MICHIEL DE RUYTER IN EIGEN WOORDEN GRATIS Auteur: Michiel Adriaensz De Ruyter Aantal pagina's: 95 pagina's Verschijningsdatum: 2007-04-18 Uitgever: van Wijnen EAN: 9789051942903 Taal: nl Link: Download hier Selfmade man (& anekdotes) Comprende : — Mostra i dettagli. Etichettate più spesso In proporzione alla biblioteca Popolari di recente Pubblicate di recente — Filtro : Nessuno modifica. Dati da Books Ngram Viewer. Nederland, biography 1. Pagina principale Gruppi Conversazioni Altro Statistiche. Hai controllato SantaThing , il tradizionale scambio di doni di LibraryThing? Accetto Questo sito utilizza i cookies per fornire i nostri servizi, per migliorare le prestazioni, per analisi, e per gli utenti che accedono senza fare login per la pubblicità. Usando LibraryThing confermi di aver letto e capito le nostre condizioni di servizio e la politica sulla privacy. Il tuo uso del sito e dei servizi è soggetto a tali politiche e condizioni. Etichetta : De Ruyter en de oorlogvoering ter zee in de zeventiende eeuw di Prof. Lunshof 2 volte 'Een vriendelijcke groetenisse' : brieven van het thuisfront aan de vloot van De Ruyter di Adri P. Themanummer levend verleden Helderse Historische Vereniging di J. Bremer 1 volte De slag in de haven van Bergen Noorwegen. Henk den Heijer 1 volte Van Bierdragerszoon tot nationaal icoon. Michiel de Ruyter in perspectief di Jan. De schipper liet daarom klarigheid maken om de gevangenen " de voeten te spoelen " waarop de kapitein bijdraaide en smeekte om lijfsbehoud, hetgeen hem en zijn mensen werd geschonken. Op een reis naar Salee in Marokko kreeg de Salamander 's avonds vijf Algerijnse zeerovers in zicht, waaronder de vlaggenschepen van de admiraal en de vice-admiraal van Algiers. Gedurende de nacht hield schipper De Ruyter het gaande en hij maakte zijn schip gereed om bij het " lumieren" van de dag onverschrokken op het admiraalsschip aan te houden en dat onverhoeds de volle laag te geven. Op deze stoutmoedigheid waren de Algerijnen niet voorbereid en er ontstond verwarring waarbij enkele met elkaar in aanvaring kwamen. Inmiddels manœuvreerde de Salamander zo behendig dat even later de de vice-admiraal ook op de volle laag kon worden getrakteerd. Vervolgens sloeg de schipper zich door de andere rovers heen en bereikte veilig de rede van Salee waar het gevecht van de wal af was gadegeslagen. De Moren daar ontvingen hem als oude bekende met de " hoogste achtinge" en lieten hem te paard de stad inrijden als in triomf. De Algerijnen, die ook ter rede waren verschenen moesten te voet volgen, ten prooi aan " vele smaadtredenen en verwyt van hun kleenhartigheit". Van De Salamander begon op 8 april Eerst ging het naar Pleymuyden Plymouth waar een licentie werd gehaald om in de Engelse Antillen te mogen handelen. Cromwell was de baas in Engeland, maar de eilanden waren nog in handen van de koningspartij hetgeen waarschijnlijk niet lang meer zou duren. Schipper De Ruyter maakte een afspraak met de Engelse vice-admiraal Sir George Ayscue, in het jordynael " Syer Joris Haskus", die met een eskader naar de West zou vertrekken om de eilanden te veroveren. Zij zouden elkaar ontmoeten bij Sint Vincent in de Kaapverdische eilanden. Mogelijk wilde Ayscue profiteren van de plaatselijke bekendheid van de schipper. Geen spoor echter van Ayscue, ook niet het afgesproken teken aan de wal. De tijd werd bekort door jagen, bevoorraden en zorg voor het schip, maar na een maand was de schipper het wachten moe. Hij begroef een brief bij een paal en vertrok. Ayscue is pas in september gegaan. De eilanden waren nog in handen van de koningspartij, zodat de licentie van het Parlement niet op de proppen hoefde te komen. In de herfst was het schip weer thuis. De vriendschap van de Ruyter met Ayscue heeft eigenlijk altijd voortbestaan, ook toen de twee later vele malen tegenover elkaar stonden. Voor het eerst was dat in deSlag bij Plymouth, die door de Ruyter gewonnen werd. Neeltje Engels was hem in ontvallen. Er waren nu vier kinderen. Behalve Adriaen en de jonge Neeltje, waren er Aeltje Alida van en van Engel, die vaders voetsporen zou drukken. Hij had toen dertig jaar gevaren en bereikt wat hij zich in zijn stoutste jongensdromen misschien nog niet had voorgesteld. Hij was hij was door alle uitgestane zwarigheden " der zee moede geworden". Begin huwde hij voor de derde keer, met een Vlissingse zeemansweduwe, Anna van Gelder, wier eerste man, schipper van de Lampsins, in West-Indië was gestorven. Zij had twee kinderen, Jan, die ook zeeman zou worden, en Grietje. Bij het huwelijk was burgemeester Cornelis Lampsins getuige. Anna van Gelder steunde haar nieuwe echtgenoot van harte in zijn voornemen aan de wal te blijven. Zijn rust en haar gerustheid zouden echter slechts een half jaar mogen duren. De schipper dacht het avontuurlijke deel van zijn leven achter de rug te hebben, maar er volgden nog 24 jaren die de voorafgaande 45 jaren geheel in de schaduw stelden. Die zouden slechts een voorspel blijken te zijn geweest van waarmee hij de wereldgeschiedenis zou ingaan. Hij betrok met zijn gezin een pand aan het IJ, kijkend op de scheepswerven en het 's Lands Zeemagazijn, waar thans het Scheepvaartmuseum gevestigd is. Hij meed de fraaie, deftige herenhuizen aan de grachten, waar "zijns gelijken" de stadsbestuurders en patriciërs, zich gevestigd hadden. De Ruyter mag dan een vooraanstaand en aanzienlijk man geworden zijn, Grootburger van Amsterdam, hetgeen hem dezelfde status gaf als het stadsbestuur, in zijn hart was hij de eenvoudige Vlissingse jongen gebleven, die een afkeer had van hautain gedrag en zich tussen "De hooge Heeren" niet op zijn gemak voelde. Hij werd regelmatig op straat gezien, als hij te voet naar de kerk of naar de werven ging en zijn huis was in vele opzichten naast woonhuis tevens een magazijn voor scheepsbenodigdheden. In dit verband is het aardig een citaat van de Ruyter te vermelden, dat H. Dan volgen jaren waarin De Ruyter veel konvooireizen maakte naar de Middellandse Zee, die kort gezegd neerkwamen op vlagvertoon als machtsbetoon tegen kapers en piraten die deze wateren onveilig maakten voor Nederlandse koopvaarders. Hij toonde zich bekwaam in het sluiten van vredesverdragen met de machthebbers in de zogenoemde Barbarijse staten, te weten Marokko, Algiers en Tunis. Tegelijkertijd kocht hij in deze landen veel Nederlandse slaven vrij. Tijdens een reis naar de Oostzee in steunde hij ter bescherming van de Nederlandse handelsbelangen de Denen in hun oorlog met Zweden. Hij veroverde toen het eiland Funen en de stad Nyborg. De Deense koning was hem hiervoor zo dankbaar dat hij De Ruyter in de adelstand verhief, een onderscheiding waarop De Ruyter zich overigens nooit zou beroemen. Gevelsteen nr Na maakte De Ruyter opnieuw enige konvooitochten naar de Middellandse Zee. In voer hij in opdracht van de Staten-Generaal in het geheim door naar de westkust van Afrika, waar de Engelsen zonder oorlogsverklaring diverse forten op de Nederlanders hadden veroverd. De Ruyter heroverde een flink aantal forten en stak in opdracht de Atlantische Oceaan over, waar hij de Engelsen in de Caraiben en langs de Noord- Amerikaanse kust schade toebracht. Inmiddels was de Tweede Engelse Oorlog gestart met de voor de Nederlandse vloot rampzalig verlopen slag bij Lowestoft. Toen De Ruyter met zijn schepen was teruggekeerd en was benoemd tot luitenant-admiraal en opperbevelhebber van de vloot keerden de kansen. De Vierdaagse Zeeslag in juni was de eerste grote overwinning van de Nederlanders in de Engelse oorlogen. Maar beslist was de oorlog daarmee niet. In augustus sloegen de Engelsen hard terug in de Tweedaagse Zeeslag en kon de nederlaag alleen worden beperkt door een voortreffelijk door De Ruyter geleide terugtocht. Het sluitstuk van de oorlog maakte de Nederlandse overwinning echter compleet: tijdens de legendarische Tocht naar Chatham in veroverde en vernietigde de Nederlandse vloot onder Michiel een groot aantal belangrijke Engelse oorlogsbodems, waaronder de Royal Charles, het voormalige Engelse vlaggenschip. In Breda kon vervolgens een voor de Nederlanders gunstige vrede worden gesloten. Vijf jaar later zou er nog eens oorlog uitbreken: de Derde Engelse Oorlog. Terwijl Engeland op zee aanviel, vielen vanuit het zuiden en oosten Franse, Munsterse en Keulse troepen het Nederlandse grondgebied binnen. Het Rampjaar was aangebroken: Het land was reddeloos, De regering radeloos en De bevolking redeloos. Maar De Ruyter en zijn vloot hielden stand. Bij Solebay weerstond hij in juni een gecombineerde Engels-Franse vloot, waardoor dat jaar het gevaar van een landing van soldaten vanaf de zeezijde was afgeweerd. Tweemaal vond in juni een nieuw treffen plaats met de Engels-Franse vloot op de vlakte van Schooneveld, ten westen van Walcheren. De Ruyter gaf voortreffelijk leiding aan zijn "kleen hoopken", zoals de naar verhouding zwakke Nederlandse vloot werd omschreven, en wist met briljante tactische manoeuvres zijn tegenstanders te verslaan. De apotheose van de Engelse oorlogen volgde in augustus van datzelfde jaar in de Slag bij Kijkduin. Voor de derde en laatste maal deed de geallieerde vijandelijke vloot een poging om een landing op de Hollandse kust te forceren. Andermaal sloeg De Ruyter de schepen af en dwong hij ze tot de aftocht. Het gevaar van de zeezijde was daarmee geweken. Engeland sloot in februari in Westminster vrede. Met het einde van de Engelse oorlogen waren de gouden jaren voor de Nederlandse vloot en daarmee ook voor Michiel de Ruyter voorbij. De oorlog met Frankrijk duurde voort. Na een mislukte onderneming tegen het Franse Caraïbische eiland Martinique in werd De Ruyter het volgende jaar met een veel te zwakke en slecht uitgeruste vloot naar de Middellandse Zee gestuurd. De Spaanse koning, bondgenoot in de strijd tegen Frankrijk, had steun gevraagd in de strijd om Sicilië. De Spaanse vloot bleek tegen de verwachting in nauwelijks in staat te zijn om de Nederlandse schepen te steunen. Op 22 april werd De Ruyter dodelijk gewond aan zijn been in gevecht met de Franse vloot tijdens de Slag bij de Etna.