Konończuk, Wojciech Dobra Orla w latach 1771–1914: od Izabeli Branickiej do Aleksandra Patona "Bielski Almanach Historyczny", 3, 2018, s. 5-40 Zdigitalizowano w ramach projektu pn. Budowa platformy "Podlaskie Czasopisma Regionalne", dofinansowanego z programu „Społeczna odpowiedzialność nauki” Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (umowa SONB/SP/465121/2020). Udostępniono do wykorzystania w ramach dozwolonego użytku. Studia i rozprawy Wojciech Konończuk Warszawa Dobra Orla w latach 1771–1914: od Izabeli Branickiej do Aleksandra Patona Położone we wschodniej części historycznej ziemi bielskiej dobra orlańskie wyodrębniły się na początku XVI wieku, gdy władał nimi Michajło Bohusz Bohowitynowicz. Składające się z miasteczka Orla, od 1614 roku po- siadającego prawa miejskie, oraz jedenastu wsi, zaliczały się do dóbr średniej wielkości. Tworzyły one zwarty obszar o powierzchni niemal 9 tys. ha. Od północnego zachodu graniczyły ze starostwem i leśnictwem bielskim, od pół- nocy z dobrami Szczyty, od wschodu z Puszczą Białowieską i starostwem kleszczelowskim, zaś od zachodu z dobrami boćkowskimi i szlacheckimi wsiami Kozły, Lewki i Malinniki. Choć na Podlasiu było wiele przykładów większej własności ziemskiej, to wydaje się, że nie ma innych dóbr, które w faktycznie niezmienionym kształcie przetrwałyby ponad trzy i pół stulecia: od XVI wieku aż do końca XIX wieku. Przy tym przez znaczną większość tego czasu włość orlańska należała do Radziwiłłów. Celem artykułu jest przedstawienie sytuacji dóbr orlańskich w latach 1771–1914. Okres ten otwiera śmierć Jana Klemensa Branickiego, który posia- dał je na zasadzie dzierżawy zastawnej. Wówczas Radziwiłłowie podjęli wysił- ki na rzecz ich odzyskania, co doprowadziło do długiego sporu z Izabelą Bra- nicką, która uznawała się za ich dożywotnią posiadaczkę. Włość orlańska po- wróciła do Radziwiłłów dopiero w 1808 roku, po ponad stuletnim okresie dzierżawienia jej przez Branickich. W kolejnych dziesięcioleciach dobra te kilkukrotnie zmieniały właścicieli w rodach Radziwiłłów i spokrewnionych z nimi Wittgensteinów, aby na przełomie XIX i XX wieku zostać rozsprzedane przez Aleksandra Patona. Choć chronologicznie jest to okres niezbyt odległy, to – paradoksalnie – jest najsłabiej zbadanym w długiej historii Orli i okolicznych miejscowości, którym w ciągu ostatnich dwóch dekad poświęcono trzy książki1. Ambicją tego 1 D. Fionik, G. Sosna, Orla na Podlasiu. Dzieje cerkwi, miasta i okolic, Bielsk Podlaski-Ryboły- Białystok 1997; G. Sosna, A. Troc-Sosna, Dzieje miejscowości Reduty i Szernie we włości orlań- skiej: rodowody autorów, Bielsk Podlaski 2007; M. Sierba, Radziwiłłowskie dobra Orla (1585 – 1695), Białystok 2017. Ta ostatnia, wydana niedawno monografia szczegółowo i wieloaspektowo opisuje historię dóbr orlańskich w XVI i XVII w. Jest to jedna z najważniejszych książek dotyczących historii Podlasia, jakie ukazały się w ostatnim ćwierćwieczu. ~ 5 ~ artykułu jest naświetlenie konfliktu między Izabelą Branicką a Radziwiłłami i wyjaśnienie okoliczności, w jakich w 1808 roku Orla powróciła we władanie tego rodu oraz pokazanie – słabo dotychczas zbadanych – zmian własnościo- wych dóbr orlańskich w XIX wieku. Ważną częścią tego studium jest również zaprezentowanie jej dzierżawców, w szczególności rodzin Grabowskich i Dasz- kiewiczów, które arendowały włość orlańską w latach 1789–1873. W ostatniej części artykułu pokazano zmiany w strukturze własnościowej tych dóbr wywo- łane uwłaszczeniem chłopów w Imperium Rosyjskim oraz szczegółowo po- szczególne etapy wyprzedaży gruntów aż do całkowitej likwidacji majątku ziemskiego noszącego w XIX stuleciu dumne miano Hrabstwa Orlańskiego. Tekst jest niemal w całości oparty na – w większości dotychczas nieznanych – źródłach archiwalnych z archiwów polskich (Warszawa, Białystok), białoru- skich (Mińsk, Grodno) i rosyjskich (Petersburg). Spór Radziwiłłów z Izabelą Branicką Po śmierci w 1530 roku Michajła Bohusza Bohatynowicza dobra orlańskie, na mocy jego testamentu z 12 listopada 1529 roku, przypadły jego córce Annie. W 1538 roku wyszła ona za mąż za Stanisława Tęczyńskiego i rok później przekazała mu Orlę i Siemiatycze2. Po jego śmierci w 1561 roku wspomniane dobra objęła córka Stanisława i Anny Tęczyńskich – Katarzyna, która od 1558 roku była żoną kniazia Jerzego Olelkowicza Słuckiego (zm. 1578 roku). W 1582 roku wyszła ona ponownie za mąż za Krzysztofa Radziwiłła „Pioruna” (z linii birżańskiej), któremu trzy lata później przekazała dobra or- lańskie3. Przez kolejne niemal dwa i pół stulecia pozostawały one w rękach tego rodu. W 1692 roku Ludwika Karolina Radziwiłł zastawiła dobra Benedyktowi Pawle Sapiesze za sumę 45 tys. zł i 12 tys. talarów, a następnie w latach 1693– 1695 roku zastaw przeszedł na Stefana Mikołaja Branickiego4. Przez cały XVIII wiek dobra orlańskie znajdowały się we władaniu Branickich – w 1709 roku odziedziczył je po swoim ojcu Jan Klemens Branicki, zaś po jego śmierci w 1771 roku przeszły one w dożywotnie władanie jego żony, Izabeli z Ponia- towskich Branickiej5. W ostatnich dwóch dekadach XVIII wieku Radziwiłłowie (z linii nieświe- skiej), którzy pozostawali prawnymi właścicielami dóbr orlańskich, próbowali je odzyskać. Za symboliczny początek tych działań można uznać list wystoso- wany 13 stycznia 1778 roku przez Karola Radziwiłła „Panie Kochanku”, ordy- nata nieświeskiego i ołyckiego, do Izabeli Branickiej z prośbą o przesłanie mi 2 M. Sierba, Radziwiłłowskie…, s. 33. 3 Tamże, s. 53. 4 Tamże, s. 86-88. Archiwum Główne Akt Dawnych (AGAD), Archiwum Radziwiłłów (AR), dz. XIV, 373, k. 156-158. Narodowy Instytut Dziedzictwa (NID), Teki Glinki, 290, s. 12. 5 A. Sztachelska-Kokoczka, Magnackie dobra Jana Klemensa Branickiego, Białystok 2006, s. 35. ~ 6 ~ (…) kopii praw służących do possesyi dotąd trwający kluczów sobolewskiego, dojlickiego i majętności Orli, czego potrzebował, aby z bratem moim uczynić dział należyty dóbr i majątków (…) przez wiadomość jakie sumy leżą na dob- rach, przez kogo były zaciągane6. Zatem ks. Radziwiłł próbował ustalić stan prawny dóbr, które, choć w końcu XVII wieku zostały wydzierżawione Branic- kim, to z prawnego punktu widzenia były jego własnością. W odpowiedzi na ten list Stanisław Karwowski, starosta narewski i peł- nomocnik Izabeli Branickiej, pisze do niej 29 stycznia 1778 roku, że Dobra Sobolewo, Dojlidy i Orla prawem zastawnym są trzymane. Takowe transakcye zawsze na dwie ręce są pisane. Niepodobna, aby w Archiwum Xiążąt Radziwił- łów nie znajdowały się, a do tego w księgach grodowych brańskich, grodziń- skich, zawsze ich znajdzie (…) Można poznawać, iż z teraźniejszej zaszłej re- kwizycyi Xiążęta Radziwiłłowie myślą o wykupnie dóbr Sobolewa, Dojlid i Orli. Trzeba do tego z naszej strony czynić gotowość7. Karwowski zaleca też, by do sprawy dobrze się przygotować, uwzględnić podatki zapłacone z dóbr i pokazać dokumenty chyba [dopiero] przy wykupnie i na to wyznaczonych przyjaciołach lub w przyzwoitym sądzie. W rezultacie w liście z 3 lutego 1778 roku Branicka pisze do ks. Karola Radziwiłła o delikatności prawa mojego dożywotniego (…) wszakże dobra Sobolewo, Dojlidy i majętność Orla prawom zastawnym podle- głe, te zaś powinny by się w archiwum W. Xcia znajdować, czym odrzuca jego prośbę o dokumenty8. W listach z 21 i 31 grudnia 1778 roku oraz z 7 stycznia 1779 roku Karwowski informuje Izabelę Branicką, że Radziwiłłowie wnieśli sprawę do sądu ziemskiego w Bielsku oraz Trybunału Koronnego w Lublinie, kwestionu- jąc jej prawo do dożywotniego posiadania dóbr orlańskich, sobolewskich i doj- lidzkich, domagając się unieważnienia wszelkich transakcji zawartych wobec tych dóbr po śmierci Jana Klemensa Branickiego9. Po kilkunastu miesiącach doszło jednak do zawarcia tymczasowej ugody. 11 września 1780 roku Kar- wowski pisze do Branickiej, że nie mamy tedy żadnej sprawy teraz przeszkody do zaspokojenia się z sprawi z Xiążętami Ichm. Radziwiłłami10. Zaś 14 września 1780 roku Karol i Hieronim Radziwiłłowie utwierdzili posessyję JW. Izabeli Branickiej Kasztelanowej Krakowskiej na Dojlidach, Sobolewie i Orli, podkre- ślając, że przy dalszym jej dzierżeniu zatrzymujemy i zatrzymamy dopóty dopóki z sukcesorami śp. męża swojego, a podpadające dożywociu swojemu dobra, nie ugodzi się11. Najwidoczniej jednak sprawa między Branicką a sukcesorami jej zmarłego męża się przedłużała, gdyż po niedługim czasie ks. Karol Radziwiłł ponownie wszczął postępowanie w Trybunale Koronnym w Lublinie, podważając doży- 6 AGAD, Archiwum Roskie, Korespondencje, LXVI, 29, k. 1. 7 Tamże, LXIII, 70, k. 159-161. 8 AGAD, AR, dz. V, 1344, k. 15. 9 AGAD, Archiwum Roskie, LXIII, 70, k. 215-227. 10 Tamże, k. 453. 11 AGAD, AR, dz. XXV, 373, k. 159. ~ 7 ~ wotnie prawo Izabeli Branickiej do wspomnianych dóbr. Ze swej strony Pani Krakowska, przez swojego „specjalnego plenipotenta” Stanisława Karwow- skiego, wniosła 29 kwietnia 1782 roku do sądu ziemskiego w Bielsku manifest, w którym stwierdziła, że nałożony na nią w testamencie męża obowiązek spłaty długów zastawnych zamierza przestrzegać tylko wobec tych dóbr, które pozo- staną w jej dożywotniej posesji12. Plenipotentem reprezentującym jej interesy w Trybunale był Antoni Sarnacki (1726–1787), chorąży malborski, łowczy i skarbnik bielski. Mimo złożenia i okazania prawa posessyi Hrabstwa Orlań- skiego przez Izabelę Branicką, Trybunał w 1783 i 1784 roku nakazał jej zwró- cenie Radziwiłłom dóbr orlańskich13. 10 maja 1786 roku król Stanisław August Poniatowski (i brat Branickiej) wysłał do niej list, w którym polecił jej stawić się osobiście lub przez plenipotenta w celu zaprezentowania wszelkich praw i dokumentów