BURN BABY BURN MUZIEK OP CD ZETTEN GRATIS Auteur: Vet Martijn Aantal pagina's: 191 pagina's Verschijningsdatum: 9999-01-01 Uitgever: Pearson Benelux EAN: 9789043011945 Taal: nl Link: Download hier De 100 grootste jaren 70 hits Shoemaker houdt van een lekker vol geluid, maar overdrijft dit gelukkig nergens. De kracht van zijn muziek schuilt in de eenvoud. Zijn liedjes bestaan uit simpele, catchy melodieën die zich onmiddellijk in je hoofd nestelen. Shoemaker heeft de songs voorzien van een sobere, hechte productie waarin zijn gitaarspel, net als zijn stem, licht schurend de boventoon voeren. Daarnaast komt er af en toe, als aangename accent, een orgeltje, een bluesharp of een diepdonkere gospelstem om de hoek, om de downtempo liedjes even licht op te tillen. En de muzikanten? Luister naar de samenstelling van zijn band en het water loopt je in de mond: Tommy MacLuckie electric guitar, harmony vocal , Trina Shoemaker harmony vocal, shaker, backing vocal , Ryan Donohue bass , Michael Barras drums , Trevor Brooks piano, organ , John Milham drums , Rosalind Gonsalver harmony vocal , Daro n Douglas violin en Mike Voelker drums. Begeleid door deze rockers verhaalt Capps op klassieke wijze over tal van vreemde vogels die het zuiden bevolken, zoals muzikante Washboard Lisa en cr azy Bobby Long, hij bezingt dus vooral de zelfkant van de samenleving, onderwerpen van iedereen en van alle tijden. Deze twaalf songs zijn allemaal hoogtepunten. Kortweg : Op "If You Knew My Mind" staan songs die diep geworteld zijn in de New Orleans-traditie en daarom in de collectie van geen enkele roots-liefhebber mogen ontbreken, gewoon een super-intense prachtplaat! De maanden september en oktober zullen, wat mij betreft, door het leven gaan als een overkill aan American Roots muziek releases. Waar komt die mooie muziek toch allemaal vandaan, schreef ik vorig jaar toen ik het debuutalbum "Some Old Lonesome Day" van de uit Portland old-time artiste Lauren Sheehan recenseerde. Ik luister nu ruim enkele weken naar Sheehan's tweede release "Two Wings" en wederom moet ik constateren dat deze prachtige plaat waarschijnlijk zal ondersneeuwen in juist die overkill. Met harmonicabegeleiding van Piedmont bluesveteraan Phil Wiggins Cephas and Wiggins maakt Lauren Sheehan aanstekende liedjes waarin voornamelijk country blues, folk ballads, gospel en ragtime nooit ver weg zijn. Zelf omschrijft Sheehan wat ze doet als American folk music, en inderdaad heel erg toepasselijk voor deze veertien liedjes tellende collectie. Dat heeft geresulteerd in een knap gevarieerd, maar ondanks alles toch zeer coherent geheel. Teruggaande in de traditie van een Mississippi John Hurt, weet Sheehan enkele originele instrumentale composities voor te schotelen zoals het charmante "Farewell Swallowtail", dat best kan terug gevonden worden op een oude Leo Kottke plaat. Sheehan heeft zelfs het lef om één van Robert Johnson's prachtige nummers, nl. Ook de versie van Memphis Minnie's "In My Girlish Days" laten een Sheehan horen die naast haar wereldwijze stem en haar gevoelvolle gitaarwerk ook de productie voor dit album in handen nam, samen met Alan Garren en Billy Oskay. Blues-harpist Phil Wiggins, die ook reeds van de partij was op haar debuutalbum weet zich het best te uiten in Clarence Ashley's "Drunk Man Blues". Gewoon zeer mooi! Wanneer we haar horen zingen, weten we precies wat we het afgelopen jaar zo gemist hebben. Aan vrouwelijke blues zangeressen geen gebrek, maar er zijn er niet al teveel met de warmte en het talent van deze Portlandse. Het overtreffen van "Some Old Lonesome Day" was een bij voorbaat hopeloze missie, maar nu we "Two Wings" een paar keer gehoord hebben, beginnen we toch te geloven dat het Lauren Sheehan wel degelijk gelukt is. We kunnen er maar geen genoeg van krijgen. Die lekker warme plaatjes zonder al te veel poeha zoals die we kennen van Grandaddy. Met hun gelijknamig debuut produceerden ze in het jaar een plaat voor iedere stemming. Ze grepen terug naar de melancholische dagen van epische nummers en psychedelische geluiden van het vroege Pink Floyd, en deden ons meteen denken aan een wederopstanding van Syd Barrett, maar dan met minder gekte en meer bezieling. Maar ook op de volgende albums citeren de heren weer naar hartelust uit het rijke popverleden. De Byrds, de vroege Pink Floyd en Elliott Smith zijn namen die absoluut niet onvermeld mogen blijven als invloeden. Anno , bewijzen ze immers met hun nieuwe album "The Fast Rise And Fall Of The South" dat ze het heel goed zonder al die vergelijkingen kunnen doen. Op deze plaat maken ze stemming met ingetogen samenzang en veel akoestische gitaren. Geproduceerd door Wilco's toetsenwonder Mike Jorgensen gaat van dit vijfde album wederom een beklemmende en hypnotiserende sfeer uit in de liedjes die deze keer alleen van de hand van gitarist Bill Taylor zijn. Doordat de herfstige sound nu een stuk akoestischer is, weten ze het onderste uit de kan te halen. Niet alleen de fans weten niet van ze horen, maar ook degenen die The Kingsbury Manx voor het eerst horen, raken ongetwijfeld betoverd. Het klinkt allemaal heerlijk naïef, hoewel dreigende klanken nooit erg ver weg zijn. Kortweg: De Amerikanen maken uitermate warme muziek die aanvoelt als een fris gewassen trui en hebben duidelijk het roer omgezet in de richting van waar ze vandaan kwamen: prachtige ingetogen subtiele liedjes. The Kingsbury Manx zullen wij nog veel draaien! Steve has always been a guitarist I greatly admired, one of the best in Britain" - Richard Thompson. Geboren in Liverpool en opgegroeid in de Midlands, Steve heeft steeds en dit van reeds de jaren zeventig, prachtige albums op de markt gebracht. In de Britse akoestische gitaar scène is Tilson een graag gezien muzikant. De geest van Loose Shoes, zijn band uit de tachtiger jaren, is nog altijd hoorbaar bij Tilson, zonder dat hij blijft steken in de goede oude tijd. Met zijn vaardige gitaarspel en compositorisch talent is hij in staat decennia na decennia binnen te stappen met een fris geluid. Ook nu weer. Maar er is meer, die schurende stem die heerlijk loom en diep doordringt in de fantastische melodieën. Luister bijvoorbeeld eens naar "The Streams of Lovely Nancy" of "New York Gals", maar ook naar het uitschietende "The Leaving of Liverpool", allemaal songs met een flinke dosis zonneschijn, die hun invloeden halen uit de muziek uit het verleden, het heden en de toekomst. Folkmuziek waar je vrolijk van wordt, maar die je tegelijkertijd weet te verrassen. Steve Tilson is net als generatiegenoot Richard Tompson één van de ware survivors. En ook hij is nog lang niet klaar met de muze! Dat in Scandinavië uitstekende alt-country wordt gemaakt is inmiddels geen nieuws meer denk aan St. Een album dat opvalt door mooie ingetogen songs. Bygdén maakt muziek die blijft hangen en die je bovendien weet te raken en dat zijn de twee hoofdbestanddelen voor een goede cd. Het doet hier en daar wel wat denken aan The Band of Neil Young, al is de muziek van de Zweed wel net iets traditioneler en verstilder. En dit nummer is ook de enigste cover naast de tien zelfgepende songs, songs die garant staan voor heel veel kippenvel. Voor ons in ieder geval reden genoeg om deze knappe cd van Zweedse makelij in huis te halen. Met de juiste promotie kan Lars Bygdén wel eens heel groot worden, maar gezien het bereik van zijn label zal hij wel genoegen moeten blijven nemen met een bestaan in de marge. Een bestaan dat misschien ook wel beter past bij de muziek die deze doorleefde muzikant maakt. Hij is ook het levende bewijs dat er in het zuiden van de States niet alleen godvrezende boeren wonen die kritiekloos de regering Bush napraten. Stoltz is, zoals veel Amerikaanse songwriters op het moment, boos op de regering Bush en hij is dat al een heel tijdje. Niet verwondelijk dat deze boosheid een steeds vooraanstaandere plaats in zijn songs inneemt. Een vlijmscherpe song die je direct bij de strot grijpt. Nee, hij heeft zich de afgelopen tijd ontpopt als een soort muzikale Steve Earle of Warren Zevon die zijn muziek gebruikte als vehikel voor zijn politieke boodschap. Op deze manier maakt Stoltz niet alleen maar vrienden en bovendien: muziek met een politieke boodschap klinkt al gauw prekerig en op den duur heel gedateerd. Waardoor de kwaliteit van de muziek zelf dus heel belangrijk wordt. Gelukkig is Stoltz ook op dit gebied in vorm, zodat zijn gloeiende gitaarspel ook zonder de teksten boeit. Persoonlijk prefereer ik de songs waarin Stoltz meer muzikaal dan politiek zijn statement maakt, maar toch zijn de uitschieters de meer bluesy nummers, als "War Song" en "Opposite Sides Of The War", waain zijn slide gitaar op scherp staat. Reeds gedurende de jaren '80 speelde hij gitaar bij the Neville Brothers, waarna hij op toer ging om opnames te doen met o. John, Jimmy Buffett en vele anderen. Buiten zijn solo projecten speelt hij tegenwoordig met the Funky Meters. Enkel de titeltrack heeft meer een Meters' geluid. Anderzijds door een krachtig politiek statement. Dus een waardige opvolger voor "East Of Rampart Street" en alweer een reden om ruwe-bolster- blanke-pit Brian Stoltz te koesteren. Hij begon weliswaar zijn carriere als acteur, en haalde enige bekendheid als Rodolpho in "A View From The Bridge" waarvoor hij een Shellie award binnen haalde in , daarbuiten was hij meer bekend voor zijn bijdrage in de tv spot "Cheesy the Pizza Clice" dan zijn rol als Roderigo in "Othello" of Dromio in "A Comedy of Errors". Zijn werk als acteur was een full-time job geworden en op verzoek van zijn fan base, keerde Joseph terug naar zijn eerste liefde : music. Wederom namen die ons niet zo gek veel zeggen al is er het prachtige werk van Melanie Hersch die tekent voor prachtige harmonieën in het zacht rockende "Baby Looks Goods" en het prachtige rootsliefdesliedje "King of Echo Park", waarin Julie Wolf met een heerlijke accordionbijdrage voor de dag komt.