[Filmoteca] Sesión do 2 de maio de 2016 1 Primavera Musical BENJAMIN SMOKE FICHA TÉCNICA Benjamin Smoke. Estados Unidos, 2000. B/N, 72 min. Xénero: Documental | Dirección, guión e fotografía: Jem Cohen, Peter Sillen | Produción: Noah Cowan (C-100 Film Corporation, Gravity Hill Films, Pumpernickel) | Montaxe: Jem Cohen, Peter Sillen, Nancy Croach | Música: Smoke | Participantes: Benjamin Dirckerson, Tim Campion, Brian Halloran, Coleman Lewis, Bill Taft, Patti Smith SINOPSE están tolos e son incómodos e apai- Jem, de onde procede o seu inte- a xonados e conflitivos, non se poden rese por colaborar con músicos? Retrato dunha das grandes estrelas controlar. Jem: Gran parte da miña inspira- do queer rocK & roll, activista gai ción vén da música, máis que do ci- Ven paralelismos entre as escollas radical, artista único, amante de ex- ne: cando escoito música que amo, de Benjamin e as súas propias co- cesos que morreu por hepatite antes transpórtame e fago películas na mi- mo cineastas? de cumprir os 40: Benjamin Smoke, ña cabeza, que logo tento manifes- Jem: Pete e eu non podemos com- unha drag queen con aspecto punk, tar no mundo real. Así que a forza pararnos moito, pois el é un pai de a voz de Tom Waits e o espírito dun motora é un sentimento antes que familia con dous fillos, e eu non son filósofo. Unha icona sobre a que Jem referencias a outros filmes. Creo unha drag queen nin un outsider Cohen e Peter Sillen rodaron este que unha película pode ser unha es- drogadicto. Pero admiro á xente documental durante 10 anos. pecie de forma musical, pero esa que decide vivir fóra do comercial idea non ten nada que ver co video- como Fugazi, fascíname quen dedi- ENTREVISTA AOS DIRECTORES clip, senón coa relación co zumbido ca a súa vida a estar fóra da norma. dun órgano de tubo, coas estrañas Como acabaron traballando xuntos Aínda que no caso de Benjamin, hai harmonías de guitarra de Jimi Hen- neste documental? un comportamento autodestrutivo drix ou coa calidade da voz dun Jem: Non houbo un comezo concre- asociado a esa renuncia, e tampou- bluesman coma Skip James. Creo to, ambos chegamos a Benjamin pola co quero idealizalo. que recibo a mesma inspiración da conexión con Michael Stipe, que nolo Pete: E logo parece que fas un par pintura. Como cineasta, Goya é im- presentou. Eu coñecera á súa primei- de filmes parecidos sobre músicos presionante para min. Hai cadros ra banda, Opal Foxx Quartet, e en suicidas e a xente asume que é o seus que teñen moito que dicir sobre 1989 acompañeinos ao estudio e gra- que che vai. Iso ponme nervioso, o espazo cinemático. vamos Super 8. Foi anos despois que pois non busco un patrón adrede. me aliei con Pete para facer algo Jem: Si, cren que Pete e eu só imos Como describiría a súa relación Pa- xuntos, aínda que nunca pensamos facer retratos musicais, pero quen tti Smith? que chegaría a ser unha longa. Pero sabe que deparará o futuro. Eu que- Jem: Traballamos xuntos por primei- o tío parecíanos un fenómeno fasci- ro facer unha peli de ficción algún ra vez en 1995, convertémonos en nante e decidimos que queriamos día. Pero definitivamente, si que bos camaradas. Ela ama o cinema e documentalo. sinto curiosidade polos artistas que ten un gran sentido do humor, e sabe Pete: Jem e eu coñecémonos men- lle dan as costas ao mainstream, que o punk é máis unha tradición tres rodaba Speed Racer, o meu fil- porque cada vez é máis raro atopar que un invento moderno. Para ela, o me sobre Vic Chestnutt; Jem tamén xente que escolla crear o seu propio fío parte de Rimbaud, e recoñeceu andaba metido na escena de Athens camiño. ese mesmo espírito en Benjamin, a e axudoume como cámara de apoio. Pete: A min atráeme apaixonada, quen lle escribiu unha canción que Michael Stipe foi a semente de todo: pois non poden escollelo, é algo le no filme. foi o que suxeriu que Benjamin sería que levan dentro e que teñen que un suxeito interesante que filmar, e liberar na súa obra, na súa arte. Cal soe ser a reacción do público? botounos unha man a través da súa Pete: A resposta adoita ser recepti- produtora. A súa relación coa música e coa fi- va, e a min sorpréndeme a varieda- losofía punk é tamén aplicable á de de espectadores que temos. Pen- Declararon que esta obra rexeita os súa noción de cinema? sas que fixeches unha película ar- documentais sobre famosos que se Jem: O punk para min non é unha quetipicamente punk, e en Seattle puxeron tan de moda. Que deci- cuestión de estilo, é unha liberdade houbo moitas anciás na audiencia, sións tomaron? que vén de afastarse da industria. moi participativas no coloquio. Jem: Benjamin é un personaxe mar- As películas de Jean Vigo nos anos Jem: Estou tan familiarizado co ma- xinal, unha lenda do underground, 30 para min foron moi punks: crúas terial que ás veces esquezo o duro moi pouco coñecido fóra de Atlanta e radicais, anti-establishment, pero que é. Hai xente que sae do cine pero un heroe nesa escena. Nunca sen temor ao lirismo. Os filmes de conmovida e emocionada, e iso é quixo comprometer a súa vida ou a Santiago Álvarez, aínda que estea moi potente. Outros son máis con- súa obra, así que é imposible que fo- moi directamente conectado ao ré- frontacionais, non entenden por que se famoso nesta sociedade, ningunha xime cubano, eran á súa maneira facer un documental sobre Benja- discográfica grande querería fichalo. moi punks. Pasolini é o meu tipo de min, cren que non se deberían ensi- A película tenta amosar o que é un punk: profundamente comprometi- nar certas temáticas no cine. É unha renegado real. Ao cinema americano do coa vida e a política, curioso, experiencia intensa, xeralmente po- gústalle ver a Brad Pitt ou Johnny anoxado, afouto, tenro. No meu sitiva, pero ás veces sae algunha Depp como rebeldes, pero non quere concepto de punk debe haber esen- persoa moi anoxada. que lles amoses a un de verdade pois cialmente un certo xenio. Mércores 4: EDEN, LOST IN MUSIC · Dir. Mia Hansen-Løve | Luns 9: Retrospectiva de Xacio Baño.