Recensie: Nine Inch Nails****

Lotto Arena Merksem woensdag 28 mei 2014 foto © Baldur Bragson

Recensie: Na een intensieve reclamecampagne (onder andere via affiches) zakten uiteindelijk 5500 fans van Nine Inch Nails naar de Lotto Arena af. Op een totale capaciteit van 8050 plaatsen voor een concert in die zaal, levert dat een bezettingsgraad op van 68,32 procent, wat eerder aan de magere kant is. Het balkon van de Lotto Arena bleef dan ook dicht maar dat kon de sfeer niet drukken. De fans van NIÐ˜ kregen dan ook een zeer eclectisch concert tussen avant gardistische ambient synthmuziek en rechtoe rechtaan industrial rock.Â Daarbovenop kwam nog eens een uitstekende lichtshow. De productie van NIÐ˜ is goed voor 8 trucks en 3 bussen aan mensen en materiaal op de baan.

Na een pover voorprogramma van Cold Cave dat erg matig onthaald werd, betraden Trent ReznorÂ en co klokslag negen uur het podium. Duister, wat mysterieus wordt de groep enkel boven de hoofden belicht door 5 vierkanten constructies met daarin verschillende kleinere vierkante ledlichten in verwerkt. Achter Nine Inch Nails hangt een zwart doek, waaronder door het spleetje tussen doek en podium veelkleurig licht op de maat van de muziek doorkomt. Het leest als een lokroep dat er achter het doek ook nog een feestje schuilgaat. Tijdens opener "Me, I'm not“ staan ze mooi op een rij, de drie (Trent Reznor, gitaristÂ Robin FinckÂ en drummer Ilan Rubin)Â achter een klavier, Alessandro CortiniÂ achter de knoppen (+ synths): de vier leden van Nine Inch Nails. "Copy of A“ kenmerkt zich dan weer door fel wit licht, stroboscopisch ook, waardoor de schaduwen van NIÐ˜ op het doek verschijnen. Dat doek onthult zijn geheim bij de start van "The beginning of the end“: een drumstel. In het begin van de set trekt de band uit Ohio voornamelijk de ambient kaart wat te horen is in een vlakke beat en electric drums. Het contrasteert fel met het dynamische geluid wanneer Rubin plaatsneemt achter het echte drumstel tijdens "The beginning of the end“. De elektrische gitaren komen er bij, de klankkleur van NIÐ˜ is op zijn zachtst gezegd compleet anders. Reznor begeleidt de song ritmisch met de beatring. Licht roze leds verraden dan we toegekomen zijn aan "March of the pigs“ dat het publiek al van de eerste noot spontaan stevig meeklapt. Hoewel de micro van Reznor even fluit, blijft het een dijk van een nummer. Het staand publiek dat al danig naar voor en achter deinde op de voorste rijen, gaat compleet loos. De band legt de song stil, wacht secondenlang om daarna weer voluit te gaan. Iets over de helft verandert het nummer compleet van karakter, wordt het enkele lijnen eerder een piano ballad waarna Nine Inch Nails ongenadig er terug op los beukt en gas geeft. De dynamiek van die song zal uiteindelijk ook de perfecte weergave zijn van hoe het optreden verloopt. Respect hebben we voor het crewlid dat op de knieën op het podium gaat om met een podiumspot in de hand Reznor te belichten tijdens "Piggy“. Met gifgroene spots wordt het twintig jaar oude "Reptile“ begeleid, een song die bij het begin al erg goed onthaald wordt. Het industriële karakter ligt ‘m hier in de zeer repetitieve slagen die elkaar opvolgen. Bleeps en een héérlijke bas kenmerken dan weer "Sanctified“, uit Pretty Hate Machine, hun debuut uit 1989. De spots zijn opnieuw naar beneden, belichten de band vlak boven hen, wat mee die wat mysterieuze sfeer zet. "Disappointed“, het kan helemaal niet gezegd worden van de visuals die dat nummer begeleiden. Verticale strepen en geometrische figuren zien we. Strak, net als het

Dit artikel en zijn foto zijn auteursrechtelijk beschermd - kopij enkel bestemd voor persoonlijk gebruik Herdistributie in eender welke vorm zonder voorafgaand schriftelijk akkoord van de auteur is verboden This article and its picture is copyrighted - copy for personal use only No (re)distribution in any way allowed without written permission of the author Pagina 1/2 concert. "Find my way“ komt uit het recente Hesitation Marks, hun achtste studioalbum dat vorig jaar verscheen. Reznors zanglijn klinkt wat klagerig/zagerig terwijl de introverte song een gebed blijkt van een man die op zoek is naar. Minimalistisch noemen we dit, met basic beats én subtiele pianobegeleiding. Een pareltje. Nog zo'n rustig moment kennen we wanneer we uit de toetsen "Hand Covers Bruise“ van Trent Reznor en Atticus Ross horen. Een nummer dat gebruikt is in de film "The Social Network“ uit 2010. Die compositie geldt als stilte na de storm. "The Great Destroyer“ dat voorafging integreert namelijk een niet onaardig staaltje noise in de song. "Wish“, "The hand that feeds“ en "Head like a hole“ komen als mokerslagen aan. De fans gaan loos, klappen massaal mee. Een heerlijk festivalsfeertje ontwaren we zo waar in de Antwerpse concertzaal. Reznor, niet meteen de man die tekent voor ellenlange bindteksten bedankt de fans met "thank you“. Â Â Â Â Â Twee toegiften volgen: "The day the world went away“ en "Hurt“, die laatste opnieuw stevig meegezongen, die begeleid op elektrische gitaren start en erg ingetogen, ja introvert aanvoelt. Zwart-witbeelden van insecten zien we, gevangenen in een (concentratie)kamp, een bloem die openbloeit maar dan in reverse mode, â€¦ Met de beklijvende tekst "What have I become my sweetest friend? Everyone I know goes away in the end.“ stuurt Nine Inch Nails ons huiswaarts. Een song over gewetenswroeging om het donkere, het vuile kantje in een mens. Â "Wat is er van me geworden?“ Een verlengd weekend is daar meer dan welkom voor om daar een antwoord op te vindenâ€¦ Â Â Â Â Â Â < Bert Hertogs > De setlist: The Downward Spiral / The New FleshÂ

Me, I‘m NotÂ Copy of AÂ The Beginning of the EndÂ March of the PigsÂ PiggyÂ ReptileÂ SurvivalismÂ Gave UpÂ SanctifiedÂ CloserÂ DisappointedÂ Find My WayÂ The WarningÂ The Great DestroyerÂ Hand Covers BruiseÂ (van Trent Reznor en Atticus Ross) Beside You in TimeÂ WishÂ The Hand That FeedsÂ Head Like a HoleÂ

Bis:

The Day the World Went AwayÂ HurtÂ