24 December 2008 Z To:© Ruud Kattenberg Fo
Total Page：16
File Type：pdf, Size：1020Kb
MA GAZINE VOOR ilt ZEILERS nummer 33 - 24 december 2008 Z to:© Ruud Kattenberg fo Geniet van drie Zilte zeilverhalen: De Stilte van Liefde, 545454, Kerst 2015 - Zweet en zout: impressie Slag in de Rondte - zyGrib: weer op bestelling - Virtuele VOR is geen spelletje! - Boterletter, koud als vanouds Voornemens Elke dag vallen er stapels kerst- en nieuwjaarskaarten op de redactietafel. Die van leveranciers, watersportbedrij- ven of enthousiaste lezers geven we een plaats rond onze computerschermen. Zij zijn ook geen deel van ons probleem. Waar we moeite mee hebben zijn die kaarten van zeilers onderweg. Meestal staan ze er zelf op. Niet zelden in zwembroek, vaak met champagneglazen in de hand en bij voorkeur in een decor van witte stranden waarin geen sneeuw of kerstboom te bekennen is. De kerstsfeer komt voor rekening van de rode mutsen die ze dragen. Je ziet dat die dingen veel te warm zitten, maar wat maakt dat uit. Direct na het nemen van de foto verdwijnen ze toch onmiddellijk weer in de doos 'kerstpullen'. En hun dragers nemen een duik in het blauwe water waarin hun boot voor anker ligt. eflectie... In vrolijke letters wensen ze ons een 'voortvarend 2009', r 'een jaar met veel lopende wind' of iets met een nauti- sche woordspeling van gelijke prettige strekking. Maar het meest confronterend is wel de tekst: 'We schrijven onze vaarplannen met laagwater in het zand.' Tja, wie zou dat nu niet willen? Het is dat we moeten investeren in die veelbelovende carrière, de hypo- ilt theekaflossing en een verantwoorde pensioenopbouw. 33/2008Z Want anders, nou, dan wisten we het wel... Dan stuurden we die jongens van Zilt al volgend jaar ook zo'n kaart... Eigenlijk is er maar een probleem met zulke keurige rationele overwegingen. Zonder ook maar iets aan geldigheid te verliezen zijn ze ook alle toekomstige decembers weer opnieuw te gebruiken. Of zal 2009 het omslagpunt betekenen? Immers, die zekerheden waar we zo aan hechten sleten de afgelopen maanden sneller dan knieën op een voordek. En die carrièreplanning, spaartegoeden en pensioen-indexe- ring bleken plotseling ook flink te kunnen schavielen. Misschien moet je al die verantwoorde voornemens voor het komende jaar dus nog eens onder de loep nemen. Om je te helpen hebben we de aanleiding tot deze overpeinzing op pagina 86 en 87 gezet. Misschien sta je er volgend jaar wel tussen. Maar ook als dat niet het geval is wensen we je een fantastisch 2009. En wijzelf, vraag je? Nee, wij kunnen nog even niet weg. Ook in 2009 moet toch iemand al jullie prachtige verhalen en foto's publiceren... ilt 33/2008Z 3 Er zijn nogal wat bijzondere foto’s voorbijgekomen in het afgelopen jaar. Als we de ‘Zilt foto van het jaar’ hadden moeten kiezen, was dat dan ook niet eenvoudig geweest. Maar dat deze foto het tot ver in de finale had geschopt, staat wel vast. Saskia van der Sluis legde het speuren naar een boei op het Wad vast. Verderop in dit nummer zie je nog meer van haar o:© Saskia van der o:©Sluis Saskia prachtige Slag in de Rondte impressie. fot 4 BUREAUBLAD 5 2 Reflectie Een overpeinzing van de Zilt-bemanning. 4 Bureaublad Je zilte scherm voor de komende vier weken. 8 De stilte van liefde - Een prachtig zeeverhaal in kerst- sfeer door Cees van Staal. 18 Koud, nat schaakbord Een impressie van de Boterletterwedstrijd. 22 Matchrace naar Singapore De 3e etappe van de Volvo Ocean Race 28 Op de tast over het Wad Saskia van de Sluis zeilde de Slag in de Rondte 40 Vendée Globe wordt afvalrace Er gebeurde veel in de eerst helft van de solorace om de deze Zilt... deze wereld. Het verhaal in woord en beeld. 46 545454 - Henk Jukkema vertelt het wonderbaarlijke verhaal van Sietze Ybema. in 56 ‘Het is geen spelletje...’ Honderdduizend boten in de virtuele Volvo Ocean Race. ilt 33/2008Z 6 60 Weer op bestelling zyGrib, een nieuwe manier om gribfiles te bekijken. 66 Zilte zintuigen - Winter in Holland 68 In de wind - Het laatste zeilnieuws van overal. 74 Aangewaaid - Jullie eigen pagina’s. 76 Zilte Spullen - Nieuws van de handel. 80 Kerst 2015 - Een kerstverhaal zonder kerstsfeer van Michiel Scholtes. 86 Kerstgroeten - De Zilt-familie is groot en wijd ver- spreid. Dus stuur je met kerst een kaartje... 88 Zilte Wereld - De ankerplaats voor dromers, thuisblijvers en zeilers onderweg. Plus: de Zilte Wereldkaart: nu online! 92 Weer en wind - Zilts zeilersweerbericht. 94 Bemanning - Zij maken Zilt. ilt 33/2008Z 7 Cees van Staal De stilte van liefde o:© Photostream fot 8 Er is geen wind, er strijkt zelfs geen zuchtje lucht over het water dat geen water is, maar de oersoep van het heelal. Het enige geluid komt van een rammelend blok dat bewogen wordt door een verre deining die nauwelijks zichtbaar is, van een heen en weer ploppend grootzeil en van een door de absolute vochtigheid uitgezette plank, die kraakt onder een kooi. Op het aanrecht en achter de wegeringen groeit de schimmel. Het licht komt van alle kanten, wordt tastbaar, je hoort de fotonen in je schedel tikken. De horizon is weggenomen door een verre damp. Je bent door een wormgat in de ruimtetijd op een waanzinnige planeet geworpen, ergens achter de Grote Magelhaense Wolk waar sterren worden geboren. Je schreeuwt een vloek over het water en hoopt op een antwoord, al is het maar een echo, maar je schreeuw draagt niet verder dan het voordek, botst dof tegen de hete luchtzuil. Het is de vijfde dag van drijven, drijven. Driehonderdvijftig mijl achter me liggen de Canaries denk ik, schat ik, oneindig ver voor me de Kaapverdische. Volgens mijn wind- en stroomkaarten staat er een zuidwaartse stroom van ongeveer een knoop. Mijn laatste sterbestek zei me dat die knoop stroom wel zo’n beetje klopt, maar een goede controle heb ik niet, want door de hardnek- kige hittenevel heb ik slechts af en toe in de avondschemering een schamele horizon. Op de middag als ik de door mijn meridiaan gaande zon wil schieten is er altijd weer die horizon stelende nevelkooi om me heen. Achter me hangt de loglijn steil naar beneden. Gegist bestek? Er is geen gis, laat staan een bestek. Wat kan me dat bestek trouwens schelen, wind moet ik hebben, dan komt alles in orde. Ik hoor plassen naast me aan bakboord en schrik. Het is precies het soort zee waaruit een kraak, een reuzenpijlstaartinktvis van een diepte van drie-, vier- honderd meter naar boven zou kunnen komen, want daar leven die zeemon- sters. Het was immers in deze omgeving, in zo’n zelfde windstilte meen ik me te herinneren, dat de schoener Pearl door zo’n gigantisch monster, tweemaal zo lang als het schip, werd aangevallen en omvergetrokkken. Was het niet tijdens een windstilte dat drie Canadese vissers bij Nova Scotia met bijlen en 9 messen voor hun leven vochten met een reuzenpijlstaart? Thor Heyerdahl heeft tijdens zijn vlottocht over de Pacific in een nacht ook zo’n ding in de buurt gezien. Chichester vermoedde zelfs dat een aantal verdwijningen van jachten aan die gruwelijke beesten te danken is. Het komt door de drukkende hitte, door de geestelijke uitputting van het dagenlang drijven denk ik, dat ik voortdurend aan zo’n twintig meter lange bruine reus met tien tentakels moet denken. Het plassen komt echter niet van een kraak maar van een andere reus, een grote zeeschildpad. Als ik een polaroid zonnebril opzet, zie ik door het miljoenen zonnen weerkaatsende zeeoppervlak tientallen van die beesten zwemmen. Ze bewegen zich allemaal van zuidwest naar noordoost, naar een ver strand aan de Afrikaanse kust. Om eieren te leggen? Ik overweeg er een te spietsen met de pikhaak, maar laat het idee varen. Wat moet ik ermee, ze zijn te groot voor mijn grootste pan. Ik heb trouwens ook geen voedseltekort, het is over het drinkwater dat ik me zorgen maak. Ik heb nog maar tweehonderd liter aan boord omdat ik heb nagelaten bij te vullen op Palma, het noordelijkste van de drie groene eilanden, La Palma, La Gomera, Hierro. Tweehonderd liter was meer dan genoeg voor op z’n hoogst tien dagen zeilen had ik gedacht. Waarom dan al dat gedonder van bijvullen met een lange, veel te dikke slang waarvoor je tegen de kaai moet gaan liggen en de havenmeester een paar honderd peso’s moet geven? Twee- honderd liter is zelfs meer dan genoeg voor twintig dagen of dertig dagen als ik rantsoeneer. Waarom maak ik me dan zorgen? Omdat ik bevangen ben door de angst hier altijd rond te moeten drijven. Om me heen hangt de dreiging van een eeuwige windstilte, een absolute klimaatverandering voor komende tijden. Mijn boot drijft de nacht in, die hier, vlak bij de evenaar, even na zes uur boordtijd over je heen valt als een zwarte deken. Weer geen horizon, geen sterren ook. Ik haal de jeneverfles van beneden en ga met een glaasje in mijn hand, af en toe nippend, op de eerste ster zitten wachten, die even snel zal komen als de nevel wegtrekt. De grote ster Sirius komt bovendrijven. Na het eten zit ik door mijn kijker naar onze eigen melkweg te kijken. Ik verbeeld me 10 dat ik het zwarte gat kan zien in het midden, in een sterrenhoop. Ik voel de röntgenstralen van zijn waarnemingshorizon, waarachter alles verdwijnt wat ooit zichtbaar was. Het absolute wegzijn in een zwart gat, waar onze god geen macht meer heeft... Ik verbeeld me te veel. Ik besluit mezelf voor het slapengaan af te koelen met een puts water. Als ik de rubber emmer in het donkere water laat zakken ril ik van angst.