02/12/2018 Gevangen op een eiland - Voetbal International - Blendle

We zeggen het maar even voor de zekerheid: printen is alleen toegestaan voor persoonlijk gebruik. Het is niet supersympathiek om dit artikel te verspreiden. Sterker nog: het is verboden. Gelukkig is het heel eenvoudig om anderen een Blendle-linkje te sturen. Delen kan dus altijd! 28-11-2018

afgelopen woensdag · 9 minuten lezen DE HARDE LESSEN VAN OUSSAMA TANNANE Gevangen op een eiland

In de winter van 2016 maakte Oussama Tannane een droomtransfer van naar Saint-Étienne. Hij debuteerde tegen Zlatan Ibrahimovic en was een week later direct trefzeker. Toch is de 24-jarige aanvaller als een kind zo blij dat hij nu terug is in Nederland. Een gesprek over blessures, eenzaamheid en levensvreugde boven een dikke spaarrekening. ‘Uiteindelijk neem je niks mee.’

Het was een niet alledaags compliment dat Oussama Tannane kreeg na het duel met Vitesse. Op de hoofdtribune van Stadion Gelredome zat zijn zaak- waarnemer. Na afloop begon deze niet over de 2-1 nederlaag óf over het veldspel van de gelegenheidsspits. ‘Hij zei: “Hé Ous, ik zie je billen niet meer”. Ik kon er wel om lachen, hoor’, begint de Marokkaan. ‘Mijn reactie? Dat klopt, die heb ik weggetraind. Ik heb nu eenmaal aanleg om snel zwaarder te worden. Als ik niet fit ben, heb ik een groot achterwerk. Bovendien ben ik best een emotionele eter. Als ik slecht nieuws heb gehad of verdrietig ben, dan ga ik eten om het verdriet weg te houden.’

Met andere woorden, zijn lichaam verraadt dat het inmiddels beter gaat. De 24-jarige aanvaller die naast ons aan tafel is komen zitten op trainingscom- plex Zoudenbalch, oogt scherp. Vele malen fitter dan toen hij eind augustus over- kwam van het Franse Saint-Étienne. Hij blijkt er hard voor te werken. Een dag eerder plaatste Tannane nog een filmpje op zijn Instagram-account vanuit een Amsterdamse sportschool. Op zijn vrije zondag zat hij zwetend tussen de studenten op een cardio-apparaat. Daarnaast is er geen directe aanleiding meer om overmatig te eten. ‘Het gaat beter. Qua voetbal maar ook qua gezondheid. Weet je wat het belangrijkste is? Dat ik weer gelukkig ben. Na drie jaar ben ik weer bij mijn familie. Dat is ook de reden waarom ik hier- naartoe ben gekomen. Ik heb – sorry voor de woordkeuze – echt een kutperiode gehad.’

KARIM EL AHMADI De negenvoudige Marokkaanse international doet zijn verhaal en begint in de winter van 2016. Nederlandse media schreven van een jongensboek. Slechts elf duels in het shirt van Heracles had Tannane nodig voor zeven goals en twee assists. Het voormalige probleemgeval was opeens een smaakmaker in de . Ga maar na: weggestuurd bij PSV, weggestuurd bij Ajax en een schorsing van drie maanden in Almelo. Nu verdrongen scouts uit binnen- en buitenland zich op de tribunes. Uiteindelijk besloot de aanvaller in januari naar Frankrijk te vertrekken. ‘Bij Heracles verdiende ik bijna niks. Als voetbal- ler weet je nooit hoelang je carrière gaat duren. Met een beetje pech breek je je been en is het over. Je zoekt toch enige financiële zekerheid. Bovendien is Saint-Étienne een geweldige club. Hoe mijn start was? Uitstekend. Ondanks een kleine blessure begon ik goed. Ik viel in, thuis tegen Paris Saint-Germain. Het ene moment speel je op kunstgras in Almelo, vervolgens sta je tegenover Zlatan, Di María en Cavani. Een week later volgde mijn basisdebuut. We wonnen met 4-1 van Bordeaux. Ik scoorde én gaf een assist. Dat is wel zo’n moment waarop je denkt: De wereld ligt aan mijn voeten.’

Met terugwerkende kracht kun je stellen dat het misschien wel zijn absolute hoogtepunt in was. Tannane raakte geblesseerd aan een enkel en maakte het seizoen af bij de fysiotherapeut. Hij moest er vanaf de zomer weer staan. De oud-speler van Heracles pakte een basisplaats, speelde in de Euro- pa League, maar was fysiek nog niet in orde. ‘Ik had al langer last. Als ik moest niezen had ik pijn, net onder mijn buik en net boven mijn geslachtsdeel. Ik vond het vreemd, kon ook geen logische verklaring vinden. Ik weet nog dat we met de Marokkaanse ploeg op pad gingen, als voorbereiding op de Afri- ka Cup. Karim El Ahmadi kwam naar me toe en zei: “Ous, je rent niet normaal. Wat heb je?” Ik vertelde over de pijn. Karim wist direct wat het was: “Vol- gens mij heb je een liesbreuk. Dat heb ik zelf ook meegemaakt”. Ik ben teruggevlogen naar Nederland en heb me direct laten opereren. Het was fijn om terug te zijn in Amsterdam. Ik kon bijna niks meer zelf doen, gelukkig was daar mijn moeder die alles voor me deed. Nooit geweten dat je zoveel last kon hebben van zoiets kleins.’

FOETSIE Het was weer een verloren seizoen. En dan moest het slechtste jaar nog komen. Wie zijn statistieken erbij pakt, ziet dat hij in 2017/18 maar 206 minuten op het hoogste Franse niveau maakte. ‘Het was echt een rotjaar. Ik heb bijna een jaar niet gespeeld, dat is ook de reden waarom ik nu mijn ritme nog mis. Afgelopen seizoen is eigenlijk alles wel zo’n beetje fout gegaan. Ik heb de voetballerij leren kennen. Het is één groot spelletje, de mensen zijn heel hypo- criet. Train jij beter dan je concurrent? Dat maakt niet uit als de trainer hem heeft gehaald… Echt, het was verschrikkelijk.’

We gaan terug naar de hoofdstad van het Franse departement Loire, net onder Lyon. De Spanjaard Óscar García was aangesteld als nieuwe trainer en moest na een teleurstellend verlopen seizoen waarin Les Verts als achtste waren geëindigd, de aansluiting met de top zien te hervinden. De club roerde zich op de transfermarkt. Toch had Tannane bij de start van het competitie gewoon een basisplaats. ‘We wonnen met 1-0 van Nice en ik gaf een assist. Een week later wonnen we van Caen en speelde ik een sterke wedstrijd. En een week later? Toen zat Tannane op de bank… Niemand op de club die het begreep. De trainer wilde geen uitleg geven en dus ging ik naar de president met wie ik goed kon opschieten. Hij zei dat er gerouleerd werd. Dat was vreemd, want tien van de elf spelers hielden hun basisplaats. Er klopte iets niet, dat voelde ik aan alles. Toen de situatie niet beter werd, vroeg ik of ik ver- huurd kon worden. Eerst was dat een probleem, maar uitgerekend op 31 augustus kon het opeens wel. Er was al langer contact met Las Palmas. De Prime- ra División, voetballen tegen Ronaldo en Messi. Dat leek me geweldig. Het ging allemaal razendsnel. Op het trainingskamp met Marokko heb ik alle docu- menten getekend. Van de ene op de andere dag was ik foetsie, weg uit Frankrijk.’

EIBAR Las Palmas, Gran Canaria. Een vakantieparadijs voor Duitse pensionado’s. Een eiland met meer restaurantjes dan inwoners en een immer strakblauwe lucht. Je zult er toch mogen wonen en je geld verdienen. ‘Ja, het klinkt geweldig’, weet ook de aanvaller. ‘En toch was het de meest ongelukkige periode in mijn leven. Al na een paar weken bekroop me een vervelend gevoel. Het was geen heimwee, maar meer alsof ik vastzat. Je zit op een eiland. In Frank- rijk kon ik zo naar Parijs, Barcelona of Zwitserland. Alles was op rijafstand. In Spanje had ik na een paar weken alle straatjes wel gezien. Ik was helemaal alleen. Als vrienden of familie wilden langskomen, moesten ze het vliegtuig pakken. Na een training kwam ik thuis en maakte ik vaak een rondje over het strand. Vervolgens was het facetimen met Nederland, televisie kijken en wacht totdat ik naar bed kon. En dat elke dag.’

https://blendle.com/i/voetbal-international/gevangen-op-een-eiland/bnl-voetbalinternational-20181128-ac1fb595b7e?campaign=social-share&source=blendle&c… 1/3 02/12/2018 Gevangen op een eiland - Voetbal International - Blendle

‘Mensen denken dat het heel makkelijk is om voetballer te zijn. Toch zijn er genoeg mensen die het nog geen week vol zouden houden, ergens helemaal alleen op een vreemde plek. Je moet nieuwe vrienden maken in een land waar je de taal niet spreekt. Ik kom uit een grote familie, we waren vaak wel met z’n tienen thuis. Nu was ik alleen. Het was altijd stil in huis. Op een gegeven moment is mijn moeder komen logeren, ze zag dat ik het moeilijk had. De verveling is verschrikkelijk. Ik ben niet iemand die graag en veel voetbal kijkt. Op een gegeven moment zat ik op mijn vrije dag wéér naar een wedstrijd van Eibar te kijken. Eibar! Ik was doodongelukkig, zat gevangen op een eiland. Wat ook niet meehielp waren de resultaten. Ik heb daar wel vier verschil- lende trainers gehad in een half jaar tijd. Ik speelde doorgaans wel, aangezien ik was gehaald door de president. Het was eerder andersom. Dat ik moest spelen. Kwam ik net terug van een blessure en dwong de trainer me direct te spelen. “Dit is in het belang van het team”, zei hij dan. Het werkte gewoon van geen kant. Ik weet nog dat ik tegen mezelf zei: Ous, jij kan hier niet nog zes maanden blijven. Je moet hier weg.’

Onze Spaanse collega’s schreven over een lastige jongen. We lazen over disciplinaire straffen, vechtpartijen. Tannane begint te lachen. ‘Dat is allemaal on- zin. Het ging minder met de club en dus werd alles groot gemaakt. Loïc Rémy en ik zouden hebben gevochten op een training. Ik kan je vertellen, Rémy was een van mijn beste vrienden in Spanje. Hij maakte het nog een beetje dragelijk. We kregen een felle discussie na een uit de hand gelopen grap met een materiaalman. Meer was het niet. Later kregen we samen straf van de nieuwe trainer. We moesten lunchen en in de groepsapp werd in het Spaans verteld hoe laat en waar. Maar wij spraken geen Spaans. Rémy en ik gingen keurig tien minuten voor tijd naar beneden. Een dame van het hotel zei ver- volgens dat we boven moesten zijn. Daar eenmaal aangekomen stond de trainer ons op te wachten. We waren een minuut te laat. Hij was nieuw en wilde laten zien wie de baas was.’ Gedesillusioneerd en op eigen verzoek, keerde Tannane in de winter alweer terug naar Frankrijk. Ook daar zat nog wat oud zeer. Hij mocht zich melden in kleedkamer twee. Echter, toen hij begon te scoren bij de beloften, werd hij al vrij snel weer overgeheveld naar de eerste se- lectie. Na een invalbeurt tegen PSG op 6 april, was de liefde definitief bekoeld. ‘We stonden met 1-0 voor. In de slotminuten verloor ik voorin de bal. Paris counterde en Mathieu Debuchy maakte een eigen doelpunt. Uiteindelijk gaf de trainer mij de schuld. Niet Debuchy of Rémy Cabella, die een strafschop had gemist. Nee, ik. Want ik was gezien mijn verleden een makkelijk slachtoffer. Eigenlijk zat het seizoen er toen ook wel direct op.’

INSTAGRAM Blessures, alleen op een eiland en hypocriete trainers. Het avontuur over de landsgrenzen bracht Tannane niet waar hij op had gehoopt. We vragen naar zijn eigen rol in het geheel. Had hij dingen anders kunnen doen? De aanvaller knikt instemmend. ‘Misschien had ik nog een half jaar langer in Almelo moeten blijven. Het ging zo ontzettend goed. Nu kon ik naar Saint-Étienne. Had ik dat seizoen twintig doelpunten gemaakt, dan was ik misschien nog wel naar een grotere club vertrokken.’

‘Las Palmas pakte verkeerd uit’, vervolgt hij. ‘Daar heb ik één grote fout gemaakt: ik liet het lopen. In de periode dat ik bij Heracles geschorst was, ben ik voor mezelf gaan trainen. Overdag in de gym, ’s avonds hardlopen. In die periode ontdekte ik dat je er met talent alléén niet komt. In Spanje heb ik die extra trainingsuren laten liggen. Dat is achteraf stom, daar ondervind ik nu hinder van. Maar heel eerlijk: ik kon het op dat moment niet opbrengen. Ik was te ongelukkig. Vorig jaar ben ik echt het plezier in voetbal kwijtgeraakt. Jarenlang was ik verliefd op de bal, nu zag ik het wereldje erachter. Je kunt zo teleurgesteld raken in mensen. Ik dacht: Weet je wat het is? Dat voetbal en alles eromheen kan me gestolen worden. Ik had 180 duizend volgers op Instagram. Op een dag heb ik dat account verwijderd. Dat is allemaal fake, mensen zetten er alleen maar leuke dingen op. Nou, ik was op dat moment niet leuk. Bo- vendien gaat het niet om de volgers die je online hebt. Ik hoef geen kledingdeal of wat dan ook. Ik wil bij mijn vrienden en familie zijn. Het is dat ik geen opgever ben, anders was ik misschien wel gestopt. Voetbal is het enige wat ik echt goed kan. Ja, ik kan een kast in elkaar zetten. Maar is dat wat je het liefst doet?’ Inmiddels is de lach weer terug. Afgelopen zomer koos hij bewust voor FC Utrecht, de club waar hij in de jeugd al enige tijd speelde. ‘Bij deze club zijn ze altijd goed voor me geweest. Bovendien is het op 25 minuten rijden van Amsterdam. Nu kan ik elke dag langsgaan bij mijn moeder, familie en vrienden.’

‘Eigenlijk stond ik op het punt om bij AEK Athene te tekenen. Alles was al rond. Toen dacht ik: Ous, je gaat naar Athene. Ga je dat leuk vinden? Past het Griekse voetbal bij jou? Er kwamen andere opties in het buitenland. Ik begon te piekeren. Was het wel slim om weer naar het buitenland te gaan? Ik was niet hon- derd procent fit, had een jaar niet gespeeld. Toen heb ik mijn zaakwaarnemer gebeld en gezegd: Ik wil naar Nederland. Hoewel Saint-Étienne moeilijk deed over mijn salaris, is de deal rondgekomen. Uiteindelijk speel ik nu tegen een veel minder salaris voor FC Utrecht. Ik wil in mezelf investeren. Toen ik bij Heracles speelde, verdiende ik weinig, maar was ik heel erg gelukkig. In Frankrijk en Spanje had ik genoeg geld, maar kon ik er niet van genieten. Mis- schien is het de leeftijd, maar op een zeker moment kies je voor je geluk. Hier kan ik lekker naar buiten, ben ik omringd door de mensen om wie ik geef. Dat is het plezier in het leven. Het leven is kort. Dan denk ik: Doe ik het hiervoor? Uiteindelijk, aan het einde van de rit, neem je niks mee. Je gaat helemaal alleen weg. Wat is belangrijker? Van het leven genieten of alles hebben zonder ervan te kunnen genieten? Ik weet wel beter.’

De aanvaller heeft nog een eenjarig contract in Frankrijk, maar de kans dat hij ooit nog het shirt van Les Verts aantrekt, lijkt klein. Zelf wil Tannane er op dit moment niet te veel over nadenken. Zijn focus ligt op FC Utrecht en zijn eigen fysiek. Ondanks zijn smallere koppie is hij nog altijd niet honderd pro- cent fit. Hij heeft bijna anderhalf seizoen niet gespeeld én wacht al twee jaar op een doelpunt in competitieverband. ‘Iedereen zegt dat het eraan zit te ko- men. Dat het balletje een keer goed moet vallen. “Gaat die bal tegen ADO niet op de paal maar erin, dan volgt de rest vanzelf”. Dat is aardig maar het wordt wel tijd’, besluit de aanvaller. ‘Natuurlijk, vorig jaar was een verloren jaar en een half jaar daarvoor zat ik met die liesbreuk. Toch is het nu wel klaar met de excuses. Het wordt tijd dat Nederland en in het bijzonder Utrecht de oude Ous weer te zien krijgt.’

+ Frankrijk Grote Interviews + Spanje + Sport + Voetbal

Columns

72 141

2 min lezen Bij het lezen zíe je ze gewoon zitten: deze 2 min lezen

https://blendle.com/i/voetbal-international/gevangen-op-een-eiland/bnl-voetbalinternational-20181128-ac1fb595b7e?campaign=social-share&source=blendle&c… 2/3 02/12/2018 Gevangen op een eiland - Voetbal International - Blendle

Bij het lezen zíe je ze gewoon zitten: deze 2 min lezen columnist op date met een vrouw die het Aaf gaat los op de ‘domme wichten’ van over haar chakra’s heeft EO-programma Bad Habits

Televisie, Films & Series

49

8 min lezen Actrice Anniek Pheifer over de zeven zonden, zoals lust. ‘Kies iemand op je werk uit van wie je denkt: Als ik toch niet getrouwd was!’

https://blendle.com/i/voetbal-international/gevangen-op-een-eiland/bnl-voetbalinternational-20181128-ac1fb595b7e?campaign=social-share&source=blendle&c… 3/3