Wojny polsko-kozackie Tomasz Bohun Dariusz Milewski Wojny polsko-kozackie Warszawa 2019 Redaktor prowadzący Bogdan Borucki Korekta Joanna Bartołd Redakcja Miłosz Niewierowicz Projekt okładki Andrzej Bohun Ilustracje Marek Szyszko Projekt typograficzny i graficzny składu Andrzej Bohun © copyright Tomasz Bohun i Dariusz Milewski & Fundacja „Mówią wieki” Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury Wydawca: Fundacja „Mówią wieki” Adres wydawcy: Tylżycka 11/51 01-656 Warszawa Współpraca wydawnicza: Oficyna Wydawnicza „Mówią wieki” Sp. z o.o. pl. Europejski 3 00-844 Warszawa tel./fax 224570386 Adres korespondencyjny: Redakcja „Mówią wieki” 00-844 Warszawa, pl. Europejski 3 e-mail: [email protected] www.mowiawieki.pl ISBN 978-8-386156-58-0 Wstęp tosunki z Kozaczyzną zaporoską były jedną z najważniejszych kwestii w polityce S wewnętrznej Rzeczypospolitej. Mołojcy byli cennym sojusznikiem w konfliktach zbrojnych, które państwo polsko-litewskie prowadziło do trzeciej dekady XVII wieku – wystarczy wspomnieć moskiewską ekspedycję 20-tys. armii hetmana Piotra Konaszewicza- -Sahajdacznego, która wsparła królewicza Władysława w jego walce o tron carski, czy walny wkład również ok. 20-tys. kontyngentu kozackiego w odparcie tureckiej nawały pod Chocimiem w 1621 roku. Jednocześnie ich emancypacja społeczna i polityczna na przełomie XVI i XVII wieku doprowadziła do napięć, które co rusz prowadziły do buntów, a w końcu do wybuchu powstania Chmielnickiego i długotrwałych walk na Ukrainie. Jego następstwa były katastrofalne. W konflikt polsko-kozacki wmieszała się Moskwa, która od tego momentu zaczęła brać górę w rywalizacji z Rzecząpospolitą o dominację w Europie Środkowo-Wschodniej. Ponadto dla Ukrainy zaczął się okres wymownie nazywany w historiografii ukraińskiej ruiną. Można też uznać, że powstanie Chmielnickiego było początkiem końca Rzeczypospolitej. Co ciekawe, elity polityczne państwa polsko-litewskiego dość wcześnie zaczęły zda- wać sobie sprawę, że bez rozwiązań systemowych nie uda się rozwiązać problemu kozac- kiego. Przykładem hetman Stanisław Żółkiewski, który w drugiej dekadzie XVII wieku zaproponował nawet stworzenie na wzór skarbu kwarcianego, z którego utrzymywano woj- ska kwarciane (stałą część sił zbrojnych Rzeczpospolitej), tzw. skarbu kozackiego, któ- ry pozwalałby na utrzymanie pod bronią pewnej liczby Kozaków rejestrowych. Problem w tym, że wobec niewydolności finansowej państwa taki pomysł nie miał szans powodze- nia. Bo skąd wziąć pieniądze na opłacenie 20 tys. mołojców rejestrowych – a takie żądanie wysunęli po kampanii chocimskiej – skoro brakuje ich na żołd dla jednostek regularnej armii? 5 Inną bolączką elit politycznych Rzeczypospolitej była trwająca od początku XVII wieku emancypacja prawosławnych, których oparciem stali się właśnie Kozacy. Pokój religijny między nimi a unitami próbował zaprowadzić Władysław IV, ale skończyło się na chęciach. Nieprzypadkowo głównym hasłem na sztandarach powstańców kozackich w latach trzydziestych XVII wieku było żądanie należnego miejsca Cerkwi prawosławnej. Jest to książka, w której zostały przedstawione wszystkie konflikty zbrojne Rzeczypo- spolitej z Kozaczyzną zaporoską – od powstania Krzysztofa Kosińskiego do koliszczyzny. Ten przegląd zawiera nie tylko dzieje militarne, ale także tło – społeczne, gospodarcze i wyznaniowe. Przyjemnej lektury. 6 Od zatargu prywatnego do powstania: bunt Krzysztofa Kosińskiego ejestr kozacki, stworzony w czasie moskiewskich kampanii Stefana Batorego na R przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XVI wieku, po zakończeniu wojny przestał funkcjonować. Większość pozbawionych zajęcia Kozaków rejestrowych, ale też pokozaczonej służby z armii polsko-litewskiej, zaczęła go szukać na własną rękę. Na początku lat osiemdziesiątych zaczęli organizować wyprawy zbrojne na posiadłości turec- kie we wschodniej Mołdawii i tatarskie na Krymie. W 1583 roku zniszczyli naddniestrzań- ską twierdzę w Tiahiniu (Benderach), a w latach 1587−1589 zaatakowali Oczaków, Tiahiń, Akerman (Biełgorod) i Eupatorię1. Porta nie pozostała dłużna: w 1589 roku na Podole i Ruś Czerwoną spadł niszczycielski najazd Tatarów krymskich, wysłanych tam przez sułtana. Jednak wróg nie zdołał dotrzeć z jasyrem na Krym, bowiem na odsiecz ruszyli Kozacy. Dalekim zagonem udało się im dopaść wroga i odbić setki jeńców. Mołojcy jednak równie często działali na szkodę Rzeczypospolitej, podejmując akcje zbrojne przeciw szlachcie, dzierżawcom i rosnącej w siłę magnaterii2. Symptomatyczny jest opis jednego z takich konfliktów. W marcu 1587 roku namiestnik kodeński Józef Jabłoński w imieniu dzierżawcy królewszczyzn na Kijowszczyźnie Fryderyka Tyszkiewicza Łohojskiego podał skargę do sądu grodzkiego żytomierskiego na jedną z grasujących kup swawolnych: Kozacy imieniem Łukian Czerniński, który każe się nazywać hetmanem, jakiś Iwanowski, Patoka, Perhat i innych Kozaków niemało i chłopów prostych, którzy się ze wsi zebrali, a mogło być ich konnych i pieszych kilkuset […], przyjechawszy pod Kodnię w nocy […], z krzykiem uderzyli na miasto i włamawszy się gwałtem do niego, wielkie krzywdy i szkody […] uczynili: majątki, gotówkę, srebro, odzież, suknie białe, konie, bydło, owce pobrali i grabili. Rozumieliśmy, że to Tatarzy; 1 Siergij Lepjawko, Ukrainske kozactwo u miżnarodnich widnosinach (1561‒1591), Czernhiw, 1999, s. 119‒139. 2 Tamże, s. 167‒171. 7 gdy zaś mieszczanie przyszli do siebie i chwycili za broń, poczynając ich wypierać, inni Kozacy, wypadłszy z miasta, kazali trąbić i poczęli palić folwarki koło niego3. Skargi szlachty i groźby tureckie zmusiły nowego króla Zygmunta III do zapobieżenia kozackiej samowoli. W czasie sejmu obradującego w Warszawie w 1590 roku została uchwalona konstytucja „Porządek z strony Niżowców i Ukrainy”, która ograniczała samo- dzielność operacyjną społeczności kozackich w strategicznych miejscach ich koncentracji. Postanowiono w niej: […] około tych ludzi, którzy się na Nizie i Zaporohy bawią, aby hetman koronny sam przez się, albo kogo innego, niźliby wojsko z tamtych miejsc i z tamtego pogranicza było zwiedzione, miejsca te, na których ludzie ci pomieszkiwają, tak opatrzył, żeby tam na nich ludzie pod posłuszeństwem będący, bądź z tychże tam samych ludzi, bądź z inszych jakich zestawił, dawszy im przełożonego, człowieka szlacheckiego rodu, osiadłego. Także rotmistrze albo setniki szlachcice. Ci wszyscy przełożeni albo starsi i setnicy, a na koniec i pachołek każdy, żeby przysięgę czynili Nam [królowi] i Rzeczypospolitej, tego mianowicie dokładając, że mimo woli hetmańskiej, albo komu by to hetman poruczył, nie mają nigdy granic koronnych przechodzić ani wodą, ani ziemią, a pogotowiu w państwa sąsiednie wtargać albo wojować ich4. Dodajmy, że hetmani koronni – wielki i polny – lub wyznaczeni przez nich komisa- rze mieli pilnować określonej wielkości i składu rejestru kozackiego. Tyle że w konstytucji zapomniano ich określić. Ponadto starostom koronnym przykazano, aby nie dopuszczali do sprzedaży Kozakom broni, amunicji i prochu. Niższym urzędnikom lokalnym – wójtom i atamanom – pod karą śmierci polecono kontrolować przepływ ludzi i towarów pomię- dzy dobrami królewskimi i prywatnymi a stanicami kozackimi na Zaporożu5. Wyraźnie widać, że za tymi postanowieniami nie kryła się głębsza myśl polityczna; nikt nie myślał, jak sensownie określić status Kozaczyzny zaporoskiej i wprząc ją w ma- chinę wojenną Rzeczypospolitej. Było wręcz na odwrót – krótkowzroczni twórcy konstytucji sejmowej postanowili przemocą zorganizować życie Kozakom, co w oczywisty sposób stało się przyczyną nowych konfliktów. Jakby tego było mało, na wspomnianym sejmie uchwalono inną konstytucję – o rozdawnictwie dotąd niezagospodarowanych ziem ukraińskich na wieczność osobom szlacheckiego stanu zasłużonym Nam [królowi] i Rzeczypospolitej. Innymi słowy akt ten oznaczał pierwszą akcję kolonizacyjną na Ukra- inie, która, mimo ograniczonej skali, zaostrzyła sytuację społeczną6. Powstające latyfundia magnackie i napływ z Korony na Ukrainę szlachty – posesjona- tów i dzierżawców – podsycały konflikty na tle gospodarczym. Ludność chłopska coraz częściej wspierała mołojców w ich zbrojnych wystąpieniach. Kolejnym zarzewiem nie- pokojów stał się synod brzeski w 1596 roku, na którym w wyniku unii Kościoła katolickie- go z Cerkwią prawosławną został utworzony zależny od Stolicy Apostolskiej Kościół unicki. Podział społeczności prawosławnej na zwolenników unii (unitów) i jej przeciwni- ków (dyzunitów) miał dalekosiężne skutki, bowiem za jednym zamachem delegalizacji uległa Cerkiew prawosławna w Rzeczypospolitej, a jej członkom, a więc szlachcie ruskiej, wbrew konfederacji warszawskiej z 1573 roku ograniczono prawa społeczno-polityczne. Nie trzeba dodawać, że dzięki temu „uciskowi w wierze” szybko powstały warunki do 3 Cyt. za.: Władysław Serczyk, Na dalekiej Ukrainie. Dzieje Kozaczyzny do 1648 roku, Kraków 1984, s. 82. 4 Tamże, s. 83. 5 Siergij Lepjawko, Kozacki wijni kinca XVI st. w Ukraini, Czernyhiw 1996, s. 47. 6 Henryk Litwin, Napływ szlachty polskiej na Ukrainę 1569‒1648, Warszawa 2000, s. 20. 8 sojuszu Kozaków, chłopów i szlachty ruskiej, przy czym na obrońców prawosławia wyro- sła Kozaczyzna zaporoska. Powstania kozackie z końca XVI wieku nie były jeszcze bun- tami o charakterze masowym, zapowiadały jednak katastrofę, która spadła na Rzeczpospo- litą w połowie następnego stulecia. Na początku był zatarg W styczniu 1592 roku Jan Szostowicki, klient wojewody wołyńskiego księcia Janusza Ostrogskiego, w sądzie grodzkim w Łucku wniósł protest