Suomi Kulsprutepistol m/37-39 9 mm Pistolet maszynowy Suomi Kulsprutepistol m/37-39 9 mm Pistolet maszynowy Suomi KP-31 z magazynkiem pudełkowym Historia konstrukcji W 1937 roku Szwecja zakupiła 900 sztuk fińskich pistoletów maszynowych Suomi Kulsprutepistol (Kpist) m/37. Była to specjalna odmiana, skonstruowana specjalnie dla Szwecji, strzelająca nabojem pistoletowym 9 x 20R mm Browning Long, jedyna seryjna odmiana produkowana pistoletu maszynowego Suomi inne, niż naboje Parabellum 9 x 19 mm. Broń była produkowana w szwedzkich zakładach Carl Gustavs Stads Gun Factory w Eskilstuna magazynki o pojemności 56 naboi (co wynikało z pakowania amunicji w kartonowe opakowania mieszczące 28 naboi – tak więc magazynek dostosowano do pomieszczenia 2 opakowań amunicji), a następnie podjęto ich produkcję licencyjną w szwedzkich zakładach Husqvarna Vapenfabriks AB w Husqvarna. Jesienią 1939 roku w obliczu rozpoczętej u jej granic II Wojny Światowej Szwecja rozpoczęła gorączkowe zakupy uzbrojenia, w tym większej ilości pistoletów maszynowych, takich jak niemiecki Bergmann MP. 34/1 (Kpist m/39), amerykańskie M1928 Thompson (Kpist m/40), a ostatecznie w 1940 roku Szwecja zakupiła licencję na fiński pistolet maszynowy Suomi w podstawowej wersji na nabój 9 x 19 Parabellum, pod oznaczeniem Kpist m/37-39. Na czas uruchomienia produkcji sprowadzono 500 gotowych długolufowych 320 mm fińskich odmian pistoletów maszynowych Suomi, które Szwecji oznaczono jako Kpist m/37-39F. Seryjny szwedzki Kpist m/37-39, który był produkowany od 1941 roku przez Firmę Husqvarna Vapenfabiks AG. (HVA), miał komorę zamkową stosowaną w średnicy mniejszej o 3 mm od oryginału, jego lufa była skrócona o 250 mm, przerzutowy celownik zamiast stosowanego celownika ramieniowo- krzywiznowego i używał czterorzędowy magazynek pudełkowy, z jednopozycyjnym wyprowadzaniem na 50 naboi, zamiast stosowania np. tak jak w fińskich wersjach magazynków bębnowych na 72 naboje. Wprowadzone poprawki zdołały doprowadzić do odchudzenia szwedzkiego pistoletu maszynowego o prawie 2 kg, dzięki czemu Kpist m/37-39 stał się bardziej poręczny od fińskiego oryginału. Bardzo charakterystyczną cechą szwedzkiej wersji była mocno zadarta w górę drewniana kolba, unosząca punkt podparcia na ramieniu strzelca broni, a przez to zmniejszająca podrzut broni. W latach 1941-1945 szwedzki Kpist m/37-39 stał się pierwszym masowo produkowanym szwedzkim pistoletem maszynowym, który powstał w liczbie 35 000 egzemplarzy. Finlandia podjęła także licencyjną produkcję szwedzkich magazynków. Pistolet maszynowy Suomi Kulsprutepistol m/37-39 Autor – zdjęcia: Dawid Kalka Eksponat ze zbiorów: Fort Gerharda – Muzeum Obrony Wybrzeża, Świnoujście, Polska Zastosowana amunicja: 9 x 19 mm Parabellum 50-nabojowy pudełkowy: 0,7 kg pusty, 1,32 kg załadowany 1. Amunicja zwykła: Długość: 30 mm Masa naboju: 12,5 g Masa pocisku: 7,5 g Masa materiału miotającego: 0,37 g Prędkość wylotowa: 395 m/s Pocisk pełnopłaszczowy z ołowianym rdzeniem 2. Amunicja Ślepa: Długość: 30 mm Masa naboju: 5,2 g Amunicja używana do celów szkoleniowych Magazynek do broni Autor – Dawid Kalka Bibliografia 1. http://www.dws-xip.pl/encyklopedia/pistmaszkp31-fi/ 2. Karabiny karabinki i pistolety maszynowe Encyklopedia długiej broni wojskowej XX wieku – Żuk Aleksandr B. 3. Witold Głębowicz, Roman Matuszewski, Tomasz Nowakowski: Indywidualna broń strzelecka II wojny światowej, Warszawa 2010 WR-40 „LANGUSTA” 122 mm wyrzutnia rakietowa WR-40 „LANGUSTA” Typ i przeznaczenie uzbrojenia Wieloprowadnicowa artyleryjska wyrzutnia niekierowanych pocisków rakietowych. Przeznaczone do niszczenia środków ogniowych i bojowych, fortyfikacji polowych, umocnień i budowli umocnionych oraz obezwładniania i rażenia siły żywej w rejonach ześrodkowania wojsk nieprzyjaciela. Historia konstrukcji Polska 122 mm polowa wyrzutnia rakietowa WR-40 Langusta została opracowana przez Hutę Stalowa Wola S.A., a pierwsze wozy wprowadzono do Wojska Polskiego w 2008 roku. Uruchomiony w 1998 roku program modernizacji wyrzutni rakietowej BM-21 o przyjętym kryptonimie „Langusta”. Program zakładał wymianę podwozia oraz opracowanie Zautomatyzowanego Systemu Dowodzenia i Kierowania Ogniem WR-40 i zastosowania nowego typu amunicji rakietowej, przy zachowaniu „starej”, lecz gruntownie zmodernizowanej części artyleryjskiej, pochodzącej z wyrzutni BM-21 „Grad”. W trakcie trwania prac powstały prototypy z wykorzystaniem kołowych podwozi Star-1466 i na podwoziu kołowym Jelcza P662D.350-M27, które były wyposażone w sześcioosobową, czterodrzwiową opancerzoną kabinę załogi 144WPP (ochrona balistyczna na poziomie 1 według normy STANAG 4569). Opracowano również nowoczesną, elektroniczną opalarkę pocisków rakietowym z modułem diagnostycznym. Podstawową amunicją do zmodernizowanych wyrzutni mają być docelowo opracowane w kraju pociski rakietowe o zwiększonej donośności z rodziny Fenix, która bała bardzo zaawansowana jeżeli chodzi o kaliber 122 mm. Do chwili obecnej zostało wyprodukowanych (zgodnie z przyjętymi zamówieniami), łącznie 75 egzemplarze WR-40 Langusta, które zastąpiły starsze wyrzutnie BM-21, jako dawcę części artyleryjskiej. Ogólna charakterystyka broni Przeznaczenie; wyrzutnia służy do zwalczania siły żywej i niszczenia sprzętu technicznego przeciwnika nieopancerzonego lub lekko opancerzonego. Zasada działania: broń rakietowa w układzie wyrzutni rakietowych – wieloprowadnicowych Zasilanie; 40-prowadnicowy pakiet wyrzutni rurowej. Naprowadzanie w płaszczyźnie pionowej i poziomej: elektryczne i ręczne Typ podwozia; podwozie kołowe Jelcz P662D.35 G-27 6×6 z kabiną załogową 144WPP, układ z centralnym pompowaniem kół, rozmiar opon 14.00 R20 z zainstalowaną wkładką umożliwiającą krótkotrwały przejazd z rozszczelnioną oponą, osie są zawieszone na resorach półeliptycznych, w tym tylnego tamtemu, który został zawieszony wahliwie na dwóch resorach półeliptycznych, odwróconych i złączonych z ramą drążkami reakcyjnymi. Układ napędowy; Iveco Aifo Cursor 8, Euro 3, wysokoprężny, czterotaktowy, 6-cylindrowy, rzędowy, pionowy z turbodoładowaniem i chłodzeniem powietrza doładowującego. Układ przeniesienia mocy; 12-biegowa zautomatyzowana przekładnia firmy ZF Zastosowany celownik; zależny, mechaniczny D726-45 z kątomierzem działowym PG-1M i kolimator K-1. Wyposażenie specjalne; urządzenie Systemu Kierowania Ogniem – komputer balistyczny typu DD9620T, radiostacja typu UKF RRC-9311 AP, system łączności wewnętrznej typu Fonet, system nawigacji inercyjnej typu Talin-5000, odpalarka stacjonarna i wynośna, urządzenie filtrowentylacyjne, wyciągarkal elektroniczny programator zapalników WITU EP-100. Zastosowana amunicja Typ amunicji; pociski rakietowe, stabilizowane podczas loty obrotowo. Rodzaje zastosowanej amunicji; odłamkowo-burzący typu M-21 OF, odłamkowo-burzący M-21FHE, kasetowy M-21FK Masa pocisków rakietowych; typ M-21OF – 66,0 kg, M-21FHE – 60,1 kg, M-21FK – 63,4 kg Długość pocisku rakietowego; 2870 mm Prędkość maksymalna pocisku na aktywnym w torze lotu; 69 m/s. Masa zastosowanego ładunku kruszącego; 6,4 kg. Liczba zastosowanych granatów GKO; 42 sztuki. Zapas przewożonej amunicji; 40 sztuk przewożonych w prowadnicach. REKON 2019 – Centrum Szkolenia Wojsk Inżynieryjnych i Chemicznych im. gen. Jakuba Jasińskiego Podstawowe dane taktyczno- techniczne Kraj – Polska Producent – Huta Stalowa Wola S.A. Kaliber prowadnicy – 122,4 mm Długość przewodu prowadnicy – 3000 mm Liczba bruzd – jedna, o stałym skoku Wymiary konstrukcji: (długość x szerokość x wysokość) w położeniu bojowym – 8580 mm x 3130 mm x 4510 mm w położeniu marszowym – 8580 mm x 2540 mm x 2750 mm Prześwit konstrukcji – 410 mm Masa bojowa – 17 100 kg Kąt ostrzału w płaszczyźnie – poziomej od 70 stopni w prawo od osi pojazdu i 102 stopni w lewo od osi pojazdu, pionowej od 0 stopni do +55 stopni Sektor ograniczonego ostrzału w płaszczyźnie poziomej: od 0 stopnia do 40 stopni Najmniejszy kąt ostrzału w płaszczyźnie pionowej w sektorze ograniczonego ognia ostrzału – +11 stopni Prędkość początkowa wystrzelonego pocisku rakietowego – w zależności od typu 42-52 m/s Maksymalna donośność pocisków rakietowych – M-21OF-20 400 metrów, M-21FHE-40 000 metrów, M-21FK-32 000 metrów Szybkostrzelność praktyczna – 40 strzałów w ciągu 20 sekund Obsługa – czterech żołnierzy Moc silnika – 259 kW (352 KM) Pojemność zbiorników paliwa – 350 dm3 Prędkość maksymalna – 85 km/h Zasięg jazdy po drodze utwardzonej – 650 km Zdolność pokonywania terenu; brody o głębokości – 1,2 metra wzniesienia o nachyleniu – 30 stopni wzniesienia o pochyleniu – 19 stopni Autor: Dawid Kalka 23. Śląski Pułk Artylerii Bibliografia 1. Najnowsze uzbrojenie Wojska Polskiego Siły lądowe, Wydawnictwo Bellona 2018 2. Artyleria polowa Wojska Polskiego 1943-2018, Autor: Szostek Leszek Leopard 2 Czołg podstawowy Leopard 2 10. Brygada Kawalerii Pancernej – Drawsko-Pomorskie 2013 rok 1. Historia powstania konstrukcji W czasie trwania II Wojny Światowej III Rzesza była jednym z czołowych producentów sprzętu pancernego. W wyniku przegranej w tym konflikcie i podziału kraju niemiecki przemysł zbrojeniowy w znacznej mierze przestał istnieć. Dopiero powstanie w 1949 roku Republiki Federalnej Niemiec oraz jej dość szybkie przyłączenie do Organizacji Sojuszu Północnoatlantyckiego w 1955 roku, umożliwiły odbudowę sił zbrojnych tego kraju i rekonstrukcję ośrodków produkcyjnych dla armii i na rynek cywilny. Początkowo potencjał pancerny nowo powstałej Bundeswehry bazował na sprzęcie produkcji amerykańskiej. Czołgi średnie M47 i M48 Patton, które jednak nie zyskały większego uznania przez niemieckich czołgistów. Podkreślano znaczną paliwożerność