NR 25 (1 1 7) 00 W ŚRODKU DODATEK ,,88 201 5 (25) ATT wtorek 11V % :: 8 23 czerwiec I aa YYM S nn TT S TELEWIZYJNY ee W N cc 2 3 0 0 - 1 9 8 X POWIATOWY TYGODNIK INFORMACYJNY ramatyczne sceny rozegrały się do kierowania motocyklem, w chwili D w sobotnie popołudnie na ul. zdarzenia był trzeźwy. Zielonej w Ostrzeszowie. W 1 1 -latka MOTOCYKLISTA UDERZYŁ W 11­LATKA. Jak mÓwi nasza informatorka, w końcu w tym miejscu musiało dojść jadącego rowerem uderzył 1 8-letni do tragedii. Jako mieszkanka osiedla motocyklista. Do zdarzenia doszło wiele razy była świadkiem nadmier­ na terenie strefy zamieszkania, CHŁOPIEC WALCZY O ŻYCIE nej prędkości samochodÓw i motocy­ gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości kli, ktÓrych kierowcy nie zważając na ograniczenie do 20 km/h dodawali gazu. do 20 km/h. Strach tym większy, gdyż w okolicy blokÓw Do wypadku doszło 20 czerwca około bawią się dzieci. Może ten dramatyczny wy­ godz. 19. – Usłyszeliśmy potężny huk. Wy­ padek czegoś w końcu nauczy. – Musimy się biegliśmy z mieszkania, bo pod blokiem ba­ modlić, żeby to dziecko wrÓciło do zdrowia! wiły się nasze dzieci. Wtedy jeszcze nie – mÓwi kobieta. wiedziałam, co się stało, ale przeczuwałam W związku z wypadkiem Komenda Po­ najgorsze – relacjonuje mieszkanka ul. Zielo­ wiatowa Policji w Ostrzeszowie zwraca się nej. Kiedy dobiegła, zauważyła leżącego z prośbą do wszystkich świadkÓw tego zda­ chłopca. Dziecko było przygniecione rowerem, rzenia o kontakt osobisty z jednostką policji ktÓrym jechało, i motocyklem, ktÓry w nie przy ul. Zamkowej 27, albo za pośrednictwem uderzył. W tym samym czasie wokÓł rannego telefonu nr 0­62 732 42 00, 0­62 732 43 30, 997, chłopca zdążył się zebrać tłum zszokowanych zaj­ bądź za pośrednictwem poczty elektronicznej: ściem osÓb. Niedowierzanie i strach, co z dziec­ [email protected] kiem... Czy żyje... Okazało się, że to 11­letni Eryk, ktÓry tego dnia bawił się na osiedlu wraz ze swoimi rÓwieśnikami. Choć począt­ kowo pojawiały się informacje, że chłopiec prowadził rower, to jednak, dzięki m.in. wia­ domościom od dzieci, udało się ustalić, że ro­ werem, kiedy uderzył w niego motocykl, Eryk jechał. Nasza informatorka nie potrafi o tym spo­ Pogotowia Ratunkowego z Wrocławia został zderzenia czołowego. – Z informacji świad­ kojnie mÓwić. – Pierwszy raz w życiu klęcza­ przetransportowany do szpitala w Poznaniu. ka wynika, że motocyklista postawił pojazd, łam nad rannym dzieckiem. To straszne... – Chłopiec leży na intensywnej terapii, jest jechał na tylnym kole. Przednie koło było Nadal mam w głowie te obrazy. Chłopiec miał w bardzo ciężkim stanie. Doznał urazu gło­ uniesione – poinformował nadkom. Jerzy drgawki, cały się trząsł. Najgorzej wyglądała wy i urazu klatki piersiowej. Utrzymywany Kupaj z ostrzeszowskiej policji. Być może jego głowa. Odrzuciliśmy rower i motocykl, jest w stanie śpiączki farmakologicznej. Na fakt ten przyczynił się do dramatu – chłopak małego przewrÓciliśmy na bok, bo leżał na razie nie możemy mÓwić o rokowaniach – mÓgł nie zapanować nad pojazdem, wskutek wznak. Nakryliśmy go kurtkami i kocami. poinformowała w poniedziałek 22 czerwca dr czego uderzył w dziecko...? A może chłopiec Potem przyjechało pogotowie i policja – re­ n. med. Alicja Śniatkowska, kierownik Klini­ nagle wtargnął pod motocykl? Może nad­ lacjonuje. 18­letni kierowca, według świad­ ki Anestezjologii i Intensywnej Terapii Pedia­ mierna prędkość? 20 km/h na jednym kole? kÓw, był w szoku: „Co się stało!?” ­ miał trycznej Szpitala Klinicznego w Poznaniu. – W chwili obecnej nie możemy stwierdzić, ciągle powtarzać. 18­latek też wymagał hospitalizacji, trafił z jaką prędkością jechał – odpowiada nadkom. Dziecko w stanie ogÓlnym ciężkim, z ura­ do ostrzeszowskiego szpitala. Kupaj. Na razie więcej pytań niż odpowiedzi, zem wielonarządowym i ostrą niewydolno­ Na tę chwilę trudno mÓwić o okoliczno­ ostateczne ma dać postępowanie, ktÓre prowa­ ścią oddechową natychmiast przewieziono do ściach, w ktÓrych doszło do wypadku. Wiado­ dzą ostrzeszowscy policjanci pod nadzorem szpitala w Ostrowie Wlkp., skąd jeszcze tego mo, że oboje jechali z przeciwnych Prokuratora Rejonowego w Ostrzeszowie. Wia­ samego wieczoru śmigłowcem Lotniczego kierunkÓw, w pewnym momencie doszło do domo, że 18­letni kierowca posiadał uprawnienia RROODDZZIINNNNYYKKOONNFFLLIIKKTT OO MMAAŁŁYYWWŁŁOOSS NNIIEEDDOOPPRROOWWAADDZZIIŁŁ DDOO TTRRAAGGEEDDIIII – To ja jestem winna,, ja kazałam mu strzelać – wyznaje pani Anna,, której mąż 10 czerwca z pistoletu gazowego strzelił w oczy swojemu 16­letniemu wnukowi.. Punktem zapalnym zajścia miał być trwający od kilku miesięcy konflikt rodzinny.. Dokończenie str..3 www..naszestrony..info..pl | www..facebook..com/NaszeStronyOstrzeszowskie | [email protected] | tel..533 600 655 2 nr 25 23 czerwiec 201 5 r. POWIATOWY TYGODNIK INFORMACYJNY NASZE STRONY OSTRZESZOWSKIE Nasi ulubieńcy z ekranu widziani okiem Tadeusz Pacanowski„Wspomnienia” ostrzeszowskiego rysownika Szpital Maltański Drodzy Czytelnicy! 9 października 1939 r. niemieckie samochody sanitarne przewoziły nas do warszawskich szpitali. Mnie przydzielono do Szpitala Maltańskiego. To była "Resursa Kupiecka", miejsce spotkań bogatych kupcÓw i ma­ Od 1 2 numeru z 24 marca br. gnatÓw ziemskich. Przepych i bogactwo. Wszystko pozłacane, kryształowe lustra, pozłacane obrazy. Zupełnie Michał Gruchocki z Ostrzeszowa inny, oszałamiający świat! Dla każdego łÓżko z miękkim materacem. Poduszek ile się chciało. To społeczeń­ prezentuje w naszej gazecie stwo warszawskie tak wyposażyło szpital. Pierwszą moją czynnością było mycie i zmiana bielizny. Przy tej swoje portrety. czynności okazało się, że kula trafiła też w mięsień uda prawej nogi. Nie czułem tego. Natomiast krew z ręki Pierwsza seria postaci jak w nagłówku. pobrudziła całą bieliznę aż do stÓp. Po około godzinie dwie siostry przyszły z jakimś płynem, natarły nim włosy na mojej głowie, natarły głowę ceratą i uszczelniły plastrami. Nie rozumiałem po co ta zabawa. Dopiero Oceńcie, czy się udały! mÓj sąsiad uświadomił mi: "Co, ty nie wiesz, że cały łeb masz zawszony?". Dostaliśmy też trzydniowy obiad na talerzach. Zjadłem z wielkim apetytem. Niestety, wygłodniały żołądek nie przyjął tego pysznego pokarmu. W czasie wyzyty lekarzy zarządzono pierwszą zmianę opatrunkÓw. Znalazłem się w pierwszej dziesiątce pa­ cjentÓw. Personel i ochotnicy byli przyjemni. Opiekowali się nami studenci bułgarscy i sama śmietanka towa­ rzyska – hrabianki, cÓrki generałÓw i część fachowego personelu. Zastanawialiśmy się czy to zwidy czy rzeczywistość. W październiku 1939 r. odszukał mnie brat Bogdan. Od niego dowiedziałem się, że Matka i Bracia żyją, są cali i zdrowi. Prosiłem Bogdana, aby przysłał mi trochę moich rzeczy. Na szczęście, bo niedługo potem stracili­ śmy wszystko, gdyż Niemcy Matkę i Braci wyrzucili z mieszkania i zabrali wszystko. Brat Janusz, najstarszy, przeżył 5 lat w obozie koncentracyjnym w Mauthausen, Bogdan zaś w Generalnej Guberni, a Stefan u stryjenki w Praszce, a potem pracował w niemieckim majątku w Lipie. Pracował w biurze. Miał dobre warunki jak na tamte straszne czasy. To istny cud, że wszyscy przeżyliśmy. Inni nie mieli takiego szczęścia. Np. rodzina mojego kolegi z Gimnazjum, właściciele majątku ziemskiego DoruchÓw – Thilowie wielce zasłużeni w 1918 r. dla odzyskania niepodległości, przeżyli tragedię. Z pięcio­ osobowej rodziny wojnę i okupację przeżył tylko najmłodszy, Kazik. To nie prawda, że nadzieja jest matką głupich – mam w pamięci 28.X.1939 r., dzień moich imienin w War­ szawie. Lekarz Lewandowski spytał, co mÓgłby dla mnie zrobić. Odpowiedziałem: "Zmniejszyć bÓl przed snem". Moja nadzieja na ulżenie w cierpieniu nie była daremna. Lekarz przysłał siostrę ze znieczulającym za­ strzykiem pantoponu. Nastąpiło błogie uczucie i sen. Blisko mego łoża leżał żołnierz z rozerwanym do płuc barkiem. Okropnie cierpiał. Dostawał morfinę. Pew­ nego wieczoru poprosił o zmniejszenie dawki. Po około 10 dniach podziękował za znieczulenie. Potem od­ wiedzał mnie i wiem, że nie uzależnił się od morfiny. W grudniu 1939 r. w Szpitalu Maltańskim odwiedziła mnie żona lekarza z Ostrzeszowa. Stwierdziła wÓw­ czas, że pozostał ze mnie tylko nos i uszy. Widocznie wyglądałem bardzo mizernie. Około połowy grudnia 1939 r. przyszła młoda piękna, ale smutna dziewczyna i wzrokiem szukała kogoś. Wychodzi i wraca niepewnie. Wreszcie pyta, czy ktoś z nas nie spotkał plutonowego podchorążego. Nikt nie odpowiedział. Dopiero, gdy wyszła przypomniałem sobie tego nieszczęśnika, ktÓry zmarł obok mnie w Ło­ miankach. Szybko poprosiłem siostrę dyżurną, aby ją przyprowadziła. Dziewczyna była już poza szpitalem, ale jakoś jeszcze zdążono ją przywołać. Przekazałem jej znane mi inforamacje i podałem książeczkę do na­ Marzena Rogalska ­ ur. 1970 r. w Przasnyszu ­ polska dziennikarka bożeństwa. Okazało się, że krÓtko przed wojną na ostatnim spotkaniu ta pani podarowała ją plutonowemu. telewizyjna i radiowa. Jest absolwentką Liceum im. Stanisława Konar­ Taka informacja, choć tragiczna, jest bardzo ważna dla bliskich. Nie komplikuje życia nadzieją i niepewno­ skiego w Oświęcimiu. W 1997 rozpoczęła pracę w RMF FM. WspÓłpra­ ścią, a żyć trzeba. cę z radiem zakończyła w 2002 r. , przenosząc się do Radia Kolor. Pracę Dzięki życzliwości, warunkom i opiece przetrwałem, choć byłem leżący do około 15 grudnia 1939 r. A by­ w telewizji rozpoczęła w 1995 roku w krakowskim oddziale Telewizji ło to tak. Polskiej, gdzie prowadziła magazyn filmowy. Od września 2009 jest Odleżyny na plecach długo mi dokuczały. Przez nie miałem wiele nocy bezsennych. Pewnego dnia jedna