Recensie: Jack White****1/2 Lotto Arena Merksem donderdag 6 september 2012 foto © Jack White Recensie: Had u ook die superlatieven gelezen over Jack White's optreden op de voorbije editie van Werchter?. Of nog beter, was u daarbij? Misschien was u dan één van de zovelen die dat moment (nog) eens wou meemaken in de mini-bunker van 'A'. De Lotto Arena was uitverkocht, getuige de verhoogde druk per m² staanplaats en de immer groeiende afstand tot de bar. Antwerpen was klaar voor de halfgod genaamd Jack White, dat was duidelijk. De hamvraag die overbleef was of hij met de mannen of met de vrouwen zou komen. Jack White laat zich tijdens de tournee namelijk omringen door een band die volledig bestaat uit ofwel vrouwen (‘The Peacocks‘) ofwel mannen (‘The Buzzards‘) en kiest de avond zelf pas wie hem mag begeleiden. De mannen wonnen deze avond het pleit, wat de vrouwen ondertussen gingen doen blijft ons een raadsel. White zelf leek eerder op een personage uit een Tim Burton-film: zwart gekleed, bleke huid en een kapsel dat best omschreven kan worden als Robert Smith-light. Wie een standaard-setlist had verwacht, kwam bedrogen uit. Elke avond iets anders, net zoals uw avondeten. En ook dat kan soms zwaar op de maag liggen. Zo werd het publiek direct bij de keel genomen door een wall of sound-versie van ‘The Hardest Button to Button'. Die betonnen omgeving in combinatie met veel decibels blijft een hekele bedoening. Met ‘Sixteen Saltines' sneed hij direct zijn solo-luik aan. Bij ‘Missing Pieces' werd zijn logo, – hoe raadt u het? – 3 witte strepen, op de achtergrond ontplooid. ‘Hey, let's bore you with another one. Deze eenzame one-liner gaf de aanzet tot ‘Hotel Yorba' dat als verademing een luchtige country-inslag kreeg. Dat White niet alleen kan tokkelen, bewees hij bij ‘Trash Tongue Talker' toen hij zelf achter de buffetpiano plaats nam. Met ‘Apple Blossom' toonde hij zich schatplichtig aan, tja, The Beatles, wiens intro van ‘I Feel Fine' hij gebruikte bij de inzet van ‘The Same Boy You've Always Known'. Het tempo van en tussen de songs bleef strak. De zaal vond dit goed: het was lang geleden dat we nog jongeren zagen die in groep zingend op-en-neer sprongen, een concert beleven als het ware. Wat niet kan worden gezegd van die late dertiger voor ons stond en die de heel avond met zijn iPhone de set zat op te nemen. Hoe dan ook, de wereld en het concert stond niet stil. Als men wou horen hoe Hendrix ooit zijn blues bedreef, dan kwam ‘Ball and Biscuit' toch zeer dicht in de buurt. Gitaarsolo's uit de onderbuik. Deep, down & dirty… Set gedaan, het gejoel en het gefluit kon beginnen. Man's ego liet nog wat op zich wachten maar toen hij het laatste drieluik inzette, kon de avond voor velen niet meer stuk. Met het radio-vriendelijk ‘Steady, As She Goes', het betere solo-werk van ‘Freedom At 21' en de nu al tijdloze stadion-hymne ‘Seven Nation Army' werd de kers op de taart gezet. Conclusie: Het kwaliteitsniveau, zowel van de songs als van het geluid, was niet altijd in orde, maar je blijft gebiologeerd naar White kijken en luisteren. Het concert was een staalkaart van zijn muzikaal verleden (solo, The White Stripes, The Raconteurs, The Dead Weather en Dead Mouse) en geeft aan dat White al jaren talent heeft en dit kan samenbrengen in een goede live-prestatie. Desondanks zagen we geen memorabel concert dat we op ons eindejaarslijstje zullen zetten. Die laatste horde is altijd ‘The Hardest Button to Button'… < Danny Héroufosse > Dit artikel en zijn foto zijn auteursrechtelijk beschermd - kopij enkel bestemd voor persoonlijk gebruik Herdistributie in eender welke vorm zonder voorafgaand schriftelijk akkoord van de auteur is verboden This article and its picture is copyrighted - copy for personal use only No (re)distribution in any way allowed without written permission of the author Pagina 1/2 De setlist: The Hardest Button to Button (The White Stripes) Sixteen Saltines Missing Pieces Weep Themselves to Sleep Hotel Yorba (The White Stripes) Top Yourself (The Raconteurs) Trash Tongue Talker Apple Blossom (The White Stripes) Two Against One (Danger Mouse) On and On and On Hypocritical Kiss Hello Operator (The White Stripes) I Cut Like A Buffalo (The Dead Weather ) The Same Boy You've Always Known (The White Stripes) Take Me With You When You Go Carolina Drama (The Raconteurs) Ball and Biscuit (The White Stripes) Steady As She Goes (The Raconteurs) Freedom at 21 Seven Nation Army (The White Stripes) Dit artikel en zijn foto zijn auteursrechtelijk beschermd - kopij enkel bestemd voor persoonlijk gebruik Herdistributie in eender welke vorm zonder voorafgaand schriftelijk akkoord van de auteur is verboden This article and its picture is copyrighted - copy for personal use only No (re)distribution in any way allowed without written permission of the author Pagina 2/2.