1966 gebouwd en is sinds 2000 (o.a. ‘The Big Lebowski’ (1998), ‘Charlie's Angels’ (2000) en ‘Mulholland een beschermd monument. De ruwe en hermetische buitenkant staat in Drive’ (2001). Het huis is één van de meest futuristische woningen in Cali- schril contrast met de zacht golvende vormen en speelse lichtinval aan de fornië. De binnenhuisinrichting is direct aan de architectuur gekoppeld. Zo binnenkant. Met haar films verwijst Aglaia Konrad naar de ultieme belofte kunnen de glazen wanden en daken met een afstandsbediening verscho- van het modernisme en zijn concrete verwezenlijkingen: de tegenstelling ven worden, tv’s, jacuzzi’s en bedden in de vloeren verdwijnen. In haar film tussen utopie en utilisme op het gebied van architectuur en maatschapij. hercontextualiseert Dorit Margreiter deze realiteit als een overlapping van architectuur en theatraliteit. Ze combineert een documentaire manier van filmen met expliciete tableaux vivants, uitgevoerd en geënsceneerd GUILLAUME LEBLON door de performance group ‘Toxic Titties’ uit Los Angeles. Een science- Villa Cavrois fictionachtig laboratorium in de keuken, rondslingerende trashliteratuur 2000 / 16mm film omgezet naar SD-dvd / 4:3 / 9’00” / Kleur / Geen geluid / Courtesy - La Femme Sovietique, Amazon Odyssey, The Betty Betz Career Book, artiest & Jocelyn Wolff, Parijs / Concept, camera, montage: Guillaume Leblon / Lesbo, Twisted Sisters - en een seksorgie in de slaapkamer moeten de Laboratorium: Color by DeJonghe, Kortrijk. statische opnamen counteren. De architectuur zelf wordt tot projectievlak De film toont de vervallen en vernielde ‘Villa Cavrois’’ in Croix, dicht bij van extreme fantasieën . Roubaix, Frankrijk, die in 1932 door de Franse architect Robert Mallet- Stevens (°1886-†1945) in opdracht van een industrieel gebouwd werd. Dit huis behoort tot de protagonisten van het moderne bouwen, dat lumi- nositeit, hygiëne en comfort als de belangrijkste uitgangspunten van het ontwerp voor ogen hield. De architect ontwierp niet alleen het huis, maar ook het interieur en de bijbehorende tuin. Na het overlijden van de eige- MATTHIAS MEYER Ghost 2005 / SD-dvd / 4:3 / 8’00” (2 x 4’00”) / Kleur / Geluid (stereo) / Courtesy kunstenaar, Hamburg & Galerie Eva Winkeler, Frankfurt a.M. / Concept, montage, digitale bewerking : Matthias Meyer.

De film is gebaseerd op een aaneenschakeling van fragmenten uit Jean- Luc Godards ‘Le Mépris’ (1963), wiens scenario in zekere zin het maken van een film thematiseert. Daarin fungeert onder andere ’La Casa Mala- parte’ in Punta Massullo op Capri, ontworpen rond 1937 door de Italiaanse rationalist Adalberto Libera (°1903-†1963) voor de schrijver Curzio Ma- laparte, als een belangrijke locatie. Matthias Meyer monteerde enkel die scènes uit Godards film, waarin het huis met zijn typerende trap te zien is. Aglaia Konrad / Sculpture House Geïsoleerd van de verhaallijnen representeert het geheel nu een zekere hermetiek en de psychosen van zijn afwezige bewoners.

SHAHRYAR NASHAT Plaque (Slab) 2007 / digitale betacam op SD-dvd / 4:3 / 6’40” / Kleur / Geluid (mono) / Courtesy kunstenaar, Berlijn / Concept, montage: Shahryar Nashat / Camera: Shahryar Nashat, Henning Stirner / Camera-assistent: Armin Mobasseri / Productieassistent: Maren Madu / Geluid en geluidsmontage: Stéphane Brunclair / Geluidseffecten: Pascal Chauvin / Producer: Hermès International, Parijs / Muziek: J.S. Bach, Toccata in c, uitvoering Glenn Gould, Eaton Auditorium, Toronto, 15.5.1979 / Footage: An Anthology of Variation, 64 stills, uitvoering Glenn Gould, CBC Studios, Toronto, datum onbekend.

Uitgangspunt van deze eerder abstracte film is een archieffootage van de Canadese pianist Glenn Gould uit 1964 - overigens het jaar van zijn laat- ste publieke optredens in een televisieset met drie verticaal opgestelde Aglaia Konrad / Concrete & Samples II - Blockhouse platen in faux marbre. Shahryar Nashat's werk combineert dit historisch document met door hem geregisseerde opnames van de productie van een betonnen plaat, die exact met de dimensies van het filmdecor corres- pondeert. De montage van deze twee filmfragmenten lijkt bevreemdend en enigmatisch door tegenstellingen van ijlheid en brutaliteit, gekunsteld- heid en vervalsing, origineel en kopie.

Aglaia Konrad / Concrete & Samples I - Wotruba, Wien 7 5 4

8 3

6 2

1

1 LARRY GOTTHEIM 2 RUNA ISLAM 3 compilatie: DORA GARCÍA GUILLAUME LEBLON DORIT MARGREITER MATTHIAS MEYER SHAHRYAR NASHAT OLAF NICOLAI SOPHIE NYS HEIDI SPECKER TOBIAS ZIELONY 4 HEINZ EMIGHOLZ 5 AURÉLIEN FROMENT Hoofdingang 6 AGLAIA KONRAD 7 JOËLLE TUERLINCKX 8 JOACHIM KOESTER OLAF NICOLAI Rodakis 2008 / 35mm film omgezet naar SD-dvd / 16:9 / 11’47”/ Kleur / Geluid / Engels / Courtesy Galerie Eigen + Art, Leipzig-Berlijn / Concept, script: Olaf Nicolai / Camera: Volker Sattel / Camera-assistent: Thilo Schmidt / Montage: Olaf Nicolai, Volker Sattel / Verteller: Greg Bond , gebaseerd op de lezing over het Rodakishuis door het medium Antonia S. op 5 en 6 juli 2007 / Productiemanager: Stefan Stefanescu / Geluidsmontage: Knut Jürgens / Geluidsmix: Uwe Bossenz.

‘Rodakis’ is het portret van een persoon in de vorm van een architec- tuurdocumentaire. Een huis op het Griekse eiland Aegina dat rond 1880 gebouwd werd, verwierf al snel de reputatie van modernistisch icoon. Zijn ontdekkers, onder meer de kunsthistoricus Siegfried Gideon en de architect Le Corbusier stileerden dit huis tot een mythe onder de naam Guillaume Leblon / Villa Cavrois van zijn auteur: de autodidactische architect en boer Alexis Rodakis. Vreemd genoeg is zo goed als niets gekend over Rodakis, er bestaat noch een biografie noch een portret van hem. Olaf Nicolai nam dit huis als aan- leiding om met een spiritueel medium de persoon en de verdiensten van de architect te achterhalen. De ogenschijnlijke objectiviteit van de film- productie ontpopt zich in de generiek als pure fictie. Dit huis werd zo tot projectiescherm gemaakt voor uiteenlopende speculatieve verhalen over deze blijkbaar gewaardeerde maar onbekende persoonlijkheid.

SOPHIE NYS Die Hütte 2007 / 16mm film omgezet naar SD-dvd / 4:3 / 12’00”/ Zwart-wit / Geluid (mono) / Duits (Engels ondertiteld) / Courtesy Greta Meert Galerie, Brussel / Concept, camera, montage, productie: Sophie Nys / Verteller: Simon Arazi , gebaseerd op de geadapteerde tekst ‘Alte Meister’ (1985) van Thomas Bernhard / Muziek: Franz Dorit Margreiter / 10104 Angelo View Drive Schubert: ‘Die liebe Farbe’.

Deze film baseert zich op tekstpassages uit de novelle ‘Alte Meister’ (oude meesters) van de Oostenrijkse schrijver Thomas Bernhard over de kleine stad Todtnauberg in het Zwarte Woud. In deze omgeving bewoonde de Duitse filosoof Martin Heidegger een kleine hut. Zijn vrouw Elfride (°1893-†1992) liet deze kort na hun huwelijk in 1922 bouwen naar een eigen ontwerp. Hier werkte Heidegger aan de meeste van zijn geschriften, onder meer ook aan zijn beroemdste tekst ‘Sein und Zeit’ (1927). De voice- over - Bernhards kritische beschouwing - ridiculiseert het karakter van de filosoof en zijn omgeving: het knusse Duitsland, het verachtelijke Oosten- rijk, de ‘Schwarz Wald Philosophie’, de literaire kitsch, pseudo-intelligentie, petite-bourgoisie en dilettantisme. Het werk van Sophy Nys ontrafelt op een subtiele manier de complexe psyche achter een onooglijk gebouw op een onberoerde plek. Matthias Meyer / Ghost manier van lopen hebben: streng of doelgericht, aarzelend of dwalend, HEIDI SPECKER pratend of afwachtend - lopen door de gang. Gezien de toeschouwer bij Landhaus Lemke het bekijken van de film zelf ‘acteur’ in deze gang wordt, ontstaan tautolo- 2010 / 35 mm film omgezet naar SD-dvd / 16:9 / 7’00” / Kleur / Geluid (stereo) / Courtesy kunstenaar, Berlijn / Concept: Heidi Specker / Camera: Dirk Heuer / Montage: Heidi gie en mimicry, met als effect het zich bewust worden van het gebouw dat Specker / Muziek: Wawrzyniec Tokarski / Postproductie: Gerd Grüneis / Producent: rond 1980 door de Antwerpse architect Léon Stynen (°1899-†1990) deSingel, Antwerpen / Distributie: ftc, Berlijn. - leerling van Le Corbusier - gerealiseerd werd.

Landhaus Lemke is het laatste huis dat Mies van der Rohe (°1886-†1969) in 1933 bouwde, voordat hij bij het uitbreken van WO II naar de VS emi- greerde. Op basis van een reeks foto’s die Heidi Specker van dit bijzon- TOBIAS ZIELONY Le Vele di Scampia dere en vrij bescheiden huis maakte, is in coproductie met deSingel haar 2009 / HD-dvd / 3:2 / 8’47”/ Kleur / Zonder geluid / Courtesy kunstenaar, Berlijn& eerste film ontstaan. We vertonen de film in wereldpremière bij de ope- Galleria Lia Rumma, Milaan-Napels / Camera: Tobias Zielony / Montage: Janina ning van de tentoonsteling. De film is onderverdeeld in twee hoofdstukken, Herhoffer. die naar de respectievelijke bouwheren en eigenaars verwijzen: de kinder- loze Marta Lemke en de bekende drukker en uitgever van kunstboeken Deze film is gebaseerd op de stop-motion animatietechniek en verkent het Karl Lemke. De empatische opnames focussen in het eerste en langste beruchte woningbouwproject ‘Le Vele’ (de zeilboten) bij Napels, tevens deel op Marta. Overdag blijft ze alleen thuis en vertoeft ze zowel binnen terrein van de camorraoorlog . De Italiaanse architect Francesco di Sal- als buiten. De muziek versterkt het ‘binnen-buiten’-gegeven: is de vrouw vo (°1913-†1977) ontwierp dit sociale woningbouwproject tussen 1962 en binnen, dan is de muziek zacht, gaat ze naar buiten dan klinkt de muziek 1975. Het werd al snel door families met maffiabanden bezet en gebruikt luider. Het tweede en kortste deel verwijst indirect naar Karl die thuis aan als omzetplaats voor drugs. Tobias Zielony’s film is het resultaat van een de tafel aanschuift. De indringende en ijle filmmuziek verwijst naar het aaneenschakeling van veertienduizend fotografische beelden. Doordat actuele gebruik van deze villa als Museum van Konkrete Kunst. hij tien in plaats van vierentwintig beelden per seconde gebruikt, ontstaat een zekere nervositeit die met de nachtelijke en onzekere plek correspon- deert. Ritme, montage en instellingen doen aan vroegere, stomme films JOËLLE TUERLINCKX denken en benadrukken in zekere zin de atmosfeer van een toneel. De film eindigt met een vuurwerk in de wijk, dat ontstoken wordt telkens wanneer Les 7 hommes qui marchent ‘recto’ (+réserve) / version+1 een van zijn inwoners vrijkomt uit de gevangenis. 2006-2010 / SD-dvd / 16:9 / 60’00”/ Kleur / Geluid (mono) / Courtesy kunstenaar, Brussel & Argos, Brussel / Camera, montage: Joëlle Tuerlinckx / Producent: deSingel, Antwerpen. Les 7 hommes qui marchent ‘verso’ (+réserve) / version +1 2006-2010 / SD-dvd / 16:9 / 60’00”/ Kleur / Geluid (mono) / Courtesy kunstenaar, Brussel & Argos, Brussel / Camera, montage: Joëlle Tuerlinckx / Producent: deSingel, Antwerpen.

Naar aanleiding van haar grote solotentoonstelling in deSingel, ‘After Archi- tecture After’ (2006), ontstond er een videotweeluik dat in een licht geac- tualiseerde versie gepresenteerd en geïnstalleerd wordt. De twee films zijn wederkerig ten opzichte van elkaar, hoewel exact hetzelfde te zien is. Het verschil is dat een van de twee versies achterstevoren afgespeeld wordt. De lege, tachtig meter lange wandelgang van deSingel was voor Joëlle Tuerlinckx een ruimtelijk studieobject dat twee plekken met elkaar verbindt en waar men doorheen loopt. Dit ‘doorheen lopen’ - een wezen- lijk onderdeel in het ervaren van architectuur - was het uitgangspunt voor de ogenschijnlijk banale en niet-geregisseerde scènes. Zeven zogenaam- de ‘marcheurs’ - personen die volgens Tuerlinckx een zeer uitgesproken Biografieën

Heinz Emigholz (D, °1948, woont in Berlijn), cineast, kunstenaar, auteur en producent. Hij genoot een opleiding als tekenaar en studeerde vervolgens taalwetenschappen in Hamburg. In 1978 richtte hij het productiehuis Pym Films op in Berlijn. Sinds 1993 is hij professor voor experimentele film aan de Berlijnse Universität der Künste. Tot op heden realiseerde hij een zevenentwintigtal films, onder andere over Adolf Loos (2008), Rudolf Schindler (2007) en Robert Maillart (2005). Zijn werk werd o.a. geëxposeerd tijdens de Architectuurbiënnale van Venetië (2008), in Hamburger Bahnhof, Berlijn (2007), Goethe Shahryar Nashat / Plaque (Slab) Institut, Toronto (2005) en Argos, Brussel (2000).

Aurélien Froment (F, °1976, woont in Dublin), kunstenaar, studeerde aan de Academie des Beaux-Arts in Nantes. Recente solotentoonstellingen: Gasworks, Londen (2009) / CCA Wattis, San Francisco (2009) / Motive Gallery, Amsterdam (2009) / ‘Calling the Elephant’, Project Arts Centre, Dublin (2007) / STORE, Londen (2006) / recente groepstentoonstellingen:’The Great Transformation’, Frankfurter Kunstverein, Frankfurt a.M. (2008) / ‘In the Stream of Life’, Bétonsalon, Parijs (2007) / ‘Le Souvenir’, ACC Galerie, Weimar (2007) / ‘Zones Arides’, Le Lieu unique, Nantes en Espace Paul Ricard, Parijs (2006) / Mercury in Retrograde, De Appel, Amsterdam (2006).

Dora García (E, °1965, woont in Brussel), studeerde kunst aan de Universiteit van Salamanca in Spanje en vervolgens aan de Rijksacademie in Amsterdam. Recente solotentoonstellingen: Centro Galego de Arte Contemporánea, Santiago de Compostela (2009) / Galerie Michel Rein, Parijs, France (2008) / GFZK, Leipzig, (2007) / SMAK, Gent (2006) / Les Laboratoires, Aubervilliers / Parijs, (2006) / recente groepstentoonstellingen: ‘The conspiracy’, Kunsthalle Bern (2009) / ‘Double Agent‘, ICA, Londen (2008) / ‘Revolutions’, Sydney Biennial (2008) / Playground Festival, Stuk Kunstencentrum, Leuven (2007) / Skulpturen Projekte, Münster (2007).

Olaf Nicolai / Rodakis Larry Gottheim (USA, °1936, woont in New York). Hij richtte het invloedrijke filmdepartement van de SUNY-Binghamtor’s School in New York op. In de jaren negentig was hij gedurende een korte periode directeur van het spraakmakende collectief Filmaker’s Co-op, New York. Het hanteren van de 16mm-camera leerde hij zichzelf aan. Tot zijn gekend werk behoort ‘Fog Line’ (1970), ‘Goorway’ (1971), ‘Horizones’ (1973), ‘Mouches Volantes’ (1976) en ‘The Opening’ (2005).

Runa Islam (BAN, °1970, woont in Londen) studeerde aan de Rijksacademie in Amsterdam en vervolgens filosofie aan het Royal College in Londen. Recente solotentoonstellingen: ‘The Restless Subject’, Shugo Arts, Tokio (2008) / Kunsthaus Zürich (2008) / Museum Folkwang, Essen (2008) / 'Centre of Gravity', National Museum of Art, Oslo (2007) / recente groepstentoonstellingen: ‘Void of Memory’, Platform 2009, Seoul (2009) / 'The Cinema Effect: Illusion, Reality and the Moving Image', Hirschhorn Museum, Washington (2008) / Runa Islam, Manifesta 7, Trento, Italië (2008) / Turner Prize, Tate Britain, Londen (2008).

Joachim Koester (DK, °1962, woont in New York) studeerde aan de Royal Danish Academy of Fine Arts in Kopenhagen. Recente solotentoonstellingen: Turku Art Museum, Turku, Finland (2009) / Gallerie Nicolai Wallner, Kopenhagen (2008) / ‘Morning of the Magicians’, Galerie Jan Mot, Brussel (2007) / ‘The Magic Mirror of

Sophie Nys / Die Hütte John Dee’, Palais de Tokyo, Parijs (2006) / The Kitchen, New York (2005) / recente ‘Dopplereffekt’, Kunsthalle zu Kiel (2010) / RIWAQ Biennale, Jerusalem (2009) / 11de groepstentoonstellngen: ‘Altermodern’, Tate Triennial, Tate Britain, Londen (2009) / biënnale van Istanbul (2009) / Toronto Film Festival (2008) / Manifesta 7, Rovereto (2008). ‘Aspect Ratio’, Internationaal Filmfestival, Rotterdam (2009) / ‘Reality Check’, Statens Museum for Kunst, Kopenhagen (2008) / ‘Black is Black’, SMAK , Gent (2007). Sophie Nys (B, °1974, woont in Brussel). Zij studeerde beeldende kunst aan het Sint-Lucas Instituut in Gent. Ze volgde tevens een postuniversitaire studie aan Aglaia Konrad (A, °1960, woont in Brussel), studeerde aan de Jan van Eyck de Jan van Eyck Academie in Maastricht. Recente solotentoonstellingen: Galerie Academie in Maastricht en is docent aan de Hogeschool Sint-Lukas in Brussel. Greta Meert, Brussel (2009) / Museum Dhondt Dhaenens, Deurle (2007) / De Recente solotentoonstellingen: Museum für Gegenwartskunst, Siegen, Duitsland Brakke Grond, Amsterdam (2005) / Free Space, Bozar, Brussel (2004) / recente (2009) / ‘Shaping Stones’, Galerie Nadia Vilenne, Luik (2008) / ‘Sculpture House, groepstentoonstellingen: Argos Media Center, Brussel (2007) / Rotterdams filmfestival Boeing Over, Undecided Frames’, Nord/LB Bank, Hannover (2007) / 'Desert Cities’, (2006) / 'All about Lies', Apartman Projects, Istanbul (2006) / 'Emotion Pictures', M HKA, Festival des Images, Vevey (2006) / ‘Iconocity’, deSingel, Antwerpen (2005) / recente Antwerpen (2005). groepstentoonstellingen: ‘Soigneur de gravité’, MAC’s, Site du Grand-Hornu (2008) / ‘Samsung’, Leeum, Seoul (2007) / ‘Talking Cities’, Zeche Zollverein, Essen (2006). Heidi Specker (D, °1962, woont in Berlijn). Zij studeerde kunst aan de Academie in Bielefeld en de Hochschule in Leipzig, waar zij ook docente is. Recente Guillaume Leblon (F, °1971, woont in Parijs). Hij studeerde op de Ecole Nationale solotentoonstellingen: ‘Help me I am blind’, RMIT Gallery, Melbourne (2010) / ‘Magic des Beaux-Arts in Lyon en aan de Rijksakademie in Amsterdam. Recente Mountain’, Galerie Jeome Ladiray, Rouen (2009) / ‘Landhaus Lemke’, Mies van der solotentoonstellingen: The Suburban, Chicago (2009) / MUDAM, Luxemburg (2009) / Rohe Haus, Berlijn (2008) / ‘Im Garten’, Sprengel Museum, Hannover (2006) / recente STUK Kunstencentrum, Leuven (2008) / Kunstverein Düsseldorf (2006) / recente groepstentoonstellingen: ‘Strange Places: Urban Landscape Photography’, Stanley groepstentoonstellingen: 'Space revised', Gesellschaft für Aktuelle Kunst Bremen (2009) / Picker Gallery, Kingston (2009) / ‘Presentation Represenation’, Sydney College of the 'La Force de l’art', Grand Palais, Parijs (2009) / Centre d’art contemporain Culturgest, Arts, Sydney (2009) / ‘Embedded Art - Akademie der Künste’, Berlijn (2009). Porto (2008) / 'Modern Ruin', Queensland Art Gallery, South Brisbane, Australië (2008) / 'Martial Museum of Terrestrial Art', Barbican Art Centre, Londen (2008). Joëlle Tuerlinckx (B, °1958, woont in Brussel). Recente solotentoonstellingen: ‘CRYSTAL TIMES: Reflexiones sin sol - Proyecciones sin objetos’, Reina Sofia & Palacio Dorit Margreiter (A, °1967, woont in Wenen). Zij studeerde aan de Hochschule de Cristal, Madrid (2009) / 'Le Présent Absolument', Galerie nächst St. Stephan, Wenen für angewandte Kunst en vervolgens aan de Universiteit in Wenen. Recente (2008) / 'Un coup de Dés’, Generali Foundation, Wenen (2008) / '64 EXPOSITIONS - solotentoonstellingen: Galerie Krobath, Wenen (2009) / MAK Center for Art and MINUTE' MAMCO, Genève (2007) / ‘After Architecture After’, deSingel, Antwerpen Architecture, Los Angeles (2009) / European Kunsthalle c/o Eberplatz, Keulen (2008) / (2006) / Drawing Centre, New York (2006) / recente groepstentoonstellingen: ‘Quiet Galerie für zeitgenössische Kunst, Leipzig (2006) / recente groepstentoonstellingen: Revolution’, Harris Museum and Art Gallery, Preston, Lancashire UK (2009) / ‘All that is ‘Modernologies’, MACBA Barcelona (2009) /, Oostenrijks Paviljoen, 53ste Biënnale solid melts into Air’, Cultureel Stadsproject, Mechelen (2009) / ‘Retracing Exhibitions’, Venetië (2009) / ‘The New Monumentality’, The Henry Moore Institute, Leeds (2009) / Royal College of Art Galleries, Londen (2009). 11de biënnale van Caïro, Art Palace, Caïro (2008). Tobias Zielony (D, °1973, woont in Berlijn). Hij studeerde kunst aan de Hochschule in Matthias Meyer (D, °1972, woont in Hamburg). Hij studeerde aan de Muthesius Leipzig en is sinds 2009 docent fotografie aan de Kunsthochschule für Medien (KHM) in Hochschule in Kiel en de Akademie der Bilden Künste in Wenen. Recente Keulen. Recente solotentoonstellingen: Kunstverein Hamburg (2010) / ‘Trona - Armpit of solotentoonstellingen: ‘Inside the Dreammachine’, Galerie Eva Winkeler, Frankfurt (2009) / America’, Centre PasquArt, Biel, Zwitserland (2009) / ‘Story - No Story’, Photomuseum ‘Neue Kunst in Hamburg’, Galerie Sfeir-Semler, Hamburg (2008) / ‘Black and white and Braunschweig (2008) / ‘The Cast’, c/o Berlin, Berlijn (2007) / ‘Aral - Gulf - Agip’, Museum colour’, Ritter&Staiff, Frankfurt (2007) / ‘Snowww’, Künstlerhaus Frise, Hamburg (2007) / am Ostwall, Dortmund (2006) / recente groepstentoonstellingen: ‘Morality Act 1’, Witte recente groepstentoonstellingen: ‘Was sonst soll ich lieben, wenn nicht das Rätsel?’, de With, Rotterdam (2009) / ‘Made in Germany’, Sprengel Museum, Hannover (2007) / Neuer Kunstverein Aschaffenburg (2009) / ‘Wir nennen es Hamburg‘, Hamburger ‘Populism’, Stedelijk Museum, Amsterdam (2005). Kunstverein (2008) / ‘Die Wörter, die Dinge‘, Kunstverein, Düsseldorf (2007) / ‘Artists' Books‘, Space Other, Boston (2007).

Shahryar Nashat (CH, 1975, woont in Berlijn); recente solotentoonstellingen: Kunstverein, Nürnberg (2010) / Attitudes, Genève (2008) / Stiftung Lehmbruck Museum, Duisburg (2007) / Galerie Leyla Akinci, Amsterdam (2006) / Art Unlimited, Art Basel, Basel (2005) / recente groepstentoonstellingen: ‘H-Box’, Mudam Luxembourg - Musac, Leon - Tate Modern, Londen - Centre Pompidou, Parijs (2008) / ‘Shifting Identities’, Kunsthaus, Zürich (2008) / ‘Son et lumière’, Kunstmuseum Solothurn (2006) / ‘Conversation Pieces’, Centre d'art contemporain Genève (2006) / ‘Trial Balloons’, MUSAC, Leon (2006) / ‘Shadows collide with people’, Zwitserse paviljoen, 51ste biënnale Venetië (2005).

Olaf Nicolai (D, °1962, woont in Berlijn). Hij studeerde Germaanse talen. In 2002 kreeg hij de kunstprijs van de stad Wolfsburg. Recente solotentoonstellingen: ‘Mirador', Kunstmusem Thurgau, Kartause Ittingen, (2009) / 'Samani. Some Proposals to Answer Important Questions', Royal Academy of Arts, Londen (2008) / 'Considering a Multiplicity of Appearances in Light …’, Carolina Nitsch Project Room, New York (2008) / Kunstverein Hamburg (2007) / Galerie Erna Hécey, Brussel (2007) / recente groepstentoonstellingen: RANDPROGRAMMA CINEMA ZUID

Dit lezingen- en filmprogramma onderzoekt diverse aspecten van de relatie tussen film en architectuur. Naast Hollywoods archetypische voorstelling van de architect als een nietzscheaanse held in ‘The Foun- tainhead’ komen onder meer de voorstelling van architectuur in het werk van Jacques Tati en Michelangelo Antonioni en in genres als slapstick en Heidi Specker / Landhaus Lemke gothic romance aan bod. Daarnaast wordt ook aandacht besteed aan films van onder meer Alfred Hitchcock, Michael Snow en Chantal Aker- man, die de begrenzingen van een bepaalde set of locatie aftasten. Het programma omvat ook een sessie gewijd aan invloedrijke documentaires over ‘Het Nieuwe Bouwen’ en de programma’s voor volkshuisvesting van de jaren 1930.

Acht lezingen, telkens om 18.30 uur, gevolgd door een filmvertoning om 20 uur

DO 18 feb 2010 Cinema Zuid 18:30 Film & architectuur: algemene introductie door Steven Jacobs 20:00 The Fountainhead King Vidor, 1949

Joëlle Tuerlinckx / Les 7 hommes qui marchent ‘recto’ (+réserve) / version+1 DO 25 feb 2010 Cinema Zuid 18:30 Architectuur en de gothic romance film door Steven Jacobs 20:00 Secret Beyond the Door Fritz Lang, 1948

DO 4 mrt 2010 deSingel 20:00 Opening tentoonstelling 2½ dimensional: film featuring architecture 20.30 filmpremière Landhaus Lemke Heidi Specker, 2010

DO 11 mrt 2010 Cinema Zuid 18:30 Hitchcock en de single-set-film door Steven Jacobs 20:00 Rope Alfred Hitchcock, 1948

DO 1 apr 2010 Cinema Zuid 18:30 Architectuur & Antonioni door Steven Jacobs 20:00 Zabriskie Point Michelangelo Antonioni, 1970 Tobias Zielony / Le Vele di Scampia DO 22 apr 2010 Cinema Zuid 18:30 Minimal space: Warhol, Snow & Akerman door Steven Jacobs 20:00 Wavelength Michael Snow, 1967 Hotel Monterey Chantal Akerman, 1972

DO 29 apr 2010 Cinema Zuid 18:30 architectuur & slapstick door Steven Jacobs 20:00 One Week Buster Keaton, 1920 Safety Last Harold Lloyd, 1924

DO 6 mei 2010 Cinema Zuid 18:30 Architectuur & Tati door Steven Jacobs 20:00 Mon oncle Jacques Tati, 1958

DO 20 mei 2010 Cinema Zuid 18:30 Het nieuwe bouwen en de film door Veronique Boone 20:00 Die neue Wohnung Hans Richter, 1930 Trilogie de l’architecture moderne (3 chantiers, Bâtir, Architecture d‘aujourd‘hui) Pierre Chenal ism. Le Corbusier, 1931 Housing Problems Arthur Elton, 1935 Les maisons de la misère Henri Storck, 1936

Cinema Zuid / Lakenstraat 14 / 2000 Antwerpen www.cinemazuid.be / reservaties: +32 (0)475 45 77 05 Toegang lezingen met film € 5 / met korting € 3 (overzicht kortingen www.cinemazuid.be, reservaties uitlsuitend vanaf 10 personen via [email protected]) samenstelling Steven Jacobs, docent filmgeschiedenis Universiteit Antwerpen productie Cinema Zuid in samenwerking met Universiteit Antwerpen Colofon

Deze publicatie verschijnt naar aanleiding van de tentoonstelling ‘2½ dimensional: film featuring architecture’ van 4 maart tot en met 22 mei 2010 in deSingel internationale kunstcampus, Antwerpen.

Uitgever: deSingel internationale kunstcampus, Antwerpen Algemeen directeur deSingel: Jerry Aerts Programma tentoonstellingen: Moritz Küng Curator: Moritz Küng Teksten: Moritz Küng Foto’s courtesy: Arsenal Institut für Film und Videokunst e.V., Berlijn / Galerie Eigen + Art, Leipzig-Berlijn / Heinz Emigholz, Berlijn / Jay Joplin - White Cube, Londen / Galerie Krobath, Wenen / Motive Gallery, Amsterdam / Galerie Greta Meert, Brussel / Jan Mot, Brussel / Shahryar Nashat, Berlijn / Galerie Michel Rein, Parijs / Heidi Specker, Berlijn / Joëlle Tuerlinckx, Brussel / Galerie Eva Winkeler, Frankfurt a.M. / Jocelyn Wolff, Parijs. Realisatie tentoonstelling, vormgeving, eindredactie: deSingel

Met dank aan:

Alle kunstenaars / Diana Artus, Berlijn / Max Benkendorff, Berlijn / Irene Bradbury, Alex Bradley, White Cube, Londen / Frie Depraetere en Andrea Cinel, Argos, Brussel / Ingo Grell, Filmgalerie 451, Berlijn / Karin Haas, Wenen / Erna Hécey, Galerie Erna Hécey, Brussel / Helga en Peter Krobath, Gabriela Gutmann, Galerie Krobath, Wenen / Petra Kuipers, Motive Gallery, Amsterdam / Stella Lohaus, Antwerpen / Greta Meert, Tanja Boom, Galerie Greta Meert, Brussel / Jan Mot, Heidi Ballet, Galerie Jan Mot, Brussel / Angelika Ramlow, Arsenal - Institut für Film und Videokunst e.V., Berlijn / Michel Rein, Vanessa Clairet, Galeri Michel Rein, Parijs / Anne-Claire Schmitz, Witte De With, Rotterdam / Ewout Vellekoop, Londen / Eva Winkeler, Uta Panthöfer, Galerie Eva Winkeler, Frankfurt a.M. / Joycelyn Wolff, Sarah Aguilar, Galerie Joycelyn Wolff, Parijs.

© 2010 kunstenaars © 2010 deSingel, Antwerpen

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie of welke andere wijze ook zonder voorafgaande toestemming van de uitgever. 2009-2010 architectuur theater dans muziek tentoonstelling

desingel Desguinlei 25 / B-2018 Antwerpen ma vr 10 19 uur / za 16 19 uur www.desingel.be [email protected] T +32 (0)3 248 28 28 F +32 (0)3 248 28 00

deSingel is een kunstinstelling van de Vlaamse Gemeenschap en geniet de steun van

hoofdsponsor mediasponsors