ROOTS VERHALENVERTELLER Maniakaal van nature John Hiatt foto Jack Spencer DE HOESFOTO ZEGT VEEL. ie hoes is inderdaad sprekend”, beaamt hij. “Vernieuwing vormt voor mij allerminst een EEN OUDE TYPEMACHINE, EEN HOED EN EEN “Ddwingende behoefte. Ik werk al sinds bring HALF ZICHTBARE MAN IN DENKERSPOSE. the family op exact dezelfde manier. Al gebruik ik te- HET TEGENOVERGESTELDE VAN GROOTS genwoordig geen typemachine meer of een blocnote, maar een iPad. Ik schrijf er al mijn nummers op. Ik ge- EN INDRUKWEKKEND. ALS EEN BEELD loof niet dat ik tegenwoordig nog mijn eigen handschrift VEELZEGGENDER IS DAN DUIZEND WOORDEN, kan lezen.” DAN WEET JOHN HIATT (62) HET OP ZIJN Geen gevoelshoogtij noch ontgoocheling of tragiek op terms of my surrender. Hiatt beteugelt zijn emoties NIEUWE TERMS OF MY SURRENDER BASAAL en citeert dit keer niet uit de zwarte pagina’s van zijn EN ANACHRONISTISCH TE HOUDEN. eigen biografie. Eerder afgemeten dan uitbundig. Semi- door Ludo Diels elektrisch gespeeld en gezongen in een opmerkelijk laag register schetst hij de levens van lieden die uitblinken in het menselijk tekort. In die zin is dit tweeëntwintigste album een typische Hiatt. Verontrusting verpakt hij in fraai gekleurde lagen van wanhoop, vertwijfeling en toch P 22 HEAVEN ‘MET DE JAREN VOEL IK MINDER WEERSTAND IN MIJN LEVEN’ ook humor. Een verhalenverteller op de periferie van een idee voor een nummer. Het dert minder met de muziek dan met de grensvlakken van blues, folk, country en ontstaat vrijwel altijd spontaan. Ik begin met woorden. In zijn teksten is hij – om het af- rock. een melodie en dan neemt de muziek me schuwelijk eigentijds uit te drukken – au- De in Nashville wonende singer-songwriter mee naar de verschillende uithoeken van thentiek. In het smartelijke Icy Blue Heart op verkeert de laatste kwart eeuw in opperste mijn fantasie. De waanbeelden doemen slow turning (1988) klinkt het: His beer luim, ook al wordt hij al sinds jaar en dag steeds op, gelukkig. De muziek brengt me was warmer than the look in her eyes. geplaagd door rugpijnen. De zin van het le- naar de verhalen. Muziek is een verhaal. Op “Omdat ik alle nummers op akoestische gi- ven is de zin in het leven, zo lijkt hij, vrij een paar uitzonderingen na volgden de taar schrijf, werk ik vaak met bepaalde ak- naar de hoogbejaarde schrijver Remco woorden steeds op de muziek. Muziek is koordschema’s”, vertelt hij. “Ik geloof niet Campert, te praktiseren. Alcohol en drugs voor mij een kwestie van verhalen vertellen. per se in hard werken, maar wel in het je zijn alweer bijna dertig jaar afgezworen. openen voor het gevoel. Je mag dat Maar direct na het uitbrengen van de klas- inspiratie noemen. Voor terms of my sieker bring the family in 1987 manifes- surrender koos ik voor eenvoud, teerde zich een schijnbaar nieuwe versla- geen onnodige tierelantijnen. Mijn ving: werk. Tussen het haast onophoudelijke gitarist Doug Lancio, die dit keer ook touren door produceert hij sindsdien in ijl- als producer fungeerde, en ik wilden tempo album na album van een door de het geluid niet volstouwen. Deze plaat bank genomen hoog niveau. Nummers van moest qua klank dichtbij mezelf blij- zijn hand zijn gecoverd door Bob Dylan, ven. Doug heeft me dus geadviseerd Iggy Pop, Eric Clapton, Rosanne Cash, Joe de elektrische gitaar te laten staan.” Cocker en uiteraard Bonnie Raitt, wier hit- Toch valt het Hiatt nog behoorlijk versie van Thing Called Love voor hem geldt zwaar om het instrumentaal simpel te als een soort lijfrenteverzekering. houden. In tegenstelling tot het stilis- Van wankelmoedigheid geen sprake. Bla- tisch vergelijkbare crossing muddy kend van zelfvertrouwen en gestaag bou- waters (2000) is terms of my sur- wend aan een internationaal publiek trekt render wel degelijk ruim bedeeld. Hiatt jaar in jaar door langs stad en land. “Om de een of andere reden zou ik dit “We hebben hard gewerkt aan het opbou- album willen kenschetsen als een ver- wen van publiek”, klinkt het wat moe aan de volg op bring the family en cros- telefoon vanuit New Hampshire waar hij de sing muddy waters”, zegt hij mijme- vorige avond in de Casino Ballroom heeft En in die verhalen ben ik maniakaal van rend. “Het zit er ergens tussenin, denk ik, al opgetreden met The Robert Cray Band. “De nature.” kan ik niet vertellen waar ik die wijsheid mensen komen in ieder geval terug. Dit is terms of my surrender kent een hoog vandaan haal. Gevoelsmatig sluit het op die wat ik altijd heb willen doen: muziek maken bluesgehalte. Of de blues met het klimmen twee vroegere albums aan.” en touren. And thanks to Bonnie we could get der jaren gemakkelijker tot Hiatt komt weet gasoline and new tyres for the truck.” hij niet. Evenmin blijkt de keuze voor de waardigheid diepere zangstem te zijn ingegeven door een De muzieksmaak van John Hiatt is breed. “Ik VERBEELDING vocale belemmering. “Integendeel, ik voel luister naar zowel Howlin’ Wolf als Beetho- In het werk van John Hiatt ligt het mania- me geweldig. En ik ben positief. Ik sta elke ven. De laatste tijd zet ik weer vaker de kale steeds op de loer en worden absurditei- dag met een goed gevoel op. Ik doe niets om Chess Box op. Wat ik ook veel draai is good- ten of het banale vaker gepaard aan serieuze fit te blijven. So far so good. Positief zijn bye babylon, een compilatie met prachtige cultuuruitingen. Op het voortreffelijke dirty blijkt voor mij te werken”, reageert hij. “Dat gospelmuziek uit de jaren twintig en dertig. jeans and mudslide hymns (2011) eet de lagere register op terms of my surrender En verder wil ik het tweede album van mijn hoofdpersoon in Adios To California donuts is door de nummers ingegeven. Zo kwamen dochter Lilly dat volgend jaar uitkomt niet tijdens het lezen van Mark Twain. Die ambi- ze het best tot hun recht. Het format van een ongenoemd laten.” Lachend: “Dat zeg ik niet valentie verleent zijn teksten buiten herken- liedje wordt bepaald door het liedje zelf.” omdat ze mijn dochter is, maar omdat ze baarheid ook een humoristische vervreem- Voor de blues is het hebben van meer met royal blue echt een prachtplaat ge- ding. Op de vergeten klassieker walk on levenservaring volgens Hiatt van onderge- maakt heeft waarmee ik geen enkele bemoei- (1995) zit in Ethyline een man in een hotel schikt belang. “Niet mijn opgedane levens- enis had.” op het toilet met zijn zonnebril op te dro- ervaring komt me van pas, maar het gegeven Hiatt negeert zijn oude dag niet. De behoefte men van zijn vrouw die aan de andere kant dat ik minder weerstand voel in mijn leven.” om krampachtig zijn leeftijd te ontkennen is van de wereld luistert naar The Beach Boys. De blues heeft voor hem geen ellende, ont- hem vreemd. Hij groeit met zijn muziek mee En in Your Dad Did van bring the family goocheling of depressie van node. “Blues is en blijft wellicht net daarom geloofwaardig. bidt het tweejarige dochtertje van een loon- bij mij onafhankelijk van mijn geestesge- Het ouder worden verleent zijn werk een slaaf dat de kinderen in de wereld geen hon- steldheid of mijn fysieke toestand.” Hij is apart soort waardigheid. Of om het in kaas- ger meer hoeven lijden en dat de hamster allang niet meer de held van zijn eigen termen uit te drukken: gerijpt en toch romig van haar broer mag branden in de hel. tragedie. De persoon Hiatt staat zijn werk met veel karakter. “Ik zou het ontkennen van De schoonheid krijgt harde papieren bij allerminst in de weg. He’s in tune. mijn leeftijd veel te pijnlijk vinden. Ik maak Hiatt. Doordrenkt met ironie weet hij in zijn muziek over de dingen die mij bezighouden. liedjes beklijvende beelden op te roepen. vervoering Leeftijd heeft daar weinig mee te maken. Het Neem de voorstelling in het titelnummer Een boegbeeld van experimenteerlust is zijn, denk ik, volwassen thema’s. Wel heb ik van terms of my surrender: Sometimes John Hiatt nooit geweest. Zijn oeuvre is be- nog steeds de behoefte om elke keer beter te love can be so wrong, like a fat man in a drieglijk eenvoudig. Muzikaal conventioneel, willen zijn. Dat is in ieder geval mijn doel, thong. “Zulke beelden doemen vaak op in de zij het uit duizenden herkenbaar. Hij schil- dat is wat me drijft.” ● P 23 HEAVEN .