DOCSLIB.ORG

Wybrane Zagadnienia Z Życia Igliczniowatych (Syngnathidae) – Ryb O Niezwykłym Rozrodzie

Total Page：16

File Type：pdf, Size：1020Kb

Download full-text PDF Read full-text
Wybrane Zagadnienia Z Życia Igliczniowatych (Syngnathidae) – Ryb O Niezwykłym Rozrodzie Tom 66 2017 Numer 2 (315) Strony 241–252 JAKUB DYMEK, KRYSTYNA Żuwała Zakład Anatomii Porównawczej Instytut Zoologii i Badań Biomedycznych Uniwersytet Jagielloński w Krakowie Gronostajowa 9, 30-387 Kraków E-mail: [email protected] WYBRANE ZAGADNIENIA Z ŻYCIA IGLICZNIOWATYCH (SYNGNATHIDAE) – RYB O NIEZWYKŁYM ROZRODZIE WSTĘP Dorosłe osobniki igliczni osiągają długość ciała od 35 do 40 cm, a koników morskich Igliczniowate (Syngnathidae) to rodzina od 1,5 do 35,5 cm (NELSON 2006). Więk- ryb zaliczana do gromady promieniopłetwych szość igliczni i wszystkie koniki morskie żyją (Actinopterygii), obejmująca koniki morskie w wodach słonych. Tylko nieliczne gatunki (pławikoniki) i iglicznie. Jest to dość dobrze igliczni, jak np. Syngnathus abster czy S. poznana grupa ryb, szczególnie pod wzglę- scovelli, są słodkowodne (GRABOWSKA i GRA- dem biologii rozrodu. BOWSKI 2014). Iglicznie występują w pobliżu Obecnie zalicza się do niej 298 gatun- wybrzeży stref umiarkowanych i tropikal- ków, które ujęto w 57 rodzajów (FROESE nych, w rafach koralowych i na obszarze łąk i PAULY 2016). Do niedawna, ze względu morskich, natomiast koniki morskie można na liczne podobieństwa, np.: pokrycie cia- spotkać w płytkich wodach strefy tropikalnej ła pancerzem z płytek kostnych, niewielki od 50°S do 50°N (LOURIE i współaut. 1999). otwór gębowy czy też zredukowane płetwy Dorosłe osobniki ryb z rodziny iglicznio- brzuszne, ryby z rodziny igliczniowatych za- watych charakteryzują się wydłużonym cia- liczane były do rzędu ciernikokształtnych łem, pokrytym pancerzem z płytek kostnych. (Gasterosteiformes). Jednak nowe dane, uzy- Głowa jest wydłużona z rurkowatym pyskiem skane głównie przy wykorzystaniu metod zakończonym niewielkim otworem gębowym molekularnych spowodowały, że utworzo- (Ryc.1). Wieczko skrzelowe jest przyrośnię- no nowy rząd igliczniokształtnych (FROESE i te z niewielkim, okrągławym otworem, przez PAULY 2016). Oprócz igliczniowatych, do rzę- który z komory skrzelowej wypływa woda. U du igliczniokształtnych zaliczane są następu- igliczniowatych brak jest płetw brzusznych, jące rodziny: rurecznicowate (Aulostomidae), a płetwa grzbietowa jest pojedyncza. Płe- fistułkowate (Fistulariidae), brzytewkowate (Centristridae) oraz Solenostomidae (ESCH- MEYER i współaut. 2016). Pierwsze doniesienia na temat rodziny igliczniowatych pochodzą z prac szwedzkie- go przyrodnika Karola Linneusza (LInnEUSZ 1758). Przeglądając literaturę naukową do- tyczącą igliczniowatych można stwierdzić, że główne zainteresowania badaczy obejmują Ryc. 1. Pokrój ciała igliczni (A) i konika morskie- tutaj szeroko pojętą etologię i biologię roz- go (B). rodu tej grupy. Stosunkowo niewiele jest Zachowano proporcje wielkości ciała między igliczniami szczegółowych informacji dotyczących budo- a konikami morskimi. Linią przerywaną zaznaczono oś wy morfologicznej tych ryb. ciała. Słowa kluczowe: igliczniowate, koniki morskie, iglicznie, torba lęgowa, samcza żyworodność 242 Jakub Dymek, krystyna Żuwała formy w prawie każdym kolorze, od żółtego (Hippocamus erectus), poprzez różowy (H. bar- gibanti), biały (H. abdominalis) do zielonego (H. guttulatus). TAKSONOMIA I POCHODZENIE Taksonomiczne położenie igliczniowatych od dawna wzbudzało wśród badaczy liczne kontrowersje. Jak wspomniano, Karol Lin- neusz (LInnEUSZ 1758) jako pierwszy opisał zarówno koniki morskie, jak i iglicznie, w pierwszej edycji Systema Naturae. Pierwsza dokładniejsza systematyka grupy iglicznio- Ryc. 2. Wyrostki skórne u wybranych gatunków watych została opublikowana przez KAUPA igliczni i koników morskich. (1856), który jako kryteria przyjął rozmiesz- czenie geograficzne i stopień rozwoju torby A – Hippocampus bargibanti; B – H. denise; C – Idiotro- lęgowej samców. Podzielił on rodzinę Syn- piscis lumnitzeri (fot. A, B – O. J. Brett; C – E. Shlögl) gnathidae na 4 podrodziny (Doryrhampinae, Nerophinae, Hippocampinae i Syngnathinae). twa ogonowa przyjmuje różne kształty, przy Nieco później DUNCKER (1915), sugerując się czym u koników morskich może być zredu- usytuowaniem torby lęgowej u samców, za- kowana. Co ciekawe, część ogonowa pławi- proponował, aby podzielić igliczniowate na 2 koników posiada zdolności chwytne (PORTER większe grupy (Gastrophori i Urophori). i współaut. 2015). Obecnie, po zastosowaniu molekularnych Skóra niektórych gatunków igliczni i koni- metod badawczych, dołączono je do nowo- ków morskich formuje różnokształtne wyrost- powstałego rzędu igliczniokształtnych (Syn- ki, np. u Hippocampus bargibanti (Ryc. 2A), gnathiformes). Pierwsze takie badania na H. denise (Ryc. 2B), Idiotropiscis lumnitzeri osobnikach z rodziny Syngnathidae przepro- (Ryc. 2C). Ubarwienie ryb z rodziny iglicznio- wadzili WILSON i współaut. (2001). W celu watych jest zróżnicowane. Osobniki mogą być zrekonstruowania historii ewolucyjnej grupy ubarwione jednolicie, np. Syngnathus scovelli, użyli oni zestawu 3 markerów mtDNA. Ba- lub wielobarwne, jak np. Doryrhamphus exci- dania obejmowały 34 gatunki należące do sus. Ta różnorodność pod względem wzorów 16 z 57 obecnie znanych rodzajów. Z uzy- ubarwienia i kształtów pełni zwykle funk- skanych danych wynika, że kilka głównych cje maskujące. Iglicznie zamieszkujące trawy grup posiadających torbę lęgową powstało morskie są zielonkawe (S. typhle), natomiast niezależnie. Badania te potwierdziły jedno- te, które występują w rejonie raf koralowych cześnie bliski związek ewolucyjny pomię- przyjmują ubarwienie od niebieskawego (D. dzy rodzajami Syngnathus i Hippocamus. W melanopleura), poprzez pomarańczowe (Tra- 2010 r. WILSON i ROUSE, korzystając z po- chyrhamphus bicoarctatus) do różowo-czerwo- dobnych metod, zrewidowali pokrewieństwa nego (Solenostomus paradoxus). Niektóre bar- podrodzin (Hippocampinae i Syngnathinae) wy pojawiają się czasowo, w okresie godów w obrębie rodziny Syngnathidae. Wykaza- (ROSENQVIST i BERGLUnd 2011). Zaobserwo- li oni m.in., że pierwotną cechą gatunków wano, że ubarwienie koników morskich jest należących do Syngnathidae jest brzusznie bardziej jaskrawe niż igliczni. Występują tutaj usytuowana torba lęgowa, natomiast u Syn- Ryc. 3. Drzewo filogenetyczne igliczniokształtnych (wg FROESE i PAULY 2016). Wybrane zagadnienia z życia igliczniowatych 243 Ryc. 4. Mapa zasięgu igliczniowatych z wykorzystaniem IUCN RED LIST (2016). gnathus bimaculatus tułowiowe usytuowanie jest prawdopodobnie starsza niż z epoki torby lęgowej mogło zostać nabyte wtórnie. miocenu (ZALOHAR i współaut. 2009). FROESE i PAULY (2016) zasugerowali umieszczenie igliczniowatych w osobnym rzę- WYSTĘPOWANIE I ŚRODOWISKO ŻYCIA dzie igliczniokształtne wraz z 4 innymi rodzi- nami (patrz Wstęp) (Ryc. 3). W obrębie rodzi- Ryby z rodziny igliczniowatych można ny wyróżnia się obecnie 2 podrodziny: koniki spotkać u wybrzeży kontynentów, w wodach morskie (Hippocampinae) (1 rodzaj, 54 ga- stref umiarkowanych i tropikalnych (Ryc. 4); tunki) i iglicznie (Syngnathinae) (56 rodzajów, występują zarówno w wodach słonych, jak i 244 gatunki) (ESCHMEYER i współaut. 2016). półsłonych oraz słodkich (Tabela 1) (FROESE Wszystkie igliczniowate okryte są pan- i PAULY 2016). Gatunki morskie zamieszkują cerzem zbudowanym z płytek kostnych, co płytkie wody (<30 m głębokości), ale zdarza spowodowało, że materiał kopalny jest do- się, że niektóre z nich bytują nawet na głę- brze zachowany. Okazy kopalne tych ryb bokości do 100 m, np. H. minotaur (GOMON występują często w odkrywkach z rejonu 1997). Morza Śródziemnego i Czarnego. Dodatkowo, Najwięcej gatunków koników morskich bogaty, oligoceński i mioceński zapis kopal- występuje w strefie indo-pacyficznej (LOURIE ny pochodzi z rejonów historycznego Morza i współaut. 1999, FOSTER i VINCENT 2004), Paońskiego (WILSON i ORR 2011) i z rejonu natomiast igliczni w strefach przybrzeżnych południowej Kalifornii (FRITZSCHE 1980). Europy oraz obu Ameryk (IUCN RED LIST Najstarsze zachowane okazy kopalne po- 2016). Niektóre gatunki koników morskich chodzą z wczesnego eocenu (48–50 milio- zmieniają środowisko życia wraz z rozwojem. nów lat temu) i zostały zebrane z bogatego Przykładowo, młodociane osobniki H. comes w kopalne osady rejonu Monte Bolca, znaj- preferują płytkie wody o gęstej roślinności, dującego się w pobliżu Werony we Włoszech a gdy osiągną dojrzałość płciową, bytują (BOLT 1980). Opisane osobniki z tego rejo- wśród raf koralowych (PERANTE i współaut. nu reprezentowały morfologicznie odrębne li- 1998). Zmiana ta jest prawdopodobnie zwią- nie ewolucyjne igliczniowatych. Najstarszym, zana z lepszym dostępem do pożywienia, a znanym, kopalnym przedstawicielem iglicz- także dostępnością kryjówek dla osobników niowatych jest Prosolenostomus lessenii (ORR dorosłych. 1995). Bazując na wieku tego gatunku moż- W przeciwieństwie do pławikoników, nie- na wnioskować, że rodzina Syngnathidae li- które gatunki igliczni zasiedlają wody słodkie czy co najmniej 50 milionów lat. (rzeki) (Tabela 1). Iglicznie zamieszkują także Spośród wszystkich igliczniowatych naj- wody przy ujściu rzek (wody mieszane). Jed- bogatszy zapis kopalny ma rodzaj Syngna- nak większość gatunków jest morska. Moż- thus. Najwcześniejsze skamieliny gatunków na je spotkać w wodach stref umiarkowa- należących do tego rodzaju datowane są na nych i tropikalnych. wczesny oligocen (KOTLARCZYK i współaut. W Bałtyku występują jedynie 2 gatunki 2006), podczas gdy linia koników morskich ryb z rodziny igliczniowatych. Są to S. ty- 244 Jakub Dymek, krystyna Żuwała Tabela 1. Występowanie wybranych gatunków z rodziny igliczniowatych w wodach o zróżnicowanym stopniu zasolenia (IUCN RED LIST 2016). Podrodzina Gatunek Wody słodkie
Load more

Recommended publications
  • Order GASTEROSTEIFORMES PEGASIDAE Eurypegasus Draconis
    click for previous page 2262 Bony Fishes Order GASTEROSTEIFORMES PEGASIDAE Seamoths (seadragons) by T.W. Pietsch and W.A. Palsson iagnostic characters: Small fishes (to 18 cm total length); body depressed, completely encased in Dfused dermal plates; tail encircled by 8 to 14 laterally articulating, or fused, bony rings. Nasal bones elongate, fused, forming a rostrum; mouth inferior. Gill opening restricted to a small hole on dorsolat- eral surface behind head. Spinous dorsal fin absent; soft dorsal and anal fins each with 5 rays, placed posteriorly on body. Caudal fin with 8 unbranched rays. Pectoral fins large, wing-like, inserted horizon- tally, composed of 9 to 19 unbranched, soft or spinous-soft rays; pectoral-fin rays interconnected by broad, transparent membranes. Pelvic fins thoracic, tentacle-like,withI spine and 2 or 3 unbranched soft rays. Colour: in life highly variable, apparently capable of rapid colour change to match substrata; head and body light to dark brown, olive-brown, reddish brown, or almost black, with dorsal and lateral surfaces usually darker than ventral surface; dorsal and lateral body surface often with fine, dark brown reticulations or mottled lines, sometimes with irregular white or yellow blotches; tail rings often encircled with dark brown bands; pectoral fins with broad white outer margin and small brown spots forming irregular, longitudinal bands; unpaired fins with small brown spots in irregular rows. dorsal view lateral view Habitat, biology, and fisheries: Benthic, found on sand, gravel, shell-rubble, or muddy bottoms. Collected incidentally by seine, trawl, dredge, or shrimp nets; postlarvae have been taken at surface lights at night.
    [Show full text]
  • (Teleostei: Syngnathidae: Hippocampinae) from The
    Disponible en ligne sur www.sciencedirect.com Annales de Paléontologie 98 (2012) 131–151 Original article The first known fossil record of pygmy pipehorses (Teleostei: Syngnathidae: Hippocampinae) from the Miocene Coprolitic Horizon, Tunjice Hills, Slovenia La première découverte de fossiles d’hippocampes « pygmy pipehorses » (Teleostei : Syngnathidae : Hippocampinae) de l’Horizon Coprolithique du Miocène des collines de Tunjice, Slovénie a,∗ b Jure Zaloharˇ , Tomazˇ Hitij a Department of Geology, Faculty of Natural Sciences and Engineering, University of Ljubljana, Aˇskerˇceva 12, SI-1000 Ljubljana, Slovenia b Dental School, Faculty of Medicine, University of Ljubljana, Hrvatski trg 6, SI-1000 Ljubljana, Slovenia Available online 27 March 2012 Abstract The first known fossil record of pygmy pipehorses is described. The fossils were collected in the Middle Miocene (Sarmatian) beds of the Coprolitic Horizon in the Tunjice Hills, Slovenia. They belong to a new genus and species Hippotropiscis frenki, which was similar to the extant representatives of Acentronura, Amphelikturus, Idiotropiscis, and Kyonemichthys genera. Hippotropiscis frenki lived among seagrasses and macroalgae and probably also on a mud and silt bottom in the temperate shallow coastal waters of the western part of the Central Paratethys Sea. The high coronet on the head, the ridge system and the high angle at which the head is angled ventrad indicate that Hippotropiscis is most related to Idiotropiscis and Hippocampus (seahorses) and probably separated from the main seahorse lineage later than Idiotropiscis. © 2012 Elsevier Masson SAS. All rights reserved. Keywords: Seahorses; Slovenia; Coprolitic Horizon; Sarmatian; Miocene Résumé L’article décrit la première découverte connue de fossiles d’hippocampes « pygmy pipehorses ». Les fos- siles ont été trouvés dans les plages du Miocène moyen (Sarmatien) de l’horizon coprolithique dans les collines de Tunjice, en Slovénie.
    [Show full text]
  • Evolutionary Morphology of the Extremely Specialized Feeding Apparatus in Seahorses and Pipefishes (Syngnathidae) ( Syngnathidae
    Universiteit Gent Faculteit Wetenschappen Vakgroep Biologie Evolutionaire Morfologie van Vertebraten APPARATUS IN SEAHORSES AND PIPEFISHES THE OF EXTREMELY MORPHOLOGY EVOLUTIONARY SPECIALIZED FEEDING EVOLUTIONARY MORPHOLOGY OF THE EXTREMELY SPECIALIZED FEEDING APPARATUS IN SEAHORSES AND PIPEFISHES (SYNGNATHIDAE) ( SYNGNATHIDAE ) Part 1 - Text Heleen Leysen Thesis submitted to obtain the degree Academiejaar 2010-2011 Heleen Leysen of Doctor in Sciences (Biology) Part Part 1 - Text Proefschrift voorgedragen tot het Rector: Prof. Dr. Paul van Cauwenberge bekomen van de graad van Doctor Decaan: Prof. Dr. Herwig Dejonghe in de Wetenschappen (Biologie) Promotor: Prof. Dr. Dominique Adriaens EVOLUTIONARY MORPHOLOGY OF THE EXTREMELY SPECIALIZED FEEDING APPARATUS IN SEAHORSES AND PIPEFISHES (SYNGNATHIDAE) Part 1 - Text Heleen Leysen Thesis submitted to obtain the degree Academiejaar 2010-2011 of Doctor in Sciences (Biology) Proefschrift voorgedragen tot het Rector: Prof. Dr. Paul van Cauwenberge bekomen van de graad van Doctor Decaan: Prof. Dr. Herwig Dejonghe in de Wetenschappen (Biologie) Promotor: Prof. Dr. Dominique Adriaens READING* AND EXAMINATION COMMITTEE Prof. Dr. Luc Lens, voorzitter (Universiteit Gent, BE) Prof. Dr. Dominique Adriaens, promotor (Universiteit Gent, BE) Prof. Dr. Peter Aerts (Universiteit Antwerpen & Universiteit Gent, BE)* Prof. Dr. Patricia Hernandez (George Washington University, USA)* Dr. Anthony Herrel (Centre National de la Recherche Scientifique, FR)* Dr. Bruno Frédérich (Université de Liège, BE) Dr. Tom Geerinckx (Universiteit Gent, BE) Dankwoord Het schrijven van dit doctoraat was me niet gelukt zonder de hulp, raad en steun van een aantal mensen. Een woord van dank is hier dan ook gepast. Allereerst wil ik Prof. Dr. Dominique Adriaens bedanken voor alles wat hij de afgelopen jaren voor mij heeft gedaan.
    [Show full text]
  • A Study of Syngnathids Diseases and Investigation
    A Study of Syngnathid Diseases and Investigation of Ulcerative Dermatitis by Véronique LePage A Thesis presented to The University of Guelph In partial fulfilment of requirements for the degree of Master of Science in Pathobiology Guelph, Ontario, Canada © Véronique LePage, August, 2012 ABSTRACT A STUDY OF SYNGNATHID DISEASES AND INVESTIGATION OF ULCERATIVE DERMATITIS Dr. Véronique LePage Advisor: University of Guelph, 2012 Dr. John S. Lumsden A 12-year retrospective study of 172 deceased captive syngnathids (Hippcampus kuda, H. abdominalis, and Phyllopteryx teaniolatus) from the Toronto Zoo was performed. The most common cause of mortality was an ulcerative dermatitis, occurring mainly in H. kuda. The dermatitis often presented clinically as ‘red-tail’, or hyperaemia of the ventral aspect of the tail caudal to the vent, or as multifocal epidermal ulcerations occurring anywhere. Light microscopy often demonstrated filamentous bacteria associated with these lesions, and it was hypothesized that the filamentous bacteria were from the Flavobacteriaceae family. Bacteria cultured from ulcerative lesions and DNA extracted from ulcerated tissues were examined using universal bacterial 16S rRNA gene primers. A filamentous bacterial isolate and DNA sequences with high sequence identity to Cellulophaga fucicola were obtained from ulcerated tissues. Additionally, in situ hybridization using species-specific RNA probes labeled filamentous bacteria invading musculature at ulcerative skin lesions. ACKNOWLEDGEMENTS I would first like to thank my advisor John Lumsden for his support and guidance throughout the past 6+ years. He not only has passed on a great deal of wisdom and provided encouragement throughout the years but he has also provided me with the confidence and social connections to excell in the area of aquatic animal medicine and pathology.
    [Show full text]
  • Downloaded on 23 August 2010
    EVOLUTIONARY MORPHOLOGY OF THE EXTREMELY SPECIALIZED FEEDING APPARATUS IN SEAHORSES AND PIPEFISHES (SYNGNATHIDAE) Part l - Text Thesis submitted to obtain the degree Academiejaar 2010-2011 of Doctor in Sciences (Biology) Proefschrift voorgedragen tot het Rector: Prof. Dr. Paul van Cauwenberge bekomen van de graad van Doctor Decaan: Prof. Dr. Herwig Dejonghe in de Wetenschappen (Biologie) Promotor: Prof. Dr. Dominique Adriaens EVOLUTIONARY MORPHOLOGY OF THE EXTREMELY SPECIALIZED FEEDING APPARATUS IN SEAHORSES AND PIPEFISHES (SYNGNATHIDAE) Part l - Text Heleen Leysen Thesis submitted to obtain the degree Academiejaar 2010-2011 of Doctor in Sciences (Biology) Proefschrift voorgedragen tot het Rector: Prof. Dr. Paul van Cauwenberge bekomen van de graad van Doctor Decaan: Prof. Dr. Herwig Dejonghe in de Wetenschappen (Biologie) Promotor: Prof. Dr. Dominique Adriaens R e a d in g * a n d examination c o m m it t e e Prof. Dr. Luc Lens, voorzitter (Universiteit Gent, BE) Prof. Dr. Dominique Adriaens, promotor (Universiteit Gent, BE) Prof. Dr. Peter Aerts (Universiteit Antwerpen & Universiteit Gent, BE)* Prof. Dr. Patricia Hernandez (George Washington University, USA)* Dr. Anthony Herrei (Centre National de la Recherche Scientifique, FR)* Dr. Bruno Frédérich (Université de Liège, BE) Dr. Tom Geerinckx (Universiteit Gent, BE) Dankwoord Het schrijven van dit doctoraat was me niet gelukt zonder de hulp, raad en steun van een aantal mensen. Een woord van dank is hier dan ook gepast. Allereerst wil ik Prof. Dr. Dominique Adriaens bedanken voor alles wat hij de afgelopen jaren voor mij heeft gedaan. Er zijn veel zaken die het goede verloop van een doctoraat bepalen en de invloed van de promotor is volgens mij een niet te onderschatten factor.
    [Show full text]
  • Aquaculture of the Big-Bellied Seahorse Hippocampus Abdominalis Lesson 1827 (Teleostei: Syngnathidae)
    AQUACULTURE OF THE BIG-BELLIED SEAHORSE HIPPOCAMPUS ABDOMINALIS LESSON 1827 (TELEOSTEI: SYNGNATHIDAE) By Chris M.C. Woods Photo: Chris Woods A thesis submitted to the Victoria University of Wellington in fulfillment of the requirements for the degree of Doctor of Philosophy in Biological Sciences Victoria University 2007 ABSTRACT Seahorses (Teleostei: Syngnathidae) are subjects of worldwide demand for medicinal use, as curios, and as live ornamental aquarium fish. Aquaculture has the potential to replace or at least supplement potentially unsustainable wild exploitation as the supply source of seahorses. The primary aim of the research within this thesis was to determine techniques for improving the technical and economic feasibility for commercially culturing the big-bellied seahorse Hippocampus abdominalis in New Zealand. In a preliminary investigation, the breeding of wild H. abdominalis in captivity and rearing of juveniles was examined, as difficulties have been encountered with these in historical attempts at culturing H. abdominalis . Breeding was found to be facilitated by providing tanks with a water height of 1 m. This depth of water allowed females to transfer their eggs to male seahorses during the vertical rising stage of mating. Growth rates of progeny to sexual maturity were reasonable with seahorses reaching an average 11 cm in standard length (SL) at one year of age, but high juvenile mortality was observed in the first few months of age, with an average 10.6% of juveniles surviving to one year. Further on-growing of these first generation progeny to seven years of age (average of 27 cm SL for both sexes) demonstrated the robustness of the species in captivity and potential to supply large seahorses to the medicinal trade where large size is desirable.
    [Show full text]
  • Downloaded Onto a Laptop in Ten Minute Sections, Each Section Considered a Sample
    ASPECTS OF THE POPULATION ECOLOGY, HABITAT USE AND BEHAVIOUR OF THE ENDANGERED KNYSNA SEAHORSE (HIPPOCAMPUS CAPENSIS BOULENGER, 1900) IN A RESIDENTIAL MARINA ESTATE, KNYSNA, SOUTH AFRICA: IMPLICATIONS FOR CONSERVATION A thesis submitted in fulfilment of the requirements for the degree of DOCTOR OF PHILOSOPHY of RHODES UNIVERSITY by Louw Claassens June 2017 Aspects of the population ecology, habitat use and behaviour of the endangered Knysna seahorse (Hippocampus capensis Boulenger, 1900) in a residential marina estate, Knysna, South Africa: implications for conservation. Abstract The Knysna seahorse Hippocampus capensis is South Africa’s only endemic seahorse species, and is found in only three adjacent estuaries along the southern coast. The conservation of this endangered species is important on a national and international level. This study presents the first research on this species within the Knysna estuary since 2001 and specifically focuses on aspects of its ecology within a residential marina estate (Thesen Islands Marina). The physico-chemical and habitat features of the marina were described and the population ecology, habitat use, and behaviour of the Knysna seahorse were investigated. Physico-chemical conditions within the western section of the marina, characterised by high water current velocities, were similar to that of the adjacent estuary. The eastern section of the marina was characterised by lower water current velocities and higher turbidity. Four major habitat types were identified within the marina canals: (I) artificial Reno mattress (wire baskets filled with rocks); (II) Codium tenue beds; (III) mixed vegetation on sediment; and (IV) barren canal floor. Seahorse densities within the marina were significantly higher compared to densities found historically within the estuary.
    [Show full text]
  • Seadragons & Their Friends
    Seadragons & their Friends A Guide to Syngnathidae Fishes in South Australia Seadragons & their Friends A Guide to Syngnathidae Fishes in South Australia Dedication This booklet is dedicated to Mr Rudie Kuiter, whose research and photography of syngnathids over many years has enabled people around the world to better understand and appreciate these remarkable fishes. Citation Reef Watch (2014) Seadragons and their Friends. A guide to Syngnathidae fishes in South Australia. Conservation Council of South Australia. Disclaimer The text contained in this publication is intended as a source of information only. Whilst due care has been taken in compiling this information, contributors to this publication do not guarantee that the publication is without flaw, and therefore disclaim all liability for any errors or omissions, loss, damage, or consequences which may arise from any information given in this publication. This publication was made with assistance of a State NRM Program Community Grant. 4 Acknowledgments Sincere thanks to the State NRM Program Community Grants for supporting the creation of this guide. Many thanks to Kevin Smith for editing the draft text. Thank you to all marine photographers who provided images. In alphabetical order, photographers include: L. Baade, H. Crawford, D. Fernie, A. Futterer, C. Hall, D. Harasti, C. Harmer, K. Hart, R. Kuiter, J. Lewis, P. Macdonald, L. McLean, D. Muirhead, Dr T. Rakotoarivelo, I. Shaw, A. Sutandio and K. Smith. Particular thanks go to Rudie Kuiter (Aquatic Photographics), David Muirhead and John Lewis for their commitment to finding and photographing such a variety of syngnathid fishes over many years. Several photographs from the internet have also been included.
    [Show full text]
  • De Biomechanische Structuur Van De Zeepaardstaart Als Inspiratiebron Voor Industrieel Ontwerp
    De biomechanische structuur van de zeepaardstaart als inspiratiebron voor industrieel ontwerp The Biomechanical Structure of the Seahorse Tail as a Source of Inspiration for Industrial Design Tomas Praet Promotoren: prof. dr. ir. B. Verhegghe, prof. dr. D. Adriaens Proefschrift ingediend tot het behalen van de graad van Doctor in de Ingenieurswetenschappen: Biomedische Ingenieurstechnieken Vakgroep Civiele Techniek Voorzitter: prof. dr. ir. P. Troch Faculteit Ingenieurswetenschappen en Architectuur Academiejaar 2012 - 2013 ISBN 978-90-8578-598-9 NUR 954 Wettelijk depot: D/2013/10.500/31 Supervisors: prof. dr. ir. Benedict Verhegghe (promotor) prof. dr. Dominique Adriaens (promotor) dr. ir. Matthieu De Beule Examination Committee: prof. dr. ir. Benedict Verhegghe (promotor) prof. dr. Dominique Adriaens (promotor) prof. dr. ir. Hendrik Van Landeghem (chairman) dr. ir. Matthieu De Beule (secretary) prof. dr. Peter Aerts dr. Anabela Maia dr. Tom Van Hoof prof. dr. ir. Wim Van Paepegem Research lab: Biofluid, Tissue and Solid Mechanics for Medical Applications (bioMMeda) Institute Biomedical Technology (IBiTech) Ghent University De Pintelaan 185 - Block B B-9000 Ghent Belgium This research was funded by the FWO (Fonds Wetenschappelijk Onderzoek Vlaan- deren), grant number G.0137.09N. c 2013, Faculty of Engineering and Architecture - IBiTech All rights reserved. This dissertation contains confidential information and confi- dential research results that are property to the UGent. The contents of this doctor- ate may under no circumstances be made public, nor complete or partial, without the explicit and preceding permission of the UGent representative, i.e. the super- visor. The dissertation may under no circumstances be copied or duplicated in any form, unless permission granted in written form.
    [Show full text]
  • Evolution of Seahorses' Upright Posture Was Linked to Oligocene Expansion of Seagrass Habitats
    Biol. Lett. (2009) 5, 521–523 genera of pygmy pipehorses (Acentronura, Amphelik- doi:10.1098/rsbl.2009.0152 turus and Idiotropiscis) that some authors treat as a Published online 18 May 2009 single genus (Kuiter 2004). Pygmy pipehorses are Evolutionary biology morphologically very similar to seahorses, but all lack the upright posture. This suggests that they could be a surviving evolutionary link between seahorses and Evolution of seahorses’ the remaining members of the family Syngnathidae, all of which have a horizontal posture. The species of upright posture was linked the temperate Australian pygmy pipehorse genus Idio- tropiscis are by far the most seahorse-like in appearance to Oligocene expansion (Kuiter 2004), and the time when these shared a of seagrass habitats common ancestor with the seahorses is therefore likely to be close to the time when the seahorses’ Peter R. Teske* and Luciano B. Beheregaray upright posture evolved. An Australasian origin of sea- Molecular Ecology Laboratory, Department of Biological Sciences, horses is supported by the fact that the most basal and Macquarie University, Sydney, New South Wales 2109, Australia second most basal Hippocampus lineages occur in the *Author for correspondence ([email protected]). Indo-West Pacific and in Australia, respectively Seahorses (Syngnathidae: Hippocampus) are (Teske et al. 2004). iconic marine teleosts that are readily identifi- Central to understanding why the seahorses’ up- able by their upright posture. The fossil record right posture was favoured by natural selection is to is inadequate to shed light on the evolution of determine what environmental conditions prevailed this trait because it lacks transitional forms.
    [Show full text]
  • Abstracts – 2008 Joint Meeting of Ichthyologists & Herpetologists Complied by M.A
    ABSTRACTS – 2008 JOINT MEETING OF ICHTHYOLOGISTS & HERPETOLOGISTS COMPLIED BY M.A. DONNELLY (underlined name = presenter) Roberts to Zawadzki 0706 Poster Session III, Sunday July 27, 2008 Mixed Stock Analysis of Adult Male Loggerhead Sea turtles (Caretta caretta) from Cape Canaveral, Florida, USA Mark Roberts1, Adena Leibman1, Christopher Anderson1, Albert Segars2, Michael Arendt2, Joseph Quattro1 1University of South Carolina, Columbia, SC, United States, 2South Carolina Department of Natural Resources, Charleston, SC, United States Relatively little is known about male sea turtles compared to their female counterparts. While genetic studies have shown that males are not restricted to mating only with females from their natal beach, freeing them from the geographic constraints such a restriction might place on their movements, it is still unclear where males spend the majority of their lives. Unlike females, whose nesting activity makes them easily observable, males are seldom seen. Loggerhead sea turtles (Caretta caretta) in the North Atlantic are well studied, with genetically identifiable nesting populations. Using this information, several studies have been conducted to determine the natal origins of mixed aggregates of subadult loggerheads, particularly in the south eastern United States. However, analyses of this type are typically incapable of detecting differences between males and females. Given previously published genetic studies describing different mating strategies for the two sexes, as well as temperature dependent sex determination allowing for different sex ratios on thermally dissimilar beaches, an understanding of the sex-specific composition of mixed aggregates is important information to consider in conservation management decisions. Here, 39 identifiable males and 27 undifferentiated subadults from a mixed feeding assemblage at Cape Canaveral, Florida - a known biogeographic “break” in sea turtles - are analyzed to determine potential natal beach contributions.
    [Show full text]