Recensie: Laura Pausini****1/2

Vorst Nationaal Brussel zaterdag 14 april 2012 foto © Jan Garrevoet

Recensie: De zaaloptredens van grote namen die tot vier keer voetgestamp op de tribunes opleveren, uitbundig meezingen door het publiek, en als kers op de taart een staande ovatie krijgen, zijn tijdens het indoorseizoen ondertussen op één hand te tellen. Laura Pausini haalde dit met een erg vurig, gepassioneerd, temperamentvol en loepzuiver gezongen optreden dat visueel tot in de puntjes verzorgd was. Ze toonde haar veelzijdige zelf met (rock)ballads, catchy popsongs en dance. Een akoestische medley met La solitudine in klonk authentiek en fris. Het leest ook als en statement: Pausini is veel meer dan een Italiaanse schone die in de jaren '90 doorbrak met dat nummer. Op de vele Italianen na in Vorst Nationaal, lijken veel muziekliefhebbers dat stilaan te vergeten.

Het decor stelt 4 Ionische zuilen voor die naar een ovaalvormig ledscherm leiden, het "plafond" van de constructie. Ook op de pilaren worden visuals getoond, wat tot erg knappe resultaten leidt. In "Primavera in anticipo“ kruipen klimplanten errond nadat het geregend heeft en druppels van de pilaren naar beneden gleden. De lente gaat meteen over in de herfst en winter, en het verval bij "Come se non fosse stato mai amore“. Tijdens de dancenummers zoals bij "Con la musica alla radio“Â lijkt het geheel Â op en neer te gaan zoals een woofer. Dan weer dreigt het uit elkaar te vallen met de geprojecteerde beelden (bij "Bastava“). Naar het einde van de show komen er visuals die spelen met onmogelijk perspectief/optische illusie ("Non c'è“) dat met trappen verwijst naar het werk van de Nederlander M. C. Escher. Pausini is erg goed van stem, zingt krachtig door, haalt moeiteloos hoge noten en ook de toonsoortveranderingen die enkele van haar nummers karakteriseren brengt ze voortreffelijk. Benvenuto, Io canto en Resta in ascolto rijgt ze als openingsnummers aan elkaar en houdt daarmee al bij het begin vaart in het optreden. Vingerwijzingen naar het publiek, in de lucht, een stopteken met de hand zodat de muziek even stopt en ze luttele seconden later verder zingt, â€¦ het minste wat je kan zeggen is dat deze dertiger de kneepjes van het vak meer dan door heeft. De show ademt niet alleen de Italiaanse geest uit, er zitten wel degelijk Amerikaanse verwijzingen in. Wanneer haar zes dansers met rode buigbare lichtslangen (die ons vooral aan Kerstmis doen denken) om zich heen dansen op de tonen van "Surrender“ vrezen we dat will.i.am en co. elk moment het podium kunnen betreden, mar god behoedt ons er gelukkig voor. Al zien we later in de show wel Pausini's huidige vriend en gitarist Paolo Carta het nummer Celeste van een instrumentale intro voorzien. Dat er in de klankkast van zijn elektrische gitaar een ledscherm verwerkt is dat visuals toont, gaat er lichtjes over. Maar goed dat is detailkritiek. Tijdens kledijwissels houdt een dj, dan weer een gitaarstrijd het publiek bij de les zodat er nauwelijks dipjes in de show ontstaan. "Mi tengo“ wordt voorzien van stijlvolle zwart-witbeelden en "Il coraggio che non c‘è“ eindigt in meerstemmige a capella zang met de backings wat Pausini voor het eerst een meer dan terecht daverend applaus en tribunegestamp oplevert. In een akoestische setting met cajon, mondharmonica en akoestische gitaar zet ze een warm "Nel primo sguardo“ neer. Bij "E ritorno da te“ tekenen we opnieuw een stadiongevoel op. Het uitzinnige publiek zingt het nummer stevig na, en geeft de Italiaanse een staande ovatie. Meezwaaien doet het dan weer in een balladmedley die op het einde "Strani Amori“ koppelt aan "La solitudine“. Faut le faire, twee nummers ingekort in medleyvorm brengen in een

Dit artikel en zijn foto zijn auteursrechtelijk beschermd - kopij enkel bestemd voor persoonlijk gebruik Herdistributie in eender welke vorm zonder voorafgaand schriftelijk akkoord van de auteur is verboden This article and its picture is copyrighted - copy for personal use only No (re)distribution in any way allowed without written permission of the author Pagina 1/2 meer dan twee uur durende show. Het geeft alleen maar aan dat Pausini met haar elf studioalbums ondertussen over een rijke catalogus beschikt. Uiteraard wil het publiek meer. En dat krijgt het ook wanneer Pausini a capella een stuk herneemt uit haar grootste wereldhit. Het publiek zingt uit volle borst "La solitudine“ verder. Dat doet het verderop ook bij "Non c'è“ waar ze een feilloze modulatie naar een toonsoort hoger neerzet. Wie het Italiaans niet machtig is zoals uw journalist van dienst (die in het beste geval linken kan leggen tussen Italiaanse woorden en Franse), kan toch van dit erg sterk optreden genieten . Muzikaal en visueel is dit een topspektakel. Op 20 mei 2012 staat Laura Pausini opnieuw in ons land, dan kiest ze voor de Lotto Arena in Antwerpen. < Bert Hertogs >