„Przegląd Religioznawczy” 2018, nr 3 (269) LIDIA BURZYŃSKA -WENTLAND Akademia Marynarki Wojennej w Gdyni Wydział Nauk Humanistycznych i Społecznych e-mail: [email protected] ORCID: 0000-0003-4707-3736 Inicjatywy Kościoła greckokatolickiego w województwie pomorskim na rzecz dzieci i młodzieży w celu pogłębiania ich tożsamości religijnej i narodowej w pierwszym dwudziestoleciu transformacji ustrojowej w Polsce Słowa kluczowe: Kościół greckokatolicki, województwo pomorskie, dzieci, młodzież, tożsamość religijna Sytuacja wyznaniowa mniejszości ukraińskiej w Polsce po zakoń- czeniu działań drugiej wojny światowej była szczególnie trudna. Ów- czesne władze państwowe w Polsce, podobnie jak w Związku Radziec- kim, odmawiały Kościołowi greckokatolickiemu uznania jego osobo- wości prawnej i równouprawnienia z innymi Kościołami. Władza państwowa wydała jedynie zgodę na jego funkcjonowanie w ograni- czonym zakresie i pod warunkiem reprezentowania go przez Kościół katolicki. Zadbano również o to, aby każdorazowa erekcja świątyni greckokatolickiej była możliwa jedynie po uprzednim uzyskaniu ze- zwolenia Urzędu do Spraw Wyznań. Osobą, która położyła ogromne zasługi dla budowania struktur Kościoła greckokatolickiego w Polsce i jego legalizacji po drugiej woj- nie światowej, był ksiądz Wasyl Hrynyk. Przez wiele lat wysyłał do władz państwowych i kościelnych szereg petycji i pism z prośbami o umożliwienie Ukraińcom i Łemkom wyznania greckokatolickiego praktykowania wyznawanej religii. Niejednokrotnie, nie czekając na 40 LIDIA BURZYŃSKA -WENTLAND pozytywną odpowiedź władz, organizował parafie greckokatolickie na obszarach, gdzie w 1947 roku przesiedlono ludność ukraińską i łem- kowską. Jego długoletnie zabiegi przyniosły w końcu pożądany skutek. Kardynał Stefan Wyszyński, ówczesny prymas Polski, w 1952 roku zezwolił księdzu Wasylowi Hrynykowi na odprawianie mszy świętej w Bytowie, Nowym Dworze Gdańskim i Baniach Mazurskich, a w 1956 roku utworzył 68 greckokatolickich placówek kościelnych i ośrodków duszpasterskich 1. W 1957 roku sytuacja Ukraińców się zmieniła, co było wynikiem polityki narodowościowej prowadzonej przez ówczesne władze pań- stwowe. Mniejszości na ziemiach północnych i zachodnich, czyli w miejscach przesiedlenia Ukraińców wskutek akcji „Wisła”, mogły już nie tylko tworzyć towarzystwa społeczno-kulturalne, ale także podjąć próbę częściowego odrodzenia życia religijnego poprzez uzyskanie zgody na działalność religijną przy parafiach rzymskokatolickich. Licz- ba parafii greckokatolickich funkcjonujących w województwie gdań- skim nie była jednak imponująca, ponieważ znajdowały się one jedynie w pięciu miejscowościach, tj. w Cyganku, Dzierzgoniu, Elblągu, Gdań- sku i Lęborku. Odwilż październikowa nie trwała jednak zbyt długo dla Ukraiń- ców. Pod koniec lat pięćdziesiątych XX wieku nasiliła się walka rządu z nacjonalizmem ukraińskim, co odbiło się również na sferze religijnej. Wyznawcom grekokatolicyzmu uniemożliwiano praktyki religijne, a duchowieństwo poddawano szczególnej kontroli przez Służbę Bez- pieczeństwa. Stałą praktyką władz było zastraszanie księży unickich, namawianie ich na przejście do Kościoła rzymskokatolickiego, a w kil- ku przypadkach – nawet grożenie im śmiercią 2. Sytuacja wyznawców grekokatolicyzmu uległa poprawie dopiero w 1964 roku, gdy papież mianował prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego delegatem dla obrządku greckokatolickiego i ormiań- skiego w Polsce, przyznając mu wszystkie prawa ordynariusza. Zgodnie z uprawnieniami nadanymi przez papieża prymas wydał 14 marca 1967 roku dekret umożliwiający tworzenie greckokatolickich placówek duszpasterskich w ramach Kościoła rzymskokatolickiego. 1 Z. Wojewoda, Zarys Kościoła greckokatolickiego w Polsce w latach 1989-1994 , Kra- ków 1994, s. 35. 2 Tamże, s. 40–41. Inicjatywy Kościoła greckokatolickiego w województwie pomorskim... 41 Jeszcze w tym samym roku prymas mianował księdza mitrata Wasyla Hrynyka wikariuszem generalnym wiernych obrządku bizantyjsko- -ukraińskiego w Polsce. Po jego śmierci w 1977 roku funkcję tę pełnił ksiądz mitrat Stefan Dziubyna. Nowy prymas Polski, arcybiskup Józef Glemp, powołał 22 grudnia 1981 roku dwóch wikariuszy generalnych: ojca Jozefata Romanyka (dla Polski północno-zachodniej) i księdza kanonika Jana Martyniaka (dla terenów południowo-wschodnich)3. Prowadzona przez władze państwowe niekorzystna polityka na- rodowościowa wobec Ukraińców związana była również z Kościołem greckokatolickim. Jego duchowieństwu utrudniano kontakty z hierar- chami w Rzymie, poddano ich nadzorowi i ścisłej kontroli przez IV Departament Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Władze w dal- szym ciągu ograniczały możliwość otwierania nowych świątyń czy prowadzenia katechez, nie dopuszczały też do uzyskania statusu prawnego Kościoła greckokatolickiego. W tej sytuacji jego wyznawcy praktykowali swoją wiarę potajemnie bądź uczestniczyli we mszach świętych w kościołach rzymskokatolickich. Długoletnie utrudnianie dostępu do praktyk religijnych spowodowało, że wierni zaczęli prze- chodzić do Kościoła rzymskokatolickiego lub odstępowali od wiary. Pomimo znaczących utrudnień ze strony władz w 1989 roku w Polsce istniały 84 parafie greckokatolickie, w których posługę kapłańską peł- niło 43 księży 4. Nowy rozdział w historii Kościoła greckokatolickiego w Polsce rozpoczął się wraz z transformacją ustrojową, wówczas uzyskał on równy status z innymi Kościołami i związkami religijnymi. Budowanie nowych struktur Kościoła greckokatolickiego w Polsce miało związek z powierzeniem w 1989 roku księdzu mitratowi Janowi Martyniakowi początkowo funkcji sufragana prymasa Polski, następnie wikariusza generalnego wiernych obrządku greckokatolickiego, a od 16 stycznia 1991 roku – ordynariusza greckokatolickiej diecezji przemyskiej, po mianowaniu go na to stanowisko przez papieża Jana Pawła II 5. Tym samym od 1991 roku zaczęto reaktywować greckokatolickie instytu- 3 http://www.cerkiewgreckokatolickawpolsce [dostęp: 15 V 2009]; Kościół greko- katolicki w Polsce , http://www.dziedzictwo.ekai.pl/text.show?id=4414 [19 IX 2008]. 4 Kościół grekokatolicki w Polsce , http://www.dziedzictwo.ekai.pl/text.show?id= 4414 [19 IX 2008]. 5 Jan Martyniak został konsekrowany na to stanowisko 16 X 1989 roku. 42 LIDIA BURZYŃSKA -WENTLAND cje, urzędy i sieć parafialną obejmującą całe terytorium Polski. Papież 31 maja 1996 roku podjął również decyzję o utworzeniu w Polsce greckokatolickiej prowincji kościelnej, tj. metropolii przemysko- -warszawskiej, która miała usprawnić działalność Kościoła greckoka- tolickiego. Złożyły się na nią dwie nowo utworzone jednostki admini- stracyjne: archidiecezja przemysko-warszawska i diecezja wrocławsko- -gdańska. Ordynariuszem pierwszej z nich został ksiądz arcybiskup Jan Martyniak, drugiej zaś, obejmującej m.in. Kościół greckokatolicki w województwie gdańskim – ksiądz biskup Teodor Majkowicz. Po jego śmierci do 19 czerwca 1999 roku władzę w diecezji wrocławsko- -gdańskiej sprawował wikariusz generalny, ksiądz mitrat Piotr Kryk, a po nim – ksiądz biskup Włodzimierz Juszczak. Diecezja (eparchia) wrocławsko-gdańska została podzielona na dekanaty, które nie pokrywały się z granicami terytorialnymi woje- wództw. Do 1999 roku w województwie gdańskim funkcjonowała tylko jedna parafia greckokatolicka. Pozostałe parafie tego Kościoła przed reformą administracyjną leżały w granicach województw: el- bląskiego, słupskiego i koszalińskiego. Po zmianie sieci województw większość parafii greckokatolickich stała się częścią dekanatu słup- skiego (Barcino, Barkowo, Biały Bór, Bielica, Bobolice, Bytów, Człu- chów, Dębnica Kaszubska, Drzewiany, Gdańsk, Lębork, Miastko, Międzybórz, Słupia, Słupsk, Smołdzino), przy czym Bielica, Bobolice i Biały Bór nie leżą w granicach administracyjnych województwa po- morskiego. Pozostałe dwie parafie, a więc w Dzierzgoniu (powiat sztumski) i Cyganku (powiat nowodworski), należą do dekanatu el- bląskiego diecezji przemysko-warszawskiej. Po reformie administracyjnej kraju władze województwa pomor- skiego musiały pomóc Kościołowi greckokatolickiemu w uzyskaniu siedzib na prowadzenie działalności religijnej. Do tej pory bowiem księża greckokatoliccy pełnili posługę w kilku parafiach jednocześnie, często oddalonych od siebie nawet o kilkadziesiąt kilometrów. W pa- rafiach bez cerkwi duchowni spotykali się z wiernymi jedynie raz w tygodniu na niedzielnej mszy świętej w kościołach rzymskokatolic- kich. Niemożność odprawiania codziennej mszy świętej i innych ob- rzędów religijnych spowodowała konieczność ograniczenia praktyk religijnych do niezbędnego minimum oraz każdorazowego przygo- towania i składania ikonostasu przez wiernych. W tej sytuacji władze Kościoła greckokatolickiego usilnie zabiegały u władz o przydzielenie Inicjatywy Kościoła greckokatolickiego w województwie pomorskim... 43 im budynków, które po dostosowaniu do wymogów religijnych mo- głyby stać się miejscami kultu religijnego. Starania grekokatolików zaowocowały w 1997 roku, kiedy wła- dze archidiecezji gdańskiej przekazały im w użytkowanie wieczyste kościół pw. św. Bartłomieja w Gdańsku wraz z domem parafialnym na ulicy Zaułek św. Bartłomieja. Rok później parafianie rozpoczęli prace przygotowawcze nad dostosowaniem kościoła do wymogów obrządku wschodniego, a trzy lata później cerkiew została podniesio- na do rangi konkatedry 6. W Bytowie przekazano Ukraińcom długo niszczejący kościół po- ewangelicki na ulicy Parkowej 5 7, który wierni wyremontowali z wła- snych środków finansowych. Nową cerkiew pw. św. Jerzego poświęcił 28 października 1989 roku ksiądz biskup Jan Martyniak