Załącznik Nr 1 Do Uchwały Nr IV/33/2011 Rady Gminy W Rudzie Malenieckiej Z Dnia 29 Kwietnia 2011R
Total Page:16
File Type:pdf, Size:1020Kb
Załącznik Nr 1 do Uchwały Nr IV/33/2011 Rady Gminy w Rudzie Malenieckiej z dnia 29 kwietnia 2011r. Załącznik Nr 2 do Uchwały Nr IV/33/2011 Rady Gminy w Rudzie Malenieckiej z dnia 29 kwietnia 2011r. Załącznik Nr 3 do Uchwały Nr IV/33/2011 Rady Gminy w Rudzie Malenieckiej z dnia 29 kwietnia 2011r. Załącznik Nr 4 do Uchwały Nr IV/33/2011 Rady Gminy w Rudzie Malenieckiej z dnia 29 kwietnia 2011r. Załącznik Nr 5 do Uchwały Nr IV/33/2011 Rady Gminy w Rudzie Malenieckiej z dnia 29 kwietnia 2011r. Uzasadnienie historyczno-heraldyczne PROJEKTY HERBU, FLAGI, PIECZĘCI I SZTANDARU GMINY RUDA MALENIECKA opracował KRZYSZTOF DORCZ Marzec / kwiecień 2011 r. NAZWA, POŁOŻENIE I CHARAKTERYSTYKA GMINY RUDA MALENIECKA Nazwa ośrodka gminnego jest dwuczęściowa i pochodzi od nazw topograficznych Ruda oraz Maleniec. Nazwa Ruda oznaczała zapewne teren podmokły z rudą żelaza, bądź miejsce związane z kopalnictwem lub kuźnictwem. Nazwa Maleniec odnosiła się najczęściej do mokradeł leśnych obfitujących w maliny. Gmina Ruda Maleniecka leży w województwie świętokrzyskim i w powiecie koneckim. Od północy graniczy z gminą Żarnów (województwo łódzkie, powiat opoczyński), od wschodu z gmi- ną Końskie, od zachodu z gminą Fałków, od południa z gminami Radoszyce i Słupia Konecka. Herb powiatu koneckiego ustanowiony w 1999 r. Powierzchnia Gminy wynosi 110 km², z czego niemal 55% zajmują lasy. Przez terytorium Gminy przepływa rzeka Czarna, zwana również Czarną Konecką, lub Czarną Maleniecką. Ze względu na warunki naturalne Gmina ma charakter leśno-rolniczy. Teren Gminy wchodzi w skład Konecko – Łopuszańskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu. Gmina, według stanu na dzień 31 marca 2010 r., liczy 3345 mieszkańców. Obszar podzielony jest na 18 sołectw: Cis, Cieklińsko, Dęba, Dęba-Kolonia, Hucisko, Koliszowy, Kołoniec, Lipa, Machory (w latach 1867– 1954 siedziba odrębnej gminy w powiecie opoczyńskim), Maleniec, Młotkowice, Ruda Maleniecka, Strzęboszów, Szkucin, Tama, Wyszyna Fałkowska, Wyszyna Machorowska i Wyszyna Rudzka. W przeszłości wsie te leżały w obrębie Staropolskiego Okręgu Przemysłowego. Najważniejszym zabytkiem techniki jest istniejący od 1787 r. zakład metalowy z napędem wodnym w Maleńcu. Od 2000 r. odbywają się w nim festyny „Kuźnice Koneckie”, popularyzujące dziedzictwo dawnego przemysłu. Bogatą przeszłość związaną z metalurgią żelaza mają również inne wsie. W Kołońcu i w Machorach kuźnice wodne i późniejsze zakłady metalurgiczne działały przynajmniej od początku XVI w. do lat międzywojennych ubiegłego stulecia. Ponadto w Machorach pod koniec XIX w. rozwinął się, i to na dużą skalę, przemysł ceramiczny. Obecnie na terenie Gminy z odnawialnych źródeł energii korzystają 3 elektrownie wodne. Coraz większe znaczenie zyskuje gospodarka rybacka, oparta na doświadczeniach powstałej w 1912 r. w Rudzie Malenieckiej i pierwszej w Polsce Stacji Doświadczalnej Rybackiej. Od 2002 r. również w Rudzie Malenieckiej i w Maleńcu odbywają się Święta Hodowców Ryb i Wędkarzy „Konecka Ryba”. W 2009 r. karp królewski z Rudy Malenieckiej został wpisany na listę produktów tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi. PRZESZŁOŚĆ ADMINISTRACYJNA RUDY MALENIECKIEJ W okresie staropolskim wieś ta zapewne leżała na terenie województwa sandomierskiego i po-wiatu opoczyńskiego. Po III rozbiorze Polski w 1795 r. znalazła się w austriackiej Galicji zachodniej, na terenie cyrkułu koneckiego. W 1809 r., w Księstwie Warszawskim, weszła w skład departamentu radomskiego i powiatu koneckiego. W 1816 r., w Królestwie Polskim, wraz z ob-wodem opoczyńskim z siedzibą w Końskich, została umiejscowiona w województwie sando-mierskim. W dokumentach z pierwszej połowy lat trzydziestych XIX w. zaczęła pojawiać się pod nazwą Ruda Maleniecka. Po 1837 r. leżała w guberni sandomierskiej z siedzibą w Radomiu, a po zmianie nazwy w 1841 r., w guberni radomskiej. W następstwie podziału Królestwa Polskiego z 31 grudnia 1867 r., Ruda Maleniecka stała się siedzibą gminy w guberni radomskiej i w nowo utworzonym powiecie koneckim. Na terenie tego powiatu gmina utrzymała się ponad sto lat, do czasu jego likwidacji. Około 1880 r. gmina liczyła 5 961 mieszkańców i w jej skład wchodziły wsie: Budy, Cieklińsko, Cis, Dęba, Fałków, Franciszków, Greszczyn, Hucisko, Koliszowy, Kołoniec, Kopalnia, Lipa, Młotkowice, Podzamcze, Ruda Maleniecka, Sęp, Starzechowice, Studzieniec, Szkucin, Szkucka Wola, Wyszyna Fałkowska, Wyszyna Machorowska, Wyszyna Rudzka i Zbójno. Podczas I wojny światowej gmina znajdowała się pod okupacją austriacką, w generał-gubernatorstwie z siedzibą początkowo w Kielcach, a następnie w Lublinie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości gmina weszła w skład utworzonego w 1919 r. województwa kieleckiego. Według spisu ludności z 1921 r. gminę zamieszkiwało 7 499 osób (61 Żydów) w następujących wsiach: Budy, Cieklińsko, Cis, Dęba, Dęba-Koliszowy (kolonia), Fałków, Gliny (leśniczówka), Hucisko, Julianów, Koliszowy, Kołoniec, Lipa, Młotkowice, Ruda Maleniecka, Sęp, Stary Greszczyn, Starzechowice, Studzieniec, Szkucin, Trawno (osada młyńska), Wola Szkucka, Wyszyna Fałkowska, Wyszyna Machorowska, Wyszyna Rudzka, Zbójno, Zygmuntów. Ponadto funkcjonowały folwarki w Fałkowie, Rudzie Malenieckiej i Starzechowicach. Wieś Ruda Maleniecka liczyła 380 mieszkańców i 67 domów, folwark 288 i 13. W granicach województwa kieleckiego gmina Ruda Maleniecka pozostała do 1 kwietnia 1939 r., kiedy to wraz z powiatem koneckim została przeniesiona do województwa łódzkiego. Podczas II wojny światowej gmina leżała w Generalnym Gubernatorstwie, na terenie dystryktu radomskiego. W pierwszych latach PRL Ruda Maleniecka była siedzibą Gminnej Rady Narodowej i w 1950 r. powróciła w granice województwa kieleckiego. W 1954 r., w wyniku reformy podziału administracyjnego wsi, gmina Ruda Maleniecka została zniesiona i do 1972 r. była siedzibą Gromadzkiej Rady Narodowej. W 1972 r., po zlikwidowaniu gromad, odzyskała dawny status ośrodka gminnego. W 1975 r., po wprowadzeniu dwustopniowego podziału kraju na województwa i gminy, utrzymała się w zreorganizowanym województwie kieleckim. W 1976 r. gminę zniesiono, a poszczególne sołectwa włączono do gminy Radoszyce. W 1985 r. Rada Państwa utworzyła gminę ponownie, z tymi samymi sołectwami: Cis, Cieklińsko, Dęba, Dęba-Kolonia, Hucisko, Koliszowy, Kołoniec, Lipa, Machory, Maleniec, Młotkowice, Ruda Maleniecka, Szkucin, Strzęboszów, Tama, Wyszyna Fałkowska, Wyszyna Machorowska i Wyszyna Rudzka. W III Rzeczypospolitej, po wprowadzeniu trójstopniowego podziału państwa, gmina Ruda Maleniecka z dniem 1 stycznia 1999 r. znalazła się w nowo utworzonym województwie świętokrzyskim i w powiecie koneckim. RUDA MALENIECKA JAKO OŚRODEK DÓBR SZLACHECKICH Początki Rudy Malenieckiej nie są znane i w okresie staropolskim być może funkcjonowała jako przysiółek wsi Wyszyna. W 1540 r. w Wyszynie istniała kuźnica żelazna, w 1717 r. znana była wieś Ruda Wyszyńska, leżąca w parafii Fałków, w 1782 r. odnotowano wieś Rudę z dymarką, należącą do Wolskiego. Według ogólnego przekonania rozwój wsi Ruda Maleniecka nastąpił po włączeniu jej przez Jacka Jezierskiego herbu Nowina (1722–1805), kasztelana łukowskiego, do utworzonego w czwa-rtej ćwierci XVIII w. słynnego kompleksu dóbr przemysłowych. Tymczasem nazwa wsi Ruda nie figuruje wśród dóbr nabytych przez kasztelana. Według herbarza Adama Bonieckiego, kasztelan w 1782 r. nabył od Prażmowskiego wieś Dembę, połowę wsi Koliszowy, Maleńca i Grembienic, w 1785 r. zakupił od Brunona Wincentego Makarego Kluszewskiego (syna Wojciecha) wsie Mie-dzierzę, Kawęczyn, Maleniec, Wólkę Smolaną i Świnków, a w 1791 r. powiększył majątek o części wsi Lipa, Szkucin i Greszczyn, zakupione od Strzemboszów. Herb Nowina nadany Jackowi Jezierskiemu z tytułem hrabiowskim przez cesarza Franciszka II w 1801 r. (Herbarz rodzin szlacheckich Królestwa Polskiego najwyżej zatwierdzony, Warszawa 1853). Przekaz A. Bonieckiego niejako potwierdzają dokumenty hipoteczne, zgodnie z którymi 23 grudnia 1800 r. kasztelan sprzedał swoje dobra księciu Jerzemu Karolowi, landgraffowi de Hessen Darmstadt za kwotę 1 626 000 złotych polskich. Dobra te, zwane cieklińskimi, bądź Państwem Cieklińskim, składały się z trzech kluczy, z ośrodkami we wsiach Maleniec, Miedzierza i Lipa. Klucz maleniecki tworzyły wsie: Maleniec (parafia Bedlno), Grembienice, Koliszowy, Demba; klucz miedzierski: Miedzierza (parafia Radoszyce), Świnków, Wola Smolana, Kawęczyn, Poprze-czaki, Matyniów, Niemiec; klucz lipski: Lipa (parafia Lipa), Młotkowice, Cieklińsko, Szkucin, Greszczyn, Hucisko, Cis. Z 1815 r. pochodzi informacja, że w dobrach cieklińskich funkcjonowały następujące „fabryki żelazne”: 2 wielkie piece, 6 fryszerek, topornia i fryzownia, a ponadto 4 folwarki. Zabudowania dworskie „wygodne” stały w Cieklińsku. W tychże aktach hipotecznych figuruje wieś Ruda nazywana również Rudą Wyszyńską, którą Franciszek Saryusz Wolski sprzedał 4 lipca 1803 r. księciu Jerzemu Karolowi (za pośrednictwem jego plenipotenta Jana Ferdynanda de Moritz) wraz „z przyległościami, dochodami, pożytkami, wygodami, polami, łąkami, ogrodami, lasami, słodami, budynkami dworskiemi i wiejskiemi, poddanemi wszystkiemi, na gruncie będącemi i zbiegłemi”, za kwotę 185 400 złotych polskich. W ten sposób majątek Ruda Wyszyńska (parafia Lipa) wszedł w skład klucza malenieckiego. Herb Hesji–Darmstadt z 1736 r. (internet, wikipedia), tożsamy z herbem księcia Jerzego Karola na pieczęci z 1824 r. (Archiwum Państwowe w Kielcach, zespół 813, sygn. 21/813/0/22, k. 915). Według opisu Rudy Wyszyńskiej z 1825 r., należały do niej przyległości Wyszynka (na Wyszynie) oraz Wesoła i Lisie