An. et vol. CV 1 Februarii 2013 N. 2

COMMENTARIUM OFFICIALE

Directio: Palazzo Apostolico – Citta` del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana

ACTA BENEDICTI PP. XVI

CONSTITUTIONES APOSTOLICAE

I KATSINENSIS-ALENSIS

In Nigeria nova conditur dioecesis Katsinensis-Alensis.

BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam

Fidem intuentes christifı`delium Nigerianorum, libenti animo percepimus postulatum, ad aeternam hominum salutem ac Dominici gregis regimini facilius et efficacius consulendum, ut dioecesis Makurdensis in Nigeria divi- deretur. Quamobrem, praehabito favorabili voto quorum interest, audita sententia Congregationis pro Gentium Evangelizatione, Nos de plenitudine Apostolicae Nostrae potestatis quae sequuntur decernimus: a dioecesi Ma- kurdensi seiungimus civiles regiones vulgo dictas « Local Government Areas », id est Katsina-Ala, Logo et Ukam, atque ex ita distracto territorio novam dioecesim constituimus Katsinensem-Alensem appellandam, iisdem circum- scriptam finibus quibus praefatae civiles regiones ad praesens terminantur. Huius novae dicionis sedem in urbe vulgo appellata Katsina-Ala statui- mus ac templum ibidem Deo dicatum in honorem sancti Gerardi Majella ad gradum dignitatemque ecclesiae Cathedralis evehimus. Novam hanc dioece- sanam communitatem suffraganeam constituimus Ecclesiae Metropolitanae Abugensis. Cetera ad normam iuris canonici expediantur. 128 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Ad haec Nostra mandata exsequenda destinamus Venerabilem Fratrem Augustinum Kasujja, Archiepiscopum titulo Caesariensem in Numidia atque Nuntium Apostolicum in Nigeria, omnes necessarias et opportunas ei tribuentes facultates etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemli- bet ministrum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere iniuncto ad me- moratam Congregationem authenticum exemplar actus eiusdem peractae exsecutionis remittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram tam nunc quam in posterum ratam esse iubemus, contrariis quibuslibet minime obsistentibus.

Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undetricesimo mensis Decem- bris, anno Domini bis millesimo duodecimo, Pontificatus Nostri octavo.

e Tharsicius card. Bertone Secretarius Status

Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost.

Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 208.154

II

SANCTI VLADIMIRI MAGNI IN URBE PARISIENSI PRO UCRAINIS RITUS BYZANTINI

Exarchia Apostolica pro fidelibus Ucrainis ritus Byzantini in Gallia commoran- tibus ad gradum Eparchiae evehitur nomine Sancti Vladimiri Magni in urbe Parisiensi pro Ucrainis ritus Byzantini.

BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam

Qui in beati Petri Sede sumus constituti, attenta sententia Synodi Episcoporum Ecclesiae Graeco-Catholicae Ucrainae Exarchiam Apostolicam Acta Benedicti Pp. XVI 129 pro fidelibus Ucrainis ritus Byzantini in Gallia commorantibus ad gradum Eparchiae evehendi, perpensa officiali petitione Excellentissimi Domini Archiepiscopi Maioris necnon faventi sententia Conferentiarum Episcoporum ac Legatorum Pontificiorum ad rem vocatorum, audita Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus, summa Apostolica, qua fungimur, potestate memora- tam Exarchiam ad gradum Eparchiae evehimus nomine Sancti Vladimiri Magni in urbe Parisiensi pro Ucrainis ritus Byzantini. Cathedralis ecclesia Exarchiae efficitur Eparchialis et residentia Episcopi necnon conclavia Curiae in actuali sede permanent. Mandamus insuper ut omnes sacerdotes in territorio Exarchiae ministerium exercentes ipso facto novae Eparchiae incardinentur itemque seminarii alumni ex eiusdem paroeciis novae circumscriptioni ascribantur. Nova quidem Eparchia statim Apostolicae Sedi subicitur, sed inclusa in contextu Ecclesiae Galliae, et novus Episcopus membrum Conferentiae Episcoporum efficitur. Quae iussimus ad effectum rite adducantur deque absoluto negotio sueta documenta exarentur et Congregationi pro Ecclesiis Orientalibus mittantur. Hanc denique Apostolicam Constitutionem iugiter ratam esse volumus, contrariis rebus nihil obstantibus.

Datum Romae, apud S. Petrum, die undevicesimo mensis Ianuarii, anno Domini bis millesimo decimo tertio, Pontificatus Nostri octavo.

e Tharsicius card. Bertone Secretarius Status

Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Di Felice, Protonot. Apost.

Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 208.295 130 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE

I

Quibus commutatur Constitutio Apostolica Pastor bonus, simulque competentia de Seminariis a Congregatione de Institutione Catholica ad Congregationem pro Clericis transfertur.

BENEDICTUS PP. XVI

Ministrorum institutio sacrorum inter praecipuas Concilii Oecumenici Vaticani II Patrum sollicitudines numeratur, qui scripserunt: « Optatam totius Ecclesiae renovationem probe noscens Sancta Synodus a sacerdotum ministerio, Christi spiritu animato, magna ex parte pendere, gravissimum institutionis sacerdotalis momentum proclamat ».1 Hoc in contextu can. 232 CIC vindicat Ecclesiae « ius proprium et exclusivum eos instituendi qui ad ministeria sacra deputantur », quod ex more in Seminariis evenit. Agitur enim de institutione a Concilio Tridentino exoptata, quod decrevit ut in singulis dioecesibus institueretur « Seminarium perpetuum »,2 per quod Episcopus posset tirones ad sacerdotium « alere et religiose educare et ecclesiasticis disciplinis instituere ».3 Primum institutum universalis indolis, cuius erat providere constitutioni, regimini et administrationi Seminariorum, « quorum cum statu fortuna Ecclesiae coniungitur maxime »,4 fuit Congregatio Seminariorum, instituta a Benedicto XIII per Constitutionem Creditae Nobis.5 Progrediente tempore ipsa exstincta est atque Seminaria semper peculiari curae perrexerunt esse Sanctae Sedi per Sacram Congregationem Concilii (quae hodie vocatur Con- gregatio pro Clericis) vel etiam per Sacram Congregationem pro Episcopis et Regularibus, et ab anno MCMVI tantum per hanc postremam. Sanctus Pius X per Constitutionem Apostolicam Sapienti consilio 6 iurisdictionem de Semina-

1 Conc. Oecum. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius,1. 2 Sessio XXIII [15 Iulii 1563], can. XVIII. 3 Ibid. 4 Leo XIII, Ep. Paternae providaeque [18 Septembris 1899]: ASS 32 [1899-1900], 214. 5 9 Maii 1725: Bullarium Romanum XI, 2, pp. 409-412. 6 29 Iunii 1908: AAS 1 [1909], 7-19. Acta Benedicti Pp. XVI 131 riis reservavit Sacrae Congregationi Concistoriali, apud quam peculiare constitutum est officium.7 Benedictus XV per Litteras Apostolicas Seminaria clericorum Motu proprio datas 8 hoc Officium pro Seminariis apud Sacram Congregationem Concistorialem erectum cum Sacra Congregatione de Studiis coniunxit, et ita novum dicasterium creavit Sacra Congregatio de Seminariis et Studiorum Uni- versitatibus appellatum. Summus Pontifex hanc decisionem explicavit eo quod angustiis premebatur ob crescentem numerum negotiorum et ob mo- mentum huiusmodi officii: « Verum cum apud hanc Sacram Congregationem negotiorum moles praeter modum excrevit, et Seminariorum cum maiorem in dies operam postulet, visum est Nobis ad omnem eorum disciplinam moderandam novum aliquod consilium inire ».9 Novum Dicasterium, id est Sacra Congregatio de Seminariis et Studiorum Universitatibus assumpta est in Codicem Iuris Canonici anni MCMXVII in can. 256, et in eundem Codicem clericorum institutio inserta est sub titulo XXI, De Seminariis, in IV parte, De Magisterio ecclesiastico, in libro III, De rebus. Magni ponderis est extollere quod, cum novus Codex redigeretur, discus- sum est utrum opportunum esset eandem dispositionem servare, denique tamen opportunius visum est magis universas normas, veluti prooemium, praeponere tractatui de clericis. Quapropter normae et dispositiones de Seminariis insertae sunt in librum II, partem I, titulum III, cap. I, cum congrua denominatione « De clericorum institutione ».10 Haec nova collocatio sine dubio magni est momenti eiusque titulus « De clericorum institutione » singulariter aptatus, quoniam hoc modo amplectitur institutionem inte- gram futuris ministris Domini tradendam: nempe institutionem non solum doctrinalem, sed etiam humanam, spiritualem, asceticam, liturgicam et pastoralem. Concilium Oecumenicum Vaticanum II iterum memorat: « Seminaria Maiora ad sacerdotalem conformationem necessaria sunt » 11 et formatio tradenda in Seminario maiore est specifice sacerdotalis, ordinata videlicet spirituali et pastorali sensu ad sacrum ministerium: « Alumnorum institutio

7 Cfr AAS 1 [1909] 9-10, 2º, 3. 8 4 Novembris 1915: AAS 7 [1915], 493-495. 9 AAS 7 [1915], 494. 10 Cfr cann. 232-264 CIC. 11 Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius,4. 132 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale eo tendere debet ut ad exemplar Domini Iesu Christi, Magistri, Sacerdotis et Pastoris, veri animarum pastores ipsi formentur ».12 Hoc sensu: « Iuvenes, qui ad sacerdotium accedere intendunt, ad formationem spiritualem convenientem et ad officia propria instituanturin seminario maiore per totum formationis tempus, aut, si adiuncta de iudicio Episcopi dioecesani id postulent, per quattuor saltem annos ».13 Seminaria igitur, secundum Concilium Oecumenicum Vaticanum II et Codicem Iuris Canonici anni MCMLXXXIII, includuntur in ambitum « Clerico- rum institutionis » quae, ut sit vera et efficax, institutionem permanentem cum formatione in seminario consolidare debet, quandoquidem « perennis institutio continuatio est illius quae in Seminario efficitur », sicut Veneratus Decessor Noster beatus Ioannes Paulus II in Adhortatione Apostolica Pasto- res dabo vobis 14 asserit: « Perennis sacerdotum institutio... continuatio est naturalis atque omnino necessaria illius cultus, qui ad presbyteri personam spectat, quique in Seminario... incohavit et ibidem incrementum cepit una cum formativa institutione Ordinationis respectu. Magni momenti est ani- madvertere servareque intrinsecum nexum qui exstat inter utramque insti- tutionem, ante scilicet et post Ordinationem. Si namque inconstantia esset immo discrepantia has duas inter rationes institutionis gravia consectaria statim evenirent, quae ad pastoralem actionem respicerent atque fraternam communionem inter presbyteros, inter illos nominatim qui aetate distinguun- tur. Perennis autem institutio, iteratio non est institutionis, quae in Semina- rio acquiritur, quae deinde recognoscitur et augetur, novis additis explicati- vis argumentis. Ipsa enim novis evolvitur rebus potissimumque rationibus quodammodo novis, veluti nempe unum quiddam, quod progrediens — ra- dices in seminaristica institutione ponens — accommodationem quandam expostulat, hodiernae aetati conformationem et immutationem, absque tamen cessatione vel intermissione. At contra inde a Seminario maiore permanentem institutionem parare oportet, et animum studiumque futuro- rum presbyterorum eidem accommodare, per ipsius necessitatis demonstra- tionem, utilitatis et spiritus, condicionibus perficiendae rei inductis».15 Idcirco opportunum ducimus Congregationi pro Clericis assignare promo- tionem et regimen omnium quae pertinent ad formationem, vitam et mini-

12 Ibid. 13 Can. 235 § 1 CIC. 14 25 Martii 1992. 15 N. 71: AAS 84 [1992], 782-783. Acta Benedicti Pp. XVI 133 sterium presbyterorum et diaconorum: inde a pastorali vocatione et candi- datorum ad sacros Ordines selectione, inclusa eorum formatione humana, spirituali, doctrinali et pastorali in seminariis, et in peculiaribus domibus pro diaconis permanentibus,16 usque ad eorum institutionem perennem, inclusis vitae condicionibus et modis exercendi ministerium eorumque praevidentia socialique assistentia. Sub lumine igitur harum considerationum, examinatis accurate omnibus rebus atque sententia rogata illorum qui experti sunt, statuimus et decerni- mus quae sequuntur:

Art. 1

« Congregatio de Institutione Catholica (de Seminariis atque Studiorum Institutis) » nomen sumit « Congregationis de Institutione Catholica (de Stu- diorum Institutis )».

Art. 2

Art. 112 Constitutionis Apostolicae Pastor bonus sequenti substituitur textu: « Congregatio exprimit et exercet Sedis Apostolicae sollicitudinem circa promotionem et ordinationem institutionis catholicae ».

Art. 3

Articulus 113 Constitutionis Apostolicae Pastor bonus abrogatur.

Art. 4

Art. 93 Constitutionis Apostolicae Pastor bonus sequenti substituitur textu:

« § 1. Congregatio, servato iure Episcoporum eorumque Conferentiarum, eas curat materias, quae presbyteros et diaconos Cleri saecularis respiciunt tum quoad personas, tum quoad pastorale ministerium, tum quoad res necessarias ad exercendum eiusmodi ministerium, atque in his omnibus quaestionibus opportunum praebet Episcopis auxilium.

§ 2. Congregatio exprimit et exercet Sedis Apostolicae sollicitudinem circa formationem illorum qui ad sacros Ordines vocantur ».

16 Cfr can. 236 § 1º CIC. 134 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Art. 5

Textus art. 94 Constitutionis Apostolicae Pastor bonus sequenti substitui- tur textu: « § 1. Adest Episcopis ut in earum Ecclesiis maxima diligentia vocationes excolantur ad sacra ministeria, atque in seminariis, instituendis et dirigendis secundum iuris normam, alumni aeque solida formatione tum humana et spiri- tuali, tum doctrinali et pastorali educentur.

§ 2. Attente vigilat ut convictus et regimen seminariorum plene postulatis respondeant educationis sacerdotalis atque moderatores et docentes conferant, quam maxime potest, vitae exemplo et recta doctrina, ad formationem personae sacrorum ministrorum.

§ 3. Competens est, praeterea, ad seminaria interdioecesana erigenda et eorum statuta approbanda ».

Art. 6

Ad Congregationem de Institutione Catholica spectat curricula academica philosophiae et theologiae ordinare, audita Congregatone pro Clericis, iuxta cuiusque competentiam.

Art. 7

Pontificium Opus Vocationum Sacerdotalium (Motu proprio Pii XII, die 4 Novembris anno 1941) ad Congregationem pro Clericis transfertur.

Art. 8

Materiae causa, Praefectus Congregationis pro Clericis ex officio praeest Commissioni interdicasteriali permanenti « De formatione candidatorum ad Sacros Ordines » secundum normam Constitutionis Apostolicae Pastor bonus, art. 21, § 2, ad quam pertinet etiam Secretarius.

Art. 9

Commissio interdicasterialis « De aequa sacerdotum in mundo distributio- ne » exstinguitur. Acta Benedicti Pp. XVI 135

Art. 10

Die quo hae normae vim sortiuntur, processus qui apud Congregationem de Institutione Catholica pendent de rebus huc ex competentia translatis, transmittantur ad Congregationem pro Clericis et ab ipsa definientur. Omnia quae in his Litteris Apostolicis in forma Motu proprio deliberavi- mus, ordinamus ut in omnibus earum partibus serventur, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus, etiamsi dignis peculiaris mentionis, et de- cernimus ut per divulgationem promulgentur in actis diurnis « L’Osservatore Romano », et vim XV post dies quam promulgata sunt obtineant.

Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die XVI mensis Ianuarii, anno Domini MMXIII, Pontificatus Nostri octavo.

BENEDICTUS PP. XVI

Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 208.327 136 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

II

Quibus, mutata Constitutione Apostolica Pastor bonus, competentia de Catechesi ex Congregatione pro Clericis ad Pontificium Consilium de Nova Evangelizatione Promovenda transfertur.

BENEDICTUS PP. XVI

Fides per doctrinam sustineatur oportet, quae credentium mentem corque illuminare valeat. Peculiaris haec aetas, quam agimus quaeque ceteroqui maximo in fidei discrimine versatur, talem secum fert conscientiam assumen- dam, ut magnis exspectationibus respondeatur, quae in credentium cordibus oriuntur ad novas interrogationes exsolvendas, quae ad mundum Ecclesiam- que diriguntur. Fidei igitur intellectus usque postulat ut, quae in ipsa conti- nentur, novis verbis exprimantur, quae spem in credentibus praesentem omnibus poscentibus rationem de ea praebere valeant.1 Universalis Ecclesiae peculiare est munus vivum efficacemque Christi nuntium servare, etiam per enodatam doctrinam, quae fidem in mysterio Incarnationis Filii Dei, qui pro nobis homo est factus, mortuus est et resur- rexit pro nostra salute, alere debet. Id ipsa formis aptisque instrumentis efficere strenue debet, ut quotquot Evangelii nuntium accipiunt et credunt, ad novam vitam per baptismum nascantur. Quinquagesimo vertente anno ex quo Concilium Oecumenicum Vatica- num II incohatum est, dum Ecclesia de divitiis meditatur doctrinae illis in documentis contentae atque novas formas ad eam effı`ciendam reperit, magnum iter comprobari potest, quod his decenniis pro catechesi factum est. Quod autem iter post Concilium peractum a gravibus quoque erroribus de methodo deque materia vacuum non fuit, quae effecerunt ut alta medita- tio ageretur ac nonnulla documenta postconciliaria confı`cerentur, unde in catechesis provincia novae divitiae exsisterent. Venerabilis Dei Servus Paulus VI in Adhortatione Apostolica Evangelii nuntiandi sic scripsit: « Alia ratio, quam evangelizatio nullo modo neglegere debet, catechetica institutio est. Ex religionis enim doctrina ordinatim tra- dita oportet mentes in primis infantium et adulescentium comprehendat partes principales, vivum thesaurum veritatis, quam Deus nobiscum commu-

1 Cfr 1Pe3, 15. Acta Benedicti Pp. XVI 137 nicare voluit quamque Ecclesia per longum suae historiae cursum plenius usque declarare studuit ».2 Simili modo beatus Ioannes Paulus II, cum Synodum Episcoporum, ca- techesi dicatam, ad finem adduceret, scripsit: « Catechesis, in toto evangeli- zationis opere, eo nititur, ut sit gradus instituendi et maturescendi, id est tempus, quo christianus, cum per fidem Iesum Christum ut solum Dominum exceperit atque sincera cordis conversione ei totus adhaeserit, hunc Iesum, cui se tradidit, melius cognoscere studet ».3 Ut vicesimam anniversariam memoriam Concilii Oecumenici Vaticani II finiti celebraret, beatus Noster Decessor aliam Synodum Episcoporum indixit atque, ea vertente, Synodales Patres flagrans desiderium patefecerunt utCa- techismus conficeretur, ad universali Ecclesiae doctrinam ac rem moralem, summatim compositeque dispositas secundum Concilii praescripta, tribuen- das. Per Constitutionem Apostolicam Fidei depositum,dieXI mensis Octobris anno MCMXCII, beatus Ioannes Paulus II Catechismum Catholicae Ecclesiae pro- mulgavit atque Nos Ipsi Motu proprio die XXVIII mensis Iunii anno MMV Com- pendium Catechismi Catholicae Ecclesiae comprobavimus et promulgavimus. Oblivisci non possumus alia itinera magni ponderis ad naturam, metho- dum ac catechesis fines in evangelizationis processu definienda. Anno MCMLXXI Sacra Congregatio pro Clericis Directorium catechisticum generale edidit, quod primum in variis Ecclesiis localibus iter factum summatim com- plecteretur, quae interea suum catechesis cursum compleverant. Post Cate- chismum Catholicae Ecclesiae evulgatum, eadem Congregatio pro Clericis, anno MCMXCVII, Directorium generale pro catechesi foras emisit, Ecclesiae desi- derium confirmans primum catechesis iter ex more ad conversionem obtinen- dam dicari debere.4 Conciliaris doctrina ac subsequens Magisterium, hac de re cum magnam Ecclesiae traditionem interpretarentur, strictius usque catechesim cum evan- gelizationis processu coniunxerunt. Catechesis ideo insigne iter in cotidiana Ecclesiae vita secum fert, ut impense efficaciterque annuntietur ac transmit- tatur Dei Verbum, ita ut ipsum ad omnes perveniat, atque credentes in Christo instituantur atque educentur, ad eius Corpus, quod est Ecclesia, constituendum.5

2 N. 44: AAS 68 [1976], 34. 3 Adhort. ap. Catechesi tradendae, 20: AAS 71 [1979], 1294. 4 Cfr n. 62. 5 Cfr Catechismus Catholicae Ecclesiae,4. 138 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Per Litteras Apostolicas Motu proprio datas Ubicumque et semper, die XXI mensis Septembris anno MMX, Pontificium Consilium de Nova Evangelizatio- ne Promovenda condidimus, quod sua proposita persequeretur, « tum medi- tationem de novae evangelizationis argumentis concitans, tum eligens et promovens formas instrumentaque ad eandem effı`ciendam apta ».6 Peculia- rem in modum novo Dicasterio tribuere munus voluimus « Catechismi Catho- licae Ecclesiae usum promovendi, qui essentialiter pleneque summam fidei complectitur pro nostrae aetatis hominibus ».7 His perpensis rebus, aequum putamus hoc Dicasterium inter institutionis munera in se recipere officium vigilandi, Summi Pontificis nomine, super evangelizationis instrumento, quod Ecclesiae est catechesis, necnon super doctrina catechetica variis in formis, ut pastoralis actio compositius effı`ca- ciusque efficiatur. Novum hoc Pontificium Consilium Ecclesiis particularibus Episcopisque dioecesanis hac de re congruum subsidium praebet. Quapropter, sententiam concordem excipientes Praepositorum Dicasteriis quorum interest, statuimus ut ad Pontificium Consilium de Nova Evangeli- zatione Promovenda munia transferrentur quae de catechesi Congregationi pro Clericis, die XXVIII mensis Iunii anno MCMLXXXVIII, commiserat Constitu- tio apostolica Pastor bonus, eadem quidem iurisdictione quam memorata Congregatio eadem in re exercebat quaeque in iure canonico requiritur. Itaque superiorum animadversionum sub lumine, cunctis perpensis dili- genter rebus itemque consiliis a peritis expetitis, statuimus et decernimus quae sequuntur:

Art. 1

Articulus 94 Constitutionis apostolicae Pastor bonus aboletur atque mu- nus, quod de re catechetica hucusque gerebat Congregatio pro Clericis, totum ad Pontificium Consilium de Nova Evangelizatione Promovenda transfertur.

Art. 2

Ad Pontificium Consilium de Nova Evangelizatione Promovenda pariter transfertur « Consilium Internationale de Catechesi », quod per litteras, die VII mensis Iunii anno MCMLXXIII datas, condidit Venerabilis Dei Servus

6 Art. 1 § 2: ASS 102 [2010], 791. 7 Art. 3, 5º: ASS 102 [2010], 792. Acta Benedicti Pp. XVI 139

Paulus VI. Huius Consilii munus Praesidis gerit Praeses Pontificii Consilii quodque ex officio participabit eiusdem Dicasterii Secretarius.

Art. 3

Propter competentias per praesentes Litteras Apostolicas Motu proprio datas sibi commissas, Pontificium Consilium de Nova Evangelizatione Promovenda: § 1. Institutionis religiosae fidelium cuiusque aetatis et condicionis promotionem curat; § 2. Facultatem habet normas ferendi opportunas, ut catechesis doctrina ad constantem Ecclesiae traditionem convenienter tradatur; § 3. Officium habet vigilandi, ut catechetica institutio recte agatur, methodos et proposita servans ad praecepta Ecclesiae Magisterii; § 4. Praescriptam comprobationem Apostolicae Sedis de catechismis aliisque scriptis concedit, quae ad institutionem catecheticam attinent, consentiente Congregatione pro Doctrina Fidei; § 5. Catechistica Officia sustinet intra Conferentias Episcoporum, earum incepta quae ad religiosam institutionem attinent quaeque internationalem naturam habet, quorum acta digerit et, ut causa fert, necessarium adiumen- tum praebet.

Quae per Litteras Apostolicas Motu proprio datas deliberavimus, nunc et in posterum firma et efficacia esse et fore volumus, non obstantibus quibusvis contrariis rebus, etiam peculiari mentione dignis, ac decernimus ut ipsae per editionem in actis diurnis « L’Osservatore Romano » promulgentur atque vigere incipient XV post dies quam promulgatae sunt.

Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die XVI mensis Ianuarii, anno Domini MMXIII, Pontificatus Nostri octavo.

BENEDICTUS PP. XVI

Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 208.328 140 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

LITTERAE APOSTOLICAE

I

Venerabili Dei Servo Angelo Paoli, O. Carm., Beatorum honores decernuntur.

BENEDICTUS PP. XVI

Ad perpetuam rei memoriam. — « Amen dico vobis: Quamdiu fecistis uni de his fratribus meis minimis, mihi fecistis » (Mt 25, 40). In narratione vitae Domini nostri Iesu Christi, caritas erga minimos sem- per permanet, quod perspicue ab evangelistis significatur. Illi saepe eius memorant praecepta: qui accipit Iesum, non potest non accipere pueros, aegrotos, pauperes; illos accipere idem est ac Eum accipere. Venerabilis Ser- vus Dei Angelus Paoli, in saeculo Franciscus, presbyter professus Ordinis Fratrum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, sua vita amorem incar- navit erga Dominum atque eius vultum recognovit maxime in egentibus, ita amorem contemplationis cum amore misericordiae concilians. Venerabilis Servus Dei Angelus Paoli in loco Argigliano, parvo videlicet vico Lunensis Agri, inter Liguriam et Tusciam, die I mensis Septembris anno MDCXLII est ortus. Circa duodeviginti annos natus, vocationem ad sacerdota- lem vitam praesensit. Episcopus Sarzanensis vocationem eius agnoscens, pri- mos duos ordines minores contulit ei. Agitur de initio itineris quod, labente tempore, clarius semper fiet. Iam prima in illa parte aetatis duo praecipue indicia eius vitae spiritalis animadvertuntur: necessitas orandi et alte cum Domino se coniungendi nec non sollicitudo pauperes iuvandi. Maturatione et discrimine ductus est ad ingressum in conventum Fratrum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo in Fivizzano, in Lunensi Agro, et illinc in urbem Senam, ad novitiatum. Die XVIII mensis Decembris anno MDCLXI vota perpe- tua nuncupavit sicut sodalis memorati Ordinis atque missus est ut academi- cam formationem apud Studia Generalia sui Ordinis, Pisae et Florentiae, adimpleret, priusquam presbyteratus ordine anno MDCLXVII augeretur. Anno MDCLXXV magister nominatus est novitiorum, quos de prece contemplativa docet deque navitate misericordiae, sicut signis carmelitanae vocationis. A superioribus suis aestimatus et a populo, in multos deinceps Tusciae conven- tus missus est, usque ad annum MDCLXXXVII, quo Generalis destinavit eum ad communitatem sancti Martini ad Montes, Romae. Acta Benedicti Pp. XVI 141

Moderator generalis consilium sibi proposuit communitatem quandam constituendi ex optimis religiosis totius Italiae. Venerabilis Servus Dei Angelus Paoli iam firma sanctitatis fruebatur fama. Novitiorum nominatus magister, paedagogicam suam consolidavit methodum: orationem et miseri- cordiam. Ita, prope Sanctum Martinum, apud valetudinarium sancti Ioannis in Laterano, spargere potuit abundantiam amoris, quem Dominus effundit in cor eius. Sed etiam pauperes Romae per hunc humilem fratrem Carmelita- num noverunt vim Divinae Providentiae: in cotidiana panis distributione, saepe coram stupefactis inspicientibus fratribus, paucae panum cistae suffi- ciunt ad complures satiandos pauperes. Neque obliviscitur in carcere deten- tos qui praeter acerbitatem condicionis saepe extremam patiuntur pauperta- tem. Cum rigore servandae Regulae altam spiritalem coniungit vitam, cuius cardo exstitit devotio erga Eucharistiam, Crucem et Mariam Sanctissimam. Ita crescit in eo sapientia ut sicut confessarius et spiritalis moderator quaeratur, multiplicium donorum Spiritus Sancti plenus, quibus potentium et humilium aestimationem comparavit. Terrestris eius vita ad finem vertit, atque die XX mensis Ianuarii anno MDCCXX, postquam omnia tradiderat Domino, quem in pauperibus et dolentibus vidit, in meritum ingressus est aeternumque gaudium. Augescens constanter sanctitatis fama apud Populum Dei effecit ut iam anno MDCCXXIII incoharentur Processus canonici beatificationi et canonizatio- ni prospicientes, ita ut anno MDCCLXXXI Summus Pontifex Pius VI, Praede- cessor Noster rec. mem., agnoverit Venerabilem Servum Dei Angelum Paoli, O. Carm., virtutes heroicum in modum exercuisse. Servatis de iure servandis, Nosmet Ipsi Congregationi de Causis Sancto- rum facultatem fecimus ut die III mensis Iulii anno MMIX Decretum super miro promulgaret. Decrevimus deinde ut Beatificationis ritus die XXV mensis Apri- lis anno MMX Romae perageretur. Hodie igitur Romae de mandato Nostro Venerabilis Frater Angelus Ama- to, S.D.B., Archiepiscopus titulo Silensis atque Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum adscribimus Venerabilem Servum Dei Angelum Paoli, O. Carm.: Nos, vota Fratris Nostri Augustini S.R.E. Cardinalis Vallini, Nostri Vi- carii Generalis pro Romana dioecesi, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem faci- 142 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale mus ut Venerabilis Servus Dei Angelus Paoli, presbyter Ordinis Fratrum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, qui, e Sanctissimae Eucharistiae celebratione adorationeque vim hauriens, pauperibus, aegrotis et captivis iuvandis vitam suam impendit, Beati nomine in posterum appelletur, eiusque festum die vicesima Ianuarii, qua ad caelum natus est, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Clarus hic vir diligentem ostendit spiritalem progressum atque insignia dedit pietatis testimonia. Dum illius conspicimus cursum, ad altiorem usque in cotidiana vita imitationem Salvatoris incitamur adque sanctitatem et proprii status perfectionem prosequendam invitamur.

Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus.

Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXV mensis Aprilis, anno MMX, Pontificatus Nostri sexto.

De mandato Summi Pontificis Tharsicius card. Bertone Secretarius Status

Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 134.307 Acta Benedicti Pp. XVI 143

II

Venerabili Dei Servae Mariae Clarae a Iesu Infante Beatorum honores decer- nuntur.

BENEDICTUS PP. XVI

Ad perpetuam rei memoriam. — « Videte, hic est populus meus! Quam patior quod eum salvare nequeam! » (II Diarium, XXXIII). Cum Venerabilis Serva Dei Maria Clara a Iesu Infante animi commotione plurimos videret pauperes macie confectos et algentes ob inclementiam hie- malis temporis in Lusitania, non potuit quin haec verba proferret. Suo quippe corde necessitate amoris afflicto, ex illo instanti nihil in animum venit nisi ut dolores assumeret sub munimento caritatis. A Spirito divino est inspirata, ob cuius afflatum totam per vitam indefatigabilis permansit. Dei Famula nata est die XV mensis Iunii anno MDCCCXLIII in pago Quinta do Bosque, Amadorae in Lusitania, ex nobili, pia et fideli familia. Die altero mensis Septembris anno MDCCCXLIII in baptismate nomina accepit Libaˆnia Carmelitis Galva˜o Mexia de Moura Telles e Albuquerque. Christiano paren- tum exemplo, Nuno Toma´s de Mascarenhas Galva˜o Mexia de Moura Telles e Albuquerque et Domina Maria da Purific¸a˜odeSa´ Carneiro Duarte Ferreira, suffulta, ex limpidissimo forte Evangelii sucum exhausit necnon suavem bonitatis odorem percepit. Amore circumamicta et sanis principiis doctrinae catholicae instructa, felicem gessit infantiam. Adulescentia autem eius acerbo est lacerata dolore ob praematuram mortem utriusque parentis, a quibus humanas dotes acquisivit et erga proximum amorem didicit. Quinque autem annis cum religiosis Sancti Vincentii de Paul morata est, ex quibus sine condicione deditionis signum obtinuit. Ad vitam consecratam proclivis, praesertim per Operum Misericordiae nuntium, servitio Dei totam se dicavit, speciali modo pauperibus, « suo po- pulo », subveniens. Simul cum Patre Raimundo Beira˜o, qui eam incitavit et direxit, die III mensis Maii anno MDCCCLXXI condidit Congregationem Sororum Franciscalium Hospitalariarum ab Immaculata Conceptione. Brevi tempore, propter abundantiam vocationum, haec Congregatio multis operibus floruit, quae hodie usque in Angoliam, Indiam, Guineam et Promontorium Viride extenduntur, ubi filiae Congregationis, semitas fundatricis sequentes,de indigentioribus curam adhibent. 144 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Amorem suum cunctos in patientes effundebat, omni adempta discrimi- natione. Praecipue amplectebatur aegrotantes, senes et infantes relictos. Cui- libet necessitate obviavit, quam ob causam caritas et deditio eius omnibus sunt cognitae. Opera apostolica oratione, consilio et abnegatione nutriebat. Omnibus in adiunctis, immensam liberalitatem necnon constantem promptumque ani- mum in bonum omnium hominum ad effectum perduxit. Die I mensis Decembris anno MDCCCXCIX, Venerabilis Serva Dei Maria Clara a Iesu Infante obdormivit in Domino, aetatis suae LVI. Illa rexit Con- gregationem a se fundatam per annos XXVIII, periodum scilicet qua Lusitania ingentes politicas eversiones et leges adversantes Evangelizationi Ecclesiae pati debuit. Crescente vero post mortem sanctitatis fama, Inquisitio dioecesana Cau- sae Beatificationis die XVIII mensis Decembris anno MCMXCV apud Curiam Lisbonensem agi coepta est, cuius validitatem Congregatio de Causis Sancto- rum die VI mensis Novembris anno MCMXCVIII per Decretum recognovit. Con- gressus Peculiaris Consultorum Theologorum peractus est de virtutibus he- roum more actis, felici cum exitu, die I mensis Februarii anno MMVIII, quam sententiam agnoverunt Purpurati Patres et Episcopi in Sessione Ordinaria congregati die VII mensis Octobris anno MMVIII. Die VI mensis Decembris anno MMVIII, Nos Ipsi mandavimus ut super heroicis Servae Dei virtutibus Decre- tum a Congregatione pro Causis Sanctorum conscriberetur. Beatificationis respectu, mira sanatio Dominae Georginae Troncoso Mon- teagudo, quae cancro piodermo XXXIV annos laboraverat, asserta intercessio- nique eiusdem Venerabilis Servae Dei Mariae Clarae a Iesu Infante tributa, iudicio subiecta est. Quam sanationem Consilium Medicum in sessione diei XIV mensis Ianuarii anno MMX secundum scientiam medicam inexplicabilem fuisse edixit. Die XV mensis Iunii anno MMX, Congressus Peculiaris Consulto- rum Theologorum, posito dubio an de miraculo per intercessionem Venera- bilis Servae Dei Mariae Clarae a Iesu Infante divinitus patrato constaret, responsum affirmativum protulit, cuius sententiam Patres Cardinales et Episcopi, Ordinaria in Sessione die VII mensis Decembris eiusdem anni congregati, confirmarunt. Denique Nos Ipsi Congregationi de Causis Sancto- rum praecepimus ut Decretum de praedicta mira sanatione die X mensis Decembris anno MMX vulgaret. Quocirca ritum beatificationis peragendum censuimus in urbe Lisbonensi die XXI mensis Maii anno MMXI. Acta Benedicti Pp. XVI 145

Hodie igitur Lisbonensi in urbe, de mandato Nostro, Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Card. Amato, S.D.B., Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos Venerabilem Servam Dei Mariam Claram a Iesu Infante, in saeculo Libaˆnia Carmelitis Galva˜o Mexia de Moura Telles e Albuquerque, in Beatorum numerum adscribimus: Nos, vota Venerabilis Fratris Nostri Iosephi S.R.E. Cardinalis da Cruz Policarpo, Patriarchae Ecclesiae Lisbonensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congrega- tionis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica faculta- tem facimus ut Venerabilis Serva Dei Maria Clara a Iesu Infante, in saeculo Libaˆnia Carmelitis Galva˜o Mexia de Moura Telles e Albuquerque, Fundatrix Congregationis Franciscalium Hospitalariarum ab Immaculata Conceptione, humili animi fortitudine caritateque evangelica imbuta, suavis misericordiae Dei testis, praesertim erga patientes, Beatae nomine in posterum appelletur, eiusque festum die prima Decembris, cum ad caelum pervenit, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Cum haec mulier, dictis factisque Iesu impulsa, alacriorem in dies exerci- tationem amoris erga proximos mirabiliter demonstraverit, Nos cupimus ut quam maxime eius praeclarum exemplum incitamentum conferat christifide- libus ad fidem in Deum alendam caritatemque proximorum fovendam. Exop- tamus quoque ut salutifera dona Domini et Evangelii beneficia illi affatim adipiscantur eiusdem suffulti praesidio.

Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus quibuslibet.

Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die decimo tertio mensis Maii, anno Domini bis millesimo undecimo, Pontificatus Nostri septimo.

De mandato Summi Pontificis Tharsicius card. Bertone Secretarius Status

Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 169.139 146 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

III

Venerabili Dei Servae Margaritae Rutan caelitum Beatorum tribuitur dignitas.

BENEDICTUS PP. XVI

Ad perpetuam rei memoriam. — « Me servant ut moriar ». Sic dixit Venerabilis Dei Serva Margarita Rutan cum exspectaret ut prop- ter fidem in Christum necaretur. Debilis haec et exilis soror Ecclesiae perse- cutorum illecebris minisque firmiter restitit, Gallico motu saeviente, atque summa fortitudine Divino Sponso usque ad sanguinis effusionem fidelis mansit. Venerabilis Dei Serva Margarita Rutan Metis in Francogallia die XXIII mensis Aprilis anno MDCCXXXVI orta est. Circiter XVIII annos nata ardenter suam vitam Domino devovere cupivit, sed ante quam Societatem Filiarum Caritatis ingrederetur, exspectare debuit usque dum XXI annum compleret. Tunc pater sivit ut Margarita valetudinarium sancti Nicolai Metae ingrede- retur. Postea Lutetiam Parisiorum concessit ad principem Domum Filiarum Caritatis, ut suam institutionem perficeret, pauperibus secundum sancti Vin- centii de Paul mentem inserviens. Posthac ad varia Francogalliae valetudi- naria missa est, ubi suam erga Dominum, qui in aegrotis dolentibusque adest, consecrationem mirabiliter vixit. In illis locis divinae caritatis fragrantiam effudit, cum aegrotis omnium ordinum iuvandis sese continenter dicaret. Sed in valetudinario Aquae Augustae, quod non multum aberat a pago Pouy, ubi natus erat sanctus Vincentius, eam Dominus opperiebatur, ut eius vitam martyrii palma coronaret. Episcopus qui valetudinarium laxandum curabat, alias Filias Caritatis postulavit et Venerabilis Dei Serva Margarita Rutan, quae tunc XLIV annum agebat, multa in vitae religiosae experientia innitens, hic perquam liberaliter suum valetudinariae artis usum necnon misericordem amorem effudit, administratorum, aegrotorum omnisque populi Aquae Au- gustae admirationem sibi conciliavit. In Francogallia tamen rerum improvisa eversio ingruebat et socialis politicaque condicio in peius usque mutabatur, praesertim in sacerdotes ac sorores religiosas. Die III mensis Octobris anno MDCCXCIII omnes sorores, quae in valetudinariis vel scholis, famulabantur alterutrum eligere sunt coactae: aut iusiurandum in novum status ordinem Deo Ecclesiaeque infensum nuncupare aut opus amittere. Filiae Caritatis valetudinarii Aquae Augustae fidelitatis iusiurandum in Civitatem, quae Acta Benedicti Pp. XVI 147 christianos aversabatur, dare noluerunt. Soror Margarita insimulata est eam corrumpere et tardare sua civilis studii negligentia seditionarios reique publicae studiosos militum animos, qui eius in valetudinario curabantur. Seditionarius Comitatus accusationes veras putavit, qui ipsam patriae atque rerum eversionis principiis inimicam declararunt. Capitis tandem est arcessi- ta. Ludibrii causa cum Ioanne Eutropio Lannelongue presbytero, etiam mor- te damnato, ligata, die IX mensis Aprilis anno MDCCXCIV patibuli supplicio affecta est. Falsae accusationes, processus ac fides Ecclesiaque illusa sororis Margaritae animum non fregerunt, quae ad mortem ivit hymnum Magnificat cantans suamque totam Divino Sponso adhaesionem testans. Continuata martyrii fama Venerabilis Dei Servae effecit ut Episcopus Aturensis et Aquae Augustae Processum Informativum institueret, qui annis MCMVII-MCMVIII effectus est. Postea annis MCMXVI-MCMXXI Processus Apostolicus secutus est et exinde dioecesana Inquisitio annis MCMXCV-MCMXCVII est acta. Congregatio de Causis Sanctorum per Decretum diei XVII mensis Octobris anno MCMXCVIII iuridicam eius validitatem agnovit. Theologi Consultores, in Congressione Peculiari die XVII mensis Aprilis coadunati, martyrio Venerabi- lis Dei Servae sunt suffragati atque eadem fuit sententia Patrum Cardinalium et Episcoporum in Sessione Ordinaria die I mensis Iunii anno MMX coaduna- torum. Nos itaque Ipso die I mensis Iulii anno MMX facultatem fecimus ut Congregatio de Causis Sanctorum super martyrio ederet Decretum atque statuimus ut beatificationis ritus Aquae Augustae die XIX mensis Iunii anno MMXI celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, S.D.B., Congregationis de Causis Sanctorum Prae- fectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Dei Servam Margaritam Rutan adscribimus: Nos, vota Fratris Nostri Philippi Ioannis Ludovici Breton, Episcopi Atu- rensis et Aquae Augustae, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episco- patu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Serva Dei Margarita Rutan, virgo et martyr, sodalis Congrega- tionis Sororum Filiarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul, quae vitam dicavit pauperum et aegrotantium ministerio, ac denique suum sanguinem pro Christo effudit, Beatae nomine in posterum appelletur, eiusque festum die vicesima sexta Iunii, qua in caelum est nata, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. 148 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Haec vero quae statuimus firma usquequaque esse volumus ac valida fore iubemus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus.

Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XIX mensis Iunii, anno MMXI, Pontificatus Nostri septimo.

De mandato Summi Pontificis Tharsicius card. Bertone Secretarius Status

Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 194.522 Acta Benedicti Pp. XVI 149

HOMILIAE

I

In Sollemnitate Epiphaniae Domini.*

Cari fratelli e sorelle!

Per la Chiesa credente ed orante, i Magi d’Oriente che, sotto la guida della stella, hanno trovato la via verso il presepe di Betlemme sono solo l’iniziodi una grande processione che pervade la storia. Per questo, la liturgia leggeil Vangelo che parla del cammino dei Magi insieme con le splendide visioni profetiche di Isaia 60 e del Salmo 72, che illustrano con immagini audaci il pellegrinaggio dei popoli verso Gerusalemme. Come i pastori che, quali primi ospiti presso il Bimbo neonato giacente nella mangiatoia, personificano i poveri d’Israele e, in genere, le anime umili che interiormente vivono molto vicino a Gesu`, cosı` gli uomini provenienti dall’Oriente personificano il mondo dei popoli, la Chiesa dei gentili — gli uomini che attraverso tutti i secoli si incamminano verso il Bambino di Betlemme, onorano in Lui il Figlio di Dio e si prostrano davanti a Lui. La Chiesa chiama questa festa « Epifania » — l’apparizione, la comparsa del Divino. Se guardiamo il fatto che, fin da quel- l’inizio, uomini di ogni provenienza, di tutti i Continenti, di tutte le diverse culture e tutti i diversi modi di pensiero e di vita sono stati e sono in cammino verso Cristo, possiamo dire veramente che questo pellegrinaggio e questo incontro con Dio nella figura del Bambino e` un’Epifania della bonta` di Dio e del suo amore per gli uomini.1 Seguendo una tradizione iniziata dal Beato Papa Giovanni Paolo II, cele- briamo la festa dell’Epifania anche quale giorno dell’Ordinazione episcopale per quattro sacerdoti che d’ora in poi, in funzioni diverse, collaboreranno al Ministero del Papa per l’unita` dell’unica Chiesa di Gesu` Cristo nella pluralita` delle Chiese particolari. Il nesso tra questa Ordinazione episcopale e il tema del pellegrinaggio dei popoli verso Gesu` Cristo e` evidente. Il Vescovo ha il compito non solo di camminare in questo pellegrinaggio insieme con gli altri, ma di precedere e di indicare la strada. Vorrei, pero`, in questa liturgia, riflettere con voi ancora su una domanda piu` concreta. In base alla storia

* Die 6 Ianuarii 2013. 1 Cfr Tt 3, 4. 150 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale raccontata da Matteo possiamo sicuramente farci una certa idea di quale tipo di uomini debbano essere stati coloro che, in seguito al segno della stella,si sono incamminati per trovare quel Re che, non soltanto per Israele, ma per l’umanita` intera avrebbe fondato una nuova specie di regalita`. Che tipo di uomini, dunque, erano costoro? E domandiamoci anche se, malgrado la dif- ferenza dei tempi e dei compiti, a partire da loro si possa intravedere qualcosa su che cosa sia il Vescovo e su come egli debba adempiere il suo compito. Gli uomini che allora partirono verso l’ignoto erano, in ogni caso, uomini dal cuore inquieto. Uomini spinti dalla ricerca inquieta di Dio e della salvezza del mondo. Uomini in attesa, che non si accontentavano del loro reddito assicurato e della loro posizione sociale forse considerevole. Erano alla ricerca della realta` piu` grande. Erano forse uomini dotti che avevano una grande conoscenza degli astri e probabilmente disponevano anche di una formazione filosofica. Ma non volevano soltanto sapere tante cose. Volevano sapere so- prattutto la cosa essenziale. Volevano sapere come si possa riuscire ad essere persona umana. E per questo volevano sapere se Dio esista, dove e come Egli sia. Se Egli si curi di noi e come noi possiamo incontrarlo. Volevano non soltanto sapere. Volevano riconoscere la verita` su di noi, e su Dio e il mondo. Il loro pellegrinaggio esteriore era espressione del loro essere interiormente in cammino, dell’interiore pellegrinaggio del loro cuore. Erano uomini che cer- cavano Dio e, in definitiva, erano in cammino verso di Lui. Erano ricercatori di Dio. Ma con cio` giungiamo alla domanda: come dev’essere un uomo a cui si impongono le mani per l’Ordinazione episcopale nella Chiesa di Gesu` Cristo? Possiamo dire: egli deve soprattutto essere un uomo il cui interesse e` rivolto verso Dio, perche´ solo allora egli si interessa veramente anche degli uomini. Potremmo dirlo anche inversamente: un Vescovo dev’essere un uomo a cui gli uomini stanno a cuore, che e` toccato dalle vicende degli uomini. Dev’essere un uomo per gli altri. Ma puo` esserlo veramente soltanto se e` un uomo conquistato da Dio. Se per lui l’inquietudine verso Dio e` diventata un’inquie- tudine per la sua creatura, l’uomo. Come i Magi d’Oriente, anche un Vescovo non dev’essere uno che esercita solamente il suo mestiere e non vuole altro. No, egli dev’essere preso dall’inquietudine di Dio per gli uomini. Deve, per cosı` dire, pensare e sentire insieme con Dio. Non e` solo l’uomo ad avere in se´ l’inquietudine costitutiva verso Dio, ma questa inquietudine e` una parteci- pazione all’inquietudine di Dio per noi. Poiche´ Dio e` inquieto nei nostri confronti, Egli ci segue fin nella mangiatoia, fino alla Croce. « Cercandomi Acta Benedicti Pp. XVI 151 ti sedesti stanco, mi hai redento con il supplizio della Croce: che tanto sforzo non sia vano! », prega la Chiesa nel Dies irae. L’inquietudine dell’uomo verso Dio e, a partire da essa, l’inquietudine di Dio verso l’uomo devono non dar pace al Vescovo. E` questo che intendiamo quando diciamo che il Vescovo dev’essere soprattutto un uomo di fede. Perche´ la fede non e` altro che l’essere interiormente toccati da Dio, una condizione che ci conduce sulla via della vita. La fede ci tira dentro uno stato in cui siamo presi dall’inquietudine di Dio e fa di noi dei pellegrini che interiormente sono in cammino verso il vero Re del mondo e verso la sua promessa di giustizia, di verita` e di amore. In questo pellegrinaggio, il Vescovo deve precedere, dev’essere colui che indica agli uomini la strada verso la fede, la speranza e l’amore. Il pellegrinaggio interiore della fede verso Dio si svolge soprattutto nella preghiera. Sant’Agostino ha detto una volta che la preghiera, in ultima ana- lisi, non sarebbe altro che l’attualizzazione e la radicalizzazione del nostro desiderio di Dio. Al posto della parola « desiderio » potremmo mettere anchela parola « inquietudine » e dire che la preghiera vuole strapparci alla nostra falsa comodita`, al nostro essere chiusi nelle realta` materiali, visibili e trasmetterci l’inquietudine verso Dio, rendendoci proprio cosı` anche aperti e inquieti gli uni per gli altri. Il Vescovo, come pellegrino di Dio, dev’essere soprattutto un uomo che prega. Deve essere in un permanente contatto interiore con Dio; la sua anima dev’essere largamente aperta verso Dio. Le sue difficolta` e quelle degli altri, come anche le sue gioie e quelle degli altri le deve portare a Dio, e cosı`, a modo suo, stabilire il contatto tra Dio e il mondo nella comunione con Cristo, affinche´ la luce di Cristo splenda nel mondo. Torniamo ai Magi d’Oriente. Questi erano anche e soprattutto uomini che avevano coraggio, il coraggio e l’umilta` della fede. Ci voleva del coraggio per accogliere il segno della stella come un ordine di partire, per uscire — verso l’ignoto, l’incerto, su vie sulle quali c’erano molteplici pericoli in agguato. Possiamo immaginare che la decisione di questi uomini abbia suscitato deri- sione: la beffa dei realisti che potevano soltanto deridere le fantasticherie di questi uomini. Chi partiva su promesse cosı` incerte, rischiando tutto, poteva apparire soltanto ridicolo. Ma per questi uomini toccati interiormente da Dio, la via secondo le indicazioni divine era piu` importante dell’opinione della gente. La ricerca della verita` era per loro piu` importante della derisione del mondo, apparentemente intelligente. Come non pensare, in una tale situazione, al compito di un Vescovo nel nostro tempo? L’umilta` della fede, del credere insieme con la fede della Chiesa 152 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale di tutti i tempi, si trovera` ripetutamente in conflitto con l’intelligenza domi- nante di coloro che si attengono a cio` che apparentemente e` sicuro. Chi vive e annuncia la fede della Chiesa, in molti punti non e` conforme alle opinioni dominanti proprio anche nel nostro tempo. L’agnosticismo oggi largamente imperante ha i suoi dogmi ed e` estremamente intollerante nei confronti di tutto cio` che lo mette in questione e mette in questione i suoi criteri. Percio`,il coraggio di contraddire gli orientamenti dominanti e` oggi particolarmente pressante per un Vescovo. Egli dev’essere valoroso. E tale valore o fortezza non consiste nel colpire con violenza, nell’aggressivita`, ma nel lasciarsi colpire e nel tenere testa ai criteri delle opinioni dominanti. Il coraggio di restare fermamente con la verita` e` inevitabilmente richiesto a coloro che il Signore manda come agnelli in mezzo ai lupi. « Chi teme il Signore non ha paura di nulla », dice il Siracide.2 Il timore di Dio libera dal timore degli uomini. Rende liberi! In questo contesto mi viene in mente un episodio degli inizi del cristiane- simo che san Luca narra negli Atti degli Apostoli. Dopo il discorso di Gama- liele, che sconsigliava la violenza verso la comunita` nascente dei credenti in Gesu`, il sinedrio chiamo` gli Apostoli e li fece flagellare. Poi proibı` loro di predicare nel nome di Gesu` e li rimise in liberta`. San Luca continua: « Essi allora se ne andarono via dal sinedrio, lieti di essere stati giudicati degni di subire oltraggi per il nome di Gesu`. E ogni giorno ... non cessavano di inse- gnare e di annunciare che Gesu` e` il Cristo ».3 Anche i successori degli Apostoli devono attendersi di essere ripetutamente percossi, in maniera moderna, se non cessano di annunciare in modo udibile e comprensibile il Vangelo di Gesu` Cristo. E allora possono essere lieti di essere stati giudicati degni di subire oltraggi per Lui. Naturalmente vogliamo, come gli Apostoli, convincere la gente e, in questo senso, ottenerne l’approvazione. Naturalmente non provo- chiamo, ma tutt’al contrario invitiamo tutti ad entrare nella gioia della verita` che indica la strada. L’approvazione delle opinioni dominanti, pero`, non e` il criterio a cui ci sottomettiamo. Il criterio e` Lui stesso: il Signore. Se difen- diamo la sua causa, conquisteremo, grazie a Dio, sempre di nuovo persone per la via del Vangelo. Ma inevitabilmente saremo anche percossi da coloro che, con la loro vita, sono in contrasto col Vangelo, e allora possiamo essere grati di essere giudicati degni di partecipare alla Passione di Cristo.

2 34,16. 3 At 5, 40ss. Acta Benedicti Pp. XVI 153

I Magi hanno seguito la stella, e cosı` sono giunti fino a Gesu`, alla grande Luce che illumina ogni uomo che viene in questo mondo.4 Come pellegrini della fede, i Magi sono diventati essi stessi stelle che brillano nel cielo della storia e ci indicano la strada. I santi sono le vere costellazioni di Dio, che illuminano le notti di questo mondo e ci guidano. San Paolo, nella Lettera ai Filippesi, ha detto ai suoi fedeli che devono risplendere come astri nel mondo.5 Cari amici, cio` riguarda anche noi. Cio` riguarda soprattutto voi che, in quest’ora, sarete ordinati Vescovi della Chiesa di Gesu` Cristo. Se vivrete con Cristo, a Lui nuovamente legati nel Sacramento, allora anche voi diventerete sapienti. Allora diventerete astri che precedono gli uomini e indicano loro la via giusta della vita. In quest’ora noi tutti qui preghiamo per voi, affinche´ il Signore vi ricolmi con la luce della fede e dell’amore. Affinche´ quell’inquie- tudine di Dio per l’uomo vi tocchi, perche´ tutti sperimentino la sua vicinanza e ricevano il dono della sua gioia. Preghiamo per voi, affinche´ il Signore vi doni sempre il coraggio e l’umilta` della fede. Preghiamo Maria che ha mo- strato ai Magi il nuovo Re del mondo,6 affinche´ ella, quale Madre amorevole, mostri Gesu` Cristo anche a voi e vi aiuti ad essere indicatori della strada che porta a Lui. Amen.

4 Cfr Gv 1, 9. 5 Cfr 2, 15. 6 Mt 2, 11. 154 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

II

Ad Vesperas in Sollemnitate Conversionis Sancti Pauli Apostoli, hebdomada precationis pro Christianorum Unitate expleta.*

Cari fratelli e sorelle!

E` sempre una gioia e una grazia speciale ritrovarsi insieme, intorno alla tomba dell’apostolo Paolo, per concludere la Settimana di preghiera per l’u- nita` dei cristiani. Saluto con affetto i Cardinali presenti, in primo luogo il Cardinale Harvey, Arciprete di questa Basilica, e con lui l’Abate e la Comu- nita` dei monaci che ci ospitano. Saluto il Cardinale Koch, Presidente del Pontificio Consiglio per la Promozione dell’Unita` dei Cristiani, e tutti i col- laboratori del Dicastero. Rivolgo i miei cordiali e fraterni saluti a Sua Emi- nenza il Metropolita Gennadios, rappresentante del Patriarca ecumenico,al Reverendo Canonico Richardson, rappresentante personale a Roma dell’Ar- civescovo di Canterbury, e a tutti i rappresentanti delle diverse Chiese e Comunita` ecclesiali, qui convenuti questa sera. Inoltre, mi e` particolarmente gradito salutare i membri della Commissione mista per il dialogo teologico tra la Chiesa cattolica e le Chiese ortodosse orientali, ai quali auguro un fruttuoso lavoro per la sessione plenaria che si sta svolgendo in questi giorni a Roma, come pure gli studenti dell’Ecumenical Institute of Bossey, in visita a Roma per approfondire la loro conoscenza della Chiesa cattolica, e i giovani orto- dossi e ortodossi orientali che qui studiano. Saluto infine tutti i presenti convenuti a pregare per l’unita` tra tutti i discepoli di Cristo. Questa celebrazione si inserisce nel contesto dell’Anno della fede, iniziato l’11 ottobre scorso, cinquantenario dell’apertura del Concilio Vaticano II. La comunione nella stessa fede e` la base per l’ecumenismo. L’unita`, infatti, e` donata da Dio come inseparabile dalla fede; lo esprime in maniera efficace san Paolo: « Un solo corpo e un solo spirito, come una sola e` la speranza alla quale siete stati chiamati, quella della vostra vocazione; un solo Signore, una sola fede, un solo battesimo. Un solo Dio e Padre di tutti, che e` al di sopra di tutti, opera per mezzo di tutti ed e` presente in tutti ».1 La professione della fede battesimale in Dio, Padre e Creatore, che si e` rivelato nel Figlio Gesu` Cristo, effondendo lo Spirito che vivifica e santifica, gia` unisce i cristiani. Senza la

* Die 25 Ianuarii 2013. 1 Ef 4, 4-6. Acta Benedicti Pp. XVI 155 fede — che e` primariamente dono di Dio, ma anche risposta dell’uomo — tutto il movimento ecumenico si ridurrebbe ad una forma di “contratto” cui aderire per un interesse comune. Il Concilio Vaticano II ricorda che i cristiani « con quanta piu` stretta comunione saranno uniti col Padre, col Verbo e con lo Spirito Santo, con tanta piu` intima e facile azione potranno accrescere la mutua fraternita` ».2 Le questioni dottrinali che ancora ci dividono non devo- no essere trascurate o minimizzate. Esse vanno piuttosto affrontate con co- raggio, in uno spirito di fraternita` e di rispetto reciproco. Il dialogo, quando riflette la priorita` della fede, permette di aprirsi all’azione di Dio con la ferma fiducia che da soli non possiamo costruire l’unita`,mae` lo Spirito Santo che ci guida verso la piena comunione, e fa cogliere la ricchezza spirituale presente nelle diverse Chiese e Comunita` ecclesiali. Nella societa` attuale sembra che il messaggio cristiano incida sempre meno nella vita personale e comunitaria; e questo rappresenta una sfida per tutte le Chiese e le Comunita` ecclesiali. L’unita` e` in se stessa un mezzo privilegiato, quasi un presupposto per annunciare in modo sempre piu` credi- bile la fede a coloro che non conoscono ancora il Salvatore, o che, pur avendo ricevuto l’annuncio del Vangelo, hanno quasi dimenticato questo dono pre- zioso. Lo scandalo della divisione che intaccava l’attivita` missionaria fu l’impulso che diede inizio al movimento ecumenico quale oggi lo conosciamo. La piena e visibile comunione tra i cristiani va intesa, infatti, come una caratteristica fondamentale per una testimonianza ancora piu` chiara. Mentre siamo in cammino verso la piena unita`,e` necessario allora perseguire una collaborazione concreta tra i discepoli di Cristo per la causa della trasmissione della fede al mondo contemporaneo. Oggi c’e` grande bisogno di riconciliazio- ne, di dialogo e di comprensione reciproca, in una prospettiva non moralisti- ca, ma proprio in nome dell’autenticita` cristiana per una presenza piu` incisiva nella realta` del nostro tempo. La vera fede in Dio poi e` inseparabile dalla santita` personale, come anche dalla ricerca della giustizia. Nella Settimana di preghiera per l’unita` dei cristiani, che oggi si conclude, il tema offerto alla nostra meditazione era: « Quel che il Signore esige da noi », ispirato alle parole del profeta Michea, che abbiamo ascoltato.3 Esso e` stato proposto dallo Student Christian Movement in India, in collaborazione con la All India University Federation ed il National Council of Churches in India, che hanno preparato anche i sussidi per

2 Decr. Unitatis redintegratio,7. 3 Cfr 6, 6-8. 156 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale la riflessione e la preghiera. A quanti hanno collaborato desidero esprimere la mia viva gratitudine e, con grande affetto, assicuro la mia preghiera a tutti i cristiani dell’India, che a volte sono chiamati a rendere testimonianza della loro fede in condizioni difficili. « Camminare umilmente con Dio » 4 significa anzitutto camminare nella radicalita` della fede, come Abramo, fidandosi di Dio, anzi riponendo in Lui ogni nostra speranza e aspirazione, ma significa anche camminare oltre le barriere, oltre l’odio, il razzismo e la discriminazio- ne sociale e religiosa che dividono e danneggiano l’intera societa`. Come affer- ma san Paolo, i cristiani devono offrire per primi un luminoso esempio nella ricerca della riconciliazione e della comunione in Cristo, che superi ogni tipo di divisione. Nella Lettera ai Galati, l’Apostolo delle genti afferma: « Tutti voi siete figli di Dio mediante la fede in Cristo Gesu`, poiche´ quanti siete stati battezzati in Cristo vi siete rivestiti di Cristo. Non c’e` Giudeo ne´ Greco; non c’e` schiavo ne´ libero; non c’e` maschio e femmina, perche´ tutti voi siete uno in Cristo Gesu` ».5 La nostra ricerca di unita` nella verita` e nell’amore, infine, non deve mai perdere di vista la percezione che l’unita` dei cristiani e` opera e dono dello Spirito Santo e va ben oltre i nostri sforzi. Pertanto, l’ecumenismo spirituale, specialmente la preghiera, e` il cuore dell’impegno ecumenico.6 Tuttavia, l’e- cumenismo non dara` frutti duraturi se non sara` accompagnato da gesti con- creti di conversione che muovano le coscienze e favoriscano la guarigione dei ricordi e dei rapporti. Come afferma il Decreto sull’ecumenismo del Concilio Vaticano II, « non esiste un vero ecumenismo senza interiore conversione ».7 Un’autentica conversione, come quella suggerita dal profeta Michea e di cui l’apostolo Paolo e` un significativo esempio, ci portera` piu` vicino a Dio, al centro della nostra vita, in modo da avvicinarci maggiormente anche gli uni agli altri. E` questo un elemento fondamentale del nostro impegno ecumenico. Il rinnovamento della vita interiore del nostro cuore e della nostra mente, che si riflette nella vita quotidiana, e` cruciale in ogni dialogo e cammino di riconciliazione, facendo dell’ecumenismo un impegno reciproco di compren- sione, rispetto e amore, « affinche´ il mondo creda ».8

4 Cfr Mi 6, 8. 5 3, 27-28. 6 Cfr Decr. Unitatis redintegratio,8. 7 N. 7. 8 Gv 17, 21. Acta Benedicti Pp. XVI 157

Cari fratelli e sorelle, invochiamo con fiducia la Vergine Maria, modello impareggiabile di evangelizzazione, affinche´ la Chiesa, « segno e strumento dell’intima unione con Dio e dell’unita` di tutto il genere umano »,9 annunci con franchezza, anche nel nostro tempo, Cristo Salvatore. Amen.

9 Cost. Lumen gentium,1. 158 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

ALLOCUTIONES

I

Dum Summus Pontifex ad legatorum corpus faustum fortunatumque novum annum ominatur.*

Excellences, Mesdames et Messieurs,

Je suis heureux de vous accueillir, comme au de´but de chaque nouvelle anne´e, distingue´s Membres du Corps diplomatique accre´dite´ pre`s le - Sie`ge, pour vous adresser mes salutations et mes vœux personnels, que j’e´tends volontiers aux che`res Nations que vous repre´sentez, les assurant de mon souvenir constant et de ma prie`re. Je suis particulie`rement recon- naissant au Doyen, l’Ambassadeur Alejandro Valladares Lanza, et au Vice- Doyen, l’Ambassadeur Jean-Claude Michel, pour les paroles de´fe´rentes qu’ils m’ont adresse´es au nom de vous tous. De manie`re spe´ciale, je de´sire ensuite saluer ceux qui prennent part pour la premie`re fois a` cette rencontre. Votre pre´sence est un signe significatif et appre´cie´ des rapports fructueux que, dans le monde entier, l’E´ glise catholique entretient avec les Autorite´s civiles. Il s’agit d’un dialogue qui a a` cœur le bien inte´gral, spirituel et mate´riel, de chaque homme, et cherche a` en promouvoir partout la dignite´ transcendante. Comme je l’ai rappele´ dans mon Allocution a` l’occasion du dernier Consistoire ordinaire public pour la cre´ation de nouveaux Cardinaux, « l’E´ glise, depuis ses origines, est oriente´e kat’holon, c’est-a`-dire qu’elle embrasse tout l’univers » et avec lui chaque peuple, chaque culture et chaque tradition. Cette "orienta- tion" ne repre´sente pas une inge´rence dans la vie des diverses socie´te´s, mais elle sert plutoˆta` illuminer la conscience droite de leurs citoyens et a` les inviter a` travailler pour le bien de chaque personne et pour le progre`sdu genre humain. C’est dans cette perspective, et pour favoriser une collabora- tion fructueuse entre l’E´ glise et l’E´ tat au service du bien commun, que l’an- ne´e dernie`re, ont e´te´ signe´s des Accords bilate´raux entre le Saint-Sie`geetle Burundi ainsi qu’avec la Guine´eE´ quatoriale, et que celui avec le Monte´ne´gro ae´te´ ratifie´. Dans le meˆme esprit, le Saint-Sie`ge participe aux travaux de diverses Organisations et Institutions internationales. A` ce propos, je suis

* Die 7 Ianuarii 2013. Acta Benedicti Pp. XVI 159 heureux qu’au mois de de´cembre dernier sa demande pour devenir Observa- teur Extrare´gional dans le Syste`me d’Inte´gration de l’Ame´rique centrale ait e´te´ accueillie, en raison aussi de la contribution que l’E´ glise catholique offre dans plusieurs secteurs des socie´te´s de cette Re´gion. Les visites de divers Chefs d’E´ tat et de Gouvernement que j’ai rec¸ues au cours de l’anne´ee´coule´e, comme aussi les inoubliables Voyages apostoliques que j’ai effectue´sau Mexique, a` Cuba et au Liban, ont e´te´ des occasions privile´gie´es pour raffermir l’engagement civique des chre´tiens de ces pays ainsi que pour promouvoir la dignite´ de la personne humaine et les fondements de la paix. En ce lieu, il m’est e´galement agre´able de mentionner le pre´cieux travail accompli par les Repre´sentants Pontificaux, dans un dialogue constant avec vos Gouvernements. Je de´sire rappeler en particulier l’estime dont a joui Monseigneur Ambrose Madtha, Nonce Apostolique en Coˆte d’Ivoire, qui a pe´ri tragiquement, il y a un mois, dans un accident de la route, avec le chauffeur qui l’accompagnait.

Mesdames et Messieurs les Ambassadeurs,

L’E´ vangile de Luc relate que, dans la nuit de Noe¨l, les bergers entendent les chœurs ange´liques qui glorifient Dieu et invoquent la paix sur l’humanite´. L’E´ vange´liste souligne ainsi l’e´troite relation entre Dieu et le de´sir ardent de l’homme de tous les temps de connaıˆtre la ve´rite´, de pratiquer la justice et de vivre dans la paix.1 Aujourd’hui, on est quelquefois amene´ a` penser que la ve´rite´, la justice et la paix sont des utopies et qu’elles s’excluent mutuelle- ment. Connaıˆtre la ve´rite´ semble impossible et les efforts pour l’affirmer semblent souvent aboutir a` la violence. D’autre part, selon une conception de´sormais diffuse, l’engagement pour la paix ne consiste que dans la recher- che de compromis qui garantissent la cohabitation entre les peuples ou entre les citoyens a` l’inte´rieur d’une Nation. Dans l’optique chre´tienne, au contraire, il existe un lien intime entre la glorification de Dieu et la paix des hommes sur la terre, si bien que la paix ne vient pas d’un simple effort humain, mais participe de l’amour meˆme de Dieu. Et c’est justement l’oubli de Dieu, et non pas sa glorification, qui engendre la violence. En effet, quand on cesse de se re´fe´rer a` une ve´rite´ objective et transcendante, comment est-il possible de re´aliser un dialogue authentique? Dans ce cas, comment peut-on e´viter que la violence, de´clare´e ou cache´e, ne devienne la re`gle dernie`re des

1 Cfr Jean XXIII, Pacem in terris: AAS 55 [1963], 257. 160 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale rapports humains? En re´alite´, sans une ouverture transcendante, l’homme devient facilement la proie du relativisme et, ensuite, il re´ussit difficilement a` agir selon la justice et a` s’engager pour la paix. Aux manifestations de l’oubli de Dieu on peut associer celles dues a` l’ignorance de son vrai visage, qui est la cause d’un fanatisme pernicieux de matrice religieuse, qui, en 2012 aussi, a fait des victimes dans certains pays, ici repre´sente´s. Comme je l’ai de´ja` dit, il s’agit d’une falsification de la religion elle-meˆme, alors que celle-ci, au contraire, vise a` re´concilier l’homme avec Dieu, a` e´clairer et a` purifier les consciences et a` rendre clair que chaque homme est image du Cre´ateur. Donc, si la glorification de Dieu et la paix sur la terre sont e´troitement lie´es entre elles, il apparaıˆte´vident que la paix est, en meˆme temps, don de Dieu et taˆche de l’homme, parce qu’elle exige sa re´ponse libre et consciente. Pour ce motif, j’ai voulu intituler le Message annuel pour la Journe´e mondiale de la Paix: Heureux les artisans de paix. C’est avant tout aux Autorite´s civiles et politiques qu’incombe la grave responsabilite´ d’œuvrer pour la paix. Elles sont les premie`res a` eˆtre appele´es a` re´soudre les nombreux conflits qui conti- nuent d’ensanglanter l’humanite´,a` commencer par cette Re´gion privile´gie´e dans le dessein de Dieu qu’est le Moyen Orient. Je pense d’abord a` la Syrie, de´chire´e par des massacres incessants et the´aˆtre d’effroyables souffrances parmi la population civile. Je renouvelle mon appel afin que les armes soient de´pose´es et que pre´vale le plus toˆt possible un dialogue constructif pour mettre fin a` un conflit qui ne connaıˆtra pas de vainqueurs, mais seulement des vaincus, s’il perdure, ne laissant derrie`re lui qu’un champ de ruines. Permettez-moi, Mesdames et Messieurs les Ambassadeurs, de vous demander de continuer a` sensibiliser vos Autorite´s, afin que soient fournies de fac¸on urgente les aides indispensables pour affronter la grave situation humani- taire. Je regarde ensuite avec une vive attention vers la Terre Sainte. Suite a` la reconnaissance de la Palestine comme E´ tat Observateur non Membre des Nations Unies, je renouvelle le souhait que, avec le soutien de la Commu- naute´ internationale, Israe´liens et Palestiniens s’engagent pour une cohabita- tion pacifique dans le cadre de deux E´ tats souverains, ou` le respect de la justice et des aspirations le´gitimes des deux peuples sera pre´serve´ et garanti. Je´rusalem, deviens ce que ton nom signifie! Cite´ de la paix et non de la division; prophe´tie du Royaume de Dieu et non message d’instabilite´ et d’opposition! Acta Benedicti Pp. XVI 161

Tournant ensuite ma pense´e vers la che`re population irakienne, je sou- haite qu’elle parcoure le chemin de la re´conciliation, pour arriver a` la stabilite´ de´sire´e. Au Liban — ou`, au mois de septembre dernier, j’ai rencontre´ ses diverses re´alite´s constitutives — que la pluralite´ des traditions religieuses soit cultive´e par tous comme une vraie richesse pour le pays, comme aussi pour toute la Re´gion, et que les chre´tiens offrent un te´moignage efficace pour la construc- tion d’un avenir de paix avec tous les hommes de bonne volonte´! En Afrique du Nord aussi, la collaboration de toutes les composantes de la socie´te´ est prioritaire et, a` chacune d’elles doit eˆtre garantie la pleine citoyen- nete´, la liberte´ de professer publiquement sa religion et la possibilite´ de contri- buer au bien commun. J’assure tous les E´ gyptiens de ma proximite´ et de ma prie`re, en cette pe´riode ou` se mettent en place de nouvelles institutions. Tournant le regard vers l’Afrique subsaharienne, j’encourage les efforts pour construire la paix, surtout la` ou` demeurent ouvertes les plaies des guer- res et la` ou` pe`sent de graves conse´quences humanitaires. Je pense particulie`- rement a` la Re´gion de la Corne de l’Afrique, comme aussi a` l’est de la Re´pu- blique de´mocratique du Congo, ou` les violences se sont ravive´es, obligeant de nombreuses personnes a` abandonner leurs maisons, leurs familles et leur cadre de vie. En meˆme temps, je ne peux passer sous silence d’autres menaces qui se profilent a` l’horizon. A` intervalles re´guliers, le Nige´ria est le the´aˆtre d’attentats terroristes qui font des victimes, surtout parmi les fide`les chre´- tiens re´unis en prie`re, comme si la haine voulait transformer des temples de prie`re et de paix en autant de centres de peur et de division. J’ai ressenti une grande tristesse en apprenant que, meˆme dans les jours ou` nous ce´le´brions Noe¨l, des chre´tiens ont e´te´ tue´s d’une fac¸on barbare. Le Mali est aussi de´chire´ par la violence et il est marque´ par une profonde crise institutionnelle et sociale, qui doit susciter une attention efficace de la part de la Communaute´ internationale. En Re´publique Centrafricaine, je souhaite que les pourparlers annonce´s pour les jours qui viennent rame`nent la stabilite´ et e´pargnent a` la population de revivre les affres de la guerre civile. La construction de la paix passe toujours de nouveau par la protection de l’homme et de ses droits fondamentaux. Cette taˆche, meˆme si elle est mene´e avec des modalite´s et une intensite´ diverses, interpelle tous les pays et doit constamment eˆtre inspire´e par la dignite´ transcendante de la personne hu- maine et par les principes inscrits dans sa nature. Parmi ceux-ci figure au premier plan le respect de la vie humaine, dans toutes ses phases. A cet e´gard, 162 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale je me suis re´joui qu’une Re´solution de l’Assemble´e parlementaire du Conseil de l’Europe, en janvier de l’anne´e dernie`re, ait demande´ la prohibition de l’euthanasie, comprise comme un meurtre volontaire, par acte ou par omis- sion, d’un eˆtre humain en e´tat de de´pendance. En meˆme temps, je constate avec tristesse que, en divers pays, meˆme de tradition chre´tienne, on a œuvre´ pour introduire ou pour amplifier des le´gislations qui de´pe´nalisent ou libe´ra- lisent l’avortement. L’avortement direct, c’est-a`-dire voulu comme une fin ou comme un moyen, est gravement contraire a` la loi morale. Par cette affirma- tion, l’E´ glise catholique ne manque pas de compre´hension et de bienveillance, y compris envers la me`re. Il s’agit, plutoˆt, de veiller afin que la loi n’en arrive pas a` alte´rer injustement l’e´quilibre entre le droit a` la vie de la me`re et celui de l’enfant a` naıˆtre, qui appartient a` l’un et a` l’autre de fac¸on e´gale. Dans ce domaine, est e´galement source de pre´occupation le re´cent arreˆt de la Cour interame´ricaine des droits de l’homme, relatif a` la fe´condation in vitro, qui rede´finit arbitrairement le moment de la conception et fragilise la de´fense de la vie pre´natale. Malheureusement, surtout en Occident, on trouve beaucoup d’e´quivoques sur la signification des droits de l’homme et des devoirs qui leur sont lie´s. Les droits sont souvent confondus avec des manifestations exacerbe´es d’autono- mie de la personne, qui devient autore´fe´rentielle, n’est plus ouverte a` la rencontre avec Dieu et avec les autres et se replie sur elle-meˆme en ne cher- chant a` ne satisfaire que ses propres besoins. Pour eˆtre authentique, la de´- fense des droits doit, au contraire, conside´rer l’homme dans son inte´gralite´ personnelle et communautaire. Poursuivant notre re´flexion, il vaut la peine de souligner comment l’e´du- cation est une autre voie privile´gie´e pour la construction de la paix. La crise e´conomique et financie`re actuelle, entre autre, nous l’enseigne. Elle s’est de´veloppe´e parce que le profit a e´te´ trop souvent absolutise´, au pre´judice du travail, et qu’on s’est aventure´ sans retenue sur les voies de l’e´conomie financie`re, plutoˆt que sur les voies de l’e´conomie re´elle. Il convient donc de retrouver le sens du travail et d’un profit qui lui soit proportionne´.A` cette fin, il est bon d’e´duquer a` re´sister aux tentations des inte´reˆts particuliers et a` court terme, pour s’orienter plutoˆt vers le bien commun. En outre, il est urgent de former les leaders, qui, dans l’avenir, guideront les institutions publiques nationales et internationales.2 L’Union Europe´enne a aussi besoin

2 Cfr Message pour la XLVI e`me Journe´e mondiale de la paix,8de´cembre 2012, n. 6. Acta Benedicti Pp. XVI 163 de Repre´sentants clairvoyants et qualifie´s, pour faire les choix difficiles qui sont ne´cessaires pour redresser son e´conomie et poser des bases solides pour son de´veloppement. Seuls, certains pays iront peut-eˆtre plus vite, mais, ensemble, tous iront certainement plus loin! Si l’indice diffe´rentiel entre les taux financiers constitue une pre´occupation, les diffe´rences croissantes entre un petit nombre, toujours plus riche, et un grand nombre, irre´me´diablement plus pauvre, devraient provoquer le de´sarroi. Il s’agit, en un mot, de ne pas se re´signer au « spread du bien-eˆtre social », alors qu’on combat celui de la finance. Investir dans l’e´ducation dans les pays en voie de de´veloppement de l’Afrique, de l’Asie et de l’Ame´rique Latine, signifie les aider a` vaincre la pauvrete´ et les maladies, comme aussi a` re´aliser des syste`mes de droit e´quita- bles et respectueux de la dignite´ humaine. Il est certain que, pour mettre en oeuvre la justice, les bons mode`les e´conomiques ne suffisent pas, meˆme s’ils sont ne´cessaires. La justice se re´alise seulement s’il y a des personnes justes! Construire la paix signifie par conse´quent e´duquer les individus a` combattre la corruption, la criminalite´, la production et le trafic de la drogue, ainsi qu’a` se garder des divisions et des tensions, qui risquent d’e´puiser la socie´te´,enen entravant le de´veloppement et la cohabitation pacifique. En poursuivant notre entretien d’aujourd’hui, je voudrais ajouter que la paix sociale est aussi mise en pe´ril par certaines atteintes a` la liberte´ reli- gieuse: il s’agit parfois de marginalisation de la religion dans la vie sociale; dans d’autres cas, d’intole´rance ou meˆme de violence envers des personnes, des symboles identitaires et des institutions religieuses. Il arrive aussi que des croyants — et particulie`rement des chre´tiens — soient empeˆche´s de contri- buer au bien commun par leurs institutions e´ducatives et d’assistance. Pour sauvegarder effectivement l’exercice de la liberte´ religieuse, il est ensuite essentiel de respecter le droit a` l’objection de conscience. Cette « frontie`re » de la liberte´ touche a` des principes de grande importance, de caracte`re e´thique et religieux, enracine´s dans la dignite´ meˆme de la personne humaine. Ils sont comme « les murs porteurs » de toute socie´te´ qui se veut vraiment libre et de´mocratique. Par conse´quent, interdire l’objection de conscience indivi- duelle et institutionnelle, au nom de la liberte´ et du pluralisme, ouvrirait paradoxalement au contraire les portes a` l’intole´rance et au nivellement force´. En outre, dans un monde aux limites toujours plus ouvertes, construire la paix par le dialogue n’est pas un choix, mais une ne´cessite´! Dans cette per- 164 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale spective, la De´claration conjointe entre le Pre´sident de la Confe´rence e´pisco- pale polonaise et le Patriarche de Moscou, signe´e au mois d’aouˆt dernier, est un signe fort donne´ par les croyants pour favoriser les relations entre le Peuple russe et le Peuple polonais. Je de´sire e´galement mentionner l’accord de paix conclu re´cemment aux Philippines et souligner le roˆle du dialogue entre les religions pour une cohabitation pacifique dans la re´gion de Mindanao.

Excellences, Mesdames et Messieurs,

A` la fin de l’Encyclique Pacem in terris, dont le cinquantenaire sera ce´- le´bre´ cette anne´e, mon Pre´de´cesseur, le Bienheureux Jean XXIII, rappelait que la paix reste « seulement un mot vide de sens », si elle n’est pas vivifie´eet inte´gre´e par la charite´.3 Ainsi, celle-ci est au cœur de l’action diplomatique du Saint-Sie`ge et, avant tout, de la sollicitude du Successeur de Pierre et de toute l’E´ glise catholique. La charite´ ne se substitue pas a` la justice nie´e, mais d’autre part, la justice ne supple´e pas la charite´ refuse´e. L’E´ glise pratique quotidiennement la charite´ dans ses œuvres d’assistance, dont les hoˆpitaux et les dispensaires, et ses œuvres e´ducatives, dont les orphelinats, les e´coles, les colle`ges, les universite´s, ainsi qu’a` travers l’assistance fournie aux popula- tions en difficulte´, particulie`rement durant et apre`s les conflits. Au nom de la charite´, l’E´ glise veut aussi eˆtre proche de tous ceux qui souffrent a` cause des catastrophes naturelles. Je pense aux victimes des inondations dans le sud-est de l’Asie et de l’ouragan qui s’est abattu sur la coˆte orientale des E´ tats-Unis d’Ame´rique. Je pense aussi a` ceux qui ont subi le fort tremblement de terre, qui a de´vaste´ certaines re´gions de l’Italie septentrionale. Comme vous le savez, j’ai voulu me rendre personnellement sur ces lieux, ou` j’ai pu constater l’ardent de´sir avec lequel on veut reconstruire ce qui a e´te´ de´moli. Je souhaite que, en ce moment de son histoire, cet esprit de te´nacite´ et d’engagement partage´ anime toute la bien-aime´e Nation italienne. En concluant notre rencontre, je voudrais rappeler qu’au terme du Concile Vatican II — qui commenc¸a il y a cinquante ans — le Serviteur de Dieu, le Pape Paul VI, adressa quelques messages qui sont toujours d’actua- lite´, dont l’un e´tait destine´ a` tous les gouvernants. Il les exhorta en ces termes: « C’est a` vous qu’il revient d’eˆtre sur terre les promoteurs de l’ordre et de la paix entre les hommes. Mais, ne l’oubliez pas: c’est Dieu (...) [qui est]

3 AAS 55 [1963], 303. Acta Benedicti Pp. XVI 165 le grand artisan de l’ordre et de la paix sur la terre ».4 Aujourd’hui, je fais miennes ces conside´rations, en formulant, a` vous-meˆmes, Mesdames et Messieurs les Ambassadeurs et Membres distingue´s du Corps Diplomatique, a` vos familles et a` vos Collaborateurs, mes vœux les plus fervents pour la Nouvelle Anne´e. Merci!

II

Ad sessionem plenariam Pontificii Consilii « Cor Unum ».*

Cari amici,

con affetto e con gioia vi do il mio benvenuto, in occasione dell’Assemblea plenaria del Pontificio Consiglio Cor Unum. Ringrazio il Presidente, Cardinale Robert Sarah, per le sue parole e rivolgo il mio saluto cordiale ad ognuno di voi, estendendolo idealmente a tutti quanti operano nel servizio della carita` della Chiesa. Con il recente Motu proprio Intima Ecclesiae natura ho voluto ribadire il senso ecclesiale della vostra attivita`. La vostra testimonianza puo` aprire la porta della fede a tante persone che cercano l’amore di Cristo. Cosı`, in quest’Anno della fede il tema « Carita`, nuova etica e antropologia cristia- na », che voi affrontate, riflette lo stringente nesso tra amore e verita`,o,sesi preferisce, tra fede e carita`. Tutto l’ethos cristiano riceve infatti il suo senso dalla fede come « incontro » con l’amore di Cristo, che offre un nuovo orizzonte e imprime alla vita la direzione decisiva.1 L’amore cristiano trova fondamen- to e forma nella fede. Incontrando Dio e sperimentando il suo amore, impa- riamo « a non vivere piu` per noi stessi, ma per Lui, e con Lui per gli altri ».2 A partire da questo rapporto dinamico tra fede e carita`, vorrei riflettere su un punto, che chiamerei la dimensione profetica che la fede instilla nella carita`. L’adesione credente al Vangelo imprime infatti alla carita` la sua forma tipicamente cristiana e ne costituisce il principio di discernimento. Il cristia- no, in particolare chi opera negli organismi di carita`, deve lasciarsi orientare

4 Message aux Gouvernants,8de´cembre 1965, n. 3. ——————— * Die 19 Ianuarii 2013. 1 Cfr Enc. Deus caritas est,1. 2 Ibid., 33. 166 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale dai principi della fede, mediante la quale noi aderiamo al « punto di vista di Dio », al suo progetto su di noi.3 Questo nuovo sguardo sul mondo e sull’uomo offerto dalla fede fornisce anche il corretto criterio di valutazione delle espres- sioni di carita`, nel contesto attuale. In ogni epoca, quando l’uomo non ha cercato tale progetto, e` stato vitti- ma di tentazioni culturali che hanno finito col renderlo schiavo. Negli ultimi secoli, le ideologie che inneggiavano al culto della nazione, della razza, della classe sociale si sono rivelate vere e proprie idolatrie; e altrettanto si puo` dire del capitalismo selvaggio col suo culto del profitto, da cui sono conseguite crisi, disuguaglianze e miseria. Oggi si condivide sempre piu` un sentire co- mune circa l’inalienabile dignita` di ogni essere umano e la reciproca e inter- dipendente responsabilita` verso di esso; e cio` a vantaggio della vera civilta`,la civilta` dell’amore. D’altro canto, purtroppo, anche il nostro tempo conosce ombre che oscurano il progetto di Dio. Mi riferisco soprattutto ad una tragica riduzione antropologica che ripropone l’antico materialismo edonista, a cui si aggiunge pero` un "prometeismo tecnologico". Dal connubio tra una visione materialistica dell’uomo e il grande sviluppo della tecnologia emerge un’an- tropologia nel suo fondo atea. Essa presuppone che l’uomo si riduca a fun- zioni autonome, la mente al cervello, la storia umana ad un destino di auto- realizzazione. Tutto cio` prescindendo da Dio, dalla dimensione propriamente spirituale e dall’orizzonte ultraterreno. Nella prospettiva di un uomo privato della sua anima e dunque di una relazione personale con il Creatore, cio` che e` tecnicamente possibile diventa moralmente lecito, ogni esperimento risulta accettabile, ogni politica demografica consentita, ogni manipolazione legitti- mata. L’insidia piu` temibile di questa corrente di pensiero e` di fatto l’asso- lutizzazione dell’uomo: l’uomo vuole essere ab-solutus, sciolto da ogni legame e da ogni costituzione naturale. Egli pretende di essere indipendente e pensa che nella sola affermazione di se´ stia la sua felicita`. « L’uomo contesta la propria natura ... Esiste ormai solo l’uomo in astratto, che poi sceglie per se´ autonomamente qualcosa come sua natura ».4 Si tratta di una radicale negazione della creaturalita` e filialita` dell’uomo, che finisce in una dramma- tica solitudine. La fede e il sano discernimento cristiano ci inducono percio` a prestare un’attenzione profetica a questa problematica etica e alla mentalita` che vi e` sottesa. La giusta collaborazione con istanze internazionali nel campo dello

3 Cfr Enc. Caritas in veritate,1. 4 Discorso alla Curia romana, 21 dicembre 2012. Acta Benedicti Pp. XVI 167 sviluppo e della promozione umana non deve farci chiudere gli occhi di fronte a queste gravi ideologie, e i Pastori della Chiesa — la quale e` « colonna e sostegno della verita` » 5 — hanno il dovere di mettere in guardia da queste derive tanto i fedeli cattolici quanto ogni persona di buona volonta` e di retta ragione. Si tratta infatti di una deriva negativa per l’uomo, anche se si traveste di buoni sentimenti all’insegna di un presunto progresso, o di pre- sunti diritti, o di un presunto umanesimo. Di fronte a questa riduzione an- tropologica, quale compito spetta ad ogni cristiano, e in particolare a voi, impegnati in attivita` caritative, e dunque in rapporto diretto con tanti altri attori sociali? Certamente dobbiamo esercitare una vigilanza critica e, a vol- te, ricusare finanziamenti e collaborazioni che, direttamente o indirettamen- te, favoriscano azioni o progetti in contrasto con l’antropologia cristiana. Ma positivamente la Chiesa e` sempre impegnata a promuovere l’uomo secondo il disegno di Dio, nella sua integrale dignita`, nel rispetto della sua duplice dimensione verticale e orizzontale. A questo tende anche l’azione di sviluppo degli organismi ecclesiali. La visione cristiana dell’uomo infatti e` un grande sı` alla dignita` della persona chiamata all’intima comunione con Dio, una comu- nione filiale, umile e fiduciosa. L’essere umano non e` ne´ individuo a se´ stante ne´ elemento anonimo nella collettivita`, bensı` persona singolare e irripetibile, intrinsecamente ordinata alla relazione e alla socialita`. Percio` la Chiesa riba- disce il suo grande sı` alla dignita` e bellezza del matrimonio come espressione di fedele e feconda alleanza tra uomo e donna, e il no a filosofie come quella del gender si motiva per il fatto che la reciprocita` tra maschile e femminile e` espressione della bellezza della natura voluta dal Creatore. Cari amici, vi ringrazio per il vostro impegno a favore dell’uomo, nella fedelta` alla sua vera dignita`. Di fronte a queste sfide epocali, noi sappiamo che la risposta e` l’incontro con Cristo. In Lui l’uomo puo` realizzare piena- mente il suo bene personale e il bene comune. Vi incoraggio a proseguire con animo lieto e generoso, mentre di cuore vi imparto la mia Apostolica Benedizione.

5 2Tm3, 15. 168 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

III

Ad Romanae Rotae Tribunal.*

Cari Componenti del Tribunale della Rota Romana!

E` per me motivo di gioia ritrovarvi in occasione dell’inaugurazione del- l’anno giudiziario. Ringrazio il vostro Decano, Mons. Pio Vito Pinto, per i sentimenti espressi a nome di tutti voi e che contraccambio di cuore. Questo incontro mi offre l’opportunita` di riaffermare la mia stima e considerazione per l’alto servizio che prestate al Successore di Pietro ed alla Chiesa intera, come pure di spronarvi ad un impegno sempre maggiore in un ambito certa- mente arduo, ma prezioso per la salvezza delle anime. Il principio che la salus animarum e` la suprema legge nella Chiesa 1 deve essere tenuto ben presente e trovare, ogni giorno, nel vostro lavoro, la dovuta e rigorosa risposta.

1. Nel contesto dell’Anno della fede, vorrei soffermarmi, in modo partico- lare, su alcuni aspetti del rapporto tra fede e matrimonio, osservando come l’attuale crisi di fede, che interessa varie parti del mondo, porti con se´ una crisi della societa` coniugale, con tutto il carico di sofferenza e di disagio che questo comporta anche per i figli. Possiamo prendere come punto di partenza la comune radice linguistica che, in latino, hanno i termini fides e foedus, vocabolo, quest’ultimo, col quale il Codice di Diritto Canonico designa la realta` naturale del matrimonio, come patto irrevocabile tra uomo e donna.2 Il reciproco affidarsi, infatti, e` la base irrinunciabile di qualunque patto o alleanza. Sul piano teologico, la relazione tra fede e matrimonio assume un signifi- cato ancora piu` profondo. Il vincolo sponsale, infatti, benche´ realta` naturale, tra i battezzati e` stato elevato da Cristo alla dignita` di sacramento.3 Il patto indissolubile tra uomo e donna, non richiede, ai fini della sacra- mentalita`, la fede personale dei nubendi; cio` che si richiede, come condizione minima necessaria, e` l’intenzione di fare cio` che fa la Chiesa. Ma se e` impor- tante non confondere il problema dell’intenzione con quello della fede perso- nale dei contraenti, non e` tuttavia possibile separarli totalmente. Come fa-

* Die 26 Ianuarii 2013. 1 Cfr CIC, can. 1752. 2 Cfr can. 1055 § 1. 3 Cfr ibidem. Acta Benedicti Pp. XVI 169 ceva notare la Commissione Teologica Internazionale in un Documento del 1977, « nel caso in cui non si avverta alcuna traccia della fede in quanto tale (nel senso del termine “credenza”, disposizione a credere), ne´ alcun desiderio della grazia e della salvezza, si pone il problema di sapere, in realta`,se l’intenzione generale e veramente sacramentale di cui abbiamo parlato, e` presente o no, e se il matrimonio e` contratto validamente o no ».4 Il beato Giovanni Paolo II, rivolgendosi a codesto Tribunale, dieci anni fa, preciso`, tuttavia, che « un atteggiamento dei nubendi che non tenga conto della di- mensione soprannaturale nel matrimonio puo` renderlo nullo solo se ne intac- ca la validita` sul piano naturale nel quale e` posto lo stesso segno sacramen- tale ».5 Circa tale problematica, soprattutto nel contesto attuale, occorrera` promuovere ulteriori riflessioni.

2. La cultura contemporanea, contrassegnata da un accentuato soggetti- vismo e relativismo etico e religioso, pone la persona e la famiglia di fronte a pressanti sfide. In primo luogo, di fronte alla questione circa la capacita` stessa dell’essere umano di legarsi, e se un legame che duri per tutta la vita sia veramente possibile e corrisponda alla natura dell’uomo, o, piuttosto, non sia, invece, in contrasto con la sua liberta` e con la sua autorealizzazione. Fa parte di una mentalita` diffusa, infatti, pensare che la persona diventi se stessa rimanendo « autonoma » ed entrando in contatto con l’altro solo me- diante relazioni che si possono interrompere in ogni momento.6 A nessuno sfugge come sulla scelta dell’essere umano di legarsi con un vincolo che duri tutta la vita influisca la prospettiva di base di ciascuno, a seconda cioe` che sia ancorata a un piano meramente umano, oppure si schiuda alla luce della fede nel Signore. Solo aprendosi alla verita` di Dio, infatti, e` possibile comprendere, e realizzare nella concretezza della vita anche coniugale e familiare, la verita` dell’uomo quale suo figlio, rigenerato dal Battesimo. « Chi rimane in me e ioin lui, fa molto frutto, perche´ senza di me non potete fare nulla »: 7 cosı` insegna- va Gesu` ai suoi discepoli, ricordando loro la sostanziale incapacita` dell’essere umano di compiere da solo cio` che e` necessario al conseguimento del vero bene. Il rifiuto della proposta divina, in effetti, conduce ad uno squilibrio

4 La dottrina cattolica sul sacramento del matrimonio [1977], 2.3: Documenti 1969-2004, vol. 13, Bologna 2006, p. 145. 5 Ibidem. 6 Cfr Allocuzione alla Curia Romana [21 dicembre 2012]: L’Osservatore Romano, 22 dicembre 2012, p. 4. 7 Gv 15, 5. 170 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale profondo in tutte le relazioni umane,8 inclusa quella matrimoniale, e facilita un’errata comprensione della liberta` e dell’autorealizzazione, che, unita alla fuga davanti alla paziente sopportazione della sofferenza, condanna l’uomo a chiudersi nel suo egoismo ed egocentrismo. Al contrario, l’accoglienza della fede rende l’uomo capace del dono di se´, nel quale soltanto, « aprendosi al- l’altro, agli altri, ai figli, alla famiglia... lasciandosi plasmare nella sofferenza, egli scopre l’ampiezza dell’essere persona umana ».9 La fede in Dio, sostenuta dalla grazia divina, e` dunque un elemento molto importante per vivere la mutua dedizione e la fedelta` coniugale.10 Non s’in- tende con cio` affermare che la fedelta`, come le altre proprieta`, non siano possibili nel matrimonio naturale, contratto tra non battezzati. Esso, infatti, non e` privo dei beni che « provengono da Dio Creatore e si inseriscono in modo incoativo nell’amore sponsale che unisce Cristo e la Chiesa ».11 Certamente, pero`, la chiusura a Dio o il rifiuto della dimensione sacra dell’unione coniu- gale e del suo valore nell’ordine della grazia rende ardua l’incarnazione con- creta del modello altissimo di matrimonio concepito dalla Chiesa secondo il disegno di Dio, potendo giungere a minare la validita` stessa del patto qua- lora, come assume la consolidata giurisprudenza di codesto Tribunale, si traduca in un rifiuto di principio dello stesso obbligo coniugale di fedelta` ovvero degli altri elementi o proprieta` essenziali del matrimonio. Tertulliano, nella celebre Lettera alla moglie, parlando della vita coniugale contrassegnata dalla fede, scrive che i coniugi cristiani « sono veramente due in una sola carne, e dove la carne e` unica, unico e` lo spirito. Insieme pregano, insieme si prostrano e insieme digiunano; l’uno ammaestra l’altro, l’uno onora l’altro, l’uno sostiene l’altro ».12 In termini simili si esprime san Clemente Alessandrino: « Se infatti per entrambi uno solo e` Dio, allora per entrambi uno solo e` il Pedagogo — Cristo —, una e` la Chiesa, una la sapienza, uno il pudore, in comune abbiamo il nutrimento, il matrimonio ci unisce ... E se comune e` la vita, comune e` anche la grazia, la salvezza, la virtu`, la morale ».13 I Santi che hanno vissuto l’unione matrimoniale e familiare nella prospettiva

8 Cfr Discorso alla Commissione Teologica Internazionale [7 dicembre 2012]: L’Osservatore Romano, 8 dicembre 2012, p. 7. 9 Discorso alla Curia Romana [21 dicembre 2012]: L’Osservatore Romano, 22 dicembre 2012, p. 4. 10 Catechesi all’Udienza generale [8 giugno 2011]: Insegnamenti VII/I [2011], pp. 792-793. 11 Commissione Teologica Internazionale, La dottrina cattolica sul sacramento del matrimonio [1977], 3.4: Documenti 1969-2004, vol. 13, Bologna 2006, p. 147. 12 Ad uxorem libri duo, II, IX: PL 1, 1415B-1417A. 13 Paedagogus, I, IV, 10.1: PG 8, 259B. Acta Benedicti Pp. XVI 171 cristiana, sono riusciti a superare anche le situazioni piu` avverse, conseguen- do talora la santificazione del coniuge e dei figli con un amore sempre raffor- zato da una solida fiducia in Dio, da una sincera pieta` religiosa e da un’in- tensa vita sacramentale. Proprio queste esperienze, contrassegnate dalla fede, fanno comprendere come, ancor oggi, sia prezioso il sacrificio offerto dal coniuge abbandonato o che abbia subito il divorzio, se — riconoscendo l’in- dissolubilita` del vincolo matrimoniale valido — riesce a non lasciarsi « coin- volgere in una nuova unione ... In tal caso il suo esempio di fedelta` edi coerenza cristiana assume un particolare valore di testimonianza di fronte al mondo e alla Chiesa ».14

3. Vorrei soffermarmi, infine, brevemente, sul bonum coniugum. La fede e` importante nella realizzazione dell’autentico bene coniugale, che consiste semplicemente nel volere sempre e comunque il bene dell’altro, in funzione di un vero e indissolubile consortium vitae. In verita`, nel proposito degli sposi cristiani di vivere una vera communio coniugalis vi e` un dinamismo proprio della fede, per cui la confessio, la risposta personale sincera all’annuncio sal- vifico, coinvolge il credente nel moto d’amore di Dio. « Confessio »e«caritas » sono « i due modi in cui Dio ci coinvolge, ci fa agire con Lui, in Lui e per l’umanita`, per la sua creatura ... La “confessio” non e` una cosa astratta, e` “caritas”, e` amore. Solo cosı` e` realmente il riflesso della verita` divina, che come verita` e` inseparabilmente anche amore ».15 Soltanto attraverso la fiam- ma della carita`, la presenza del Vangelo non e` piu` solo parola, ma realta` vissuta. In altri termini, se e` vero che « la fede senza la carita` non porta frutto e la carita` senza la fede sarebbe un sentimento in balia costante del dubbio », si deve concludere che « fede e carita` si esigono a vicenda, cosı` che l’una permette all’altra di attuare il suo cammino ».16

4. Se cio` vale nell’ampio contesto della vita comunitaria, deve valere ancora di piu` nell’unione matrimoniale. E` in essa, di fatto, che la fede fa crescere e fruttificare l’amore degli sposi, dando spazio alla presenza di Dio Trinita` e rendendo la stessa vita coniugale, cosı` vissuta, « lieta novella » davanti al mondo.

14 Giovanni Paolo II, Esort. ap. Familiaris consortio [22 novembre 1981], 83: AAS 74 [1982], p. 184. 15 Meditazione alla prima Congregazione Generale della XIII Assemblea Generale Ordinaria del Sinodo dei Vescovi [8 ottobre 2012]: L’Osservatore Romano, 10 ottobre 2012, p. 7. 16 Lett. ap. Porta fidei [11 ottobre 2012], 14: L’Osservatore Romano, 17-18 ottobre 2011. 172 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Riconosco le difficolta`, da un punto di vista giuridico e pratico, di enu- cleare l’elemento essenziale del bonum coniugum, inteso finora prevalente- mente in relazione alle ipotesi di incapacita`.17 Il bonum coniugum assume rilevanza anche nell’ambito della simulazione del consenso. Certamente, nei casi sottoposti al vostro giudizio, sara` l’indagine in facto ad accertare l’even- tuale fondatezza di questo capo di nullita`, prevalente o coesistente con un altro capo dei tre «beni» agostiniani, la procreativita`, l’esclusivita` e la perpe- tuita`. Non si deve quindi prescindere dalla considerazione che possano darsi dei casi nei quali, proprio per l’assenza di fede, il bene dei coniugi risulti compromesso e cioe` escluso dal consenso stesso; ad esempio, nell’ipotesi di sovvertimento da parte di uno di essi, a causa di un’errata concezione del vincolo nuziale, del principio di parita`, oppure nell’ipotesi di rifiuto dell’u- nione duale che contraddistingue il vincolo matrimoniale, in rapporto conla possibile coesistente esclusione della fedelta` e dell’uso della copula adempiuta humano modo. Con le presenti considerazioni, non intendo certamente suggerire alcun facile automatismo tra carenza di fede e invalidita` dell’unione matrimoniale, ma piuttosto evidenziare come tale carenza possa, benche´ non necessariamen- te, ferire anche i beni del matrimonio, dal momento che il riferimento all’or- dine naturale voluto da Dio e` inerente al patto coniugale.18 Cari Fratelli, invoco l’aiuto di Dio su di voi e su quanti nella Chiesa si adoperano per la salvaguardia della verita` e della giustizia riguardo al vincolo sacro del matrimonio e, per cio` stesso, della famiglia cristiana. Vi affido alla protezione di Maria Santissima, Madre di Cristo, e di san Giuseppe, Custode della Famiglia di Nazaret, silenzioso e obbediente esecutore del piano divino della salvezza, mentre imparto volentieri a voi e ai vostri cari la Benedizione Apostolica.

17 Cfr CIC, can. 1095. 18 Cfr Gen 2, 24. Acta Benedicti Pp. XVI 173

NUNTII

I

Ad tempus Quadragesimale anno 2013.

Credere nella carita` suscita carita` – « Abbiamo conosciuto e creduto l’amore che Dio ha in noi » (1Gv4, 16)

Cari fratelli e sorelle,

la celebrazione della Quaresima, nel contesto dell’Anno della fede, ci offre una preziosa occasione per meditare sul rapporto tra fede e carita`: tra il credere in Dio, nel Dio di Gesu` Cristo, e l’amore, che e` frutto dell’azione dello Spirito Santo e ci guida in un cammino di dedizione verso Dio e verso gli altri.

1. La fede come risposta all’amore di Dio

Gia` nella mia prima Enciclica ho offerto qualche elemento per cogliere lo stretto legame tra queste due virtu` teologali, la fede e la carita`. Partendo dalla fondamentale affermazione dell’apostolo Giovanni: « Abbiamo conosciu- to e creduto l’amore che Dio ha in noi »,1 ricordavo che « all’inizio dell’essere cristiano non c’e` una decisione etica o una grande idea, bensı` l’incontro con un avvenimento, con una Persona, che da` alla vita un nuovo orizzonte e con cio` la direzione decisiva... Siccome Dio ci ha amati per primo,2 l’amore adesso non e` piu` solo un “comandamento”, ma e` la risposta al dono dell’amore, col quale Dio ci viene incontro ».3 La fede costituisce quella personale adesione — che include tutte le nostre facolta` — alla rivelazione dell’amore gratuito e « appassionato » che Dio ha per noi e che si manifesta pienamente in Gesu` Cristo. L’incontro con Dio Amore che chiama in causa non solo il cuore, ma anche l’intelletto: « Il riconoscimento del Dio vivente e` una via verso l’amore, eilsı` della nostra volonta` alla sua unisce intelletto, volonta` e sentimento nell’atto totalizzante dell’amore. Questo pero` e` un processo che rimane con- tinuamente in cammino: l’amore non e` mai “concluso” e completato ».4 Da

1 1Gv4, 16. 2 Cfr 1Gv4, 10. 3 Deus caritas est,1. 4 Ibid., 17. 174 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale qui deriva per tutti i cristiani e, in particolare, per gli « operatori della carita` », la necessita` della fede, di quell’« incontro con Dio in Cristo che susciti in loro l’amore e apra il loro animo all’altro, cosı` che per loro l’amore del prossimo non sia piu` un comandamento imposto per cosı` dire dall’esterno, ma una conseguenza derivante dalla loro fede che diventa operante nell’amore ».5 Il cristiano e` una persona conquistata dall’amore di Cristo e percio`, mosso da questo amore — « caritas Christi urget nos » 6 —, e` aperto in modo profondo e concreto all’amore per il prossimo.7 Tale atteggiamento nasce anzitutto dalla coscienza di essere amati, perdonati, addirittura serviti dal Signore, che si china a lavare i piedi degli Apostoli e offre Se stesso sulla croce per attirare l’umanita` nell’amore di Dio. « La fede ci mostra il Dio che ha dato il suo Figlio per noi e suscita cosı` in noi la vittoriosa certezza che e` proprio vero: Dio e` amore! ... La fede, che prende coscienza dell’amore di Dio rivelatosi nel cuore trafitto di Gesu` sulla croce, suscita a sua volta l’amore. Esso e` la luce — in fondo l’unica — che rischiara sempre di nuovo un mondo buio e ci da` il coraggio di vivere e di agire ».8 Tutto cio` ci fa capire come il principale atteggiamento distintivo dei cristiani sia proprio « l’amore fondato sulla fede e da essa plasmato ».9

2. La carita` come vita nella fede

Tutta la vita cristiana e` un rispondere all’amore di Dio. La prima risposta e` appunto la fede come accoglienza piena di stupore e gratitudine di un’inau- dita iniziativa divina che ci precede e ci sollecita. E il « sı` » della fede segna l’inizio di una luminosa storia di amicizia con il Signore, che riempie e da` senso pieno a tutta la nostra esistenza. Dio pero` non si accontenta che noi accogliamo il suo amore gratuito. Egli non si limita ad amarci, ma vuole attiraci a Se´, trasformarci in modo cosı` profondo da portarci a dire con san Paolo: non sono piu` io che vivo, ma Cristo vive in me.10 Quando noi lasciamo spazio all’amore di Dio, siamo resi simili a Lui, partecipi della sua stessa carita`. Aprirci al suo amore significa lasciare che Egli viva in noi e ci porti ad amare con Lui, in Lui e come Lui; solo allora la

5 Ibid., 31a. 6 2 Cor 5, 14. 7 Cfr ibid., 33. 8 Ibid., 39. 9 Ibid.,7. 10 Cfr Gal 2, 20. Acta Benedicti Pp. XVI 175 nostra fede diventa veramente « operosa per mezzo della carita` » 11 ed Egli prende dimora in noi.12 La fede e` conoscere la verita` e aderirvi; 13 la carita` e` « camminare » nella verita`.14 Con la fede si entra nell’amicizia con il Signore; con la carita` si vive e si coltiva questa amicizia.15 La fede ci fa accogliere il comandamento del Signore e Maestro; la carita` ci dona la beatitudine di metterlo in pratica.16 Nella fede siamo generati come figli di Dio; 17 la carita` ci fa perseverare concretamente nella figliolanza divina portando il frutto dello Spirito Santo.18 La fede ci fa riconoscere i doni che il Dio buono e generoso ci affida; la carita` li fa fruttificare.19

3. L’indissolubile intreccio tra fede e carita`

Alla luce di quanto detto, risulta chiaro che non possiamo mai separare o, addirittura, opporre fede e carita`. Queste due virtu` teologali sono intimamen- te unite ed e` fuorviante vedere tra di esse un contrasto o una « dialettica ». Da un lato, infatti, e` limitante l’atteggiamento di chi mette in modo cosı` forte l’accento sulla priorita` e la decisivita` della fede da sottovalutare e quasi disprezzare le concrete opere della carita` e ridurre questa a generico umani- tarismo. Dall’altro, pero`,e` altrettanto limitante sostenere un’esagerata su- premazia della carita` e della sua operosita`, pensando che le opere sostitui- scano la fede. Per una sana vita spirituale e` necessario rifuggire sia dal fideismo che dall’attivismo moralista. L’esistenza cristiana consiste in un continuo salire il monte dell’incontro con Dio per poi ridiscendere, portando l’amore e la forza che ne derivano, in modo da servire i nostri fratelli e sorelle con lo stesso amore di Dio. Nella Sacra Scrittura vediamo come lo zelo degli Apostoli per l’annuncio del Van- gelo che suscita la fede e` strettamente legato alla premura caritatevole ri- guardo al servizio verso i poveri.20 Nella Chiesa, contemplazione e azione,

11 Gal 5, 6. 12 Cfr 1Gv4, 12. 13 Cfr 1Tm2, 4. 14 Cfr Ef 4, 15. 15 Cfr Gv 15, 14s. 16 Cfr Gv 13, 13-17. 17 Cfr Gv 1, 12s. 18 Cfr Gal 5, 22. 19 Cfr Mt 25, 14-30. 20 Cfr At 6, 1-4. 176 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale simboleggiate in certo qual modo dalle figure evangeliche delle sorelle Maria e Marta, devono coesistere e integrarsi.21 La priorita` spetta sempre al rapporto con Dio e la vera condivisione evangelica deve radicarsi nella fede.22 Talvolta si tende, infatti, a circoscrivere il termine « carita` » alla solidarieta` o al sem- plice aiuto umanitario. E` importante, invece, ricordare che massima opera di carita` e` proprio l’evangelizzazione, ossia il « servizio della Parola ». Non v’e` azione piu` benefica, e quindi caritatevole, verso il prossimo che spezzare il pane della Parola di Dio, renderlo partecipe della Buona Notizia del Vangelo, introdurlo nel rapporto con Dio: l’evangelizzazione e` la piu` alta e integrale promozione della persona umana. Come scrive il Servo di Dio Papa Paolo VI nell’Enciclica Populorum progressio,e` l’annuncio di Cristo il primo e princi- pale fattore di sviluppo.23 E` la verita` originaria dell’amore di Dio per noi, vissuta e annunciata, che apre la nostra esistenza ad accogliere questo amore e rende possibile lo sviluppo integrale dell’umanita` e di ogni uomo.24 In sostanza, tutto parte dall’Amore e tende all’Amore. L’amore gratuito di Dio ci e` reso noto mediante l’annuncio del Vangelo. Se lo accogliamo con fede, riceviamo quel primo ed indispensabile contatto col divino capace di farci « innamorare dell’Amore », per poi dimorare e crescere in questo Amoree comunicarlo con gioia agli altri. A proposito del rapporto tra fede e opere di carita`, un’espressione della Lettera di san Paolo agli Efesini riassume forse nel modo migliore la loro correlazione: « Per grazia infatti siete salvati mediante la fede; e cio` non viene da voi, ma e` dono di Dio; ne´ viene dalle opere, perche´ nessuno possa vantar- sene. Siamo infatti opera sua, creati in Cristo Gesu` per le opere buone, che Dio ha preparato perche´ in esse camminassimo ».25 Si percepisce qui che tutta l’iniziativa salvifica viene da Dio, dalla sua Grazia, dal suo perdono accolto nella fede; ma questa iniziativa, lungi dal limitare la nostra liberta` e la nostra responsabilita`, piuttosto le rende autentiche e le orienta verso le opere della carita`. Queste non sono frutto principalmente dello sforzo umano, da cui trarre vanto, ma nascono dalla stessa fede, sgorgano dalla Grazia che Dio offre in abbondanza. Una fede senza opere e` come un albero senza frutti: queste due virtu` si implicano reciprocamente. La Quaresima ci invita proprio,

21 Cfr Lc 10, 38-42. 22 Cfr Catechesi all’Udienza generale del 25 aprile 2012. 23 Cfr n. 16. 24 Cfr Enc. Caritas in veritate,8. 25 2, 8-10. Acta Benedicti Pp. XVI 177 con le tradizionali indicazioni per la vita cristiana, ad alimentare la fede attraverso un ascolto piu` attento e prolungato della Parola di Dio e la parte- cipazione ai Sacramenti, e, nello stesso tempo, a crescere nella carita`, nell’a- more verso Dio e verso il prossimo, anche attraverso le indicazioni concrete del digiuno, della penitenza e dell’elemosina.

4. Priorita` della fede, primato della carita`

Come ogni dono di Dio, fede e carita` riconducono all’azione dell’unico e medesimo Spirito Santo,26 quello Spirito che in noi grida « Abba`! Padre »,27 e che ci fa dire: « Gesu` e` il Signore! » 28 e « Maranatha! ».29 La fede, dono e risposta, ci fa conoscere la verita` di Cristo come Amore incarnato e crocifisso, piena e perfetta adesione alla volonta` del Padre e infinita misericordia divina verso il prossimo; la fede radica nel cuore e nella mente la ferma convinzione che proprio questo Amore e` l’unica realta` vitto- riosa sul male e sulla morte. La fede ci invita a guardare al futuro con la virtu` della speranza, nell’attesa fiduciosa che la vittoria dell’amore di Cristo giunga alla sua pienezza. Da parte sua, la carita` ci fa entrare nell’amore di Dio manifestato in Cristo, ci fa aderire in modo personale ed esistenziale al do- narsi totale e senza riserve di Gesu` al Padre e ai fratelli. Infondendo in noi la carita`, lo Spirito Santo ci rende partecipi della dedizione propria di Gesu`: filiale verso Dio e fraterna verso ogni uomo.30 Il rapporto che esiste tra queste due virtu` e` analogo a quello tra due Sacramenti fondamentali della Chiesa: il Battesimo e l’Eucaristia. Il Batte- simo (sacramentum fidei) precede l’Eucaristia (sacramentum caritatis), ma e` orientato ad essa, che costituisce la pienezza del cammino cristiano. In modo analogo, la fede precede la carita`, ma si rivela genuina solo se e` coronata da essa. Tutto parte dall’umile accoglienza della fede (« il sapersi amati da Dio »), ma deve giungere alla verita` della carita` (« il saper amare Dio e il prossimo »), che rimane per sempre, come compimento di tutte le virtu`.31 Carissimi fratelli e sorelle, in questo tempo di Quaresima, in cui ci prepa- riamo a celebrare l’evento della Croce e della Risurrezione, nel quale l’Amore

26 Cfr 1 Cor 13. 27 Gal 4, 6. 28 1 Cor 12, 3. 29 1 Cor 16, 22; Ap 22, 20. 30 Cfr Rm 5, 5. 31 Cfr 1 Cor 13, 13. 178 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale di Dio ha redento il mondo e illuminato la storia, auguro a tutti voi di vivere questo tempo prezioso ravvivando la fede in Gesu` Cristo, per entrare nel suo stesso circuito di amore verso il Padre e verso ogni fratello e sorella che incontriamo nella nostra vita. Per questo elevo la mia preghiera a Dio, men- tre invoco su ciascuno e su ogni comunita` la Benedizione del Signore!

Dal Vaticano, 15 ottobre 2012.

BENEDICTUS PP. XVI

II

Occasione XXI Mundialis Infirmorum Diei.

« Va’ e anche tu fa’ lo stesso » (Lc 10, 37)

Cari fratelli e sorelle!

1. L’11 febbraio 2013, memoria liturgica della Beata Vergine Maria di Lourdes, si celebrera` in forma solenne, presso il Santuario mariano di Alto¨t- ting, la XXI Giornata Mondiale del Malato. Tale giornata e` per i malati, per gli operatori sanitari, per i fedeli cristiani e per tutte le persone di buona volonta` « momento forte di preghiera, di condivisione, di offerta della soffe- renza per il bene della Chiesa e di richiamo per tutti a riconoscere nel volto del fratello infermo il Santo Volto di Cristo che, soffrendo, morendo e risorgendo ha operato la salvezza dell’umanita` ».1 In questa circostanza, mi sento parti- colarmente vicino a ciascuno di voi, cari ammalati che, nei luoghi di assi- stenza e di cura o anche a casa, vivete un difficile momento di prova a causa dell’infermita` e della sofferenza. A tutti giungano le parole rassicuranti dei Padri del Concilio Ecumenico Vaticano II: « Non siete ne´ abbandonati, ne´ inutili: voi siete chiamati da Cristo, voi siete la sua trasparente immagine ».2

2. Per accompagnarvi nel pellegrinaggio spirituale che da Lourdes, luogo e simbolo di speranza e di grazia, ci conduce verso il Santuario di Alto¨tting,

1 Giovanni Paolo II, Lettera istitutiva della Giornata Mondiale del Malato, 13 maggio 1992, 3. 2 Messaggio ai poveri, ai malati e ai sofferenti. Acta Benedicti Pp. XVI 179 vorrei proporre alla vostra riflessione la figura emblematica del Buon Sama- ritano.3 La parabola evangelica narrata da san Luca si inserisce in una serie di immagini e racconti tratti dalla vita quotidiana, con cui Gesu` vuole far comprendere l’amore profondo di Dio verso ogni essere umano, specialmente quando si trova nella malattia e nel dolore. Ma, allo stesso tempo, con le parole conclusive della parabola del Buon Samaritano, « Va’ e anche tu fa’ lo stesso »,4 il Signore indica qual e` l’atteggiamento che deve avere ogni suo discepolo verso gli altri, particolarmente se bisognosi di cura. Si tratta quindi di attingere dall’amore infinito di Dio, attraverso un’intensa relazione con Lui nella preghiera, la forza di vivere quotidianamente un’attenzione concre- ta, come il Buon Samaritano, nei confronti di chi e` ferito nel corpo e nello spirito, di chi chiede aiuto, anche se sconosciuto e privo di risorse. Cio` vale non solo per gli operatori pastorali e sanitari, ma per tutti, anche per lo stesso malato, che puo` vivere la propria condizione in una prospettiva di fede: « Non e` lo scansare la sofferenza, la fuga davanti al dolore, che guarisce l’uomo, ma la capacita` di accettare la tribolazione e in essa di maturare, di trovare senso mediante l’unione con Cristo, che ha sofferto con infinito amore ».5

3. Vari Padri della Chiesa hanno visto nella figura del Buon Samaritano Gesu` stesso, e nell’uomo incappato nei briganti Adamo, l’Umanita` smarrita e ferita per il proprio peccato.6 Gesu` e` il Figlio di Dio, Colui che rende presente l’amore del Padre, amore fedele, eterno, senza barriere ne´ confini. Ma Gesu` e` anche Colui che « si spoglia » del suo « abito divino », che si abbassa dalla sua « condizione » divina, per assumere forma umana 7 e accostarsi al dolore del- l’uomo, fino a scendere negli inferi, come recitiamo nel Credo, e portare spe- ranza e luce. Egli non considera un tesoro geloso il suo essere uguale a Dio, il suo essere Dio,8 ma si china, pieno di misericordia, sull’abisso della sofferenza umana, per versare l’olio della consolazione e il vino della speranza.

4. L’Anno della fede che stiamo vivendo costituisce un’occasione propizia per intensificare la diaconia della carita` nelle nostre comunita` ecclesiali, per essere ciascuno buon samaritano verso l’altro, verso chi ci sta accanto. A

3 Cfr Lc 10, 25-37. 4 Lc 10, 37. 5 Enc. Spe salvi, 37. 6 Cfr Origene, Omelia sul Vangelo di Luca XXXIV, 1-9; Ambrogio, Commento al Vangelo di san Luca, 71-84; Agostino, Discorso 171. 7 Fil 2, 6-8. 8 Cfr Fil 2, 6. 180 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale questo proposito, vorrei richiamare alcune figure, tra le innumerevoli nella storia della Chiesa, che hanno aiutato le persone malate a valorizzare la sofferenza sul piano umano e spirituale, affinche´ siano di esempio e di stimolo. Santa Teresa del Bambino Gesu` e del Volto Santo, « esperta della scientia amoris »,9 seppe vivere « in unione profonda alla Passione di Gesu` » la malattia che la condusse « alla morte attraverso grandi sofferenze ».10 Il Venerabile Luigi Novarese, del quale molti ancora oggi serbano vivo il ricordo, nell’e- sercizio del suo ministero avvertı` in modo particolare l’importanza della preghiera per e con gli ammalati e i sofferenti, che accompagnava spesso nei Santuari mariani, in speciale modo alla grotta di Lourdes. Mosso dalla carita` verso il prossimo, Raoul Follereau ha dedicato la propria vita alla cura delle persone affette dal morbo di Hansen sin nelle aree piu` remote del pia- neta, promuovendo fra l’altro la Giornata Mondiale contro la Lebbra. La beata Teresa di Calcutta iniziava sempre la sua giornata incontrando Gesu` nell’Eucaristia, per uscire poi nelle strade con la corona del Rosario in mano ad incontrare e servire il Signore presente nei sofferenti, specialmente in coloro che sono « non voluti, non amati, non curati ». Sant’Anna Scha¨ffer di Mindelstetten seppe, anche lei, in modo esemplare unire le proprie sofferenze a quelle di Cristo: « il letto di dolore divento`... cella conventuale e la sofferenza costituı` il suo servizio missionario... Confortata dalla Comunione quotidiana, ella divento` un’instancabile strumento di intercessione nella preghiera e un riflesso dell’amore di Dio per molte persone che cercavano il suo consiglio».11 Nel Vangelo emerge la figura della Beata Vergine Maria, che segue il Figlio sofferente fino al supremo sacrificio sul Golgota. Ella non perde mai la spe- ranza nella vittoria di Dio sul male, sul dolore e sulla morte, e sa accogliere con lo stesso abbraccio di fede e di amore il Figlio di Dio nato nella grotta di Betlemme e morto sulla croce. La sua ferma fiducia nella potenza divina viene illuminata dalla Risurrezione di Cristo, che dona speranza a chi si trova nella sofferenza e rinnova la certezza della vicinanza e della consolazione del Signore.

5. Vorrei infine rivolgere il mio pensiero di viva riconoscenza e di inco- raggiamento alle istituzioni sanitarie cattoliche e alla stessa societa` civile, alle diocesi, alle comunita` cristiane, alle famiglie religiose impegnate nella pasto-

9 Giovanni Paolo II, Lett. ap., Novo Millennio ineunte, 42. 10 Udienza Generale, 6 aprile 2011. 11 Omelia per la canonizzazione, 21 ottobre 2012. Acta Benedicti Pp. XVI 181 rale sanitaria, alle associazioni degli operatori sanitari e del volontariato. In tutti possa crescere la consapevolezza che « nell’accoglienza amorosa e gene- rosa di ogni vita umana, soprattutto se debole e malata, la Chiesa vive oggi un momento fondamentale della sua missione ».12 Affido questa XXI Giornata Mondiale del Malato all’intercessione della Santissima Vergine Maria delle Grazie venerata ad Alto¨tting, affinche´ accom- pagni sempre l’umanita` sofferente, in cerca di sollievo e di ferma speranza, aiuti tutti coloro che sono coinvolti nell’apostolato della misericordia a di- ventare dei buoni samaritani per i loro fratelli e sorelle provati dalla malattia e dalla sofferenza, mentre ben volentieri imparto la Benedizione Apostolica.

Dal Vaticano, 2 gennaio 2013.

BENEDICTUS PP. XVI

III

Occasione XLVII Mundialis Diei Communicationis Socialis.

Reti sociali: porte di verita` e di fede; nuovi spazi di evangelizzazione

Cari fratelli e sorelle,

in prossimita` della Giornata Mondiale delle Comunicazioni Sociali del 2013, desidero proporvi alcune riflessioni su una realta` sempre piu` importan- te che riguarda il modo in cui le persone oggi comunicano tra di loro. Vorrei soffermarmi a considerare lo sviluppo delle reti sociali digitali che stanno contribuendo a far emergere una nuova « agora` », una piazza pubblica e aperta in cui le persone condividono idee, informazioni, opinioni, e dove, inoltre, possono prendere vita nuove relazioni e forme di comunita`. Questi spazi, quando sono valorizzati bene e con equilibrio, contribuisco- no a favorire forme di dialogo e di dibattito che, se realizzate con rispetto, attenzione per la privacy, responsabilita` e dedizione alla verita`, possono raf- forzare i legami di unita` tra le persone e promuovere efficacemente l’armonia

12 Giovanni Paolo II, Esort. ap. postsinodale Christifideles laici, 38. 182 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale della famiglia umana. Lo scambio di informazioni puo` diventare vera comu- nicazione, i collegamenti possono maturare in amicizia, le connessioni agevo- lare la comunione. Se i network sono chiamati a mettere in atto questa grande potenzialita`, le persone che vi partecipano devono sforzarsi di essere autenti- che, perche´ in questi spazi non si condividono solamente idee e informazioni, ma in ultima istanza si comunica se stessi. Lo sviluppo delle reti sociali richiede impegno: le persone sono coinvolte nel costruire relazioni e trovare amicizia, nel cercare risposte alle loro doman- de, nel divertirsi, ma anche nell’essere stimolati intellettualmente e nel con- dividere competenze e conoscenze. I network diventano cosı`, sempre di piu`, parte del tessuto stesso della societa` in quanto uniscono le persone sulla base di questi bisogni fondamentali. Le reti sociali sono dunque alimentate da aspirazioni radicate nel cuore dell’uomo. La cultura dei social network e i cambiamenti nelle forme e negli stili della comunicazione, pongono sfide impegnative a coloro che vogliono parlare di verita` e di valori. Spesso, come avviene anche per altri mezzi di comunica- zione sociale, il significato e l’efficacia delle differenti forme di espressione sembrano determinati piu` dalla loro popolarita` che dalla loro intrinseca im- portanza e validita`. La popolarita` e` poi frequentemente connessa alla cele- brita` o a strategie persuasive piuttosto che alla logica dell’argomentazione. A volte, la voce discreta della ragione puo` essere sovrastata dal rumore delle eccessive informazioni, e non riesce a destare l’attenzione, che invece viene riservata a quanti si esprimono in maniera piu` suadente. I social media hanno bisogno, quindi, dell’impegno di tutti coloro che sono consapevoli del valore del dialogo, del dibattito ragionato, dell’argomentazione logica; di persone che cercano di coltivare forme di discorso e di espressione che fanno appello alle piu` nobili aspirazioni di chi e` coinvolto nel processo comunicativo. Dia- logo e dibattito possono fiorire e crescere anche quando si conversa e si prendono sul serio coloro che hanno idee diverse dalle nostre. « Costatata la diversita` culturale, bisogna far sı` che le persone non solo accettino l’esistenza della cultura dell’altro, ma aspirino anche a venire arricchite da essa e ad offrirle cio` che si possiede di bene, di vero e di bello ».1 La sfida che i network sociali devono affrontare e` quella di essere davvero inclusivi: allora essi beneficeranno della piena partecipazione dei credenti che desiderano condividere il Messaggio di Gesu` e i valori della dignita` umana,

1 Discorso nell’Incontro con il mondo della cultura, Bele´m, Lisbona, 12 maggio 2010. Acta Benedicti Pp. XVI 183 che il suo insegnamento promuove. I credenti, infatti, avvertono sempre piu` che se la Buona Notizia non e` fatta conoscere anche nell’ambiente digitale, potrebbe essere assente nell’esperienza di molti per i quali questo spazio esistenziale e` importante. L’ambiente digitale non e` un mondo parallelo o puramente virtuale, ma e` parte della realta` quotidiana di molte persone, specialmente dei piu` giovani. I network sociali sono il frutto dell’interazione umana, ma essi, a loro volta, danno forme nuove alle dinamiche della comu- nicazione che crea rapporti: una comprensione attenta di questo ambiente e` dunque il prerequisito per una significativa presenza all’interno di esso. La capacita` di utilizzare i nuovi linguaggi e` richiesta non tanto per essere al passo coi tempi, ma proprio per permettere all’infinita ricchezza del Van- gelo di trovare forme di espressione che siano in grado di raggiungere le menti e i cuori di tutti. Nell’ambiente digitale la parola scritta si trova spesso accompagnata da immagini e suoni. Una comunicazione efficace, come le parabole di Gesu`, richiede il coinvolgimento dell’immaginazione e della sen- sibilita` affettiva di coloro che vogliamo invitare a un incontro col mistero dell’amore di Dio. Del resto sappiamo che la tradizione cristiana e` da sempre ricca di segni e simboli: penso, ad esempio, alla croce, alle icone, alle immagini della Vergine Maria, al presepe, alle vetrate e ai dipinti delle chiese. Una parte consistente del patrimonio artistico dell’umanita` e` stato realizzato da artisti e musicisti che hanno cercato di esprimere le verita` della fede. L’autenticita` dei credenti nei network sociali e` messa in evidenza dalla condivisione della sorgente profonda della loro speranza e della loro gioia: la fede nel Dio ricco di misericordia e di amore rivelato in Cristo Gesu`. Tale condivisione consiste non soltanto nell’esplicita espressione di fede, ma anche nella testimonianza, cioe` nel modo in cui si comunicano « scelte, preferenze, giudizi che siano profondamente coerenti con il Vangelo, anche quando di esso non si parla in forma esplicita ».2 Un modo particolarmente significativo di rendere testimonianza sara` la volonta` di donare se stessi agli altri attra- verso la disponibilita` a coinvolgersi pazientemente e con rispetto nelle loro domande e nei loro dubbi, nel cammino di ricerca della verita` e del senso dell’esistenza umana. L’emergere nelle reti sociali del dialogo circa la fede e il credere conferma l’importanza e la rilevanza della religione nel dibattito pubblico e sociale.

2 Messaggio per la Giornata Mondiale delle Comunicazioni Sociali, 2011. 184 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Per coloro che hanno accolto con cuore aperto il dono della fede, la rispo- sta piu` radicale alle domande dell’uomo circa l’amore, la verita` e il significato della vita — questioni che non sono affatto assenti nei social network —si trova nella persona di Gesu` Cristo. E` naturale che chi ha la fede desideri, con rispetto e sensibilita`, condividerla con coloro che incontra nell’ambiente di- gitale. In definitiva, pero`, se la nostra condivisione del Vangelo e` capace di dare buoni frutti, e` sempre grazie alla forza propria della Parola di Dio di toccare i cuori, prima ancora di ogni nostro sforzo. La fiducia nella potenza dell’azione di Dio deve superare sempre ogni sicurezza posta sull’utilizzo dei mezzi umani. Anche nell’ambiente digitale, dove e` facile che si levino voci dai toni troppo accesi e conflittuali, e dove a volte il sensazionalismo rischia di prevalere, siamo chiamati a un attento discernimento. E ricordiamo, a questo proposito, che Elia riconobbe la voce di Dio non nel vento impetuoso e gagliardo, ne´ nel terremoto o nel fuoco, ma nel « sussurro di una brezza leggera ».3 Dobbiamo confidare nel fatto che i fondamentali desideri dell’uomo di amare e di essere amato, di trovare significato e verita` — che Dio stesso ha messo nel cuore dell’essere umano — mantengono anche le donne e gli uomini del nostro tempo sempre e comunque aperti a cio` che il beato Cardinale Newman chiamava la « luce gentile » della fede. I social network, oltre che strumento di evangelizzazione, possono essere un fattore di sviluppo umano. Ad esempio, in alcuni contesti geografici e culturali dove i cristiani si sentono isolati, le reti sociali possono rafforzare il senso della loro effettiva unita` con la comunita` universale dei credenti. Le reti facilitano la condivisione delle risorse spirituali e liturgiche, rendendo le persone in grado di pregare con un rinvigorito senso di prossimita` a coloro che professano la loro stessa fede. Il coinvolgimento autentico e interattivo con le domande e i dubbi di coloro che sono lontani dalla fede, ci deve far sentire la necessita` di alimentare con la preghiera e la riflessione la nostra fede nella presenza di Dio, come pure la nostra carita` operosa: « se parlassi le lingue degli uomini e degli angeli, ma non avessi la carita`, sarei come bronzo che rimbomba o come cimbalo che strepita ».4 Esistono reti sociali che nell’ambiente digitale offrono all’uomo di oggi occasioni di preghiera, meditazione o condivisione della Parola di Dio. Ma queste reti possono anche aprire le porte ad altre dimensioni della fede. Molte persone stanno, infatti, scoprendo, proprio grazie a un contatto avvenuto

3 1Re19, 11-12. 4 1 Cor 13, 1. Acta Benedicti Pp. XVI 185 inizialmente on line, l’importanza dell’incontro diretto, di esperienze di co- munita` o anche di pellegrinaggio, elementi sempre importanti nel cammino di fede. Cercando di rendere il Vangelo presente nell’ambiente digitale, noi pos- siamo invitare le persone a vivere incontri di preghiera o celebrazioni liturgi- che in luoghi concreti quali chiese o cappelle. Non ci dovrebbe essere man- canza di coerenza o di unita` nell’espressione della nostra fede e nella nostra testimonianza del Vangelo nella realta` in cui siamo chiamati a vivere, sia essa fisica, sia essa digitale. Quando siamo presenti agli altri, in qualunque modo, noi siamo chiamati a far conoscere l’amore di Dio sino agli estremi confini della terra. Prego che lo Spirito di Dio vi accompagni e vi illumini sempre, mentre benedico di cuore tutti voi, cosı` che possiate essere davvero araldi e testimoni del Vangelo. « Andate in tutto il mondo e proclamate il Vangelo a ogni creatura ».5

Dal Vaticano, 24 gennaio 2013, Festa di san Francesco di Sales.

BENEDICTUS PP. XVI

5 Mc 16, 15. 186 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

SECRETARIA STATUS

RESCRIPTUM “EX AUDIENTIA SS.MI”

Lo scorso 24 febbraio 2012 il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato S.E.R. Mons. Henri Brincard Delegato Pontifı´cio per le Suore contemplative di St. Jean, conferendogli l’incarico di governare a Suo Nome tale Istituto religioso, rimanendo egli anche Assistente Religioso per i Fratelli di St. Jean e per le Suore Apostoliche di St. Jean. Lo stesso giorno il Sommo Pontefice ha inoltre affidato al sottoscritto Card. Segretario di Stato di emanare le disposizioni specifiche necessarie per consentire al Delegato per le Suore contemplative di St. Jean di espletare il proprio compito, cosa che ho fatto con il Decreto del 25 febbraio 2012. Poiche´ e` parso necessario assumere nuove determinazioni in ordine al governo del citato Istituto religioso, il Sommo Pontefice Benedetto XVI, nell’Udienza a me concessa in data odierna, ha disposto quanto segue: 1. l’Associazione pubblica di fedeli denominata « Hermanas de San Juan y Santo Domingo », eretta il 29 giugno 2012 nella Diocesi di Cordova, poiche´ essa ha leso gravemente la disciplina ecclesiastica, e` soppressa con effetto immediato e senza possibilita` che sia ricostituita sotto altra forma, sia nella Diocesi di Cordova che in altra Diocesi; 2. i ricorsi presentati da un certo numero di religiose, in data 11 febbraio 2012, e qui pervenuti dalla Congregazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Societa` di Vita Apostolica il 24 ottobre 2012, contro le decisioni assunte da S.E.R. Mons. Brincard sono respinti per carenza di fondamento giuridico.

Il presente Rescritto, le cui decisioni entrano immediatamente in vigore, verra` comunicato agli interessati e pubblicato sugli Acta Apostolicae Sedis.

Dal Vaticano, 10 Gennaio 2013.

e Tarcisio card. Bertone Segretario di Stato Prot. N. 125.555/G.N. Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus 187

ACTA CONGREGATIONUM

CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS

DECRETUM

Attenta norma Articuli 2, commatis 4 Conventionis Fundamentalis inter Sanctam Sedem et Montem Nigrum die 24 mensis Iunii anno 2011 subsigna- tae et vigorem obtinentis a die 21 mensis Iunii anno 2012, nempe quod « Configuratio territorialis circumscriptionum ecclesiasticarum non extenda- tur ultra limites Montis Nigri », compertum habens quod die 28 mensis Augusti anno 2003, quo erecta est Exarchia Apostolica pro Catholicis ritus Byzantini in Serbia et Monte Nigro degentibus, cum sede in Novi Sad in Serbia, duo territoria in unum Populum coalescebant, Summus Pontifex Benedictus PP. XVI

vigente iam praedicta Conventione Fundamentali, Sua pastorali sollicitu- dine ductus, fines Exarchiae Apostolicae pro catholicis ritus Byzantini, in Serbia et Monte Nigro degentibus, tantummodo territorio Reipublicae Serbiae limitare decrevit, et Episcopo catholico ritus Latini concredere pastoralem curam catholicorum orientalium ex occasione in Monte Nigro commorantium. Voluit idem Summus Pontifex ut hoc Decretum fı`eret et promulgaretur. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus, die 19 mensis Ianuarii 2013.

Leonardus Card. Sandri Praefectus Mauricius Malvestiti Secretarius alter Prot. N. 340/2003 188 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM

ILLERDENSIS

Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servorum Dei Mariani Alcala´ Pe´rez et XVIII Sociorum, ex Ordine B.M.V. de Mercede Redemptionis Captivorum ({ 1936-1937)

DECRETUM SUPER MARTYRIO

« Gratias agere debemus Deo semper pro vobis, fratres, sicut dignum est, quoniam supercrescit fides vestra, et abundat caritas uniuscuiusque omnium vestrum in invicem, ita ut et nos ipsi in vobis gloriemur in ecclesiis Dei pro patientia vestra et fide in omnibus persecutionibus vestris et tribulationibus, quas sustinetis, indicium iusti iudicii Dei, ut digni habeamini regno Dei, pro quo et patinimi » (2 Thes 1, 3-5). Haec Pauli Apostoli hortatio vitam mortemque collustrare potest Servo- rum Dei Mariani Alcala´ Pe´rez et duodeviginti Sociorum ex Ordine Beatae Mariae Virginis de Mercede. Servi Dei qui, saeviente religiosa Hispanica insectatione annis 1936-1937, propter amorem erga Christum pericula subie- runt, tormenta et iniustam damnationem usque ad sanguinis effusionem, contemptis difficultatibus fidelitatem per vitam et per mortem testificati sunt erga Christum eiusque Ecclesiam. In hoc cruento religiosae persecutionis ambitu morti obviaverunt Pater Marianus eiusque Socii, sodales Ordinis Beatae Mariae Virginis de Mercede Redemptionis Captivorum, ex Provincia Aragoniensi in Hispania.

Servus Dei Marianus Alcala` Pe´rez, Sacerdos, qui praeest huic martyrum agmini, Andorrae, ex Provincia Terulensi et archidioecesi Caesaraugustana, natus est die 11 mensis Maii anno 1867. Religiosam emisit professionem in conventu loci El Olivar. Romae sacro presbyteratus ordine auctus est apud Basilicam Sancti Ioannis in Laterano anno 1889. Altiora peregit studia theo- logiae apud Gregorianam Universitatem in Urbe. Anno 1903 factus est Ma- gister Provincialis Provinciae Aragoniensis in Hispania; anno 1911 ad munus Congregatio de Causis Sanctorum 189 evectus est Magistri Generalis Ordinis de Mercede. Testes describunt eum virum patientem, amabilem, benevolum, fortem in difficultatibus, praeditum summa fide, firma spe et assidua caritate in fratres et in egentes. Andorrae interemptus est die 15 mensis Septembris anno 1936, suis ignoscens sicariis et proclamans « Vivat Christus Rex! ».

Servus Dei Thomas Carbonell Miquel, Sacerdos, in vitam venit die 20 mensis Decembris anno 1888 Gigiae, provinciae Lucentinae. Claustrum Mer- cedarium ingressus est in loco El Olivar, ubi anno 1908 in Ordinem per religiosam professionem cooptatus est. Ad sacerdotium evectus est anno 1911. Sua inter opera eminuit uti institutor iuvenum, contionator et confes- sarius. Magister Provincialis bis continuatim electus est annis 1932 et 1935. Humilitate, simplicitate ac paterno sensu ditatus, singulari amore prosecutus est Eucharistiam et Beatam Mariam Virginem. Ob odium fidei Illerdae morti occubuit die 25 mensis Iulii anno 1936.

Servus Dei Franciscus Gargallo Gasco´n, Sacerdos, in oppido Castellete, provinciae Terulensis, ortum habuit die 24 mensis Februarii anno 1872. Re- ligiosa vota nuncupavit anno 1890 in conventu loci El Olivar. Romae apud Gregorianam Universitatem philosophiae et theologiae studiis se dedit. Intra Ordinem, post presbyteralem ordinationem, munera exercuit postulatoris, procuratoris et secretarii generalis. In Provincia Aragoniensi magister exstitit noviciorum et in variis domibus moderator. Praeluxit benigna conversatione, mortificatione, compassione erga pauperes et observantia vitae communita- riae. Propter odium fidei in oppido Muniesa martyr obiit die 7 mensis Augusti anno 1936.

Servus Dei Emmanuel Sancho Aguilar, Sacerdos, in oppido Castellote, provinciae Terulensis, vitam ingressus est die 12 mensis Ianuarii anno 1874. Religiosum induit habitum anno 1887 in conventu loci El Olivar, ubi anno 1890 vota religiosa suscepit. Presbyteratus ordine est insignitus anno 1897. Extraordinario flagrans talento erga studia et artes, plurima divulgavit scripta de rebus intellectualibus ac de artibus, verbi gratia articulos, disser- tationes, secessus spirituales et opera musicalia. Humano exitu non obstante, vir humilis habitus est, simplex, cantati deditus ac contemplationi. Simul cum Patre Francisco Gargallo animam Domino tradidit in oppido Muniesa die 7 mensis Augusti anno 1936. 190 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Servus Dei Marianus Pina Turo´n, Sacerdos, vitam iniit in urbe Hı´jar, provinciae Terulensis et archidioecesis Caesaraugustanae, die 13 mensis Apri- lis anno 1867. Conventum loci El Olivar ingressus est ibidemque anno 1889 religiosis obstrictus est votis. Anno 1896 presbyter est ordinatus. Plures per annos munus exercuit magistri noviciorum. Bonitate claruit, comitate, caritate et stricta observantia conventuali. Die 8 mensis Augusti anno 1936 in oppido Muniesa martyrii cursum confecit.

Servus Dei Petrus Stephanus Herna´ndez, Frater, natus est in urbe Hijar, provinciae Terulensis, die 27 mensis Iunii 1869. Ingressus est in conventum loci El Olivar ubi professus est anno 1891. Ad studia parum idoneus, ad professionem acceptus est uti frater laicus, qui vires impendit, et quidem cum peritia, in conventuali praedio colendo. Cotidianum communitatis horarium adamussim implebat, praesertim momenta orationis. Saepe opem ferebat propinquis gentibus in difficultatis tempore. Interemptus est die 15 mensis Septembris anno 1936.

Servus Dei Antonius Lahoz Gan, Frater, in vitae lucem editus est in urbe Hı´jar, provinciae Terulensis, die 22 mensis Octobris anno 1858. Ingressus est in conventum loci El Olivar ubi anno 1904 temporaria vota emisit. Indefati- gabili animo curam adhibebat de rustico opere. Fidelem quoque se praebebat horario communitatis, diutinas insumens horas in oratione sistendo et in religiosis libris legendis. Martyrii palma coronatus est simul cum fratre Petro Stephano Herna´ndez die 15 mensis Septembris anno 1936.

Servus Dei Iosephus Trallero Lou, Frater, exsistentiam incepit in oppido Oliete, prope locum El Olivar, die 28 mensis Decembris anno 1903. Anno 1926 religiosam fecit professionem. Hortum colebat, quem curabat ac si esset viridarium. Frater quidam tribus verbis eum ita descripsit: oboedientem, mortificatum, operosum. Eo quod blasphemiam proferre noluit, necatus est die 5 mensis Augusti anno 1936.

Servus Dei Iacobus Codina Casellas, Frater, die 3 mensis Maii anno 1901 ortus est in oppido Aguilar de Segarra, provinciae Barcinonensis. Temporaria vota nuncupavit anno 1927 in conventu El Olivar. Eucharistiam et Beatam Virginem Mariam peculiari persequebatur cultu; strictum se gerebat in observandis normis communitatis. Plurimas epistulas, spirituali doctrina refertas, ad familiare scribere consueverat. Interemptus est die 5 mensis Augusti anno 1936. Congregatio de Causis Sanctorum 191

Servus Dei Iosephus Renatus Prenafeta, Sacerdos, ad vitam venit Illerdae die 15 mensis Iunii anno 1903. Religiosa oritur vocatio ex eius naturali indole, quoniam ipse inde a puero ad res sacras pronum se praebebat. Admissus est in conventum loci El Olivar ubi anno 1920 Deo per religiosa vota se conse- cravit. Celsonae anno 1926 sacro insignitus est presbyteratus ordine. Sese gerebat severum, operosum, observantem ac corde mitem. Ob condicionem religiosae consecrationis die 16 mensis Augusti anno 1936 in suburbiis Barci- nonis martyrio occubuit.

Servus Dei Antonius Gonza´lez Penin, Frater, in oppido San Salvador de Rabal, provinciae Auriensis, ortum habuit die 1 mensis Martii anno 1864. Religiosam vestem assumpsit qua frater apud sodales excalceatos Ordinis de Mercede, in pago Toro anno 1887. Ad religiosa vota admissus est anno 1888. Anno 1896 transiit ad ramum Ordinis de Mercede fratrum calceatorum, et ingressus est conventum loci El Olivar. In communitate officium coqui fideliter exsequebatur. Plurimis vexatus tormentis, Barcinone die 10 mensis Augusti anno 1936 per martyrium Domino animam reddidit.

Servus Dei Thomas Campo Marı´n, Sacerdos, vitam incohavit in oppido Mahamud, provinciae Burgensis, die 23 mensis Ianuarii anno 1879. Ingressus est in conventum loci El Olivar anno 1895, ubi sequenti anno professionem nuncupavit. Sacerdos ordinatus est anno 1902. In religiosa provincia munera implevit magistri noviciorum et superioris in variis domibus. Ardenti, laeta ac proba indole erat praeditus. Ferventi excelluit amore erga Eucharistiam et Beatissimam Virginem Mariam. Variis diebus inter horrenda tormenta comprehensus, tandem die 20 mensis Augusti anno 1936 martyrii palmam accepit.

Servus Dei Franciscus Llagostera Bonet, Sacerdos, primum vidit lumen Valli, provinciae Tarraconensis, die 30 mensis Augusti anno 1883. Ordinatus est presbyter anno 1911 tamquam dioecesanus; pastorale ministerium exer- cuit in variis paroeciis dioecesis Barcinonensis. Ordinem de Mercede ingressus est apud conventum Sancti Raimundi anno 1923, ubi anno 1924 religiosis votis se constrinxit. Simul cum pluribus aliis sacerdotibus et religiosis, apud coemeterium Illerdense interemptus est noctu inter dies 19 et 20 mensis Augusti anno 1936.

Servus Dei Serapion Sanz Iranzo, Frater, vitam iniit die 1 mensis No- vembris anno 1879 in loco Muniesa, provinciae Terulensis. Ingressus 192 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale est claustrum apud oppidum El Olivar anno 1901. Sequenti anno emisit professionem religiosam. Diligens in observantia, extraordinaria auctus est pietate. Catechesim tam parvulis quam adultis tradendam curabat. Terulii noctu inter dies 19 et 20 mensis Augusti anno 1936 martyrii palma coronatus est.

Servus Dei Henricus Morante Chic, Sacerdos, die 25 mensis Septembris anno 1896 Illerdae in vitae lucem venit. Per religiosam professionem Deo se consecravit in conventu loci El Olivar anno 1915. Illerdae ad presbyteratus ordinem evectus est anno 1924. Catitate refulsit erga pauperes, proprio quoque cibo se privans ut pauperibus largiretur. Illerdae ad Dominum mi- gravit die 25 mensis Iulii anno 1936.

Servus Dei Iesus Massanet Flaquer, Sacerdos, in pago Capdepera, apud Insulas Baleares, provinciae Maioricensis, exsistere incepit die 16 mensis Ianuarii anno 1899. Religiosam suscepit professionem in conventu loci El Olivar anno 1918. Celsonae presbyteratus ordine anno 1923 est insignitus. Illius testes dilaudaverunt fervorem eius in Eucharistico Sacrificio celebran- do et in Dei Verbo praedicando. Martyrium passus est Illerdae die 25 mensis Iulii anno 1936.

Servus Dei Amantius Mann Mı´nguez, Sacerdos, in vitam venit die 26 mensis Martii anno 1908 in pago Celada del Camino, provinciae Burgensis, Ordinis habitum induit anno 1924 in conventu Sancti Raimundi Nonnati, ubi professionem quoque nuncupavit anno 1925. Tudensi in urbe presbyter est ordinatus anno 1931. Humili, docili et spirituali indole exornatus. Martyrio vitam profudit die 26 mensis Iulii anno 1936.

Servus Dei Laurentius Moreno Nicola´s, Sacerdos, ortum habuit Ilorci, provinciae Murciae, die 24 mensis Maii anno 1899. Inde a puero erga res sacras propensum se praebebat. Anno 1919 ingressus est monasterium loci Poyo, provinciae Pontis Veteris. Professionem emisit anno 1920 et sacerdotio auctus est anno 1926. Valde aestimatus ob patientiam, humilitatem, castita- tem et marialem devotionem. Die 4 mensis Novembris anno 1936 in itinere versus locum v. Caravaca, prope Ilorcum, interemptus est.

Servus Dei Franciscus Mitja´ Mitja´, Frater, natus est in oppido Arbucias, provinciae Gerundensis, die 26 mensis Iunii anno 1874. Habitu Ordinis indutus anno 1909, sequenti anno religiosis votis se obligavit. Ob oculorum Congregatio de Causis Sanctorum 193 morbum ad sacerdotium accedere nequivit. Simplicitate claruit, humilitate et operositate. Circa diem primum mensis Ianuarii anno 1937 martyrio occubuit.

Quandoquidem sanctitatis fama horum martyrum per Ecclesiam inde a sacrificii tempore propagabatur, Processus Ordinarius instructus est apud Curiam dioecesis Illerdensis ab anno 1957 usque ad annum 1959; cuius iuridicam auctoritatem approbavit Congregatio de Causis Sanctorum per Decretum die 9 mensis Iunii anno 1995 vulgatum. Confecta Positione, die 30 mensis Septembris anno 2009 actus est Congresus Consultorum Theologo- rum, qui positiva tulerunt vota. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 13 mensis Decembris anno 2011 congregati, audita relatione Ponentis Causae, Exc.mi D.ni Sanctis Abril y Castello´, Archiepiscopi tit. Tamadensis, agnoverunt praefatos Dei Servos ob fidelitatem erga Christum et Ecclesiam interemptos esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinale Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Mariani Alcala´ Pe´rez et XVIII Sociorum ex Ordine Beatae Mariae Virginis de Mercede Redemptionis Captivorum, in casu et ad effectum de quo agitur.

Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.

Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2011.

Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 194 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

MATRITENSIS

Canonizationis Beatae Mariae a Monte Carmelo (in saec.: Mariae a Monte Carmelo Salle´s y Barangueras), Fundatricis Sororum Immaculatae Conceptionis pro instructione puellarum (1848-1911)

DECRETUM SUPER MIRACULO

Beata Maria a Monte Carmelo (in saeculo: Maria a Monte Carmelo Salle´sy Barangueras) Vicensi in urbe (prope Barcinonem, in Hispania) die 9 mensis Aprilis anno 1848 nata est e familia penitus christiana. Vocationem ad vitam consecratam praesentiens, in novitiatum ingressa est Religiosarum Adoratri- cum Sanctissimi Sacramenti et Caritatis in regione Barcinonis v. Gracia appellata. Haec peculiaris eucharistica Congregationis indoles spiritalem illustrat descriptionem Beatae, necnon filialem devotionem erga Immacula- tam Conceptionem, in cuius mysterii lumine exigentiam perspexit operae educativae suscipiendae pro infantia et sociali statu mulieris. Per iter spiri- talis inquisitionis, Beata charisma intellexit quod Dominus ei tradiderat; Burgi igitur anno 1892 Congregationem condidit Sororum Conceptionarista- rum a Sancto Dominico (hodie Conceptionaristae Missionariae ab Institutio- ne). Munus eius omnino conversum est ad sorores et laicas instituendas, quibus educationem commisit novarum generationum. Beata, post Burgum, scholas aperuit Segoviae, Matriti ac deinceps in Italia etiam et in Brasilia. Hoc in fundationum itinere singulari eminuit liberalitate, firma fide atque assidua oratione cotidiana. Contumeliis et infirmitatibus correpta, quas sem- per admirabili sustinuit patientia, die 25 mensis Iulii anno 1911 Matriti pie in Domino obdormivit. A beato Ioanne Paulo II die 15 mensis Martii anno 1998 in beatorum catalogum est relata. Canonizationis intuitu, Postulatio Causae examini huius Congregationis de Causis Sanctorum coniectam praebuit miram sanationem puellae Mariae Isabellae Gomes de Melo Gardelli. Eventus in urbe Sancti Pauli in Brasilia mense Maio anno 2000 accidit. Maria Isabella, paulo ante quattuor annos nata, miri status somni necessitatem ostendere coepit atque oris deformatio- nem, paralysim faciei atque declinationem harmonicam dextrorsum. Iacuit in valetudinario in quo examina in puella laesionem cerebri demonstrave- Congregatio de Causis Sanctorum 195 runt. Ex valetudinario dimissa est, sine adhibita cura pharmacologica atque permanens in eodem statu neurologico quo in valetudinarium erat accepta. Sic stantibus rebus mater puellae sorores adiit Conceptionaristas ut do- lentem notitiam de Maria Isabella referret, nempe quod saltem per unius anni spatium frequentare non posset scholam ab iisdem administratam. Modera- trix eam consolare conata est eamque adhortata ut intercessionem beatae Mariae a Monte Carmelo invocaret, cuius nomisma et parvam tradidit ei imaginem; immo, sibi munus imposuit hortandi omnes infantes ut per noven- diales supplicationes secundum hanc intentionem orarent. Inter quintum et sextum diem supplicationum antequam puella physiotherapiam initiaret, valetudo eius inopinate in melius rediit, quam secuta est absoluta signorum morbi exstinctio atque functionum restauratio, sine ullo interventu therapeu- tico, pharmacologico neque physico: puella ad normam loqui coepit atque commode artus movere. Congruentia temporis evidens apparuit inter invocationem ad Beatam nec non sanationem Mariae Isabellae, quae nunc fausta fruitur valetudine et apta exstat ad consuetam vitam. De sanatione, quae mira est habita, Inquisitio dioecesana apud Curiam ecclesiasticam Sancti Pauli in Brasilia a die 20 mensis Decembris anni 2006 ad diem 30 mensis Ianuarii anni 2007 est instructa, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum die 25 mensis Ianuarii anno 2008 est approbata. Coetus Medicorum Dicasterii in congressione die 30 mensis Iunii anno 2011 declaravit sanationem celerem, perfectam, constan- tem et ex hodiernis scientiae legibus inexplicabilem fuisse. Die 8 mensis Octobris anno 2011 Congressus habitus est Peculiaris Consultorum Theolo- gorum. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 6 mensis Decembris anno 2011 se congregaverunt, Causae Ponente Excellentissimo Domino Iusto Mullor Garcı´a, Archiepiscopo titulo Volsiniensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beatae Mariae a Monte Carmelo (in saec.: Mariae a Monte Carmelo Salle´s y Barangue- ras), Fundatricis Congregationis Sororum Conceptionaristarum Missionaria- 196 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale rum abInstitutione, videlicet de celeri, perfecta ac constanti sanation e puellae Mariae Elisabethae Gomes de Melo Gardelli a « estesa lesione ischemica cerebrale vascolare su base verosimilmente infiammatoria ».

Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.

Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2011.

Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis

VENETENSIS

Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Matris a Sancto Ludovico (in saec.: Mariae Ludovicae Elisabethae de Lamoignon vid. Mole´ de Champlaˆtreux), Fundatricis Congregationis Sororum a Caritate S. Ludovici (1763-1825)

DECRETUM SUPER MIRACULO

Venerabilis Serva Dei Mater a Sancto Ludovico (in saeculo: Maria Ludo- vica Elisabetha de Lamoignon) Lutetiae Parisiorum die 3 mensis Octobris anno 1763 est orta. Sedecim annos nata, principi Francisco-Eduardo Mole´ de Champlaˆtreux nupsit: e matrimonio quinque nati sunt filii, ex quibus tres in tenera mortui sunt aetate. Illis annis Venerabilis Serva Dei totam familiae se dedit, minime tamen opera caritatis neglexit; immo, concorditer cum marito, magnam vitae simplicitatem sibi proposuit atque continuam de egentibus sollicitudinem ita ut a populo vulgo « l’ange des mansardes » vocaretur. Consectaria Francogallicae Eversionis familiam Mole´ graviter percusserunt: anno 1794 maritus guillotina est decollatus. Illa tamen vim habuit persecu- toribus ignoscendi, atque consilium nutrivit vitam consecratam amplectendi. Congregatio de Causis Sanctorum 197

Condicioni igitur nobilis mulieris renuntiavit atque privata nuncupavit reli- giosa vota. Venetensem in urbem se transtulit ibique anno 1803 fundamenta iecit Congregationis Sororum a Caritate S. Ludovici eo consilio ut puellas derelictas curaret, illis infantibus parentibus orbatis adstaret, quos politicae rei mutatio atque bella consectaria vexaverant, atque operam spiritalium exercitationum animaret. Moderatrix ad vitam nominata est novae Congre- gationis, nomen sibi imponens Matrem a Sancto Ludovico. Die 4 mensis Martii anno 1825 pie in Domino obdormivit. Beatus Ioannes Paulus II eius heroicas die 16 mensis Ianuarii anno 1986 recognovit virtutes. Beatificationis intuitu, Postulatio Causae examini huius Congregationis de Causis Sanctorum coniectam praebuit miram sanationem, intercessioni Venerabilis Servae Dei tributam, domini Marcelli Lesage. Eventus Quebeci in Canada inter dies 21 et 22 mensis Maii anno 1962 accidit. Dominus Marcellus, sanae et firmae constitutionis, septemdecim annos natus, victima cecidit ob vulnus distorti brachii sinistri, quod secutae sunt: ipsius inflatio, alta febris atque impossibilitas prosequendi lignarii navitatem. Curationes in irritum ceciderunt; immo, ob peculiarem semper graviorem ossis affectionem, interventio chirurgica necessaria ducta est. Iuvenis Marcellus ferventer Venerabilem Servam Dei invocavit. Soror comitata est eum, scholae Sororum a Sancto Ludovico alumna, quae magistram quandam rogavit ut pro eius fratre oraret ad artum incolumem servandum. Aliae etiam alumnae huic communi se sociarunt invocationi. Praeterea, dum in valetudinario adstaret, pars quaedam reliquiarum Vene- rabilis Servae Dei super brachium infirmi posita est. Inopinate, imminente iam interventione chirurgica, infirmus advertit brachium ad consuetam re- diisse condicionem; descriptio medica evidenter mutata est cum variatione signorum valetudinis, atque medicus chirurgus obstupuit ita ut interventum iam ordinatum amputationis necessarium non existimaret. Congruentia temporis evidens apparuit inter invocationem ad Servam Dei nec non sanationem Marcelli Lasage, qui deinde fausta fruitus est valetudine, et aptus exstitit ad laboriosam lignarii operam resumendam. Eiusmodi sanatio, quae mira est habita, materia fuit Inquisitionis dioecesanae apud Curiam ecclesiasticam Quebecensem a die 30 mensis Aprilis ad diem 9 mensis Decembris anni 1986 instructae, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum die 30 mensis Octobris anno 1987 est approbata. Acta Inquisitionis dioecesanae, cum peritiis medicis et legalibus ex officio, aestimationi Coetus Medicorum 198 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Dicasterii die 10 mensis Februarii anno 2011 sunt tradita. Die 21 mensis Maii anno 2011 Congressus habitus est Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi se congregaverunt in Sessione Ordinaria quam ego, Card. Angelus Amato, praesedi die 13 mensis Decembris anno 2011, Causae Ponente Eminentissimo Domino Cardinale Francisco Monterisi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret responsum affirma- tivum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Venera- bilis Servae Dei Matris a Sancto Ludovico (in saeculo: Mariae Ludovicae Eli- sabethae de Lamoignon, vid. Mole´ Champlaˆtreux), Fundatricis Congregationis Sororum a Caritate S. Ludovici, videlicet de celeri, perfecta ac constanti sana- tione domini Marcelli Lesage a « osteomielite cronica dell’omero sinistro, estesa a tutta la diafisi, con multiple riacutizzazioni ».

Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.

Datum Romae, die 19 mensis Decembris A.D. 2011.

Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 199

CURIENSIS seu COMENSIS

Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servi Dei Nicolai Rusca, Sacerdotis dioecesani ({ 1618)

DECRETUM SUPER MARTYRIO

« Ad quoscumque mittam te, ibis et universa, quaecumque mandavero tibi, loqueris. Ne timeas a facie eorum, quia tecum ego sum, ut eruam te » (Ier 1, 7-8). Certamen Ieremiae, Israelis prophetae, ad vitam et mortem Servi Dei Nicolai Rusca resilit, qui etiam in hora martyrii vim et consolationem instantiae Domini expertus est, qui ei usque ad sanguinis effusionem gratiam concessit perseverantiae et fidelitatis erga Ecclesiam Christi et doctrinam catholicam. Servus Dei die 20 mensis Aprilis anno 1563 Bedani in Pago Ticinensi, tunc intra fines dioecesis Comensis, natus est. Studiis apud Collegium Helveticum Mediolanense expletis, die 23 mensis Maii anno 1587 presbyteratu auctus est. Parochus Suessae ac Montesii in territorio pagi sui natalis nominatus, dein ad archipresbyteratum Sondrii translatus est, quod tunc locus princeps erat Vallis Tellinae et sub politica specie ad Tria Foedera (nunc scilicet Pagum Rhaeticum seu Grisonium in Helvetia) pertinebat, ubi usque ad mortem degit. Magnam partem ministerii pastoralis sui exercuit apud finitima terri- toriorum, quae Reformationi lutheranae illo tempore peculiariter indulse- rant, quo disputationes quidem inter christianas confessiones perasperrime saevierunt. In servitio pastorali pro bono communitatis catholicorum Sondrii suppe- ditato Servus Dei summa sacramentorum administrationis sollicitudine, christifidelium instituendorum navitate et bonorum Ecclesiae regiminis dili- gentia emicuit. Mirabile fuit speculum presbyteri ad mentem Sacrosancti Concilii Tridentini et ad exemplum Iesu Boni Pastoris conformati. Optima qua imbuebatur doctrina et pastoralis sollertia ei permisit, ut trepidi turbatique populi moderator fieret firmissimus ac membrorum cleri lucerna. Etiam in re civili prudentem ac moderatum adeo se praebuit, ut sive 200 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale privati cives sive publici procuratores eum arbitrum ad varias lites actio- nesque dirimendas saepius delegerint. Tempore tricennali fere moderaminis sui archipresbyteratus Sondrii, Servus Dei crebra cum Reformatis iunxit commercia. Quibus in adiunctis in catholicae fidei defensione ita firmus semper se ostendit, ut religionis acerrimi defensoris quidem mereretur titulum. Nec vero erga interloquentes ipsi umquam defuit obsequium, sed diligentius omnes vitavit modos dicendi, qui eos forte offenderent, non suipsius gloriam, sed salutem animarum exquirendam radicitus confisus. Praeter disputationes, insuper, omni studio innumeris textibus de doctrinae catholicae defensione seu enarratione redi- gendis vacavit. Volventibus annis, res politicae ac religiosae in universo Pago Rhaetico infeliciter ac Sondrii praesertim infaustissime evaserunt. Nam, ineuntibus mensibus anni 1618, superatis molestiis, quibus Servum Dei apud tribunal protinus oportuit defendi, novae conflictationis causae processerunt, praeser- tim quoad iuvenum institutionem, et odium Reformatorum in eum in peius vertit. Servus Dei autem, licet ingravescentis periculi quod adibat sibi con- scius esset, impavidus actuositatem pastoralem perseveravit. Nocte, vero, inter dies 24 et 25 mensis Iulii anno 1618, manipulus armatorum, quem pastor quidam reformatus ducebat, muros ambiit domus canonicae eumque deprehendit et primum Curiam, dein in vicinum vicum Thusim traxit, ubi tribunal speciale sexaginta et sex iudicum consedit, qui e plurium Trium Foederum communitatum membris selecti erant. His in adiunctis, insuper, consessus tribunalis reformatorum praegravante parte licenter improbeque alteratus est. Die 1 mensis Septembris anno 1618, actione in tribunali inita, Servus Dei nullo advocato defensore frui potuit, quos cum communitas Sondriensis catholica ei subrogaverat insimulatione perduellionis impendente, Thusi de- pulsi erant. Contra eum crimina pristinis in actionibus iam prolata resumpta sunt et nova quidem suggesta, inter quae etiam assignatum est culpae quod cum populo Sondrii adeo tenax ipse instituere valuerat vinculum, ut iudices ab omni contra ipsum sententia parcerent, timentes ne effrenati moverentur tumultus. Servus Dei omnia insimulata crimina recusavit, sed, licet ad poenas et martyrium iam esset paratus, a iudicibus petiit, ut praevisam Congregatio de Causis Sanctorum 201 torturam in exsilium vel carcerem commutarent. Rogatione autem denegata, acerrimum supplicium chordae biduo, diebus scilicet 2 et 3 mensis Septem- bris, passus est. Nocte intermissa tormentoque iudicum mandatu suspenso, ministri evangelici, qui tribunali aderant, saevitias ipsi a se resumpserunt et, cum Servus Dei confessarium petiit, hunc ludibriose reiecerunt. Tunc vero, Christi et Ecclesiae amore omnino captus, ad mortem, quam iam proximam sentiebat, se paravit, fidem suam confitens, misericordiae Dei prorsus confisus. Ad vesperam diei 4 mensis Septembris, dum excruciabatur, Thusi morte occubuit. Martyris fama circumfusa, aestate anni 1619, christifideles caverunt, ut exuviae eius mortales clandestine refoderentur et in abbatiam Fabariensem reponerentur, ubi usque ad annum 1845 manserunt, cum, Episcopi Comensis cura, translata sunt in ecclesiam Sanctuarii Saxellae ac dein, anno 1852, in ecclesiam Collegiatam Sondrii. Apud Curiam Episcopalem Comensem, a die 8 mensis Februarii anno 1935 ad diem 20 mensis Iunii anno 1936, Causa beatificationis inita est per cele- brationem Processus Ordinarii et, a die 7 mensis Iulii anno 1995 ad diem 26 mensis Aprilis anno 1996, novis recollectis documentis, per celebrationem Inquisitionis dioecesanae super martyrio Servi Dei, quorum auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum Decreto diei 23 mensis Maii anno 1997 probatae sunt. Positione confecta, iuxta suetum morem, die 6 mensis Maii anno 2003, Congressus Peculiaris Consultorum Historicorum factus est et, die 27 mensis Martii anno 2009, Congressus Peculiaris Consul- torum Theologorum, favente cum exitu. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 11 mensis Octobris anno 2011 habita, audita relatione Excellentissimi ac Reverendissimi Domini Salvatoris Fisichella, Archiepisco- pi titularis Vicohabentini, Causae Ponentis, agnoverunt Servum Dei Nico- laum Rusca ob fidelitatem erga Christum et Ecclesiam confessam verum martyrium passum esse. De hisce omnibus rebus, referente infrascripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servi Dei Nicolai Rusca, Sacerdotis dioecesani, in casu et ad effectum de quo agitur. 202 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.

Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2011.

Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis

MATRITENSIS

Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servorum Dei Orentii Aloisii (in saec.: Antonii Sola´ Garriga) et XXI Sociorum, ex Instituto Fratrum Scholarum Christia- narum necnon Antonii Mateo Salamero, Sacerdotis dioecesani ({ 1936)

DECRETUM SUPER MARTYRIO

« Quis est qui vincit mundum, nisi qui credit quoniam Iesus est Filius Dei? Hic est, qui venit per aquam et sanguinem, Iesus Christus; non in aqua solum, sed in aqua et in sanguine. Et Spiritus est, qui testificatur, quoniam Spiritus est veritas » (1Gv5, 5-6). Martyres Christi, Spiritu Sancto sustentati, in erroris falsitatisque hora testimonium praebuerunt Veritatis. Novissima tantorum exempla, maxime ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum et unus sacerdos dioecesa- nus, belli civilis ac persecutionis religiosae adiunctis conexi sunt, quae in Hispania inter annos 1936 et 1939 acciderunt, atque Martyris illius super Golgotha sanguini sanguinem conseruerunt suum. Qui nunc in Ecclesiae et mundo tamquam fidei fortitudinis speculum et gratiarum intercessores summopere fulgent. Congregatio de Causis Sanctorum 203

Frater Orentius Aloisius (in saec.: Antonius Sola´ Garriga) Flaviobrigae die 20 mensis Februarii anno 1898 natus est. Biduo post ortum ad regenerationis fontem ablutus, anno 1898 sacramentum recepit confirmationis. Alumnus fuit in Novitiatu Bucedensi atque anno 1923 Matriti professionem religiosam emisit. In Collegio « Las Maravillas » Matritensi tamquam magister docuit usque ad annum 1931, cum manus inimicorum fidei christianae, conflato incendio, idipsum omnino vastaverunt. Deinde, altero in Belgica Novitiatui operatus est et, in patriam reversus, nominatus est praeses Seminario Minori Grinionensi. De eo confratres disertissime planissimeque locuti sunt, eius aspicientes navitatem doctrinae tradendae, actuositatem et spiritum oratio- nis. Grinione, die 28 mensis Iulii anno 1936, interemptus est. Caput sociorum in religione habetur, qui cum eo ipso die eademque in civitate trucidati sunt. Scilicet:

Frater Aquilinus Xaverius (in saec.: Celestinus Ruı´z Alegre), qui in vico vulgo dicto Mazueco de Lara die 5 mensis Aprilis anno 1902 natus est, pro- fessionem religiosam Vallisoleti anno 1927 emisit et apostolicam operam apud scholas Loricae, Almeriae et Grinione exercuit.

Frater Angelus Gregorius (in saec.: Germanus Arribas Arribas), qui in vico vulgo dicto Mazueco de Lara die 28 mensis Maii anno 1895 natus est, profes- sionem religiosam anno 1921 emisit, apud scholas Matriti et in vico Sancta Cruce de Mudela docuit et ab anno 1929 munus infirmorum ministri Grinione functus est.

Frater Marius Felix (in saec.: Emmanuel Iosephus de Sousa), qui in vico vulgo dicto Bouro in Lusitania die 27 mensis Decembris anno 1860 natus est et, utroque orbatus parente, patruo cuidam commissus est, qui eum in Brasiliam devexit; anno 1888 Institutum ingressus est ac Bucedi institutus; professionem religiosam anno 1918 emisit.

Frater Arturus (in saec.: Iaochimus Narcissus Isidorus Oliveras Pujalra´s), qui in vico Sant Feliu de Pallerols die 14 mensis Februarii anno 1875 natus est, professionem religiosam anno 1905 emisit et apud communitatem Grinionensem commorabatur, ubi, tempore excidii, operam coquinariam exercebat.

Frater Sixtus Andreas (in saec.: Andreas Merino Bascones), qui in vico Sasamo´n prope Burgum die 10 mensis Novembris anno 1874 natus est, 204 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale alumnus fuit in Novitiatu Matritensi et professionem religiosam Bucedi anno 1903 emisit; tempore excidii, Grinione infirmus iacebat.

Frater Chrysostomus Albinus (in saec.: Lazarus Ruı´z Peral), qui in vico Arconada die 20 mensis Ianuarii anno 1909 natus est, alumnus fuit in Novi- tiatu Bucedensi, professionem religiosam anno 1934 emisit et ipse quoque Grinione, tempore excidii, infirmus iacebat.

Frater Beniaminus Leo (in saec.: Gracilianus Ortega Marganes), qui in vico Arconada die 12 mensis Augusti anno 1905 natus est et, ad familiam remissus infirmae valetudinis causa, post aliquot annos in Institutum rediit et professionem religiosam anno 1935 emisit.

Frater Marianus Paulus (in saec.: Theodorus Pe´rez Go´mez), qui Vallisoleti die 7 mensis Ianuarii anno 1913 natus est et triennalem professionem religiosam in civitate Grinione anno 1935 emisit.

Frater Xaverius Elisaeus (in saec.: Eventius Castellanos Lo´pez), qui in vico Quintanilla de One´simo die 13 mensis Ianuarii anno 1912 natus est, triennalem professionem religiosam anno 1934 emisit et, post annum magisterii apud scholam Almeriae, Grinionem missus est.

Insequentibus mensibus sanguinem etiam effuderunt Servi Dei, qui sequuntur:

Frater Alexius Andreas (in saec.: Patricius Beobide y Cendoya), qui in vico vulgo dicto Azpeitia apud Sebastianopolim die 15 mensis Martii anno 1889 natus est, professionem religiosam Matriti anno 1917 emisit et, optimus magister, officio moderationis Institutorum functus est; Grinione die 8 mensis Novembris anno 1936 interemptus est.

Frater Iosephus Alphonsus (in saec.: Maximinus Serrano Saiz), qui in vico San Adria´n de Juarros prope Burgum die 29 mensis Maii anno 1887 natus est, professionem religiosam Matriti anno 1920 emisit et die 8 mensis Novembris anno 1936 interemptus est.

Frater Dacianus (in saec.: Ioannes Antonius de Bengoa y Larrı´naga), qui in vico Dima in Cantabria die 17 mensis Ianuarii anno 1882 natus est, professionem religiosam Bucedi anno 1910 emisit et in loco vulgo dicto Paracuellos de Jarama die 28 mensis Novembris anno 1936 interemptus est. Congregatio de Causis Sanctorum 205

Frater Symphronius (in saec.: Emmanuel Michael Sa´nchez), qui in vico vulgo dicto Los Santos die 29 mensis Iulii anno 1876 natus est, muneribus magistri et moderatoris varias apud scholas functus est, professionem reli- giosam Matriti anno 1908 emisit et in loco vulgo dicto Paracuellos de Jarama die 30 mensis Novembris anno 1936 interemptus est.

Frater Paulus a Cruce (in saec.: Saturninus Sanz Sanz), qui in vico vulgo dicto Riaza prope Segobiam die 9 mensis Aprilis anno 1879 natus est, professionem religiosam Matriti anno 1907 emisit et in loco vulgo dicto Paracuellos de Jarama die 30 mensis Novembris anno 1936 interemptus est.

Frater Ioannes Paulus (in saec.: Gregorius A´ lvarez Ferna´ndez), qui in vico Bolan˜os de Campos prope Vallisoletum die 9 mensis Maii anno 1904 natus est, professionem religiosam Grinione anno 1929 emisit et in loco vulgo dicto Paracuellos de Jarama die 28 mensis Novembris anno 1936 interemptus est.

Frater Florianus Felix (in saec.: Aemilianus Santamarı´a Angulo), qui in vico vulgo dicto La Nuez de Abajo prope Burgum die 8 mensis Augusti anno 1899 natus est, professionem religiosam Bucedi anno 1920 emisit et et in loco vulgo dicto Paracuellos de Jarama die 30 mensis Novembris anno 1936 interemptus est.

Frater Ismael Richardus (in saec.: Martinus Arbe´ Barro´n), qui in vico Aniastro prope Burgum die 1 mensis Ianuarii anno 1906 natus est, professio- nem religiosam Bucedi anno 1931 emisit et in loco vulgo dicto Paracuellos de Jarama die 30 mensis Novembris anno 1936 interemptus est.

Frater Adelbertus Ioannes (in saec.: Vincentius Angulo Garcı´a), qui in vico Quintana Martı´n Galı´ndez prope Burgum die 22 mensis Ianuarii anno 1904 natus est, professionem religiosam Matriti anno 1929 emisit et in loco vulgo dicto Paracuellos de Jarama die 30 mensis Novembris anno 1936 interemptus est.

Frater Iosephus Gorostazu Labayen, laicus, qui in vico vulgo dicto Usi in Navarra die 30 mensis Decembris anno 1907 natus est, postridie ad regene- rationis fontem ablutus est et postea sacramentum recepit Confirmationis. 206 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Grinione domi formationis officia domestica exercebat. A militianis irrum- pentibus, quorum profanationibus frustra obsistere navaverat, die 28 mensis Iulii anno 1936 interemptus est.

Dominus Antonius Mateo Salamero, presbyter ex Archidioecesi Matri- tensi, qui in vico Torres del Obispo prope Oscam die 24 mensis Septembris anno 1864 natus est, studia de arte medica iniverat, quae dein deseruerat, ut vocationem ad sacerdotium sequeretur; anno 1920 doctoratum in sacra Theologia adeptus est apud Pontificiam Universitatem Studiorum Toleta- nam et novem ultimos annos vitae uti cappellanus communitatis Fratrum Scholarum Christianarum degit Grinione, ubi die 9 mensis Augusti anno 1936 interemptus est.

Quorum Servorum Dei martyrii fama in totam communitatem ecclesia- lem diffusa, apud Curiam Archiepiscopalem Matritensem, ab anno 1950 ad annum 1954, Processus Ordinarius super martyrio Servorum Dei et, anno 1952, apud Curiam Episcopalem Malacensem Processus Rogatorialis celebrati sunt, quorum auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 27 mensis Novembris anno 1991 probatae sunt. Positione confecta, iuxta suetum morem, die 25 mensis Septembris anno 2009, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est, in quo prospero cum exitu disceptatum est an Servorum Dei mors verum martyrium fuisset. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 8 mensis Novem- bris anno 2011 habita, audita relatione Excellentissimi ac Reverendissimi Domini Hieronymi Grillo, Episcopi emeriti Centumcellarum - Tarquiniensis, Causae Ponentis, agnoverunt supradictos Servos Dei ob fidelitatem erga Christum et Ecclesiam confessam verum martyrium passos esse. De hisce omnibus rebus, referente infrascripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Orentii Aloisii (in saec.: Antonii Sola´ Garriga) et XXI sociorum ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, necnon Antonii Mateo Salamero, Sacerdotis dioecesani, in casu et ad effectum de quo agitur. Congregatio de Causis Sanctorum 207

Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.

Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2011.

Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis

MATRITENSIS

Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servorum Dei Alberti Mariae Marco Alema´n ac VIII Sociorum, ex Ordine Carmelitarum abAntiqua Observantia necnon Augustini Mariae Garcı´a Tribaldos, et XV Sociorum ex Instituti Fratrum Scholarum Christianarum ({ 1936-1937)

DECRETUM SUPER MARTYRIO

« Accipietis virtutem, superveniente Sancto Spiritu in vos, et eritis mihi testes » (Act 1, 8). Servi Dei qui tempore cruentae vexationis in religionem catholicam in Hispania annis 1936-1937 Christo pulcherrimum dederunt fidei testimonium, Spiritus Sancti donum acceperunt atque viribus firmati sunt ad pericula, contumelias et iniustam damnationem obeunda usque ad sanguinis effusio- nem, fidelitatem erga Dominum Iesum eiusque Ecclesiam iugiter servantes. Hic martyrum manipulus in duos dividitur coetus: Ad primum, qui sodalibus constat Ordinis Carmelitarum ab Antiqua Observantia, pertinent:

P. Albertus Maria Marco Alema´n. In oppido Caudete (Albasiti) die 23 mensis Maii anno 1894 natus, religiosa vota anno 1910 nuncupavit atque presbyter anno 1917 est ordinatus. fuit communitatis sanctuarii 208 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Dominae Nostrae El Henar in Cue´llar, deinde Primus Definitor sui Ordinis, praefectus studiorum atque professor apud Collegium philosophicum-theolo- gicum, Secretarius et Adiutor Provincialis. Fundationem coepit novi mo- nasterii in Cogullada (Caesaraugustae urbis). Munus exercens prioris commu- nitatis Matritensis, studiose de fervore inter fideles sollicitus fuit, sicut con- fessarius eminens atque curam de pauperibus adhibens. Suas ob virtutes appellatus est « Apostolus Ordinis Carmelitarum in Castella Vetere ». Insecta- tione exorta, die 31 mensis Augusti anno 1936 apprehensus est atque in carcerem inclusus. Die 23 mensis Novembris in Paracuellos de Jarama est ductus ac primo diluculo diei 24 mensis Novembris, simul cum multis aliis, est occisus. Ceteri octo Carmelitani iuvenes sunt, inter 18 et 23 aetatis annos. Ex conventu in Onda (Castello´n de La Plana) sunt deducti, in locum Carabanchel Bajo translati sunt atque ante coemeterii muros plumbis interfecti. Hi sunt:

Fr. Daniel Maria Garcı´a Anto´n,inNavacepeda de Tormes (Abulae) die 11 mensis Decembris anno 1913 natus, temporaria vota emisit anno 1930. Iuvenis fuit religiosus aequa indole donatus, prudens ac silens, in studiis agendis pertinax atque in Regulis observandis exemplaris.

Fr. Silvanus Maria Villanueva Gonza´lez,inHue´rmeces (Burgi) die 9 mensis Februarii anno 1916 natus, vota temporaria pronuntiavit anno 1932. Vix viginti annos natus occisus est.

Fr. Adalbertus Maria Vincentius Mun˜oz,inCue´llar (Segoviae) die 23 mensis Aprilis anno 1916 natus, votis temporariis anno 1932 se obstrinxit. Etiam Fr. Adalbertus tantummodo 20 aetatis annos agebat cum martyrio occubuit.

Fr. Aurelius Maria Garcı´a Anto´n,inNavacepeda de Tormes (Abulae) die 24 mensis Augusti anno 1916 natus, temporaria vota professus est anno 1932. Frater fratris Danielis, organarii munus perdiligenter exercebat.

Fr. Franciscus Maria Pe´rez Pe´rez,inRos (Burgi) die 31 mensis Ianuarii anno 1917 natus, votis religiosis anno 1933 se consecravit. Iuvenis religiosus perquam observans exstitit atque iugiter promptus ad sodales iuvandos in disciplinis scientiarum quibus callebat.

Fr. Angelus Maria Reguilo´n Lobato,inPajares de la Lampreana (Zamorae) die 1 mensis Iunii anno 1917 natus, temporariam professionem fecit anno Congregatio de Causis Sanctorum 209

1935. Fuit iuvenis alacer ingenio, oboediens, obsequens atque studiis admo- dum dicatus. Tantummodo 19 aetatis annos agens necatus est.

Fr. Bartholomaeus Fanti Maria Andre´s Vecilla,inPajares de la Lampreana (Zamorae) die 26 mensis Augusti anno 1917 natus, vota emisit anno 1935. Sicut frater Angelus, in studiis socius, tantummodo 19 annos natus compre- hensus est et occisus.

Fr. Angelus Maria Sa´nchez Rodrı´guez,inPajares de la Lampreana (Zamorae) die 2 mensis Augusti anno 1918 natus, temporaria nuncupavit vota anno 1935. Iunior inter socios, interemptus est post annum a quo vota pronuntiaverat.

Ad alterum martyrum manipulum sedecim pertinent Fratres Scholarum Christianarum, qui diversis in adiunctis et temporibus sunt occisi. Eorum dux considerari potest:

Fr. Augustinus Maria (in saeculo: Eugenius Garcı´a Tribaldos), in Vellisca (Conchae) die 13 mensis Iulii anno 1877 natus, vota perpetua professus est anno 1913. Apostolatum anno 1895 coepit, et in collegium Co´breces translatus die 24 mensis Iulii anno 1897, quasdam ob difficultates Institutum reliquit, munus pergens docendi atque veluti optimum christianum se gerens. Octo transactis annis, iterum Institutum ingressus est atque vota perpetua die 25 mensis Augusti anno 1913 professus est. Edocuit Vallisoleti, Bujedo et Matriti, munus redactoris Eco de Bele´n adimplevit, moderatoris Procurae Matritensis Grin˜o´n et domus editoriae Brun˜o. Stricte Regulam servavit, habilis in docendo et efficax in rebus scribendis. Singulari prosecutus est cultu Sanctissimum Sacramentum et Virginem Mariam, ad quam constanter se vertebat per coronam precatoriam. Die 30 mensis Iulii anno 1936 milites irruptionem fecerunt in domum ubi morabatur, duxerunt eum et ceteros sex quos invenerunt in Pradera di San Isidro eosque manuballista neca- verunt.

Sequuntur sex socii qui simul cum eo martyrii corona sunt honorati:

Fr. Anselmus Paulus (in saeculo: Michae¨l Solas del Val), in Briviesca (Burgi) die 8 mensis Maii anno 1890 natus, perpetuam fecit professionem anno 1919. Diversa munera exercuit docendi. Bonus et pius, in vita religiosa diligentia eminuit in officiis adimplendis. Tempore quo occisus est vitam gerebat in communitate Procurae Matritensis. 210 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Fr. Braulius Iosephus (in saeculo: Alexander Gonza´lez Blanco), in Villovieco (Palentiae) die 27 mensis Martii anno 1890 natus, perpetuis se obstrinxit votis anno 1918. Apostolatum suum diversis in locis exercuit: Matriti, Jerez, Grin˜o´n, Villagarcı´a. Bona indole praeditus, potissimum pueris educandis se dicavit. Ad communitatem Procurae Matritensis pertinebat cum com- prehensus et occisus est.

Fr. Osea (in saeculo: Villelmus A´ lvarez Quemada), in Santa Cruz de la Salceda (Burgi) die 10 mensis Februarii anno 1890 natus, perpetua pronun- tiavit vota anno 1921. Parum idoneus ad studia, opera manualia adimplebat, potissimum uti coquus et hortulanus. Diversis in communitatibus vixit: Iturribide, Grin˜o´n, Flaviobrigae, Bujedo, Jerez. In Procurae communitatem anno 1936 advenit, ipso anno quo mortem subiit.

Fr. Norbertus Iosephus (in saeculo: Paulus Dı´az de Za´rate), in Mu´rua (A´ lava) die 25 mensis Ianuarii anno 1892 natus, vota nuncupavit perpetua anno 1902. Edocuit variis in urbibus: Matriti, Portu Gaditano, Gadibus, Hispali. Die 2 mensis Ianuarii anno 1935 ad Procuram Matritensem desti- natus est.

Fr. Chrysologus (in saeculo: Ioannes Sanz y Palanca), Pampelone die 11 mensis Augusti anno 1880 natus, perpetua vota emisit anno 1910. Multa explevit munera docendi atque moderandi diversis in urbibus, potissimum Matriti. Exemplaris exstitit in vita religiosa atque memoria dignus uti notissimus iuvenum educator.

Fr. Stephanus Vincentius (in saeculo: Aloisius Herrero Arnillas), in La Serna (Palentiae) die 22 mensis Augusti anno 1883 est ortus. Non admodum iuvenis Institutum est ingressus atque perpetuis votis se consecravit anno 1918, annos 35 natus. Vir intenso orationis spiritu ditatus.

Sequentes Servi Dei aliis in circumstantiis morti occubuerunt:

Fr. Virginius Petrus (in saeculo: Vincentius Lo´pez y Lo´pez), in Miraveche (Burgi) die 27 mensis Octobris anno 1884 natus, perpetuam fecit professio- nem anno 1912. Apostolatum incepit veluti magister in diversis collegiis quorum aliquot per annos moderator etiam fuit. Mense Septembri anno 1935 ad scholam destinatus est Sanctae Susannae Matriti. Die 20 mensis Congregatio de Causis Sanctorum 211

Iulii anno 1936 interfectus est, dum Sanctissimum Sacramentum servare conabatur.

Fr. Irenaeus Hyacinthus (in saeculo: Ioachimus Rodrı´guez Bueno), in Ma- zuelo de Mun˜o´ (Burgi) die 20 mensis Augusti anno 1910 natus, votis perpetuis se obstrinxit anno 1935. Post tempus Gadibus transactum, destinatus est ad munus docendi Matriti explendum. Tempore persecutionis in schola erat Sanctae Susannae. Repertus uti religiosus, detentus est ac die 21 mensis Iulii anno 1936 interemptus.

Fr. Iunianus Albertus (in saeculo: Albertus J. Larza´bal Michelena), in Irun (Guipu´zcoa) die 4 mensis Februarii anno 1893 natus, perpetua vota fecit anno 1921. Magister fuit et etiam director in diversis collegiis, postea Matriti commentaria moderatus est Vita e Luce. In explendis muneribus religionis et educationis diligens, tamquam apostolus commentariorum catholicorum emi- nuit. Die 7 mensis Septembris in Barrio de la China, simul cum confratre Aloisio Victorio, necatus est.

Fr. Aloisius Victorius (in saeculo: Eusebius Angula Ayala), in Quintanilla de Valdegovia (A´ lava) die 14 mensis Decembris anno 1893 natus est; votis perpetuis se obligavit anno 1921. Operibus educationis deditus, director fuit etiam quibusdam in collegiis. Religiosus fortis et strenuae indolis, firmus fuit in explendo suo opere atque in eo ab aliis exigendo. Tempore persecutionis Matriti morabatur, ubi in Barrio de la China die 7 mensis Septembris anno 1936 est interemptus.

Fr. Braulius Carolus (in saeculo: Ioannes Lucas Manzanares), in Lorca (Murciae) die 10 mensis Decembris anno 1913 natus, perpetuam emisit pro- fessionem anno 1921. Destinatus est ad exercendum apostolatum educationis Matriti (Puente de Vallecas) in schola valde insectata. Ob indolem felicem, ob bonam agendi rationem et sincerum animum omnium aestimationem sibi comparavit. Ad eius insuper mortem, quae mense Februario anno 1937 evenit, quodammodo permovit recusatio temptationis contra castitatem a duabus mulieribus militibus incitatae.

Fr. Eleutherius Romanus (in saeculo: Eleutherius Mancho Lo´pez), in Fuentes de Valdepero (Palentiae) die 20 mensis Februarii anno 1898 natus, perpetuam nuncupavit religiosam professionem anno 1923. Munus educatoris 212 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Matriti iniit, deinde in Grin˜o´n transiit ac tandem in Puente de Vallecas. Ardenti fide eminuit, fervida orationis vita atque amore erga Iesum in Sanctissimo Sacramento. Comprehensus est et die 3 mensis Augusti anno 1936 martyrium subiit in Pradera de San Isidro.

Fr. Anastasius Petrus (in saeculo: Petrus Burch Cortecans), Gerundae ortum habuit die 30 mensis Iunii anno 1869 ac perpetuam emisit pro- fessionem anno 1897. Barcinone in opus educationis incubuit atque quaedam etiam moderatus est collegia in diversis Hispaniae urbibus. Cum collegium S. Raphae¨lis Matriti dirigebat, post multos casus detectus est, detentus et plumbis percussus in Fuencarral die 13 mensis Septembris anno 1936 mortem oppetivit.

Fr. Vidal Ernestus (in saeculo: Ramirus Frı´as Garcı´a), in Villajimena die 13 mensis Martii anno 1906 natus, perpetua professus est vota anno 1931. In Novitiatu Minore loci Bujedo docendi coepit munus ac, deinde, aliis in urbi- bus: postrema eius sedes fuit collegium-academia Mene´ndez Pelayo in Paseo de la Castellana. Fuit religiosus strictus in muneribus explendis, ipso quoque tempore quo vixit absconditus. Recognitus uti religiosus, deductus est in Checa de Formento atque mense Octobri anni 1936 in coemeterio Vica´lvaro plumbeis ictibus est interfectus.

Fr. Rogatianus (in saeculo: Ignatius Gonza´lez Calzada), in Terrazos de Bureba (Burgi) die 29 mensis Iulii anno 1885 natus, perpetuis religiosis votis anno 1915 se consecravit. Diversis in communitatibus vitam gessit, ab illa Sacri Cordis in urbe Ierezensi ad illam Matriti-Pen˜uelas. Coqui officium exercuit. Dum afferret cibaria in ludum pueritiae Claudio Coello, retentus est atque veluti religiosus recognitus. Translatus in Aream Americae, die 22 mensis Iulii anno 1936 martyrio vitam profudit.

Propter horum martyrum famam, quae statim in ecclesialem com- munitatem diffusa est, apud Curiam Archiepiscopalem Matritensem-Complu- tensem a die 3 mensis Iulii anno 1960 ad diem 10 mensis Novembris anno 1967 Processus Ordinarius actus est, cuius iuridica validitas a Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum diei 23 mensis Octobris anno 1992 est recognita. Apparata Positione, die 29 mensis Septembris anno 2009 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 18 mensis Octobris anno 2011, audita Congregatio de Causis Sanctorum 213 relatione Ponentis Causam, Excellentissimi Domini Xaverii Echevarrı´a Rodrı´guez, Episcopi titulo Cilibiensis, agnoverunt Servos Dei martyrium in odium fidei sustinuisse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinale Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Alberti Mariae Marco Alema´n et VIII Sociorum ex Ordine Carmelitarum abAntiqua Observantia necnon Augustini Mariae Garcı´a Tribaldos et XV sociorum ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, in casu et ad effectum de quo agitur.

Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.

Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2011.

Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 214 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

AVENIONENSIS

Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Mariae-Eugenii a Iesu Infante (in saec.: Henrici Grialou), Sacerdotis professi ex Ordine Carmelitarum Discalceatorum, Fundatoris Instituti Saecularis Dominae Nostrae a Vita (1894-1967)

DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS

« Quis putas est fidelis servus et prudens, quem constituit dominus supra familiam suam, ut det illis cibum in tempore? Beatus ille servus, quem cum venerit dominus eius, invenerit sic facientem » (Mt 24, 45-46). Revera Servus Dei Maria-Eugenius a Iesu Infante hoc in fideli ac prudenti homine revibrat, quem Dominus custodem supra discipulos suos constituit: vita eius, enim, assiduum fuit, impellente Spiritu Sancto, perfectionis in fide, humilitate et caritate studium. Ipse Servus Dei (in saec.: Henricus Grialou) Guaci in Gallia die 2 mensis Decembris anno 1894 e familia modestae condicionis natus est. Vocatione ad sacerdotium iam inde a pueritia percepta, Segusii in Italia apud Scholam Apostolicam Patrum Spiritus Sancti acceptus est; dein vero expostulare praeoptavit, ut in Seminarium dioecesanum Graviae admitteretur, in quo spiritualitate Sanctae Teresiae a Iesu Infante familiarius usus est. Theologiae ac philosophiae cursus apud Seminarium Maius Ruthenense frequentavit. In exercitu ex iure conscriptus est: quos tamquam miles etiam primo totius mundi bello saeviente degit, asperrimi fuerunt anni, sed facultatem ei concesserunt « humani certaminis » mente amplectendi. Expleto bello, Ser- vus Dei studia renovare valuit et, dum quondam secesserat in subdiaconatus praeparationem, praesertim post lectam sancti Ioannis a Cruce vitam, palam vocationem ad Carmelum animadvertit. Sic, paulo post ordinationem sacer- dotalem, quae die 4 mensis Februarii anno 1922 evenit, Novitiatum Carme- litarum Antonae ingressus est. Hic vita orationis et contemplationis omnino permaduit ac spiritualitatem sanctae Teresiae a Iesu et rationem sanctae Teresiae a Iesu Infante funditus pertractavit, e qua quidem afflatum nominis sui religiosi hausit. Post professionem simplicem, Servus Dei Insulam missus est, ut institu- tionem monasticam in Conventu loci perficeret et, die 11 mensis Martii anno 1926, professionem religiosam perpetuam emisit. Anno 1928, Superior domus Congregatio de Causis Sanctorum 215 formationis Tarasconensis super Rhodanum nominatus est ac dein Prior recentioris Novitiatus Agennensis: omnibus in his locis ad institutionem tradendam sepositis, speculum religiosi semper iuvenibus praebere valuit imitandum, Carmelitarum spiritus studiosi ac de pastorali actuositate, prae- sertim Evangelii praedicatione et animarum moderatione, valde solliciti. Spi- ritualis audientium sitis ita disciplinae Carmelitarum amplius propagandae necessitatem reseravit, ut ipse facultatem secum in animo volvere iniret discipulorum informandorum, qui eodem conversationis imbuerentur spiritu et etiam « extra conventuum monasteriorumque muros » diffunderent. Anno 1936, Superior constitutus est domus formationis Monoeci, quae vero paucis post mensibus Agennum translata est. Servus Dei posthac, cui magis vacabat, ad coetum sub titulo Dominae Nostrae a Vita nuncupatum instituendum, ab ipso iam inde ab anno 1929 provectum, omnibus viribus se contulit, qui non temere post aliquot annis in fraternitatem saecularem renuntiatus est. Anno 1937, in Capitulo Generali tertius Definitor electus, in Italiam migravit. Officia abhinc ipsi commissa innumera facta sunt. Inter haec praesertim eminet illud, quod pro Missionibus Carmelitarum in Vicino Oriente suscepit, quo longo itinere transiit. Altero totius mundi bello ineunte, Servus Dei, cum Gallus esset natione, licentia Italiae repetendae interclusus est atque ad arma immo ut Alpinis praepositus revocatus. Indutiis anno 1940 factis et bello adhuc grassante, Monasteria Carmelitarum in Gallia et provectum Instituti curavit. Bello confecto, Romam rediit et in Capitulo anno 1947 habito primus Definitor generalis electus est, cuius muneribus usque ad annum 1954 functus est. Tempus hoc fuit impensae navitatis: nam, inter alia, Congregatio pro Reli- giosis ipsi commisit negotia Visitatoris Apostolici pro Monasteriis Sororum Carmelitarum in Gallia eumque Delegatum Apostolicum ad Foederationem Monasteriorum Carmelitarum Galliae constituendam nominavit. Mense Mar- tio anno 1954, Servus Dei Vicarius Generalis Ordinis factus est; quod munus, post novum Praepositum electum, anno 1955 remisit. Anno 1957, Superior Provinciae Avenionensis et Aquitaniae electus, a fidelitate religiosorum fovenda, a vitae ratione per contemplationem et solitudinem innovanda et a Congregatione Carmelitarum in Canada suscitanda numquam pepercit. Post Capitulum anno 1960 celebratum in moderatione Provinciae tamquam primus Definitor permansit. 216 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

In fertilitate enixae et actuosae vitae, spiritualitas Servi Dei emicuit firmitate fidei cotidiana mentis oratione enutritae, eucharisticae celebrationis fervore, constanti suipsius Spiritui Sancto oblatione, immensa Mariae Virginis fiducia, devotione erga Sanctos Ordinis Carmelitarum et Sanctam Emerentianam, necnon missionali sollicitudine, quae eum provexit, ut totam vitam Domino offerret. Instituti saecularis fundatione moderatam inter rationem contemplationis et apostolatus Ordinis Carmelitarum proposuit summam. Magister fuit spiritualitatis et sacerdotes, Seminarii alumnos, religiosas multosque quoque christifideles ipse prosecutus est. Hereditate reliquit amplum copiosumque homiliarum, conferentiarum et lectionum pa- trimonium, necnon textum, cui titulus « Deum videre cupio », quibus proposi- tum suum, sicut dicebat, « contemplationis in viis » et universalis vocationis ad sanctitatem fovendae expresse illustravit. Fortitudine tulit intimas poenas et labores apostolicos, qui ipsum per totum iter pro bono Ecclesiae consumptum comitati sunt. In Capitulo anno 1963 celebrato denuo electus est Superior Provinciae et anno 1966 renovatus. Aetas autem et infirma valetudo Servi Dei iam infre- gerant vires, qui, tumore correptus, die 27 mensis Martii anno 1967 in loco Dominae Nostrae a Vita mortem occubuit, ultimis his effatis verbis: « Ad amplexum Spiritus Sancti adeo... In manus tuas, Domine ». Ob eius sanctitatis famam Causa Beatificationis et Canonizationis apud Curiam Archiepiscopalem Avenionensem inita est per celebrationem Inquisitionis dioecesanae a die 7 mensis Aprilis anno 1985 ad diem 5 mensis Martii anno 1994 et Inquisitionis Rogatorialis apud Curiam Archiepiscopa- lem Tokiensem a die 3 ad diem 5 mensis Aprilis anno 1990, quarum auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum die 25 mensis Novembris anno 1994 probatae sunt, sicut et, die 24 mensis Martii anno 1999, Supple- mentum Inquisitionis apud Curiam Archiepiscopalem Avenionensem a die 20 mensis Februarii anno 1997 ad diem 10 mensis Martii anno 1998 institutum. Positione confecta, die 14 mensis Iulii anno 2010, in Congressu Peculiari Consultorum Theologorum prospero cum exitu disceptatum est, iuxta consuetudinem, an Servus Dei more heroum virtutes christianas exercuisset. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 11 mensis Octobris anno 2011, audita relatione Excellentissimi ac Reverendissimi Domini Laurentii Chiarinelli, Episcopi emeriti Viterbiensis, Causae Ponentis, professi sunt Servum Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum exercuisse. Congregatio de Causis Sanctorum 217

Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per infrascriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe- rantia et Fortitudine iisque adnexis in gradu heroico Servi Dei Mariae-Eugenii a Iesu Infante (in saec.: Henrici Grialou), Sacerdotis Professi ex Ordine Carme- litarum Discalceatorum et Fundatoris Instituti Saecularis Dominae Nostrae a Vita, in casu et ad effectum de quo agitur.

Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.

Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2011.

Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis

CRACOVIENSIS

Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Margaritae Luciae Szewczyk, Funda- tricis Congregationis Filiarum Beatae Mariae Virginis Perdolentis v. d. « Serafitki » (1828-1905)

DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS

« Et hoc oro, ut caritas vestra magis ac magis abundet in scientia et omni sensu, ut probetis potiora, ut sitis sinceri et sine offensa in diem Christi» (Phil 1, 9-10). Serva Dei Margarita Lucia Szewczyk anno 1828 in loco vulgo Szepeto´wka (in regione Volhiniae quae hodie in Ucraina invenitur) est nata, in terra 218 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale videlicet quae tunc ad Imperium Russiae pertinebat quaeque tamen a Polo- nis incolebatur. A iuventute vocationem ad vitam consecratam sentiebat, sed hoc desiderium ob perdifficilem condicionem politicam et religiosam perficere non potuit. Nam insurrectiones adversus Russorum regimen annis 1831 et 1863 atrocem provocaverunt auctoritatum politicarum reactionem adversus catholicos, omnes libertatis conatus reprimentium. Publici custodes tum adversus viros mulieresque consecratos tum adversus christifideles crudeliter operabantur: monasteria exstinguebantur, bona confiscabantur et multi expulsi sunt in exsilium vel deportati in Sibiriam. Ex paucis notitiis quae de infantia Servae Dei habentur, novimus eam parentibus esse orbatam dum adhuc infans esset; hanc ob rationem germana soror eam curavit. Anno 1848 Tertio Ordini Franciscali nomen dedit atque privata vota religiosa nuncupavit. Exemplum sequens sancti Francisci Assisiensis, magna cum sobrietate vixit, indigentiores adiuvans et apostola- tum suum abscondite exercens. Annis 1870-1873 peregrinationem in Terram Sanctam fecit, in qua pauperes et aegrotantes curavit. In patriam reversa, domicilium Varsaviae sibi constituit, quae etiam a Russis occupabatur, et actuositatem caritativam prosecuta est et auxit. Anno 1877 in oppido Zakroczym (prope Varsaviam) convenit Beatum capuccinum Honoratum Koz´min´ski eiusque spiritali se concredidit modera- mini, sua desideria quoad vitam religiosam ei aperiens suamque indefensio- ribus sine condicione deditionem. Beatus consilium eius approbavit eamque adhortatus est ut navitatem prosequebatur. Ab anno 1880 Serva Dei in Zakroczym incoluit, in domicilio meritorio, in quo congregare anus pauperes et aegrotantes coepit, de quibus magno cum amore sollicita erat. Caute valde agire debebat ne suspiciones regiminis suscitaret; sine timore tamen divinam secuta est vocationem quae eam ad plenam Deo invitabat deditionem totam- que sui ipsius oblivionem. Eius exemplum contagiosum fuit et primae sociae statim eam sequi coeperunt eamque imitari. Hoc modo, beato Honorato iuvante, Serva Dei, etiamsi secreto, originem dedit novae Congregationi, « Sorores Pauperum » appellatae, quae die 8 mensis Aprilis anni 1881 defini- tivum nomen sumpsit: Congregatio Filiarum Beatae Virginis Mariae Perdolentis – v. d. Serafitki. Postea, Beato Honorato favente, Serva Dei, maiorem quaerens liberta- tem, in Galiciam se contulit, quae tunc sub dominatione inveniebatur Habsburgensi. Anno 1891, acceptis debitis licentiis ecclesiasticis et civilibus, in loco v.d. Hałcno´w, dioecesis Cracoviensis, Domum fundavit pro formandis Congregatio de Causis Sanctorum 219 puellis postulantibus ut Institutum ingrederentur, cuius propositum fuit infantibus in orphanotrophiis assistere, populares scholas gerere, senes et aegrotos in valetudinariis curare. Illis annis tamen vexatio regiminis in religionem gradatim increbrescebat. Novitiatus igitur in Czenstochoviam est translatus; domus autem Varsaviae et in Zakroczym clausae sunt. Domus mater, simul cum novitiatu, Osvencini est collocata. Munera in dies crescebant, sed Serva Dei alta quaesitione spirituali sustentabatur et confirmabatur, quae exemplum in Beata Maria Virgine inveniebat, quam potissimum sicut « Perdolentem » contemplabatur, et in exercitatione heroica virtutum crescebat. Nam Matrem Dei imitans, usque altius intimam cum Passione Domini in necessitudinem ipsa mergebatur: constans oratio atque eucharisticus fervor in ea istam caritatis flammam alebant quae in omnibus eius manifestabatur experientiis. Infatigabilis fuit in operositate, mitis et serena in difficultatibus, aedificans cotidianain consuetudine, prudens et aequa in decisionibus, parata ad sacrificium perso- nale, amabilis erga proximum. Primo in capitulo, anno 1901, quamvis aetate provecta, iterum Modera- trix Generalis est electa. Tribus tamen transactis annis, suadente Beato Honorato, munus abdicavit, tum ob valetudinis incertas condiciones tum ut solvendis quibusdam regiminis quaestionibus faveret quae intra commu- nitatem ortae erant Serva Dei serena cum fiducia in Providentiam orientes difficultates obivit atque, secundum suae vitae rationem, semper fuit humi- lis, oboediens et magnanima. Postremum vitae tempus in Nieszawa (in Poloniae regione Cuiavia-Pome- rania) vixit, progrediente caecitate, at simul usque fortius augescente voluntati Dei adhaesione. Ibi die 5 mensis Iunii anno 1905 pie in Domino obdormivit. Ob sanctitatis famam, a die 9 mensis Novembris anni 1993 ad diem 15 mensis Iunii anni 1996 apud Curiam archidioecesanam Cracoviensem Inquisitio est acta, cuius iuridica validitas per Decretum diei 6 mensis De- cembris anno 1996 a Congregatione de Causis Sanctorum est approbata. Parata Positione, disceptatum est, ad suetas normas, an Serva Dei virtutes heroico modo exercuisset. Die 5 mensis Octobris anno 2010 Peculiaris Consultorum Theologorum Congressus, positivo cum exitu, habitus est. In Sessione Ordinaria die 6 mensis Decembris anno 2011 Patres Cardinales et Episcopi, audita relatione Ponentis Causae Eminentissimi Cardinalis 220 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Stanislai Ryłko, edixerunt Servam Dei heroico modo virtutes theologales, cardinales iisque adnexas excoluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe- rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Margaritae Luciae Szewczyk, Fundatricis Congregationis Filiarum Beatae Virginis Mariae Perdolentis v.d. « Serafitki », in casu et ad effectum de quo agitur.

Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.

Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2011.

Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 221

HERBIPOLENSIS

Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Iulittae Ritz (in saec.: Te- resiae Eleonorae), Sororis professae e Congregatione Sororum a Redemptore (1882-1966)

DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS

« In Deo tantum quiesce, anima mea: ab ipso, enim, salutare meum. Verumtamen ipse refugium meum et salutare meum, praesidium meum: non movebor amplius » (Ps 62, 2-3). Pura eadem assiduae caritatis Dei haec conscientia in vita veteris Psalmistae illius Israe¨lis in humana quoque et spirituali personat conversa- tione Servae Dei Mariae Iulittae Ritz (in saeculo: Teresiae Eleonorae). Serva Dei die 24 mensis Septembris anno 1882 in vico v. Uissigheim in Germania nata est et, biennio post, universa familia eius in locum Schleehof prope Veitsho¨chheim commigravit. Iam inde a pueritia Serva Dei, quae aestate parentes adiuvabat et hieme dominicalem loci scholam pro laboribus muliebribus discendis frequentabat, vocationem ad vitam religiosam perce- pit. Dum undevicesimum aetatis explebat annum, parentes, quamquam alias duas haberent filias eiusdemque vero subsidio ad res familiares tuendas con- fiderent, unanimem illi tulerunt consensum, ut Conventum ingrederetur. Quapropter Serva Dei inter candidatas Congregationis Filiarum a Redemp- tore excepta est et primum Herbipoli frequentavit scholam intra Domus Generalis muros sitam, dein vero in loco Aschaffenburg institutum pro magistris edocendis, ubi altiora studia laudabiliter perfecit. Professionem religiosam exinde nomen sumens Mariae Iulittae emisit et in locum Obernau missa est ad magisterium in schola exercendum. Quod tamen officium, morbo superveniente, abdicare debuit et ab omnibus communitatis muneribus dispensari. In Conventu Beatae Mariae Virginis ab Auxilio Agrifeldensi anno fere transacto, sanitate restituta, Superiores moderationem scholae prope Con- ventum Dominae Nostrae a Nive in Lu¨lsfeld eidem commiserunt. Mense Augusto anno 1910, Serva Dei Herbipolim revocata est, ut magistrae funge- retur munere in schola, quam diximus. Hoc in officio usque ad annum 1940 permansit quo asseclae regiminis Deo infensi nationis dominatum germanicae 222 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale illo tempore dictitantes scholam suppresserunt. Tunc Serva Dei mandatum ostiariae assumpsit, quod tempore secundi totius mundi belli et annis post bellum valde onerosum exstitit. Nam, alia pars Domus Generalis a civibus Germanicis in patriam reversis occupata est, alia vero uti subsidiarium vale- tudinarium castrense destinata. Die 16 mensis Martii anno 1945, quo urbs Herbipolis ignivomis glandibus est concussa, Domus Generalis ipsa diruta est, quam ob rem religiosae in locum Agrifeldam, apud Conventum Beatae Mariae Virginis ab Auxilio, confugerunt, ubi etiam Serva Dei in custodiam ianuae incubuit. Bello composito, ad Domum Generalem rediit, officium suum obsequiose et misericorditer exercens usque ad mortem. Vita Servae Dei austera ascesi est signata. Etiam tribulationes, quibus infirmae valetudinis causa vexata est, divinae a defectibus revocationi cito attribuit et, ob firmam indolem suam, constantem in cotidianis molestiis superandis se ostendit. Religiosa suffulta fuit mira animi aequitate immen- saque fiducia et omnimodo obsequio divinae voluntati, vitae spiritualis profunditate, assidua oratione, diutina contemplatione et actuosa caritate. Munus exercens magistrae, semper iuvenes ad interiorem vitam coram Domino informare curavit, pro maiore Dei gloria minime parcens viribus. Quicumque ei obvius veniebat, verba et solacium ab ipsa suscipiebat. Fide viva et acuta, firma erga Eucharistiam devotione referta, emicuit et spes eius in divina Providentia nec acerbioribus quidem temporibus concidit. Domi- num sincero amore coluit ac toto corde, constanti perfectionis desiderio impellente, humili gratoque animo ante mirabilia ab ipso gesta. Caritatem in proximum cotidie operibus et verbis confessa est erga omnes, praesertim erga magis indigentes. Die 19 mensis Septembris anno 1966, Maria Iulitta embolia pulmonari adeo correpta est, ut medici cordis pulsus imbecillitatem censerent. Post meridiem diei 13 sequentis mensis Novembris deambulare voluit, sed humi procubuit et, sacramento unctionis infirmorum refecta, paulo post Herbipoli pie in Domino quievit. Ob eius sanctitatis famam Causa Beatificationis et Canonizationis apud Curiam Episcopalem Herbipolensem inita est per celebrationem Inquisitionis dioecesanae a die 26 mensis Martii anno 1986 ad diem 13 mensis Iulii anno 1994, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum die 10 mensis Decembris anno 1999 probatae sunt. Positione confecta, die 20 mensis Novembris anno 2010, in Congressu Peculiari Consultorum Theologo- rum prospero cum exitu disceptatum est, iuxta consuetudinem, an Serva Dei Congregatio de Causis Sanctorum 223 more heroum virtutes christianas exercuisset. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria cui ego, Card. Angelus Amato, praesedi die 6 mensis Decembris anno 2011, audita relatione Excellentissimi ac Reverendissimi Domini Sigismundi Zimowski, Archiepiscopi-Episcopi emeriti Radomensis, Causae Ponentis, professi sunt Servam Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas heroum in modum esse exsecutam. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per infrascriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe- rantia et Fortitudine iisque adnexis in gradu heroico Servae Dei Mariae Iulittae Ritz (in saec.: Teresiae Eleonorae), Sororis professae e Congregatione Sororum a Redemptore, in casu et ad effectum de quo agitur.

Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.

Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2011.

Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 224 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

CONGREGATIO PRO EPISCOPIS

I ROMANAE et OSTIENSIS

De finium mutatione

DECRETUM

Quo aptius christifidelium pastorali curae consuli possit, Em.mus Domi- nus Augustinus S.R.E. Cardinalis Vallini, Vicarius Generalis dioecesis Roma- nae necnon Administrator Apostolicus suburbicariae dioecesis Ostiensis, ab Apostolica Sede expostulavit ut memoratarum circumscriptionum ecclesiasticarum fines paulum immutarentur. Congregatio pro Episcopis, rata huiusmodi immutationem animarum bono profuturam, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Be- nedicto, divina Providentia PP. XVI, tributarum, audito quoque Em.mo Domino Angelo S.R.E. Cardinali Sodano, Patrum Cardinalium Collegii De- cano, necnon Episcopo Titulare Ostiense, oblatas preces accipiendas censuit. Quapropter praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, suburbicariae dioecesi Ostiensi partem terri- torii adnectit ab dioecesi Romana seiunctum, scilicet Paroeciis vulgo nuncu- patis « San Carlo da Sezze » et « San Timoteo » in Urbe, necnon « Santa Aurea » in Ostia antiqua, pertinentem. Cum memorata dioecesi Romana, novi dioecesis Ostiensis erunt fines vulgo sequentes: « Linea di confine della pineta fino a raggiungere Via dei Pescatori - Via dei Pescatori - Via Villa di Plinio - Via del Mediterra- neo - Ferrovia Roma-Lido - Via Cristoforo Colombo - Via Canale della Lingua - Via Niceneto - Via Ierocle - linea immaginaria che oltrepassa via Macchia Palocco ed arriva in Via Antonio Discovolo - Via Antonio Discovolo - Via di Saponara - Via Giorgio Hinna - linea immaginaria fino ad incontrare Via del Mare ». Congregatio pro Episcopis 225

Ad haec supradicta perficienda Congregatio pro Episcopis deputat Exc.mum P. D. Hadrianum Bernardini, Archiepiscopum tit. Faleritanum et in Italia Apostolicum Nuntium, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congre- gationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi.

Contrariis quibusvis minime obstantibus.

Datum Romae, ex aedibus Congregationis pro Episcopis, die 17 Iulii 2012.

Marcus S.R.E. Card. Ouellet Praefectus

Mons. Sergius Poitras Sub-Secretarius adiunctus

Prot. N. 673/2012 226 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

II SANCTISSIMAE TRINITATIS CAVENSIS et AMALPHITANAE-CAVENSIS

De abbatiae territorialis Sanctissimae Trinitatis Cavensis necnon archidioecesis Amalphitanae-Cavensis finium mutatione

DECRETUM

Sanctissimae Trinitatis Cavensis venerabilis Abbatia, anno millesimo de- cimo primo a Sancto Alpherio Pappacarbone Abbate fundata, qui propter vitae ac morum sanctitatem sibi discipulorum multitudinem attraxit, sub Trinitatis Sanctissimae auspiciis necnon Sancti Patriarchae Benedicti carismate benedicta, ob christianae iuventutis institutionem more maiorum diu exstructa ac mirabilis, tota in provincia inferioris Italiae eminet. Monachi Abbatiae Sanctissimae Trinitatis Cavensis, praeter impensam religiosam vi- tam intra monasterii moenia, in bonum fidelium propinquarum paroeciarum ministerium per saecula laudabiliter expleverunt. Attentis tamen peculiaribus huius temporis adiunctis, ad hanc venerabi- lem monasticam institutionem proprio in suo spiritu tuendam atque ut mo- nachi, quacumque alia sollicitudine ablata, ad intimam cum Deo unionem augendam et ad divinam laudem persolvendam se integre dicare possint, Summus Pontifex Benedictus, Divina Providentia PP. XVI, eiusdem prae laudatae Abbatiae fines noviter definiendos statuit. Quapropter, audito Congregationis Casinensis O.S.B. Abbate Praeside aliisque quorum interest, praehabito favorabili voto Congregationis pro Institutis vitae consecratae et Societatibus vitae apostolicae, Congregatio pro Episcopis praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, quae sequuntur mandat ac decernit:

1. territorium Abbatiae territorialis Sanctissimae Trinitatis Cavensis posthac constituitur ab Ecclesia Cathedrali Sanctissimae Trinitatis ac coeno- bio ea adnexo in municipio « Frazione di Corpo di Cava (SA) »; Congregatio pro Episcopis 227

2. ad Abbatiam territorialem Sanctissimae Trinitatis Cavensis pertine- bunt tantummodo sodales eiusdem domus monasticae (monachi, novitii atque postulantes);

3. archidioecesi Amalphitanae-Cavensi tres uniuntur Paroeciae vulgo nuncupatae: « San Cesareo » in municipio « Cava de’ Tirreni, Frazione di San Cesareo, (SA) »; « Santa Maria Maggiore » in municipio « Cava de’ Tirreni, Frazione di Corpo di Cava, (SA) »; « SS. Pietro e Paolo » in municipio « Vietri Sul Mare, Frazione di Dragonea, (SA) ». Statuit quoque ut, una cum territorio illarum paroeciarum, ecclesiae, oratoria, domus, piae fundationes et quacum- que alia ecclesiastica bona et iura ad easdem paroecias pertinentia praefatae archidioecesi adnectantur;

4. simul ac Abbatiae territorialis Sanctissimae Trinitatis Cavensis nova territorii definitio ad effectum deducta fuerit, dioecesani clerici dictae Abba- tiae archidioecesi Amalphitanae-Cavensi incardinentur seminariique tirones in eadem censeantur adscripti.

Ad haec omnia perficienda idem Summus Pontifex Exc.mum P.D. Adria- num Bernardini, Archiepiscopum titulo Faleritanum et in Italia Apostolicum Nuntium, deputare dignatus est, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi.

Contrariis quibusvis minime obstantibus.

Datum Romae, ex aedibus Congregationis pro Episcopis, die 20 mensis Augusti anni 2012.

Marcus S.R.E. Card. Ouellet Praefectus

e Laurentius Baldisseri Archiep. tit. Diocletianensis a Secretis

Prot. N. 1003/2006 228 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

PROVISIO ECCLESIARUM

Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Benedictus Pp. XVI, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit Praesules:

die 7 Iunii 2012. — Cathedrali Ecclesiae Iuiuyensi, Exc.mum P. D. Caesarem Danielem Ferna´ndez, hactenus Episcopum titularem Calta- driensem et Auxiliarem Paranensem.

die 14 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Goritanae, R. D. Danielem Miehm, e clero archidioecesis Hamiltonensis, ibique Curionem paroeciae « Sancti Benedicti » in civitate vulgo Milton, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis.

die 8 Ianuarii 2013. — Cathedrali Ecclesiae Camdensi, Exc.mum P. D. Dionysium Iosephum Sullivan, hactenus Episcopum titularem Enerensem et Auxiliarem archidioecesis Neo-Eboracensis.

die 10 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Limericiensi, R. D. Brendanum Leahy, e clero dioecesis Dublinensis, hactenus Sacrae Theologiae Magistrum apud Collegium Sancti Patricii in civitate vulgo Maynooth.

— Ecclesiae Cruciensi, Exc.mum P. D. Ansgarium Cantu´, hactenus Epis- copum titularem Dardanium et Auxiliarem archidioecesis Sancti Antonii.

die 12 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Rivibambensi, Exc.mum P. D. Iulium Parrilla Dı´az, hactenus Episcopum Loianum.

die 18 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Dresdensi-Misnensi, Exc.mum P. D. Henricum Koch, hactenus Episcopum titularem Rosgrensem et Auxi- liarem archidioecesis Coloniensis.

— Coadiutorem Metropolitanae Ecclesiae Armachanae, R. D. Edmun- dum Martin, e clero dioecesis Derriensis, ibique Administratorem dioecesa- num.

die 19 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Othanensi, R. D. Petrum Sawczuk e clero Siedlecensi, ibique Vicarium Generalem et Curiae dioecesis Cancellarium, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. Congregatio pro Episcopis 229

die 22 Ianuarii 2013. — Episcopali Ecclesiae Soranae-Aquinatensi-Pon- tiscurvi, R. D. Gerardum Antonazzo, e clero dioecesis Uxentinae-Sanctae Mariae Leucadensis, hactenus Vicarium Generalem.

— Cathedrali Ecclesiae Bathurstensi in Canada, R. D. Danielem Jodoin, e clero dioecesis Sherbrookensis, ibique Curionem paroeciae « Boni Pastoris » et dioecesani officii clericorum Moderatorem atque Seminarii Rectorem.

die 25 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Pauli in Insulis Philippinis, Exc.mum P. D. Bonaventuram M. Famadico, hactenus Episcopum Guma- canum.

die 26 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Cholutecensi, R. D. Vidonem Charbonneau, P.M.E., hactenus Superiorem Generalem Societatis pro missio- nibus exteris Provinciae Quebecensis.

die 29 Ianuarii. — Metropolitanas Ecclesiae Portlandensi in Oregon, Exc.mum P. D. Alexandrum KingSample, hactenus Episcopum Marquet- tensem.

die 30 Ianuarii. — Cattedrali Ecclesiae Quibduanae, R. D. Ioannem Carolum Barreto Barreto, e clero dioecesis Espinalensis, ibique Seminarii Maioris Rectorem.

die 31 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Pontisarensi, Exc.mum P. D. Stanislaum Lalanne, hactenus Episcopum dioecesis Constantiensis. 230 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

ACTA TRIBUNALIUM

PAENITENTIARIA APOSTOLICA

DECRETUM

Speciales conceduntur Indulgentiae christifidelibus occasione XXI Mundialis Infirmorum Diei

Per sanctam crucem Iesu Christi facta est Redemptio, hoc est per eius passionem. Domini verum redemptoris doloris participes esse possunt omnes humani dolores. Nam dixit sanctus Paulus Apostolus: « Adimpleo ea, quae desunt passionum Christi, in carne mea pro corpore eius, quod est Ecclesia ».1 Hoc autem Fidei Anno, verae Fidei profitendae eidemque recte inter- pretandae peculiari ratione sacro, luminosam memorare iuvat Concilii Vati- cani II doctrinam de Christiana doloris significatione eiusque inter fratres condivisione: « Cum caritatis et misericordiae opera praeclarissimum testimo- nium christianae vitae efferant, formatio apostolica ad haec quoque exercen- da adducere debet, ut discant christifideles ab ipsa pueritia fratribus compati eiusque indigentibus generoso animo subvenire ».2 Quamobrem, annuam Mundialis Infirmorum Diei celebrationem, vertente anno peragendam magno cum apparatu, percupiens fieri veluti efficacem catechesim circa salvifici doloris signifı`cationem, et magis movere omnes qui sunt, quolibet titulo, dediti in servitium fratrum animo et corpore labo- rantium, Beatissimus Pater XXI Mundialis Infirmorum Diei, a die VII usque ad diem XI proximi mensis Februarii celebrandae, uti propositum elegit Bonum Samaritanum: « Vade et tu fac similiter »,3 quod docet « benefacere

1 Col 1, 24. 2 Decr. Apostolicam actuositatem,31c. 3 Lc 10, 37. Acta Tribunalium 231 ope doloris atque benefacere ei qui dolet ».4 In liturgica Beatae Mariae Virginis Lapurdensis memoria, qua claudetur ipsa Dies, Excellentissimus Dominus Sigismundus Zimowski, Praeses Pontificii Consilii pro Valetudinis Administris, velut Missus Summi Pontificis Extraordinarius, in Mariano Ottingensi Sanctuario, dioecesis Passaviensis, sollemni praesidebit celebra- tioni eucharisticae, cum sacramenti Unctionis infirmorum administratione. Quo autem christifideles animo ad ilium eventum melius disponantur, Benedictus XVI, in Audientia die XVIII vertentis mensis Ianuarii infrascriptis Cardinali Paenitentiario Maiori et Regenti huius Paenitentiariae Apostolicae concessa, benigne dilargiri annuit Indulgentiarum donum, iuxta sequentem indicem, dummodo, vere paenitentes et caritate compulsi, Boni Samaritani exemplo, spiritu Fidei ducti in servitium fratrum laborantium se ipsos mise- ricordi animo impenderint et contra, si infirmi, dolores et vitae aerumnas toleraverint, animum ad Deum humili fiducia erigentes apertumque Fidei testimonium exhibentes per viam Evangelii doloris:

A. Indulgentiam plenariam, suetis sub condicionibus (sacramentali Con- fessione, eucharistica Communione et oratione ad mentem Summi Pontificis), christifidelibus vere paenitentibus et contritis semel in die obtinendam, quam animabus fidelium defunctorum per modum suffragii applicare poterunt, quoties a die VII usque ad diem XI proximi mensis Februarii, in Mariano Ottingensi Sanctuario vel in quocumque alio loco, ab ecclesiastica auctoritate determinato, sacris devote interfuerint ritibus, ad Mundialis Infirmorum Diei fines a Deo impetrandos peractis, et Orationem Dominicam et Symbolum Fidei recitaverint, addita pia aliqua Mariana Invocatione. Christifideles vero qui, vel in publicis nosocomiis vel in quavis privata domo, ut Bonus Samaritanus aegrotantium misericordi sollicitudine curam agunt et huiusmodi muneris explendi causa supradictis sacris ritibus interesse nequeunt, eisdem diebus plenariae Indulgentiae donum consequentur, si illud caritatis servitium, veluti ipsi Christo Domino persolutum,5 generose saltem per aliquot horas expleverint et Orationem Dominicam, Symbolum Fidei et piam aliquam Marianam Invocationem recitaverint, eadem animi dispositio- ne habita et proposito concepto, cum primum poterunt, perfı`ciendi condicio- nes ad Indulgentiam plenariam obtinendam requisitas.

4 Ep. apost. Salvifici doloris, 30. 5 Cfr Mt 25, 40. 232 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Christifideles denique qui infirmitate, senectute vel alia huiusmodi causa, impediuntur quominus ritibus ut supra celebrandis interesse possint, Indul- gentiam plenariam consequentur, si, elongato animo a quocumque peccato et concepto proposito suetas condiciones, cum primum eis possibile erit, adim- plendi, illis diebus sese in spiritu dictis functionibus iunxerint, praesertim dum liturgicae celebrationes et Summi Pontificis Nuntius instrumentis tele- visificis et radiophonicis propagabuntur, pro omnibus infirmis pie oraverint et sui corporis infirmitates animique aegritudines Deo per Deiparam Virgi- nem Mariam, « Salutem infirmorum » invocatam, obtulerint.

B. Indulgentiam partialem omnibus christifidelibus toties, corde saltem contrito, quoties sociato animo cum spiritalibus Fidei Anni finibus, adiuto- rium infirmorum implorantes devotas Misericordi Deo preces diebus supra signatis fuderint. Praesenti pro hac vice valituro. Non obstantibus in contrarium facienti- bus quibuscumque.

Datum Romae, ex aedibus Paenitentiariae Apostolicae, die XXV mensis Ianuarii, anno Domini MMXIII, in sollemnitate Conversionis sancti Pauli Apostoli, qua clauditur octiduum supplicationum pro Christianorum unitate.

Emmanuel S.R.E. Card. Monteiro de Castro Paenitentiarius Maior

Christophorus Nykiel Regens

L. + S. In P.A. tab., N. 5/13/I Diarium Romanae Curiae 233

DIARIUM ROMANAE CURIAE

Il Santo Padre Benedetto XVI ha ricevuto in Udienza Uffi- ciale per la presentazione delle Lettere Credenziali:

Giovedı`, 10 gennaio, S. E. la Signora Slavica Karacˇic´, Amba- sciatore di Bosnia ed Erzegovina.

Il Romano Pontefice ha altresı` ricevuto in Udienza:

Sabato 12 gennaio, Sua Altezza Serenissima il Principe Alberto II di Monaco, con Sua Altezza Serenissima la Princi- pessa Charle`ne;

Martedı`, 22 gennaio, S. E. il Signor Nguyeˆn Phu Trong, Segretario Generale del Comitato Centrale del Partito Comuni- sta del Vieˆt Nam. 234 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

SEGRETERIA DI STATO

NOMINE

Con Brevi Apostolici il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato:

5 gennaio 2013 S.E.R. Mons. Nicolas Henry Marie Denis Thevenin, Arci- vescovo titolare eletto di Eclano, Nunzio Apostolico in Guatemala.

» » » S.E.R. Mons. Jean-Paul Gobel, Arcivescovo titolare di Gala- zia in Campania, finora Nunzio Apostolico in Iran, Nunzio Apostolico nella Repubblica Araba d’Egitto e Delegato presso l’Organizzazione della Lega degli Stati Arabi.

16 » » S.E.R. Mons. Joseph Marino, Arcivescovo titolare di Natchi- toches, finora Nunzio Apostolico in Bangladesh, Nunzio Apostolico in Malaysia e in Timor Orientale e Delegato Apostolico in Brunei.

17 » » S.E.R. Mons. Charles Daniel Balvo, Arcivescovo titolare di Castello, finora Nunzio Apostolico in Nuova Zelanda, Isole Cook, Fiji, Isole Marshall, Kiribati, Nauru, Palau, Samoa, Stati Federati di Micronesia, Tonga, Vanuatu e Delegato Apostolico nell’Oceano Pacifico, Nunzio Apostolico in Kenya ed Osservatore Permanente presso gli Organismi delle Nazioni Unite per l’Ambiente e gli Insediamenti Umani (U.N.E.P., UN-Habitat).

Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato:

5 dicembre 2012 Gli Ill.mi Signori: Prof. Mario Botta, Prof.ssa Maria Antoniet- ta Crippa e Prof. Lorenzo Bartolini Salimbeni per la Classe degli Architetti; Pedro Cano per la Classe dei Pittori e Cineasti; Giuseppe Ducrot, Mimmo Paladino e Ugo Riva per la Classe degli Scultori; Laura Bosio, Luca Doninelli e Vincenzo Cerami per la Classe dei Letterati e Poeti, Membri Ordinari della Pontificia Insigne Accademia di Belle Arti e Lettere dei Virtuosi al Pantheon.

14 gennaio 2013 Il Rev.do Mons. Leonardo Sapienza, Reggente della Prefet- tura della Casa Pontificia, annoverato al Collegio dei Proto- notari Apostolici di Numero Partecipanti.

15 » » L’Ecc.mo Mons. Lucio Andrice Muandula, Vescovo di Xai- Xai, Presidente della Conferenza Episcopale del Mozam- bico, Membro del Pontificio Consiglio della Pastorale per Diarium Romanae Curiae 235

i Migranti e gli Itineranti « ad quinquennium »; l’Ill.mo Prof. Marco Impagliazzo, Docente Ordinario di Storia con- temporanea presso l’Universita` per Stranieri di Perugia, Presidente della Comunita` di Sant’Egidio, Consultore del medesimo Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti « ad quinquennium »; e l’Ecc.mo Mons. Jean-Louis Brugue`s, Archivista e Bibliotecario di Santa Romana Chiesa, Membro del Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti « in aliud quin- quennium ».

15 gennaio 2013 L’Em.mo Signor Cardinale John Olorunfemi Onaiyekan, Arcivescovo di Abuja, Membro della Congregazione per la Dottrina della Fede.

» » » Gli Em.mi Signori Cardinali Boutros Raı¨, Patriarca di Antiochia dei Maroniti; Baselios Cleemis Thottunkal, Arci- vescovo Maggiore di Trivandrum dei Siro-Malankaresi, Membri della Congregazione per le Chiese Orientali.

» » » L’Em.mo Signor Cardinale Rube´n Salazar Go´mez, Arcivesco- vo di Bogota´, Membro della Pontificia Commissione per l’America Latina.

» » » L’Em.mo Signor Cardinale James Michael Harvey, Arciprete della Basilica Papale di San Paolo fuori le mura, Membro della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli.

» » » L’Em.mo Signor Cardinale Be´chara Boutros Raı¨, Patriarca di Antiochia dei Maroniti, Membro del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica.

» » » Gli Em.mi Signori Cardinali John Olorunfemi Onaiyekan, Ar- civescovo di Abuja; Luis Antonio G. Tagle, Arcivescovo di Manila, Membri del Comitato di Presidenza del Pontificio Consiglio per la Famiglia.

» » » L’Em.mo Signor Cardinale Rube´n Salazar Go´mez, Arcivesco- vo di Bogota´, Membro del Pontificio Consiglio della Giusti- zia e della Pace.

» » » Gli Em.mi Signori Cardinali Be´chara Boutros Raı¨, Patriarca di Antiochia dei Maroniti; Luis Antonio G. Tagle, Arcive- scovo di Manila, Membri del Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti.

» » » L’Em.mo Signor Cardinale Baselios Cleemis Thottunkal, Ar- civescovo Maggiore di Trivandrum dei Siro-Malankaresi, Membro del Pontificio Consiglio per il Dialogo Interreligioso. 236 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

15 gennaio 2013 L’Em.mo Signor Cardinale Be´chara Boutros Raı¨, Patriarca di Antiochia dei Maroniti, Membro del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali.

» » » L’Em.mo Signor Cardinale James Michael Harvey, Arciprete della Basilica Papale di San Paolo fuori le mura, Membro dell’Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica.

16 » » L’Em.mo Signor Cardinale , Presidente dell’Amministrazione del Patrimonio della Sede Aposto- lica, Membro della Commissione Cardinalizia di vigilanza dell’Istituto per le Opere di Religione; gli Em.mi Signori Cardinali Tarcisio Bertone, Telesphore Placidus Toppo, Odilo Pedro Scherer e Jean-Louis Tauran, confermati Membri della medesima Commissione Cardinalizia.

19 » » L’Ecc.mo Mons. Francesco Gioia, Arcivescovo emerito di Camerino-San Severino Marche, Delegato Pontificio per la Basilica di Sant’Antonio in Padova, Presidente della « Peregrinatio ad Petri Sedem » « per un triennio ».

22 » » Il Rev.do Mons. Dario Edoardo Vigano`, del Clero dell’Arci- diocesi di Milano, docente presso l’Istituto Pastorale « Re- demptor hominis » della Pontificia Universita` Lateranense, Direttore del Centro Televisivo Vaticano e Segretario del Consiglio d’Amministrazione del medesimo Centro Televisivo Vaticano; l’Ecc.mo Mons. Claudio Maria Celli, Presidente del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali, Presi- dente del Consiglio di Amministrazione del Centro Televisivo Vaticano « per un altro triennio »; i Rev.di Mons.: Massimo Boarotto, Carlo Maria Polvani, Guido Todeschini; Don Franco Lever, S.D.B., e l’Ill.mo Prof. Gianpiero Gamaleri, Membri dello stesso Consiglio di Amministrazione « per un altro triennio »; gli Ill.mi Avv. Giacomo Ghisani, responsa- bile dell’Ufficio Giuridico e delle Relazioni internazionali della Radio Vaticana, e Dott. Antonio Preziosi, Direttore del Giornale Radio RAI, Membri del medesimo Consiglio « per un altro triennio ».

» » » Il Dott. Angelo Scelzo, finora Sotto-Segretario del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali, Vice Direttore della Sala Stampa della Santa Sede per gli accrediti giornalistici fino al compimento del settantesimo anno di eta`.

23 » » L’Em.mo Signor Cardinale Jorge Mario Bergoglio, Arcivesco- vo di Buenos Aires (Argentina); l’Ecc.mo Mons. Emilio Carlos Berlie Belaunzara´n, Arcivescovo di Yucata´n (Mes- sico), Membri della Pontificia Commissione per l’America Latina. Diarium Romanae Curiae 237

26 gennaio 2013 Il Rev.do Sac. Rafael Garcı´a de la Serrana Villalobos, del Clero della Prelatura personale dell’, Vice Direttore della Direzione dei Servizi Tecnici del Governatorato dello Stato della Citta` del Vaticano « ad quinquennium ».

28 » » L’Ecc.mo Mons. Giuseppe Sciacca, Vescovo tit. di Fondi, Se- gretario Generale del Governatorato dello Stato della Citta` del Vaticano, Uditore Generale della Camera Apostolica.

——————

30 gennaio 2013 Si rende noto che e` stato nominato per un triennio Promotore di Giustizia Aggiunto presso il Tribunale dello Stato della Citta` del Vaticano, l’Illustrissimo Prof. Avv. Gian Piero Milano. 238 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

NECROLOGIO

5 gennaio 2013 Mons. Joseph Plourde, Arcivescovo em. di Ottawa (Canada).

12 » » Mons. John Matin Darko, Vescovo em. Takoradi (Ghana).

14 » » Mons. Michel Pollien, Vescovo tit. di Pulcheriopoli e Vescovo Ausiliare di Parigi (Francia).

23 » » Sua Em.za il Card. Jo´zef Glemp, del Titolo di S. Maria in Trastevere.

» » » Mons. Jean Vilnet, Vescovo em. di Lille (Francia).

29 » » Mons. Reinhold Stecher, Vescovo em. di Innsbruck (Austria).

31 » » Mons. Joseph Cassidy, Arcivescovo em. di Tuam (Irlanda).

» » » Mons. Giacoˆbeˆ NguyeˆnVa˘nMaˆu, Vescovo em. di Vinh Long (Viet Nam).