Mont Blanc 2015 Dit is een verslag van onze beklimming van de Mont Blanc bij Chamonix in Frankrijk. Ik heb deze beklimming samen met Jan van der Meer en Antonio Vicedomini gedaan en het was voor mij de eerste keer dat ik een serieuze berg beklommen heb, al heb ik hiervoor al jaren in de Oostenrijkse bergen gewandeld. We hebben de volgende route genomen: Chamonix / Montenvers / Vallee Blanche / Troix Montagne / Bosses graat / Aiguille Goûter. We hebben hem over vijf dagen uitgesmeerd om goed te kunnen acclimatiseren. De tocht begint op zevenentwintig juni ’s morgens vroeg om zes uur in Duiven, waar we met zijn drieën met Jan ’s auto naar Chamonix vertrekken. Het plan is om daar in een jeugdherberg te overnachten, maar bij aankomst in Chamonix komen we erachter dat er daar dit weekend ook een driedaags marathonevenement gaande is. Hierdoor zijn zo ongeveer alle hotels vol, inclusief de jeugdherberg. Gelukkig vinden we na enig zoekwerk nog een leuk klein tweesterren hotelletje aan de rand van het dorp. Daardoor kunnen we de volgende ochtend om tien voor halfacht uitgeslapen aan de wandeltocht beginnen. De eerste wandeldag begint op een parkeerplaats in Chamonix op 997 meter hoogte. Het weer is werkelijk schitterend en vanuit het dorp kan je het doel dan ook goed zien liggen: de Mont Blanc. Vanuit Chamonix gaan we naar de Refuge du Requin op 2516 meter, een wandeling die naar verwachting zeven uur zal duren. Het eerste stuk hiervan gaat over een grindweggetje, gevolgd door rotspaadjes. Uiteindelijk kom je bij een stel ladders waarmee afgedaald moet worden tot op de Mer de Glace gletsjer. Vanaf hier gaat de trip verder over het ijs. Daar duikt op een gegeven moment de eerste echte uitdaging voor mij op: crevasses (gletsjerspleten) die soms meters breed en diep zijn. Er is ongetwijfeld een gemarkeerde route door dit gebied, maar die hebben we nooit kunnen vinden. In plaats daarvan zijn wij zelf een route gaan zoeken en dat blijkt nog knap lastig. Het is net een doolhof: soms kom je spleten tegen waar je simpelweg niet over komt en die zich zowel naar links als rechts enkele tientallen meters voor je uitstrekken. In een aantal gevallen moeten we zelfs omkeren en een andere route proberen, al kunnen we gelukkig vaak wel ergens over een spleet heen stappen. En dan natuurlijk hopen dat het ijs niet onder je voeten afbrokkelt! Het heeft ons zeker twee uur gekost om door dit gebied te komen en dat is anderhalf uur meer dan gepland. Eenmaal hier voorbij wordt het gelukkig weer vlak ijs en kunnen we wat meters maken totdat we bij de rotsen komen waar de Requin hut op ligt. Deze rotsen zijn vanaf de gletsjer ongeveer driehonderd meter recht omhoog en om boven te komen zijn er ladders aangebracht. Het is alleen wel handig als je weet waar het beginpunt daarvan is, want dat blijkt moeilijk te vinden tegen de schaduwen van de rotsen. Jan slaat nog aan het bellen met de hut om er achter te komen waar we moeten zijn, maar dit is helaas een wanhopige poging. Een kansloos gesprek: de Fransen begrijpen hem totaal niet en beginnen hem uit te leggen hoe hij met de lift vanuit Chamonix naar boven moet. Uiteindelijk vinden we het beginpunt van de ladders en blijkt dat we iets verder door hadden moeten lopen op de gletsjer. Vanaf dit punt gaan de ladders loodrecht omhoog en ernaast is op de meeste plaatsen geen enkele houvast. Dus om me te zekeren moet ik mijn zelfzekering maar aan de ladder vast zetten. Niet al te handig als je een rugzak van twaalf kilogram draagt en bovendien bekaf bent. Het wordt zo een beetje een ‘Klettersteig from hell’ voor mij. Eenmaal boven ben ik totaal uitgeput en kijk ik met weinig enthousiasme naar het resterende deel van deze route: een klein stukje bergpad tot aan de hut. Daar aangekomen vangt Jan mij met open armen op en na een simpel avondeten val ik als een blok in slaap. De totale wandeling heeft deze dag negen en een half uur geduurd. De tweede dag belooft een stuk eenvoudiger en vooral korter te worden. En dat is maar goed ook, want mijn schouderspieren hebben het opgegeven en zitten deze morgen muurvast. Ik ben echt wel gewend om met een rugzak rond te lopen - ik heb er zelfs mee getraind - maar zo zwaar als deze keer had ik hem nog niet. Na een wel erg summier ontbijtje gaan we vanuit de hut via wat rotsen richting de sneeuw. Vanaf dat moment gaan de stijgijzers onder de schoenen en gebruiken we een touw om onszelf aan elkaar te zekeren. Tussen elke klimmer zit acht meter touw zodat, als de voorste in een gletsjerspleet valt, de rest nog een kans heeft om hem op te vangen. Gelukkig blijft dat bij theorie en hebben we dat deze tocht niet in de praktijk hoeven brengen. De rest van de dag lopen we alleen maar op sneeuw en dat gaat soms recht omhoog en soms traverserend, oftewel van links naar rechts over een berghelling zonder echt hoogte te winnen. De hemel is wederom strakblauw en het wordt goed warm. We lopen in een enorme sneeuwvallei en het uitzicht is nu echt spectaculair. Boven ons zien we de kabelbaan van de Aiguille du Midi naar de Punkte Helbronner lopen, waar dagelijks honderden toeristen gebruik van maken. De Aiguille du Midi is een hoge bergtop, die vanuit Chamonix zichtbaar is en die je met de kabelbaan kan bereiken. Zelf heb ik die kabelbaantocht vroeger ook met mijn ouders gemaakt, dus het is voor mij erg leuk om dit nu een keer vanaf de andere kant te zien. De Rifugio Torino is ons eindpunt deze dag. Dit is een hut aan de rand van het Mont Blanc massief die op de grens van Frankrijk en Italië ligt. Vanaf daar kan je zien hoe stijl het massief aan de Italiaanse zijde is en tevens heb je een mooi uitzicht op de Mont Blanc. De Italianen noemen hem trouwens Monte Bianco. Naast deze hut is net een paar weken eerder een gloednieuwe lift geopend die vanaf het Italiaanse stadje Courmayeur omhoog komt. De bouwwerkzaamheden zijn nog niet afgerond, de hut zelf wordt ook onder handen genomen. Het is op sommige plaatsen een lekkere zooi en overal staan nog kranen waarmee ze de hele dag van alles naar boven hijsen. Antonio en ik gaan nog even naar het uitzichtplatform wat bij de nieuwe lift aangelegd is. En wat blijkt? Het staat er vol met Chinese toeristen met hun iPhones. Dan komt onze rustdag. Deze hebben we ingepland om te kunnen wennen aan de hoogte waarop we ons nu bevinden, 3371 meter. Deze morgen heb ik ook wel wat last van de hoogte: ik heb een kater-gevoel. Gelukkig verdwijnt dat snel doordat ik flink wat water en thee naar binnen werk en een beetje in beweging kom. Rustdag is natuurlijk relatief, want als je echt stil gaat zitten verveel je je te pletter en worden alle spieren stijf. Dus gooien we onze rugzakken leeg en stoppen er alleen eten en drinken in. We lopen naar een mooie helling in de buurt, onderdeel van de Dent du Géant, om wat te kunnen oefenen voor de Mont Blanc. Deze helling blijkt een hoogte van 3650 meter te hebben en daarmee verbreek ik reeds mijn persoonlijke hoogterecord dat tot dusver op 3495 meter stond. Ook zit in deze helling nog een mooi fenomeen dat voor mij nieuw is: een Bergschrund. Dat is een gat dat ontstaat in de sneeuwhelling als het bovenste deel vastgevroren zit aan de berg en het onderste deel door de zwaartekracht wat naar beneden schuift. In feite krijg je een grote scheur in het sneeuwdek over bijna de gehele breedte van de berg. En dat kan voor klimmers nog een leuke uitdaging vormen. Deze hier is gelukkig nog een van de kleinere. Ik gok slechts vijftig centimeter breed. Maar het idee dat je erin kan vallen vind ik toch wel wat beangstigend want het gat is best diep. Een leuk detail hierbij is dat direct boven deze Bergschrund de sneeuwhelling met ongeveer vijfenzestig graden omhoog gaat, wat het klimmen er ook al niet gemakkelijker op maakt. Maar we komen boven aan op een schitterende richel, waar het aan de andere kant ook weer met vijfenzestig graden omlaag blijkt te gaan. Het uitzicht dat je hier hebt op het hele gebied is magnifiek. We eten hier wat en klimmen vervolgens terug naar beneden. We hadden nog hoger kunnen gaan, maar dat is via scherpe rotsen en daar heb ik nu niet zo'n zin in. Het is immers een rustdag! We zijn deze dag toch nog zo'n vier uur onderweg geweest. De vierde dag hebben we gelukkig een relatief korte wandeling van de Rifugio Torino naar de Refuge des Cosmiques, die op 3613 meter ligt. Deze wandeling leidt ons weer door de sneeuwvallei, waarbij we zo'n beetje onder het traject van de kabelbaan door gaan. De Refuge des Cosmiques ligt aan de voet van de Aiguille du Midi en deze laatste zie je al van verre liggen doordat er een enorme zendmast op staat. Ook deze dag is het weer bloedheet, daarom zijn we wederom vroeg vertrokken om er voor te zorgen dat we op de bestemming komen voordat de sneeuw te papperig is. Dit lukt helaas niet, want al vanaf tien uur kan je merken dat het steeds zwaarder wordt. We komen uiteindelijk rond één uur al bij de hut aan en zoeken ieder een beetje onze eigen plek: Jan gaat slapen, ik ga lezen en Antonio gaat in de zon zitten.