Recensie: Chris Rea****1/2
Total Page：16
File Type：pdf, Size：1020Kb
Recensie: Chris Rea****1/2 Lotto Arena Merksem dinsdag 13 maart 2012 foto © Bert Noble Recensie: Lichtstatieven met spots op links en rechts vooraan op het podium. Een eeuwigheid geleden dat we die nog op een podium zagen en kijk, het gaf perfect het optreden weer van Chris Rea in de Lotto Arena. Gitaren stonden centraal voor de backdrop en in de klank van Rea's nummers. De songs wereden voorzien van visuals met details van zijn landschapschilderijen en stillevens die net als de muziek prachtige beelden opriepen. Een avond waar meesterlijk musiceren centraal stond. Denken we maar aan "‘Til the Morning Sun Shines on My Love and Me“ dat met zijn melodieus weemoedig gitaarspel deed denken aan het ontwaken in een zuiders afgelegen huisje omgeven door zonnebloemen of lavendel. Een huisje met klapluiken, al dan niet met een hartje in gefiguurzaagd. Je vrouw en dochters goeiemorgen wensen en relaxed ontbijten en sinaasappelsap drinken. Erg mooi was de video die het begin van het nummer begeleidde met een vrouw die met één ballerinaschoentje aan, de andere voet bloot een erg verfijnde choreografie neerzette, pas voor pas. "Looking for the summer“ drukte verlangen uit, zonnebloemen en klaprozen deden ons naar dit seizoen hunkeren. "Easy rider“ valt dan weer op rond de twee noten die een van de groepsleden op gitaar constant mag herhalen als antwoord op de bas. Het nummer krijgt geleidelijk klankkleuren toegevoegd. Een motief als basis, waarop Rea's leadguitar vervolgens het geheel inkleurt. In "Where the blues come from“ laat ie zijn gitaar opnieuw heerlijk resoneren, wat een huilend effect oplevert. Maar het is vooral de aanstekelijke ragtime instrumental van de pianist – jazz en blues zijn ontstaan uit deze muziekstijl die eind negentiende eeuw erg populair was – die ons doet watertanden. Genieten is dit. In één trek gaan Rea en zijn band over naar "Josephine“ dat hij erg dicht bij het origineel houdt. Een versie om in te kaderen – excuseer ons de vele schilderijverwijzingen die ondertussen in dit verslag zijn gekropen – is het. Die andere vrouw in een van zijn titels "Julia“ werd al snel herkend en op applaus onthaald. Met korte pasjes cirkelde Rea rechts dan weer links op het podium terwijl zijn diepe, wat hese stem het nummer korrel meegaf. Korrel die we ook zagen in de waterlelies waar quasi elke penseeltrek in te zien was. Dreef "Stony road“ nog op hi hat en  trom-begeleiding, en een erg gesmaakte gitaarsolo, dan viel de virtuositeit van de Brit nogmaals op tijdens "Somewhere Between Highway 61 & 49“ waar ie erg hogen noten liet huilen tot "pieuw“-geluidjes. Hoogtes die we zelden uit een gitaar te horen krijgen. Een erg smaakvol sit back and listen to-optreden werd het dus dat als een twee uur durende soundtrack las waar elke toeschouwer zijn verhaal wel in kon terugvinden. Subtiele verwijzingen legde Rea ook. Zo knipoogde ie in "Stansby girls“ even naar  "All right now“ van Free en liet ie in "The road to hell“ de repetitieve melodie uit het thema van Once upon a time in the west in de intro van het nummer klinken. Dit terwijl zwart-witbeelden een aanklacht waren met Bush, Blair, de atoombom, de Vietnamoorlog met het iconografische beeld van het naakte meisje Kim Phuc dat in ‘72 wegrende na een napalmaanval,… Dat het niet alleen om Rea hoefde te draaien, bewees eerste toegift "On the beach“ waar zijn muzikanten mochten soleren. Erg knap was "Let's dance“ dat verschillende dansstijlen liet zien, van ballroom over breakdance, ballet (het Zwanenmeer), Dit artikel en zijn foto zijn auteursrechtelijk beschermd - kopij enkel bestemd voor persoonlijk gebruik Herdistributie in eender welke vorm zonder voorafgaand schriftelijk akkoord van de auteur is verboden This article and its picture is copyrighted - copy for personal use only No (re)distribution in any way allowed without written permission of the author Pagina 1/2 volksdans, tapdans en jumpstyle.  Chris Rea bracht een erg sterk optreden waar de muziek centraal mocht staan en de blues een rijk palet aan emoties en beelden opriep. We zijn dan ook erg verheugd dat we deze zestigjarige meester-muzikant, die pancreaskanker overwon, nog onder ons mogen hebben. < Bert Hertogs >  De setlist: The Last Open Road Work Gang Where the Blues Come From Josephine Easy Rider ‘Til the Morning Sun Shines on My Love and Me Looking for the Summer Julia Stony Road Come So Far, Yet Still So Far to Go Somewhere Between Highway 61 & 49 Stainsby Girls The Road to Hell (Part 1) The Road to Hell (Part 2) Bis: On the Beach Let‘s Dance It‘s All Gone Dit artikel en zijn foto zijn auteursrechtelijk beschermd - kopij enkel bestemd voor persoonlijk gebruik Herdistributie in eender welke vorm zonder voorafgaand schriftelijk akkoord van de auteur is verboden This article and its picture is copyrighted - copy for personal use only No (re)distribution in any way allowed without written permission of the author Pagina 2/2.