De ontdekking van Amerika Dirk Chauvaux 1 In 2012 ging een droom in vervulling. Dirk reisde voor de eerste keer in zijn leven naar de Verenigde Staten, het land waarover zijn grootouders in de jaren ’60 zo enthousiast waren maar dat hij in de jaren ’70 volgens de heersende linkse conventies moest bestrijden. Zijn grootvader had hem nochtans altijd vol vuur over dat geweldige Amerika verteld waar hij als zeeman van de Companie Maritime Belge tientallen keren was aangemeerd. Dirk was 25 jaar geleden al wel eens in New York geweest. Maar New York is Amerika niet. Dat is algemeen bekend. Het was wel zo’n intense week geweest dat hij op de terugvlucht met zijn twee vrienden Kladaradatsch! oprichtte en de Vlaamse televisiewereld bestormde. Nu was Dirk 55 geworden. En toen zijn grote liefde Joke hem vroeg wat de ultieme droom was die hij nog zou willen realiseren, antwoordde hij prompt: door Amerika reizen. Een maand later vertrokken ze voor een tiendaagse rondrit door New England. Ze werden meteen verliefd, nog meer op elkaar en al helemaal op de Verenigde Staten. Een jaar later trokken ze voor twee weken naar de Deep South en dompelden zich onder in de opwinden- de muziek van Nashville, Memphis en New Orleans. En een eeuwige liefde voor Amerika was geboren. Het was pas op hun derde reis dat Dirk besloot een klein Moleskine schriftje mee te nemen en nauwgezet iedere dag hun belevenissen in de Verenigde Staten toe te vertrouwen aan hetzelfde soort papier waarop ooit zijn grote held Ernest Hemingway zijn avonturen in Euro- pa schreef. Op hun tocht langs de westkust beschrijft Dirk de adembenemende schoonheid van de natuur die ze op Highway 101 doorkruisen maar ook hun onverwachte ontmoetingen en gesprekken met Amerikanen in kleine stadjes zoals Eureka of Bandon of in spannende grootsteden zoals Seattle, Vancouver, Portland en San Francisco. Want Amerika is en blijft een enigma. Soms oerconservatief. Dan weer progressiever dan Europa. Dirk gaat op zoek naar de clichés die in Europa over de VS bestaan en doorbreekt ze soms maar moet ze soms even vaak bevestigen. Tijdens een korte vlucht naar de zon van Miami worden ze immers geconfronteerd met dat oppervlakkige, bekrompen Amerika. Maar als ze die zomer naar de grote meren trekken en van Chicago, via Detroit en Toronto door Amish Country in Pennsylvania rijden om te eindigen aan de Jersey Coast en New York, gera- ken ze overdonderd door dat geweldige, tegenstrijdige, onvatbare land. Dirk schrijft iedere dag van die 7 weken die hij samen met Joke door de Verenigde Staten en Canada reist nauwgezet op wat hij ziet, hoort maar vooral ook voelt. Onbevangen, vaak met relativerende humor, kritisch waar het moet, begrijpend waar het kan. En zo wordt “De ont- dekking van Amerika” een persoonlijke, aparte reisgids voor iedereen die de onbedwingbare nood voelt om het machtigste land van de wereld in al zijn grootsheid en met zoveel kleine kantjes ook wil ontdekken. 2 Deel 1 Highway 101 “If you’re going to San Francisco, be sure to wear some flowers in your hair.” Scott McKenzie 3 Schiphol, 13 augustus 2014. Nicotinepleister?... Check!... Kauwgom?... Check!... Samoerai Sudoku?... Check!... Joke com- pliment gegeven?... Check! Ik ben helemaal klaar voor vlucht KL6033 naar Seattle. 19 dagen Verenigde Staten. De derde trip van Joke en Dirk naar de USA. Een oude droom die werkelijkheid wordt. Na New England en the Southern Bible Belt, nu the West Coast. Seattle, Vancouver, Pacific Highway en San Francisco. Be sure to wear some flowers in your hair. Ook al heb ik geen haar. En ik houd dus weer een reisjournaal bij. Na 25 jaar. Goed zo, Dirk! Schrijf maar. Blijf altijd schrijven. Blijf altijd dromen. Blijf altijd reizen. Blijf altijd leven. America, here we come. In de vertrekhal van de luchthaven vroeg ik me af waar die menselijke nood vandaan komt om zich altijd maar te verplaatsen. Een filosofische kwestie eigenlijk, waar ik echt eens over zou moeten nadenken. Mensen… Soms zijn ze er teveel aan. Ze lopen in de weg. Steken voor. Maken lawaai. L’enfer, c’est les autres. Jean-Paul Sartre, mijn betrouwbare kompaan, waar ik altijd op kan rekenen. We zijn veroordeeld tot vrijheid. Daar kan ik dan weer wel mee leven. Ik hou van Amerika. Land of the free. Send me your poor and oppressed. Ik heb al twee keer een compliment over mijn schoenen gekregen. Die bruine daim, die Joke zo lelijk vindt. Wacht tot ik mijn blauwe aan doe. Ik voel me goed en als alles goed gaat, land ik over 10 uur in Seattle. We zitten aan nooduitgang B. We hebben alle veiligheidsvoorschrif- ten doorgenomen. Onze medepassagiers kunnen op ons rekenen. Dit is geen KLM vlucht maar één van Delta Airlines. Leve de beenruimte aan de nooduitgang. Ik verwacht heerlijk seafood, juicy hamburgers, sweet patatoe fries. Walvissen, zeehonden, beren, ruimte en lucht. Licht. Bergen en oceanen. Seattle, here we come. Jimmy Hendrix, Starbucks, grunge en Microsoft. En hopelijk binnen 11 uur een sigaretje. Ondertussen Sa- moerai Sudoku en misschien een goede film. Robin Williams heeft zelfmoord gepleegd. The World according to Garp eindigt hiermee. Welkom bij de Dead Comics Society. Quote van de dag (13/08/2014) “Al goed dat mijn koffer maar halfvol is, want ik ga zoveel shoppen hè.” Joke Quintens. 4 Seattle, 13 augustus 2014. Ik denk dat het hier nu 5 uur in de namiddag is of zo. In België is het 9 uur later. Eigenlijk zit- ten we hier dus om 2 uur ’s nachts een wit wijntje te drinken en een onbestemd bordje met rode bieten te eten. We zitten in The London Place op Pioneer Square, de nieuwe hipste wijk van Seattle. Daarvoor zijn we heel 1th Avenue moeten aflopen vanuit die andere hippe buurt: Beltown. Ons hotel: the Inn at El Gaucho, zou net zo goed het decor kunnen zijn van een oude western maar dan heel vintage. Mensen, wat zijn we hip vandaag. Onderweg passeerden we Pike Place Market. Dit moet volgens mij een van de belangrijkste trekpleisters van Seattle zijn, aan de hoeveelheid mensen te zien althans. Een vismarkt met heel veel gigantische vissen, krabben, kreeften, oesters en nog meer lekkers uit de zee. Er tegenover ligt de allereerste Starbucks, waar lange rijen staan aan te schuiven voor wat ik gewoon een slechte koffie vind. The London Place is zo’n typisch duurzaam eet- en drinkplekje, met gezellige houten tafeltjes en stoeltjes, een houten toonbank, waar achter een glazen vitrine kaas ligt uit te nodigen om geproefd te worden. Het publiek: hipsters van in de 20 die groene thee zitten te nippen en een boek lezen of een levendig gesprek voeren. Ik voel me thuis, al zit ik nu in dit carnetje te schrijven terwijl ik eigenlijk een levendig gesprek met Joke zou moeten voeren. Quote van de dag (en hij is niet eens voorbij, 13/08/2014, Seattle). “Ik spreek toch geen Hallo Hallo Engels, hoop ik.” Joke Quintens. We zitten op een terrasje aan Pike Place Market. De wijn wordt net geserveerd. Een Char- donnay uit Washington State. Als voorgerecht hebben we clam showder besteld, waarvan we hopen dat het een soepje is met venusschelpen. Daarna volgen King Crab Legs. Als dat er zo zijn die we hebben zien liggen op de markt, dan ga ik echt heel gelukkig zijn. De tafel is versierd met een klein vetplantje in een oud blik Dungeness Crabmeat. Ik had me Seattle properder voorgesteld. Het heeft iets heel alternatiefs. Very grunge. Beetje vuil. Vintage winkeltjes enzo. Er wordt gezegd dat Seattle één van de leefbaarste steden van de VS is. Dat wil ik best geloven, want ik zit hier goed. Ik heb net de heerlijkste clam showder en geweldige king crab legs verorberd. Het is kwart na 7 ’s avonds. Ik voel me alsof het 5 uur ’s ochtends is. Maar dan op klaarlichte dag. Ik ben eerlijk gezegd stik op. Let’s call it a day. (Ik vond hier net in een opvallende hoek van een magazinekiosk niets anders dan linkse re- volutionaire tijdschriften. Amerikaanse hè!) 5 Seattle, 14 augustus 2014. Ik zit op een bankje voor het EMP, een prachtig museum, ontworpen door Frank Gehry. Heel organisch, met rondingen in zilver, paars en blauw. We hebben ons ticket voor dit muziek- museum al gekocht maar wachten nu tot het open gaat. Het plein is leeg, behalve een meis- je dat gitaar aan het spelen is aan de voet van het museum. Vannacht werd ik om 3 uur wakker. Ik dacht dat ik me nog een paar uur zou moeten bezig houden maar gelukkig viel ik opnieuw in slaap tot 6 uur. Om half acht zaten we al aan een ontbijt in zo’n typische Amerikaanse diner. Sunny side up eggs, bacon, saucisses en fries met warme groenten. Maar vooral heerlijke aardbeienjam met toast. De bediening door de zwar- te ober, volgens mij ook kok en barman, was zo heel Amerikaans vriendelijk. Hij sprak me aan als the King. Muziek: soul. En zo word je dus elke keer ondergedompeld in die typische Amerikaanse cultuur. Ik hou daarvan. Amerika is zo onbevangen optimistisch, terwijl wij in Europa ons veel te veel laten leiden door wat we dan kritisch noemen. The Space Needle was heel hoog. Op een bord aan een benzinestation: “Free oil. Cold drinks. ATM & lotto. Smiles.” Ik ben blij dat ik met Joke de Verenigde Staten kan ontdekken. Zonder haar zou ik dat nooit gedaan hebben. Love & adventure. 11u30 Net het EMP gedaan. Veel Nirvana, met een gids die nog met Kurt Cobain op school moet hebben gezeten. Vrouw. Rood geverfd lang haar.