2016 (CAMPO TURES)

Dit jaar kozen we voor Sand in Taufers (Campo Tures) in het , een zijdal van het Hochpustertal en in vogelvlucht maar 30 kilometer van onze vorige stek, (Dobbiaco). Sand in Taufers ligt iets lager dan wat we de laatste jaren gewend zijn, namelijk 867 m. Dit jaar doen we de oversteek terug in twee dagen, eerst tot Kempten en dan naar Sand in Taufers. Het bleek een goede keuze want het was op beide reisdagen uiterst warm en drukkend. Gelukkig waren we op dag 2 al voor de middag ter plaatse en hadden we alle tijd van de wereld om ons te installeren en op verkenning te gaan in het dorp. Onze gastvrouw wist ons al onmiddellijk te verbazen: vanaf dit jaar waren de bus- en treinkaarten voor heel Süd Tirol gewoon gratis voor hen die een verblijf boeken bij iemand die deelneemt aan dit project. Mooi meegenomen, voor ons een besparing van 112 €! Aangezien Sand in Taufers eigenlijk volledig in het Duitse spraakgedeelte ligt ga ik mij hierna ook beperken tot de Duitse benamingen. De hoofdreden van mijn keuze op Sand in dit dal is vooral ingegeven door het feit dat het een ‘Busbahnhof’ heeft. Van hier vertrekken dus alle bussen die je ook naar enkele kleine valleien brengen.

Logboek dag 1

PRETTAU KUPFERBERGWERK (1485m) – RÔTKREUZ (2064m) – RÖTALM (2164m) – BRUGGER HÜTTE (1946m) – KASERN (1595m)

De dag begon stralend en nodigde ons direct uit om van start te gaan. Zoals gebruikelijk werd het doel een niet te lange tocht maar toch met voldoende hoogtemeters en wat steilere stukken. Het gekozen traject voldeed volledig aan de voorwaarden. In Prettau is er een koperbergwerk dat kan bezichtigd worden. Een groot deel van de wandeling liep samen met een ‘leerpad’ in verband met de ontginningswerken.

Dit is de ingang van een ‘Stollen’ (horizontale mijnschacht) die in 1573 de naam van Sankt Sebastian kreeg. Deze naam werd later gewijzigd in Sankt Marx. Het was een zeer goede mijn die in de jaren 1600-1700 zo veel erts opleverde dat bijna alle bewoners uit de nabijgelegen dorpen er konden van leven. Voor wie in zo’n mijnschacht werkte was het echte leven wel meestal iets korter. Omzeggens iedereen kreeg er longproblemen door de constant kille en zeer vochtige omstandigheden.

Logboek dag 2

GAIS (836m) – KEHLBURG (1183m) – AMATEN (1283m) - GAIS

Gais, de voordeur van het Ahrntal.

Het weer is wat onstabiel geworden en het gevaar op stevige plensbuien en onweder zal in de loop van de dag vlug toenemen. ’s Morgens zag het er nog goed uit, dus toch maar de baan op maar we houden het wel iets lager. We kozen voor een wandeling in Gais. Uiteindelijk werd het nog een mooie dag maar we hadden wel alle geluk van de wereld : op het ogenblik dat de weergoden hun bliksems ontbonden waren we juist aangekomen op het hoogste punt van de wandeling, Berghotel Amaten. Terwijl buiten het water met bakken naar beneden kwam zaten wij rustig binnen te bekomen van onze tocht. Uiteraard hadden we bij het eerste tromgeroffel meer dan een tandje bij gestoken om het droog te houden.

Na een half uurtje was de bui over en konden we onze tocht verderzetten, zowaar met zonneschijn.

Logboek dag 3

PERCHA (975m) – ASCHBACH (1336m) – ERDPYRAMIDEN (1664m) – PLATTEN (1448m) – WIELENBERG (1161m) –

Het weer is nog een beetje instabiel en daarom houden we het ook vandaag iets lager. We verlaten zelfs even het Arhntal om een wandeling te doen in het eerste dorp net buiten het Ahrntal. Uiteindelijk hielden we het hele dag droog en werd het een zeer aangename wandeling. Alleen was het tot boven zeer drukkend en diende geregeld het waterproviand aangesproken te worden.

Prachtige aardpiramiden. We hadden zoiets al eens gezien in het Latemar gebergte, maar deze waren echt veel imposanter.

Honderden jaren geleden waren er in dit gebied enkele zware onweders en er ontstonden breuklijnen. In 1882 was er terug een zwaar onweder met enorme aardverschuivingen tot gevolg. De leemachtige zuilen bleven staan en rotsblokken die er net boven lagen bleven er ook liggen.

Maar de erosie gaat verder. Iedere winter spoelt er zand weg en ontstaan er nieuwe piramiden.

Logboek dag 4

REIN IN TAUFERS (1598m) – LOBISER SCHUPFEN (1959m) – OBERHÜTTE (2211m) – DURAALM (2096m) – KNUTTENALM (1911m) – REIN IN TAUFERS

Het is een gewoonte maar ’s morgens kijk ik altijd direct naar mijn weerstation. Een instrument waar ik zeer veel vertrouwen in heb. En wat ik voor vandaag zag was goed, er zat duidelijk iets stabieler weer in het vooruitzicht. De hoogtemeters mocht dus voor vandaag al iets opgekrikt worden. Het werd een zeer gemoedelijke, wel lange, wandeling met omzeggens geen steile stukken.

Ja, deze 7 hooischuren vormen, samen met de prachtige achtergrond, een geliefd fotomotief.

De hele wandeling heb je prachtige zichten op de bergketen aan de overzijde.

De mooi gelegen Duraalm. Logboek dag 5

KASERN (1595m) – KEHRER ALM (1850m) – BIRNLÜCKEHÜTTE (2441m) – KASERN

Ja, het mocht eens iets meer zijn vandaag. Uiteindelijk viel het wel iets zwaarder uit dan voorzien. Vooral de laatste 200 hoogtemeters waren verschrikkelijk steil. We hadden een kleine troost want iedereen die boven kwam had enkele minuten nodig om te bekomen. Maar het was mooi, zeer mooi en toch, dit is zo een van die wandelingen waarvan je zegt ‘prachtig maar nooit meer’. Ja, het blijft je wel bij als je echt diep, zeer diep, moet gaan.

Van Kasern tot aan de Kehrer Alm is een tamelijk lang stuk waarbij je al bij al maar een goede 200 hoogtemeters overwint. Het is pas vanaf de alm dat de weg echt begint op te lopen.

Na een eerste steiler stukje kom je weer op een soort plateau. Toen ik dit beeld maakte wist ik niet waar we juist moest zijn, misschien maar best ook.

Op dergelijke stroken verlies je natuurlijk veel tijd en energie. Het komt er dus op aan om geregeld het proviand aan te spreken, telkens enkele slokken te drinken en wat ‘zoets’ naar binnen te werken.

Deze foto heb ik eigenlijk genomen op de terugweg daar ik ondertussen wel wist waar we geweest waren. Volg de beek links naar boven. Dan naar rechts het heuveltje over, door de sneeuwvlakte en dan net vóór het volgende sneeuwveld.

Je ziet het, ik had de handdoek nog niet in de ring gegooid!

Hier zit je dan minutenlang naar te kijken. Prachtig!

Logboek dag 6

STEINHAUS (1050m) – BERGSTATION KLAUSBERG (1600m) – KLAUSSEE (2162m) - STEINHAUS

Na de zware dag van gisteren mag het vandaag iets rustiger zijn. We maken het ons eens wat gemakkelijker door gebruik te maken van een van de schaarse liften in het Ahrntal. We hebben eigenlijk geluk want normaal gezien zou deze pas volgende week weer opengaan maar blijkbaar wil de uitbater ook inspelen op het aanhoudend goede weer. Maar van het weer gesproken, vandaag moeten we dat wel even in het oog houden want in de namiddag belooft ‘Wetter’ heel wat water. Oei, kennen jullie ‘Wetter’ niet? Wel, het is eigenlijk ‘www.wetter.de’ en het is voor mij de allerbeste weervoorspeller. Ja, het is een Duitse site maar je vindt er de hele wereld op terug, dus ook onze Vlaamse contreien. Je krijgt er ook een weergave uur per uur en als “Wetter” zegt dat het om 14u gaat regenen, dan regent het om 14u. Volgens mij hebben die mannen goede connecties met hierboven. Ik zou zelfs de raad geven aan Frank en Sabine om net voor ze op antenne gaan even naar ‘Wetter’ te kijken. Zo hoeven ze de hele dag verder niets te doen en leveren ze tenminste een correct weerbericht af.

De Klausberg is vooral een begrip voor de skiërs. Er zijn talrijke pisten en skiliften. Gelukkig hebben ze er hier hun verstand een beetje bijgehouden en hebben ze de natuur niet vermoord zodat je als wandelaar ook nog aan je trekken komt. Helemaal anders is het verlopen met het boven gelegen Kronplatz. Wij vertoeven nu al jaren in deze omgeving en waren nog nooit op Kronplatz. Ze zullen er mij trouwens ook nooit zien! Daar heeft de mens een prachtige berg echt vermoord en bijna volledig kaalgeschoren ten behoeve van de lattentoeristen. Nu ja, deze mensen moeten natuurlijk ook hun gading krijgen maar ik zou toch weleens willen weten hoe deze kale knikker er over goed 20 jaar zal uitzien.

Klaussee. Ieder zijn gedacht natuurlijk maar deze plas water sprak mij niet echt aan.

We waren eigenlijk nog maar enkele minuten ter plaatse en hadden net ons middagbroodje aangesproken toen er enkele druppels vielen. We besloten dan maar vlug op te kramen en in gezwinde stap terug naar beneden te trekken. Uiteindelijk is het bij enkele druppels gebleven en toen we zo’n 200 hoogtemeters lager zaten kwam er zelfs een waterzonnetje tevoorschijn.

Logboek dag 7

SANKT PETER (1263m) – LOCHER (1516m) – SAMHÜTTEN (2011m) – GRIESBACH (1740m) – SANKT PETER

Moeilijke start van de wandeling want het was een beetje zoeken naar de juiste weg. Duidelijk een wandeling die niet zo geliefd is, waarschijnlijk door het feit dat er nergens een ‘Bewirtschaftete Hütte/ Alm’ te vinden is. Voor ons een mooie rustige wandeling, alleen het grootste stuk tussen Locher en Samhütten was wederom zeer steil. Als compensatie kregen we een zeer gemoedelijke afdaling.

De Griesbach.

Logboek dag 8

BOZEN

Verplichte rustdag. Neen, we maken niet meer de fout van verleden jaar om ondanks het goede weer alweer naar boven te trekken. Knieën, heupen en Achillespezen hebben recht op wat rust. Zelf zal ik maar zwijgen over mijn schouders en rug die alle last van de bevoorrading en andere attributen moeten dragen. Je kunt er om lachen maar als er bij een stop zo”n flesje water van een halve liter naar binnen gewerkt wordt, voel ik dat duidelijk aan de rugzak. En ja, helaas hebben we tamelijk wat wandelingen waarin je zelf voor de hele bevoorrading instaat. Bijkomend probleem is het feit dat wij eigenlijk iets voor het echte zomerseizoen (augustus) starten waardoor vele ‘Almen en Hütten’ nog niets eens bewoond zijn. Ja, Bozen is een grote stad en wat ons bij de aankomst in het treinstation direct opviel was de grote aanwezigheid van politiemensen. Ook hier was de terroristische dreiging duidelijk voelbaar.

Bozen is een stad waar wij telkenmale graag even vertoeven. Ik denk dat volgende beelden voor zich spreken…

Dit is duidelijk een handelsstraat uit de Middeleeuwen. Smalle straat om zoveel mogelijk zonnestralen (warmte) tegen te houden. Naast de straat, onder de huizen zijn er ‘Lauben’. Je loopt er altijd in de schaduw en het is er iets koeler. Honderden jaren geleden waren er geen koelinstallaties en zo probeerde men bepaalde gevoelige eetwaren zoals vis en vlees een beetje af te schermen. Nu zijn er overal, meestal piepkleine, winkeltjes. En of het nu snikheet is of water plenst, het is er altijd druk.

Logboek dag 9

AHORNACH (1300m) – KOFLER (1528m) – TOTE MOSER (1790m) – STOCKER (1640m) – AHORNACH (1300m) – SAND IN TAUFERS (867m)

De rustdag heeft duidelijk goed gedaan. Niet alleen voor ons maar ook de weergoden hebben een andere houding aangenomen. Vorige dagen was het weeral soms drukkend warm en deze nacht is de wind naar het noorden gedraaid. Bij ons zou je daarbij niet direct het beste denken maar hier ligt dat iets anders. Al wat van het noorden komt blijft hangen boven Oostenrijk en wat hier overblijft zijn wat lege wolken en een licht koelende wind met veel zuurstof, stabiel weer en aangename temperaturen. Hogerop zo’n 15/16°C en in het dal zowat 27°C. Echt ideaal om te wandelen en lang genoeg boven te blijven.

Eindelijk eens een wandeling in de onmiddellijke omgeving van ons kwartier. Ongeveer 12 minuten bus en we konden starten. Heerlijke wandeling met maar een paar steilere stroken.

Ja, soms is het toch wel heel steil…nee hoor, ’t is gewoon een klimmuur.

Ja, ook dit noemen ze een pad. Minder aangenaam wordt het pas als ook de balken beginnen te wiebelen en je automatisch toch even een blik naar beneden werpt.

Het ging zo goed dat we besloten om niet met bus terug te keren en de afdaling naar Sand erbij te nemen.

Logboek dag 10

KASERN (1595m) – WALDNER ALM (2069m) – WALDNER SEE (2338m) – MARSTEIN BODEN (2385m) - KASERN

Uiterst mooie wandeling. Enkel in het begin iets steiler maar daarna een gelijkmatig stijgend pad. We hebben met deze wandeling gewacht tot de Waldner Alm open was. Het is niet alleen een zeer mooie alm maar ook een ideaal punt om even te bekomen want nadien komt er wel nog een zware brok.

Eindelijk! Even het eigen proviand in de rugzak laten en genieten, echt genieten, van een portie ‘Kaiserschmarrn’. Niet te weerstaan!!

Als je een alm nadert waar ze dit aan het klaarmaken zijn riek je dat vanop 100m en ben je verloren. Op dat ogenblik weet je dan al: straks eet ik ‘Schmarrn’.

De Waldner See kon mij toch wel meer bekoren dan de Klaussee.

De tocht naar de Waldner See verliep vrij vlot. Nu ja, we hadden goed kunnen uitrusten op de Alm en hadden nog wat energie over. Waar omzeggens hier gewoon op dezelfde weg terugkeert besloten wij er toch nog een verlengstuk aan te breien. We verkozen om het nog iets hogerop te gaan zoeken en zo via een grote boog af te dalen naar Kasern. Welnu, ik heb zelden goede woorden over een afdaling maar wat we hier te zien kregen was ongemeen schitterend. Wij vielen van de ene verbazing in de andere. Ik begrijp dat hier bijna niemand komt want uiteindelijk werd het een tocht van bijna 7u en zoals steeds, eens voorbij de Waldner Alm teer je op je eigen meegesleept proviand en dat moet je goed inschatten.

Met in gedachte dat beneden in het dal de drie dorpen Sankt Jacob, Sankt Johann en Sankt Peter lagen kon het niet anders dan dat dit de Hemel op Aarde moest zijn. Er was wel niemand te zien maar waarschijnlijk was iedereen juist rijstpap aan het eten. We besloten dan ook maar om stilletjes verder te wandelen, want ja, daar nu al definitief vertoeven was nu ook weer de bedoeling niet.

Logboek dag 11

LAPPACH (1439m) – ZÖSENBERG (1700m) – EGGESPITZL (2187m) - LAPPACH

Mooi in het midden, de Eggespitzl.

Ik weet het, soms durf ik al eens een verhaal wat ‘te omkaderen’, maar wat nu volgt is echt 100% waar! Moest ik er niet bij geweest zijn, ik zou het zelf niet geloven.

Toen we iets voorbij de laatste alm waren kwam er plots vanuit het dieper gelegen hoog gras iemand opduiken die voor ons gratis als ‘Bergführer’ wou optreden. Ik vond daar wel een reukje aan, temeer daar ik zag dat onze ‘Bergführer’ een geitenbok was!

Maar kom, het zag er een lief dier uit en hij wist duidelijk de weg. Al vlug positioneerde hij zich tussen Mariette en mij en telkens ik eens wat stond rond te kijken en achterbleef stopte hij ook en bleef mij aankijken zo van ‘allei jong, komt er nog wat van’. Zelf heb ik zo de gewoonte om alle dieren een naam te geven en daarom doopte ik hem maar Gustav.

Na een half uurtje begonnen we ons wel af te vragen of hij wel zelf de weg naar huis zou vinden. Hem wegjagen lukte niet, na een paar seconden nam hij kordaat weer zijn plaats tussen Mariette en mij.

En zo kwamen wij anderhalf uur later boven op de Eggespitz samen met, jawel, onze ‘Bergführer’.

Even checken of er voor mij ook wat proviand aan boord is, dacht Gustav.

Ondertussen hadden andere wandelaars ons gezien en zij dachten dat wij met een hond op stap waren. Boven stonden zij perplex toen ik hun zei dat dit Gustav was, in de zomer ‘Bergführer’ en in de winter ‘Skilehrer’. En toen een heel merkwaardig moment. Toen de andere mensen aan de afdaling begonnen liep hij even met hen mee maar na een twintigtal meter draaide hij zich, zag dat wij nog boven stonden en ja hoor… hij kwam ons halen. De hele afdaling bleef hij mooi tussen ons beiden lopen en dan plots een gedroomd ogenblik: een planken afsluiting en dito poortje. Zo, nu zouden we van hem vanaf zijn. Hij probeerde er zowaar nog over te klimmen maar dat mislukte. Even waren we gerust, even toch. Plots begon hij zich onder de onderste plank te murwen. Niet te geloven, daar stond hij weer mooi tussen ons beiden. Ondertussen hadden we de mensen van boven terug bijgebeend en vooral de man kreeg de slappe lach toen hij zag dat wij nog altijd niet verlost waren van onze geit. Voor ons was het tot nu toe wel ludiek maar stilaan zaten we met een geitenprobleem. Het dier was ondertussen heel ver verwijderd van zijn thuis en we vroegen ons dan ook af hoe die weer naar huis moest geraken. Ondertussen waren we genoeg afgedaald en begonnen er enkele almen op te duiken. Aan één van hen waren enkele boeren bezig hooi bijeen aan het rijven en wij…allé vooruit met de geit. Helaas na onze uitleg hadden die mannen veel plezier maar onze geit, neen bedankt hoor. Nochtans hadden zij aan de oorringen en de halsband direct gezien wie de echte eigenaar van het dier was - er was er geen interesse voor overname. Ondertussen waren we enkele iets hoger gelegen almen gepasseerd waarbij de bewoners geamuseerd naar ons stonden te kijken. Nu goed, iets dieper een nieuwe poging. Nog een boer die juist een machine naar buiten bracht. Nogmaals uitgelegd wat er gebeurd was maar hier waren we duidelijk aan het verkeerde adres. Volgens hem moesten we er maar op losslaan totdat hij er zelf vandoor ging. Nu goed, tegen mijn zin in heb dat even geprobeerd maar dat dier bleef mij van op afstand aankijken en telkens ik één stap naar beneden deed, deed hij dat ook. Ik gaf het op, dan moest hij maar mee tot in de dorpskern en daar mocht er de burgemeester voor mijn part zijn plan mee trekken. En zie, plots, nog geen twintig meter verder en zelfs van op het erf van de boer die mij aanraadde er maar op los te slagen, komt er een vrouw (zijn vrouw?) naar de straat gelopen en roept op de geit. Ik was al in halve euforie…’is dat jullie geit?’, ‘neen, maar ik ken hem en ik weet van wie hij is, en ik weet dat hij geregeld met mensen meewandelt. Maar wandel even verder op het erf want hij volgt momenteel enkel jou’. Dit was voor mij een kleine moeite - ik was bijna van die geit verlost. Helaas, de geit was ik kwijt maar ik kreeg er een hoogdravende stier voor in de plaats. De boer had ondertussen gezien wat er zich afspeelde en was, op zijn minst gezegd, niet opgezet met die geit. Echt waar, als een briesende stier stond hij mij toe te slingeren dat ik niet het recht had een dier op zijn erf achter te laten. Een poging om de man te bedaren door aan te halen dat zij toch wisten van wie dat dier was bleek olie op het vuur gooien. Ik zag maar één oplossing: mij omdraaien en maken dat ik, zonder omkijken, weg was. Twee minuten later was ik verlost van een geit en een “stier”. Toen ik even later mijn verhaal nog eens deed in een plaatselijk café was er alweer gelach alom want ze kenden de geit en…de “stier”!

’s Avonds konden we even verpozen op het dorpsfeest. Ja, het gaat er daar wel anders aan toe dan hier. Kijk maar zelf…

Al wat gastronomie betreft in het echte centrum zet zijn beste beentje voor om hun kunnen te etaleren. En daar mag ook zeker een dessertbuffet niet bij ontbreken!

Ja, aber bitte mit Sahne….

Logboek dag 12

STEINHAUS (1045 m) – WALDLECHEN (1330 m) – BIZAT HÛTTE (1414 m) – SANKT JOHAN (1018 m)

Neen hoor! Ik ben niet plots een kerkganger geworden maar als ik zie waarover ze hier in dit kleine oord als Steinhaus beschikken dan denk ik dat er bij ons velen jaloers zouden worden….

Iets verder staat een volledig nieuwe, moderne, kerk maar deze kon mij niet bekoren om in te treden.

En ja, over humor beschikken ze hier ook wel!

De laatste wandeldag dus. De vermoeidheid begint zo stilaan zijn tol te eisen, dus vandaag rustig aan. Eenmaal die paar honderd hoogtemeters overwonnen kun je ongeveer op deze hoogte blijven en zo van alm naar alm wandelen. De almen zelf liggen meestal werd nog ietwat hoger zodat het iets weg heeft van een ‘Höhenweg’. Als je op de wandelkaart de bewoording ‘Höhenweg’ ziet staan let je best eens op de hoogteverschillen. Op de kaart zijn het meestal mooie vol-rode lijntjes en ogen eenvoudig maar de realiteit is soms wel iets anders! Je kan het best vergelijken met de wielrenners. Zij die in de grote rondes vlotjes meedraaien in de bergritten passen voor de Ronde van Vlaanderen (en omgekeerd). Zo’n ‘Höhenweg’ is inderdaad meestal een aaneenschakeling van klimmen en dalen. Op het einde van de dag ben je gegarandeerd bekaf. Nu goed, voor vandaag had ik het traject voldoende bestudeerd zodat we voor geen verrassingen kwamen te staan.

Van de Bizat Hütte gingen we niet terug naar Steinhaus maar maakten er een lange afdaling van naar Sankt Johan.

Logboek dag 13

Ziezo, het zit er weer eens op. Vandaag enkel wat rusten en inpakken. Vorige jaren reden we telkens nog even naar Lienz doch daar zitten we nu zo’n 90 km van weg en dus mag de auto nog een dagje langer uitrusten in de garage. Deze namiddag nog even met de bus naar Bruneck om wat inkopen te doen van typische streekproducten (Speckknödel, Speck en zeker Bergkäse) maar alles zeer rustig aan, een beetje de echte toerist uithangen. Trouwens, de temperatuursverwachting voor vandaag gaat richting 35°C en dus niet bepaald uitnodigend om veel doelloos rond te lopen.

SLOTBESCHOUWING

Het Ahrntal is een zeer mooi dal met enkele kleine vertakkingen, allemaal zeer goed bereikbaar met het openbaar vervoer. Sand in Taufers is daarbij wel het centraal vertrekpunt. Het dal zelf is iets lagergelegen en dat maakt als je je beperkt tot het openbaar vervoer en er meer hoogtemeters moeten verwerkt worden. Zelf hebben wij die er met plezier bijgenomen, wij zijn hier uiteindelijk gekomen om te wandelen. Er is een enorm aanbod van wandelwegen en juist dit aanbod maakt dat er nergens enige drukte is. Dit laatste telt uiteraard niet voor de twee aanwezige kabelbanen. Ook, naarmate de temperatuur stijgt in de Povlakte komen steeds meer Italianen het hogerop zoeken voor een beetje verfrissing en alhoewel ze niet jodelen kun je hen vanop een serieuze afstand al horen kwetteren…uren aan een stuk!

Zowel in de omliggende bergen als in het dal is er een natuurelement alom en dominant aanwezig: water. Je ziet en hoort het overal. Het is al diep zomer alvorens de aanvoer van smeltwater afneemt.

Zin om naar hier te komen? Schaf je dan 2 wandelkaarten (1:25.000) van de firma Tabacco aan: Arhrtal-Riesenferner Gruppe (nr. 035) en Sand in Taufers (nr. 036). Ze zijn iets duurder dan Kompas en Marco Polo maar uiterst overzichtelijk.

Zelf moesten wij geen seconde twijfelen. Ik heb nog zoveel wandelingen op het programma dat wij volgend jaar zeker terugkeren.

ERIK