Van de bestuurstafel Leden vergadering: De jaarlijkse ledenvergadering ligt al weer een paar weken achter ons. Er was een goede opkomst. -Als ingekomen stuk was er o.a. een vaag over het honden beleid: Dit kwam van buurt vereniging ‟t Runtsje. Er kwamen enkele suggesties binnen en we zijn weer naar de gemeente gegaan om te praten. De gemeente vindt dat hondeneigenaren zelf verantwoordelijk zijn maar is nu toch bereid om over oplossingen te praten. Als de plannen helemaal uitgewerkt zijn, zullen we dit vermelden in ons Pompeblêd. Politie: De heer Hofstra kreeg ook het woord. De jaarwisseling werd genoemd. De criminaliteit is niet noemenswaardig. Er zijn dit jaar geen inbraken geweest. Het gaat wat dat betreft dus goed met ons dorp. M.F.A: De heer Koopmans en Winkel vertelden over de gang van zaken wat betreft het M.F.A. Er wordt gebouwd op de locatie van het oude dorpshuis. Er wordt getracht om zo veel mogelijk allerlei activiteiten door te laten gaan. Er zijn gesprekken met Talma Hiem .Het is de bedoeling dat er in het nieuwe M.F.A een mogelijkheid komt voor dagopvang van ouderen. Zo zijn allerlei plannen die nog nader bekeken moeten worden. Het belangrijkste is nu eerst de keus architect en bouwonderneming. Als dat rond is kan er begonnen worden en lijkt het er op dat er na vele jaren toch een nieuw M.F.A gerealiseerd wordt. Bestuursvereniging: We namen afscheid van mevrouw W. Limburg. Zij heeft op voortreffelijke wijze de financiën beheerd. Zij werd daarvoor heel hartelijk bedankt en kreeg het voor het vele werk een cadeau. Wij hebben mevrouw F. Keesman bereid gevonden om de taken over te nemen. Fijn dat er toch altijd weer mensen te vinden zijn die in het bestuur plaats willen nemen. Staats Bosbeheer: Na de pauze kreeg de Hr. Hylkema het woord. Hij wist ons boeiend te vertellen en te late zien over het vele werk van Staats Bosbeheer. Ook kwam ter sprake de Gaaikemabank in het Jolderen bos. Zoals vele van u weten moet die nodig opgeknapt worden. Maar wie moet dat betalen? Er zijn nu vergaande plannen om het opknappen toch te realiseren. Als deze plannen definitief zijn hoort u van ons. Wij kijken terug op een geslaagde avond. Na afloop kreeg iedereen nog een consumptie aangeboden door ons en werden er door Boschlust weer bittergarnituren aangeboden. Dat wordt zeer op prijs gesteld. Koninginnendag: Jammer dat er dit jaar geen optocht was. Dat brengt altijd meer mensen op de been. Er werden voor kinderen activiteiten georganiseerd. Zullen we proberen volgend jaar toch weer een optocht te houden? Dodenherdenking: Op 4 mei was de dodenherdenking. De opkomst was groot. Er waren ook veel toeristen aanwezig. Het is goed om een moment stil te staan bij de genen die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid. En ook te denken aan al die mensen die nog steeds sneuvelen. Want overal in de wereld zijn nog steeds oorlogen die vele mensen levens kosten. Zomer: Namens het bestuur wens ik u allemaal een goede zomer toe. Voor degenen die met vakantie gaan zeggen we: „Geniet ervan en kom weer veilig thuis!‟ Voor degenen die thuis blijven zeggen we: „Geniet van uw huis, tuin en ons mooie dorp en omgeving.‟ Er wordt ook deze zomer weer van alles georganiseerd door de A.C.O.(activiteiten commissie Oudemirdum). Die mogen ook wel eens in het zonnetje gezet worden. Ieder jaar komen ze toch weer met een gevarieerd programma. Dus hierbij onze dank! De hartelijke groeten namens ons bestuur. Marianne Visch Even voorstellen; Mijn naam is Fenna Keesman. Drie jaar geleden zijn mijn man KIaas en ik in Oudemirdum komen wonen. Van oorsprong zijn wij West-Friezen, wij beiden zijn geboren en getogen in Enkhuizen. Klaas en ik zijn al jong op kamers gaan wonen. Hij in Amsterdam, waar hij werkte en studeerde en ik in het zusterhuis van het Julianaziekenhuis in Zaandam. Klaas kwam in de automatiseringswereld terecht. Dat werk heeft hij altijd met veel plezier gedaan en dat doet hij nu nog. Hij heeft een kantoor aan huis én hij heeft met twee partners nog een kantoor in Brabant. Voordat wij naar Oudemirdum verhuisden woonden wij nl. 30 jaar met veel plezier in Heeze, een dorp 10 km ten z.o. van Eindhoven. Door Klaas zijn werk zijn wij verschillende keren verhuisd. Wij hebben in Zaandam gewoond, even terug in Enkhuizen, enkele jaren in Barneveld, Heeze en nu dus Oudemirdum. Wij hebben altijd fijn gewoond, maar hier, dit is echt prachtig! Nooit hebben wij kunnen vermoeden dat wij ooit eens in zo'n fijn huis met zo'n prachtig uitzicht konden wonen. Wij kenden Friesland best goed. Als kind logeerde ik al met mijn ouders in de Beukenlaan hier in Oudemirdum waar mijn ouders een huisje huurden van de familie Eysen. Mijn oudste zus woonde een tijd in Sneek. In onze verlovingstijd waren wij daar veel. Hebben ook veel gezeild. En later, in onze Brabantse tijd zeilde Klaas jaarlijks met zijn vader en onze drie zonen op de Friese meren. Hoe gelukkig wij ook waren met ons huis en de Brabantse omgeving, toch bleef het noorden trekken. Iedere keer wanneer wij boven de grote rivieren kwamen, de polders, de luchten en al het water zagen dan kreeg je een gevoel van: Ja, dit is toch meer mijn omgeving, hier voel ik me toch meer thuis. Het was en is alsof je hier ruimer ademhaalt. Gelukkig hebben Klaas en ik dat gevoel allebei! Het enige wat nu soms vervelend is, is dat onze kinderen zo ver weg wonen. Twee kinderen en een schoonkind in Brabant en onze oudste zoon met vrouw en twee prachtige kinderen in Hannover, Duitsland. Maar goed, deze keuze hebben wij dus gemaakt in overleg met onze "Brabantse"kinderen, een mens kan nu eenmaal niet alles hebben! Zelf heb ik altijd in de zorg gewerkt. Eerst als verpleegkundige, later als geestelijk verzorger vanuit het Humanistisch Verbond. De laatste “werkzame jaren” in Heeze was ik uitvaartbegeleider. Ik verzorgde de inhoud van de plechtigheden bij uitvaarten. Naast mijn betaalde werk heb ik altijd vrijwilligerswerk gedaan. Dat laatste doe ik nu weer. Het is fijn om samen met andere mensen op een positieve manier bezig te zijn. Om iets te kunnen betekenen voor de gemeenschap. Dat is prettig voor de gemeenschap én het geeft je leven ook zin. Koken, lezen, wandelen en, sinds mijn elektrische fiets, fietsen zijn wel mijn belangrijkste hobby‟s. Er zijn wel meer zaken die mijn belangstelling hebben en die ik graag doe, maar om nu alles te vertellen lijkt mij ook wat te veel van het goede! Ik ben lid geworden, voor de eerste keer in mijn leven, van Vrouwen van Nu, neem deel aan een leesgroep, verleen wat hand-en spandiensten bij Mar en Klif en heb nu dus, samen met Klaas, Wieke's functie als penningmeester van Dorpsbelangen overgenomen. Het is een nieuwe, interessante wereld voor Klaas en mij, een wereld die wij met belangstelling en inzet tegemoet willen/zullen treden. Wij hebben er zin in en zullen ons best doen!!Vriendelijke groeten,ook namens Klaas,Fenna Keesman-Rustenburg. Het verhaal achter ons monument Om zes uur `s ochtends, de 27e februari 1945, haalde SD‟er Strobel twee gevangenen uit een politiecel in Sneek. De ene was Jacob Wilbers, een 26-jarige onderwijzer uit Abbega. Hij was vijf dagen eerder in Woudsend gearresteerd als verzetstrijder. De andere heette Johannes Wissink. Hij was scheepstimmerman geweest bij de Koninklijke Marine. Al in het begin van de oorlog was Wissink vanuit Den Haag naar Sneek getrokken en ook hij zat tot over zijn oren in het verzetswerk. Wissink was 24 jaar. De twee mannen werden tussen een stel SD‟ers in een personenauto gezet. Het was de laatste tocht van Wilbers en Wissink. In die vroegere, donkere winterochtend, reed de auto naar de Gaasterlandse bossen. Op een pad in de buurt van de „Kooivijver‟ bij Oudemirdum werd gestopt. Wilbers en Wissink werden daar doodgeschoten. Over de gebeurtenissen die volgden bestaan verschillende versies. Volgens Benjamin Steegenga kwam er, vlak na de executie, een bosarbeider in de buurt. Hij merkte dat er een eindje verderop iets gaande was. Op het bospad zag hij een SD‟er staan en hij hoorde graven. De arbeider ging verder en wachtte tot iedereen weg was. Toen keerde hij terug naar de bewuste plek.Daar zag hij vers omgewoelde bosgrond. De man groef met zijn handen in het zand en hij stuitte al spoedig op twee lijken. Hij lichtte een jachtopziener in over zijn vondst. Het leek deze het verstandigste om er voorlopig over te zwijgen en toen Gaasterland andere halve maand later bevrijd was, werd het graf geopend. Wilbers werd opnieuw ter aarde besteld in zijn woonplaats Oudega (W) en Wissink werd herbegraven in Den Haag. Johannes Wissink en Jacob Wilbers hebben het hoogste offer gebracht wat een mens kan geven: hun leven. Het monument in het Jolderenbos Ik eindig graag met het volgende gedicht: Verzet je tegen onderdrukking van mensen door mensen Is macht dan zo belangrijk, zo belangrijk iemand dood te wensen? Verzet je tegen gedachten dat je beter bent dan de ander Voel je niet verheven, maar leef naar elkander. Verzet je tegen oorlog laat hem niet beginnen want jij kent alleen maar slachtoffers niemand zal ooit winnen. Verzet tegen…. Het klinkt zo stoer: achter een idee gaan staan maar zou het niet beter zijn als het woord verzet niet hoefde te bestaan? Leerlingen van Groep 8 behalen het jeugd-EHBO diploma. De leerlingen van groep 8 van basisschool de Wâlikker in Oudemirdum beleefden op 9 april opnieuw een spannende dag.