REBELSE COWBOY ; VERRASSENDE THUISKOMST GRATIS

Auteur: Maisey Yates Aantal pagina's: 215 pagina's Verschijningsdatum: 2018-03-20 Uitgever: Harlequin EAN: 9789402534177 Taal: nl Link: Download hier

Rebelse cowboy ; Verrassende thuiskomst

Intiem - Cowboy voor kerst ; Warm ingepakt 2-in Na jaren van zedigheid wordt het tijd om uit de band te In één klap verliefd. Susan Mallery. Happily Inc. Intiem - Cowboys om van te dromen. Brenda Jackson. Hart in galop ; Liefde bij het haardvuur ; De rancher getemd 3-in Vanaf de tweede kus. Cowboy om te zoenen. What Jimmi Mayes was to them all was a trusted collaborator and musical thinker' cd baby. Met dit album komt Jimmi Mayes weer eventjes in de belangstelling. Het is een compilatie geworden van oudere en nieuwe songs en opnames met McKinley Mitchell. Met The Double J Band en backingvocals van Jimmi's girls kan Jimmi Hayes nog ergens verbergen dat hij eigenlijk maar een beperkt zanger is. Real Chicago blues krijg je met het instrumentaaltje "Pluckin'" Sam Taylor. De songs "Open the Door To you Heart","Something About you" en "Substitute for you" een soort Philly disco sound passen beter bij Jimmy Mayes stembereik en geven iets meer funk en soul aan dit album. Het zijn eigenlijk de opnamen met Mc Kinley Mitchell die dit album op een iets hoger niveau tillen. Niks bijzonders maar ja de man zal zijn verdienste wel hebben zeker. Al jaren wilde Susan Cowsill, het laatste decennium vooral bekend als de zangeres van The Coninental Drifters, een eigen plaat maken. Met "Just Believe It" maakt ze nu als jarige haar solodebuut. Daarmee eist ze meteen een plaatsje op in de subtop van de singer-songwriters met flink wat uitstapjes in de richting van rootsrock waarvan de meeste songs diepgeworteld zitten in de Amerikaanse traditie van countrymuziek, maar er waait bovenal een frisse popwind door dit album, mede dankzij de gastbijdragen van Adam Duritz Counting Crows en enkele oudgedienden van Cowsills vorige band, waaronder Vicki Peterson van The Bangles en echtgenoot Russ Broussard drums, percussie, gitaar en zang , maar tevens ook enkele gasten waarvan de meest in het oog springende gaste, Lucinda Williams is. Niet dat "Just Believe It" een snoeiharde plaat geworden is, maar de gedrevenheid klinkt in elk nummer door, of dat nu een rustige pianoballad is of een up-tempo rootsrocker. Jongens, jongens, wat gooit Freddy onze chef hier binnen. Zo iets miserabels heb ik in jaren niet meer gehoord. De kwaliteit van dit cdtje is huilen met de pet op. Ofwel heeft deze brave man iets aan zijn stembanden, of deze opnames zijn ergens in Israel in een schuilkelder gemaakt of wel in een aquarium. En dan zou ik stante pede Gaia bellen want dit kan je zelfs geen vis laten aanhoren. Ik weet niet of er een vereniging, commissie, ministeriele werkgroep, intercommunale en wat hebben wij nog allemaal in Belgie bestaat die zulke cd's kan verbieden maar anders wordt het hoog tijd. De man vraagt op zijn website nieuwe muzikanten, een zanger om zijn groep te vervolledigen Ik vraag mij af wie hier achter de knoppen gestaan, gezeten, gelegen of geslapen heeft. God have mercy Ook in ons eigen landje zijn Flogging Molly geen onbekenden meer. Met optredens op Pukkelrock en Groezrock lieten deze Pogues - meet - Punk een onvergetelijke indruk. Keltische rock gespeeld door Amerikanen en heel veel Ierse invloeden. Want Dave King de bezieler van dit ambiancegroepje versleet zijn jeugd in Ierland tussen de traditionele instrumenten mandoline, fiddle, tin whistle, piano, accordion en meestal in de een of andere kroeg met de nodige hectoliters Guinness. In verhuisde hij naar Los Angeles en met toevoeging van drums en gitaren kreeg zijn sound een iets meer punkgehalte. In lieten zij de cd "Swagger" op de wereld los. Volle gas en volle petrol. Dave King houdt van tradities, niet alleen in zijn songs worden historische Ierse feiten, gebeurtenissen vermeld ook de hedendaagse politieke leiders en toestanden in Amerika krijgen een serieuze veeg uit de pan. Nog meer traditie : de man heeft nog steeds geen pc en schrijft nog op een typemachine van Een van de hoogtepunten van dit party, dancing en beerdrinking album is het een van de weinige rustpuntjes,nl de song "Factory girls". En een van die factory girls is niemand minder dan Lucinda Williams. Met haar vocale bijdrage en het accordionneke van Matt Hensley, de fiddle en tin whistle van Bridget Rean krijgt dit album een extraatje. Vijftien songs geborduurd op het zelfde stramien en in de lijn van the Pogues, Dropkick Murphys, the Levellers en Whiskey Priests beide laatste groepen op speed dan. De cd wordt opgedragen aan J. Cash en Joe Strummer R. Ik denk dat deze Flogging Molly niet mag ontbreken op alternatieve geitenwollensokken parties, zuippartijen en ambiancefestivals. Deze zeven koppige band uit Los Angeles laat er geen gras overgroeien : Celtic-influenced, high-spirited, soul-driven rock 'n' roll. Op zijn 14e verhuist Colin Hay met zijn ouders van Schotland naar Australië. Hij begint daar een duo met Ron Strykert, die elkaar kenden van een muziekwinkel. Gezelligheid is troef bij de heren en al snel is er een volwaardige band! Men at Work! Na verloop van een paar jaar zijn ze de best betaalde band zonder platencontract in Australië. Ze wagen de oversteek naar Amerika en tekenen een contract bij Columbia en hun eerste single "Who Can It Be Now" wordt meteen een wereldhit en hun debuutalbum platina. Daar namen ze onder andere "Down Under" op, een nummer dat over de eigenaardigheden gaat van geëmigreerde Australiërs die weer teruggaan naar hun geboorteland. Maar dat viel de meeste mensen niet eens op, want voor niet-Australiërs was het nummer nauwelijks te verstaan. Hoe dan ook, het werd een wereldhit. Men at Work kon maar kort genieten van het succes, want met het tweede album "Cargo" uit ging het meteen al heel wat minder dan met de eerste plaat. Toen het derde album, uit , meteen weer in de uitverkoopbakken terechtkwam hield de band het voor gezien. Hun optredens en ook hun teksten zit vol met de zo gekende Aussie Humor. In besloten de heren de band op te heffen maar in elke kroeg in Australië wordt "Down Under" nog steeds keihard en uit volle borst mee gezongen. Als frontman van Men at Work bracht hij drie albums uit in zes jaar. Uit zijn twee eerste platen "Business as Usual" en "Cargo" leverden hits die maanden lang in de Top Ten hits vertoefden, zoals o. Sinds heeft Colin acht soloalbums op de markt en op zijn laatste album "Man Work" vinden we enkele onuitgegeven nummers naast herwerkte akoestische opnames uit zijn glorie periode. Over die remakes zegt Colin: "These songs are now in their original format. They were really acoustic songs that we built up with Men at Work. It's just presenting them like they were before they were famous. Vegemite is een typisch Australisch product dat je op je brood smeert. Het schijnt niet echt lekker te zijn, maar de Australiërs smullen er van…. Het met trompetgeschal en met een leuk pianoriedeltje van Micah Hulscher voorziene titelsong brengt er onmiddelijk de sfeer in. De song "St. James Infirmary" doet mij denken aan klassiekers als "Hoochie Coochie Man" en "Summertime" en de serieuze oprispingen die ik er van kreeg met de Las Vegas podium toestanden die zich ooit afspeelden op BRBF Peer gelukkig is dit met Wim Vermeyen verleden tijd. Neen dan liever een leuk intermezzo met "Play the Game" of het instrumentale "Vino" dat mij meer doet denken aan Spaanse vakantieliefde's, stierengevechten en leuke terrasjes. Maar een band die sinds de rockabilly, jump blues hoog in het vaandel draagt kunnen hun roots niet verloochenen en daarom het swingende rockende "My Heart Bleeds". Een beetje surf mocht natuurlijk ook niet ontbreken op dit album en met de tompet van Billy Joe Huels erbij wekt "Blistering Sky" weer de vakantie gevoelens op. Maar dat positieve gevoel krijg ik nu ook bij het beluisteren van Stamey's nieuwe album. Dit album zal op 25 Jan. Een betoverende plaat die je niet meer uit je speler krijgt als je hem eenmaal hebt gedraaid. De oprichter van dB's heeft het echt nog steeds helemaal in de vingers. Waarschijnlijk omdat hij al 12 jaar niks heeft opgenomen, buiten zijn album van vorig jaar, maar wel heel veel geproduceerd, verkeert hij op deze plaat in bloedvorm. Hij was producer in zijn geboorteplaats Chapel Hill, North Carolina, werkend met o. Ondanks al die countryartiesten in de orkestpit is het vlekkeloos geproduceerde "Travels in the South" in de eerste plaats goed gevuld met verfrissende en energieke powerpopdeuntjes met een behoorlijk hoog sixties-gehalte. Chris Stamey weet heel goed wat hij wil, stevige, intelligente, soepele popmuziek maken, noem het gewoonweg alternatieve rock. Op het eerste gehoor denk je dat je te maken hebt met een soort geoliede middle-of-the-road Americana, maar dan hoor je ineens jengelende gitaren, een bijzondere wending en wonderbaarlijk een dansend orgel, terwijl de muziek soepel doordendert. Als Stamey je aandacht dan goed te pakken heeft hoor je steeds meer, vleugjes McCartney en R. M in de vocalen, abrupte maar perfecte eindes, terwijl de start van het volgende nummer je weer volledig op het verkeerde been zet. En dat alles wordt met groot zelfvertrouwen en met grote overtuigingskracht neergezet met een volledig op stoom staande band die perfect op elkaar ingespeeld is, zonder dat het resultaat te gladjes wordt. Robuust en toch subtiel en geraffineerd. Perfect gespeeld, perfect gezongen, en toch spannend want voor de liefhebber van pakkende gitaarliedjes en klassieke pop songs met verrassende wendingen, daarvoor is "Travels in the South" een aanrader. The Chris Stamey Experience is voornamelijk een liedjesplaat, waarin de dertien tracks en het bonus nummer "V. E PSA" beter tot hun recht komen als ze afzonderlijk worden afgespeeld. Het is slechts een luistertip, want Chris Stamey weet verder precies hoe een liedje moet klinken. Met Ray O' Hara verscheen een nieuwe naam aan de horizon en ondanks de man reeds een tijdje actief was met zijn band The Orange Hunters, en met hen drie cd's op de markt bracht, denk ik dat hij met dit solodebuut de grote doorbraak kan verwezenlijken. Met zijn mix van folk, rock, Americana, roots, bluegrass en country en het feit dat de man ontzettend goed naar Neil Young geluistert heeft zet hij met "45 South" een sterke prestatie neer. Het is een verdomd fraai album geworden dat hier en daar wat ruikt naar de harmonica van Neil Young "Hole in My Pocket" en een gepikte Stones intro "Talk Tough" maar ijzersterk begint met het Americana soundje van het titelnummer "45 South" en met songs als "We Belong" ,"Honk If you're Jesus" met dat leuk accordionneke en "We Belong in a little country song " alleen maar bevestigt dat er in de toekomst rekening moet gehouden worden met Ray O' Hara. Zelfs zijn ex maatje van the Orange Hunters, Pat Cordell komt eventjes langs om samen met Ray van "Still Looking" een klein meesterwerkje te maken. Prachtige songs die het volledig gamma van de betere Americana storytelling love, hope and despair weerspiegelen. Afgesloten wordt er met een humoristisch knipoogje, "Your Mom's Tattoo" met een leuke fiddle en een fluitende Ray O' Hara. All songs written of co written by deze uit Chicago afkomstige maar momenteel in Austin verblijvende nieuwe hoop in het rootstime wereldje. Sean Costello is op zeer jonge leeftijd al begonnen met het beoefenen van de muziek. Op elfjarige leeftijd speelde hij alles al na van o. Met haar en onder haar naam nam hij de CD "Just won't burn" op, welke genomineerd werd voor een Grammy Award. Hoewel Costello nu al jaren meedraait in de scène, alom erkend wordt als één van de beste gitaristen uit de huidige lichting en al drie albums o. Sean weet zonder twijfel nog steeds te boeien op zijn Gibson Les Paul. Sean Costello heeft de zelfde band als begeleiding , die voor hem een grote ruggesteun was tijdens de vele concerten van de laatste jaren, maar tevens wordt hij gesteund met opmerkelijke gasten zoals o. Hoewel hij één van de beste jonge bluesgitaristen is, laat Sean zijn gitaarkunsten nooit domineren boven zijn songs en hun soulvolle arrangementen. Deze vierëntwintigjarige jongeman heeft reeds heel wat bewezen in de hedendaagse bluescultuur. Persoonlijk vind ik Costello een waar talent op gitaar, maar op zijn vorige albums kon hij mij vocaal niet zo erg boeien. Nu moet ik mijn mening wel herzien want met zijn nieuwe album brengt hij bluessongs van een heel hoog niveau en ben ik zeker dat de definitieve doorbraak voor de deur staat. De man zal wel stinkend rijk geworden zijn van zijn broodschrijven maar dat belet hem niet om af en toe zelf iets uit te brengen. In was dat met het album "Gravity De man kan niet alleen prachtige songs schrijven maar beschikt zelf over een aangename stem en met zo een palmares is het niet zo moeilijk om top muzikanten in de studio te krijgen. Met "Ramblings" brengt Byron Hill een album op de markt dat bol staat van potentiele top 10 noteringen. Met de deskundige hulp van om : Glen Duncan mandolin,fiddle,banjo , Mike Johnson dobro , Dave Pomeroy upright acoustic bass , maar vooral de schitterende arrangementen met veel akoustisch gitaar getokkel maken van dit album een topper. Kan je van iemand die zijn hele leven al met muziek bezig is anders verwachten? Pure Nashville country maar niet van dat mainstream gezeik. Ik denk dat Don Williams de benen onder zijn gat uitloopt om songs als "First Fool in Line" een pareltje! Maar Byron durft ook verder te gaan dan het klassieke country gedoe want "The Only Thing Wrong" zou ideaal zijn voor de nieuwe cd van Lyle Lovett. Voor "Life will Kill you" met dat harmonicaatje van Jelly Roll johnson zal het aanschuiven zijn ten huize familie Bryson. De man geeft het zelf aan met zijn song "Traditions", er wordt niet geraakt aan de traditionele waarden en thema's van de klassieke country songs. Geen alt. Jeff Prince en Philip Rodriguez hebben er meer dan drie jaren overgedaan om dit album op te nemen. Het is dan ook een prachtig album geworden dat veel meer inhoud heeft dan de gebruikelijke twaalf songs die willekeurige thema's aansnijden. Neen, beide Texana artiesten hebben een heuse soundtrack neergeschreven. Een verhaal dat zich voornamelijk afspeelt in het grensgebied van Mexico en de levensloop schetst van Billy Nix die trouwde met de vijftienjarige Consuela en de kost verdiende met het telen van groenten. Tot zover niets speciaals aan de hand, maar met de geboorte van hun zoon Pedro en dochter Lolita kan het verhaal van dit conceptalbum losbarsten. Liefde, haat, drank, intriges, valse beschuldigingen, moord en zelfmoord, klopjachten, emotionele drama's, mislukte huwelijken en eind goed niets goed. Voorwaar een sterk filmscenario en voor de dames onder ons : houd de zakdoeken maar klaar. Dit alles in een mix van country, rock, gospel, folk, cajun, latino, mexicana en Americana songs. Tegen die Mexicaans achtergrond en sfeerbeelden ontbreken instrumenten als steel guitar, piano, orgel, violen, saxophone en natuurlijk de uitgebreide percussie niet. Bovendien zijn er de mooie backingvocals van Sharon Oefinger. Heel belanrijk voor dit album was Phil York die alles in goede banen leidde in de studio's. De man kon zijn ervaring van het werken met Willie Nelson was er reeds bij in bij het masteren van de klassieker "Red Head Stranger" ten volle benutten. Af en toe denk ik zelfs het gebrom van "Van the Man" erin te horen. Ik geloof dat de kerstman zich van datum heeft vergist enkele weken te laat , en wel met het bezorgen van dit uitstekend debuut van Hubber, een band die zijn roots kent in het Spaanse Barcelona. Dit schijfje met tien songs zeven zelfgeschreven en drie covers van o. Dixon, J. Reed en S. Thompson zal waarschijnlijk de voorbode moeten zijn van een nieuw album. Dus dat belooft. Dat het niet allemaal even perfect zit doet niet zozeer ter zake, intensiviteit is er dan bij elke song ten over. Reeds bij het tweede nummer "Moonlight", één van de drie eigen songs in co-writing met Wilkinson, kan zanger Thorne mij bekoren met zijn ietwat etherische stem, toch kan ik mij niet de van de indruk ontdoen dat ik die tune ergens ken van een vroeger nummer. Of hoe het mogelijk is op eenvoudige wijze ook al een eigen nummer van die Thorne een jazzy-bluessong groot te maken kan je horen in "'Fly, Fly, Fly" waarin Dave Wilkinson een mooi staaltje gitaarkunst laat horen, eveneens in de instrumental "'Flat Spot" kan Dave zich met zijn subliem gitaarspel volledig laten gaan. Afsluiter "Gonna Be Mine" is dan ook het regelrechte hoogtepunt van Hubber, punkblues of Hubber is misschien nog niet de top, maar samen doen ze er wel een goede gooi naar. Hop naar nummer twee!! Niet meer zo recent deze cd van nieuwkomer Greg Austin, maar blijkbaar gaat het nieuws van het bestaan van rootstime en de goede kritieken als een lopend vuurtje door Nashville. Fijn zo, mond aan mond reclame en het kost ons niets, alleen zijn wij genoodzaakt om nog een tandje of oortje? Wij doen ons best! Greg Austin dus.. Eerst in de omgeving van zijn woonplaats Aiken SC. In besloot Greg Austin dan maar om de verhuiswagen op te bellen en momenteel zit de brave man te wachten op de definitieve doorbraak en een Major label. Of het gaat lukken? Alles is aanwezig op dit debuutalbum, de man beschikt over een aangename country stem, schrijft leuke songs, speelt degelijk gitaar, ziet er goed uit en brengt zelfs een duet met Brandy Lynn Gray "The Truth Hurts. Het zal niet eenvoudig zijn voor Greg Austin om tussen het fenomenaal aanbod van artiesten die in het zelfde vaarwater zitten op te vallen en zijn droom te verwezenlijken, maar ja , wie niet waagt blijft maagd. Blijven proberen jongen! Zou het eindelijk gaan lukken voor de minzame in Ohio geboren 51 jarige Buddy Miller. De man die sedert het uitbrengen van zijn eerste cd :"Your Love And Other Lies" - op Hightone Records bij mij in de bovenste schuif van de lade ligt. De volgens Steve Earle beste country zanger van de wereld is bij de insiders vooral bekend om zijn bijdrage bij ondermeer Steve Earle's Dukes herinner mij nog een optreden in de Gentse Vooruit zijn jaren lange bijdrage als gitarist bij Emmylou Harris in nog in de Koningin Elizabethzaal in Antwerpen zijn hulp in de studio bij opnames van Lucinda Williams, Patty Griffin, Trisha Yearwood, Jimmie Dale Gilmore, zijn trouwe vriend Jim Lauderdale en natuurlijk zijn eigen solo carriere en de duet albums met vrouwtje lief Julie. De man bracht ondertussen de volgende albums op de markt :"Poison Love"- , "Cruel Moon" - , "Midnight and Lonesome"- allen op het label Hightone Records. Zo als de titel van de cd al aangeeft gaat hij iets meer de Americana gospel toer op. Hallelujah, want het is effenaf een schitterend meesterwerkje geworden. Niet dat Buddy opeens bekeerd geworden is want hij beleeft zijn "geloven in" op zijn manier, zonder de kerk plat te lopen. Vooral een eredienst met Al Green , en het plotse overlijden van zijn schoonbroer deden hem besluiten om eens een lichte koerswijziging te ondergaan. Met de hulp van de zusjes Regina en Ann Mc Crary backingvocals en natuurlijk Emmylouke krijgt Buddy die onvervalste soulvolle gospelsound voor mekaar. Dit is een van de beste albums van en de man brengt binnenkort een bezoekje aan ons land. Met Paradiso Amsterdam oud kerk gebouw heeft Nederland misschien de perfecte locatie voor dit optreden maar wij Belgen moeten met onze "Handelsbeurs" te Gent zeker niet onderdoen. Prachtige concertzaal en ik hou er de mooiste herinneringen aan over met dat fantastisch optreden van Lucinda Williams aldaar. Pas toen hij gitaar begon te spelen werd hij zich bewust van de folk tradities van Amerika. Zelf zegt hij hierover:"Church music is so entwined with traditional music that it was an easy transition for me, but the wealth of American music astonished me". Spencer werd steeds sterker aangetrokken door de blues, waarbij hij geen verschil maakt tussen de stijl van de vroege zwarte muzikanten en de hillbilly blues, omdat je volgens hem niet op de verschillen moet letten maar juist op de overeenkomsten. In verliet hij zijn geboorteplek en belandde in steden als Denver en Seattle om met gerenommeerde artiesten te spelen. Na zijn omzwervingen belandde hij uiteindelijk in New Orleans alwaar hij muzikanten trof die leefden voor de muziek en met wie hij zich verbonden voelde. Hier hield hij elke maandagavond jam sessies, waarbij hij een woonkamer-atmosfeer creëerde voor talloze New Orleanse muzikanten en gasten van buitenaf. Dankzij deze aandacht heeft hij intensief kunnen touren in Europa en Japan, waar zijn albums vaak uitgebracht worden op grote labels als Virgin en Sony. Voor zijn laatste twee albums trok hij naar Duitsland, waar hij een graag geziene gast is, naar het onvolprezen Valve records label. Zijn vorig album "Solitaire" kreeg in alle media zeer goede recensies, en zoals de titel al doet vermoeden, is het een echte solo-cd geworden. Om eerlijk te zijn horen wij hem ook het liefst solo. Bekende en minder bekende country-bluesklassiekers als "Hard Time Killin' Floor" van Skip James en "Dirt Road Blues" van Charlie Patton krijgen op dit album buiten zijn eigen songs mooie ingetogen uitvoeringen mee. Begin verscheen "Southern Cross" en ligt wat in het verlengde van zijn vorig album, enkel dat er nu over het hele album een spirituele sfeer hangt. Daar zorgen weer zijn gebruikelijke instumenten voor zoals : lapsteel, clawhammer banjo, akoestische gitaar en voor de acapella stemmen heeft hij de steun van het Nott Brothers Quartet. Spencer heeft door de jaren een eigen stijl ontwikkeld, waar hij vroeger het midden hieldt tussen de relaxte sound van J. Deze elf nummers hebben allemaal het karakter van "Southern American musical traditions" ze kruisen gospel en 'deep blues' met country muziek, een vleugje rhythm 'n' blues en een forse dosis singer-songwriter. Bohren beschikt namelijk over een soepele en emotionele alt , best te horen in de covers van Hank Williams, voorwie hij een grote voorliefde heeft, nl. Bohren zijn virtuoze gitaarspel op allerlei snareninstrumenten zorgt voor mooie melodieën, die tegelijk rootsy en meeslepend zijn. Daarbij is zoeken wel eens belangrijker dan vinden, maar in de songs valt het gedreven, precieze spel op waarmee Bohren zijn teksten ondersteunen. Zo komt vanuit deze mix van invloeden een heel gretig en persoonlijk geluid tot stand. Gewoonweg klasse! Vooreerst, Tim Gonzalez is een van de beste harmonica spelers in Nashville, Tennessee, hetgeen hij te danken heeft aan al zijn ervaringen. Reeds op de leeftijd van 14 jaar begon hij harmonica te spelen, en dit vooral in zijn geboorteplaats Brownsville, Texas. Pas in verhuisde hij naar Nashville waar hij na een tijdje kon optreden met o. Gedurende deze jaren deed hij voldoende ervaringen op in the blues en jazz tot Latin blues, hetgeen hem bracht tot het uitbrengen van "Straight from the Heart" , opgedragen aan zijn broer Danny, dewelke toen hij nog leefde een grote inspiratiebron voor hem was. Voor de tweede keer op rij is Tim, 'Music City's Blues Harmonica player of the year' en zijn nieuwe album toont waarom. Op dit album door zichzelf geproduceerd speelt een hele resem artiesten mee, Johnny Neel zingt en speelt Hammond B Hij speelt immers ook bij the Allman Brothers Band, maar zijn stijl van zingen is zeer toepasselijk voor de opener "Murdered By Love" en zijn keyboard klinkt wel het beste in "Voodoo Moon". Anthony Gomes speelt gitaar op deze nummers en tevens een mooie vocale inbreng in "Voodoo Moon". Jazeker Nashville, verwacht geen "Malibu cowboy, slick, Pop music" productie maar treedt in de blueswereld van Tim Gonzalez met songs die gaan van upbeat blues tot Delta blues. Voor liefhebbers van dit genre is dit er ééntje om van te snoepen, Tim Gonzalez kan wel degelijk harmonica blazen Samen met zijn vrienden, klinken ze op dit album erg overtuigend, een lekker gesmeerde bluesmachine die de Delta blues hoog in het vaandel draagt. Ik zou zeggen schaf je een exemplaar aan en u zal wellicht mijn mening als bluesliefhebber delen. Tim Gonzalez! The Razorbacks play hard-edged modern rockabilly that is very catchy and very upbeat! When these three talented guys hit the stage and turn loose they will give you something you won't forget! Blijkbaar hebben de Rockabilly groepen en fans onze website gevonden want onlangs mocht ik van The Razorbacks New Jersey een pakketje cd's ontvangen en alhoewel Kenny Duda, frontman en oprichter van The Razorbacks, de groep oprichtte in bleef het grote succes eigenlijk een beetje uit. Heel jammer want als artiesten, zonder ook maar iets aan hun verdienste te knabbelen, als The Stray Cats, Robert Gordon, Dave Edmunds en zelfs mijn favoriete groepje The Blasters meer in de belangstelling staan dan is het biezonder spijtig dat deze jongens iets minder aandacht krijgen van het grote publiek. Samen met Rob "Bobcat" Bundy op double bass, ook al meer dan twaallf jaren bij de band, en Mark "Johnny" Swartley op drums laten zij op hun live album duidelijk horen waarom zij tot de top behoren in het wereldje van rockabilly, roots, country, swing, surf en blues. Hoe je dit ook moet noemen Razorback Music. Dit is werkelijk Rockabilly van prima kwaliteit en ik denk dat het bijwonen van een concert van the Razorbacks een groot feest is. A's best kept secrets' De blues is in de afgelopen eeuw zo vervormd, we moesten maar eens terug naar waar het begon. Rick Hall neemt ons mee op z'n pick-up en laat samen met the Blues Healers, zijn de Tony Paulus piano , Dave Fogle drums , Mike Hall bas , Brad Sharp trompet , Mark Lemle tenor sax en Shannon Ford tenor sax , horen dat we tegenwoordig nog steeds ongecompliceerde blues kunnen maken. Het bluescafé wordt bij deze dan ook weer gewoon omgedoopt tot Juke Joint. Misschien is zijn muziek wel een greep naar het verleden, geboren in de Appalachian Mountains van Southeastern KY verhuisde hij op latere leeftijd samen met zijn ouders naar Ohio. Dit titelloze album bevat dertien blues-rock nummers die stuk voor stuk tot in de finesse zijn gerangeerd. Speels neemt Hall mij mee op zijn schouders en gunt mij een blik in zijn verleden en laat mij de fases zien van het leven als schrijvende bluesman in good and bad times. Meeste nummers zijn dan ook door Hall zelf geschreven buiten het toch ook zo sterke "The Trouble with Love" waarop Tony Paulus op zijn zelfgeschreven nummer het beste vanzichzelf kan geven. Het is namelijk het meest vernieuwende bluesalbum dat we in tijden hebben gehoord. De sound mist weliswaar het hele rauwe dat we zovaak in de blues horen, maar de sfeer is zo intens en warm door het toevoegen van wat blazers in enkele nummers, dat je er hoe dan ook door gegrepen wordt. Enerzijds hoor je elektrische bluesnummers die hij samen met harmonica brengt en anderzijds de akoestische blues waarvan "Goin'Down Fast" een volwaardige en fraaie afsluiter is geworden. De rauwe en ranzige blues zal er dankzij de figuur als Rick Hall ook de volgende eeuw nog te horen zijn. Wij kunnen niet zonder. Een absolute aanrader dus. Prieto de los Mozos manager vargasblues. Liefhebbers die houden van explosieve en energieke Chicago blues moeten beslist ééns aankloppen bij Vargas Blues Band. Hun nieuw album ' Last Night' live in "Buddy Guy's Legends" Club in Chicago, mag zonder schroom als stomend en magistraal omschreven worden. De in Madrid geboren gitarist Javier Vargas verstaat de kunst om verduiveld fraai gitaarspel te brengen. Ongecompliceerde gitaar solo's zijn de hoofdmoot op dit bruisend schijfje. Soms heftig uithalend "Sratch My back", een meesterlijke slide in "Blac Cat Boogie" om dan weer vol tedere passie in een pracht van een ballade "Do You Believe In Love" de gevoelige luisteraar aan zijn zitje gekluisterd te houden. Tevens ben ik diep onder de indruk van het sterke en rauwe stemgeluid van zanger Bobby Alexander, maar dit niet alleen. Ook wat de back-up van de andere bandleden betreft geen slecht woord. Vargas Blues Band is meer dan de zoveelste bluesband. Vooral eigen werk met sterke arrangementen vol intensiviteit en bezieling gebracht, resulteren in een prachtig album die beslist uw aandacht verdient. Alsof dit nog niet genoeg is krijg je nog de mogelijkheid om dit alles en jawel met andere songs live op de bijgeleverde DVD te mogen bewonderen, heel knap!! Deze recensie is van mijn collega en vriend Bobtje Blues www. Javier en band brachten er een zeer sterke en geloofwaardige set waarbij ze heel wat festivalgangers wezenloos nalieten. Hierbij doe ik een oproep aan de Belgische en Nederlandse organisatoren en in het bijzonder aan het Belgium Rhythm 'n' blues festival te Peer! Maar er is nog groot nieuws van hun manager Rebeca O. Eerlijk gezegd we kijken er al naar uit, u toch ook Bobtje? Prachtig cd' tje ontvangen van een leuke snoet met een aangename stem. Niet zo recent en de meeste songs dateren uit de jaren '90 maar toch veelbelovend. Deze ex ballerina, jaren lang aktief in New York, hing begin jaren negentig haar schoentjes aan de haak en begon samen met Donna Rich aan het componeren en zingen van eigen materiaal. Austin was nu de thuishaven en dan is het Kerville Folkfestival nooit ver uit de buurt. Optredens met Jimmy Lafave en Bruce Robison en het South by Southwest festival waren de volgende stappen in hun carrière. Onder de naam "Hildegard" brachten zij een muziekcassette uit met een vijftal songs dat kon rekenen op goede recensies wij waren toen toch nog niet bezig grapje : "It's probably illegal and immoral to mix Patsy Cline, the Bronte sisters, and Patti Smith, but Hildy get wickedly close. En dan nu het solodebuut van Tricia, die op dit album bijzonder veel hulp kreeg van Colin "Stalin" Boyd electric and electric string guitars,acoustic guitars, bass, harmony vocals en tevens producer van dit schijfje. Haar stem doet bijwijlen en zeker in de up - tempo nummertjes als "Cry Baby", "Valerie", "Girlfriend of the Band" denken aan de jonge Debbie Harry van Blondie. Persoonlijk gaat mijn voorkeur meer uit naar de rustige songs waarin Tricia' stem veel origineler klinkt. De openingstrack "For This" met het vertwijfelde vraagje "I don't know what my problem is" krijgt onmiddelijk een ferme streep gitaar mee en het "Bobby Joe plays violin" drijft op de schitterende pedal steel guitar en viool van Milo Deering naar een eerste hoogtepunt. Een beetje onzeker lijkt zij mij wel, want met "What If I was Serious","What Did I do" prachtig met die mandolin en origineel Jew's harp geluidje en "I Wonder What You See" in me knaagt de onzekerheid verder en dan kan je soms onverwachte dingen doen. Zo zou meester Vermassen een vette kluif hebben aan "Dorothy Hanson, number in prison" Twenty Years to Life , een prachtige song die Tricia schreef met Monte Warden. Het folky "Lilly's Verses" met alleen Tricia's stem en het acoustisch gitaargetokkel en een snuifje pedal steel doet je zo wegmijmeren, om dan met het country riedeltje "Never Say I Do" en een stukje ' daar komt de bruid All songs written by en dat heeft bij mij altijd een streepje voor.. Welcome to Hot Beef C'ountry. Memphis Mike die wij ons nog herinneren van zijn samenwerking met de "Swinging Caddilacs" en regelmatig de oversteek naar Engeland en Australie maakt is al sinds zijn dertiende verslaafd aan muziek maken. En goeie muziek zulle! Jammer dat zijn eerste opnamen bijna allemaal out of print zijn, maar zijn huidig label Rusted Records en misschien Rhythm Bomb Records overwegen om alles weer opnieuw uit te brengen en te verdelen. Zeker doen jongens! De broertjes Alvin zouden maar al te blij zijn met een song als "Cursed" en met "5 Minutes More" kan je je lief versieren op een plaveitje. Pure blues en een mooier voorbeeld van Memphis Mike's stemcapaciteiten kan je niet aantreffen op dit album, of het zou met het countryklassiekertje "Mansion on the Hill" moeten zijn. Nog zo een lekker deuntje is de van George Fleming originele song "I'm gonna Tell" en met rockertjes als "Drinking Money", "Nobody for me" met die pompende piano in combinatie met die bas van Robert Jacob en Brian Francis op drums en "Right Hand Holds The Bottle" zouden onze Seatsniffers ook wel mee uit de voeten kunnen. Dit groepje zou niet mogen ontbreken op welk festival dan ook!!! Wat maakt de The Mike Gray Band tot een echte "no-nonsense" bluesband die je gezien en gehoord moet hebben? De naam zegt wat de liefhebbers al weten: de stijl die gespeeld wordt is blues. Ofschoon de band en hun stijl moeilijk in een hokje te plaatsen is, is het de Southern rockin' blues die een centrale rol speelt in het totale repertoire. De tomeloze inzet, met passie gemaakt en gebrachte muziek is altijd hoor- en zichtbaar tijdens hun energieke optredens voornamelijk in Arkansas en Misourri. Op het album "Maiden Voyage" zijn de nummers gedomineerd door eigen werk: originele, vernieuwende en stuwende blues. Drums, bas en toetsen vormen de bluesmachine voor deze gitaar georiënteerde band. De band is opgericht als een trio bestaande uit de songwriter himself, Mike Gray gitaar,vocals , John Brown drums, percussie, backing vocals en Bruce Womble bas gitaar, akoestische gitaar, backing vocals. Later greeg hij nog de steun van de rythme gitarist Jack Locklar en zijn dochter Lauren die zeer voorbeeldig de backing vocals ondersteund. De sound wordt gekenmerkt door een vette ritmische basis waar gitaar en zang duidelijk bovenop liggen. Inspiratie komt uit ervaring, de vele onmisbare positieve reacties tijdens de live optredens, interviews en recensies in de pers. Door voortdurende vernieuwing van het repertoire, een flinke dosis live improvisatie en het regelmatig oppoetsen van oude nummers zal een concert van de band nooit hetzelfde zijn en kijken we ernaar uit ze hier in de Lage Landen terug op tour te zien, hetgeen reeds gebeurde tijdens de periode dat "Maiden Voyage" was opgenomen. Een aantal nummers hebben hun waarde in het live circuit al ruim bewezen en klinken zeer degelijk. Opvallend aan deze sterke plaat is niet alleen het totaal eigengemaakte nummers, maar ook een trager nummer als "Forever and A Day" lijkt wel degelijk op het lijf van Gray geschreven te zijn. Die klassieke elementen vinden we ook in een groot aantal andere nummers op de plaat terug, uitgesponnen stukken met een southern inslag terwijl ook de lamenterende zang van Gray alles ruimschoots overtreft. Daar tegenover staat dan ook weer dat hij soms bluesy uit zijn schelp komt hetgeen we horen in "Walkin' Out Blues". The Mike Gray Band is misschien wel de beste jamband ter wereld. Dit is het bewijs. Niet heel even, maar een heel nummer lang dacht ik dat ik naar een nieuwe plaat van The Jayhawks aan het luisteren was. Openingstrack "Miss Euphoria", zo heet het liedje, kon zo uit de pen zijn gekomen van Gary Louris. Dezelfde melodielijn, en die samenzang, zeg dat is toch typisch The Jayhawks. Maar het zijn Hanif uit Gothenborg, die het zingen, een talentvolle countryrockband, zo bewijzen ze op hun debuut-cd "Blame it On El Niño". En wat is dit een klasse-plaat, een heerlijke plaat, vol pareltjes. Rare naam, maar deze naam is dan ook zomaar niet gekozen. Hanif was de naam van de favoriete pizzabakker van de band. Op een dag verdween hij spoorloos en nooit heeft iemand meer van hem vernomen. Wat er ook gebeurd mag zijn Hanif bestaat en hoe? Deze viermansgroep is op hun best als ze zich begeven op het pad van de melodieuze countryrock en frisse rootsmuziek. Een geluid dat ze de hele plaat vol houden. De melodieën en harmonieën zijn bij vlagen mierzoet zoals in het sombere "Halfway To Hell", maar wie daar door heen bijt hoort folk- en countryrock waarin Hanif het sterkst zijn. Al reageren ze allemaal totaal verschillend… Tv-presentatrice Finola wil het liefst wegkruipen onder een dekentje wanneer Hoe moet zij als schooljuf in hemelsnaam weten wat een chirurg als hij leuk vindt om te doen? Maar ja, haar zus gaat trouwen en hij is de broer van de bruidegom, dus ze Kiest u voor gemak én extra voordeel? Zo kunt u lekker doorlezen en nog gemakkelijker genieten van uw favoriete reeks! Drie zusjes, één bakkerij en bakken met liefde in De Keyes-zusjes! Jesse is altijd de brokkenpiloot van de drie zusjes Keyes geweest - het jongste zusje dat altijd in zeven sloten tegelijk liep. Jaren geleden is ze zwanger, boos en onbegrepen vertrokken uit Seattle. Nu is ze terug om dingen uit te Eén miljoen? Dat is een hoop geld. Maar trouwen? Met een volslagen vreemde? Nou ja, misschien als hij perfect is De zusjes Julie, Willow en Marina Nelson zijn onlangs herenigd met hun grootmoeder, Ruth, die graag deel wil uitmaken van hun leven. Ze kijken vreemd op wanneer ze hun haar grootste w Nicole Keyes heeft er schoon genoeg van om altijd maar de verstandigste van haar zussen te zijn. Niet alleen heeft zij zich altijd verantwoordelijk voor hun bakkerij gevoeld, maar ook heeft ze min of meer haar jongere zusje opgevoed Ze kijken vreemd op wannee Fool's Gold, de succesvolle feelgoodserie vol liefde en emotie. Fool's Gold lijkt de ideale woonplaats, maar er is één probleem: er wonen te weinig mannen Een interessante man als dokter Simon Bradley is een aanwinst voor het stadje, en dus stuurt de burgemeester Montana Hendrix op hem af om he Rebelse cowboy ; Verrassende thuiskomst: 2-in-1

Nog geen klantenrecensies. Ontdek het beste van shopping en entertainment. Gratis en snelle bezorging van miljoenen producten, onbeperkt streamen van exclusieve series, films en meer. Terug naar boven. Over ons. Gebruiks- en verkoopvoorwaarden Privacyverklaring Contactgegevens Cookies Op interesses gebaseerde advertenties © , Amazon. Lengte: pagina's. Verbeterd lettertype: Ingeschakeld. Bladeren: Ingeschakeld. De ideale schoondochter, geliefd bij iedereen - behalve bij de knappe mannen in Copper Ridge. Het is tijd dat ze eens van het leven gaat genieten! Een nieuwe baan bij Gray Bear Construction beschouwt ze als een goede start. Het werk zelf levert geen problemen op. Alleen doet haar nieuwe baas, de sexy cowboy Jonathan Bear, allerlei verontrustende dingen met haar hormonen Ook al is hij dol op haar oma, tegenover Robyn gedraagt hij zich ronduit wantrouwend. Dat heeft zij weer! Eindelijk een sexy vent tussen de breiende oude dames, moet hij niets van haar hebben. Vertrekken doet hij echter ook niet Dit verhaal is eerder verschenen. Lees meer Lees minder. Recensies 0 Recensies 0. Log in om een recensie te schrijven. Geen recensies beschikbaar. Laatst bekeken artikelen Laatst bekeken artikelen. Rebelse cowboy ; Verrassende thuiskomst. Maisey Yates. Op werkdagen voor uur besteld, morgen bezorgd. Na tien lange jaren wil ze tot rust komen. Zo vanzelfsprekend als ze het zich had voorgesteld, is het helaas niet. Gelukkig kan ze een appartement Fool's Gold Fool's Gold lijkt de ideale woonplaats, maar er is één probleem: er wonen te weinig mannen Deel 7 Heidi Simpson kan genoeg redenen bedenken waarom het een heel slecht idee is om iets te beginnen met Rafe Stryker. Ten eerste is hij een keiharde zakenman, en zij is al blij als ze haar Dankzij hun oom staan de broers Lucas en Jackson voor de keus: trouwen of alles kwijtraken. Lucas besluit dat een verstandshuwelijk de enige oplossing is. Om er zeker van te zijn dat de verbintenis van korte duur is, vraagt hij de preutse Emily ten huwelijk. Zij bekoort hem geenszins, dus hoeft hi Dat echte liefde zoet kan zijn, gelooft Claire Keyes graag. Helaas heeft ze er zelf geen ervaring mee, want een echte relatie heeft ze nooit gehad. Haar carrière als pianiste slokt haar helemaal op. Dat is ook de reden waarom ze al Oké dan, Nevada Hendrix accepteert uiteindelijk toch de droombaan die Tucker Janack haar aanbiedt. Ze doet dat alleen onder een duidelijke v Wis alle filters. Genres Literaire fictie algemeen Formaten epub Digitaal Watermerk Resultaten 1 - 24 van artikelen. In winkelwagen. Duizend kleine dingen Susan Mallery Harlequin 26 Maart [Rebelse cowboy ; Verrassende thuiskomst

De ideale schoondochter, geliefd bij iedereen - behalve bij de knappe mannen in Copper Ridge. Het is tijd dat ze eens van het leven gaat genieten! Een nieuwe baan bij Gray Bear Construction beschouwt ze als een goede start. Het werk zelf levert geen problemen op. Alleen doet haar nieuwe baas, de sexy cowboy Jonathan Bear, allerlei verontrustende dingen met haar hormonen Ook al is hij dol op haar oma, tegenover Robyn gedraagt hij zich ronduit wantrouwend. Dat heeft zij weer! Eindelijk een sexy vent tussen de breiende oude dames, moet hij niets van haar hebben. Vertrekken doet hij echter ook niet Dit verhaal is eerder verschenen. Intiem Bundel - Copper Ridge 3-in Maisey Yates. Parttime cowboy ; Honderd procent cowboy ; Ongetemde cowboy. Intiem - De ruigste cowboy. Intiem Bundel - Copper Ridge 2 3-in Hun optredens en ook hun teksten zit vol met de zo gekende Aussie Humor. In besloten de heren de band op te heffen maar in elke kroeg in Australië wordt "Down Under" nog steeds keihard en uit volle borst mee gezongen. Als frontman van Men at Work bracht hij drie albums uit in zes jaar. Uit zijn twee eerste platen "Business as Usual" en "Cargo" leverden hits die maanden lang in de Top Ten hits vertoefden, zoals o. Sinds heeft Colin acht soloalbums op de markt en op zijn laatste album "Man Work" vinden we enkele onuitgegeven nummers naast herwerkte akoestische opnames uit zijn glorie periode. Over die remakes zegt Colin: "These songs are now in their original format. They were really acoustic songs that we built up with Men at Work. It's just presenting them like they were before they were famous. Vegemite is een typisch Australisch product dat je op je brood smeert. Het schijnt niet echt lekker te zijn, maar de Australiërs smullen er van…. Het met trompetgeschal en met een leuk pianoriedeltje van Micah Hulscher voorziene titelsong brengt er onmiddelijk de sfeer in. De song "St. James Infirmary" doet mij denken aan klassiekers als "Hoochie Coochie Man" en "Summertime" en de serieuze oprispingen die ik er van kreeg met de Las Vegas podium toestanden die zich ooit afspeelden op BRBF Peer gelukkig is dit met Wim Vermeyen verleden tijd. Neen dan liever een leuk intermezzo met "Play the Game" of het instrumentale "Vino" dat mij meer doet denken aan Spaanse vakantieliefde's, stierengevechten en leuke terrasjes. Maar een band die sinds de rockabilly, jump blues hoog in het vaandel draagt kunnen hun roots niet verloochenen en daarom het swingende rockende "My Heart Bleeds". Een beetje surf mocht natuurlijk ook niet ontbreken op dit album en met de tompet van Billy Joe Huels erbij wekt "Blistering Sky" weer de vakantie gevoelens op. Maar dat positieve gevoel krijg ik nu ook bij het beluisteren van Stamey's nieuwe album. Dit album zal op 25 Jan. Een betoverende plaat die je niet meer uit je speler krijgt als je hem eenmaal hebt gedraaid. De oprichter van dB's heeft het echt nog steeds helemaal in de vingers. Waarschijnlijk omdat hij al 12 jaar niks heeft opgenomen, buiten zijn album van vorig jaar, maar wel heel veel geproduceerd, verkeert hij op deze plaat in bloedvorm. Hij was producer in zijn geboorteplaats Chapel Hill, North Carolina, werkend met o. Ondanks al die countryartiesten in de orkestpit is het vlekkeloos geproduceerde "Travels in the South" in de eerste plaats goed gevuld met verfrissende en energieke powerpopdeuntjes met een behoorlijk hoog sixties-gehalte. Chris Stamey weet heel goed wat hij wil, stevige, intelligente, soepele popmuziek maken, noem het gewoonweg alternatieve rock. Op het eerste gehoor denk je dat je te maken hebt met een soort geoliede middle-of-the-road Americana, maar dan hoor je ineens jengelende gitaren, een bijzondere wending en wonderbaarlijk een dansend orgel, terwijl de muziek soepel doordendert. Als Stamey je aandacht dan goed te pakken heeft hoor je steeds meer, vleugjes McCartney en R. M in de vocalen, abrupte maar perfecte eindes, terwijl de start van het volgende nummer je weer volledig op het verkeerde been zet. En dat alles wordt met groot zelfvertrouwen en met grote overtuigingskracht neergezet met een volledig op stoom staande band die perfect op elkaar ingespeeld is, zonder dat het resultaat te gladjes wordt. Robuust en toch subtiel en geraffineerd. Perfect gespeeld, perfect gezongen, en toch spannend want voor de liefhebber van pakkende gitaarliedjes en klassieke pop songs met verrassende wendingen, daarvoor is "Travels in the South" een aanrader. The Chris Stamey Experience is voornamelijk een liedjesplaat, waarin de dertien tracks en het bonus nummer "V. E PSA" beter tot hun recht komen als ze afzonderlijk worden afgespeeld. Het is slechts een luistertip, want Chris Stamey weet verder precies hoe een liedje moet klinken. Met Ray O' Hara verscheen een nieuwe naam aan de horizon en ondanks de man reeds een tijdje actief was met zijn band The Orange Hunters, en met hen drie cd's op de markt bracht, denk ik dat hij met dit solodebuut de grote doorbraak kan verwezenlijken. Met zijn mix van folk, rock, Americana, roots, bluegrass en country en het feit dat de man ontzettend goed naar Neil Young geluistert heeft zet hij met "45 South" een sterke prestatie neer. Het is een verdomd fraai album geworden dat hier en daar wat ruikt naar de harmonica van Neil Young "Hole in My Pocket" en een gepikte Stones intro "Talk Tough" maar ijzersterk begint met het Americana soundje van het titelnummer "45 South" en met songs als "We Belong" ,"Honk If you're Jesus" met dat leuk accordionneke en "We Belong in a little country song " alleen maar bevestigt dat er in de toekomst rekening moet gehouden worden met Ray O' Hara. Zelfs zijn ex maatje van the Orange Hunters, Pat Cordell komt eventjes langs om samen met Ray van "Still Looking" een klein meesterwerkje te maken. Prachtige songs die het volledig gamma van de betere Americana storytelling love, hope and despair weerspiegelen. Afgesloten wordt er met een humoristisch knipoogje, "Your Mom's Tattoo" met een leuke fiddle en een fluitende Ray O' Hara. All songs written of co written by deze uit Chicago afkomstige maar momenteel in Austin verblijvende nieuwe hoop in het rootstime wereldje. Sean Costello is op zeer jonge leeftijd al begonnen met het beoefenen van de muziek. Op elfjarige leeftijd speelde hij alles al na van o. Met haar en onder haar naam nam hij de CD "Just won't burn" op, welke genomineerd werd voor een Grammy Award. Hoewel Costello nu al jaren meedraait in de scène, alom erkend wordt als één van de beste gitaristen uit de huidige lichting en al drie albums o. Sean weet zonder twijfel nog steeds te boeien op zijn Gibson Les Paul. Sean Costello heeft de zelfde band als begeleiding , die voor hem een grote ruggesteun was tijdens de vele concerten van de laatste jaren, maar tevens wordt hij gesteund met opmerkelijke gasten zoals o. Hoewel hij één van de beste jonge bluesgitaristen is, laat Sean zijn gitaarkunsten nooit domineren boven zijn songs en hun soulvolle arrangementen. Deze vierëntwintigjarige jongeman heeft reeds heel wat bewezen in de hedendaagse bluescultuur. Persoonlijk vind ik Costello een waar talent op gitaar, maar op zijn vorige albums kon hij mij vocaal niet zo erg boeien. Nu moet ik mijn mening wel herzien want met zijn nieuwe album brengt hij bluessongs van een heel hoog niveau en ben ik zeker dat de definitieve doorbraak voor de deur staat. De man zal wel stinkend rijk geworden zijn van zijn broodschrijven maar dat belet hem niet om af en toe zelf iets uit te brengen. In was dat met het album "Gravity De man kan niet alleen prachtige songs schrijven maar beschikt zelf over een aangename stem en met zo een palmares is het niet zo moeilijk om top muzikanten in de studio te krijgen. Met "Ramblings" brengt Byron Hill een album op de markt dat bol staat van potentiele top 10 noteringen. Met de deskundige hulp van om : Glen Duncan mandolin,fiddle,banjo , Mike Johnson dobro , Dave Pomeroy upright acoustic bass , maar vooral de schitterende arrangementen met veel akoustisch gitaar getokkel maken van dit album een topper. Kan je van iemand die zijn hele leven al met muziek bezig is anders verwachten? Pure Nashville country maar niet van dat mainstream gezeik. Ik denk dat Don Williams de benen onder zijn gat uitloopt om songs als "First Fool in Line" een pareltje! Maar Byron durft ook verder te gaan dan het klassieke country gedoe want "The Only Thing Wrong" zou ideaal zijn voor de nieuwe cd van Lyle Lovett. Voor "Life will Kill you" met dat harmonicaatje van Jelly Roll johnson zal het aanschuiven zijn ten huize familie Bryson. De man geeft het zelf aan met zijn song "Traditions", er wordt niet geraakt aan de traditionele waarden en thema's van de klassieke country songs. Geen alt. Jeff Prince en Philip Rodriguez hebben er meer dan drie jaren overgedaan om dit album op te nemen. Het is dan ook een prachtig album geworden dat veel meer inhoud heeft dan de gebruikelijke twaalf songs die willekeurige thema's aansnijden. Neen, beide Texana artiesten hebben een heuse soundtrack neergeschreven. Een verhaal dat zich voornamelijk afspeelt in het grensgebied van Mexico en de levensloop schetst van Billy Nix die trouwde met de vijftienjarige Consuela en de kost verdiende met het telen van groenten. Tot zover niets speciaals aan de hand, maar met de geboorte van hun zoon Pedro en dochter Lolita kan het verhaal van dit conceptalbum losbarsten. Liefde, haat, drank, intriges, valse beschuldigingen, moord en zelfmoord, klopjachten, emotionele drama's, mislukte huwelijken en eind goed niets goed. Voorwaar een sterk filmscenario en voor de dames onder ons : houd de zakdoeken maar klaar. Dit alles in een mix van country, rock, gospel, folk, cajun, latino, mexicana en Americana songs. Tegen die Mexicaans achtergrond en sfeerbeelden ontbreken instrumenten als steel guitar, piano, orgel, violen, saxophone en natuurlijk de uitgebreide percussie niet. Bovendien zijn er de mooie backingvocals van Sharon Oefinger. Heel belanrijk voor dit album was Phil York die alles in goede banen leidde in de studio's. De man kon zijn ervaring van het werken met Willie Nelson was er reeds bij in bij het masteren van de klassieker "Red Head Stranger" ten volle benutten. Af en toe denk ik zelfs het gebrom van "Van the Man" erin te horen. Ik geloof dat de kerstman zich van datum heeft vergist enkele weken te laat , en wel met het bezorgen van dit uitstekend debuut van Hubber, een band die zijn roots kent in het Spaanse Barcelona. Dit schijfje met tien songs zeven zelfgeschreven en drie covers van o. Dixon, J. Reed en S. Thompson zal waarschijnlijk de voorbode moeten zijn van een nieuw album. Dus dat belooft. Dat het niet allemaal even perfect zit doet niet zozeer ter zake, intensiviteit is er dan bij elke song ten over. Reeds bij het tweede nummer "Moonlight", één van de drie eigen songs in co-writing met Wilkinson, kan zanger Thorne mij bekoren met zijn ietwat etherische stem, toch kan ik mij niet de van de indruk ontdoen dat ik die tune ergens ken van een vroeger nummer. Of hoe het mogelijk is op eenvoudige wijze ook al een eigen nummer van die Thorne een jazzy-bluessong groot te maken kan je horen in "'Fly, Fly, Fly" waarin Dave Wilkinson een mooi staaltje gitaarkunst laat horen, eveneens in de instrumental "'Flat Spot" kan Dave zich met zijn subliem gitaarspel volledig laten gaan. Afsluiter "Gonna Be Mine" is dan ook het regelrechte hoogtepunt van Hubber, punkblues of Hubber is misschien nog niet de top, maar samen doen ze er wel een goede gooi naar. Hop naar nummer twee!! Niet meer zo recent deze cd van nieuwkomer Greg Austin, maar blijkbaar gaat het nieuws van het bestaan van rootstime en de goede kritieken als een lopend vuurtje door Nashville. Fijn zo, mond aan mond reclame en het kost ons niets, alleen zijn wij genoodzaakt om nog een tandje of oortje? Wij doen ons best! Greg Austin dus.. Eerst in de omgeving van zijn woonplaats Aiken SC. In besloot Greg Austin dan maar om de verhuiswagen op te bellen en momenteel zit de brave man te wachten op de definitieve doorbraak en een Major label. Of het gaat lukken? Alles is aanwezig op dit debuutalbum, de man beschikt over een aangename country stem, schrijft leuke songs, speelt degelijk gitaar, ziet er goed uit en brengt zelfs een duet met Brandy Lynn Gray "The Truth Hurts. Het zal niet eenvoudig zijn voor Greg Austin om tussen het fenomenaal aanbod van artiesten die in het zelfde vaarwater zitten op te vallen en zijn droom te verwezenlijken, maar ja , wie niet waagt blijft maagd. Blijven proberen jongen! Zou het eindelijk gaan lukken voor de minzame in Ohio geboren 51 jarige Buddy Miller. De man die sedert het uitbrengen van zijn eerste cd :"Your Love And Other Lies" - op Hightone Records bij mij in de bovenste schuif van de lade ligt. De volgens Steve Earle beste country zanger van de wereld is bij de insiders vooral bekend om zijn bijdrage bij ondermeer Steve Earle's Dukes herinner mij nog een optreden in de Gentse Vooruit zijn jaren lange bijdrage als gitarist bij Emmylou Harris in nog in de Koningin Elizabethzaal in Antwerpen zijn hulp in de studio bij opnames van Lucinda Williams, Patty Griffin, Trisha Yearwood, Jimmie Dale Gilmore, zijn trouwe vriend Jim Lauderdale en natuurlijk zijn eigen solo carriere en de duet albums met vrouwtje lief Julie. De man bracht ondertussen de volgende albums op de markt :"Poison Love"- , "Cruel Moon" - , "Midnight and Lonesome"- allen op het label Hightone Records. Zo als de titel van de cd al aangeeft gaat hij iets meer de Americana gospel toer op. Hallelujah, want het is effenaf een schitterend meesterwerkje geworden. Niet dat Buddy opeens bekeerd geworden is want hij beleeft zijn "geloven in" op zijn manier, zonder de kerk plat te lopen. Vooral een eredienst met Al Green , en het plotse overlijden van zijn schoonbroer deden hem besluiten om eens een lichte koerswijziging te ondergaan. Met de hulp van de zusjes Regina en Ann Mc Crary backingvocals en natuurlijk Emmylouke krijgt Buddy die onvervalste soulvolle gospelsound voor mekaar. Dit is een van de beste albums van en de man brengt binnenkort een bezoekje aan ons land. Met Paradiso Amsterdam oud kerk gebouw heeft Nederland misschien de perfecte locatie voor dit optreden maar wij Belgen moeten met onze "Handelsbeurs" te Gent zeker niet onderdoen. Prachtige concertzaal en ik hou er de mooiste herinneringen aan over met dat fantastisch optreden van Lucinda Williams aldaar. Pas toen hij gitaar begon te spelen werd hij zich bewust van de folk tradities van Amerika. Zelf zegt hij hierover:"Church music is so entwined with traditional music that it was an easy transition for me, but the wealth of American music astonished me". Spencer werd steeds sterker aangetrokken door de blues, waarbij hij geen verschil maakt tussen de stijl van de vroege zwarte muzikanten en de hillbilly blues, omdat je volgens hem niet op de verschillen moet letten maar juist op de overeenkomsten. In verliet hij zijn geboorteplek en belandde in steden als Denver en Seattle om met gerenommeerde artiesten te spelen. Na zijn omzwervingen belandde hij uiteindelijk in New Orleans alwaar hij muzikanten trof die leefden voor de muziek en met wie hij zich verbonden voelde. Hier hield hij elke maandagavond jam sessies, waarbij hij een woonkamer-atmosfeer creëerde voor talloze New Orleanse muzikanten en gasten van buitenaf. Dankzij deze aandacht heeft hij intensief kunnen touren in Europa en Japan, waar zijn albums vaak uitgebracht worden op grote labels als Virgin en Sony. Voor zijn laatste twee albums trok hij naar Duitsland, waar hij een graag geziene gast is, naar het onvolprezen Valve records label. Zijn vorig album "Solitaire" kreeg in alle media zeer goede recensies, en zoals de titel al doet vermoeden, is het een echte solo-cd geworden. Om eerlijk te zijn horen wij hem ook het liefst solo. Bekende en minder bekende country-bluesklassiekers als "Hard Time Killin' Floor" van Skip James en "Dirt Road Blues" van Charlie Patton krijgen op dit album buiten zijn eigen songs mooie ingetogen uitvoeringen mee. Begin verscheen "Southern Cross" en ligt wat in het verlengde van zijn vorig album, enkel dat er nu over het hele album een spirituele sfeer hangt. Daar zorgen weer zijn gebruikelijke instumenten voor zoals : lapsteel, clawhammer banjo, akoestische gitaar en voor de acapella stemmen heeft hij de steun van het Nott Brothers Quartet. Spencer heeft door de jaren een eigen stijl ontwikkeld, waar hij vroeger het midden hieldt tussen de relaxte sound van J. Deze elf nummers hebben allemaal het karakter van "Southern American musical traditions" ze kruisen gospel en 'deep blues' met country muziek, een vleugje rhythm 'n' blues en een forse dosis singer-songwriter. Bohren beschikt namelijk over een soepele en emotionele alt , best te horen in de covers van Hank Williams, voorwie hij een grote voorliefde heeft, nl. Bohren zijn virtuoze gitaarspel op allerlei snareninstrumenten zorgt voor mooie melodieën, die tegelijk rootsy en meeslepend zijn. Daarbij is zoeken wel eens belangrijker dan vinden, maar in de songs valt het gedreven, precieze spel op waarmee Bohren zijn teksten ondersteunen. Zo komt vanuit deze mix van invloeden een heel gretig en persoonlijk geluid tot stand. Gewoonweg klasse! Vooreerst, Tim Gonzalez is een van de beste harmonica spelers in Nashville, Tennessee, hetgeen hij te danken heeft aan al zijn ervaringen. Reeds op de leeftijd van 14 jaar begon hij harmonica te spelen, en dit vooral in zijn geboorteplaats Brownsville, Texas. Pas in verhuisde hij naar Nashville waar hij na een tijdje kon optreden met o. Gedurende deze jaren deed hij voldoende ervaringen op in the blues en jazz tot Latin blues, hetgeen hem bracht tot het uitbrengen van "Straight from the Heart" , opgedragen aan zijn broer Danny, dewelke toen hij nog leefde een grote inspiratiebron voor hem was. Voor de tweede keer op rij is Tim, 'Music City's Blues Harmonica player of the year' en zijn nieuwe album toont waarom. Op dit album door zichzelf geproduceerd speelt een hele resem artiesten mee, Johnny Neel zingt en speelt Hammond B Hij speelt immers ook bij the Allman Brothers Band, maar zijn stijl van zingen is zeer toepasselijk voor de opener "Murdered By Love" en zijn keyboard klinkt wel het beste in "Voodoo Moon". Anthony Gomes speelt gitaar op deze nummers en tevens een mooie vocale inbreng in "Voodoo Moon". Jazeker Nashville, verwacht geen "Malibu cowboy, slick, Pop music" productie maar treedt in de blueswereld van Tim Gonzalez met songs die gaan van upbeat blues tot Delta blues. Voor liefhebbers van dit genre is dit er ééntje om van te snoepen, Tim Gonzalez kan wel degelijk harmonica blazen Samen met zijn vrienden, klinken ze op dit album erg overtuigend, een lekker gesmeerde bluesmachine die de Delta blues hoog in het vaandel draagt. Ik zou zeggen schaf je een exemplaar aan en u zal wellicht mijn mening als bluesliefhebber delen. Tim Gonzalez! The Razorbacks play hard-edged modern rockabilly that is very catchy and very upbeat! When these three talented guys hit the stage and turn loose they will give you something you won't forget! Blijkbaar hebben de Rockabilly groepen en fans onze website gevonden want onlangs mocht ik van The Razorbacks New Jersey een pakketje cd's ontvangen en alhoewel Kenny Duda, frontman en oprichter van The Razorbacks, de groep oprichtte in bleef het grote succes eigenlijk een beetje uit. Heel jammer want als artiesten, zonder ook maar iets aan hun verdienste te knabbelen, als The Stray Cats, Robert Gordon, Dave Edmunds en zelfs mijn favoriete groepje The Blasters meer in de belangstelling staan dan is het biezonder spijtig dat deze jongens iets minder aandacht krijgen van het grote publiek. Samen met Rob "Bobcat" Bundy op double bass, ook al meer dan twaallf jaren bij de band, en Mark "Johnny" Swartley op drums laten zij op hun live album duidelijk horen waarom zij tot de top behoren in het wereldje van rockabilly, roots, country, swing, surf en blues. Hoe je dit ook moet noemen Razorback Music. Dit is werkelijk Rockabilly van prima kwaliteit en ik denk dat het bijwonen van een concert van the Razorbacks een groot feest is. A's best kept secrets' De blues is in de afgelopen eeuw zo vervormd, we moesten maar eens terug naar waar het begon. Rick Hall neemt ons mee op z'n pick-up en laat samen met the Blues Healers, zijn de Tony Paulus piano , Dave Fogle drums , Mike Hall bas , Brad Sharp trompet , Mark Lemle tenor sax en Shannon Ford tenor sax , horen dat we tegenwoordig nog steeds ongecompliceerde blues kunnen maken. Het bluescafé wordt bij deze dan ook weer gewoon omgedoopt tot Juke Joint. Misschien is zijn muziek wel een greep naar het verleden, geboren in de Appalachian Mountains van Southeastern KY verhuisde hij op latere leeftijd samen met zijn ouders naar Ohio. Dit titelloze album bevat dertien blues-rock nummers die stuk voor stuk tot in de finesse zijn gerangeerd. Speels neemt Hall mij mee op zijn schouders en gunt mij een blik in zijn verleden en laat mij de fases zien van het leven als schrijvende bluesman in good and bad times. Meeste nummers zijn dan ook door Hall zelf geschreven buiten het toch ook zo sterke "The Trouble with Love" waarop Tony Paulus op zijn zelfgeschreven nummer het beste vanzichzelf kan geven. Het is namelijk het meest vernieuwende bluesalbum dat we in tijden hebben gehoord. De sound mist weliswaar het hele rauwe dat we zovaak in de blues horen, maar de sfeer is zo intens en warm door het toevoegen van wat blazers in enkele nummers, dat je er hoe dan ook door gegrepen wordt. Enerzijds hoor je elektrische bluesnummers die hij samen met harmonica brengt en anderzijds de akoestische blues waarvan "Goin'Down Fast" een volwaardige en fraaie afsluiter is geworden. De rauwe en ranzige blues zal er dankzij de figuur als Rick Hall ook de volgende eeuw nog te horen zijn. Wij kunnen niet zonder. Een absolute aanrader dus. Prieto de los Mozos manager vargasblues. Liefhebbers die houden van explosieve en energieke Chicago blues moeten beslist ééns aankloppen bij Vargas Blues Band. Hun nieuw album ' Last Night' live in "Buddy Guy's Legends" Club in Chicago, mag zonder schroom als stomend en magistraal omschreven worden. De in Madrid geboren gitarist Javier Vargas verstaat de kunst om verduiveld fraai gitaarspel te brengen. Ongecompliceerde gitaar solo's zijn de hoofdmoot op dit bruisend schijfje. Soms heftig uithalend "Sratch My back", een meesterlijke slide in "Blac Cat Boogie" om dan weer vol tedere passie in een pracht van een ballade "Do You Believe In Love" de gevoelige luisteraar aan zijn zitje gekluisterd te houden. Tevens ben ik diep onder de indruk van het sterke en rauwe stemgeluid van zanger Bobby Alexander, maar dit niet alleen. Ook wat de back-up van de andere bandleden betreft geen slecht woord. Vargas Blues Band is meer dan de zoveelste bluesband. Vooral eigen werk met sterke arrangementen vol intensiviteit en bezieling gebracht, resulteren in een prachtig album die beslist uw aandacht verdient. Alsof dit nog niet genoeg is krijg je nog de mogelijkheid om dit alles en jawel met andere songs live op de bijgeleverde DVD te mogen bewonderen, heel knap!! Deze recensie is van mijn collega en vriend Bobtje Blues www. Javier en band brachten er een zeer sterke en geloofwaardige set waarbij ze heel wat festivalgangers wezenloos nalieten. Hierbij doe ik een oproep aan de Belgische en Nederlandse organisatoren en in het bijzonder aan het Belgium Rhythm 'n' blues festival te Peer! Maar er is nog groot nieuws van hun manager Rebeca O. Eerlijk gezegd we kijken er al naar uit, u toch ook Bobtje? Prachtig cd' tje ontvangen van een leuke snoet met een aangename stem. Niet zo recent en de meeste songs dateren uit de jaren '90 maar toch veelbelovend. Deze ex ballerina, jaren lang aktief in New York, hing begin jaren negentig haar schoentjes aan de haak en begon samen met Donna Rich aan het componeren en zingen van eigen materiaal. Austin was nu de thuishaven en dan is het Kerville Folkfestival nooit ver uit de buurt. Optredens met Jimmy Lafave en Bruce Robison en het South by Southwest festival waren de volgende stappen in hun carrière. Onder de naam "Hildegard" brachten zij een muziekcassette uit met een vijftal songs dat kon rekenen op goede recensies wij waren toen toch nog niet bezig grapje : "It's probably illegal and immoral to mix Patsy Cline, the Bronte sisters, and Patti Smith, but Hildy get wickedly close. En dan nu het solodebuut van Tricia, die op dit album bijzonder veel hulp kreeg van Colin "Stalin" Boyd electric and electric string guitars,acoustic guitars, bass, harmony vocals en tevens producer van dit schijfje. Haar stem doet bijwijlen en zeker in de up - tempo nummertjes als "Cry Baby", "Valerie", "Girlfriend of the Band" denken aan de jonge Debbie Harry van Blondie. Persoonlijk gaat mijn voorkeur meer uit naar de rustige songs waarin Tricia' stem veel origineler klinkt. De openingstrack "For This" met het vertwijfelde vraagje "I don't know what my problem is" krijgt onmiddelijk een ferme streep gitaar mee en het "Bobby Joe plays violin" drijft op de schitterende pedal steel guitar en viool van Milo Deering naar een eerste hoogtepunt. Een beetje onzeker lijkt zij mij wel, want met "What If I was Serious","What Did I do" prachtig met die mandolin en origineel Jew's harp geluidje en "I Wonder What You See" in me knaagt de onzekerheid verder en dan kan je soms onverwachte dingen doen. Zo zou meester Vermassen een vette kluif hebben aan "Dorothy Hanson, number in prison" Twenty Years to Life , een prachtige song die Tricia schreef met Monte Warden. Het folky "Lilly's Verses" met alleen Tricia's stem en het acoustisch gitaargetokkel en een snuifje pedal steel doet je zo wegmijmeren, om dan met het country riedeltje "Never Say I Do" en een stukje ' daar komt de bruid All songs written by en dat heeft bij mij altijd een streepje voor.. Welcome to Hot Beef C'ountry. Memphis Mike die wij ons nog herinneren van zijn samenwerking met de "Swinging Caddilacs" en regelmatig de oversteek naar Engeland en Australie maakt is al sinds zijn dertiende verslaafd aan muziek maken. En goeie muziek zulle! Jammer dat zijn eerste opnamen bijna allemaal out of print zijn, maar zijn huidig label Rusted Records en misschien Rhythm Bomb Records overwegen om alles weer opnieuw uit te brengen en te verdelen. Zeker doen jongens! De broertjes Alvin zouden maar al te blij zijn met een song als "Cursed" en met "5 Minutes More" kan je je lief versieren op een plaveitje. Pure blues en een mooier voorbeeld van Memphis Mike's stemcapaciteiten kan je niet aantreffen op dit album, of het zou met het countryklassiekertje "Mansion on the Hill" moeten zijn. Nog zo een lekker deuntje is de van George Fleming originele song "I'm gonna Tell" en met rockertjes als "Drinking Money", "Nobody for me" met die pompende piano in combinatie met die bas van Robert Jacob en Brian Francis op drums en "Right Hand Holds The Bottle" zouden onze Seatsniffers ook wel mee uit de voeten kunnen. Dit groepje zou niet mogen ontbreken op welk festival dan ook!!! Wat maakt de The Mike Gray Band tot een echte "no-nonsense" bluesband die je gezien en gehoord moet hebben? De naam zegt wat de liefhebbers al weten: de stijl die gespeeld wordt is blues. Ofschoon de band en hun stijl moeilijk in een hokje te plaatsen is, is het de Southern rockin' blues die een centrale rol speelt in het totale repertoire. De tomeloze inzet, met passie gemaakt en gebrachte muziek is altijd hoor- en zichtbaar tijdens hun energieke optredens voornamelijk in Arkansas en Misourri. Op het album "Maiden Voyage" zijn de nummers gedomineerd door eigen werk: originele, vernieuwende en stuwende blues. Drums, bas en toetsen vormen de bluesmachine voor deze gitaar georiënteerde band. De band is opgericht als een trio bestaande uit de songwriter himself, Mike Gray gitaar,vocals , John Brown drums, percussie, backing vocals en Bruce Womble bas gitaar, akoestische gitaar, backing vocals. Later greeg hij nog de steun van de rythme gitarist Jack Locklar en zijn dochter Lauren die zeer voorbeeldig de backing vocals ondersteund. De sound wordt gekenmerkt door een vette ritmische basis waar gitaar en zang duidelijk bovenop liggen. Inspiratie komt uit ervaring, de vele onmisbare positieve reacties tijdens de live optredens, interviews en recensies in de pers. Door voortdurende vernieuwing van het repertoire, een flinke dosis live improvisatie en het regelmatig oppoetsen van oude nummers zal een concert van de band nooit hetzelfde zijn en kijken we ernaar uit ze hier in de Lage Landen terug op tour te zien, hetgeen reeds gebeurde tijdens de periode dat "Maiden Voyage" was opgenomen. Een aantal nummers hebben hun waarde in het live circuit al ruim bewezen en klinken zeer degelijk. Opvallend aan deze sterke plaat is niet alleen het totaal eigengemaakte nummers, maar ook een trager nummer als "Forever and A Day" lijkt wel degelijk op het lijf van Gray geschreven te zijn. Die klassieke elementen vinden we ook in een groot aantal andere nummers op de plaat terug, uitgesponnen stukken met een southern inslag terwijl ook de lamenterende zang van Gray alles ruimschoots overtreft. Daar tegenover staat dan ook weer dat hij soms bluesy uit zijn schelp komt hetgeen we horen in "Walkin' Out Blues". The Mike Gray Band is misschien wel de beste jamband ter wereld. Dit is het bewijs. Niet heel even, maar een heel nummer lang dacht ik dat ik naar een nieuwe plaat van The Jayhawks aan het luisteren was. Openingstrack "Miss Euphoria", zo heet het liedje, kon zo uit de pen zijn gekomen van Gary Louris. Dezelfde melodielijn, en die samenzang, zeg dat is toch typisch The Jayhawks. Maar het zijn Hanif uit Gothenborg, die het zingen, een talentvolle countryrockband, zo bewijzen ze op hun debuut-cd "Blame it On El Niño". En wat is dit een klasse-plaat, een heerlijke plaat, vol pareltjes. Rare naam, maar deze naam is dan ook zomaar niet gekozen. Hanif was de naam van de favoriete pizzabakker van de band. Op een dag verdween hij spoorloos en nooit heeft iemand meer van hem vernomen. Wat er ook gebeurd mag zijn Hanif bestaat en hoe? Deze viermansgroep is op hun best als ze zich begeven op het pad van de melodieuze countryrock en frisse rootsmuziek. Een geluid dat ze de hele plaat vol houden. De melodieën en harmonieën zijn bij vlagen mierzoet zoals in het sombere "Halfway To Hell", maar wie daar door heen bijt hoort folk- en countryrock waarin Hanif het sterkst zijn. Luister maar even naar de tweede track "Trapped In Time", jengelendende gitaren brengen u dadelijk in de sfeer van dit album, naast dit absolute hoogtepunt zijn er nog zovelen popjuweeltjes zoals het nummer met de gekke titel "Pinguins On The Roof Top". Kortweg : 'Klasse Americana uit Scandinavie'. Oscar Jordan zijn nieuwe album "Eclectic Soul" Big Oscar Music is opgenomen in het Grandma's Warehouse in Los Angeles, en is de opvolger van zijn debuut album "Mister Bad Luck" , waarin ook weer zijn talent als songschrijver naar voor komt en waarin al zijn muzikale invloeden samengaan door een vernieuwende reeks composities te brengen. Oscar Jordan speelde vroeger in de band van The Excitable Boys, een studentenbandje met vooral jazz gerichte boys, maar hier manifesteerde hij zich reeds als een geweldig gitarist. Zijn tweede album "Eclectic Soul" laat goed horen wat Jordan in huis heeft en dat is heel wat. De twaalf nummers op "Eclectic Soul" zijn allemaal songs waarin zijn passie voor de blues naar voor komt en die variëren van lome blues tot up-tempo jazz. Maar ook uitstapjes richting rock, funk en latin gaat Jordan niet uit de weg. Het gitaarspel is 50 minuten lang geweldig en vervalt nergens in eindeloos gesoleer. Smullen dus voor liefhebbers van gitaarwerk en iedereen die zelf gitaar speelt. In deze albums kon men alle stijlen goed mixen denkende aan bands zoals Led Zeppelin, The Beatles en Traffic. Na een heavy rock song, volgde soms een akoestische compositie en daarna een blues. Ieder nummer is anders als het vorige en dat leverde meteen twee pracht singles "Never Been Hurt" en "Like a Lover Should" op. Gastvocalisten zijn ondermeer Terry Evans en Karen Dilworth. Sullivan co-write drie songs en doet zijn bijdrage op dobro en mandolin. Kortweg : zeer soulvolle bluesplaat! De loopbaan van singer-songwriter Bryan Steel uit Alabama kwam in een stroomversnelling toen hij later verhuisde naar de Old Line State. Daar kwam hij in contact met de Baltimore bar scene, waar hij bagpipes speelde in een locale punk band 'Tripolar Disorder', en mandolin voor een Irish-emo-folk band 'One on None' en tevens kon men zijn akoestische vaardigheden gaan beluisteren in coffee houses in het historische Ellicott City. Steel beschikt over een ruwe gruizige stem, die zijn liedjes, songs over het leven van alledag, soms een dreigend en mysterieus karakter geven. Zoals op de sterke opener "The Highway", die wordt aangedreven door een harmonicaintro. Ook al is zijn stem af en toe een beetje vervormd, door sterke refreinen leidt dat niet tot vervreemding bij de luisteraar. Steel brengt zo ook de nodige variatie aan in zijn repertoire. FlanneryGone" waarin hij de vocale begeleiding krijgt van Vanessa Kinzey. En het is net of al dat moois samenvloeit in slotnummer "Where The Highway Ends". Een fraaie finale van een fraai debuut. Hij heeft een prachtige stem die door de sobere productie optimaal wordt benut. Het meeste doet Steel mij denken aan Springsteen, maar dan aan de vroegere uitvoering vol passie tevens een Bill Mallonee komt ook wel om het hoekje gluren. Voor liefhebbers van melancholische Americana verweven met wat rock is dit een hebbeding. Typisch een album met een hoes en een titel waarvan je denkt laat maar. En dat verdient dit album nu net niet, tenminste als je gek bent op Aimee Mann of Cat Power - achtige muziek dan is dit een aanrader. Bethany Walk-Spiers vocals, gitaar laat zich beïnvloeden door o. Maar "Apparitions" heeft toch iets aparts, in de vorm van deze Bethany Spiers, die uitstekend gitaar speelt en daarmee voor een groot deel het geluid bepaalt van deze formatie uit New York City. Spiers die het grootste werk voor zichzelf neemt wordt op een drietal nummers bijgestaan door Jonathon Linaberry gitaar, melodica, vocals en haar jeugdvriend David Debiak, tevens ook producer, in twee tracks op gitaar. Melodierijke songs, die door de sombere productie vanzelf een melancholieke en tegelijk zwierige sfeer meekrijgen. Samen zorgen ze voor een aanstekelijke mix van akoestische folk en Americana, een muziekstroom waarin zich ook vele van de hierboven vernoemde musici zich begeven. Dan weten de liefhebbers denk ik wel genoeg. Je moet het even op je in laten werken, maar vervolgens hoor je echt een fantastische zangeres. Moody Scott is geboren in te Hammond, Louisiana. Zoals Sam Cooke en Al Green. Moody's eerste muzikale belangstelling was kerkmuziek, en op twaalf jarige leeftijd begon hij als lead vocalist bij de Gospel group The Starlights. Moody deelde in al die 35 jaren de podia met o. In al die 35 jaar is nooit echt een stilte geweest, zoals vorig jaar begon hij een tour in het ZO van de States, met verscheidene optredens in Texas, Louisiana, Mississippi, Georgia, Alabama, Florida, Tennessee en South Carolina. Maar zoals we al lang weten gaan kwaliteit en roem niet altijd hand in hand. Tot deze sombere vaststelling kom je bij het luisteren naar deze opnamen. Zijn lenige vocalen zijn geworteld in de zwarte gospel en verraden een grote invloed van Sam Cooke. Behalve hartverscheurend zingen kan de man ook nog prachtige songs schrijven. Zo heeft hij de opener "We Gotta Bust Outta the Ghetto" geschreven waarmee hij nationaal en zelfs internationaal een grote hit scoorde in De cd wordt gecompleteerd door negen songs die zeker niet moeten onderdoen. Onze vriend Eddie Russell bracht ons op de hoogte van het bestaan van de man met de Italiaans klinkende familienaam : John Pinamonti. Ondanks de man zijn derde cd op de markt brengt was hij tot nu toe een nobele onbekende voor Rootstime. Maar blijkbaar is hier een eind aan gekomen want tot onze grote verbazing staat de man hoog genoteerd met "JP3" in de Euro Americana Chart top De muzikale invloeden die hij overal opsnoof kan je terugvinden op dit album : folk, country en rock. Met voornamelijk eigen songs, met pareltjes als "Chalino", "Soldiers of Misfortune" en "She's Beautiful When She Smiles" er staat er ook een schitterende cover op van Mickey Newbury's "Just Dropped in" op dit album en virtuoos gitaarspel geeft John toch wel een mooi visitekaartje af. En zoals hij zelf aangeeft met "That Ain't Bad", het is een interessant schijfje geworden. Storytelling met inhoud die door ondermeer vakkundig gebruik van lap steel guitar en mandolin "Useless Pair Of Shoes" of de six string banjo op "Bed Of Stone" een extraatje krijgen. De man die vroeger met zijn High Wide Handsome Band de hort op ging doet dat momenteel met de band die hem terzijde stonden bij de opnames in de studio nl : Scott Anthony bas , Robert Bonhomme drums , Josh Roy Brown lap steel gitaar, dobro en Rod Hohl elektrische gitaar. Een prettige kennismaking met John Pinamonti die wel eens een collega van ons zou kunnen zijn, niet dat wij zo goed kunnen zingen of gitaarspelen, maar de man schrijft ook recensies voor www. Om : een ode en salutes aan Link Wray en Gene Vincent. Fijn album in een leuk digi-pakje. Real California honky tonk, niet alleen voor cowboys, Mexican farm workers en bikers maar voor iedereen die een boontje heeft voor Telecasters, pedal steel met een hele grote pluim voor gast player en legende Jay Dee Maness, om : Desert Rose Band , Dwight Yoakam , fiddle en mandoline Brantley Kearns , piano en een band die op hun repertoire "Return Of The Grievous Angel" hebben staan. De klassieke thema's komen dan ook aan bod : "Pontiac Man" and get acquainted with that roomy back seat as well , de waardering voor "Ricky Skaggs", een story over mannenverslindster "April's Fool", de "Telecaster blues" een hommage aan Dixie, Trixie, California Blade en Black Beauty, de jaloerse vrouwen van gitaristen weten waar het over gaat, zij moeten altijd de concurrentie aan met die verdomde mooie Telecaster gitaren!! Deze platen genoten in meer dan radio stations airplay. Redding heeft in al die jaren dat ze meegaat in de muziekwereld wel niet stil gezeten, zo stond ze regelmatig op de loonlijst van verscheidene country acts, zoals The Mavericks, Hank Williams Jr. Tevens kon zij het podium delen met twee van haar Texas blues idolen. Lee Roy Parnell nodigde haar uit om samen enkele van zijn hits te zingen en een optreden met Delbert McClinton was voor haar een droom, maar dan een echte. Op zich geen verrassing, deze songschrijvers staan al sinds jaar en dag op Redding's favorietenlijstje, maar eerlijk gezegd ook op die van mij. Dat Redding een uitstekend gevoel voor het uitkiezen van nummers heeft mag bekend verondersteld worden, en ook op dit album weet zij roots of blues-nummers prima af te wisselen. Mijn persoonlijke prijsnummer is "Be Your Own Woman", een zalige soulvolle ballade waarin Redding's stem je weer tot op het bot weet te raken. Prachtige songs zorgen continu voor kippenvel, een geweldige uitvoering doet de rest. Stuk voor stuk heel mooi gespeeld en zoals altijd prachtig gezongen. Nogal wat mensen vinden deze muziek wat te braaf. Dat zullen ze ook van deze cd vinden, maar terecht is dat niet. Luister een paar keer naar deze cd en je hoort muziek van een bijna ongekende schoonheid. Muziek die de sfeer van een ver verleden ademt, maar ook wel degelijk stevig in het heden staat. Echt, ik hou van deze vrouw als van een volle, rijpe fles bordeaux en kan er niet genoeg van krijgen. Je voelt hem vast al wel aan komen deze nieuwe Grand Cru Du Disque! Zelden iemand gehoord die zo een originele, aparte stem heeft als Cindy Wolfe, frontlady en oprichtster van The Tennessee Twin een zeskoppige band uit Vancouver Canada. Zelf is zij geboren en getogen in Memphis USA en buiten die wat nasale stem hanteert zij nog mandolin en tamboerijn en heeft een mooi neusje voor Alt country, de old time twang van Kitty Wells en Loretta Lynn, hillbilly barn burners en heartfelt ballads, fiddle, accordion, pedal steel,guitars. Natuurlijk kan het mooie kind dat allemaal niet alleen en daarom die uitgebreide band. Maar dat niet alleen, want zo is zij ook als filmactrice bezig en daarom brandt haar muziekcarrière momenteel op een laag pitje. Jammer want er zit veel variatie op dit album, het is een mix van alles wat wij lusten, al moet je af en toe eens haar songs en de benadering van de genres met een korreltje zout nemen. De traditionele uithaal naar het wanbeleid van president Bush is ook op dit album van kracht de titelsong "Free To Do What? Dit bederft de gezellige sfeer niet van dit niet meer zo recent album en wij kijken dan ook reikhalzend uit naar nieuw werk van The Tennessee Twin. Gestart in , songwriters Graham Perry en Kevin Kilgore bijgestaan door lead gitarist Steve McCraw, drummer Bill Frazier, en bassist Steve Hearn besluiten om Tucson Simpson te vormen en na enkele jaren kunnen we wel zeggen, dat deze band wel eens een brug kan gaan slaan tussen bluesrock en groot commercieel succes. Luister naar de ogenschijnlijk eenvoudige liedjes, die onderweg door verrassende muzikale vondsten naar een hoger plan worden getild. Hoe mooi is toch de enige slepende ballad ", maar verder wordt er veel gerockt. In hun teksten duiken zowat alle denkbare clichés op en samen met de stoere zang van leadzanger Graham Perry sluipt meestalde alternatieve country vrijwel onopmerkelijk langs de commerciële popinvloeden. Het levert ze sterke songs op waarvan de stijl kan omschreven worden als een elektrische mix van Delta Blues, commerciële pop en southern rock. Tucson Simpson pendelt ongelukkig tussen de jambands en alternatieve countryrockers in. Dat de groep moeilijk keuzes maakt en alles in rechte lijnen probeert te sturen, resulteert zich hier op "Hot Town". T ien originele liedjes vormen een intelligent album van een band met een eigen rockgeluid. En dat is in de popmuziek van tegenwoordig een zeldzaamheid. Ik voorspel Tucson Simpson nog een grote toekomst Ik denk dat de jongens van Tucson Simpson wel weten wat voor kant ze op willen gaan. Bij het soloalbum van hun frontman Graham Perry bekruipen me wat dat betreft twijfels. Ik geloof meteen dat Grahan Perry live wel best uit de hoek komt, met een nummer als "Mary Wanna Dance" als uitschieter, maar op de plaat is hij dat helaas slechts af en toe. Hoogtepunten in positieve zin zijn dan ook deze krachtige opener en het Oosterse getinte "Mistery". Ik zou zeggen, goed geschreven nummers, door Graham Perry allemaal neergepend, maar vergeet de vroegere jaren en werp je op popmuziek met ballen, dan is er beslist hoop. Het ex loze vissertje Knut Bell zet weer voet aan wal. Gingen zijn eerste cd's "Where the North Wind Blows So Cold" en de opvolger "Songs Of Our FoureFathers" met vier traditionele Folk songs nog voornamelijk over het woeste schippersleven de man was acht jaren kapitein op een vissersboot in Alaska dan ging Knut Bell, momenteel verblijvend in de omgeving van Seattle, in met het album "Takin ' It Back" een andere koers varen. Pure originele country de man schreef dertien eigen songs in de stijl van Johnny Cash, Waylon Jennings, Hank Williams en andere grootheden. En weer een koerswijziging, niet wat de sound betreft maar voor het eerst zette Knut drie covers op plaat. Zijn stem doet mij op bepaalde momenten denken aan Sonny George van The Planet Rockers nog zo een favoriete groepje van ondergetekende en natuurlijk J. Cash, maar net als bij Rusty Evans zie review is dat geen bezwaar. Nog maar 31 lentes jong maar de man kan uitstekend de sfeer oproepen van een lekkere gezellige ouderwetse country avond. This is classic as country gets. Simple, honest and gritty, they're songs of the homeland, the trades, love, and history. From loggers to fishermen, drinking to dancing; the stories include pride, passion, places and people.. A man of truth with stories to be sung. Stories of the common people and the common land. Stories to be sung, for all those who'll listen. A voice of the ages, this is the voice Knut Bell". Moet kunnen tussen alle Americana en rootsrockactiviteiten van deze jongen. Hopelijk voor U ook. Munich Records www. Altijd een liefde-haat verhouding gehad met de muziek van Reckless Kelly en dat veranderde niet na hun optreden op Blue Highways in Utrecht. Ik vind het iedere keer een verkrachting van de Americana, altcountry, rootsmuziek. En ik zal mijn mening na het beluisteren van "Wicked Twisted Road" niet moeten wijzigen al valt het deze keer wel mee. Met songs als het openings- en titelnummer je krijgt op het einde van de cd nog een instrumentale bonus van "Wicked Twisted Road" , "Dogtown"en "Seven Nights in Eire" bewijzen Reckless Kelly waarom ze op zo een korte tijd terecht uitgegroeid zijn tot een van de vaste waarden in Austin Texas. Dit maar om duidelijk te maken dat deze cd prachtig materiaal herbergt maar Songs als "Sixgun" en "Wretched Again" doen mij weer kokhalzen. Hopen herrie en kabaal en vlug de afstandsbediening om terug de betere songs als "Stick Around" en " Baby's Got A Whole Lot more" op te zoeken. En je gaat bijna denken dat zij mij willen kl Broertje Willy lead vocals, gitarist en songwriter van dienst ziet het zo : " There's a lot of the most country stuff and a lot of the most rock stuff we ' ve ever done on this record ". Als het aan mij ligt jongens mogen jullie die classic rock stuff de volgende keer thuis laten. Het is geen brug te ver maar Het moet frustrerend zijn om bij ieder album, bij alles wat je doet en laat, vergeleken te worden met Neil Young. Het is geen oneer maar toch, ik denk dat Chris het ook de strot uit komt, maar ja, je kan het niet ontkennen dat zijn stem, zijn songs aardig in de buurt komen van die man met zijn houthakkershemd uit Canada. De man die nog ooit in Belgie verbleef is de laatste jaren een vertrouwd gezicht geworden bij onze noorderburen. Geboren in Colarado en opgegroeid in Belgie en Massachusetts bracht Chris in zijn eerste album "American River" op de markt. De opvolger "WaterKing" verscheen in en bestond uit elf zelfgeschreven songs, voornamelijk rock, folk en Americana. Het is ook in deze periode dat Chris Laterzo regelmatig de plas overstak om hier cluboptredens te verzorgen, zo zou hij ondermeer optreden op het Moulin Blues festival te Ospel Nl vieren dit jaar hun 20 jarig bestaan www. Blijkbaar is hij ondertussen hersteld en in mei komt hij zijn nieuw album "Driftwood" hier in de lage landen promoten. Mocht je de kans hebben om hem ergens tegen het lijf te lopen zeker niet aarzelen. Want ondanks die verdomde Neil Young kan Chris met zijn eigen songs acht stuks ons weer overtuigen. Maar het prijsbeest van dit overigens schitterend album is toch wel het bijna tien minuten durend "Pandemonia". Prachtige arrangementen en een ijzersterke begeleidingsband. Klasse album! Honing en zout. Het gaat bij veel songwriters om die tegenstrijdigheden in het leven. De hele week keihard werken voor een karige boterham en zaterdag met je dronken kop iets stoms uithalen, zodat je zondag met een hard hoofd mag biechten in de kerk. John Lester kan er over meepraten. Of zingen dan, zoals hij dat voortreffelijk kan in alle zelfverzekerdheid. Om maar gelijk alle twijfels weg te nemen, want de godvrezende songteksten op "Big Dreams and the Bottom Line" doen soms anders geloven, maar John Lester is beslist geen heiligboontje. Als een gebed dat gehoord zal worden uit het diepste van de menselijke ziel maar om een verzameling zeer afwisselende songs in zowel solo- als band setting. We vinden hier twaalf uitstekende songs terug die allemaal door Lester werden neergepend en die hij meesterlijk weet te vertolken met een tochwel prachtige stem, denkende aan Sting meets Mose Allison, en niet te vergeten zijn geweldige kunsten op de bas. Gast muzikanten zijn o. Hoewel meestal geschaard onder de singer-songwriters, is John Lester zelfs als hij in z´n eentje musiceert een stuk uitbundiger en minder introvert dan wat we gewoonlijk in dat genre gewend zijn. Zichzelf begeleidend op bas doet hij nog het meeste denken aan andere songwriters als Jeff Black, John Gorka of Regie Hamm. Een bijzonder leuk tussendoortje dus, van iemand die zomaar heel groot zou kunnen worden. Zoals zoveel rootsartiesten uit Canada blijkt nu ook Jason Buie wel trek te hebben in een Europees avontuur. Deze gitarist-singer-songwriter heeft de afgelopen paar jaren al flink naam gemaakt in Canada, en wil het nu ook in Europa proberen. Jason Buie woont in Vancouver, en is volledig 'hooked' aan de blues vanaf z'n zestiende. Hij heeft de afgelopen jaren gespeeld in Canada, de VS en Japan, waarbij hij opende voor o. In kwam de cd "Urban Blues" uit, die overal goed werd ontvangen. Op deze cd voelt u dadelijk Jason's voorliefde voor verschillende blues stijlen van "uptown horn arrangements and old-time juke to funk and Texas shuffles". Hij wordt bijgestaan door Dave Webb op piano, Hammond B3, en clavinet. King's "Live at the Regal". Jason's zelf geschreven "Big Barbeque" is een zeer aanstekelijk nummer waarin hij zichzelf overtreft, daarentegen "Wild Women" heeft een upbeat Mardi Gras in New Orleans gevoel. Texas shuffles met zeer fijn gitaarspel vinden we terug in zijn eigen "Satisfy You", en de klassieker van John Lee Hooker' "Dimples". Jason brengt dynamische funk in " Cigarettes", waarvan de tekst is geschreven door Gordie Johnson van Big Sugar. Jason speelt hier akoestische slide waardoor dit nummer een zeer old-time Delta blues gevoel meekrijgt. Verder is het wel leuk om te vermelden dat twee van zijn nummers werden gebruikt in een politieserie Cold Squad voor de canadese televisie. Zijn grootste voorbeeld en aanstichter van het blues-vuurtje is volgens eigen zeggen Albert Collins geweest, sinds hij die live heeft zien optreden. In januari en februari komt Buie naar Europa. Zie hier de data voor Belgie en Nederland. Onbekend en onbemind? Toch is' Marcus Uzilevsky' alias Rusty Evans al een tijdje bezig. Zijn kunstwerken zijn terug te vinden in verschillende musea overal ter wereld. En dan nu de pas verschenen cd "Burning Man". Er is uiteraard die baritonstem, dezelfde outfit en zijn grenzeloze bewondering voor Cash maar Rusty bewijst met dertien zelf geschreven songs dat hij geen replica is van zijn grote voorbeeld. Er staat zelfs een tribute song op to "The Queen Of Country" Kitty Wells waarbij Rusty zich de vraag stelt over de kwaliteit van de hedendaagse country op de radio met de veelzeggende titel "If This Is Country Music" I want my old job back. J immy Bowskill is een kind dat uit de dageraad van de 90' is geboren, maar opgelet, een kind niet zoals de anderen, jong wonder voorbestemd voor de blues! Op de leeftijd van 12 jaar, verscheen zijn debuut album "Old Soul" waarbij hij de steun kon krijgen van de beste blues-musici van Toronto. Eh ja, eens te meer zijn wij in Canada! King in miniatuur, maar het is zo verrassend dat men meteen bezwijkt. De jonge artiest afkomstig van de zeer interessante Canadese bluesscène is erin geslaagd om zijn eigen stijl op te leggen gedragen door een nooit geziene rijpheid. Geïnspireerd door Robert Johnson, wilde Jimmy ook zijn eigen stijl naar voren brengen op een zeer natuurlijke wijze. Op de elfjarige leeftijd, werd Jimmy gevraagd om samen met Jeff Healey op te treden, naast zijn nieuwe mentors en bandmates, Jerome Godboo and Alec Fraser. Drummer Al Cross is de meest recente aanwinst. Sinds zijn ontdekking in Southern Ontario, heeft Jimmy niet veel stil gezeten. Activiteiten zoals "Canadian Indie Award's favorite blues artist for " en een nominatie als "Maple Blues best new artist" konden niet uitblijven. King cloon te horen, dan heeft hij 'm nu volledig afgeworpen. Veertien nummers in een geperste smeuïge bluesrock plaat, waarvan negen eigen nummers. Natuurlijk krijgen we weer al de ingrediënten te horen uit het overbekende bluesvaatje, maar laat dit het niet voor u niet vergallen, deze wonderboy is origineel genoeg om het dertien in een dozijn gevoel vlug kwijt te spelen. Knappe solo's, goed stemgeluid en knap uitgewerkte eigen nummers. De covers zijn van o. Hooker en W. Bent u een liefhebber van oude smerige Bluesrock, geef deze boy dan de kans. Kenners beweren immers dat hij de laatste nieuwe sensatie is en u wilt dit toch niet mislopen?

https://files8.webydo.com/9583669/UploadedFiles/3B1A55F5-0402-F9AE-31B3-A154B67657C2.pdf https://cdn.starwebserver.se/shops/razmusblomqvistao/files/the-way-i-used-to-be-584.pdf https://files8.webydo.com/9583821/UploadedFiles/6BFA082D-2957-3AA4-D78D-3F61182F0B84.pdf https://cdn.starwebserver.se/shops/aaronhermanssoniv/files/leaders-in-homoeopathic-therapeutics-with-grouping-classification-426.pdf https://files8.webydo.com/9583550/UploadedFiles/D3FCA5E7-1678-9C58-2741-421E7EC90D61.pdf