De Elfstedentocht

Een tocht om nooit te vergeten. Het eerste wat in me op komt, als ik er aan terug denk. Zaterdag 14 september 2013 was het zover. De Elfstedentocht werd gereden, georganiseerd door IJsvereniging De Polder in Bantega.

Vrijdag 13 september ben ik ‘s avonds al met mijn vriendin naar gereden. In een hotel in de buurt van Bantega hebben we overnacht, zodat we zaterdagochtend al niet heel vroeg hoefden te vertrekken vanuit Zieuwent.

Zaterdagochtend om 4.45 uur ontbijten en daarna gelijk door naar Bantega. Als eerst even aanmelden bij de organisatie en toen snel de skeelers aan. Om 6.00 uur werd er gestart met precies 100 deelnemers die de tocht van 225 km aandurfden. Een aantal deelnemers hadden zich niet gemeld, waarschijnlijk door het slechte weer.

Bij de start kwam ik Roelof tegen. We kenden elkaar niet, maar hadden al wel telefonisch contact gehad. Hij had via via gehoord, dat ik ook mee deed. We wonen dicht bij elkaar in de buurt. Een groot deel van de tocht zijn we bij elkaar gebleven.

Het weer van deze dag was niet best. Er was erg veel regen voorspeld en daar zijn we ook mee gestart. Gelukkig had ik een dag van tevoren nog regenwielen aangeschaft zodat ik met de regen meer grip had op de weg. Vanaf de eerste afzet was ik heel erg blij met mijn regenwielen. Het zou een zware tocht worden, daar was ik me van bewust. Toen ik er aan begon had ik nog geen idee wat me te wachten stond. Wat doet het weer? Hoe is het asfalt? In het begin gaat het natuurlijk allemaal nog wel gemakkelijk. Ondanks dat je schoenen na een kwartiertje toch het eerste water doorlaten rol je vol goede moed over het asfalt.

De hele tocht fietsen er 2 personen voor het peloton, zij houden het tempo aan. Er rijd een busje voor, zij zorgen voor de muziek. Vanuit dit busje, die voorzien is van boxen en een microfoon, hoor je ook de obstakels die eraan komen zoals drempels, takjes, steentjes, putdeksels, richels van bruggen, etc.

Om 8.00 uur kwamen we bij onze eerste pauze in . Een vrachtwagen stond klaar met alles wat je nodig hebt. Broodjes, energydrank, koffie, mueslirepen, fruit, flesjes zuivel, etc. Deze wagen stond de rest van de dag bij elke pauze klaar om alle deelnemers te voorzien van eten. Veel eten! Intussen waren mijn ouders ook in Friesland aangekomen om me, net als mijn vriendin aan te moedigen.

Na hooguit een kwartier was het tijd om verder te gaan. Met een paar extra repen in mijn rugzakje voor onderweg ging de tocht verder naar , nog steeds in de regen. De pauzes waren daarom meestal ook vrij kort. Je koelt heel erg snel af als je even stil zit.

Eerste pauzeplek in Stavoren

De tocht naar Bolsward verliep ook gemakkelijk. Daar aangekomen was er weer heel even de tijd om goed te eten en eventjes te zitten. Ze hadden hier een andere pauzeplek gevonden, zodat we even droog in een hal konden zitten. Ik voelde me nog prima, ik kreeg bijna het gevoel dat deze tocht een makkie zou worden. Je maakt onderweg een praatje en het is gezellig. Vanuit het busje wordt zo nu en dan een stukje cabaret afgespeeld i.p.v. muziek.

Op naar . Wat ik me kan herinneren is dat het asfalt hier ook nog wel goed was. De moeilijkste stukken waren vooral in de plaatsjes zelf. Alle plaatsten zijn voorzien van geweldige klinkers. Klinkerwegen die er nog wel netjes in waren gelegd, maar ook klinkerwegen die zeer moeilijk begaanbaar waren. Eerst een stukje door Tweede pauzeplek in Bolsward Harlingen, waarna we de weg volgden naar Franeker. De volgende pauzeplaats.

In Franeker hadden we er volgens mijn gps zo’n 95 km opzitten. Ondertussen was het ook droog geworden. Na een aantal stukken fruit, repen, broodjes, drinken en bouillon had ik weer voldoende energie om verder te gaan. Onvoorstelbaar hoeveel je kunt eten na een beetje inspanning. Maar je wilt er natuurlijk alles aan doen om geen hongerklop te krijgen.

We gingen weer verder naar . Het was nog droog, maar de schoenen voelden nog steeds aan als een koud voetbad. Van Franeker tot Bartlehiem vond ik een zwaar stuk. Ik kan me niet precies meer herinneren op welke stukken het asfalt goed of slecht was, maar dit stuk was volgens mij erg slecht. Er was redelijk wat wind en het bleef ook niet droog. Het begon weer te regenen. Kilometers lang slecht asfalt kost erg veel energie. Voor mijn gevoel hebben we ongeveer 20 km op slecht asfalt gereden. Het lachen ging langzaam over, er kwamen steeds meer woorden in me op die je niet altijd hardop kunt zeggen. Het laatste stuk voordat we bij de pauzeplek in Bartlehiem kwamen werd het asfalt weer beter. Een mooi glad fietspad die uitkwam bij het bekende bruggetje van Bartlehiem. Toen we daar eenmaal overheen geklauterd waren was het weer tijd voor een pauze. Een pauze die ik wel even nodig had. Een klein momentje om weer even op kracht te komen. Volgens mij hadden we hier ongeveer 125 km gehad. Dat betekend dat je er nog 100 moet. Ik was nat geregend, ik heb snel even iets droogs aangetrokken. Mijn regenjack had ik in Franeker aan mijn ouders gegeven omdat het droog was geworden. Na weer wat repen, fruit, bouillon en droge kleren ging de tocht weer verder.

De tocht ging richting . Smerige wind, veel regen en weer slecht asfalt. Het zat niet mee. Ze noemen het niet voor niets een barre tocht, dus ik zal het ook ervaren als een barre tocht. Pijn is emotie en emotie kun je uitschakelen. Dit is een uitspraak die bij mij op het werk vaak gebruikt wordt en die op deze dag ook vaak door mijn hoofd heen schoot. Een eindeloze afstand die richting de bekende tegeltjesbrug van Friesland ging, waar de vijfde pauze was. Ik heb de tegeltjesbrug niet gezien, op dat moment had ik daar niet echt belangstelling voor. We kwamen op de pauzeplek aan. Ik zag mijn vader langs de kant. Hij maakte foto’s. Ik heb niet laten merken dat ik hem zag want dan zou ik ook nog moeten lachen voor de camera en dat was wel het laatste waar ik zin in had. Heerlijk even zitten op een bankje, goed eten en even plassen. Heel even heb ik me afgevraagd of ik nog wel verder wilde. Stoppen was eigenlijk ook

Na 160 km eindelijk aangekomen bij de tegeltjesbrug helemaal geen optie, daar was ik niet voor naar Friesland gegaan. Roelof zat naast mij, keek me aan en zei, ‘Je hebt er nu 160 km opzitten. Je gaat me toch niet vertellen dat je 65 km voor de streep gaat stoppen?’ Inderdaad dacht ik. Onzin!! Pijn is emotie en emotie kun je uitschakelen. Ik vroeg hoever ik nog moest voor de volgende pauze.

De volgende pauze was over 30 km. Prima dacht ik, dat kan ik wel! Gelukkig hadden we dit stuk wel goed asfalt en was het iets minder hard gaat regenen. We gingen dwars door . Een leuke ervaring. Over De Tegeltjesbrug de grote wegen waar je normaal op je skeelers natuurlijk niet mag komen. Alle wegen waren netjes afgezet zodat we alle stoplichten konden negeren. Eenmaal door Leeuwarden heen, ging het richting . Vanuit de auto wat voor reed hoorde ik dat daar een heerlijk broodje bal op ons stond te wachten. Er waren mensen om me heen die daar serieus zin in hadden. Voor mij hoefde dat echt niet! Als je echt vermoeid bent dan heb je geen zin in zware hap. Ik wilde alleen maar voedsel dat makkelijk en snel naar binnen kon. Geen gedoe. Maar geen zorgen, want we moesten nog ongeveer 15 km voordat we zover waren.

Eindelijk bij Sneek! Er stond inderdaad een broodje gehaktbal klaar. Met moeite heb ik hem half op gekregen. Het eten kostte meer energie dan dat het opleverde. Mijn vader had er minder moeite mee en hij heeft de rest opgegeten.

Ik was klaar voor het laatste stuk van de tocht. Naja, eigenlijk heb je niet zoveel keus. Nog even de wieltjes laten invetten en dan weer verder. Met knikkende knieën en pijn met in de enkels kwam ik rechtop en strompelde over een paar meter klinkers waarna er weer asfalt was. Ik was niet de enige meer die er moeite mee had. De meeste hadden er ook moeite mee om weer op de benen te komen.

Na 190 km mag er best een beetje WD-40 op. Nog 35 km! Nu ben ik er echt bijna. 35 km is een afstand die ik wel vaker skeeler. In gedachten ga je tijdens het skeeleren deze route volgen die je thuis vaker skeelert, zodat je ongeveer weet hoe ver je nog moet. Het was weer een zwaar stuk. Ik zat er helemaal door. Elke afstand die ik te horen kreeg, ging ik omrekenen in tijd. Nog 15 km hoorde ik, met onze gemiddelde snelheid wist ik wel dat dat ongeveer 45 minuten skeeleren was. Dat kan ik wel, dacht ik weer.

Op 12 km voor de finish was er nog een hele korte stop waarbij alleen maar tijd was om snel wat eten te pakken. Daarna weer snel verder! Gelijk na deze stop een viaduct op klimmen. 1 ding is zeker, als je er op moet dan moet je er ook een keer weer af.

Op naar Bantega! De langste 12 km die ik ooit heb gehad. Elke meter voelde als een kilometer, maar er kwam een eind aan. Bij de finish stonden mijn ouders me op te wachten. De tranen bleven niet meer in mijn ogen hangen. Wat was ik blij dat ik er was!

Toen ik eenmaal de skeelers uit had, kon ik niet meer op mijn benen staan. Ik zakte gewoon door mijn enkels heen. Alle kracht was eruit getrokken en het enige wat

Finish!! over was, was pijn. Roelof gaf me een hand en we feliciteerde elkaar. Hij heeft me er onderweg op bepaalde momenten flink doorheen moeten trekken. De man die ik bij de start voor het eerst zag, was aan het eind van de dag een vriend die me tijdens een barre tocht heeft geholpen.

Van de 100 deelnemers hebben 89 de eindstreep gehaald.

Hoe ik terug kijk op de Elfstedentocht? Een hele mooie ervaring. Over 2 jaar doe ik weer mee, maar dan ga ik wel meer trainen. Eigenlijk had ik veel te weinig getraind. Een goede voorbereiding is super belangrijk! Ondanks dat, denk ik er met een lach aan terug. Je komt op mooie plekken in Friesland en de organisatie is heel erg goed geregeld! Je maakt lol onderweg en geeft elkaar een duwtje in de rug als diegene dat nodig heeft. Alles wat je nodig hebt is aanwezig.

IJsvereniging De Polder, Bedankt!!