Master Eindwerkstuk Louisiana
Total Page：16
File Type：pdf, Size：1020Kb
1 GEWELD EN INTIMIDATIE IN RAMPJAAR 1868 IN LOUISIANA De rol van geweld en intimidatie in het rampjaar 1868 in de Amerikaanse staat Louisiana ten tijde van de Reconstructieperiode 1862-1877 R. van Hertum 4472BM ‘s Heer Hendrikskinderen Mail: [email protected] Collegekrt.: s0606251 Thesiswerkstuk Studierichting American History Universiteit Leiden 30 juni 2012 Professor A. Fairclough Corrector E. Van der Bilt 2 Inhoudsopgave Bladzijde Inleiding: Rampjaar 1868 3 1. Historische kijk op de Reconstructie 7 2. Voorspel voor het slagveld 22 3. Rampjaar onthult naderend einde Reconstructie 29 4. Trekken aan een dood paard tot 1877 41 Conclusie: Rampjaar toont onvermijdelijk einde Reconstructie aan 54 Literatuurlijst 57 3 Inleiding: Rampjaar 1868 1868 was een rampjaar in de geschiedenis van de Verenigde Staten en specifiek in de geschiedenis van de zuidelijke staat Louisiana. De vijand kwam niet uit Rusland, Engeland, Frankrijk of Spanje. De opponent voor de Afro-Amerikanen, die na vele eeuwen onderdrukking in 1865 hun vrijheid verworven, kwam van binnenin. De voormalige meesters, waarvoor de ex-slaven generaties lang hadden gewerkt, konden de verworven vrijheid van de Afro-Amerikanen niet verkroppen. Deze plantagehouders hadden in 1861 de Amerikaanse burgeroorlog gestart om zogenaamd op te komen voor hun constitutionele vrijheden. Maar de verworven vrijheden van de Afro-Amerikanen konden zij vier jaar later niet tolereren. Waarom niet? Achter die vraag zit een heel complex antwoord schuil. Als eerste is het belangrijk om de grote verschillen tussen de Verenigde Staten in het midden van de negentiende eeuw en het begin van de eenentwintigste eeuw te begrijpen. Vlak na de burgeroorlog was de zuidelijke maatschappij ontworteld. Niet alleen had het zuiden de burgeroorlog verloren, ook waren vele mannen gesneuveld. Daarnaast waren de overgebleven inwoners hongerig en uitgeput door de misoogsten van 1865 en 1866. Grote delen van het zuiden waren vernietigd, wegen waren opgebroken, spoorwegen waren kapot en huizen waren afgebrand. Het zuiden had zijn eer verloren. En als klap op de vuurpijl verloor het zuiden zijn werkkrachten, de Afro-Amerikanen. Voor de burgeroorlog keken de plantagehouders tevreden naar hun bezit. De slaven werkten hard en lang, waren doorgaans gehoorzaam en hoefden alleen te worden voorzien van kleding, voedsel, drinken en onderdak. De plantage-eigenaren zagen zichzelf als een soort vader voor hun naïeve Afro-Amerikaanse kinderen. Het zogenaamd paternalisme, waarbij de vader het beste wist wat zijn kinderen wilden, maakte na de burgeroorlog plaats voor het criminaliseren van de Afro-Amerikanen. De laatstgenoemde groep mensen werd weggezet als verkrachters, een gevaar voor de samenleving en onmachtig om goede beslissingen te nemen op sociaal, economisch en vooral politiek vlak. De Afro-Amerikanen en hun Republikeinse bondgenoten braken de macht van de Democraten af. In de ogen van de Afro-Amerikanen werd na de burgeroorlog de Afro-Amerikaanse gemeenschap recht gedaan. Zo kregen de ex-slaven een kans om economische en politieke invloed uit te oefenen in de staat waar zij woonden. Maar de blanke Democraten verzetten zich tot het uiterste en wisten de Radicale Reconstructie af te breken en de meeste veranderingen in de Redemptie terug te draaien. In dit werkstuk zal het onderzoeksobject worden beperkt. Ondanks dat de hele Amerikaanse natie op de achtergrond een rol zal spelen en de hele Reconstructie belangrijk is, zal dit onderzoek zich richten op één jaar in één staat: Louisiana in 1868. De keuze voor het jaar 1868 komt voort uit de gedachte dat in 1868 de fundamenten werden gelegd voor het mislukken van de Reconstructie in Louisiana en daarmee voor het gehele zuiden van de Verenigde Staten. De keuze voor Louisiana is met een reden. De Pelikaanstaat kreeg speciale aandacht tijdens de Reconstructie. Als eerste vanwege de bloederige New Orleans rellen van 1866. Daarnaast vond de opmerkelijke Colfax moordzaak plaats in de Pelikaanstaat. Vervolgens speelde mee dat de Afro-Amerikanen, net als in Mississippi en South Carolina, in de meerderheid waren, waardoor de Republikeinen een grote kans hadden om bij eerlijke verkiezingen te winnen. Bovendien duurde de Reconstructie het langste in Louisiana. Ook speelde mee dat Louisiana als voorbeeld diende hoe de Reconstructie van president Abraham Lincoln zou moeten werken. Niet te vergeten had president Ulysses Simpson Grant speciale belangen in Louisiana. Zijn schoonbroer, James Casey, vervulde een belangrijke rol in de Republikeinse partij in de Pelikaanstaat. Daarbij had de Reconstructie in Louisiana wellicht de grootste kans van slagen door het relatief grote aandeel van Creolen in de bevolking. Deze vrije Afro-Amerikanen waren goed opgeleid en konden hun vrijgelaten ‘broeders’ leiden in de 4 Reconstructieperiode. Zij hadden de educatie om politieke functies te vervullen en droegen bij aan de Radicale Reconstructie van Louisiana. 1868 was een keerpunt in de geschiedenis van de Amerikaanse staat Louisiana. De in 1863/1865 gestarte Reconstructie in de Pelikaanstaat kreeg vanaf 1868 te maken met een fundamenteel gewelddadig verzet van een groot deel van de bevolking. De meeste blanken verzetten zich bij de tweede verkiezingen in 1868 tegen de macht van de Republikeinse partij, die voor de blanke zuiderlingen verbonden was met de Afro-Amerikanen. De oorzaak van het blanke verzet moest worden gezocht in het verlies van de politieke macht van de Democraten, de nieuwe economische omstandigheden en de veranderde sociale verhoudingen. De Reconstructie betekende voor de verslagen zuiderlingen een grote mentale nederlaag, die alleen kon worden verwerkt door terug te slaan naar de winnaars van de Amerikaanse burgeroorlog, de Republikeinen en hun bondgenoten. In dit werkstuk zal worden betoogd dat het jaar 1868 de belangrijkste oorzaak van het mislukken van de Reconstructie zal blootleggen. In het begin van het verkiezingsjaar probeerden de blanke Democraten hoopvol de Afro-Amerikanen te overtuigen om op de Democratische partij te stemmen. De verkiezing van gouverneur Henry Clay Warmoth, die door bijna alle Afro-Amerikanen in de Pelikaanstaat gesteund werd, betekende een omslagpunt in het denken van de Democraten. De Democraten beseften dat ze niet alleen via wettelijke, politieke, sociale en economische middelen hun macht op de Republikeinen konden terugveroveren. Extreme middelen waren nodig. Belangrijk is om te beseffen dat ongeveer de helft van de stemgerechtigden in Louisiana in 1868 Afro-Amerikaans was. De ex-slaven hadden het stemrecht gekregen en een deel van de zuidelijke blanke bevolking had het stemrecht verloren. Hierdoor stond de traditionele verdeling tussen de twee rassen, blank en donker, onder druk. De blanken zagen nog één optie om de Republikeinen van de macht te verdrijven: geweldsgebruik. In dit werkstuk zal worden betoogd dat het geweld, de intimidatie, de moorden en de bedreigingen, de belangrijkste oorzaak vormden voor het einde van de Reconstructie. Deze oorzaak werd duidelijk zichtbaar in het jaar 1868, waardoor dat jaar kon worden beschreven als het rampjaar van de Pelikaanstaat. Het jaar waarin het einde van de Reconstructie werd aangekondigd werd vergezeld door een golf van Republikeinse doden en gewonden rondom de verkiezingen in november van het genoemde jaar. Om het standpunt te verdedigen dat 1868 het belangrijkste jaar was in de Reconstructie, doordat de massale geweldsgolf destijds begon, is het nodig om een aantal zaken vast te stellen. Als eerste zal het jaar 1868 moeten worden belicht. Wat veranderde in dat jaar met betrekking tot het geweldspatroon in Louisiana en waarom? Ten tweede zal het belang van het geweld in de Reconstructie moeten worden aangetoond. Was geweld de doorslaggevende oorzaak van het mislukken van de Reconstructie? Welke plaats namen de andere factoren in, in het mislukken van de Reconstructie? Hoe belangrijk waren de beslissingen van de rechters, de houding van het noorden, de corruptie van de Republikeinse partij, de economische crisis, de voortdurende sociale spanningen en het onvermogen van de Republikeinen om de Afro-Amerikanen te beschermen? Ten derde kwam de vraag op hoe in andere zuidelijke staten met de Reconstructie werd omgesprongen. Werd in Texas veel geweld gebruikt en welk effect had dit op de politieke macht in die staat? Hoe verliep de Reconstructie in South Carolina en Mississippi, waar eveneens de Afro-Amerikanen een stemmeerderheid bezaten? Ten vierde kwam de vraag op welke rol geweld speelde in de Redemptie, de periode na de Reconstructie? Nam het geweld in de Redemptie spectaculair af, omdat het doel van het geweld, de Reconstructie laten mislukken, behaald was? Al die vragen hebben als doel om een beeld te laten ontstaan, waaruit duidelijk zal worden dat de fundamentele oorzaak voor het mislukken van de Reconstructie, het geweld van de Democraten, al in 1868 zichtbaar was. Nadat de Democraten in 1868 hadden 5 aangegeven hoever zij bereid waren te gaan om de Reconstructie te laten mislukken, werd duidelijk dat de Republikeinen drie keuzes hadden. De eerste keuze was het gebruiken van geweld en intimidatie tegen de Democraten. De tweede keuze was het inzetten van de wettelijke middelen om de Democraten op te sluiten of angst aan te jagen, zodat zij stopten met het plegen van geweld tegen de Republikeinse stemmers. De derde keuze was om de Democraten hun gang te laten gaan en te hopen dat op een gegeven moment de storm zou gaan liggen. De derde optie werd spoedig afgeschreven, omdat de Democraten